Hoofdstuk 4

 

 

 

Lei was aan de telefoon toen ik op het werk aankwam. Heen en weer lopend in haar kantoor, praatte ze in de headset. Ze zwaaide naar me en lachte me even toe, waardoor ik me meteen nog slechter voelde over het nieuws dat ik voor haar had.

Aangezien ze bezig was, ging ik naar mijn bureau, waar ik mijn voicemail afluisterde, de boodschappen voor Lei noteerde en opschreef wie ik terug moest bellen. Meestal vond ik het wel rustgevend om op het werk te zijn, maar nu niet. Ik was te gespannen. Mijn voeten tikten rusteloos op de vloer onder het bureau.

‘Gianna.’

Ik keek op en zag Lei staan, leunend tegen de deurpost van haar kantoor. Ze droeg een karmozijnrode broek en een witte zijden blouse, en haar zwarte haren had ze in een simpele paardenstaart naar achteren gebonden, waardoor ze er jonger uitzag dan ze was. Ze had een delicate bouw, maar haar donkere ogen verrieden haar: Lei kon net zo ‘delicaat’ zijn als een sabeltandtijger.

‘Hoe is het met Chad?’ vroeg ze.

Ik zette mijn handen als een soort verankering op het bureaublad neer en duwde mezelf uit mijn stoel omhoog. ‘Hij is heel blij met Mondego, en met de plannen en met de vorderingen. Hij is ook blij met onze keuze voor David en Inez. Maar… met mij is hij niet zo blij.’

‘O?’ Ze sperde haar ogen wijd open. ‘Wat is er gebeurd?’

‘Jackson Rutledge. Of, om precies te zijn, het feit dat Jax me heeft gevraagd om bij hem in te trekken.’

‘Aha.’ Ze ging rechtop staan. ‘Zullen we even in mijn kantoor praten?’

Ik volgde haar en voelde me een beetje als een schoolmeisje dat bij de hoofdmeester moet komen voor een standje.

Door de immense ramen van Leis ruime kantoor was Manhattan in alle pracht te bewonderen. Glinsterende torens, ontworpen om te imponeren, wierpen hun schaduwen over eeuwenoude kleinere gebouwen. Op de daken stonden houten waterreservoirs op dunne poten, een typisch onderdeel van de skyline, net zo herkenbaar en geliefd als welk ander onderdeel van deze stad dan ook. Blauwe zwembaden en groene tuinen boven op daken markeerden de appartementen van de rijken. Gigantische hefkranen herinnerden je eraan dat de nu al zo bruisende stad nog steeds aan het groeien was.

De jungle van glas en staal was een culinair paradijs. New York stond bekend om de vele fantastische restaurants en geweldige chef-koks, en Lei was een van de drijvende krachten in een wereld waar ik zielsveel van hield. Het idee dat ik haar aan het teleurstellen was, bezorgde me pijn in mijn maag.

‘Je hebt twee jaar lang niets van deze man gehoord,’ begon ze, ‘tot een week geleden.’

‘Lei, ik zal eerlijk zijn. Ik ben door aardig wat mensen toegesproken. En geloof me, ik heb ook mezelf flink toegesproken. Ik heb nog nooit zoveel druk gevoeld om van iets weg te blijven als nu. Was iedereen maar zo behulpzaam als ik op dieet was!’

Ze leunde tegen de voorkant van haar bureau en pakte de rand met beide handen vast. Mijn sneue poging om grappig te zijn ontlokte haar niet het kleinste glimlachje. ‘Ik ben niet in één keer bij Ian ingetrokken. Het is geleidelijk gegaan. We hadden het niet gepland. Ik bleef zo vaak bij hem overnachten, dat het op een gegeven moment zonde van het geld was om mijn eigen appartement te blijven aanhouden.’

Ze viel even stil, alsof ze de woorden aan het zoeken was om iets te zeggen wat ik misschien niet zou willen horen. Uiteindelijk zei ze zonder omwegen: ‘Als je het maar slimmer aanpakt dan ik destijds heb gedaan. Zorg ervoor dat jullie een juridisch bindende overeenkomst met elkaar hebben, zodat je niet terwijl je hart aan het breken is, over allerlei details hoeft te vechten.’

