Hoofdstuk 8

 

 

 

Ik was opgelucht toen ik de volgende dag naar mijn werk kon.

Ik was wakker geworden naast een humeurige en zwijgende Jax, en er had de rest van de ochtend een vreselijk gespannen sfeer tussen ons gehangen.

Op weg naar de metro stuurde ik mijn vader een tekstbericht om hem te vragen me te bellen zodra hij even tijd had, waarna ik mijn e-mail checkte. De adrenaline begon door mijn aderen te razen toen ik Deanna’s naam zag staan. Ik was al bijna vergeten dat ik haar had gevraagd het een en ander voor me uit te zoeken over Jax, maar nu ik eraan herinnerd was, hoopte ik vurig dat ze nieuws voor me had.

‘Laat er alsjeblieft iets interessants zijn,’ mompelde ik in mezelf toen ik, eenmaal aangekomen op mijn bestemming, de metro verliet. Ik was de wanhoop nabij, zo hevig was mijn verlangen naar elk beetje informatie waarmee ik de man van wie ik hield beter zou kunnen begrijpen.

Helaas had ze in haar mailtje alleen maar geschreven dat ik haar moest bellen, maar toen ik dat deed, werd ik doorverbonden naar haar voicemail. Ze had me nog niet teruggebeld tegen de tijd dat ik aankwam bij Savor, waar ik mijn telefoon uit moest zetten en op moest bergen.

‘Goedemorgen,’ zei ik tegen Lei toen ze binnenkwam.

‘Goedemorgen.’ Ze kantelde lichtjes haar hoofd. ‘Alles goed?’

Ik knipperde met mijn ogen, verrast door haar vraag. ‘Alles is prima.’

Ze aarzelde even en zei toen: ‘Loop even mee naar mijn kantoor.’

Ik volgde haar, onderweg diep inademend ter voorbereiding op wat me te wachten stond.

Lei liep om haar bureau heen en nam plaats op een van de grijze fauteuils in de zithoek. Ze droeg haar haren los en zag er opnieuw jonger uit dan ze was, ondanks de strenge grijze lok. Ze wachtte tot ik in de andere fauteuil was gaan zitten en zei toen: ‘Er is de laatste weken nogal wat… spanning tussen ons geweest. Dat vind ik heel jammer.’

Langzaam zakte de spanning weg uit mijn schouders. ‘Ik ook.’

‘Ik ben bezorgd om je… en ik heb mijn bedenkingen over Jackson… maar ik moet zeggen…’ Ze draaide haar fauteuil naar me toe om me rechter in het gezicht te kunnen kijken. ‘…dat het probleem eigenlijk bij mij ligt. Ik projecteer mijn eigen ervaringen op jou.’

‘Je bedoelt Ian.’

Haar rood gestifte lippen krulden zich in een weinig vrolijk glimlachje. ‘Het zal wel duidelijk zijn dat ik van hem hield. Hij betekende alles voor me. Als je het me toen had gevraagd, zou ik hebben gezegd dat hij me nooit zou verraden. Dat hij dat niet in zich had. Ik zou hebben gezegd dat hij te veel van me hield om me zoiets aan te doen.’

‘Wat is er eigenlijk gebeurd?’ Ik had het onderwerp nooit durven aansnijden, maar nu ze deur had opengezet, kon ik mijn nieuwsgierigheid om te weten wat mijn bazin gemaakt had tot de vrouw die ze vandaag de dag was, niet meer bedwingen.

‘We werkten aan een deal. De onderhandelingen gingen heel moeizaam, maar toen ik op een gegeven moment een voorsprong had, liet Ian het aan mij over.’ Er verscheen een frons op haar verder rimpelloze voorhoofd. ‘Helaas ben ik soms zo gefocust op de jacht, dat ik vergeet aandacht te besteden aan de prooi.’

