Hoofdstuk 6

 

 

 

‘Er is iets mis met je uitzicht, man,’ zei Nico, terwijl hij een doos met mijn spullen op de ontbijtbar neerzette. Hij liep naar het raam toe. ‘Te veel lucht, en je hebt geen overburen om te bespioneren.’

‘Ik heb hierbinnen al het beste uitzicht ter wereld,’ zei Jax, me vastgrijpend op het moment dat ik achter mijn broer aan zijn appartement – óns appartement – binnen liep.

‘Braak,’ mompelde Vincent, die met mijn koffer en plunjezak in zijn handen naar binnen stapte. ‘Waar wil je dit hebben?’

‘Zet maar hier neer,’ zei ik, kronkelend omdat Jax aan mijn nek aan het knabbelen was. Het was een heerlijke zaterdagmiddag, een perfecte dag om van de stad te genieten. Verhuizen viel niet per se in de categorie genieten, maar klagen deed ik niet. Mijn familie ook niet, en dat was wel een klein wonder te noemen.

Jackson zou zelfs aan een woestijnbewoner nog zand weten te verkopen. Hij had geen moment gezegd dat we op weg waren een levenslange verbintenis aan te gaan, en toch was het hem gelukt om zijn gepassioneerde en oprechte wens om met me samen te wonen over te brengen, toen we donderdagavond na sluitingstijd van Rossi’s met mijn familie om de tafel hadden gezeten. We begrepen waarschijnlijk allebei dat mijn familie in de verte de huwelijksmars al hoorde, maar hij had niet de indruk gewekt dat hij zich onder druk gezet voelde. Ik deed in elk geval mijn best om geen hoop te gaan koesteren.

Lei had me vrijdag op het werk veel geluk gewenst toen ik haar had verteld wat er stond te gebeuren, maar ze was opvallend terughoudend geweest. Daar had ik moeite mee, aangezien ik in de loop van de tijd haar goedkeuring over van alles en nog wat erg belangrijk was gaan vinden.

‘Volgens mij ben ik net op tijd gekomen.’

Ik voelde Jax verstijven bij het horen van zijn vaders stem. Hij ging rechtop staan, liet me los en draaide zich naar Parker Rutledge toe.

‘Ik heb bier bij me,’ zei hij, twaalf met plastic omhulde blikjes bier de lucht in houdend. Hij had een grote lach op zijn gezicht, dat verbijsterend veel overeenkomsten vertoonde met dat van zijn zoon. Hij gaf Vincent een hand, stelde zich voor en keek daarna naar mij. ‘Daar is ze dan, de vrouw die een permanente glimlach op het gezicht van mijn zoon heeft weten te krijgen. Fijn je weer te zien, Gianna.’

‘Hallo, Mr. Rutledge.’

‘Je zou me toch Parker noemen?’ Hij trok het plastic van de biertjes af en gaf er een aan Vincent, waarna hij de woonkamer in liep om Nico de hand te schudden. ‘Ik kwam beneden in de lobby nog een Rossi tegen. Volgens mij stond hij een weddenschap af te sluiten met de portier.’

In een flits draaide ik mijn hoofd naar Jax toe. Hij stond met een hard, ondoorgrondelijk gezicht te staren naar zijn vader, die ook aan mijn oudere broer een biertje gaf.

‘We moeten volgende week maar eens een avond bij elkaar komen,’ zei Parker, ondertussen iedereen een voor een aankijkend. ‘Jullie ouders ook, natuurlijk. En mijn vrouw Regina.’

‘De familie Rossi heeft het net zo druk als wij,’ zei Jax op gespannen toon. ‘Misschien wel drukker.’

‘Daar twijfel ik niet aan. Amerikaans ondernemerschap op zijn best.’ Parker pakte een biertje voor zichzelf en zette de rest van de blikjes op de salontafel neer. ‘Maar we kunnen vast wel iets regelen. Familie blijft per slot van rekening familie.’

