Hoofdstuk 1

 

 

 

‘Die man is echt goddelijk. Hij is vierentwintig uur per dag welkom om mijn bestelling te komen opnemen.’

Geërgerd wierp ik een blik op de televisie in mijn hotelkamer, waar ik mijn toilettas stond uit te pakken. God mocht weten waarom ik op een middagtalkshow had ingeschakeld, maar ik had zeker niet verwacht om de man van wie ik hield op het scherm te zien verschijnen, of om de mooie presentatrices te horen zeggen hoe lekker ze hem vonden.

‘Wie weet laat hij wel stemhokjes bouwen in al die restaurants van Pembry,’ zei de andere presentatrice.

Hoofdschuddend liep ik de badkamer in. Het zat me nog steeds dwars dat Jax in Pembry Ventures had geïnvesteerd. Daarmee had hij me een dolk in de rug gestoken, en ik wist niet of ik hem dat ooit nog zou kunnen vergeven. Misschien was het verstandiger om het niet te persoonlijk te nemen, misschien moest ik het zakelijke los zien van al het andere, maar er waren nu eenmaal dingen die je iemand van wie je hield niet flikte. De baan van die ander verknallen, zeker een baan waar die ander dol op was, was een van die dingen.

Ik moest en zou erachter komen waarom hij dat had gedaan en zou hem ervoor laten boeten. Het feit dat ik verliefd op hem was, zou daar niets aan veranderen. Ik wist niet eens zeker of die verliefdheid hoe dan ook wel iets zou veranderen.

Juist op het moment dat ik mijn toilettas in de badkamer neerlegde, begon de telefoon te rinkelen. Ervan uitgaande dat ik er langer over deed om uit te pakken dan Chad, nam ik aan dat hij het was om me te vertellen dat hij klaar was om op de benedenverdieping van het hotel waar we verbleven, zijn in aanbouw zijnde restaurant te gaan bekijken. Het Atlanta Mondego werd getransformeerd tot een toplocatie met een hoofdletter T; daar zou het stof dat ik binnenkort op mijn Jimmy Choo-schoenen zou hebben het bewijs van zijn.

Met de telefoon tussen mijn oor en schouder geklemd, zei ik: ‘Hé, ben je al helemaal geïnstalleerd?’

‘Gia, verdomme, zet je mobiele telefoon aan!’

De diepe, sexy stem van Jax gleed over mijn zintuigen en bracht me direct in een waas van heerlijke, verhitte herinneringen. Diep vanbinnen deed het me goed dat hij blijkbaar een aantal keer had geprobeerd me te bellen. Jackson Rutledge was een drukbezet man en had de vrouwen voor het uitkiezen. Het was totaal onnodig om zoveel moeite voor mij te doen… en heel erg vleiend.

Ik leunde tegen het badkamermeubel. ‘Nieuwsflits: ik ben je aan het vermijden.’

‘Succes daarmee.’

Ik klemde mijn kaken op elkaar. Goed, hij was een beest in bed, en ik was blij om iets van hem te horen. Nou en? Ik was nog steeds kwaad op hem. ‘Ik ga ophangen.’

‘Je kunt je niet voor me verstoppen,’ zei hij op afgemeten toon. ‘En dat geintje van gisteren flik je me niet nog een keer. We moeten praten.’

‘Dat vind ik ook, maar elke keer wanneer wij praten, vertel je me dat ik alleen maar een neukmaatje van je kan zijn en weiger je te zeggen waarom dat zo is. Ik heb geen tijd om aan het lijntje gehouden te worden. Als je me geen echte antwoorden wilt geven, geef ik jou mijn tijd niet.’

‘Je gaat me heel wat meer dan alleen maar je tijd geven, Gia.’

Ik realiseerde me direct wat hij bedoelde, en er ging een rilling door me heen. Die toon kende ik. Het was zijn ik-ga-je-helemaal-kapot-neukentoon. ‘Dat mocht je willen.’

‘Mijn vliegtuig staat op het punt te landen, Gia. Ik ben binnen een uur bij je hotel, en dan praten we verder.’

‘Wát?’ Mijn verraderlijke hart maakte een sprongetje van opwinding. Mijn libido draaide al op volle toeren sinds ik Jax de avond daarvoor had achtergelaten en stond te popelen om over de eindstreep te schieten. ‘Je bent me helemaal naar Atlanta gevolgd? Niet te geloven, zeg! Hoe ben je er in vredesnaam eigenlijk achter gekomen waar ik ben?’