Ze staarde uit het raam naar de skyline van Manhattan. ‘Ik was overmoedig. Ik heb te veel geëist en zelf niet genoeg gegeven. Erger nog: ik heb de man met wie ik aan de onderhandelingstafel zat het gevoel gegeven dat hij onbeduidend en machteloos was, en op een gegeven moment besloot hij dat hij er alles aan zou doen om me op mijn plaats te zetten.’

‘Wat voor plaats?’

‘Achter Ian, in plaats van náást hem. Ik denk dat Bruce het als een belediging zag dat Ian hem met mij zaken liet doen. Ik denk dat hij me nooit heeft gezien als Ians zakenpartner. Ik was in zijn ogen maar een scharreltje van Ian, en dat heeft hij tegen me gebruikt.’

‘Hoe dan?’

‘Hij wilde constant besprekingen met me hebben. Er waren altijd wel dingen waar hij opheldering over wilde of alternatieven die hij wilde bespreken. We spraken af in de restaurants van de hotels waar hij destijds logeerde, zoals jij en ik met de Williams-tweeling in het Four Seasons. Pas later begreep ik dat hij een papieren spoor aan het trekken was geweest om te kunnen bewijzen dat hij en ik een verhouding met elkaar hadden.’

‘O, Lei.’ Ik onderging een klein beetje van de lijdensweg die zij te verduren had gekregen. Er klonk zoveel pijn in haar stem door. ‘Wat heb je gedaan?’

‘Niets, en dat is misschien een vergissing geweest. Ian is jaloers aangelegd, dus hij is nogal kwetsbaar in dat opzicht. Ik weigerde zijn beschuldigingen te bevestigen of te ontkennen omdat het me pijn deed dat hij aan me twijfelde. Ik zei dat hij het zelf maar moest uitzoeken, en toen heeft hij kennelijk besloten dat ik schuldig was.’

‘Jezus. Wat erg.’

Ze haalde nonchalant haar schouders op, maar de glimlach op haar gezicht was wrang. ‘Ach, het ligt nu al zo ver achter me.’

Me vertwijfeld afvragend of het verstandig was om Jax te bespreken met iemand die hem niet vertrouwde, trommelde ik met mijn vingers op de armleuning van mijn fauteuil. Ik hechtte veel waarde aan Leis inzichten, maar waar het Jackson Rutledge aanging, was ze niet objectief. Uiteindelijk was juist haar partijdigheid de reden waarom ik besloot er met haar over te praten. Ik wilde de op het extreemste worstcasescenario gebaseerde mening hebben.

Vooroverleunend luisterde Lei naar wat ik te zeggen had, en tegen de tijd dat ik uitgesproken was, had ze haar ellebogen op haar knieën gezet en haar kin op haar handen. ‘Hij heeft dus geheimen voor je. Er zijn twee redenen waarom mensen informatie achterhouden: om zichzelf te beschermen of om iemand anders te beschermen. Heb je enig idee welke koers Jackson aan het varen is?’

‘Ik weet het niet zeker. Na alles wat we hebben meegemaakt, kan ik me voorstellen dat hij me ergens voor probeert te behoeden. Maar dit… Ik blijf het gevoel hebben dat hij niet wilde dat ik wist dat mijn familie werd ingezet om de plannen van de familie Rutledge verder te helpen.’

‘Als dat het geval is, zal het niet de laatste keer zijn dat dat gebeurt. Wat vind je daarvan?’

‘Het maakt me kwaad. Hoe kan hij zeggen dat hij van me houdt en tegelijkertijd dingen doen die me tegen de borst stuiten?’

‘Die vraag zou je aan hem zelf moeten stellen. En daar zou ik niet te lang mee wachten, als ik jou was.’

De woorden van Lei waren een bevestiging van wat ik eigenlijk al wist, maar het was goed om mijn standpunt bekrachtigd te zien.

Nu moest ik alleen nog zien te bepalen wat ik zou doen wanneer ik het antwoord op mijn vraag kreeg.

