HOOFDSTUK 5

 

 

 

Ze reden verder zwijgend naar Arles terug. Toen ze bij het kantoor kwamen, sprong Cassie bijna al uit de wagen voor Elliott was gestopt.

‘Wat is er?’ vroeg Jules meteen toen ze binnenstormde en de deur hard achter zich dichtsloeg.

‘Moet er dan iets zijn?’

‘Nee, maar als je na een dag met onze geachte grote baas terug komt met een gezicht als een donderwolk, dan kun je het me niet kwalijk nemen als ik denk dat er iets moet zijn gebeurd. Of moet ik aannemen dat je een prettige dag hebt gehad?’

Ze trok een lelijk gezicht. ‘Integendeel! Of liever gezegd: alles wat er mis kon gaan, is inderdaad verkeerd gelopen en hij scheen te denken dat alles mijn schuld was.’ Ze ging somber aan haar bureau zitten en staarde voor zich uit.

‘Arm kind! Ja, mij heeft hij het ook niet gemakkelijk gemaakt, als dat soms een troost voor je is. Ik heb de halve nacht wakker gelegen om te bedenken hoe ik hem op de gruwelijkste manier aan zijn eind kon helpen.’

Cassie schoot onwillekeurig in de lach. ‘Idioot!’ zei ze omdat ze wist dat hij alleen maar wilde proberen haar een beetje op te vrolijken. ‘Is dat jouw idee van hulp bij mijn probleem?’

‘Als dat probleem Elliott Grant is, kan ik je helaas niet helpen,’ gaf hij toe. ‘Dan moet ik bekennen dat ik verslagen ben. Als het echter een kwestie is van bewapening voor je strijd tegen hem, dan kan ik je wel iets voorstellen.’

‘Wat dan?’

Hij keek haar glimlachend aan. ‘Ga vanavond met me eten, dan zorg ik dat je weer meer zelfvertrouwen krijgt. Ik ben in ieder geval niet zo veeleisend als andere mannen kennelijk zijn.’

Ze wilde al het hoofd schudden toen ze hoorde dat de deur achter zich werd geopend. Ze kreeg opeens de kinderachtige behoefte om Elliott te bewijzen dat ze nu een eigen leven leidde waarmee hij niets meer had te maken.

‘Dank je, Jules,’ antwoordde ze glimlachend. ‘Ik ga graag ergens met je eten. Het is een prettige afwisseling als ik weer eens met een beschaafd iemand kan praten. Voor vandaag heb ik wel genoeg gehad van lompe kerels.’

Jules keek haar waarschuwend aan en scheen iets te willen zeggen, maar een ijzige stem verbrak de stilte al.

‘Miss Russell, uw ideeën mogen dan verhelderend zijn, toch had ik liever dat u er niet over sprak. Ik meen dat al eens eerder tegen u te hebben gezegd.’

Ze keerde zich om en deed alsof ze verbaasd was hem te zien. ‘Nee maar, Mr. Grant! Ik wist niet dat u luisterde!’

‘Dat kon ik moeilijk voorkomen,’ stelde hij vast omdat hij haar wel doorzag. ‘Dat wist u trouwens ook wel, niet?’

‘Ik...’ Ze zocht naar woorden maar Elliott keek al naar Jules die het gesprek aandachtig volgde. ‘Heeft u geen werk meer?’

‘Nog meer dan genoeg!’

‘Dan stel ik voor dat u zich daaraan wijdt,’ zei Elliott kortaf voor hij met grote stappen naar de kamer van Mr. Thompson ging en even later de deur beslist achter zich sloot.

Jules floot zacht van verbazing. ‘Wat mankeert hem?’ Hij keek eens naar Cassie en knikte toen begrijpend. ‘Dat hoef ik eigenlijk niet eens te vragen.’

‘Hij heeft ook een slechte dag gehad,’ antwoordde Cassie.

‘Dat zie ik wel, ook al begrijp ik niet waarom. Heb je niet geprobeerd om met je charme indruk op hem te maken?’

‘Dat zou toch niet helpen want daar is die man immuun voor.’

‘Dat kan ik me niet voorstellen,’ protesteerde Jules ongelovig.