‘Je schoonzus.’

Denise zou nog van me horen. Ze wist beter, en dat betekende dat ze dit met opzet had gedaan. ‘Vlieg maar weer terug, Jax. Ik ben aan het werk. Ik vertrouw je niet in de buurt van mijn werk.’

Ik hoorde hem zijn adem snel tussen zijn tanden naar binnen zuigen en wist dat ik een punt had gescoord.

‘Prima,’ zei hij kortaf. ‘Ik stuur een auto voor je. Dan spreken we elkaar in mijn hotel.’

‘Ik ben bezig vandaag. Ik laat je wel weten wanneer ik even tijd heb, en dan zoek ík een plek uit om af te spreken, een neutrale plek.’ Een bar, of misschien een winkelcentrum. Een plek waar intimiteit uitgesloten was. Nu ik wist wat hij voor me voelde, kon ik mezelf, triest genoeg, niet genoeg vertrouwen om met hem alleen te zijn.

‘In mijn hotel, Gia,’ herhaalde hij met klem. ‘Denk maar niet dat een openbare plek je redding zal zijn. We gaan neuken, lang en hard, waar we ook zijn. Zullen we proberen te voorkomen dat we daarmee in de bak en op alle voorpagina’s belanden, of niet?’

‘Je moet echt iets aan dat opgeblazen ego van je doen.’

‘Lieverd, ik kruip op mijn handen en knieën naar je toe als het nodig is.’

Nu was het mijn beurt om diep in te ademen. Hij wist precies hoe hij me kon raken en ontwapenen en ervoor kon zorgen dat ik me openstelde. Ik probeerde hetzelfde bij hem te doen. ‘Zeg dat je van me houdt, Jax.’

Er viel een korte stilte. ‘Het gaat er niet om of we van elkaar houden of niet.’

Hij hing op, en ik had opeens een verbroken verbinding in mijn hand. Zoals gewoonlijk.

 

‘Het begint nu wel heel echt aan te voelen,’ zei Chad, de bouwplaats bekijkend.

Ik glimlachte. ‘Goed zo.’

Hij pakte mijn hand en kneep er even in. Zijn goudbruine haar was net een beetje te lang, maar de plukken op zijn voorhoofd vormden een perfecte omlijsting van zijn adembenemend mooie groene ogen. Geen twijfel mogelijk: Chad Williams was een lekker stuk.

Bij het binnenkomen had hij de aandacht van veel vrouwen getrokken, maar daar had hij geen acht op geslagen. Ik hoopte maar dat hij zich koest zou houden, in elk geval tot het eerste restaurant geopend was. Ik had wel vaker chef-koks over het paard getild zien raken van alle aandacht, en het had altijd een negatief effect gehad op hun zaken.

‘En wat gaat er nu gebeuren?’ vroeg hij, zich naar me toe draaiend.

‘Het Mondego wilde eerst de contracten getekend hebben voordat ze aan de bouw begonnen,’ zei ik. ‘De architect gaat het oorspronkelijke ontwerp aanpassen om plaats te bieden aan drie chefs. Zodra jij het hebt goedgekeurd, tekenen we voor akkoord, en dan beginnen ze te bouwen.’

‘Wauw.’ Hij blies zijn adem uit en grijnsde. ‘Ik kan niet wachten om het te zien.’

‘We kunnen morgen de bestaande plannen bekijken. Die zullen ons een idee geven van de indeling. Wanneer we weer in New York zijn, brengen we jou, Inez en David bij elkaar om de duellerende menu’s samen te stellen. Het zou goed zijn om wat regionale variaties te verzinnen, gebaseerd op de locaties van de hotels.’

Chad knikte. ‘Hoeveel zeggenschap krijgen zij in het hele proces?’

‘Wat hun menu’s betreft, een heleboel,’ zei ik maar zo eerlijk mogelijk. ‘We hebben hen uitgekozen om hun talent en moeten hen laten doen waar ze goed in zijn. Maar over alle andere dingen heb jij het laatste woord. Jij bent hier de beroemde chef-kok. Ze liften voorlopig mee op jouw reputatie.’

Er verscheen een grimas rond zijn mond. ‘Ik hoop niet dat dat problemen oplevert.’