 

Toen mijn lunchpauze was aangebroken, checkte ik mijn telefoon en zag dat Deanna me inmiddels teruggebeld had. Ik liep naar een van de vergaderruimtes van Savor en passeerde onderweg LaConnie, die achter de receptiebalie een nieuwe kruiden-en-specerijendisplay aan het opbouwen was.

Ze zwaaide even naar me toen ik langsliep, en ik complimenteerde haar met het beeldschone rode pak dat ze aanhad.

Ik had een glimlach op mijn gezicht toen ik de vergaderruimte betrad waar ik eens met Jax had staan praten. Die herinnering hielp de spanning die ik voelde bij het intoetsen van Deanna’s nummer, een beetje op te heffen.

‘Gianna,’ zei ze ter begroeting. ‘Ik ben blij dat we elkaar eindelijk te pakken hebben.’

‘Ik ook. Hoe gaat het ermee?’

‘Uitstekend. Wacht. Ik zoek even een rustig plekje op.’ Een paar tellen later verdween abrupt het achtergrondgeluid van pratende mensen. ‘Ik heb de familie Rutledge dus nagetrokken en me vooral gericht op Leslie Rutledge, zoals je al voorstelde. Je intuïtie is geweldig: ik ben op een goudmijn gestuit.’

‘O?’ Er gleed een onbehaaglijke rilling over mijn rug.

‘De familie heeft haar in een sanatorium laten opnemen. Toen ze daar na een paar maanden uitkwam, is ze compleet uit het zicht verdwenen. Er deden toentertijd allerlei geruchten de ronde, niets concreets, maar ik heb nu een heel betrouwbare bron.’

Mijn maag kromp ineen. Ik begon te ijsberen.

‘Ik heb niet bevestigd gekregen aan welke geestesziekte ze leed,’ vervolgde Deanna, ‘maar het verhaal zit hem vooral in het feit dat ze als vervangbaar werd gezien. Ze had een probleem, en de familie Rutledge heeft haar zonder pardon afgevoerd en uit het zicht gehouden.’

‘Dat kun je niet weten!’ Ik dacht aan de foto’s van Leslie die Jax in zijn woonkamer had staan. Hij was haar niet vergeten.

‘Ja, eh… Dat kan ik wel. Moment.’

Ik hoorde haar het mondstuk van de telefoon afdekken.

‘Maar goed,’ zei ze even later, ‘zodra dit verhaal bekend wordt, zullen er wel meer details naar boven komen. Zo gaat dat altijd.’

De paniek sloeg me om het hart. ‘Wat bedoel je met “zodra dit verhaal bekend wordt”?’

‘Het is nieuws, dus binnenkort weet iedereen het.’

‘Dat was de afspraak niet!’

‘Welke afspraak?’ vroeg Deanna. ‘De enige afspraak die we hadden, was dat je me zou betalen voor mijn tijd, maar dat hoeft nu niet meer, want dit zal in andere opzichten veel opleveren.’

‘Dit verhaal mag je níét publiceren!’ siste ik haar toe met woeste passen rond de vergadertafel benend.

‘Het is al te laat, Gianna. Jouw naam wordt niet genoemd, dus daar hoef je je geen zorgen over te maken. Luister, ik moet ophangen. Ik wilde je alleen maar even waarschuwen. Succes met alles, oké?’

Nog voordat ik de kans kreeg om iets te zeggen, had ze al opgehangen.

 

Ziedend verliet ik de vergaderruimte. Ik zag bijna scheel van woede en was net zo kwaad op mezelf als op Deanna. Waarom was het niet bij me opgekomen dat ze de informatie die ze vond, weleens zou kunnen gebruiken?

‘Die man van je is wel heel lief voor je, zeg,’ zei LaConnie toen ik weer langs haar balie liep. ‘Er is weer iets voor je bezorgd. Ik heb het op je bureau gezet.’

