Hoofdstuk 10

 

 

 

‘Hij is gewoon koppig aan het doen.’ Angelo schudde zijn hoofd en nam een flinke slok van zijn frisdrank. ‘Je weet hoe Vincent kan zijn.’

‘Hij mist je,’ voegde Denise eraan toe, ondertussen een handvol frietjes in de ketchup dopend. ‘Probeer hem weer te bellen.’

‘Hij hangt op zodra hij mijn stem hoort.’ Ik bracht mijn stoel dichter bij de tafel zodat een vrouw achter me langs kon. De lunchroom in de buurt van mijn werk zat stampvol, en we hadden geluk dat we een tafeltje hadden kunnen krijgen.

‘Maar ja,’ zei Denise, ‘hij ziet op het scherm van zijn telefoon dat jij belt. Als hij echt niet wilde praten, had hij ook de voicemail kunnen laten opnemen.’

Ik speelde wat met het broodje van mijn hotdog, worstelend met mijn gebrek aan eetlust. Vincent en ik leefden al twee weken met elkaar in vijandschap, en de andere familieleden hadden besloten dat het genoeg was geweest. Mijn moeder had een dag eerder gebeld, en Nico diezelfde avond. Angelo en Denise waren me op mijn werk komen ophalen om met me te gaan lunchen. De kans was groot dat mijn vader voor het avondeten zou komen opdagen.

‘Gianna.’ Denise legde haar hand op de mijne. ‘Ga naar hem toe. Praat het uit met hem. Jullie voelen je allebei vreselijk.’

‘Of misschien…’ Angelo keek me strak aan. ‘…moet je wel weer terugverhuizen. Het is niet goed voor je om in je eentje in het appartement van Jax te zitten.’

Dat was het enige voordeel van mijn ruzie met Vincent: die gaf me een reden om in het penthouse van Jax te blijven, ondanks het feit dat hij maar niet terugkwam.

‘Belt Jackson je nog steeds?’ vroeg Denise, nog meer frietjes in de ketchup dopend.

Ik knikte. ‘Elke avond.’

Hij zei elke avond dat hij me miste. Hij was hard aan het werk en wilde dat werk niet mee naar huis nemen. Meer dan dat zei hij echter niet, en dat plaatste mij in een vreemde positie. Lukte het hem niet om te zeggen dat het uit was tussen ons? Belde hij eigenlijk alleen maar om te kijken of ik al vertrokken was, zodat hij dan terug kon komen?

Dat verklaarde niet waarom hij met me sprak als een minnaar die op zakenreis was.

Angelo perste zijn lippen op elkaar. ‘Ik weet dat je het niet wilt horen, maar het lijkt me toch het beste voor je, Gianna. Hij was je aan het veranderen in iemand die je niet bent. Het was tot mislukken gedoemd.’

Wanneer ik ’s nachts alleen in bed lag, volgden mijn gedachten precies hetzelfde pad om tot precies dezelfde conclusie te komen. Het artikel van Deanna was nooit verschenen. Daar had ze dus ondanks alles haar best voor gedaan, maar de hele toestand had haar wel haar baan gekost. Daar voelde ik me rot over.

‘Ik hou van hem,’ zei ik. ‘Net zoveel als dat jij van Denise houdt. Het zou je verbazen wat jij bereid zou zijn te doen als iemand dreigde allerlei persoonlijke informatie over haar naar buiten te brengen.’

‘Nee, dat zou me niet verbazen. Dat gedeelte van wat je hebt gedaan snap ik wel. Maar Jackson leeft in een andere wereld, en dat weet je. Dat leven is niets voor jou,’ zei Angelo, met op zijn gezicht dezelfde uitdrukking die mijn vader ook altijd had wanneer hij ons slecht nieuws bracht.

 

De rest van de middag probeerde ik te bedenken wat ik zou moeten doen om mijn privéleven weer op orde te krijgen. Op professioneel vlak liep alles op rolletjes. Chad was weer tevreden met het feit dat hij met mij samenwerkte, en zijn samenwerking met Inez en David ging erg goed. Er was een beslissing genomen over het ontwerp van het restaurant, en de bouw ervan vorderde gestaag. Lei hield alles stevig in de hand, maar ze zat me niet op mijn nek. Ik ging nog steeds elke dag met een gevoel van dankbaarheid naar mijn werk en deelde die dankbaarheid zonder problemen met Jax. Mijn terughoudendheid om het met hem over mijn werk te hebben was verdwenen. Ik vertrouwde erop dat hij alleen maar het beste voor me wilde.

