HOOFDSTUK 8

 

 

 

Ze keerde zich van hem af omdat ze niets voor nutteloos gekibbel voelde, want dan zouden ze toch alleen dingen zeggen, waarvan ze later spijt zouden krijgen. Ze nam zich voor te proberen Elliott te vergeten. Als dit dan misschien de laatste dag was die ze met hem zou doorbrengen, dan zou ze die dag niet bederven met ruzie en verwijten.

Hij scheen het trouwens ook maar beter te vinden het onderwerp te laten rusten. Hij scheen nu alleen nog van de zon te genieten ‘Heb je het niet veel te warm in die badmantel?’ vroeg hij. ‘Waarom trekje dat ding niet uit? Of ben je daar soms te preuts voor geworden?’

Cassie besefte dat ze dwaas was. Ze ging rechtop zitten en zocht in haar badtas naar haar zonnebril. Ze bleef daarmee bezig tot ze zag dat Elliott zijn ogen had gesloten en toen trok ze de badmantel pas uit. Ze ging weer naast hem liggen. Hij zei niets, maar ze zag wel dat zijn mond even geamuseerd vertrok. Ze ergerde zich en ging op haar buik liggen, zodat ze haar gezicht op haar armen kon laten rusten. Waarom moest die man toch ook altijd alles merken? Ze kon hem maar beter negeren, dan had ze tenminste rust!

Het bleef een tijd stil tot ze zijn stem weer hoorde. ‘Cassandra?’ ‘Ja...’ zei ze zogenaamd slaperig, alsof ze met rust gelaten wilde worden omdat ze een dutje wilde doen.

‘Heb je je met zonnebrandcrème ingesmeerd?’

‘Nee,’ antwoordde ze kortaf.

‘Dat kun je dan beter wel doen,’ zei hij bevelend, ‘anders verbrand je nog.’

Dat wist ze ook wel, maar ze kwam in opstand omdat hij zo neerbuigend tegen haar deed. ‘Dat kun je gerust aan mij overlaten, Elliott. Je bent niet meer verantwoordelijk voor me en je hoeft me dus ook niet als een dom kind van vier te behandelen!’

Hij antwoordde niet meteen en ze dacht al dat hij de kwestie liet rusten, maar ze had er beter aan kunnen denken dat Elliott nooit toegaf. Ze begreep pas wat haar overkwam toen ze opeens iets kouds op haar rug voelde.

‘Wat...?’ Ze probeerde zich snel om te keren, maar een stevige hand drukte haar weer op de grond. ‘Als jij je als een dom kind van vier gedraagt, kun je het niemand kwalijk nemen dat je ook als zodanig wordt behandelt,’ zei Elliott kalm. ‘Blijf nu stil liggen dan smeer ik je in, anders zou je lelijk verbranden.’

‘Ik denk er niet aan!’ protesteerde ze heftig, hoewel ze wist dat hij veel sterker was dan zij. ‘Wil je me alsjeblieft loslaten?’

‘Nee,’ antwoordde hij doodkalm. ‘En wat denk je daar nu tegen te doen?’

Ze kon eenvoudig niets doen, besefte ze terwijl ze nutteloze pogingen deed om zich los te worstelen. ‘Goed, ga je gang dan maar als je dat zo graag wilt,’ gaf ze uiteindelijk toe en ze bleef stil liggen in de hoop dat de beproeving gauw achter de rug zou zijn. Hoe durfde hij haar zo te vernederen?

Elliott had echter helemaal geen haast. Hij maakte het haakje los van het bovenstuk van haar bikini en liet met trage ritmische bewegingen zijn handen over haar schouders en haar rug glijden. Het kostte haar de grootste moeite om roerloos te blijven liggen. Het liefst was ze opgesprongen om het flesje te pakken en hem te zeggen dat ze de rest zelf wel zou inwrijven.

Om de een of andere reden bleef ze echter stil liggen. Zijn handen dwaalden nu met bijna strelende bewegingen over haar benen van haar enkels tot haar dijen. Cassie voelde dat haar hart bonsde.

‘Is het zo niet beter?’ vroeg hij zacht.

Hij wist heel goed wat hij deed en hij genoot ervan, dacht ze, dat hij weer kon bewijzen dat hij macht over haar bezat.

‘Ja,’ antwoordde ze gesmoord omdat ze zich echt moest inspannen om haar zelfbeheersing te bewaren.