‘We strijken elkaar voortdurend tegen de haren in, dat was...’ Ze zweeg maar snel. Ze had bijna gezegd, dat het altijd al zo was geweest. Jules was een aardige man, maar ze was niet van plan hem het hele verhaal van haar huwelijk te vertellen. Er waren nu eenmaal dingen waarover je maar beter kon zwijgen.

Jules had niet eens gemerkt dat ze plotseling had gezwegen. ‘Die man is gek, dat denk ik tenminste. Ik beklaag me echter niet, want als jij geen indruk op hem maakt, heb ik tenminste weer een rivaal minder.’ Hij keek haar wat wrevelig aan. ‘Het heeft lang genoeg geduurd voor je eens met me uit wilde gaan. Andere meisjes zouden zo’n kans met beide handen hebben aangegrepen.’

‘Ik hou van bescheiden mannen,’ plaagde ze hem. ‘Trouwens, ik ben nu eenmaal niet zoals andere meisjes en ik zou het op prijs stellen als je dat niet vergeet.’

‘Daar hoef je me echt niet aan te herinneren. Ik heb lang genoeg tegenover je gezeten om dat te beseffen.’

Zijn stem klonk ernstig en Cassie kreeg al een angstig voorgevoel. Was het wel eerlijk om met Jules uit te gaan, alleen om Elliott dwars te zitten? Ze had altijd een hekel gehad aan vrouwen die de ene man tegen de andere uitspeelden en nu deed ze dat zelf ook!

‘We gaan toch alleen maar eten,’ zei ze. ‘Je moet er vooral niet meer achter zoeken...’

‘Natuurlijk niet, maar als je een hele avond geniet van mijn mannelijke uiterlijk, mijn humor en mijn sprankelende konversatie, zal ik het best kunnen begrijpen als je op slag verliefd op me wordt.’

‘Een gewaarschuwd mens telt voor twee,’ lachte Cassie. ‘Ik geloof namelijk niet dat daar veel kans op is.’

Toen Cassie later naar huis ging, besefte ze dat ze echt naar de komende avond uitkeek. Het was een opluchting om nu eens niet uren thuis over Elliott te zitten piekeren.

De rest van de middag was hij telkens weer het kantoor binnengelopen. Het leek wel alsof hij erop wilde letten dat zij en Jules hard doorwerkten in plaats van maar met elkaar te praten en te lachen, wat ze volgens hem blijkbaar het grootste deel van hun tijd deden.

Cassie kleedde zich uit, trok een badmantel aan en ging naar de badkamer om een douche te nemen. Ze voelde zich een stuk beter toen ze zich daarna weer afdroogde en voor de kast ging staan om uit te zoeken wat ze die avond zou aantrekken. Jules mocht het dan wel heftig hebben ontkend, maar ze wist heel goed hoe hij hoopte dat het etentje van die avond tot andere dingen en een intiemere vriendschap zou leiden. Hij zou wel merken dat hij zich had vergist. Ze had hem tenslotte gewaarschuwd dat zij niet zoals andere meisjes was. Bovendien wilde ze geen verwikkelingen die op kantoor tot moeilijkheden zouden kunnen leiden. Cassie zette die gedachte van zich af. Ze kon Jules wel aan, hij was tenslotte heel anders dan Elliott.

Ze bekeek haar garderobe met een kritische blik en vroeg zich af waar Jules met haar heen zou gaan. Uiteindelijk besloot ze een simpele mouwloze jurk van groen linnen aan te trekken, die zelfs voor een sjiek restaurant geschikt zou zijn. Ze had het vage vermoeden dat Jules zou proberen indruk op haar te maken door haar mee te nemen naar een nogal voorname gelegenheid.

Ze maakte zich licht op en toen ze daarna het resultaat in de spiegel bekeek, zuchtte ze voor de duizendste keer over haar blanke huid die zelfs in de zon van de Provence nooit bruin werd. Ze zag dat het blonde haar glansde toen ze het had geborsteld en ze vroeg zich af of ze het los zou laten hangen, zoals Elliott dat altijd het liefste had gezien.

Bij die gedachte fronste ze meteen haar wenkbrauwen. De mening van Elliott deed er nu niets meer toe. Ze kamde het haar strak naar achter en draaide het in een wrong die ze stevig met speldjes vast stak. Dat was beter! Nu zag ze er tenminste niet meer uit als een verleidelijke sirene, zoals Elliott haar destijds vaak had genoemd. Ze leek een koele, beheerste vrouw, dacht ze toen ze in de spiegel keek en ze moest bij die gedachte toch even het hoofd schudden.