Toch was dit een vreemde situatie. Dat gedoe met Deanna had onze relatie in sommige opzichten sterker gemaakt, en toch waren we niet bij elkaar. Ik snapte er niets van.

Na het werk ging ik naar Rossi’s. Mijn familie had gelijk: het was tijd om het bij te leggen met Vincent.

Het was happy hour, en hij stond achter de bar toen ik binnenkwam, maar hij zag me meteen. Hij keek me even kwaad aan en ging toen door met het mixen van drankjes. Hij had achter de bar een andere stijl dan Nico. Hoewel hij amper flirtte, zaten er altijd net zoveel vrouwen hem met de ogen uit te kleden. Die duistere, broeierige uitstraling werkte prima in zijn voordeel.

Ik ging aan de bar zitten en volgde zijn bewegingen, terwijl hij doorwerkte. Er stonden nog meer mensen naar zijn aandacht te hengelen, maar ik wist dat hij mij in de gaten hield, ook al keurde hij me dan geen blik waardig. Hetzelfde kon niet gezegd worden van onze ouders, die om de haverklap een blik naar ons wierpen.

Toen Vincent een biertje neerzette voor de man die naast me zat, besloot ik het ijs te breken. ‘Het spijt me,’ zei ik.

Hij ademde diep in en rechtte zijn rug. Daarna pakte hij de fooi van vijf dollar van de bar af. Hij tikte bij wijze van dank even met zijn knokkels op de bar en gooide het bankbiljet in de fooienpot. ‘Ik neem tien minuten pauze,’ zei hij tegen Jen, het meisje dat met hem achter de bar stond.

‘Prima,’ zei ze, en ze lachte even naar me.

Vincent kwam achter de bar vandaan. ‘Kantoor,’ zei hij, me met een ongedurig handgebaar voor zich uit gebarend.

Het was onmogelijk om niet aan Jax te denken toen ik het kantoortje achter in het restaurant binnen liep, maar ik schoof de herinnering resoluut opzij en draaide me naar mijn broer toe. Ik kwam meteen ter zake. ‘Vergeef me, alsjeblieft.’

Hij sloeg zijn armen over elkaar. ‘Dat heb ik allang gedaan.’

‘Echt?’ Verbaasd onderging ik het gevoel van opluchting dat me overspoelde en me dwong steun te zoeken bij het bureau van onze vader. ‘Waarom neem je mijn telefoontjes dan niet aan?’

‘Om je te straffen. Daarnaast heb ik geen zin om je te horen praten over alle redenen die je had om te doen wat je hebt gedaan. Als je in die relatie met Jax gaat verliezen wie je bent, moet je eruit stappen.’

‘Hij had niets te maken met hoe ik dat akkefietje met Deanna heb aangepakt. Ik weet niet waarom hij heeft gezegd dat dat wel zo is.’

‘Omdat hij weet dat hij er wel degelijk iets mee te maken heeft gehad.’ Vincent stak zijn hand op om me de mond te snoeren. ‘Als je niet heel snel gaat begrijpen waarover ik het heb, loop ik hier weg. Je hebt niet gehandeld als een Rossi, maar als een Rutledge, en dat heb je van hem geleerd.’

Dat liet ik even tot me doordringen. Daarna wierp ik een blik op het familieportret aan de muur en knikte. ‘Je hebt gelijk.’

‘Natuurlijk heb ik gelijk.’ Hij streek met zijn hand over zijn voorhoofd, waarna hij me plotseling vastgreep en me omhelsde.

Ik barstte in tranen uit. Dat had ik niet verwacht; ik had niet eens geweten dat ik zoveel had opgepot, totdat ik eindelijk omhuld werd door liefde en een gevoel van veiligheid.

Vloekend greep Vincent me nog steviger vast.

Ik wist dat hij niet dol was op tranen en zich maar slecht raad wist met huilende vrouwen, maar ik kon niet ophouden, en het voelde zo goed om eindelijk de spanning uit me te voelen stromen.

‘Kappen nou,’ mompelde hij met zijn mond tegen mijn haar.

‘Ik heb je gemist,’ zei ik snikkend.

‘Jezus. Ik was gewoon hier, hoor.’

‘Ik mis Jax ook. Hij is al wéken weg.’