‘Keer je om,’ kommandeerde hij. Het kwam niet eens bij haar op om te zeggen dat ze de rest wel zelf kon doen. Ze wist maar al te goed dat ze geen weerstand kon bieden aan de verleiding. Hij wreef met een raadselachtig gezicht haar benen in en begon daarna aan haar middel. Ze was blij dat ze haar zonnebril had opgezet zodat hij tenminste aan haar ogen niet kon zien wat er in haar omging.

Ze kon het tenslotte niet langer uithouden. Ze besefte dat haar trots was verdwenen. Het kon haar niet schelen wat hij wel van haar moest denken. Ze verlangde nu niets anders meer dan dat hij haar weer net zoals vroeger in zijn armen zou nemen. Ze hief haar handen op en liet haar vingers strelend over zijn bovenarmen en schouders glijden.

‘Elliott?’ vroeg ze met een smekende klank in haar stem. 'Elliott... alsjeblieft!’

Hij boog zich over haar heen en nam haar zonnebril af. Hij keek lang en met peinzende blik naar haar ogen en hij scheen voldaan te zijn over hetgeen hij zag. Hij boog het hoofd en kuste haar met een heftigheid, die haar duidelijk maakte dat hij al even opgewonden moest zijn als zij. Ze vond het heerlijk zijn bijna naakte lichaam tegen haar huid te voelen. Ze sloeg haar armen om hem heen en drukte hem tegen zich aan. Ze voelde hoe zijn handen het lastige losgemaakte bovenstuk van haar bikini wegschoven en dat zijn kussen langs haar hals naar beneden dwaalden.

Ze vergat de hele wereld om zich heen en het was dan ook een schok voor haar, dat hij haar plotseling losliet en zich wat oprichtte.

Hij staarde haar met fonkelende ogen aan. ‘Grote goedheid, Cassandra, weetje eigenlijk wel watje een man aandoet?’ Hij duwde haar het flesje met de zonnebrandcrème in haar handen. ‘Hier, doe de rest maar zelf, als je me tenminste niet wilt verleiden tot iets waar we allebei spijt van zouden krijgen.’

Hij stond abrupt Op en holde weer naar het water toe. Cassie ging rechtop zitten en zag hem even later met krachtige slagen wegzwemmen.

Ze hoorde een passerende jongeman zacht en bewonderend fluiten en kreeg een kleur, omdat ze besefte dat het bovenstuk van haar bikini naast haar in het zand lag. Ze bukte zich snel en deed het weer aan. Ze moest er niet aan denken dat iemand net had kunnen zien hoe Elliott en zij elkaar hadden gekust. Hoe had ze zich in vredesnaam zo door haar gevoelens kunnen laten meeslepen?

Dat was geen vraag waarop ze het antwoord niet wist. Dat was de moeilijkheid juist. Ze hield nu zelfs meer van Elliott dan vroeger, toen ze echt met hem getrouwd was geweest. Ze had hem toen de liefde geschonken van een naïef meisje dat weinig van de wereld afwist. Haar gevoel van nu was de liefde van een volwassen vrouw.

En hoe dacht Elliott op dit ogenblik over alles? Had hij vijf jaar geleden echt van haar gehouden of had hij zich slechts zedelijk verplicht gevoeld om met haar te trouwen voor hij haar tot zijn vrouw maakte? Zou hun huwelijk een kans hebben gehad als ze haar ogen voor zijn tekortkomingen had gesloten? Ze wist het niet. Er vlogen zoveel vragen door haar hoofd en de antwoorden konden slechts komen van de man die steeds verder van het strand wegzwom.

Ze pakte het flesje uit het zand en begon werktuiglijk de zonnebrandcrème in haar huid te wrijven. Zou er ooit een andere man in staat zijn om, zoals Elliott, al die heftige gevoelens bij haar op te wekken? Dat betwijfelde ze om de een of andere reden. Ze moest ineens aan Michèle denken die ongetwijfeld ook door Elliott werd gekust. Die gedachte maakte haar bijna ziek van jaloezie.

Ze bleef naar de zee zitten staren tot ze uiteindelijk zag dat Elliott weer naar het strand terugzwom. Ze strekte zich weer in het zand uit en ging op haar buik liggen. Ze had gewoon de moed niet om naar zijn gezicht te kijken om te zien hoe zijn bui zou zijn.

Ze bleef stil liggen en voelde dat hij naast haar bleef staan. Ze hoorde hem ongeduldig zuchten toen hij zich naast haar had uitgestrekt en toen werd het stil. Ze hoorde niets anders dan zijn ademhaling. Heel voorzichtig bewoog ze haar hoofd zodat ze tersluiks zijn kant kon uitkijken. Zo te zien was hij in slaap gevallen.