Ze pakte haar zwarte avondtasje, nam een sjaal mee, voor het geval het later op de avond koel zou worden en ging naar beneden om op Jules te wachten.

Onderaan de laatste trap botste ze bijna tegen Madame Martin op. ‘Gaat u met uw vriend uit?’ vroeg de oudere vrouw vriendelijk.

‘Ja, met een vriend,’ verbeterde Cassie glimlachend.

‘Zoals u er uit ziet, zult u zijn volle aandacht opeisen,’ knikte de vrouw goedkeurend. ‘Het werd tijd dat u eens een beetje zou uitgaan. U bent nog veel te jong om iedere dag maar thuis te blijven zitten.’

‘Zou u dan liever hebben dat ik elke avond aan de zwier ging en u diep in de nacht wakker maakte als ik aangeschoten de trap opstommelde?’ vroeg Cassie lachend.

‘U zou de eerste huurster niet zijn bij wie ik dat meemaakte... en evenmin de laatste, denk ik,’ antwoordde Madame Martin wijsgerig. ‘Toen ik zo oud was als u, heb ik ook van mijn jeugd genoten dus ik zou dat wel begrijpen.’

‘Het spijt me dat ik zo’n teleurstelling voor u ben,’ zei Cassie luchtig. ‘Maar u moet weten, dat ik nu eenmaal graag alleen ben. Ik hou van lezen en naar mijn platen luisteren.’

‘Lezen!’ zuchtte de Franse vrouw en ze hief de ogen wanhopig ten hemel. Ze haalde even veelzeggend haar schouders op. ‘Daar krijgt u nog alle tijd voor als u eenmaal zo oud bent als ik en er geen man meer voor de deur staat.’

Er werd gebeld en Cassie opende lachend de voordeur. ‘Ik zal proberen u niet teleur te stellen,’ zei ze nog over haar schouder tegen haar hospita voor ze tegen Jules glimlachte.

‘Waar ging dat over?’ vroeg hij achterdochtig toen hij haar naar zijn kleine sportwagen leidde. ‘Waarschuwde ze je soms tegen mijn slechte bedoelingen?’

‘Integendeel,’ antwoordde Cassie. ‘Ze zei juist dat ik elke kans met beide handen moest aangrijpen.’

‘Dat moet een heel verstandige vrouw zijn,’ lachte Jules. ‘Ik zal eens zien wat er op dat gebied gedaan kan worden.’

Ze reden weg en stopten niet veel later voor het restaurant. Zoals Cassie al had vermoed, was het een indrukwekkende gelegenheid waar de goedgeklede en welgestelde inwoners van de stad kennelijk graag kwamen. De eetzaal was luchtig en groot en aan de ene kant stonden de deuren open zodat de geuren van de tuin de zaal in konden zweven. Voor de ramen bewogen de kanten gordijnen licht in de avondlucht en op de sneeuwwitte kleden glansde het tafelzilver in het schijnsel van de gedempte verlichting.

Het was een volmaakte achtergrond voor een romantisch etentje en Cassie vond het even een beetje jammer dat ze de avond niet doorbracht met iemand, die meer voor haar betekende dan Jules. Ze zette die gedachte echter met een schuldig gevoel meteen van zich af. Het was erg lief van Jules geweest dat hij met haar hierheen was gegaan en het minste dat ze daartegenover kon stellen was toch wel dat ze hem een prettige avond zou bezorgen.

Ze glimlachte dan ook tegen hem toen de kelner een tafeltje in een nis aanwees. Ze gingen zitten en de kelner verdween om de menu’s te halen.

‘En hoe vind je het hier?’ vroeg Jules vol verwachting.

‘Fantastisch! Ik ben nog nooit hier geweest.’

‘Goed! Ik zou niet graag willen dat je op onze eerste avond die we samen doorbrengen, zou denken aan de andere keren die je hier zou zijn geweest.’

‘De eerste avond? Je schijnt er nogal zeker van te zijn dat er nog meer avonden volgen,’ merkte ze op.

‘Maar natuurlijk! Denk jij dan soms iets anders? Ik laat een mooie vrouw nooit na één keer al in de steek.’