Hij stootte een zucht uit. ‘Ik weet het.’

Ik maakte me een beetje los van hem, mijn ademhaling niet veel meer dan een gejaagd snikken. ‘Ik w-weet niet wat ik moet doen.’

Vincent klemde zijn kaken op elkaar. ‘Je moet om te beginnen ophouden met huilen. Daarna moet je ophouden je zorgen te maken om Jax. Hij is zijn zaken op orde aan het brengen.’

‘Wat? Wat bedoel je daarmee? Hoe weet je dat?’

Hij deed een stap naar achteren. ‘Omdat hij het me heeft verteld.’

Met een frons van verbazing in mijn voorhoofd veegde ik de tranen van mijn wangen. ‘Waarom vertelt hij dat wel aan jou en niet aan mij?’

‘Waarschijnlijk omdat ik een van de weinige mensen ben die niet zal proberen hem op andere gedachten te brengen.’

‘Kun je dat alsjeblieft even in begrijpelijke taal zeggen?’

‘Luister, ik ben niet van plan om de weg voor hem te effenen, Gianna. Het is zijn ding, en, ongeacht hoe het ook uitpakt, het is aan hem om je ervan op de hoogte te brengen.’

‘Je irriteert me vreselijk, Vincent.’

‘Goed zo. Je verdient het.’ Hij sloeg een arm om mijn schouders ‘Ik moet weer aan het werk. Ik zal een drankje voor je maken.’

‘Ik heb liever dat je ophoudt met dat cryptische gedoe,’ zei ik, mijn heup tegen de zijne aan stotend zodat hij even uit balans raakte.

‘Oppassen, jij.’

We liepen het restaurant in, en ik hield mijn pas in. Ik herkende de spierwitte haardos aan de andere kant van de drukke ruimte meteen. Het was alsof Parker Rutledge me had voelen staren, want op dat moment draaide hij zich om, en zijn ogen vonden al gauw de mijne. Toen ik een soort opluchting over zijn gezicht heen zag trekken, wist ik dat hij hier voor mij was.

Ik begon me meteen zorgen te maken, of ik nu wilde of niet. Zou er iets met Jax zijn?

‘Geef maar een gil als je me nodig hebt,’ zei Vincent, even in mijn schouder knijpend voordat hij terugliep naar de bar.

Ik zag Parker dichterbij komen en hoopte dat mijn eyeliner en mascara niet uitgelopen waren. Ik streek mijn rok glad, wensend dat ik even het toilet in gedoken was om me op te frissen. In zijn scherp gesneden zwarte pak met lichtblauwe das zag de vader van Jax eruit alsof hij op het punt stond de wereld te veroveren. Ik was bang dat ik er verslagen uitzag.

‘Gianna.’ Hij omhelsde me even. ‘Ik hoopte je hier al te treffen.’

‘Is alles in orde?’

‘Ik ben bang van niet. Kunnen we even praten?’

‘Natuurlijk.’ Omdat hij zo serieus oogde en klonk, vroeg ik: ‘Of zou het beter zijn als we naar het penthouse gingen?’

Er verscheen een berouwvolle trek rond zijn mond. ‘Jackson heeft me streng verboden om je thuis of op je werk lastig te vallen, hoewel ik moet toegeven dat ik dat wel zou hebben gedaan als ik je hier vanavond niet had gevonden.’

Ik wierp een blik op de bodyguard die me overal begeleidde. Zou hij Parker hebben getipt? Niet dat het me wat uitmaakte. Ik keek naar mijn moeder en gebaarde naar een lege tafel.

Ze knikte en streepte de tafel af op haar lijst.

‘Ik moet met je praten over Jackson,’ zei Parker zodra we zaten. ‘Hij is een heel grote fout aan het maken.’

Ik legde mijn handen plat op tafel neer. ‘Hoezo?’

‘Hij kan niet gewoon alles achter zich laten. Het politieke spel zit hem in het bloed. Maar meer dan dat: hij heeft een verantwoordelijkheid ten opzichte van dit land. Hij heeft alles wat nodig is om een belangrijke invloed te hebben op de wereld.’

Het was wel duidelijk dat Parker ervan uitging dat ik op de hoogte was van wat Jax aan het doen was, en het leek me verstandig om niet te laten merken dat ik werkelijk geen idee had. Dus deed ik mijn best om te begrijpen wat er aan de hand was en om niet te opgewonden te raken over de mogelijkheid dat Jax aan het overwegen was het familiebedrijf te verlaten. ‘Ik weet zeker dat hij alles doet wat hij kan.’