‘Ik vermoed dat het gemakkelijker zal zijn dan werken met je zus.’

‘Ha! Zeker weten.’

Hoewel hij het op grappende toon zei, kon hij een bepaalde triestheid in zijn ogen niet verbergen. Het zou allemaal beter zijn geweest als Stacy had doorgezet en dit avontuur samen met hem was aangegaan. Jax had een aandeel gehad in de ruzie tussen David en zijn zus, en dat was nogal ironisch, gelet op alles wat hij voor zijn eigen familie deed.

‘Heb je haar nog gebeld sinds het nieuws over Rutledge Capital en Pembry Ventures naar buiten kwam?’ vroeg ik voorzichtig.

Zijn mond veranderde in een strakke streep. ‘Waarom zou ik? Om haar de kans te geven zout in mijn wonden te strooien?’

‘Om haar te feliciteren. Je weet wel, een klein vredesoffer.’

‘Zo zou ze het niet opvatten.’

‘Misschien niet.’ Ik legde mijn hand op zijn schouder. ‘Maar je zult je beter voelen als je het wel doet. En als ze later weer bijgedraaid is, kun je het tegen haar gebruiken.’

Dat maakte hem aan het lachen. ‘Ik zal erover nadenken.’

‘Goed. Heb je trek?’

‘Ik ben uitgehongerd. Laten we gaan eten.’ Hij bood me zijn arm, en ik stak de mijne erdoorheen. ‘Er zijn in deze contreien veel tenten waar je lekkere gefrituurde kip en wafels kunt krijgen.’

‘Wafels en gefrituurde kip? Tegelijkertijd?’

‘Een heerlijke combinatie, schat. Je moet het eten om het te weten…’

‘Een dodelijke combinatie, bedoel je. Of in elk geval een combinatie waar ik minstens een paar kilo van zal aankomen.’

Chad bracht mijn hand naar zijn lippen en drukte een kus op mijn knokkels. ‘Als dat gebeurt, weet ik wel een manier om je te helpen afvallen.’

‘Gedraag je, Chad Williams,’ zei ik lachend, maar op strenge toon. Met zijn onschuldige geflirt was hij een verademing vergeleken bij Jax, die in alle opzichten gevaarlijk was.

Alsof hij mijn gedachten had gelezen, zei hij: ‘Trouwens, Lei vertelde me dat je iets met Jackson Rutledge hebt.’

Dat overviel me. Ik verkrampte even en realiseerde me direct dat Lei er goed aan had gedaan om hem in te lichten. Op die manier konden alle misverstanden nu uit de wereld geholpen worden, zodat Chad later niet kon denken dat we hem met opzet in het ongewisse hadden gelaten. ‘We hadden een paar jaar geleden kort iets met elkaar.’

‘En nu?’ Hij keek me aan. ‘Heeft hij je die bloemen gestuurd?’

‘Ja. Hij is nu…’ Ik zag hem opeens zitten in zijn vliegtuig, op weg naar mij. Ernaar verlangend me te zien. Met me naar bed te gaan. ‘Hij is weer terug in mijn leven en op de een of andere manier betrokken bij mijn werk, iets waar ik totaal niet blij mee ben.’

‘Waar ben je niet blij mee? Dat hij weer in je leven is, of dat hij betrokken is bij je werk? Of allebei?’

‘Mijn werk is mijn leven,’ zei ik, de portier van het hotel gebarend dat we een taxi wilden, terwijl we naar buiten liepen. ‘Hij kan je geen problemen meer bezorgen, Chad. Jij, Inez en David zitten goed bij Mondego. Alles loopt op rolletjes.’

‘Kan hij jou nog problemen bezorgen?’

‘Maak je om mij geen zorgen.’

Hij sloeg zijn arm om mijn schouder en trok me tegen zich aan. ‘Natuurlijk maak ik me zorgen om je. Je bent mijn winnende lot.’

Ik stootte mijn heup tegen de zijne aan. ‘Wat verwacht je dan te winnen?’

‘Dat weet je toch wel, lieve Gianna? Roem en rijkdom.’