Nico richtte zijn donkere, bedachtzame ogen op mij. Hij haalde zijn schouders op. ‘Prima. Waarom ook niet?’

 

Nadat iedereen was vertrokken, zei Jax dat ik mijn spullen mocht neerzetten waar ik maar wilde, wat ik dan ook begon te doen, en hij verdween zijn werkkamer in. Hoewel we er niet over spraken, wist ik zeker dat hij, totdat zijn vader was opgedoken, andere plannen had gehad voor onze zaterdag. Het was verbijsterend om te zien hoe hij telkens weer in een blok ijs veranderde zodra zijn vader als het vrolijkste zonnetje in huis ergens binnenviel.

Wat was dat toch? Elke keer wanneer zijn vader in ons leven verscheen, ontstond er afstand tussen ons, en ik vroeg me af waarom.

Ik was binnen een uur klaar met uitpakken en liep daarna doelloos rond in het onbekend aanvoelende appartement. Even overwoog ik om de televisie aan te zetten, maar ik besloot uiteindelijk om op internet te gaan kijken welke films er draaiden en in welk restaurant ik die avond zou willen eten. Ik was niet van plan om mijn eerste weekend samenwonen met Jax door Parker te laten verpesten.

Ik ging op de bank zitten, legde mijn voeten op de salontafel en zette mijn laptop op schoot. Net toen ik mijn wachtwoord had ingetoetst, verscheen Jax.

‘Hoi,’ zei ik. Mijn glimlach vervaagde toen ik de gespannen uitdrukking op zijn gezicht zag. ‘Alles goed?’

‘Ja, hoor. Hoezo?’

‘Je haar zit zo rommelig sexy.’ Zijn donkere lokken waren een wilde warboel, alsof hij zijn handen erdoorheen had gehaald om zijn innerlijke spanning te ontladen, iets wat ik met liefde voor hem zou hebben gedaan.

Me schaapachtig aankijkend, fatsoeneerde hij snel zijn haren. ‘Ik zat te denken… Ben je in voor een van die doodsaaie gelegenheden waar ik je voor heb gewaarschuwd?’

‘Ik ben in voor alles waarbij jij een smoking draagt.’

De strakke streep van zijn mond veranderde in een zachte glimlach. ‘Oké dan.’

Ik klapte mijn laptop dicht en zette hem op de salontafel. ‘Ik moet wel even gaan shoppen. Wanneer is het?’

‘Vanavond.’

Mijn wenkbrauwen schoten omhoog. ‘Had je me niet eerder kunnen waarschuwen?’

‘Ik hoorde er net pas van,’ zei hij op grimmige toon. ‘We kunnen een stylist met wat kleding laten langskomen, dan kun je iets uitkiezen.’

‘Echt? Is die gelegenheid waar je het over hebt, dan zo belangrijk?’

Hij leunde tegen de muur, schijnbaar ontspannen, maar ik zag de spanning en ergernis van hem afstralen. ‘Dit is je debuut als mijn vriendin in het openbaar. Maar voordat je denkt dat ik wil dat je er op een bepaalde manier uitziet: ik zou je precies zoals je er nu uitziet mee uit nemen.’

Een blik werpend op mijn simpele mouwloze witte shirt en lichtbruine capribroek stond ik op. ‘Doe normaal.’

‘Schat, alles staat je sexy met dat goddelijke lichaam van je.’ Hij sloeg zijn armen over elkaar. ‘Ik wil je gewoon een middag stressen in de stad besparen.’

‘Ik kan in het eerste het beste warenhuis wel iets geschikts vinden, tenzij je daar problemen mee hebt.’

‘Nee, maar dan heb ik er niets aan. Als we iemand hiernaartoe laten komen, kan ik toekijken terwijl jij je aan- en uitkleedt. Als we de stad in gaan, schoppen ze me in die winkels het kleedhokje uit.’

Er trok een nauwelijks te onderdrukken glimlach aan mijn lippen. ‘Wat ben je toch pervers.’

