Hoofdstuk 7

 

 

 

‘Je ziet er fantastisch uit,’ zei mijn beste vriendin Lynn, me van top tot teen opnemend. ‘Je hebt er sinds je in Vegas woonde niet zo goed uitgezien.’

‘Aangezien dat al een aantal jaren geleden is, weet ik niet of ik wel zo blij ben met dat compliment.’ Ik plaagde haar, en dat wist ze, net zoals ik wist dat ik er de laatste tijd inderdaad goed uitzag.

Na drie weken samenwonen met Jax was ik tweeënhalve kilo afgevallen – het wittebroodswekendieet zonder de wittebroodsweken. Jax was onverzadigbaar, en dat was de reden waarom ik gezonder was gaan eten. De wetenschap dat er iemand was die elke dag van alle kanten je naakte lichaam bekeek, zorgde er vanzelf voor dat je beter op je voeding ging letten.

Ze lachte en keek om zich heen. ‘Rossi’s ziet er ook heel mooi uit.’

De zaken gingen goed in beide vestigingen van Rossi’s, onder andere door alle media-aandacht die Jax en ik kregen. In de periode dat hij en ik uit elkaar waren geweest, had ik mijn best gedaan om zo min mogelijk over hem te horen, waardoor ik me niet had gerealiseerd hoe vaak zijn naam in de media opdook. Hij had wel gezegd dat de roddelblogs en sensatiepers dol op me zouden zijn, maar hij had niet verteld hoe dol ze op hém waren. Het publiek wilde hem het liefst in een bestuurlijke functie zien. Hij was jong, knap, een Rutledge, en hij had een licht meedogenloze uitstraling, die hem extra spannend maakte.

‘Het uitzicht is ook weer heerlijk, zoals gewoonlijk,’ vervolgde Lynn, starend naar Vincent, die achter de bar stond.

Hij keek op, zag dat ze hem aan het aanstaren was en gaf haar een knipoogje.

‘O, wees stil, mijn bonzend hart,’ zei ze, terwijl ze een lok van haar rode haar achter haar oor schoof en Vincent een handkusje toeblies.

Ik kreunde even. ‘Zijn ego is al groot genoeg.’

‘Ik ben benieuwd wat voor groots hij nog meer heeft…’

‘O, alsjeblieft, zeg,’ zei ik, draaiend met mijn ogen. Ik had voorgesteld om bij Rossi’s af te spreken, zodat ik niet bang hoefde te zijn dat ik gefotografeerd zou worden. Ik was gewend geraakt aan de bodyguard die ik tegenwoordig altijd bij me in de buurt had, maar bij Rossi’s had ik ook nog mijn familie, die erop lette dat ik met rust gelaten werd.

Lynn keek weer naar mij, een meelevende blik in haar ogen. ‘Is het heel erg, met die paparazzi?’

‘Het valt wel mee. Ik ben geen beroemdheid, of zo, maar er hangen overal wel twee of drie fotografen rond.’

‘Stelletje schofterige rioolratten.’

Ik haalde mijn schouders op. Die fotografen, ach, ik had inmiddels geaccepteerd dat ze een deel van mijn leven uitmaakten. Wanneer ik geïrriteerd raakte, herinnerde ik mezelf eraan dat Jax zowel mijn als zijn eigen hart gebroken had om me te beschermen tegen al die hysterische aandacht. Als ik de afgelopen drie weken iets had geleerd, dan was het wel dat het me gelukkig maakte om bij Jax te zijn. Voor zover ik me kon herinneren, was ik nog nooit zo gelukkig geweest. ‘Ik moet alleen op mijn tellen passen. Dat is alles.’

Ze draaide zich op haar kruk naar me toe en keek me aan, haar lange benen speels heen en weer bewegend. Gekleed in een lange, wijde jurk met bloemenprint en een jasje van spijkerstof en behangen met de zelfgemaakte armbanden en kettingen die ze ook verkocht, was ze op en top de elegante bohemienne. ‘Hoe is Jackson eigenlijk? Ik bedoel, normaal gesproken? Hij lijkt in interviews altijd zo… intens.’

‘Dat is hij ook, maar hij kan ook speels zijn. En heel grappig. Hij maakt me elke dag aan het lachen.’

Ze grinnikte. ‘Als je die lach op je gezicht eens kon zien! Die maakt het bijna goed dat hij van die conservatieve politieke principes heeft.’