Verteerd door schuldgevoelens kromp ik vanbinnen ineen, en toen ik de witte lelies naast mijn telefoontoestel zag staan, was het alsof mijn keel werd dichtgeknepen.

Ik pakte het kaartje dat aan een van de bloemen bevestigd was.

 

Ik steek de witte vlag van overgave in de lucht.

Ik hou van je, liefje. We spreken elkaar vanavond.

 

Jax had het kaartje ondertekend, maar zijn handtekening vervaagde door de mist van tranen in mijn ogen.

Erger nog dan de schending van zijn privacy, was het feit dat hij, naar ik vreesde, diep gekwetst zou zijn als al die details over het privéleven van zijn moeder op straat kwamen te liggen. De foto’s die hij van haar in de woonkamer van ons appartement had staan, bewezen dat hij erg van haar had gehouden, terwijl zijn onwil om over haar te praten suggereerde dat het onderwerp erg gevoelig lag.

En nu zou de hele wereld van alles over haar te weten komen, allemaal dankzij mij.

Ik raakte een van de fluweelzachte bloemblaadjes aan. ‘We hebben iets perfects verknald,’ fluisterde ik.

Ik liet me neerzakken op mijn stoel en begon te zoeken naar een manier om hem te vertellen wat ik had gedaan.

 

Ik meende ongeveer te weten hoe ik het nieuws over Deanna’s verhaal zou kunnen brengen, toen de liftdeuren van het penthouse opengingen en ik een chaotische toestand aantrof.

Geschrokken stond ik even stil. De voordeur stond open, en ik zag in mijn woonkamer een dozijn in nette pakken gestoken mensen met mobiele telefoons tegen hun oren aan geklemd heen en weer lopen.

Het misselijke gevoel dat me al de hele dag plaagde, werd zo erg, dat ik bang was dat ik in de hal zou gaan overgeven.

Toen ik het appartement binnen stapte, begon ik meteen naar Jax te zoeken. Ik zag hem niet, maar mijn oog viel al gauw op Parker, die voor de stereo-installatie naar de foto’s van zijn overleden vrouw stond te staren. Hij zou me door zijn uitstraling alleen al sowieso zijn opgevallen tussen al die andere mensen, maar zoals hij daar onbeweeglijk tussen de driftig rondlopende zwerm gasten stond, trok hij helemaal snel mijn aandacht.

Hij draaide zijn gezicht mijn kant op, en toen hij me zag, kwam hij meteen naar me toe.

‘Wat is hier aan de hand?’ vroeg ik, hoewel ik bang was dat ik het antwoord op die vraag allang wist.

‘Crisisbestrijding. Sorry voor de drukte, maar Jackson regelt sommige dingen het liefst vanuit zijn werkkamer thuis.’

‘Kan ik iets doen?’

Er verscheen een wrange grijns rond zijn mond, die me ontzettend aan de mond van Jax deed denken. ‘Ik kan wel een drankje gebruiken. Iets sterks, graag.’

‘Oké.’ Ik keek naar het meubeltje achter hem bij het raam, waar normaal gesproken een aantal kristallen karaffen gevuld met de beste sterke dranken ter wereld stond. Tot mijn verbazing stond er nu echter alleen maar een vaas met bloemen. ‘Ik schenk wel iets voor je in.’

‘Dank je. Zal ik dat dan even voor je in de slaapkamer leggen?’ vroeg hij, wijzend naar mijn handtas, die ik hem daarop overhandigde.

Terwijl hij de gang in liep, manoeuvreerde ik me tussen de in de verzonken woonkamer rondlopende mannen en vrouwen door naar het raam. Hier en daar ving ik flarden van hun gesprekken op.