‘Ik zal het niet ontkennen.’

‘Doe je dit soort dingen dan vaker?’ vroeg ik zo nonchalant als maar kon. Het was me niet ontgaan dat de meeste mannen geen stylist op afroep hadden voor hun vriendinnen.

‘Uit kleedhokjes geschopt worden? Doorgaans niet, nee.’

Ik besloot het onderwerp te laten rusten. ‘Gelukkig. Maar goed, dan ga ik even de stad in, dan kun jij doorwerken.’

‘Ga je je nu de hele middag kokend van woede lopen afvragen of ik met iedere vrouw die ik neuk die aan- en uitkleedspelletjes doe?’

‘Ik wil het niet over je seksuele veroveringen hebben.’ Ik greep mijn handtas van de fauteuil en begon mijn schoenen te zoeken.

‘Nee, je wilt kwaad zijn om dingen die zich alleen maar in je hoofd afspelen.’

Ik keek hem geërgerd aan. ‘Ga geen ruzie met mij maken omdat je problemen met je vader hebt.’

‘Dit heeft niets met mijn vader te maken.’

‘Weet je het zeker? Want ik begin de indruk te krijgen dat bijna alles in je leven iets met je vader te maken heeft.’

‘Jij niet,’ zei hij op zachte maar felle toon. Hij kwam op me af lopen. ‘Verander niet steeds van onderwerp. Zeg nu maar gewoon wat je dwarszit, Gia.’

‘Het doet er niet toe, Jax. Toen ik je ontmoette, wist ik al dat je een playboy was. Ik kom er wel overheen.’

‘Ik heb inderdaad mijn momenten gehad,’ zei hij. ‘Maar ik was nooit geïnteresseerd in de meningen van de vrouwen met wie ik naar bed ging, laat staan in wat ze aanhadden.’

‘Waarom lijk je altijd zo graag uitspraken te doen waarmee je overkomt als een eersteklas klootzak?’

Hij haalde zijn schouders op. ‘Ik noem de dingen gewoon bij de naam.’

‘Nee, je probeert een beeld van jezelf te schetsen dat niets met de realiteit te maken heeft. Je kunt niet tegen me blijven zeggen dat ik je “wel degelijk” ken en je tegelijkertijd gedragen als een klootzak.’ Ik gooide mijn handtas weer op de fauteuil. ‘Het is net alsof je mij en ook jezelf ervan probeert te overtuigen dat je iets bent wat je helemaal niet bent.’

‘Het is eerder dat ik ons eraan probeer te herínneren wat ik ben.’ Vlak voor me kwam hij tot stilstand. ‘Wat er in me schuilt en elk moment naar boven kan komen.’

‘Ik denk dat je vader je daaraan herinnert.’

‘Je bent gefixeerd op mijn vader.’

‘Ik noem de dingen gewoon bij de naam,’ reageerde ik gevat.

Jax viel stil en staarde me strak aan, zijn lichaam vol spanning, net als de lucht tussen ons in. ‘Je ziet maar niet in dat hij en ik niet alleen qua uiterlijk veel op elkaar lijken.’

‘Laten we er dan over praten.’

‘Daar heb ik geen zin in,’ zei hij.

‘Je hebt alleen maar zin om ruzie te maken.’

Hij bracht zijn hand omhoog en wreef over zijn nek, zijn biceps aanspannend onder de strakke mouw van zijn T-shirt. Hij gromde. ‘Weet je waar ik zin in heb? Om je te neuken tot je O-benen hebt.’

‘Jax.’ Ik begon te lachen, ik kon het niet helpen. Zijn frustratie was bijna tastbaar, en zijn reactie was zo… typisch mannelijk. ‘Je mag van geluk spreken dat ik met drie broers opgegroeid ben. Ik ben wel gewend aan wat borstklopperij.’

‘Je bent er ook aan gewend om me tot waanzin te drijven.’