Ze negeerde het kompliment. ‘Maar ik zou jou in de steek kunnen laten.’

‘Zo onaardig kun je toch niet zijn!’ Hij schudde het hoofd. ‘Nee, Cassie, je mag dan opvliegend zijn, maar je hebt een goed hart.’ Hij probeerde haar hand vast te pakken, maar dat wist Cassie te voorkomen.

‘Een echte heer maakt geen opmerkingen over het karakter van een dame,’ vermaande ze hem met voorgewende ernst. Ze nam het menu van de kelner aan en keek weer naar Jules. ‘Ben jij hier vaker geweest?

Wat zou je me aanraden?’

Hij begreep de wenk en ze bespraken wat ze zouden bestellen. Cassie volgde zijn raad op en nam als voorgerecht allerlei rauwe groenten met een pikante knoflooksaus, gevolgd door gegrilde en met venkel bestrooide zeewolf. Nadat de kelner de bestelling had opgenomen, leunde ze achterover op haar stoel en keek aandachtig om zich heen, terwijl Jules de wijn uitzocht. Als de gerechten even goed waren als de inrichting van de zaal met het dikke tapijt en de roomkleurige wanden met de oude prenten, dan zou het een gedenkwaardige avond worden.

Ze keek eens naar de andere gasten en haar blik bleef rusten op een knappe blonde vrouw die een simpele zwarte japon droeg waaraan te zien was dat hij afkomstig was van een beroemd modehuis. De jurk zat haar als gegoten. De smalle schouderbandjes vestigden de aandacht op haar gebruinde blote schouders en de bijna zilveren glans van het lange haar. Het kostte veel tijd en veel geld om er zo uit te zien, dacht Cassie. Ze zag dat de vrouw een trouwring droeg en ze vroeg zich af, of haar man er even goedverzorgd zou uitzien. Ze had ontdekt dat opvallend knappe en uitstekend geklede vrouwen juist vaak een man kozen die dik, kaal en lelijk was.

De vrouw bewoog zich even, zodat Cassie de kans kreeg om te zien wie er bij haar aan tafel zat. Meteen wilde ze maar dat ze een andere kant had uitgekeken. Ze hield onwillekeurig haar adem in toen ze Elliott recht in het gezicht staarde. Hij keek haar met een wat spottende blik aan en ze veronderstelde dat hij haar al had gezien, voor ze hem had opgemerkt. Hij fronste even zijn wenkbrauwen en knikte.

De blonde vrouw merkte dat gebaar op en keerde zich om. Met één blik nam ze Cassie op en ze beschouwde haar blijkbaar niet als een gevaar, want ze wendde zich meteen weer naar Elliott toe en zei zacht iets tegen hem.

Cassie hoorde hem lachen en vroeg zich af of de vrouw soms iets over haar had gezegd. Zou Elliott uitleggen waar hij haar van kende? Ze ergerde zich bij de gedachte dat hij haar iemand van het personeel zou noemen.

‘Cassie?’ Waar zit je met je gedachten?’ vroeg Jules.

‘Neem me niet kwalijk!’ Ze kwam met een schok tot de werkelijkheid terug en vroeg zich af of ze Jules moest vertellen dat Elliott ook hier was. Het was maar beter hem te waarschuwen voor hij wellicht iets verkeerds zou doen.

‘Elliott Grant? Waar zit hij dan?’ vroeg Jules.

‘Daar!’ Ze wees het hem.

Hij haalde onverschillig zijn schouder op. ‘Het is wel vervelend, maar we kunnen er niets tegen doen. We leven in een vrij land en hij kan gaan eten waar hij wil. Voor zover ik het kan bekijken, heeft hij het te druk met zijn opvallende vriendin om veel aandacht aan ons te wijden.’ Hij nam de blonde vrouw op met de kennersblik van de ervaren Fransman.

‘Wie is ze?’ vroeg Cassie nieuwsgierig. ‘Ken je haar?’

‘Niet persoonlijk, al heb ik wel over haar horen praten. Het is Michèle Durand. Ze was getrouwd met Charles Durand, een rijke fabrikant, die zich vijf jaar geleden hier vestigde nadat hij in Parijs veel geld had verdiend.’

‘Ze was getrouwd?’