Ik draaide maar weer eens met mijn ogen. Veel zin om het over Lynns liberale politieke overtuigingen te hebben had ik niet. Die discussies liet ik aan mijn vader over. Hij praatte altijd graag met haar over hun overeenkomstige standpunten over allerlei onderwerpen. ‘Maar soms is hij ook koppig, irrationeel, frustrerend –’

‘Een man dus.’

‘Precies.’

‘Nu we het toch over politiek hebben –’

‘We hebben het niet over politiek,’ zei ik op besliste toon.

Ze grijnsde. ‘Ik wel. Is het je al gelukt om de hele clan bij elkaar te krijgen?’

‘Nog niet.’ Ik tikte met mijn voeten op de koperen reling aan de onderkant van de bar. ‘We proberen onze families aanstaande zondag voor een brunch bij elkaar te krijgen. Dat is de enige dag waarop iedereen kan.’

‘Goeie God. Je moet me na afloop wel alles in geuren en kleuren vertellen, hoor. Ik wou dat ik stiekem kon meeluisteren. Het wordt vast een heel interessante brunch.’

Daar kon ze wel eens gelijk in hebben. Mijn familie en die van Jax verschilden zó ontzettend veel van elkaar.

Ik nam een hap van een crostini en keek toen op het scherm van mijn smartphone, die op de bar lag te zoemen.

Neem lasagne mee.

Lynn wierp ook een blik op mijn telefoon. ‘Wat? Is de romantiek er nu al af?’

Mijn telefoon begon weer te zoemen.

Ik heb Italiaans ijs gehaald om van je lichaam af te likken…

Ze lachte, en ik lachte met haar mee.

‘Ik moet echt nodig aan de man.’ Ze keek naar Vincent, die een cocktail aan het mixen was. ‘Of gewoon weer eens genomen worden?’

Ik leidde haar aandacht af van mijn broer de hartenbreker. ‘Hoe is het met je werk?’

‘Druk.’ Ze speelde met haar lange kettingen. ‘De verkoop via internet gaat steeds beter. Als mijn huur en inkomstenbelasting blijven stijgen, moet ik de winkel misschien wel sluiten en me helemaal fulltime op de onlinebusiness gaan richten.’

‘Echt waar? En je bent zo dol op die winkel!’ Ik wist dat Lynn hard had gewerkt om een eigen zaak te openen en dat ze wilde bewijzen dat haar sieradenmakerij en pottenbakkerij geen waardeloze hobby’s waren.

Hoewel ze nonchalant haar schouders ophaalde, was duidelijk te zien dat het haar dwarszat. ‘Het zal wel lekker zijn om mijn eigen tijd te kunnen indelen en om meer tijd te hebben voor het ontwerpen zelf. Ik zou wat vaker naar vakbeurzen en designshows kunnen gaan, wat misschien wel beter voor me is.’

Ik wilde haar optimistisch houden. ‘Ik kan nog wel wat visitekaartjes van je gebruiken. Ik had vorige week op een feest die amethisten oorbellen van je in. Daar heb ik heel veel complimenten over gekregen.’

‘Echt?’ Ze fleurde direct op. ‘Geweldig. Dank je wel.’

Ik vroeg Vincent nog twee biertjes, terwijl Lynn een stapeltje visitekaartjes uit haar kolossale handtas tevoorschijn haalde.

‘Hoe gaat het met jouw werk dan?’ vroeg ze toen ze me de kaartjes gaf.

‘Goed.’

‘Ben je nog steeds zo dol op je baan?’

‘Ja, hoor,’ zei ik, waarna ik even glimlachte naar Vincent, die twee verse biertjes voor ons neerzette en de lege glazen weghaalde.

‘Je houdt iets achter voor me. Vertel op, wat is het?’

Ik keek mijn beste vriendin met gefronste wenkbrauwen aan. Ze was veel te opmerkzaam. ‘Niets.’

‘En je bazin zit er niet mee dat je iets met Jackson hebt?’ vroeg ze door.

Zuchtend pakte ik nog een crostini. ‘We hebben het er niet over. Dat is op zich wel oké; ze is mijn bazin, niet mijn vriendin, maar toch…’

‘Denk je dat ze er problemen mee heeft?’