‘Dat doe je helemaal zelf al met het opbiechten van je zogenaamde meervoudige persoonlijkheidsstoornis.’ Ik legde mijn wijsvinger op mijn kaak. ‘Wacht. Ik snap het al. Je bent de helft van een tweeling. Jullie zijn met zijn tweeën!’

Zijn ogen sluitend, masseerde hij zijn slapen met zijn vingertoppen. ‘Jezus.’

‘Als ik met jullie beiden naar bed ga, is dat dan vreemdgaan?’

Hij liet zijn handen langs zijn lichaam vallen en keek me aan. ‘Ben je op allebei verliefd?’

Ik bracht mijn hand omhoog en raakte zijn borst aan. ‘Ik ben verliefd op jóú.’

Zuchtend trok hij me naar zich toe. Hij omhelsde me en kuste mijn schouder. ‘In de politiek is er niets belangrijker dan imago. Ik word weleens gevraagd om mensen met hun imago te helpen. Vandaar dat ik een aantal stylisten ken.’

Ik schoof mijn handen onder zijn T-shirt om zijn huid onder mijn vingers te voelen. Zijn zachte kreun en de lichte rilling die ik door hem heen voelde trekken, deden mijn hart overslaan. ‘Goed dat ik dat weet.’

Ik wilde nog meer weten, maar nu we samenwoonden, hadden we eindelijk alle tijd om rustig aan te doen. Ik stond mezelf toe om daarvan te genieten.

 

Er waren in de hele wereld maar een paar dingen die me de adem konden benemen. Jax gekleed in een smoking stond boven aan dat lijstje.

Ik zag hem de balzaal doorkruisen, in elke hand een glas champagne, zijn tred onmogelijk elegant en vreselijk sexy. Het hotel in DC was afgeladen met machtige mannen en vrouwen uit de financiële sector en de politieke wereld. Enorme kristallen kroonluchters wierpen hun schijnsel op talrijke peperdure, glinsterende juwelen en perfecte, glanzende coiffures. Kristallen glazen werden tegen elkaar aan getikt, en het gebabbel van de gasten klonk als het gezoem van een zwerm bijen.

Te midden van dat alles was Jackson een opvallende verschijning met zijn donkere haar, dat bijna net zo donker was als zijn smoking, zijn licht gebruinde huid en geprononceerde wenkbrauwen boven een stel zelfverzekerd kijkende ogen. Zijn op maat gemaakte smoking spande om zijn brede schouders en deed zijn benen nog langer lijken dan ze al waren.

Discreet mijn lippen likkend, staarde ik naar al die perfectie en dacht: dat is van mij.

Jax was een lust voor het oog, maar het was de blik waarmee hij me aankeek die mijn hart op hol deed slaan.

‘Ik vind die jurk nog steeds fantastisch,’ zei hij, terwijl hij me mijn champagne gaf en vooroverboog om een kus op mijn schouder te drukken.

Mijn lippen krulden zich tegen het glas aan in een glimlach. De dof glanzende, goudkleurige japon was de eerste die ik had gepast. Jax had er meteen zijn stem op uitgebracht en zijn hoofd geschud bij de drie andere jurken die ik daarna had aangetrokken. De gladde gevoerde zijde hing soepel om mijn lichaam heen en werd op haar plaats gehouden door smalle spaghettibandjes over mijn schouders en rug. Aanvankelijk had ik twijfels gehad over de kleur, maar het model had me overtuigd. De jurk benadrukte op subtiele wijze mijn vormen, in plaats van ze strak te omspannen.

‘Dank je.’

Hij draaide zich naar de menigte toe, zijn arm bezitterig om mijn heupen leggend. ‘Over een paar uur kunnen we terugvliegen naar New York. Of we kunnen hier in het hotel een kamer nemen.’

‘Of we kunnen het in het vliegtuig doen. Wat is anders het nut van een privévliegtuig als we er niet in vozen?’

Zijn vingertoppen drukten in mijn heup. ‘Nu heb ik alweer in het openbaar een erectie. Je wordt bedankt.’