‘Dat zou hij pas kunnen zeggen als hij zich verkiesbaar stelt.’

‘O.’ Die mogelijkheid was nog niet eens bij me opgekomen. Dat veranderde alles. Het kleine sprankje hoop dat ik had gekoesterd, ging uit als een nachtkaarsje. ‘Ik wist niet dat hij een politieke carrière ambieerde.’

Parker boog zich naar me toe. ‘Jackson heeft me verteld hoe je die journaliste hebt aangepakt. Je bent een aanwinst, Gianna. Je bent precies wat hij nodig heeft om hogerop te komen. Met jou aan zijn zijde zou hij het helemaal tot het Witte Huis kunnen schoppen.’

Het idee alleen al was niet te bevatten. ‘Het Witte… Dat meen je toch zeker niet?’

Hij leunde achterover. ‘Geloof je niet dat hij het zou kunnen?’

Ik staarde hem aan, verbijsterd door de grootsheid van de dromen die hij voor zijn zoon had. ‘Jackson kan alles wat hij maar wil. Het is een fenomenale man.’

‘Precies.’

‘Zolang ik deel uitmaak van zijn leven, zal ik hem steunen bij elke keus die hij maakt.’ Ik ademde diep in. ‘Maar…’

Hij keek me onderzoekend aan. ‘Maar wat?’

Er was geen gemakkelijke manier om het te zeggen. ‘Je realiseert je toch wel dat hij het alcoholisme van zijn moeder wijt aan de stress van een politiek leven zonder privacy?’

Parker ging abrupt rechtop zitten en duwde zijn schouders naar achteren. ‘Hij is sterker dan zij was.’

Dat kon ik niet ontkennen. ‘Ik denk dat hij zich eerder zorgen maakt om mij.’

‘Ik weet het,’ zei hij met een begripvol hoofdknikje. ‘Daarom is het aan jou om met hem te praten. Overtuig hem ervan dat je het wel degelijk aankunt.’

Ik richtte mijn blik op de bar en keek Vincent recht in de ogen. Plotseling snapte ik wat hij bedoelde toen hij had gezegd dat hij een van de weinige mensen was die niet zou proberen Jax op andere gedachten te brengen. ‘Weet je waar hij is?’

‘DC. Ik kan zorgen dat je er komt.’

Ik keek hem strak aan. ‘Ik ben er helemaal klaar voor.’

 

Ik had verwacht dat ik naar het landhuis van de familie Rutledge zou worden gebracht, maar in plaats daarvan stond ik te kloppen op de voordeur van een appartement in een torenflat. Niet zo heel lang geleden zou het niet bij me zijn opgekomen dat ik gewend zou raken aan reizen per privévliegtuig, maar mijn leven was inmiddels veranderd. Ik paste me aan zo snel als ik kon. Het enige waar ik alleen maar niet gewend aan kon raken, was leven zonder…

‘Jax,’ zei ik, toen de deur openging en ik hem voor me zag staan. Mijn hart sloeg over. Hij zag eruit om op te eten. Zijn driedelige maatpak stond in spannend contrast met de stoppels op zijn ongeschoren kaken en zijn net iets te lange haren. Zijn prachtige gezicht was iets magerder dan de laatste keer dat ik hem had gezien, en hij had een intense blik in zijn ogen.

Hij zei geen woord, greep me alleen maar vast en kuste me alsof hij aan het sterven was van de dorst en ik een glas koel water was. Ik sloeg mijn armen om zijn nek en opende mijn mond, liet hem likken en kussen. De erotische woestheid waarmee hij mijn mond met de zijne bewerkte, deed me kreunen.

Het nerveuze gevoel dat ik tijdens de vlucht had gehad, verdween als sneeuw voor de zon. Het was me direct duidelijk dat hij niet bij me weggebleven was omdat hij geen zin meer in me had.

Hij trok me naar binnen, schopte de deur dicht en duwde me ertegenaan. ‘Ik moet straks even een telefoontje aannemen,’ mompelde hij tegen mijn lippen aan. ‘En daarna ga ik je langdurig neuken.’

Ik gaf hem een speelse tik op de schouder. ‘Wat doe je in vredesnaam in DC?’