Ik wreef nerveus in mijn handen. ‘Je bent ervan overtuigd dat het in tranen gaat eindigen.’

‘Ian heeft me pas na tien jaar een dolk in de rug gestoken. Jackson heeft dat bij jou al na een week gedaan. Kom op, Gianna. Naïef ben je niet.’

‘Ik leer van mijn fouten,’ zei ik, proberend de defensieve toon in mijn stem af te zwakken.

‘Ik zeg niet dat je het risico niet moet nemen. Risico’s nemen is de manier om grootse dingen te bereiken. Ik zeg alleen dat je het risico moet beperken. Je hebt het hier over een fusie, maar je lijkt niet na te denken over de meest basale voorzorgsmaatregelen.’

Opeens voelde ik me enorm onnozel.

Blijkbaar zag Lei dat, want haar toon werd milder. ‘Jackson heeft je dat Mondego-project al door de neus geboord. Zorg ervoor dat hij je niet nog meer afpakt.’

 

De dag verliep verder zoals gewoonlijk, maar ik voelde me vreselijk. Ik werd verscheurd tussen twee mogelijkheden: afscheid nemen van Jax of afscheid nemen van het leven dat ik had opgebouwd waarin hij geen rol had gespeeld. Het beste zou zijn als ik gewoon zou vergeten dat hij was teruggekomen, maar het was ronduit pijnlijk om iets waarnaar ik zo lang had verlangd, los te laten nu het binnen handbereik lag.

Even voor drieën ging mijn telefoon over. Ik graaide het laatste beetje enthousiasme dat ik nog in me kon vinden, bij elkaar en nam op.

‘Gianna…’ Chad klonk bijna ademloos. ‘Kan ik Lei even spreken?’

Mijn ogen vielen dicht. Ik wist gewoon dat hij ging vragen of ik vervangen kon worden. Ik had gehoopt dat hij in de tijd tussen zijn terugkeer naar New York en dit telefoontje van gedachten zou zijn veranderd, of dat hij minstens had besloten om de situatie even aan te zien voor hij de knoop doorhakte. ‘Ik kijk even of ze vrij is. Moment.’

Ik stond op en liep naar de openstaande deur van haar kantoor. Ze zat op haar computer te werken, haar wenkbrauwen fronsend boven haar rode bril. Ik klopte zachtjes aan.

Ze keek op. ‘Ja?’

‘Chad Williams aan de telefoon voor je.’

Ze deed haar bril af en knikte. ‘Verbind maar door.’

Teruggekomen bij mijn bureau, dirigeerde ik het telefoontje naar Leis toestel, waarna ik mijn best deed om me op iets anders te concentreren dan het gedempte geluid van haar stem. Het kostte me geen moeite om in plaats daarvan aan Jax te denken, en aan de toon van zijn stem toen hij me had verteld dat hij van me hield.

Vanaf de allereerste keer dat ik hem had gezien, had hij mijn gedachten in beslag genomen. Ik wist niet hoe ik hem zou kunnen opgeven. Ik wist ook niet hoe ik met hem moest leven. Hij zou niet zonder slag of stoot in mijn leven integreren. Ik zou alles moeten veranderen om hem tegemoet te komen.

Waarom was ik niet verliefd geworden op een gewone, ongecompliceerde man? Iemand die wat plezier in mijn leven bracht, in plaats van een hoop problematisch gedoe.

‘Gianna.’

Ik keek op en zag Lei uit haar kantoor komen, haar lippen bedachtzaam op elkaar geperst. ‘Ja?’ Ik zette me schrap voor het slechte nieuws. De kans om een megaproject als deze Mondego-deal te leiden kwam niet elke dag op mijn pad.

‘Chad heeft net een bespreking met Jackson Rutledge gehad,’ zei ze.