Lachend leunde ik tegen hem aan. ‘Wat moet je hier eigenlijk doen?’

‘Weet ik niet precies.’ Hij nam een slok champagne. ‘Parker kan elk moment binnenkomen, dan zal ik wel ontdekken waarom ik hier ben.’

‘Hij lijkt erg vaak een beroep op je te doen.’

Jax haalde luchtig zijn schouders op, maar het ontging me niet dat hij weer een verbeten trek rond zijn mond had. Die spanning verspreidde zich even later door zijn hele lichaam, en toen ik zijn blik volgde, wist ik waarom. Parker en Regina Rutledge waren gearriveerd. Ze stonden vlak bij de ingang van de balzaal, omringd door mensen die maar al te graag met een Rutledge gezien wilden worden. Er waren er verscheidene aanwezig, maar in dit land van Oz was Parker de grote tovenaar naar wie iedereen reikhalzend uitkeek.

Hij keek onze kant uit, glimlachte naar me en richtte toen zijn blik op Jax. Er leek zich een stille communicatie tussen hen af te spelen.

‘Moment, lieverd, ik ben zo terug,’ mompelde Jax, waarna hij wegliep, met grote passen door de voor hem wijkende menigte stappend.

Ik keek hem na totdat hij bij zijn vader aangekomen was en bestudeerde nauwkeurig hun lichaamstaal.

‘Zó, jij bent aardig opgeknapt,’ zei iemand met een bekend klinkende stem naast me.

Ik draaide mijn hoofd en keek recht in het gezicht van Allison Rutledge, voorheen Allison Kelsey. De veranderingen in haar uiterlijk vielen me meteen op. Ik had haar die avond dat ik Ian escorteerde nauwelijks gezien, dus nam ik nu de gelegenheid haar eens goed te bekijken. Ze was altijd al slank geweest, maar nu was ze nog dunner. Perfect gepolijst op een broze manier leek ze harder en nog meer blasé dan ik me haar herinnerde. Ze had een ietwat verveelde oogopslag, die me deed denken aan de blik die ik af en toe in de ogen van Jax zag.

Toch was ze nog steeds beeldschoon, met haar donkere boblijnkapsel als omlijsting van haar delicate gezichtstrekken en grote blauwe ogen. Het turkoois van haar japon vormde een mooi contrast met haar porseleinen huid.

‘Hallo, Allison,’ zei ik, mijn aandacht meteen weer richtend op de twee knappe, donkere Rutledge-mannen aan de andere kant van de ruimte.

‘Mooie jurk, hoor.’ Ze bestudeerde me van top tot teen. ‘Gretchen is echt dol op dat ding. Ze heeft hem mij ook laten zien, maar het is echt niet mijn stijl.’

Ik nam een slok champagne om te verbergen wat het onverwacht horen van de naam van de stylist met me deed. Gretchen werkte dus voor meer leden van de familie Rutledge. Goed om te weten. ‘Het zal je misschien verbazen, maar dit was eigenlijk ook niet mijn eerste keuze.’

Haar glimlach was verre van vriendelijk. ‘Slim van je, dat je Jackson je kleren laat uitkiezen. Maar je bent dan ook duidelijk slimmer dan ik dacht, anders zou je hier niet zijn.’

‘Kun je ergens anders de bitch gaan uithangen?’ vroeg ik, haar met een nonchalant handgebaar wegwuivend. ‘Je staat in mijn aura. Het wordt tijd dat je er weer uit stapt.’

‘Als ik het me goed herinner, hou je niet van schijnheilig gedoe en bullshit, dus daar zal ik je niet mee lastigvallen. We moeten het tenslotte toch met elkaar zien te vinden. Daar kunnen we dan maar beter meteen mee beginnen.’

‘Wij moeten helemaal niets.’ Ik liet mijn blik van boven naar beneden en weer terug over haar heen glijden. ‘Ik stel voor dat we ons best doen om elkaar te ontwijken.’