Sliep hij echt of deed hij alsof, vroeg ze zich af. Eigenlijk wist je bij Elliott nooit iets zeker.

De warmte van de zon op haar rug maakte haar slaperig. Misschien sliep hij echt wel. In de verte hoorde ze het gelach en de kreten van Franse kinderen die op het strand speelden. Cassie viel in slaap.

Ze werd wakker toen ze een lichte bries over haar rug voelde strijken. Elliott schudde haar zacht wakker. Ze keek hem slaperig aan.

‘Hoe laat is het?’ vroeg ze.

‘Tijd om terug te gaan. Je hebt twee volle uren geslapen.’

‘Dan moet ik wel moe zijn geweest.’

‘Misschien,’ antwoordde hij. ‘Klaar om te vertrekken?’

‘Ja, ik hoef alleen mijn jurk maar aan te trekken.’

Ze stelde vast dat hij zich al had aangekleed.

Ze veegde het zand van haar schouders en trok haar groene jurk aan. Het was een akelig gevoel om iets aan te trekken, omdat haar huid nog plakkerig van de zonnebrandcrème was.

Elliott pakte de mand op en stond zoals gewoonlijk weer wat ongeduldig op haar te wachten. ‘Klaar? Goed!’ knikte hij en hij liep voor haar uit naar de auto toe.

Deze koele, onverschillige man leek niet veel meer op de hartstochtelijke Elliott die haar zo heftig had gekust, dacht Cassie. Kon hij zich altijd zo goed in bedwang houden? Ze volgde hem door het zand en kon zijn lange passen nauwelijks bijhouden. Toen ze hem inhaalde, had hij de mand al op de achterbank van de auto gezet en het portier voor haar geopend. Ze stapte snel in.

Ze reden bijna stilzwijgend en in rekordtijd naar Arles terug. Terwijl het landschap voorbijgleed dacht Cassie aan het feit, dat deze dag waarschijnlijk haar laatste kans was geweest om Elliott terug te winnen. Ze had die kans voorbij laten gaan. Ze was in slaap gevallen... Ze keek hem tersluiks van opzij aan maar omdat het al begon te schemeren, kon ze aan zijn gezicht niet zien wat er op dat ogenblik in hem omging.

‘Ik vraag me af hoe het met Jules met die kliënten is vergaan,’ merkte ze op en zodra ze de opmerking had gemaakt, kreeg ze al spijt van haar woorden.

Het scheen Elliott echter niet te ergeren dat ze over Jules was begonnen. ‘Ik denk dat ze hem wel bezig hebben gehouden,’ zei hij met een voldane klank in zijn stem. ‘Ik hoop niet dat je verwachtte hem vanavond nog te ontmoeten want ik verwacht hem niet voor middernacht terug.’

‘Dat klinkt net alsof je daarvan overtuigd bent,’ antwoordde ze. ‘Bijna, alsof je alles zo hebt geregeld!’

‘Misschien deed ik dat wel.’

‘Dat meen je toch niet?’ Ze keek hem verschrikt aan.

‘Acht je me soms niet tot zo iets in staat?’ Zijn stem klonk verwonderd.

‘Nee, natuurlijk niet. Je haalt nooit gemene streken uit.’

‘In de oorlog en de liefde mag alles!’

‘Goed, maar je bent toch niet verliefd op me, wel?’ Ze probeerde haar stem zo nuchter mogelijk te laten klinken.

Elliott zweeg een ogenblik voor hij antwoordde. ‘Nee, Cassandra, ik ben niet verliefd op je,’ zei hij beslist.

Ze had willen weten hoe hij over haar dacht en dat wist ze dan nu. Waarom leek de hele wereld opeens zo koud en leeg? Had ze dan nog getwijfeld tot hij het met even zoveel woorden duidelijk had gemaakt?

Cassie staarde voor zich uit en slikte eens krampachtig om te voorkomen dat ze tranen in haar ogen zou krijgen. Ze was daardoor zo in haar gedachten verdiept, dat ze niet eens merkte dat Elliott een andere richting insloeg, nadat ze over de brug waren gereden. Ze besefte dat pas toen de auto stopte in een heel andere wijk van de stad en ze stelde vast dat hij haar niet terug naar huis had gereden.

‘Waar zijn we?’ vroeg ze.