‘…de bron bevestigen…’

‘…aanklagen voor smaad en laster…’

‘…niet verstandig om de familie Rutledge de oorlog te verklaren…’

Met trillende handen opende ik de deuren van het drankkastje. De kristallen karaffen stonden keurig op een rij naast elkaar, maar ze waren allemaal leeg. Ik liep naar de keuken, waar ik ontdekte dat de wijnkoelkast ook helemaal leeg was.

Verbaasd ging ik weer op zoek naar Parker. ‘Het ziet ernaar uit dat alles op is,’ zei ik, toen ik hem had gevonden.

‘Ik kon ook al niets vinden.’

‘Het spijt me. Ik bel de conciërge wel even. Wat zou je graag willen?’

Hij legde zijn hand op mijn arm. ‘Ik regel het wel. Dan kun jij je even in je kamer terugtrekken, als je er behoefte aan hebt deze drukte te ontvluchten.’

‘Ik heb het gevoel dat ik iets zou moeten doen om te helpen.’

‘Ontferm je maar over mijn zoon,’ mompelde hij. ‘Laat dit maar aan mij over.’

Ik opende mijn mond om iets te zeggen, maar er kwam niets uit. Ik had geen idee wat ik zou kunnen zeggen. Ik knikte dus maar, liep de gang in, mijn kamer voorbij en ging naar Jax’ werkkamer. Hij was daar alleen en stond met zijn armen over elkaar geslagen bij het raam iemand af te blaffen door een headset.

‘We moeten die gegevens hebben. Ja, dat begrijp ik, en het interesseert me geen moer… Dit gedoe, wat het ook is, kan ook in jouw gezicht ontploffen, vergeet dat niet. Goed dan. Je kunt me op dit nummer bereiken.’ Hij tikte met zijn vinger op het oortelefoontje, draaide zich om en schrok even toen hij me bij zijn bureau zag staan. ‘Gia…’

Hij viel stil. Zijn handen door zijn haar halend, stootte hij zachtjes een vloek uit. Hij zag er moe en gespannen uit. Hij had zijn jasje uitgedaan en het over een stoel in de hoek van de kamer gegooid. De knopen van zijn gilet en de bovenste knoop van zijn overhemd stonden open, en hij had de lus van zijn das wat losgetrokken. De stoppels op zijn gespannen kaken gaven hem een gevaarlijke, sexy uitstraling.

‘Hoi,’ zei ik zacht.

‘Lieverd.’ Hij stootte een zucht uit. ‘Het spijt me. Er is iets gebeurd waar we grip op moeten zien te krijgen.’

‘Wat is er dan?’

‘We zijn getipt over het een of andere artikel dat kennelijk morgen gepubliceerd gaat worden, en ik probeer informatie te krijgen over de verslaggever en haar stuk.’

Ik slikte moeizaam. ‘Deanna Johnson.’

Jax bevroor weer. ‘Ken je haar?’

‘Ze heeft vroeger iets met Vincent gehad.’

‘Shit.’ Hij fronste zijn voorhoofd. ‘Ik heb haar contactgegevens nodig: e-mailadres, elk telefoonnummer dat ze maar heeft, haar huisadres.’

‘Oké.’ Ik deed een stap zijn richting op. ‘Jax, we moeten praten.’

‘Ik weet het, en dat zullen we gauw doen, maar niet nu. Ik heb er nu echt geen tijd voor.’

‘Dit is mijn schuld.’

Hij kwam naar me toe en drukte een kus op mijn voorhoofd. ‘Nee. Ik had je moeten vertellen over Ted en…’

Zijn smartphone ging over op zijn bureau.

‘Ik moet opnemen.’ Hij tikte weer even op zijn oortelefoontje. ‘Rutledge,’ zei hij op ferme toon, waarna hij even luisterde. ‘Dat is in elk geval een begin. Zorg ervoor dat ik het zo snel mogelijk heb.’

Hij draaide zijn rug naar me toe, en ik balde mijn vuisten. Ik liep de kamer uit om mijn telefoon te halen, waarin de informatie stond die hij wilde. Ik moest het hem maar zo snel mogelijk vertellen, voordat hij me weer buitensloot. Hoewel ik het vreselijk vond om hem er zo mee te overvallen, moest hij het toch weten.