‘Ja, anderhalf jaar geleden is hij gestorven en er wordt beweerd dat Madame een opvolger voor hem zoekt en dat ze ditmaal met iemand van haar eigen leeftijd wil trouwen. Ze zeggen dat ze het soms nogal vervelend vond om getrouwd te zijn met een man die vijfentwintig jaar ouder was dan zijzelf, ook al veronderstel ik dat je bewondering moet hebben voor het feit dat ze tot aan zijn dood toe bij hem is gebleven.’

‘En zijn fortuin heeft geërfd?’

‘Nee, dat helaas niet. O, het was natuurlijk erg triest,’ zei Jules met een vermaakte blik. ‘Ondanks al haar toewijding bleek de oude man niet bepaald dankbaar te zijn. Hij liet haar het huis na waarin ze hadden gewoond en ze kreeg een toelage, waarvan de meeste mensen best zouden kunnen leven, als ze een beetje zuinig zouden zijn. Het grootste deel van zijn bezittingen liet hij echter na aan de kinderen van zijn eerste vrouw.’ Hij lachte even. ‘Ik heb gehoord dat ze wel haar hart eens heeft gelucht toen het testament was voorgelezen.’

‘Dus nu zoekt ze dus een rijke man?’ vroeg Cassie die de toestand snel had begrepen. Zo’n japon van een bekend modehuis kostte een klein vermogen.

‘Dat denk ik. Ze is een praktische vrouw en dat zou de beste oplossing voor haar zijn.’

‘Op die manier kan ze op dezelfde voet door blijven leven. Zijn er echt nog mensen die dat soort dingen doen?’

‘Ze moeten wel! Ik vraag me af of ze soms een oogje op onze Monsieur Grant heeft...’ zei Jules.

‘O, dat beslist niet!’ Cassie scheen niet aan die mogelijkheid te kunnen denken.

‘En waarom niet? Hij is rijk en aantrekkelijk. Wat kan een vrouw nog meer verlangen?’

‘De meeste vrouwen verwachten toch zeker ook nog een bepaalde mate van genegenheid in hun relatie?’

‘Liefje, jij bent romantisch en dat idee van jou kan ik alleen maar bewonderen, maar Michèle Durand denkt er wel anders over. Ze is een realiste. Ze besefte dat je met liefde de huur niet kunt betalen. En onze Monsieur Grant biedt meer voordelen dan de andere mannen op wie ze tot nog toe haar oog heeft laten rusten.’

‘Ik vraag me af waar ze hem heeft ontmoet,’ zei Cassie peinzend.

‘Ze is van plan haar huis te verkopen omdat dat veel te groot is voor één persoon. Ze kan zich op het ogenblik niet veroorloven het hele personeel dat ze heeft, in dienst te houden. Toen Elliott Grant die dag met me mee was, zijn we bij haar geweest om het huis te bekijken. Ze scheen nogal met hém ingenomen te zijn.’

‘En mocht hij haar ook wel?’ Ze had meteen al spijt van die vraag, maar ze moest het antwoord nu eenmaal weten.

Jules glimlachte spottend. ‘Laten we zeggen dat hij wel waardering toonde voor alles wat ze hem kon aanbieden.’

‘En nu zijn ze samen gaan eten.’

‘Dat doen wij ook en volgens mij hebben we nu al genoeg tijd besteed aan Elliott Grant. Na alles wat je me had verteld over de dag die je met hem hebt moeten doorbrengen, dacht ik dat je hem het liefst zou willen vergeten.’

Cassie trok een lelijk gezicht. ‘Maar al te graag, hoewel dat erg moeilijk is als hij aan de andere kant van de eetzaal zit.’

‘Vergeet hem maar,’ merkte Jules op. ‘Hij is gewoon niet van belang. Buiten kantoortijd staan we op gelijke voet want dan is hij niet meer de baas. We negeren hem dus eenvoudig.’

‘Dat is makkelijker gezegd dan gedaan,’ lachte Cassie, ‘maar ik zal het in elk geval proberen!’

Tot op zekere hoogte lukte het haar ook omdat ze zich dwong haar volle aandacht aan Jules te wijden die over allerlei onderwerpen babbelde. Onder andere omstandigheden, als de aanwezigheid van Elliott geen schaduw op de avond had geworpen, zou ze zich uitstekend hebben vermaakt. Het kostte haar nu echter moeite om zich onverschillig en zorgeloos te gedragen, terwijl ze er zich van bewust was dat Elliott telkens weer grimmig naar hun tafeltje keek.