‘Ze gaat er redelijk ontspannen mee om, het feit dat ik samenwoon met de man die zakendoet met de man die haar vernederd heeft in acht genomen. Ze vertrouwt me nog steeds met allerlei gevoelige informatie, maar… er staat iets tussen ons wat er eerst niet stond.’ En dat vond ik vervelend. Heel vervelend.

‘Wat ga je eraan doen?’

‘Ik heb geen idee wat ik eraan zou kunnen doen.’ Ik kauwde, slikte de hap door en spoelde hem daarna met een slok bier weg. ‘Ik denk dat ze de situatie gewoon even op zijn beloop laat. Misschien dat ze er na verloop van tijd vrede mee zal hebben.’

Lynn keek me bezorgd aan. ‘Heb je het met Jackson besproken?’

‘Dat kan niet. Hij is een regelaar. Hij gaat zich er dan vast en zeker mee bemoeien om alles glad te strijken, en dan wordt het waarschijnlijk nóg ingewikkelder.’

‘Dat is in mijn ogen misschien wel de beste aanbeveling die je voor hem had kunnen doen. Iedere vrouw wil voor haar beste vriendin een ridder die bereid is de draken voor haar te doden.’ Ze gaf me een knipoogje. ‘En Italiaans ijs van haar lichaam af te likken.’

Lachend keek ik even om me heen. Bij de receptiebalie in de foyer stond een aantal mensen zonder reservering te wachten op een tafel, terwijl het personeel, van het robuuste, efficiënte soort waar mijn vader van hield, razendsnel tafels afruimde en opnieuw dekte. Er zaten gezinnetjes, stelletjes en groepjes, en er zat ook een bekende televisiester, die aan haar favoriete tafel genoot van de betrekkelijke anonimiteit die ze bij Rossi’s had. Mijn aandacht werd getrokken door de flits van een fototoestel. Ik keek op en zag dat er wat mensen een verjaardag of iets dergelijks aan het vieren waren. Uit de speakers klonk de stem van een Italiaanse tenor, die boven het geluid van pratende mensen en rinkelend bestek uit zong over liefde en hartzeer.

Er trok een gelukzalig gevoel door me heen, zoals altijd wanneer ik in Rossi’s zat.

‘Krijg nou wat,’ zei Lynn, waarop ik mijn hoofd weer naar haar toe draaide.

‘Wat?’ Ik volgde haar blik en zag Ted Rutledge staan, zijn arm om mijn vaders schouders geslagen. Hij had een pak aan en een das om. Mijn vader droeg zoals gewoonlijk een witte chef-kokjas, een zwarte broek en een rood Rossi’s-schort. Giovanni Rossi was nog steeds een heel knappe man, met een volle bos grijzend haar en een krachtige kaaklijn. Er stond een fotograaf foto’s van hen te nemen.

‘Ik zie het niet zo goed,’ zei ze. ‘Is dat een campagnebutton?’

Ik keek eerst naar mijn vader, daarna naar Ted, die inderdaad iets op zijn jasje had gespeld.

‘Het is al de tweede keer deze week dat hij hier is,’ zei Vincent achter me.

Toen ik mijn broer aankeek, zag ik hem geagiteerd zijn kaken op elkaar klemmen. ‘Hier wist ik helemaal niets van,’ zei ik.

‘Nee?’ Hij had een harde blik in zijn bruine ogen. ‘Zou Jackson hetzelfde kunnen zeggen?’

 

Lynn vertrok rond acht uur, maar ik besloot te blijven, zodat ik na sluitingstijd met mijn vader kon praten. Ik besloot ook om daarna met Angelo en Vincent mee te gaan naar ons appartement.

Zo moe en chagrijnig als ik was, had ik geen zin om nu met Jax in discussie te gaan, dus stuurde ik hem een sms’je om te zeggen dat ik niet thuiskwam, waarna ik mijn telefoon in mijn handtas gooide. Ik nipte aan een glas anisette, die was gedecoreerd met een schijfje citroen. Na mijn vader met Ted gezien te hebben, was ik wel toe aan een kalmerend likeurtje.

Ik voelde dat Jax binnenkwam nog voordat ik hem zag. Ik was altijd al afgestemd geweest op hem, maar dat was sinds we samenwoonden alleen maar intenser geworden.

‘Gia.’

Zijn hand gleed bezitterig over mijn heup, en ik voelde zijn lichaamswarmte tegen mijn rug aan. Ik wierp een blik op Vincent, die ons met gefronste wenkbrauwen stond aan te kijken, en zei over mijn schouder heen tegen Jax: ‘Wat kom je doen?’

