Hoofdstuk 10

 

 

 

Keely en Nicole liepen slap van de lach door de hal van het studiogebouw op weg naar buiten. Ze grepen zich aan elkaar vast en hielden elkaar in evenwicht, giechelend als twee schoolkinderen. Twee weken waren er voorbijgegaan sinds hun picknick op Jackson Square. Het vertrouwelijk gesprek van die dag had hun vriendschap een nieuw dimensie gegeven. Vandaag had Nicole Keely overgehaald tussen twee nieuwsuitzendingen door met haar te gaan eten.

'Kun je het je voorstellen? Ik bedoel echt voorstellen?' Nicole wreef de tranen uit haar ogen. 'Toen ik zei... toen ik zei...' Ten prooi aan nog een gierende lachbui vervolgden ze hun weg door de hal.

'Mogen wij meelachen?' Ze draaiden zich samen om naar Charles Hepburn. Naast hem liep Dax Devereaux.

De lach leek als door een vacuüm uit Keely's lichaam te worden getrokken. Haar mond stond nog open, maar er kwam geen geluid. Ze kon niet ademhalen. Dax zien beroofde haar zelfs van haar automatische reflexen.

'Oh, Charles,' zei Nicole, die op hem toeliep en haar armen rond zijn hals sloeg. Ze lachte nog steeds hulpeloos. 'Heb je de nieuwsuitzending gezien?'

'Nee, Dax en ik waren in vergadering. Wat is er gebeurd?'

'Het was een ramp. Je raakt waarschijnlijk alle sponsors kwijt die je zo zorgvuldig hebt gepaaid, maar het was ook zo grappig.'

Haar lach was aanstekelijk. Dax glimlachte mee. Charles keek naar Nicole alsof ze een verrukkelijk, vroegwijs kind was. 'Vertel op,' zei hij.

'Goed.' Ze rechtte haar rug en schraapte haar keel. 'Ik deed de inleiding voor het nieuwsblok over de Stichting Reanimatie. Ze geven deze week op scholen instructie.' Ze haalde diep adem om de opstijgende lach te onderdrukken. 'Hoe dan ook, het laatste wat ik zei, was: let u goed op, wat u nu gaat zien, kan op een goede dag uw leven redden of dat van iemand die u dierbaar is. Ze startten de band, maar in plaats van het filmpje over reanimatie kwam er een reclamespot van een laxeermiddel.'

De mannen lachten mee. Nicole liet zich als een lappenpop tegen Charles vallen. Hij sloeg zijn armen om haar heen en trok haar dicht tegen zich aan. 'Ik had net gezegd dat het hun leven kon redden, en daar kwam een laxeermiddel op het scherm. Maak jij het verhaal maar af, Keely. Ik kan het niet.'

Keely wierp een snelle blik op Dax en vertelde verder. 'Ze onderbraken de reclamespot en Nicole kwam weer in beeld. Ze had het zo te kwaad van het lachen dat ze amper iets kon zeggen. Toen het haar eindelijk lukte een woord uit te brengen, volgde ze niet het script, maar gaf ze het hele zaakje door aan de weerman.'

Even werd ze afgeleid door Dax' kuiltje en flitsende tanden. 'De arme man verwachtte het helemaal niet. Hij had zelfs zijn jas nog niet aan. Gelukkig had hij al wel zijn microfoon omgedaan. Hoe dan ook, als echte vakman begon hij te kletsen over hoge en lage drukgebieden en pas toen hij eenmaal goed op dreef was, merkte hij dat er nog een sigaret uit zijn mond bungelde.'

'Toen werd het pas echt grappig,' mengde Nicole zich er weer in. 'Hij dacht zeker dat niemand het zou merken als hij de sigaret terloops op de vloer liet vallen. Hij dacht alleen niet aan al die papieren en kaarten die hij altijd gebruikt. De sigaret kwam daar tussen terecht en het zaakje begon te smeulen. Hij stampte op de vloer om de sigaret uit te maken en zwaaide in het rond met zijn aanwijsstok. Het leek wel een toverstokje met een eigen wil.' Ze gaf een komische imitatie van het gestampvoet en gezwaai. De anderen lachten mee tot ze naar adem snakten.