‘Wat is er, meisje?’ vroeg Jules toen ze haar vork en mes neerlegde zonder veel van het hoofdgerecht te hebben gegeten. ‘Vind je het niet lekker?’

‘O ja, het was heerlijk,’ verzekerde ze hem, ‘maar veel trek had ik niet en de porties zijn hier nogal groot.’ Ze kon moeilijk toegeven dat de man aan de andere kant van de zaal haar de eetlust had benomen.

Ze slaagde er nog in een dessert met slagroom weg te werken en probeerde te schertsen en te lachen toen ze haar koffie dronk. Ze scheen succes te hebben met haar pogingen, want Jules reageerde voldaan en scheen niet te merken van haar spanning.

Ze bedacht dat ze nu niet lang meer in het restaurant zou hoeven blijven. Jules moest nog afrekenen en dan konden ze vertrekken. Het was vrij vroeg, maar ze kon beweren dat ze moe was en hem vragen haar meteen naar huis te brengen.

Jules scheen echter te denken dat de avond net was begonnen. Cassie had haar koffie opgedronken en keek hem aan, omdat ze verwachtte dat hij de kelner zou wenken om af te rekenen, maar Jules glimlachte tegen haar met het gezicht van iemand die nog een verrassing in petto heeft. Hij wees naar de andere kant van de zaal en verslagen ontdekte Cassie dat er een orkestje was verschenen dat kennelijk van plan was te gaan spelen.

‘Je wilt dansen?’ Het was eigenlijk geen vraag voor hem. Hij zou gekrenkt zijn als ze haar hoofd zou schudden.

Ze besefte dat er geen kans bestond om nu gauw weg te gaan. Ze hield van dansen en misschien kon de muziek haar afleiden van de gedachte aan Elliott. Ze stond op en liet zich door Jules naar de kleine dansvloer leiden. Gelukkig hoefden ze niet langs het tafeltje van Elliott en zijn vriendin, maar Cassie voelde dat de blik van haar man haar door de zaal volgde.

Ze keek dan ook niet verbaasd op toen ze even later merkte dat Elliott en Michèle zich ook op de dansvloer hadden gewaagd. Ze vormden een opvallend paar en Cassie was niet de enige die hun kant uitkeek. Pas toen ze in de drukte op de vloer uit het gezicht verdwenen, kon Cassie haar aandacht weer aan Jules wijden, die gelukkig niet scheen te merken hoe haar gedachten telkens weer afdwaalden.

‘Heb je het naar je zin?’ vroeg Jules en hij trok haar wat dichter naar zich toe om haar even op de wang te kussen.

‘Natuurlijk,’ jokte ze, ‘het is een enige avond.’ Over de schouder van Jules zag ze dat Michèle haar hoofd naar dat van Elliott toeboog. Ze wendde snel haar blik af en liet haar wang tegen de schouder van Jules rusten, alsof er voor haar niets of niemand anders dan hij bestond. Ze zou Elliott weleens tonen dat ze zich niets aantrok van hem en van die andere vrouw in zijn leven, dacht ze woedend.

Ze schrok op uit haar gedachten en deed een verkeerde pas toen ze zijn stem opeens naast zich hoorde. ‘Goedenavond, Pinot,’ zei hij op een toon, alsof het hem moeite kostte om beleefd te blijven. ‘U vindt het toch niet erg als ik uw partner even meeneem?’ Zonder het antwoord van Jules af te wachten, nam hij Cassie in zijn armen en danste met haar weg.

Ze was even te verbluft om te protesteren, maar toen wilde ze zich losmaken uit zijn armen. ‘Hoe durf je!’ viel ze woedend uit. ‘Laat me los!’

Hij bleef haar stevig vasthouden. ‘Doe niet zo dwaas, Cassandra,’ zei hij zacht. ‘Je kunt moeilijk in het bijzijn van al die andere mensen een scène maken. Verzet je nu maar niet, des te eerder is je beproeving achter de rug.’