Haar wenkbrauwen schoten omhoog, alsof ze verrast was, waarna ze een lach uitstootte die net zo melodieus klonk als haar spreekstem. ‘Zo werkt het niet, Gianna. Jij en ik zullen hartsvriendinnen zijn, in elk geval in het openbaar. We zullen samen gaan lunchen en winkelen. Ted en ik zullen met jou en Jackson uit eten gaan. We gaan samen naar sportwedstrijden en tentoonstellingen. En tussendoor zullen we lachen naar de camera’s en de indruk wekken dat we niet zonder elkaar kunnen.’

‘Volgens mij heb je te veel champagne op.’

‘Ik vraag wel aan Jackson om het je uit te leggen.’ De verdacht heldere blik in haar ogen wekte mijn argwaan.

‘Om wat uit te leggen?’ vroeg Regina Rutledge, terwijl ze bij ons kwam staan.

‘Dat Ted zich verkiesbaar gaat stellen voor het burgemeesterschap. Jackson heeft zichzelf deze keer echt overtroffen.’

Er gingen in mijn hoofd direct alarmbellen af, en ik kneep de steel van mijn glas bijna fijn in mijn hand.

Regina had een klein lachje rond haar mond, maar haar stem klonk kil en scherp. ‘Ik denk dat je Gianna aan Jackson moet overlaten. Hij is heel beschermend.’

‘Ik begrijp de hint.’ Allison keek me aan. ‘We moeten gauw maar eens in de stad wat gaan eten. Ik regel binnenkort wel wat. Veel plezier, Gianna. En nogmaals: je ziet er fantastisch uit. Die jurk is echt gemaakt voor jou.’

Ze glibberde weg als een slang, en ik wreef over mijn neus, daarbij discreet mijn middelvinger naar haar opstekend, waarna ik haar uit mijn hoofd zette en wegkeek. Jackson stond nog steeds naast Parker, die zijn hand op de schouder van zijn zoon had gelegd. Ze waren in gesprek met een witharige man die me vaag bekend voorkwam.

Regina kwam in mijn zichtlijn staan. ‘Let maar niet op haar,’ zei ze. Haar blonde, schouderlange en in zachte golven gestileerde haar deed denken aan de kapsels van filmdiva’s uit de jaren vijftig. ‘Ze is gewoon jaloers. Ze heeft weliswaar een Rutledge aan de haak geslagen, maar…’ Ze haalde nonchalant een van haar schouders op. ‘Ted is geen Jackson of Parker.’

Daar was ik het mee eens, maar in plaats daarvan zei ik: ‘Leuk je weer te zien.’

Ze glimlachte. ‘Jij en ik mogen ons gelukkig prijzen. Geloof me maar, het uithoudingsvermogen van Jackson zal met het verstrijken der jaren niet afnemen.’

Ik trok mijn wenkbrauwen op. Regina en ik verschilden weliswaar minder in leeftijd van elkaar dan zij en haar oudere echtgenoot, maar ze bleef de stiefmoeder van Jax. Het was vreemd om met haar te praten over seks met onze mannen.

Opeens stond Jax voor me. Hij pakte mijn glas uit mijn hand en gaf het aan Regina. Me met smeulende donkere ogen aankijkend, pakte hij mijn hand en trok me tegen zich aan. ‘Dans met me.’

Hij bracht me naar de dansvloer, waar hij zijn armen om me heen sloeg. ‘Je bent verreweg de mooiste vrouw hier.’

‘Met vleierij krijg je alles voor elkaar.’ Het was bedwelmend om in het openbaar Jax’ armen om me heen te voelen, bijna net zo bedwelmend als wanneer hij me achter gesloten deuren vasthield. ‘Toch moet ik zeggen dat ik liever niet werk met stylisten die ook met Allison werken. Ik mag haar niet, Jax.’

Hij streelde zachtjes mijn rug. ‘Ik ben ook niet echt dol op haar, maar ze is de vrouw van Ted. Ze hoort bij de familie.’