‘Dat weet je donders goed. Daarom ben je hier toch?’ Hij liet me los en keek me van een afstandje aan. ‘Heeft Parker je gestuurd?’

‘Hij heeft ervoor gezorgd dat ik hier kwam, maar ik ben gekomen omdat ik dat zelf wilde.’

‘Hij zal de hint vroeg of laat wel krijgen.’ Hij draaide zich van me weg en wees naar een stel dubbele deuren links van hem. ‘Daar is de slaapkamer. Kleed je maar vast uit. Ik kom er zo aan.’

Ik onderdrukte het glimlachje dat zijn arrogantie me bezorgde, in het besef dat hij me aan het plagen was. ‘In je dromen.’

Aangekomen bij het bureau dat in een hoek van de woonkamer stond, keek hij me weer aan. Het appartement was een stuk kleiner dan het penthouse en schaars ingericht. Er waren een bank en een salontafel, maar geen televisie en geen enkel kunstwerk. De enige plek waar iets stond, was het bureau, dat bezaaid lag met pennen en allerlei paperassen.

‘Ik heb de afgelopen twee weken aan één stuk door aan je gedacht.’ Hij pakte zijn telefoon en leunde tegen de voorkant van zijn bureau aan. ‘Ik heb altijd die droom over huisje-boompje-beestje in je ogen gezien wanneer je naar me kijkt. Ik dacht zeker te weten dat ik daar de man niet voor was. Ik heb me vergist. Een dezer dagen, wanneer je er klaar voor bent, zal ik je die droom geven. En dan geef jij mij een schattig klein meisje of twee, met dezelfde donkere krullen en onweerstaanbare lach als jij.’

Mijn hart smolt. ‘Jax…’

Zijn telefoon ging over, en hij nam op. ‘Dennis… Nee, dat heb je goed begrepen. Daarom wilde ik even met je overleggen over hoe we Parker verder helpen… Nee, hij hoeft me nergens van op de hoogte te brengen. Ik kap ermee.’ Hij sloeg zijn ogen naar me op. ‘Ik ga trouwen. Ja, dat is zeker geweldig… Dank je. Succes bij de volgende verkiezingen, senator.’

Nadat hij de verbinding had verbroken, legde hij zijn telefoon op het bureau en sloeg zijn armen over elkaar. ‘Je hebt nog steeds je kleren aan.’

‘Ik slaap niet met verloofde mannen.’ Ik deed mijn best om rustig te blijven, ondanks de opwinding die ik door me heen voelde razen. Er was iets aan hem… Iets wat me deed denken aan de Jax die ik in Vegas had ontmoet. Het beviel me goed. Heel erg goed.

‘Ik heb niet gezegd dat ik verloofd was…’ Hij trok een van zijn mondhoeken omhoog. ‘…en ik heb ook niet gezegd dat ik wil slapen.’

‘Je bent wel heel erg zeker van jezelf.’

‘Je bent gek op me.’

‘Of gewoon gek.’ Ik sloeg ook mijn armen over elkaar. ‘Is dit waar je al die tijd hebt gezeten?’

‘Het grootste gedeelte van de tijd wel, ja.’

‘En dat kon je me niet even vertellen?’ We stonden een flink eind van elkaar af, maar ik voelde een hevige aantrekkingskracht, alsof hij me letterlijk naar zich toe aan het sleuren was.

‘Ik heb mezelf beloofd om die hele rotzooi bij je weg te houden. En daarvoor moest ik eerst het een en ander opruimen.’

‘Zoals wat?’

‘Alles behalve jou en Rutledge Capital.’

Ik legde mijn hand op mijn borst. ‘Ik heb je niet gevraagd dat te doen.’

‘Nee, maar toch moest het gebeuren. Daarnaast wilde ik je de tijd geven om alles recht te trekken met je familie en om te beslissen of je me zou kunnen vergeven voor het feit dat ik je in die positie gebracht heb.’ Over zijn kaken wrijvend, zei hij met hese stem: ‘Om jou de confrontatie met Deanna te zien aangaan… Om jou en Vincent zoveel pijn te zien hebben… Ik vond het vreselijk, Gia. Ik haatte mezelf om het feit dat ik je dat had aangedaan.’

‘Het is weer in orde. We hebben het bijgelegd.’