 

Ik moest toegeven: de gefrituurde kip en de wafels waren verdomd lekker. Ik at meer dan verstandig was en liep bijna waggelend weer terug naar mijn hotelkamer. De drang om een dutje te gaan doen was groot, maar Chad en ik hadden om halfvier een afspraak met de hotelmanager, en ik wilde daar niet met een slaperig hoofd zitten. Het was geen belangrijke bespreking, gewoon een beleefd kennismakingsbezoekje bij de koffie, maar werk was werk.

Ik opende mijn laptop en ging aan het bureau zitten om mijn e-mail te checken. Nadat ik twee mailtjes van Lei over David Lee had beantwoord, las ik het mailtje van Deanna Johnson, dat ik al had gezien op het moment dat ik het e-mailprogramma had geopend. Ik pakte mijn telefoon uit mijn handtas, zette hem aan en toetste het nummer in dat de journaliste in haar e-mail had gezet. Ik negeerde de berichten over voicemails en sms’jes van Jax.

Ze nam op met een kordaat ‘Deanna Johnson’.

‘Hoi. Je spreekt met Gianna Rossi,’ zei ik, kijkend naar de foto op haar LinkedIn-profiel, dat ik op een van de tabbladen van mijn browser had staan. Het was een mooie brunette, met lang haar en donkere ogen. Zij en Vincent waren een leuk stel geweest toen ze nog iets met elkaar hadden gehad, vooral omdat ze allebei donker haar hadden. Hun relatie had niet lang geduurd, maar de relaties van Vincent duurden zelden erg lang. Hij had graag een vaste vriendin, maar met de lange uren die hij bij Rossi’s maakte, was hij zelf ook niet echt een geschikte kandidaat voor een vaste relatie.

‘Gianna, hoi. Hoe gaat het met je?’

Ik leunde achterover in de bureaufauteuil, strekte mijn benen voor me uit en schopte mijn hoge hakken uit. ‘Goed, hoor. En met jou?’

‘Ik ben bezig met een artikel, zoals gewoonlijk.’ Deanna’s stem klonk opeens anders, serieuzer. ‘Ik hoorde van Vincent dat je wilde dat ik iets voor je onderzocht…’

‘Jackson Rutledge.’

‘Ja, dat zei Vincent al.’ Ze blies hoorbaar haar adem uit. ‘Wil je me vertellen waarom?’

‘We hebben… iets met elkaar.’

Deanna grinnikte even. ‘Een raadselachtige miljonair met net zoveel geheimen als dollars? Ik ken het type.’

Ik wreef over mijn neusbrug, heel goed wetend dat het voor mijn gemoedsrust beter zou zijn als ik hiervan wegliep, me tegelijkertijd realiserend dat ik dat toch niet zou doen. ‘Ik wil meer grip op de situatie krijgen. Ik moet weten of het de tijd en moeite waard is om te proberen er iets van te maken.’

‘Waarschijnlijk niet,’ zei ze botweg. ‘Wat wil je precies weten? Ik ben geen privédetective, en er zijn een hoop boeken verschenen over de verschillende leden van de familie Rutledge. Info over dingen als ex-vriendinnen kun je op internet wel vinden.’

‘Nee, daar gaat het me niet om. Misschien kun je me helemaal niet helpen. Misschien zoek ik iets wat ik alleen maar van hem zou kunnen krijgen.’ Ik zuchtte. ‘Ik begrijp niet waarom hij zich zo uit de naad werkt voor zijn familie, terwijl hij ze niet eens altijd lijkt te mogen. Hij waarschuwt me in elk geval constant om bij ze uit de buurt te blijven. Ik dacht eerst dat hij me aan het verstoppen was, maar nu heb ik het gevoel dat hij me… tegen hen in bescherming aan het nemen is.’

‘Als hij echt om je geeft, is dat misschien inderdaad wat hij aan het doen is. Je moet je realiseren dat de familie Rutledge zich gedraagt als een stel tijgerhaaien: ze zwemmen dan wel in dezelfde baarmoeder, maar ze kannibaliseren elkaar tot alleen maar de sterkste er levend uit komt.’

Ik bevroor, denkend aan wat hij de vorige avond tegen me had gezegd.

Je zwemt tussen de haaien en doet alsof je op vakantie bent…

‘Oké,’ zei ik voorzichtig, denkend aan de vader van Jax. ‘Wie is dan de sterkste haai? Parker Rutledge?’

‘Zeker weten.’