‘Ik kom je ophalen.’ Hij sloeg zijn arm om mijn middel. ‘Je dacht toch niet echt dat ik je vannacht ergens anders zou laten slapen?’

Ik dronk mijn glas leeg. ‘Ik wist niet dat ik een gevangene was.’

Hij bevroor bij het horen van mijn kille toon en zei na een korte stilte: ‘Als we ruzie gaan maken, laten we dan eerst naar huis gaan.’

‘Ik wil geen ruzie maken. Dat is ook de reden waarom ik vanavond niet thuis zou slapen.’

Hij deed een stap naar achteren. ‘Kom, we gaan.’

‘Je luistert niet.’

Hij pakte me vast, draaide me op mijn kruk in zijn richting en boog naar me toe. ‘Je hebt niets gezegd wat de moeite van het luisteren waard is.’

‘Pardon?’ Ik staarde hem aan, trachtend te negeren hoe sexy hij eruitzag in zijn zwarte V-halstrui en zijn laag op de heupen hangende spijkerbroek.

Hij zette me gevangen door zijn handen aan weerszijden van mijn lichaam op de bar neer te planten. ‘Ik wil niet hebben dat je hier gaat zitten drinken, kokend van woede over weet ik veel wat, en ik ben zeker niet van plan om vannacht alleen te slapen.’

‘Hou daarmee op, Jackson,’ zei Vincent op bevelende toon, terwijl hij op ons af stapte.

Jax keek op. ‘Je bent haar broer, je neemt haar in bescherming, en dat respecteer ik. Maar ze is mijn vriendin, ik hou van haar, en dat moet jij respecteren. Bemoei je niet met onze zaken.’

‘Ze hoeft niet met je mee te gaan als ze niet wil.’

‘Praat niet over me alsof ik er niet bij ben!’ zei ik geïrriteerd, hen beiden kwaad aankijkend. ‘Jackson, ik stel het niet op prijs dat hier allerlei Rutledges aan mij en mijn familie komen lopen trekken. Je hebt gezegd dat je ons buiten de publiciteit wilde houden, niet dat je ons in de schijnwerpers zou gooien!’

Ik zag het altijd meteen wanneer Jax begreep waarom ik nijdig was, aangezien hij dan een gesloten uitdrukking op zijn gezicht kreeg en geen emoties meer toonde. ‘En daar kunnen we het uitgebreid over hebben,’ zei hij, ‘maar dan wel thuis.’

‘Het is al laat, en ik moet morgen werken. Daarnaast wil ik ook met mijn vader praten over dat gedoe met Ted, wat dat dan ook mag inhouden. Ik weet er natuurlijk niets van, want kennelijk vond niemand het nodig om mij iets te vertellen.’

‘Ik heb het er met je vader over gehad,’ zei hij op een zelfingenomen quasi redelijke toon die me zwaar op de zenuwen werkte. ‘En ik wil niet horen dat het “al laat” is, terwijl je hier nog wel zit te drinken.’

‘Ik heb nieuws voor je, Jackson: ik ben oud genoeg om een glaasje likeur of wat dan ook te drinken als ik dat wil.’

‘Maar ben je ook volwassen genoeg?’

‘Wat bedoel je daarmee, verdomme?’

Hij pakte mijn tas van de haak onder de bar. ‘Niemand schiet er iets mee op als jij je gaat zitten bezatten.’

‘Ik zit me niet te bezatten!’

‘Goed zo.’ Er verscheen een wrang glimlachje op zijn gezicht. ‘Dan heb je ook geen reden om hier te blijven.’

‘Jax –’

‘Misschien moeten we nu allebei onze mond maar houden.’ Hij boog zich weer naar me toe en keek me strak aan. ‘Er is geen enkel scenario te bedenken waarin ik hier zonder jou wegga.’

‘Gianna,’ zei Vincent, ‘wil je dat ik dit voor je afhandel?’

‘Nee, ik red me wel.’ Ik sprong van mijn kruk af en had opeens enorm veel zin om te vechten. Als Jax alleen met mij te maken had, zou het nog redelijk eerlijk zijn, maar als mijn broers zich ermee gingen bemoeien, zou het op een vuistgevecht uitlopen. ‘Ik bel je later.’