‘Daar ben ik blij om. Maar het zou niet de laatste keer zijn geweest dat zoiets gebeurde.’ Hij trok zijn jasje uit. ‘Al die bullshit die ik je voorhield, over sterk zijn en alles aankunnen? Vermaarde slotwoorden. De laatste keer dat ik mijn moeder sprak, heb ik precies hetzelfde tegen haar gezegd, en ik denk dat het haar dood heeft betekend. Toen ik dat tegen haar zei, heb ik haar hoop dat ze me zou kunnen redden van het soort leven dat ze zelf zo haatte, definitief de nek omgedraaid.

‘Nee.’ Het brak mijn hart om al die wroeging en schaamte op zijn gezicht te zien. ‘Je moet niet zo streng zijn voor jezelf. Straf jezelf toch niet zo.’

‘Ik verdien het.’ Met een vermoeide blik in zijn ogen wreef hij over zijn nek. ‘Ik leer er vroeg of laat wel mee leven. Ik was jong. Dacht niet goed na. Ik vond mezelf heel wat en zag mijn vader als de een of andere nationale held of zo. Het kon me niet schelen dat hij met zijn ambitie onze familie te gronde aan het richten was.’ Hij keek me gepassioneerd aan. ‘Dat ga ik ons niet aandoen. Ik wil je nooit meer kwijt. Er is niets zo belangrijk als jij. Niets.’

Ik slikte krampachtig, beseffend dat ik nog nooit zoveel van hem had gehouden als op dat moment. ‘Zelfs het Witte Huis niet?’

Hij begon te lachen, zijn donkere ogen sprankelend van plezier. ‘O, die droom heeft hij dus ook aan jou verteld? Dat zou toch nooit zijn gebeurd. Ik denk dat Parker zichzelf in mij denkt te zien.’

Dat geloofde ik ook wel.

‘Ik ga niet het leven leiden dat hij graag wil, Gia. Ik ga het leven leiden dat hij zou moeten hebben gehad. Ik ga trouwen met een lief meisje uit een geweldige familie, en ik ga ervoor zorgen dat ze lief blijft, zich beschermd voelt en gelukkig is. We gaan kinderen krijgen; we nemen een paar honden, en af en toe organiseren we een fijne barbecue met haar overbezorgde broers.’

‘Is dat allemaal wel genoeg opwinding voor je?’

‘Absoluut. Vooral als ik je van tijd tot tijd uit de kleren weet te krijgen.’

Ik liep naar hem toe, legde mijn hand op zijn borst en voelde door zijn gilet heen het stevige, regelmatige bonzen van zijn hart. ‘Ik wil dat je gelukkig bent. Ik wil niet dat je voor mij dingen opoffert als je daar later spijt van gaat krijgen.’

Zijn hand op de mijne leggend, drukte hij een kus op mijn voorhoofd. ‘Ik ben in mijn hele leven alleen maar echt gelukkig geweest wanneer ik met jou was. Wat de rest betreft… Ik had het gevoel dat ik de dingen die ik tegen mijn moeder heb gezegd, moest waarmaken in mijn eigen leven, anders zou de pijn die ik haar met die woorden heb bezorgd, zinloos zijn geweest. Enige koppigheid is me niet vreemd, dat is wel duidelijk.’ Er lag een trieste glimlach op zijn lippen. ‘Ik kan nooit meer goedmaken wat ik haar heb aangedaan, maar ik kan wel proberen te voorkomen dat ik jou hetzelfde aandoe.’

Ik vlijde me tegen hem aan en sloot mijn ogen. Besefte hij met zijn gepraat over kinderen en huisje-boompje-beestje wel dat het vooral zijn eerlijkheid was die me aan hem bond, meer nog dan trouwgeloften ooit zouden kunnen? ‘Ik hou van je.’

Zijn mond krulde zich tegen mijn huid aan in een glimlach. ‘Ik weet het. En daar zal ik nooit aan twijfelen, niet na alles wat er is gebeurd.’

‘Je vader zal het niet gemakkelijk vinden om je los te laten,’ zei ik, mijn hoofd naar achteren brengend zodat ik hem kon aankijken.

Hij haalde zijn schouders op, maar hij had een vastberaden trek rond zijn mond. ‘Als jij me maar niet loslaat.’

‘Maak je geen zorgen.’ Ik duwde mezelf op mijn tenen omhoog, pakte zijn onderlip tussen mijn voortanden en lachte toen ik hem hoorde grommen. ‘Ik kan ook aardig koppig zijn.’