Eenmaal weer een beetje bijgekomen, zei Charles: 'Jullie worden morgenochtend vast en zeker allemaal ontslagen. Misschien breng ik het zelf wel te berde.'

'Ben je gek? De directie heeft niet het lef ons te ontslaan. Het was de meest spontane en onderhoudende nieuwsuitzending die we ooit hebben gemaakt. Je zult zien dat de kijkcijfers zijn gestegen.'

Terwijl Nicole en Charles het onderwerp uitspitten, dronken Dax en Keely dorstig elkaars aanblik in. Zij bedacht dat de lijntjes rond zijn ogen nadrukkelijker leken, alsof hij niet genoeg sliep; hij, dat haar ogen enorm groot en groen in haar bleke gezicht stonden.

Zij bedacht dat er meer zilver te zien was in het haar aan zijn slapen; hij, dat haar haar zo mooi haar gezicht omgaf. Hij wist dat het naar bloemen rook.

Zij bedacht dat het kuiltje naast zijn mond bekoorlijker leek dan ooit; hij, dat haar mond er uitzag om te zoenen met de lippen iets vaneen voor een snelle, oppervlakkige ademhaling.

Zij bedacht dat zijn das volmaakt was gestrikt; hij, dat het tere gouden kettinkje verleidelijk afstak tegen haar hals.

Zij bedacht dat hij nooit langer of sterker had geleken; hij, dat ze er nog nooit zo teer en vrouwelijk had uitgezien.

Ze herinnerde zich haar levendige droom en bloosde. Hij fantaseerde ter plekke, zodat zijn bloed zonder mankeren sneller begon te stromen.

'Wat vind jij ervan, Dax?'

Dax en Keely schrokken op en voelden zich door Charles vraag betrapt. 'Wat? Neem me niet kwalijk,' zei Dax. 'Ik hoorde je vraag niet.'

'Ik vroeg of je er bezwaar tegen hebt als ik Nicole en Keely voor het diner uitnodig.'

Dax staarde naar Keely. Zijn ogen straalden. 'Natuurlijk heb ik daar geen bezwaar tegen. Een prima idee. Niet dat ik jouw gezelschap niet boeiend vind, Charles.' Hij keek glimlachend om naar de man.

Charles lachte goedgehumeurd mee. 'Ik zie het ook niet als een belediging. Eerlijk gezegd heb ik de dames er liever bij als een tafelversiering. We waren van plan naar Arnaud te gaan. Is dat wat jullie betreft goed?' vroeg hij beleefd.

'Zeker,' reageerde Nicole enthousiast, met een dreigende blik op Keely, voor het geval ze zou durven protesteren. 'Voor de goede orde,' voegde ze eraan toe, 'jij en Dax kunnen het over radioreclame hebben. Je zult er wel meer van weten dan Charles.'

'Ik zou je graag zoveel mogelijk helpen,' zei Keely meegaand. De discussie was retorisch en dat wisten ze alle vier. Nicole voorzag hen weer van een excuus om samen te zijn.

Keely had het niet aangelegd op deze toevallige ontmoeting. Dax ging beminnelijk in op het voorstel dat zij en Nicole mee uit eten zouden gaan. Natuurlijk, wat kon hij anders doen? Bezorgd keek ze naar hem op, een verontschuldiging in haar ogen. De zijne lachten haar echter toe met een warmte die vertelde dat hij absoluut geen bezwaar had tegen de situatie.

Zonder iets te zeggen, nam hij haar regenjas aan en hield die voor haar op. Ze draaide hem haar rug toe en stak haar armen in de mouwen, waarbij ze nadrukkelijk op afstand bleef. Als hij haar aanraakte, zou ze vast in duizend stukjes uiteenvallen. Wonderlijk genoeg gebeurde dat niet. Hij bukte zich iets, zodat ze zijn borst tegen haar rug voelde. Zijn hoofd boog zich naar de hare; zacht zei hij in haar oor: 'Geen bezwaar?'