Jax had gezegd dat zijn ouders uit liefde met elkaar waren getrouwd, maar dat ze uiteindelijk een miserabel huwelijksleven hadden gehad. ‘Wat weet je over de moeder van Jax?’

‘Leslie Rutledge? Over raadselachtig gesproken… Ze is de laatste vijf jaar voor haar dood amper nog in het openbaar gezien, maar ook daarvoor bleef ze altijd zo veel mogelijk uit de schijnwerpers.’

‘Jax laat helemaal niets los over haar.’

‘Ik kan even gaan snuffelen, kijken wat ik vind, maar dat zal wat tijd kosten. De Rutledges hebben zich ingebouwd met allerlei beveiliging.’

Ik zuchtte opnieuw. Ik had mezelf ernstig voor de gek gehouden met mijn droom over een ‘normaal’ leven met Jax. ‘Ik zal blij zijn met alles wat je maar kunt vinden. En ik betaal je voor je tijd, natuurlijk.’

‘Prima.’

Mijn schouders naar achteren duwend, ging ik rechtop zitten. Ik zou Jax gewoon op de man af naar zijn familie vragen, maar het kon geen kwaad om een reserveplan achter de hand te hebben. Vooral omdat het tot nog toe tussen ons niet echt soepel was gelopen. ‘Dank je, Deanna.’

‘Hé, pas goed op jezelf, oké? Kerels als Jax kunnen je een hoop problemen bezorgen als je niet voorzichtig bent.’

‘Ja, ik weet het. Dank je. Succes met alles.’

Nadat we hadden opgehangen, legde ik mijn smartphone op het bureau neer. Ik was net weer bezig met mijn e-mail toen mijn mobieltje met een piepje aangaf dat ik een tekstbericht had ontvangen. Het was van Jax. Voordat ik het doorhad waren mijn voeten een klein vreugdedansje op het tapijt aan het maken.

Ik weet dat je aan me denkt.

Starend naar zijn bericht stootte ik een laatdunkend lachje uit. ‘Ja ja.’ Ik typte terug: Jij denkt in elk geval aan mij.

Ik heb ook over je gedroomd.

Dat bezorgde me een glimlach. Mijn eigengereide brein deed niets liever dan dromen over Jax.

Hopelijk een nachtmerrie waarin ik een belangrijke zakendeal van jou verknalde.

Een minuut later stuurde hij een antwoord. Het was een natte droom waarin je me pijpte.

Ik lachte. Hij was van tactiek veranderd. Tijdens ons laatste gesprek had hij een hard spel gespeeld. Nu speelde hij alleen maar. Jax voelde feilloos aan wanneer een bepaalde strategie niet werkte.

Ik begon een antwoord terug te typen, maar hij was me voor. Mijn telefoon ging over. Ik nam het gesprek aan, en voordat ik de kans kreeg om iets te zeggen, begon hij al te praten.

‘Je hebt me zo goed afgezogen, lieverd,’ zei hij op zoete toon. ‘Het was zo lekker, dat ik bijna niet meer kon ademen. Dat hete mondje van je rond mijn eikel. Je tong die me van alle kanten likte, terwijl je me langzaam aftrok. Ik heb zo hard gespoten. En je hebt alles doorgeslikt, lieve Gia. Tot de laatste druppel.’

Mijn hoofd vulde zich met beelden van wat hij net had beschreven, en ik wist even niet wat ik moest zeggen. Ik vond het heerlijk om Jax oraal te bevredigen. Hij voelde zo fantastisch aan… Hij smaakte en rook zo lekker. Maar wat ik het allerlekkerst vond, was de manier waarop hij zich liet gaan wanneer hij met mij was. Op die momenten waarin hij schaamteloos genoot, voelde ik de intimiteit die ik zo ontzettend graag met hem wilde.

‘Je hebt er altijd van gehouden om mijn pik te zuigen,’ zei hij op zijdezachte toon. ‘Als ik de kans kreeg, zou ik hem de hele dag in je mond hangen.’

Eindelijk vond ik mijn stem terug. ‘Egoïstische klootzak.’

‘Wat jou aangaat wel, ja.’ Hij zuchtte. ‘Ik lig hier naakt in bed met een stijve en vraag me af waarom je er verdomme nog niet bent.’

‘Zou je niet met iets nuttigs bezig moeten zijn?’

‘Ja, met jouw lichaam.’