Ze keerde het hoofd om en keek naar Jules. ‘O, maak je over hem maar niet ongerust,’ zei Elliott, alsof hij haar gedachten had kunnen lezen. ‘Vroeg of laat kom je weer bij hem terug en het hangt alleen van jou af, of het vroeg dan wel laat zal zijn.’

‘Goed, ik zal met je dansen,’ gaf ze toe, ‘al begrijp ik niet waarom je juist met mij wilt dansen als je hier bent met iemand die uitstekend danst.’

‘Ik houd van afwisseling,’ antwoordde hij koeltjes.

‘En wat vindt je knappe vriendin daarvan?’

‘Michèle?’ Zijn mond vertrok even, maar Cassie kon niet zien of hij voldaan of alleen maar vermaakt was. ‘O, ze is je dus wel opgevallen?’ ‘Met die jurk moest ze wel opvallen,’ antwoordde Cassie. ‘Elke man keek zijn ogen naar haar uit.’

‘Pas op, Cassandra, je bent toch niet jaloers?’

Ze lachte onverschillig. ‘Grote hemel, nee, dat beslist niet. Je kunt uitgaan met wie je maar wilt. Dat zijn mijn zaken niet meer.’

‘En heb je daarom dan de hele avond zo naar ons zitten kijken?’

Ze negeerde die vraag alsof ze hem niet gehoord had. ‘Ik wist niet dat je van blonde vrouwen hield. Vroeger was dat niet zo.’

‘Sinds jij me hebt gekend, is mijn smaak wel veranderd,’ zei hij en hij maakte meteen duidelijk dat hun relatie wel voorgoed verleden tijd was geworden. ‘Aan de andere kant had ik evenmin kunnen denken dat die Jules Pinot jouw type was en ik blijk me toch ook te hebben vergist.

Ze wilde dat meteen ontkennen, maar haar trots wist haar nog net te redden. ‘Ja, hij is tenminste heel anders dan jij,’ knikte ze. ‘Zo’n fout zou ik trouwens geen twee keer maken!’

Hij kneep even de lippen opeen en zijn gezicht betrok. ‘Blijkbaar is het hem al evenmin gelukt als mij, jou manieren te leren.’ Hij trok haar ruw naar zich toe en al stribbelde ze tegen, hij leidde haar doelbewust naar de open deuren bij de tuin.

Het ene ogenblik stonden ze op een volle dansvloer en even later waren ze alleen in de schemerige en geurende tuin. Dit was echter niet het geschikte ogenblik om van de vredige rust te genieten. Elliott hield haar nog steeds stevig vast en de aandacht van Cassie werd volledig in beslag genomen door de vraag, hoe ze zich uit zijn greep zou moeten bevrijden.

Wanhopig schopte ze hem tegen zijn scheenbeen en zijn gesmoorde kreet bewees wel dat ze hem had geraakt.

‘Kleine heks! Kun je dan nooit aanvaarden dat je verslagen bent?’ brieste hij.

‘Daar is wel meer dan bruut geweld voor nodig!’

‘O ja? Dan zal ik het op een andere manier proberen.’ Hij boog zijn hoofd al en ze wist wat er nu zou gebeuren.

‘Elliott, laat me los, anders ga ik gillen!’ dreigde ze.

‘Je gilt maar,’ zei hij onverschillig maar hij legde haar met zijn kus het zwijgen op.

Ze besefte vermoeid dat het geen nut had zich te verzetten. Het was beter hem te laten begaan, veronderstelde ze. Het bleek echter al gauw dat ze geen rekening had gehouden met haar eigen gevoelens die zelfs na al die jaren meteen op zijn liefkozingen reageerden.

Het was dan ook onvermijdelijk dat ze zijn kus uiteindelijk beantwoordde, zodat hij besefte dat ze ondanks hun lange scheiding toch in staat was alle meningsverschillen te vergeten en zich door haar gevoelens te laten meeslepen.

Toen hij merkte dat ze haar verzet had opgegeven, werd zijn greep slapper zodat ze de kans kreeg haar armen om zijn nek te slaan en haar ene hand strelend over het korte haar net boven zijn boord te laten glijden. Hij liet zijn handen strelend over haar lichaam dwalen en ze drukte zich tegen hem aan toen hij haar ogen en hals kuste.

‘Cassandra, Cassandra,’ mompelde hij gesmoord en zonder zich te verzetten liet ze zich meetrekken naar een van de stenen banken die hier en daar in de tuin stonden.