Met mijn telefoon in de hand liep ik terug naar zijn werkkamer, en ik deed de deur achter me dicht. Hij had zijn telefoongesprek inmiddels afgebroken en zat aan zijn bureau naar zijn computerscherm te kijken.

‘Ik heb de informatie die je wilde.’ Ik liep naar hem toe. ‘Deanna heeft een artikel geschreven over je moeder. Over haar opname in een inrichting.’

Abrupt richtte hij zijn hoofd op, alsof ik hem letterlijk een klap had gegeven. ‘Heb je haar gesproken?’

Ik slikte de pijnlijke brok in mijn keel door. ‘Een paar weken geleden, en vanmiddag ook weer. Het spijt me vreselijk, Jax. Ik had nooit contact met haar moeten opnemen. Ik had geen idee…’

Gechoqueerd staarde hij me aan, zijn ogen zo groot als schoteltjes, zijn lichaam totaal bewegingloos. ‘Ga zitten,’ zei hij op bevelende, maar beangstigend zachte toon. ‘En leg me verdomme uit waar je het over hebt.’

Met knikkende knieën en geschrokken van de manier waarop hij me aankeek, liet ik me in de stoel voor zijn bureau vallen. Zijn donkere ogen waren zo hard en levenloos als die van een haai. ‘Weet je nog toen ik zei dat ik wat research aan het doen was en –’

‘Heb je verdomme een journalist ingeschakeld?’ Hij schoot overeind en sloeg zijn handpalmen hard neer op het bureaublad. ‘Ben je helemaal gék geworden?’

‘Ik zag Deanna als een vriendin. Daarom heb ik contact met haar opgenomen. Dat was voor je me vertelde dat ik nooit meer privacy zou hebben!’

‘Heb je enig idee wat je hebt aangericht? Hoe ontzettend schadelijk dit kan zijn? De ziekte van mijn moeder is geen voer voor die klotemedia!’

‘Jax…’ Ik stond op en deinsde achteruit toen hij zó agressief achter zijn bureau vandaan kwam, dat hij zijn bureaustoel omverstootte. ‘Ik weet dat het privéinformatie is, en ontzettend pijnlijk, maar psychische problemen komen heel vaak voor. Men zal wel begrijpen dat –’

‘Ze was niet gek, Gia,’ zei hij op kille toon. ‘Ze was een alcoholist.’

Ik schrok van de felheid in zijn stem.

Hij draaide zich naar het raam toe. ‘Ze kon de druk niet aan.’

Die opmerking verklaarde zo ontzettend veel. Mijn ogen begonnen te branden, terwijl in mijn hoofd allerlei herinneringen op elkaar botsten om vervolgens op hun plaats te vallen met een overzichtelijkheid die ik eerder niet had bezeten. ‘Alcoholisme is een ziekte, Jax. Dat heb je zelf gezegd.’

‘Ze was zwak.’ Hij sloeg zijn armen over elkaar. ‘Ze had behoefte aan andere dingen dan die welke ze vond bij de man met wie ze getrouwd was.’

‘Je hebt me verteld dat ze van elkaar hielden.’

Hij haalde zijn schouders op. ‘Parker is iemand die de wereld probeert te veranderen. Dat had van haar allemaal niet gehoeven.’

‘Hield ze niet van de politiek?’

‘Ze hield niet van de levensstijl die bij de politiek hoort.’ Jax draaide zich weer naar me toe. ‘In de politiek heb je bondgenoten nodig, en om bondgenoten te hebben moet je compromissen sluiten. En ze had moeite met een aantal van die compromissen. Ze begon zichzelf moed in te drinken, en uiteindelijk was alcohol haar enige steun en toeverlaat.’