Ik verstijfde en voelde mijn maag ineenkrimpen. Shit. Was Jax me opnieuw een kunstje aan het flikken? ‘Waarover?’

‘Jackson heeft aangeboden om drie miljoen dollar in Chad te investeren, in ruil voor een aandeel van dertig procent.’

Mijn mond viel open. ‘Wát?’

Wat zou dat te betekenen hebben? Probeerde hij Chad weg te kapen? Dat kon toch niet? Chad stond bij Lei onder contract.

Lei fronste haar voorhoofd. ‘Jackson biedt daarmee in feite de garantie dat hij Chad niet zal saboteren, voor een paar miljoen dollar.’

Met open mond staarde ik haar aan, trachtend het nieuws tot me door te laten dringen.

Ze haalde haar schouders op. ‘Chad gaat zijn advocaten al het papierwerk laten doorspitten, maar hij stuurt het mij ook op. Om er zeker van te zijn dat er geen belangenverstrengeling is.’

Ik knikte langzaam en wierp een blik op de la van mijn bureau, waarin mijn telefoon lag.

‘Hij heeft niets gezegd over dat hij met iemand anders zou willen werken,’ vervolgde ze. ‘Daar is ook geen reden toe, als het aanbod echt is.’

‘Oké.’ Dat zei ik wel, maar ik was nog steeds bezig om grip te krijgen op de gevolgen die deze actie van Jax zou kunnen hebben.

‘Ik neem aan dat je Jax hebt verteld over de twijfels van Chad?’

Ik kwam langzaam overeind en knikte. ‘Maar hier wist ik helemaal niets van. Echt niet.’

‘Dat zie ik aan je.’ Onderzoekend keek ze me aan. ‘Het lijkt erop dat Jackson het pad voor je aan het effenen is.’

‘Ja.’ Het was waanzin. Er zat vast een addertje onder het gras, maar waar? Het was ronduit deprimerend dat ik mezelf die vraag moest stellen. Hoe kon ik met hart en ziel van hem houden als ik constant twijfelde aan zijn motieven?

De telefoon op mijn bureau ging over, en ik nam op, blij dat ik kon ontsnappen aan Leis scherpe blik.

‘Gia.’ Jax’ stem bracht me nog verder in vertwijfeling. ‘We gaan vanavond naar het restaurant van je familie en na sluitingstijd met hen om tafel zitten. Ik heb nog een hoop werk te doen, dus laten we daar afspreken. Je wordt na je werk afgehaald door een chauffeur. Hij zal bij je blijven tot het tijd is om naar het restaurant te gaan. Hij zal de spullen die je voor dit weekend nodig hebt in de auto laden en naar het penthouse brengen. De rest halen we later wel. Laat me –’

‘Jax. Jezus. Rustig aan even!’ Met een uitgeput gevoel liet ik me in mijn stoel vallen.

Hij viel een seconde of wat stil. ‘We hebben er twee lange jaren over gedaan om op dit punt te belanden.’

‘Ja. Twee lange jaren, waarin ik helemaal niets van je heb gehoord. Nu ga je opeens als een bulldozer door mijn leven heen, en ik voel me gesloopt. Weggevaagd. Ik weet niet meer wat ik moet denken. Ik begrijp er helemaal niets meer van.’

‘Wat valt er te begrijpen?’ vroeg hij op geërgerde toon, waardoor mijn irritatie alleen maar toenam.

Ik ging rechtop zitten en begon zachter te praten, vond het vreselijk om zo’n persoonlijk gesprek op het werk te voeren, maar ik kon me niet meer inhouden. Ik was al uren aan het koken van woede, en de stoom kwam me inmiddels uit de oren. ‘Waarom heb je er verdomme zo lang over gedaan om iets van je te laten horen? Waarom kom je juist nu aanzetten? Waarom vecht je nu pas voor me?’