‘Ik ben voor vandaag toch de plaatsvervanger van Jules, niet?’ vroeg hij. ‘Ik kan me nauwelijks voorstellen dat hij je keurig thuis zou hebben afgeleverd op dit vroege uur van de avond. Ik ben er wel zeker van dat hij ergens met je was gaan eten.’

‘Dan zou hij me dan waarschijnlijk toch eerst wel hebben voorgesteld.’

‘En jij zou er geen bezwaar tegen hebben gehad.’

Ze zag zijn uitdagende blik en sloeg haar oogleden neer.

‘Wel?’ drong Elliott gemoedelijk aan.

‘Nee.’

‘Goed, dan kun je het me ook niet kwalijk nemen dat ik ook met je wil eten. Ik dacht echter dat je de voorkeur aan een intiem etentje zou geven in plaats van naar een druk restaurant te gaan en ik heb je dus naar de flat gebracht die ik voor mijn verblijf hier heb gehuurd. Ik ben er vrij zeker van dat Jules iets dergelijks zou hebben voorgesteld.’

Dat moest Cassie wel toegeven. Bij Jules zou ze echter nog een kans hebben gehad om de toestand meester te blijven, maar over een avond met Elliott dacht ze wel anders. Elliott wist op de een of andere manier altijd zijn zin door te drijven en het lag er dus maar aan wat hij zich in zijn hoofd had gehaald. En mocht hij dezelfde bedoelingen met haar hebben als die middag op het strand, dan was ze verloren.

Ze zocht wanhopig naar een verontschuldiging. Kon ze beweren dat ze hoofdpijn had gekregen? De stem in haar binnenste merkte echter op dat ze nooit met een man als Elliott zou leren omgaan als ze voortdurend probeerde te vluchten. Dit was het juiste ogenblik om dapper te worden, zijn uitnodiging aan te nemen en hem te tonen dat ze wel wist hoe ze hem moest aanpakken. ‘Goed,’ antwoordde ze tot haar eigen verbazing. ‘Ik wil best bij je blijven eten.’

Hij opende het portier voor haar en liep voor haar uit het gebouw in waar hij een flat op de tweede verdieping had. De woning bestond uit een grote zitkamer met een ruime eethoek, een aangrenzende keuken en een slaapkamer met badkamer. Het was een volmaakte flat voor een vrijgezel. Alles was in roomkleurige en bruine tinten ingericht en zag er koel maar vriendelijk uit. De keuken was modern, evenals de houten meubelen van de eethoek, terwijl de bruinfluwelen leunstoelen in de zitkamer er gerieflijk uitzagen.

‘Het ziet er hier aardig uit,’ stelde ze vast.

‘Ik ben blij dat het je bevalt,’ antwoordde hij toen hij de mand in de keuken neerzette. ‘Je weet dat ik niemand om me heen kan hebben als ik kook. Waarom neem je niet een douche terwijl ik me aan het eten wijd?’ vroeg hij en hij wees naar de badkamer. ‘Je vindt in de kast wel schone handdoeken.’

‘Dank je,’ antwoordde ze wat onzeker. Het was jammer dat ze geen schone kleren bij zich had, maar daar viel niets tegen te doen, De groene jurk was nog wel vrij schoon te noemen.

‘En Cassandra...’ riep hij haar spottend na, ‘je kunt de deur van de badkamer niet afsluiten. Maak je echter niet ongerust. Van mij zul je geen last hebben want ik heb het te druk met koken.’

Ze hoorde hem nog lachen voor ze de deur van de badkamer achter zich dichtsmeet.

Zodra ze onder het warme water stond, voelde ze de spanning en de zorgen van de dag verdwijnen. Ze wreef zich droog, kleedde zich weer aan en borstelde het haar eens flink. Ze voelde zich dan ook weer tot alles in staat toen ze koel en vastberaden terugging naar de keuken.

‘Kan ik soms helpen?’ vroeg ze.

Hij hakte de kruiden voor de sla die hij wilde maken en keek niet op van zijn werk. ‘Als je wilt, kun je de een of andere saus voor de sla maken. Alles wat je nodig hebt, kun je in die kast boven je hoofd vinden. Als jij hier bezig bent, kan ik even een douche gaan nemen.’

‘Best.’ Cassie ging snel aan het werk. Het was weer net zoals vroeger om Elliott bezig te zien in de keuken. Hij had het vroeger vaak in het weekend gedaan en vond koken een goede afleiding op de spanning van het gewone zakenleven. Hij hield van eenvoudige gerechten; gewoon Engels eten, zoals hij het noemde. Op die regel maakte hij ook nu geen uitzondering, stelde Cassie vast toen ze de verleidelijke geur van biefstuk rook.