Jax knikte Vincent bij wijze van groet even toe, legde daarna zijn hand achter mijn elleboog en bracht me naar de uitgang. Hij stuurde de bij de deur rondhangende bodyguard weg, waarna we door de koele nacht naar de gestroomlijnde, sexy auto liepen, die geparkeerd stond onder een verboden-te-parkerenbord.

Terwijl Jax het portier aan de bijrijderszijde voor me opende, bekeek ik het voertuig. Het was niet het soort auto dat je huurde, maar hij paste perfect bij Jax.

Die indruk werd bevestigd toen hij achter het stuur ging zitten, de motor startte en de wagen snel en behendig de weg op reed.

Hij sprak geen woord tijdens de rit naar het penthouse, en de spanning tussen ons werd almaar groter en zwaarder. Desondanks loodste hij de dure sportwagen uiterlijk volkomen relaxed door het chaotische verkeer van Manhattan heen, met ontzagwekkend gemak de agressief rijdende taxi’s ontwijkend.

Pas toen we in de lift van ons appartementencomplex stonden en ik zijn starende blik niet langer kon verdragen, verbrak ik de stilte. ‘Waar heb je het met mijn vader over gehad?’

‘Over de rol die Rossi’s als succesvolle en groeiende kleine onderneming zou kunnen spelen.’

‘Waarin?’

‘Wat denk je?’

Ik sloeg mijn armen over elkaar. ‘In die verkiezingscampagne van Ted?’

‘Precies.’

‘Waarom heb je me dat niet verteld?’

‘Omdat we hadden afgesproken het met elkaar niet over ons werk te hebben.’

De liftdeuren schoven open, en Jax liet me bij het uitstappen voorgaan.

Ik schakelde het beveiligingssysteem uit en liep het penthouse in. ‘Ik denk dat er het een en ander opgehelderd moet worden,’ zei ik, mijn handtas op een fauteuil gooiend. ‘Voor zover ik begrijp, werk je in de financiële sector.’

‘En jij werkt met Lei Yeung,’ kaatste hij de bal terug, terwijl hij de deur achter zich dichtdeed. ‘Dat weerhoudt je er niet van om onderdeel te zijn van het bedrijf van je familie, of wel?’

Ik stapte op hem af. ‘Ik zou nooit zonder het je te vertellen een gesprek met jouw vader hebben!’

‘Hoe kun je daar nu al zo zeker van zijn?’ Hij trok zijn trui uit, en het lukte me niet om mijn ogen van zijn prachtige, gespierde torso af te houden. ‘En waarom ben je niet kwaad op je vader? Hij heeft je er anders ook niets over verteld.’

Hij had een punt, en dat irriteerde me mateloos. Ik kon het niet uitstaan dat ik opeens het gevoel kreeg dat ik onredelijk aan het doen was. ‘Wat ga je doen?’

Hij liep de gang in. ‘Ik ga naar bed.’

‘Ik ben te kwaad om met jou in één bed te gaan liggen!’

‘Liefje,’ zei hij, ‘dat gevoel is wederzijds.’

Ik schopte mijn schoenen uit en liep achter hem aan de slaapkamer in. Hij trok eveneens zijn schoenen uit, en daarna zijn spijkerbroek, waarop hij plotseling spiernaakt voor me stond en ik me realiseerde dat hij niets aan had gehad onder die spijkerbroek.

Even was ik de kluts kwijt, maar ik besloot al snel om terug te vechten door me ook helemaal uit te kleden. ‘Ik wil niet dat mijn familie misbruikt wordt.’

‘Ik wil niet dat mijn vriendin mijn motieven in twijfel trekt.’ Hij schoof het dekbed opzij en stapte in bed.

‘Jij zegt zelf de hele tijd dat je familie niet te vertrouwen is!’

Hij legde zijn hoofd tegen het hoofdeind van het bed aan. ‘Maar je werd niet kwaad op mijn familie, je werd kwaad op mij. En in plaats van mij te vragen wat er speelt, besloot je te gaan drinken en je voor me af te sluiten.’

‘Als je me van tevoren op de hoogte had gebracht, zou ik niets hebben hoeven vragen.’ Ik liep naar de badkamer. ‘Maar wat doet het er ook toe? Jij hebt toch altijd gelijk, hè, Jax?’

‘Het lijkt er meer op dat ik altijd óngelijk heb,’ hoorde ik hem nog net mompelen.