‘Omdat jij eindelijk voor mij aan het vechten bent!’ blafte hij in mijn oor. ‘Je was tevreden met hoe het er in Las Vegas aan toeging. Je wilde de situatie gewoon houden zoals die was, dacht dat waarschijnlijk een jaar of twee te doen, en dan maar te zien waar het schip zou stranden. En dat kon gewoon niet, Gia. Onze dagen waren bijna geteld. Nog even, en iemand was erachter gekomen, en dan zou jij achtervolgd en geëxploiteerd worden, terwijl ik aan de andere kant van het land zat. Ik heb het al langer laten doorgaan dan verstandig was.’

‘Je had er minstens met me over kunnen praten!’

‘Wat zou je dan hebben gedaan? Zou je je studie hebben afgebroken om bij mij in Virginia te komen wonen? Daar lijk je nu nog niet eens aan toe te zijn. Was je dat toen wel dan? Ik denk het verdomme niet!’

‘Je hebt me de kans niet gegeven –’

‘Bullshit. Je hebt genoeg kansen gehad, Gia. Ik heb gewacht tot je eindelijk zou beslissen dat wat wij hadden het vechten waard was. En elke dag weer hoopte ik dat je me zou bellen, of opeens voor mijn neus zou staan. Maar je hebt zelfs nog geen kwaad bericht op mijn voicemail ingesproken. Je hebt me een paar keer gebeld, een paar e-mails gestuurd, verder niks. Je had het al opgegeven.’

‘Bedoel je dat je me aan het testen was?’ gooide ik er woedend uit. ‘Heb je mijn hart gebroken om me te testen?’

‘Misschien wel. En ik ben er flink pissig om dat ik eerst bij je terug moest komen voordat je eindelijk toegaf dat je verder met me wilde.’

‘Je bent een klootzak!’

‘Nou en of! Ik heb ook nooit iets anders beweerd.’

Er prikten hete tranen achter mijn ogen. Dat was de druppel die de emmer deed overlopen. Ik was aan het werk. Ik was niet van plan om achter mijn bureau in tranen uit te barsten, niet waar iedereen me zou kunnen zien huilen. ‘Ik moet gaan.’

Ik hing op. Lei was ergens halverwege mijn gesprek weer haar kantoor binnen gegaan, godzijdank. Gekwetst staarde ik voor me uit, trillend van woede. Ik kon maar niet geloven dat Jax mij er de schuld van gaf dat we uit elkaar waren geweest.

Mijn ogen sluitend, ademde ik diep in en dwong mezelf om het allemaal van me af te laten glijden. Ik zette alle emoties die ik voelde op slot en focuste me op mijn taken.

‘Krijg toch het heen-en-weer, Jax,’ fluisterde ik, terwijl ik me op mijn stoel liet zakken en mezelf weer aan het werk zette.

 

Na werktijd stond er een zwarte Mercedes op me te wachten. Ik wist meteen dat de wagen er voor mij was, aangezien de chauffeur die ernaast stond een gespannen, vervaarlijke indruk maakte, ondanks zijn keurige zwarte pak. Hij had de typische houding van een bodyguard en keek me zó strak aan, dat ik zijn blik bijna kon voelen, dwars door zijn spiegelende zonnebril heen.

Had Jax met opzet iemand gestuurd door wie ik me geïntimideerd zou voelen? Alweer een afschrikmiddel. Alweer een test. De laatste tijd werd ik wel erg vaak geconfronteerd met allerlei nieuwe kanten van Jackson Rutledge. Was ik dan al die tijd verliefd geweest op een illusie?

De chauffeur begroette me met een kordaat hoofdknikje en opende het achterportier. Ik stapte in en zonk weg in de zitting van boterzacht leer. Ik sloot mijn ogen en wenste dat ik thuis was. Ik wilde languit op bed gaan liggen en mijn vriendin Lynn in Vegas bellen. Ze kende het hele verhaal van mijn ontmoeting met Jax en de weken die daarop waren gevolgd. Als er iemand bestond die me zou kunnen helpen alles in perspectief te krijgen, was zij het wel.