Ik liet me weer in mijn stoel zakken, overweldigd door de achtbaan van emoties waar ik al de hele dag in zat. Ik wilde niets liever dan met Jax in bed kruipen en hem vasthouden, maar ik wist dat hij me niet zou toestaan hem te helpen. Dat stak me. ‘Jax… Had je het over haar toen je me vertelde dat je iemand van wie je hield, hebt zien bezwijken onder de stress?’

Hij kromp ineen, en ik had het gevoel dat ik nu eindelijk de kans had om hem beter te leren begrijpen. Het was me in elk geval duidelijk waarom hij zo moeilijk had gedaan toen ik bij Rossi’s had zitten drinken… en waarom er plotseling in het hele appartement geen druppel alcohol meer te vinden was. Als hij dacht dat de situatie met Ted en mijn vader al genoeg was om me naar de fles te doen grijpen, was het logisch dat hij zich zorgen maakte over het effect dat toekomstige, en potentieel nog stressvollere, incidenten op me zouden kunnen hebben. En dan hadden we elkaar, niet te vergeten, ook nog eens in een bar ontmoet…

‘Ze had veel van jou weg,’ zei hij op een toon die totaal niet complimenteus was. ‘Haar familie… de verwachtingen die ze had van de relatie met mijn vader. Ze dacht dat politiek engagement een keuze was in plaats van een verantwoordelijkheid.’

Ik voelde de behoefte om op te komen voor Leslie Rutledge, een vrouw die ik nooit zou ontmoeten, maar voor wie ik veel sympathie voelde. Het was niet gemakkelijk om te leven met de regels van Jax, vooral omdat hij ze niet altijd duidelijk maakte. ‘Als ze, net als ik, over allerlei dingen in het ongewisse werd gelaten, kan ik me voorstellen dat ze niet op één lijn zat met de rest van de familie.’

‘Mijn vader vertelde haar alles, en dat was een vergissing. Hij wilde haar goedkeuring, maar hij wist haar met zijn openheid alleen maar van zich te vervreemden. Het doel heiligt soms de middelen, en soms zijn de middelen heel lelijk.’

Rillend zoog ik mijn longen vol lucht. ‘Je bent zo vreselijk kwaad op haar.’

‘Ik heb er recht op om kwaad te zijn! Ze probeerde me te dwingen een keuze te maken tussen haar visie en die van mijn vader. Het is niet goed om mensen op die manier onder druk te zetten, vooral een tiener niet.’ Hij trok zijn schouders naar achteren. ‘Ik kan hier nu niet verder op ingaan. Ik moet iets… ondernemen, de schade zien te beperken. Als dat nog kan.’

‘Wat kan ik doen om te helpen?’

Zijn ogen sluitend, boog hij zijn hoofd. De verslagenheid in zijn houding was hartverscheurend, maar wat hij toen zei, sneed dwars door mijn ziel.

‘Je moet vanavond maar naar je broers gaan. Neem genoeg kleren mee om een paar dagen te blijven.’

De pijn die ik door me heen voelde trekken, deed me in de aanval schieten. ‘Heb je je moeder ook op deze manier buitengesloten? Is dit hoe je de mensen behandelt die van je houden wanneer ze je in de weg lopen?’

‘Ze had weliswaar haar gebreken,’ beet hij me tussen opeengeklemde kaken toe, ‘maar ze heeft ons nooit gesaboteerd!’

‘Dat is niet eerlijk, Jax! Ik heb een fout gemaakt. Er zijn niet genoeg woorden om je te vertellen hoezeer dat me spijt, maar ik heb die fout gemaakt omdat ik van je hou, niet omdat ik je pijn wilde doen.’

Hij keek me strak aan. ‘Deze hele relatie is één grote fout geweest.’

De besliste, absolute toon waarop hij die woorden uitsprak, verkilde me tot op het bot. ‘Weet je wat, Jackson Rutledge? Val toch lekker dood.’