Epiloog

‘Ik kan af en toe nog steeds niet geloven dat dit allemaal echt is,’ zei ik tegen Lei.

Ze grijnsde en tikte zachtjes haar glas tegen het mijne aan. ‘Het is net zo echt als die gigantische diamant aan je vinger.’

Zoals ik een paar honderd keer per dag deed, hield ik ook nu mijn hand weer omhoog om de vijfkaraats, emerald geslepen verlovingsring te bewonderen waar Jax me mee overweldigd had. Zijn aanzoek was het opwindendste geweest wat ik in mijn hele leven had meegemaakt, hoewel de opening van het eerste Trifecta-restaurant ook hoog op de lijst van opwindende dingen stond.

Ik liet mijn arm weer zakken en richtte mijn aandacht op de sterren van het feest: de drie chef-koks. Chad, David en Inez stonden als een echte eenheid naast elkaar te praten met de vips die uitgenodigd waren voor het exclusieve openingsfeest in Atlanta.

‘Chad ziet er fantastisch uit,’ zei ik, ten overvloede. Lei was per slot van rekening een warmbloedige vrouw. Ze wist heel goed wanneer ze met een eersteklas lekker stuk te maken had. ‘Ik ben zo trots op hem.’

‘En ik ben trots op jou,’ zei ze. ‘Zonder jouw toewijding en inzet zouden we hier niet zijn.’

‘Dank je voor de geweldige kans.’ Er ging een tintelend gevoel van trots door me heen bij het zien van de glimlach op Leis gezicht. Ze had een speldje in de vorm van het Trifecta-logo op haar strakke rode jurk, en met haar haren los en een heldere sprankeling in haar ogen, zag ze er fris en jeugdig uit.

‘Ik heb medelijden met haar,’ mompelde ze, discreet gebarend met haar kin.

Ik volgde haar blik en zag Stacy Williams, starend naar haar broer, in haar eentje aan de andere kant van de ruimte rondhangen. ‘Ik vraag me af wanneer haar eerste restaurant opengaat.’

‘Goede vraag. Ik heb er nog niets over gehoord.’

De mooie roodharige zag er niet blij uit. Ik wist niet of dat kwam omdat haar broer een voorsprong op haar had, of omdat Ian de hele avond bij Isabelle in de buurt bleef. Het had er alle schijn van dat Ian een nieuw lievelingetje had.

‘Vind je het vervelend dat hij er is?’ vroeg ik, de ruimte afzoekend totdat ik Jax zag praten met een man die ik herkende als de presentator van een tv-programma op Food Network. Ik zuchtte, heerlijk als ik het vond om naar mijn man te kijken, zelfs na al die maanden met hem samengewoond te hebben. Hij droeg een elegante zwarte trui en een zwarte pantalon, en ik verheugde me erop om hem beide kledingstukken over een paar uur uit te trekken.

Hij zag me naar hem staren en gaf me een knipoogje.

‘Ian?’ Lei schudde haar hoofd. ‘Het zou me verbaasd hebben als hij er niet was geweest. Je zou hem moeten gaan begroeten.’

‘Ga jij hem begroeten?’

Ze grijnsde. ‘Als hij de eerste stap zet en naar mij toe komt, zal ik hem begroeten. Ik zal hem zelfs een drankje aanbieden. Dat is wel het minste wat ik kan doen.’

Mijn glas heffend bij wijze van afscheidstoost, volgde ik haar advies op, en ik mengde me tussen de gasten. De eclectische fusionmuziek die door de onzichtbare speakers klonk, was een hoorbare reflectie van het menu. Het eten viel enorm in de smaak, en iedereen was dolenthousiast. De opening van een nieuw restaurant was altijd een mijlpaal, en net als Lei leefde ik voor de opwinding die dit soort momenten meebracht.

Vincent zou gauw zijn eigen vestiging van Rossi’s openen. Er was zoveel te vieren. Het leven werd met de dag mooier.

‘Gefeliciteerd, Gianna. Wat een geweldige prestatie, zeg.’

Ik kwam tot stilstand en keek Ian Pembry aan. Mijn moeder zou hem ‘verpletterend charmant’ noemen. Ik vond hem een boeiend ogende man, met onmiskenbaar veel charisma. ‘Dank je wel,’ zei ik, hem mijn hand aanbiedend. ‘Ik zal het compliment doorgeven aan de chef-koks.’

Hij kuste lichtjes de knokkels van mijn hand met zijn stevige, droge lippen. ‘Ik weet als geen ander hoeveel werk erin gaat zitten om zo’n opening succesvol te laten verlopen. Het compliment is voor jou. Je verdient het.’

Bij wijze van dank boog ik even het hoofd. ‘Zonder Lei zou ik dit nooit voor elkaar hebben gekregen. Ze is een fantastische mentor.’

Ian had een geamuseerde glinstering in zijn ogen. Na even in mijn hand te hebben geknepen, liet hij die los. ‘Het zal je verbazen wat je zonder Lei voor elkaar zou kunnen krijgen. Laat het me maar weten als je zover bent om die stap te zetten.’

Ik overwoog even om mijn mond te houden en besloot dat uiteindelijk toch niet te doen. ‘Je hebt het aardig verknald bij haar, weet je dat? Ze hield van je.’

Zijn gezicht verhardde, maar voordat hij iets kon zeggen, zag ik dat zijn aandacht werd getrokken door iets achter me. Toen ik direct daarop een stevige arm om mijn middel voelde, wist ik wat het was.

‘Jackson,’ zei Ian stijfjes. ‘Ik begrijp dat ook voor jou een felicitatie op zijn plaats is.’

Jax trok me tegen zich aan. ‘Ik mag van geluk spreken dat ik een tweede kans heb gekregen.’

Ian strak aankijkend, trok ik een van mijn wenkbrauwen op, aangezien de woorden van Jax perfect aansloten bij wat ik net had gezegd. Ian lachte me zuinigjes toe.

Jax verontschuldigde ons en leidde me weg. Het gevoel van zijn hand laag op mijn heup bracht allerlei verhitte gedachten in me naar boven. ‘Het is me gelukt om de kamer te krijgen die je had toen we hier de vorige keer samen waren.’

Ik herinnerde me dat verblijf nog erg goed. Het was een keerpunt geweest voor ons. Het begin van het einde dat een nieuw begin inluidde. ‘Ben je sentimenteel aan het worden?’ zei ik plagend, terwijl ik stil bleef staan en hem aankeek.

‘Ik werk nog steeds aan het goedmaken van de fouten die ik heb gemaakt.’

‘O? Om welke fout gaat het hier?’

Hij streek met de top van zijn wijsvinger over de brug van mijn neus en lachte weer die kuiltjes in zijn wangen. Die dubbeltactiek bezorgde me spontaan slappe knieën. ‘Dat ik je naakt en vol verlangen achterliet. Dat moet ik rechtzetten, liefje.’

‘Je hebt me wel vaker achtergelaten. Ik zou misschien een lijstje moeten maken.’

Zijn grijns werd nog breder. ‘Absoluut.’

‘Het wordt misschien wel een heel erg lang lijstje,’ zei ik, denkend aan alle keren dat hij me heet en hitsig had gemaakt en me vervolgens had laten wachten tot ik dacht dat ik gek zou worden.

Hij pakte mijn hand en speelde met mijn ring. ‘Dan is het maar goed dat we zoveel tijd hebben.’

Een leven lang. Wat misschien net lang genoeg zou zijn.