De motor kwam grommend tot leven, en even later draaide de chauffeur de auto de weg op. In het besef dat we een lange rit door het spitsuur van Manhattan voor de boeg hadden, liet ik de afgelopen dagen in mijn hoofd de revue passeren. Ik probeerde mijn gedachten op een rijtje te krijgen zodat ik minstens een beetje samenhangend kon klinken wanneer ik Lynn sprak. Erg ver kwam ik niet, want opeens realiseerde ik me dat we een ondergrondse parkeergarage in reden. Mijn ogen openend, ging ik rechtop zitten. We waren in het appartementencomplex van Jax.

‘Ik dacht dat ik naar huis ging,’ zei ik tegen de chauffeur.

‘Ik heb opdracht gekregen u hiernaartoe te brengen.’

Ik ging bijna in discussie, maar ik wist dat de chauffeur niets te verwijten viel. Het was Jax die me op de zenuwen werkte. En als hij dan niet slim genoeg was om me even rustig thuis te laten bijkomen voordat hij probeerde me te zien, kon hij de wind van voren krijgen.

Een van de parkeerhulpen opende het portier voor me, en ik stapte uit. De chauffeur bracht me naar de lift, toetste de penthousecode in en liet me alleen naar boven gaan.

Bij het penthouse aangekomen, haalde ik diep adem. De liftdeuren schoven open, en daar stond Jax me in de privéfoyer van zijn appartement op te wachten. Er ging een schok van opwinding door me heen toen ik hem zag.

Hij had zijn jasje uitgetrokken, de knopen van zijn gilet opengemaakt en zijn das wat losgetrokken. Het boordknoopje van zijn overhemd stond open, een verleidelijk uitzicht biedend op zijn gebronsde hals.

Hij droeg de kleren van een zakenman, maar hij straalde de viriliteit van een man in de kracht van zijn leven uit. Mijn woede en frustratie werden gesaboteerd door pure begeerte.

‘Leg je handpalm op het scherm,’ zei hij, zijn kin opheffend in de richting van het beveiligingspaneel naast zijn voordeur.

Met opeengeklemde kaken liep ik langs hem heen, mijn hakken klikkend op de marmeren vloer. Ik sloeg mijn hand tegen het glas aan en hoorde daarop drie piepjes.

‘Gianna Rossi herkend en opgeslagen,’ zei een vrouwelijke computerstem, terwijl de voordeur automatisch opendraaide.

Ik liep zijn appartement binnen, gespannen en klaar om te vechten, en hoorde hem de deur achter me sluiten.

Ik wachtte tot hij iets zou zeggen, maar hij zweeg en liep met sexy, zelfverzekerde tred langs me heen. Hij liep als een man die van neuken hield en wist dat hij er goed in was. Die subtiele seksuele arrogantie had me altijd al opgewonden. Ik mocht dan wel woedend zijn, immuun was ik nog steeds niet.

Tot stilstand gekomen voor het van glas en metaal gemaakte drankkastje bij de kamerhoge ramen, schonk hij uit een kristallen karaf een amberkleurige vloeistof in een groot glas. Met zijn rug naar me toegekeerd, nam hij een slok.

De loodzware stilte duurde voort. Ik gooide mijn handtas op een van de zwartleren fauteuils, sloeg mijn armen over elkaar en bestudeerde hem, in afwachting van wat komen zou. Hij stond er nog steeds bij alsof ik er niet was.

Uiteindelijk zei ik: ‘Ik dacht dat je moest overwerken.’

‘Dat moet ik ook,’ zei hij op rustige toon.

‘Wat doen we hier dan?’

Hij ademde scherp uit. ‘Wat zei je ook alweer in Atlanta? Dat onze relatie al die bullshit wel waard was, of zo?’

‘Je doet net alsof ik iets te zeggen heb over wat hier aan het gebeuren is. Je voert de regie over je eigen voorstelling, en ik word gewoon maar wat op sleeptouw genomen.’

Eindelijk draaide hij zich naar me toe. ‘Problemen oplossen is mijn vak, Gia. Dat weet je.’