Zijn stem was een liefkozing, laag en vibrerend als cellomuziek. Ze wendde half haar hoofd om item aan te kijken. Zo dichtbij. Zijn frisse after-shave was bedwelmend. Het puntje van haar neus raakte bijna zijn kin, waarop op dit late uur in de middag de baard doorkwam. Korte bakkebaarden waren weggeborsteld, samen met het haar boven zijn oor. Het leek zo zacht. Haar vingers jeukten om het aan te raken.

'Nee, geen bezwaar.' De hese, intieme fluistering zei meer dan woorden.

'We moeten een eindje lopen naar waar mijn auto geparkeerd staat. Hopelijk heb je daar geen bezwaar tegen, Dax,' zei Charles, die Nicole met een arm rond haar schouders naar de uitgang leidde.

'Absoluut niet,' luidde Dax' reactie.

Eenmaal op het smalle, oneffen trottoir legde Dax een hand onder Keely's elleboog. Iedere heer zou hetzelfde hebben gedaan. Het was een gebaar van hoffelijkheid. Maar zou iemand anders een dergelijk gebaar kunnen doen overkomen als een erotisch voorspel?

Hij vouwde zijn vingers rond haar elleboog. De duim dook in de huidplooi en streelde sensueel. Het deed denken aan andere liefkozingen op andere plaatsen.

Achterin Charles' Mercedes zaten ze been tegen been, knie tegen knie. Verder raakten ze elkaar niet. Ze keken naar het punt van contact, voelden de warmte van de ander. Met iedere beweging van de auto streek haar kous langs het flanel van zijn broek.

Nicole en Charles hielden een druk gesprek gaande. Keely en Dax antwoordden halfslachtig, alsof ze wilden zeggen: laat ons maar, we hebben het te druk met denken aan elkaar.

Charles vond een parkeerplaats vanwaar ze nog maar een klein eindje naar het restaurant hoefden te lopen. De gerant kende zijn zaakjes, want hij noemde elk van hen bij naam en begeleidde hen eerbiedig naar de gereserveerde tafel in een van de intieme hoekjes van het restaurant.

Meestal genoot Keely, van de Europese sfeer van Arnaud. Ze hield van het koele, gematigde, elegante decor, het zachte accent van de kelners. Zelfs het aardewerk en bestek zouden het niet aandurven kabaal te maken in dit restaurant en daarmee de sfeer verstoren.

Vanavond was ze zich van niets anders bewust dan van de man naast haar. Veinzend een menu te delen, keken ze elkaar aan. Het was de gelegenheid zijn schouder tegen de hare te drukken, met zijn duim haar wijsvinger te strelen. Toen Charles om hun keuze vroeg, wisten ze tot hun gêne niets te zeggen. Ze bestelden snel de truite a la meunière en beperkten zich er, van hun taak ontheven, toe elkaar weer aan te kijken. Charles nam de taak op zich hun bestelling aan te vullen, in de juiste overtuiging dat het hun toch niet kon schelen wat ze te eten kregen.

'Dax en ik hebben een groot deel van de middag samen doorgebracht/ zei hij nadat de kelner hun aperitiefjes op tafel had gezet.

'Oh ja?' vroeg Nicole. 'Heb je televisiezendtijd gekocht?'

Dax legde zijn armen op tafel en leunde iets naar voren. 'Charles heeft aan mij een domme cliënt, vrees ik. Hoe meer hij probeerde uit te leggen, hoe meer ik in de war raakte. En het is zo duur zelfs zonder de... produktiekosten?' Bij dat laatste woord steeg zijn stem iets, waardoor het een vraag werd.

'Ja,' zei Charles. 'Voor we een reclamespot voor je kunnen draaien, moetje er eerst een hebben.' Hij glimlachte toegeeflijk. 'Ik zou je in dat opzicht graag iemand aanbevelen.'