‘Ik ben het zat dat ze me als een soort krabpaal gebruikt om haar nagels aan te scherpen.’

‘Ze kan inderdaad een vreselijk kreng zijn,’ zei hij, ‘maar ze heeft die klauwen niet voor niets. Jij zult ook een paar klauwen nodig hebben, Gia.’

Ik wierp hem een norse blik toe. ‘Ik weet dat je denkt dat ik niet sterk genoeg ben om me staande te houden in jouw wereld, maar ik zal je het tegendeel bewijzen. Dat wil overigens niet zeggen dat ik van plan ben tijd te verspillen aan mensen die me op de zenuwen werken.’

‘Je wilt dus wel een team met me vormen… maar alleen als het jou uitkomt, bedoel je?’

‘Dat is niet eerlijk! Ik zou nooit van jou verwachten dat je je maar door allerlei mensen liet beledigen. Daarvoor respecteer ik je te veel!’

‘Het gaat niet om respect, Gia. Je begrijpt dat ik Allison wel even zal toespreken over haar houding naar jou toe, laat dat duidelijk zijn, maar of je haar nu mag of niet, we zullen toch met elkaar moeten samenwerken.’

‘Ik moet helemaal niets, zeker niet voor haar.’

‘Doe het dan voor mij,’ beet hij me toe. ‘Dit is hoe mijn wereld in elkaar zit. Ik heb je van tevoren gewaarschuwd dat er aardig wat nare kantjes aan zitten.’

Ik schrok van zijn felle toon. ‘Je vindt het allemaal net zo naar als ik. Dat weet ik wel zeker. Je zou hier ook liever niet zijn, op dit feestje. Het zou wat anders zijn als je me vroeg om al die onzin te verdragen omdat er iets belangrijks voor je op het spel stond, maar dat is het geval helemaal niet!’

‘Ik heb mijn bedje gespreid, Gia,’ zei hij op gespannen toon, een harde, afstandelijke blik in zijn ogen. ‘En jij hebt besloten om er samen met mij in te kruipen.’

Hoofdschuddend probeerde ik de Jax die ik nu voor me had, te verenigen met de Jax van onze eerste ontmoeting. Die Jax was een bourgondische, meeslepende en in veel opzichten hedonistische man geweest. ‘Ik begrijp je niet, Jax. Het leven is te kort om tijd te verspillen aan dingen waar je niet gelukkig van wordt. Waarom zou je dat willen doen?’

‘Ik ben altijd heel gelukkig wanneer ik het met jou doe.’

Ik gaf hem een por. ‘Even serieus. Dit is belangrijk. Ik wil het echt weten.’

In de stilte die hij toen liet vallen, hoorde ik het ene nummer eindigen en het volgende beginnen. Ik voelde iets in hem veranderen; zijn ademhaling werd sneller, en hij hield me opeens steviger vast. ‘Als ik een andere keuze had willen maken, had ik dat lang geleden al moeten doen. Het is nu te laat.’

‘Wat een slap smoesje, zeg. Je bent nog geen dertig. Je hebt je hele leven nog voor je en tijd genoeg om dingen te veranderen.’

Met een afwezige waas in zijn ogen staarde Jax over mijn schouder heen, alsof hij iets zag wat ik niet kon zien. ‘Sommige dingen kun je niet terugdraaien,’ mompelde hij. ‘En dan moet je leren leven met de consequenties van je fouten.’

‘Het is nergens voor nodig om fouten te blijven maken.’ Met mijn hand op zijn wang duwde ik zijn gezicht terug, zodat hij me weer aankeek. ‘Dit is een nieuw begin voor ons, Jax. We hebben nu de kans om het goed te doen. Laten we alsjeblieft geen energie verspillen aan negatieve mensen en vervelende situaties.’

Hij stootte een diepe zucht uit, waarna hij snel een stevige kus op mijn voorhoofd drukte. ‘Kom, wegwezen hier.’