‘Dat is niet het enige waar het om draait. Het gaat niet alleen om Chad en mijn familie. Dit is hoe het altijd tussen ons geweest is: jij bepaalt wat en wanneer en waar en hoe en hoelang. Ik heb totaal geen inbreng of controle.’

Zijn gezicht verstarde. Hij deed een stap in mijn richting. ‘Is dat echt wat je denkt? Jezus, Gia, zie je dan niet dat je me bij de ballen hebt?’

‘Dat wil ik helemaal niet, als het al waar is. Ik wil dat we een team zijn, Jax. We moeten geen van beiden het gevoel hebben dat we overgeleverd zijn aan de grillen van de ander.’

Hij liep naar me toe en zette in het voorbijgaan zijn glas op de salontafel neer. ‘Ik ben al overgeleverd aan jouw grillen,’ zei hij zacht, zijn ogen zo donker, dat ze bijna zwart leken. ‘Ik heb al de hele dag het gevoel dat ik je met elke toenaderingspoging alleen maar verder van me wegdrijf. Ik voel dat je je terugtrekt… dat je afstand neemt. Ik kan het niet uitstaan.’

‘En ik heb steeds het gevoel dat ik met een onbekende te maken heb. Ik herken je niet als je zo doet. Ik begin me af te vragen of ik je hoe dan ook wel ken en op wie ik nu eigenlijk verliefd ben geworden.’

‘Liefje.’ Hij pakte mijn gezicht tussen zijn handen en bracht zijn lippen naar de mijne, wreef ze zachtjes van de ene kant van mijn mond naar de andere. Eén keer, twee keer, toen likte hij met het puntje van zijn tong zachtjes mijn mond. Zijn adem was warm en vochtig en rook licht naar de alcohol die hij net had gedronken.

Kreunend kantelde ik mijn hoofd zijwaarts om mijn mond steviger tegen de zijne aan te kunnen drukken. Een van zijn handen gleed van mijn wang naar mijn nek, terwijl de andere omlaag kroop om op mijn heup terecht te komen. Zijn warme aanraking bezorgde me kippenvel over mijn hele lichaam. Hij kneep zachtjes in mijn heup, en mijn borsten werden zwaar en gevoelig.

Mijn longen volzuigend met lucht, ademde ik hem in. Mijn lichaam reageerde direct, herkende in Jax alles wat het begeerde, alles wat het niet kon weerstaan. Ik reikte omhoog, liet mijn vingers in zijn dikke, donkere haardos verdwijnen en trok hem dichter naar me toe.

‘Je kent me wel degelijk, Gia,’ fluisterde hij tegen mijn lippen aan. ‘Je houdt van me.’

‘Jax…’ Ik duwde me tegen zijn harde, gespierde lichaam aan. ‘Hebben we inmiddels niet al veel te veel fouten gemaakt?’

‘Misschien wel.’ Zijn mond gleed over mijn wang naar mijn hals, waar hij zachtjes begon te sabbelen. ‘Maar er is één ding wat altijd geklopt heeft tussen ons.’

Hij legde zijn arm om mijn middel en draaide met zijn heupen, zijn keiharde erectie tegen mijn buik aan wrijvend. De spieren in mijn schede knepen zich samen, verlangend, hongerend naar hem.

‘We kunnen niet de hele tijd in bed blijven,’ zei ik, terugdenkend aan de weekenden die we in Vegas hadden doorgebracht, bijna constant verstrengeld in elkaars armen.

Jax tilde me op en wiegde me alsof ik niets woog. ‘We zijn twee jaar lang uit elkaar geweest, en toch zijn we nog steeds verliefd. Het is vast een stuk leuker als we bij elkaar zijn.’

‘Daar lijkt het tot nu toe niet echt op.’ Desondanks schopte ik mijn schoenen uit.

Hij begon naar zijn slaapkamer te lopen. ‘En dat is de reden waarom ik je er met het volgende programmaonderdeel aan ga herinneren dat het allemaal de moeite waard is.’