Ik zette de douche aan en verwijderde mijn make-up, terwijl ik het water warm liet worden. Toen ik even later de douchecabine in stapte, besloot ik een lekker lange douche te nemen, in de hoop dat Jax tegen de tijd dat ik eronder vandaan kwam in slaap gevallen zou zijn.

Met gesloten ogen liet ik het water over me heen spoelen. Jax was het soort man dat met een enkele blik iedere andere dominante man kon doen sidderen. Hij praatte iedereen met het grootste gemak klem, weigerde pertinent ook maar één strobreed toe te geven en was een messcherpe strateeg. Het waren allemaal eigenschappen die ik erg waardeerde. Zijn zelfbeheersing was aantrekkelijk en opwindend, maar ik haatte de manier waarop hij zich soms achter die staalharde façade terugtrok, me vervolgens buitensloot en me behandelde alsof ik een van zijn tegenstanders was.

Ik kon me niet voorstellen dat ik me de rest van mijn leven zo zou laten behandelen.

Opeens werd de glazen deur van de douchecabine opengetrokken. ‘Moet ik je nu ook uit de douche komen slepen?’ zei Jax, terwijl de warme waterdamp gretig zijn naakte lichaam omhulde.

‘Ga weg,’ zei ik op vermoeide toon, ondertussen de douche uitzettend. ‘Ik ga in de logeerkamer slapen.’

Hij klemde zijn kaken op elkaar. Zijn borstkas zwol op met zijn langzame, diepe ademhaling. ‘Ik…’ Hij viel even stil. ‘Het spijt me.’

Ik knikte, duwde hem opzij en liep om hem heen. ‘Ik vind het fijn om je dat te horen zeggen. Het spijt mij ook. We zijn hier geen van beiden goed mee omgegaan.’ Ik pakte de badjas die in de badkamer aan een haak hing, trok hem aan en wikkelde daarna een handdoek om mijn natte haren. ‘Welterusten, Jax.’

Hij liep achter me aan de slaapkamer in en greep mijn elleboog vast toen ik bijna bij de deur naar de gang was. ‘Doe dit nou niet. Ik heb gezegd dat het me spijt, en dat meende ik.’

Tot stilstand gekomen, keek ik hem aan. ‘Ik weet dat je het meent, en ik meende het ook toen ik zei dat ík spijt had. Maar dat verandert niets aan dat communicatieprobleem tussen ons. We praten niet over familie. We praten niet over werk. We zijn veel samen en we neuken, en daarmee zijn we eigenlijk niets anders dan elkaars neukmaatje, vind je niet?’

Hij trok me naar zich toe en duwde zich tegen me aan. ‘Ik hou van je, Gia. Meer dan van wie of wat dan ook. Dat weet je.’

Ik zuchtte. ‘En ik hou zoveel van jou, dat ik je zelfs niet kon vergeten toen ik dacht dat je me als afval had gedumpt. Maar dat betekent dat je de macht hebt om me te kwetsen, Jax. Als het meer pijn doet om bij je te zijn dan om niet bij je te zijn, moet ik beslissen wat het beste voor me is.’

‘Je bent het middelpunt van mijn leven.’ Hij legde zijn handen op mijn schouders. ‘Ik denk constant aan je, elk moment van de dag.’

‘Dat kan wel zijn, maar je hebt een bijzonder talent om me buiten te sluiten, en ik weet niet of ik daar wel mee kan leven.’

‘Nu ben jij míj aan het buitensluiten,’ wierp hij tegen. ‘Net zoals eerder vanavond.’

‘Zoals ik al zei: we gaan hier geen van beiden goed mee om. Dat wil misschien wel wat zeggen. Luister, ik moet nu echt gaan slapen. We praten morgen wel verder. Oké?’

Hij legde zijn hand in mijn nek. ‘Kom bij me slapen. Ik zal mijn handen thuishouden, als je dat wilt.’

Ik wilde niets liever dan doen wat hij vroeg, maar ik was bang dat dat slechts een pleister zou zijn op een wond die veel meer zorg nodig had. ‘Ik wil in de logeerkamer slapen.’ Ik trok me los en verliet de slaapkamer, zijn ogen brandend in mijn rug. Ondanks het feit dat mijn haren nog nat waren en mijn hart zich op pijnlijke wijze samentrok, viel ik redelijk snel in slaap.

Ergens midden in de nacht voelde ik Jax naast me in bed stappen. Ik rolde me op mijn zij, greep mijn kussen vast en ging weer slapen.