Hij had de tafel gedekt en toen het eten klaar was, brachten ze het samen van de keuken naar de kamer. Elliott opende een fles rode wijn, vulde de glazen en hief met een spottend gebaar zijn glas op voor hij een slok nam.

‘Op de toekomst, Cassandra!’

‘Op de toekomst,’ herhaalde ze en ze vroeg zich af hoe hij daar zo opgewekt over kon doen. Ze zaten aan tafel en ze keek eens naar hem.

Haar hart bonsde bij het zien van zijn gespierde gestalte in de spijkerbroek met de bijpassende sweater. Elke vrouw moest hem wel knap vinden... en ze was niet zo maar een vrouw, ze was zijn echtgenote, ook al wist ze niet hoe lang ze zich nog zo zou mogen noemen.

Elliott had zich blijkbaar voorgenomen haar op haar gemak te stellen en hij babbelde ongedwongen over allerlei onderwerpen, voor hij haar handig begon uit te horen over haar werk in Frankrijk.

‘Het bevalt je wel in Frankrijk, hè?’ vroeg hij.

‘Ja, ik ben hier erg gelukkig in de Provence. Ik houd van het land en van de mensen. Het was wel een hele stap om hierheen te gaan maar ik ben blij dat ik dat besluit heb genomen.’

‘Hoe vonden je ouders dat?’

Ze haalde haar schouders op. ‘Ze maakten zich natuurlijk wel ongerust over me. Ik veronderstel dat alle ouders dat doen. Maar ik geloof dat ik nu na vijf jaar wel heb bewezen dat ik op eigen benen kan staan.’

Hij boog zich over de tafel heen om haar glas nog eens te vullen en ze nam dankbaar een slok van de wijn. Tot op dat moment hadden ze het pijnlijke onderwerp van het verleden weten te vermijden. Hoe lang konden ze echter nog zwijgen over de dingen die ze vroeg of laat toch samen zouden moeten bespreken?

‘En vertel jij nu eens, Elliott,’ begon ze om het onvermijdelijke nog maar een poosje uit te stellen, ‘je bent nu de eigenaar van Prospect Properties en waarschijnlijk heb je ook nog wel andere belangen. Hoe heb je dat zo gauw klaargespeeld?’

‘Door al mijn aandacht aan mijn zaken te besteden en hard te werken,’ antwoordde hij en zijn gezicht werd even grimmig bij de herinnering aan de afgelopen jaren. ‘Als ik iets wil bereiken, dan doe ik daar ook mijn uiterste best voor en het was nu eenmaal een doel dat ik mezelf had gesteld.’

‘En nu je het hebt bereikt, lijkt het niet zo interessant meer?’ vroeg ze zacht.

‘Voor mij is het altijd een uitdaging om een bepaald doel te bereiken. Dat doel is dan niet de hoofdzaak meer. Dat ben ik wel gaan inzien. De afgelopen viereneenhalf jaar ben ik gaan beseffen dat er in het leven meer bestaat dan succes in de zaken en ik wil van die andere dingen genieten voor het te laat is.’

‘Welke dingen bedoel je?’

Hij keek haar recht aan. ‘Liefde, huwelijk en misschien kinderen.’

‘Die je geld kunnen erven?’ vroeg ze uitdagend.

Zijn gezicht werd plotseling ernstig. ‘Als ze dat willen, waarom niet? Ik zou ze echter wel zodanig opvoeden dat ze een evenwichtigere kijk op het leven en materiële successen kregen dan ik heb gehad. Als ze uiteindelijk toneelspelers, schilders of wat dan ook zouden willen worden, zou ik ze dat niet beletten.’

‘Je bent veranderd, Elliott,’ stelde ze vast toen ze merkte dat hij echt meende wat hij had gezegd. ‘Toen ik je vroeger kende, liet je je door niets of niemand weerhouden op je weg naar de top.’

‘En de mensenlijke relaties zijn daar het slachtoffer van geworden, dat weet ik nu ook,’ gaf hij somber toe.