Hij streelde haar over het haar en trok haar wrong zo heftig los dat ze even ineenkromp van de pijn. Hij liet zijn vingers door de lange lokken glijden en hoewel Cassie vaag besefte, dat ze zich tegen hem moest verzetten, vroeg ze zich af wat haar eigenlijk overkwam. Had ze dan helemaal geen eigen wil meer? Waarom zei ze hem niet beslist dat al zijn liefkozingen niets meer voor haar betekenden? De stem in haar binnenste legde haar uit, dat ze dan alleen maar zou liegen en ze huiverde verrukt toen ze voelde hoe hij de ritssluiting van haar jurk lostrok en zijn hand haar blote rug streelde. Op dat ogenblik hoopte ze dat hij dat zou blijven doen.

Hij schoof de jurk van haar schouders en ze huiverde even van de koele avondlucht. Toen wist ze echter niets meer van wat er om haar heen gebeurde. Ze besefte alleen maar dat ze met elke vezel van haar lichaam naar hem verlangde en het was dan ook een schok voor haar, toen hij op dat ogenblik weer opstond en met een gesmoorde stem opmerkte: ‘Als je niet snel naar de dansvloer teruggaat, komt je vriendje je zoeken.’

‘Jules!’ mompelde ze verbijsterd. Hoe kon ze zich in vredesnaam door de ene man in de tuin laten kussen en strelen, terwijl in de eetzaal een andere man ongeduldig op haar terugkeer wachtte? Ze voelde zich plotseling erg goedkoop.

Elliott had intussen zijn zelfbeheersing teruggevonden. Hij keek peinzend naar haar verhitte gezicht. ‘Of wil je soms dat hij naar buiten komt om met eigen ogen vast te stellen, dat je er nu precies uitziet als het sletje dat je bent? O nee? Tja, dat kan ik me wel voorstellen. In dat geval zou ik me maar een beetje opknappen, als ik jou was.’

Hij wachtte ongeduldig terwijl ze dapper probeerde haar zelfbeheersing terug te krijgen en zich een beetje te fatsoeneren. Zonder spiegel kon ze met het losse haar niets meer beginnen en ze haalde dus maar snel een kam door het haar in de hoop dat het wat zou helpen. Toen ze meende er weer vrij behoorlijk uit te zien, wendde ze zich naar haar man toe.

‘Het is misschien beter als we niet samen naar binnen gaan,’ stelde ze koeltjes voor.

‘Zoals je wilt!’ Hij haalde onverschillig zijn schouders op. ‘Prettige avond verder!’

Hoe durfde hij zo iets te zeggen? Hij deed net alsof er helemaal niets was voorgevallen! Hij had haar blijkbaar alleen een lesje willen geven en dat had hij gedaan ook.

Ze hief het hoofd op om hem eens flink haar mening te zeggen, maar ze stelde verbluft vast dat hij haar raad al had opgevolgd en de eetzaal weer was ingegaan. Ze verwenste hem en voelde zich toch onzeker, omdat hij weer naar die andere vrouw toe was gegaan.

Ze verstijfde toen ze opeens een geluid achter zich hoorde. Zou Elliott soms teruggekomen zijn?

‘Cassie? Ben je buiten?’

Ze ontspande zich toen ze de stem van Jules herkende.

‘Ja... hier bij de muur!’ Ze vroeg zich af hoe ze hem haar gedrag in vredesnaam moest verklaren.

‘Ik maakte me ongerust toen ik Elliott Grant met Michèle ontdekte en jij nergens te zien was.’

Hij had dus niet gemerkt dat Elliott ook in de tuin was geweest, besefte ze met een zucht van opluchting. ‘Ik had hoofdpijn,’ zei ze, ‘en ik dacht dat het in de frisse lucht misschien wat beter zou gaan.’

Jules had meteen medelijden met haar en ze voelde zich laf omdat ze tegen hem loog. Haar enige troost was dat de waarheid hem nog veel meer van zijn stuk zou hebben gebracht.

‘Voel je je nu wat beter?’ vroeg hij bezorgd.

‘Ik voel me ellendig,’ bekende ze volkomen eerlijk. ‘Zou je het heel erg vinden als we naar huis gingen?’