Opeens hoorde ik op de achtergrond een piepje, en ik begon te lachen. ‘Leugenaar. Je bent aan het werk. Ik hoor je e-mail.’

We hadden vroeger geregeld aan telefoonseks gedaan, waarbij we vaak gelijktijdig klaarkwamen. Er was niets zo geweldig als hem mijn naam te horen zeggen wanneer hij een hoogtepunt bereikte.

‘Betrapt,’ zei hij zonder enige schroom. ‘Ik probeerde afleiding te zoeken om maar niet aan jou te denken, maar dat is jammerlijk mislukt.’

‘Dat komt vast omdat je bezig bent met die deal waar je me mee hebt genaaid.’

‘Je hebt me een potje kwade seks beloofd.’ Hij kreunde zacht, wellustig. ‘Ik wacht, lieverd.’

‘Ik betwijfel of je je lul wel in de buurt van mijn tanden wilt hebben wanneer ik kwaad op je ben.’

Hij lachte, en mijn tenen krulden omhoog. Zijn lach was geweldig, mooi diep en vol. ‘Van dreigementen gaat die stijve die ik hier voor je heb, echt niet weg, hoor. Kom hiernaartoe, Gia.’

‘Kan niet. Ik heb straks een bespreking.’ Rusteloos geworden, stond ik op. Ik liep naar het raam, trok de vitrage open en keek naar de binnenstad van Atlanta beneden mij. Waar was Jax? Die vraag had ik mezelf de afgelopen twee jaar elke dag gesteld. Hij, daarentegen, had zich niet hoeven afvragen waar ik was, want hij had me laten volgen. ‘Zei je trouwens niet dat we moesten praten? Ik denk niet dat er veel gepraat zal worden als ik nu naar je toe kom.’

Hij was even stil en zei toen: ‘Je hebt een fijne familie. Ik heb altijd geweten waar ik aan toe was met hen, goed of slecht. Ze zijn recht door zee en maken zich niet druk om onbelangrijke bullshit. Het is goed volk.’

‘Dank je,’ mompelde ik. Zijn woorden deden me goed. Ik was trots op mijn familie en ik was er trots op om een Rossi te zijn.

‘Mijn familie is anders, Gia. Laat je niet verblinden door de charme van Parker. Hij besteedt alleen maar aandacht aan mensen van wie hij iets kan krijgen.’

‘Jax, ik heb niets.’

‘Je hebt mij,’ zei hij op grimmige toon.

‘Wil je zeggen dat je vader me tegen jou zou willen gebruiken?’

‘Misschien wel. Of hij zou je gewoon gebruiken, punt. Het zou van alles kunnen zijn, lieverd. Vertrouw me maar, er zit een addertje onder het gras.’

Dat liet ik even tot me doordringen, trachtend vat te krijgen op het idee dat deze vader en zoon elkaar niet vertrouwden. ‘Is hij de reden waarom ik je de afgelopen jaren niet heb gezien?’

Is hij de reden waarom je zo vastberaden bent me weer te verlaten.

‘Het was beter voor je dat ik bij je wegbleef.’

Dat nietszeggende antwoord irriteerde me mateloos. ‘Toch ben je hier. Kun je me één reden geven waarom ik je weer zou moeten zien, Jax?’

‘Omdat je me wílt zien.’

‘Je zult toch echt iets beters moeten verzinnen.’

Hij ademde gejaagd uit. ‘Omdat ík je wil zien. Omdat ik bij je wil zijn. Bij jou voel ik me… een mens. Je geeft me het gevoel dat ik meer ben dan alleen maar een stuk stront.’

Ik sloot mijn ogen en bracht mijn hand omhoog om over mijn pijnlijk ineenkrimpende hart te wrijven. Ik wilde weten waarom hij zichzelf altijd zo neerhaalde, waarom hij vond dat hij niet goed genoeg was voor me. Ik wist dat ik in elk geval zou gaan proberen antwoord te krijgen op die vragen. Toch kon ik niet anders dan eerlijk blijven. ‘Ik voel me eenzaam wanneer ik bij jou ben,’ zei ik. ‘Omdat ik er dan aan herinnerd word dat ik iemand in mijn leven wil die er altijd voor me is. Iemand op wie ik kan vertrouwen.’

‘Ik wou dat ik diegene kon zijn,’ zei hij zacht.

‘Ja. Ik ook.’