‘Je wilt dus een nieuw leven beginnen?’ Een streep onder het verleden en een nieuwe toekomst... Cassie begreep niet hoe Michèle in die huiselijke toekomstdromen van Elliott paste. Zij zou toch zeker geen kinderen willen hebben die haar goede figuur zouden bederven en de rust in huis zouden verstoren. Ze kon zich de geraffineerde en uitstekend verzorgde vrouw niet voorstellen als een moeder die peuters waste omdat ze hun snoetjes met chocolade vies hadden gemaakt. Misschien zou ze daar wel een kinderjuffrouw voor nemen.

‘Ik ben het wel van plan,’ antwoordde Elliott kalm. Hij bracht hun borden naar de keuken en kwam terug met een schaal fruit en kaas.

‘Heb je je plannen al met de dame in kwestie besproken?’ vroeg Cassie toen hij weer aan tafel zat.

Hij schonk haar halflege glas nog eens vol. ‘Dat nog niet,’ antwoordde hij daarna.

‘Denk je dat... dat ze iets voor je plannen voelt?’ vroeg Cassie met zorgvuldig gekozen woorden.

‘Ik zal mijn overredingskracht misschien wel moeten gebruiken, maar ik hoop dat ik daarmee succes zal hebben.’

Cassie knikte zwijgend omdat er verder niets te zeggen viel. Hij had bij zijn toekomstplannen blijkbaar geen rekening meer met haar gehouden.

Als of hij haar gedachten kon lezen, vroeg hij abrupt: ‘En hoe staat het met jou? Wat heb jij voor plannen?’

‘Ik heb op het ogenblik helemaal geen plannen.’

‘En Jules en de anderen dan?’

‘Het lijkt me maar beter dat we niet over Jules praten.’

‘Zoals je wilt,’ zei hij, maar ze voelde wel dat hij vroeg of laat op het onderwerp zou terugkomen. Hij beschouwde iets niet gauw als afgedaan. ‘Koffie?’ vroeg hij.

‘Ja, graag!’ Haar hoofd was een beetje zwaar geworden van alle wijn die hij haar had ingeschonken.

Hij zette koffie terwijl Cassie de tafel afruimde. Hij bracht het dienblad naar de zitkamer, nam op de lange bank plaats en maakte een uitnodigend gebaar dat meer een bevel leek. Ze moest naast hem komen zitten, maar ze besefte dat ze zich niet ongerust hoefde te maken. Elliott had duidelijk laten merken dat er in zijn toekomst plannen voor haar geen plaats was. Ze ging naast hem zitten, ontspande zich en nam haar kopje van hem aan. Ze voelde zich wat beter toen ze een slok van de sterke koffie had genomen.

‘Ben je van plan met Jules te trouwen?’ vroeg Elliott onverwacht. Cassie verslikte zich bijna. ‘Hij heeft me dat nog niet gevraagd,’ antwoordde ze ontwijkend.

Hij schudde ongeduldig het hoofd. ‘Alsof dat er iets toe zou doen!’ Ze keek hem peinzend aan en vroeg zich af, waarom hij in haar blik niet kon lezen dat ze niet naar Jules maar naar hemzelf verlangde. Ze antwoordde zo koel mogelijk: ‘Wat er na onze scheiding gebeurt, gaat jou niets meer aan.’ Ze zette haar lege kopje op tafel, keek op haar horloge en schrok echt toen ze zag hoe de tijd was omgevlogen. ‘Ik moet nu weg. Het is allang bedtijd voor me.’

Hij sloeg zijn arm om haar schouders en trok haar naar zich toe. ‘Dat ben ik met je eens,’ knikte hij. ‘Je had allang in bed moeten liggen.’ Ze hield zich even stil, maar toen begon ze zich te verzetten.

Hij greep haar stevig vast. ‘Wat is er?’

‘Dat weetje maar al te goed. Je zit met me te vrijen!’

‘Waarom mag dat niet?’ informeerde hij gemoedelijk en hij keek naar haar verhitte gezicht. ‘We zijn toch getrouwd!’

‘Dan wordt het hoog tijd dat we gaan scheiden!’

‘Daar zullen we later wel eens over praten. Ik ben nu andere dingen aan mijn hoofd!’

Hij boog het hoofd en kuste haar en onwillekeurig beantwoordde ze zijn liefkozingen meteen. Ze voelde dat hij haar jurk losknoopte en haar achterover op de bank duwde. Ze kon zich niet langer tegen hem verzetten. Ze had die middag al zo naar hem verlangd en nu hij haar zijn toekomstplannen had verteld, besefte ze dat ze misschien wel voor het laatst bij hem was. Meteen gelukkige zucht sloeg ze haar armen om zijn nek.