'Ik heb zitten denken dat ik eigenlijk een vakman moet aantrekken. Die kan dan alle publiciteit coördineren. Wat vind je daarvan?' Kennelijk respecteerde Dax Charles' zakelijk inzicht.

'Volgens mij ontheft dat je van een hoop inspannende verantwoordelijkheden, zodat je je aan andere zaken kunt wijden.'

De ober bracht een mandje stokbrood, waarvan de harde, goudgele korst de witte binnenkant zacht hield. Dax brak een stuk af, beboterde het rijkelijk en gaf het aan Keely. Zijn vingertoppen raakten de hare op het zelfde moment dat hun ogen elkaar vonden. De lichte beweging deed de vonken al overschieten. Het krachtveld dat hen omgaf, werd slechts verbroken door de gedienstige ober, die kommen uiensoep voor hen neerzette.

Het was niet druk in het restaurant op deze doordeweekse avond, maar niettemin waren ze zich bewust van nieuwgierige ogen en deden ze moeite niet meer te schijnen dan toevallige tafelgenoten. Ze voerden tijdens de maaltijd een luchtig en amusant gesprek, dat door Nicole werd gekruid met ondeugende opmerkingen, die uitsluitend bedoeld waren om Charles te ergeren en uit zijn stoïcijnse houding los te weken.

'Iemand nog een dessert?' vroeg Charles als gastheer.

'Ik niet op het moment, dank je,' zei Nicole.

'Ik graag koffie,' zei Keely, door Dax gesteund. De koffie werd gebracht; hij voegde er automatisch room aan toe en roerde voor haar. De natuurlijke intimiteit van het gebaar ging niet aan Charles en Nicole voorbij, maar de veelzeggende blik die ze wisselden, werd niet opgemerkt door de andere twee.

Tijdens het aantrekken van de jassen in de foyer van het restaurant zei Nicole: 'Ik zou graag een eindje lopen en dan een dessert nemen. En weet je waar ik zin in heb? Beignets in Café du Monde.'

'Wil je helemaal naar Café du Monde lopen?' vroeg Charles.

'Tuurlijk, opa, haal je dat niet?'

'Heen waarschijnlijk wel, maar terug, dat betwijfel ik. trouwens, zoveel tijd heb je niet. Je moet nog aan het werk, weet je wel?'

'We kunnen terug een taxi nemen. Bovendien is er vanavond een lange film, dus het nieuws is ook later.'

Charles keek naar Keely en Dax, die dicht naast elkaar stonden. Wat er zou worden gedaan kon hun weinig schelen, zolang ze elkaar nog maar niet hoefden te verlaten.

'Dax, Keely, gaan jullie mee?'

Ik heb geen andere plannen,' zei Dax.

'Ik evenmin,' zei Keely.

Dat was geregeld. Ze waren in de wolken. Ze hadden een avond samen en zolang ze beschermd werden door het predikaat 'zaken' konden ze zich altijd rechtvaardigen.

'Laten we door Bourbon Street gaan,' stelde Nicole voor. Charles kreunde. 'Vooruit, ouwe sok,' plaagde Nicole.

'Nicole,' zei hij geduldig, 'Bourbon Street is lawaaierig, smerig, vol, immoreel en decadent.'

'Dat weet ik. Ik ben dol op decadentie.' Haar blauwe ogen dansten. Ze greep Charles bij de arm en sleepte hem mee naar de kruising.

Ze begaven zich in de menigte die het nog niet haalde bij die tijdens Mardi Gras over een paar weken. De geluiden en geuren van Bourbon Street, New Orleans, waren uniek. Het kruidige aroma van vissoep mengde zich met dat van bier en het muffe luchtje dat onverbrekelijk verbonden is met de Franse wijk. Jazzmuziek was hoorbaar vanuit de vele nachtclubs en mengden zich tot dissonanten met 'Cotten Eyed Joe' van een country & western groep. Portiers prijsden bij open deuren de lichamelijke pluspunten aan van topless danseressen. Achter een deur was een glimp te zien van naakte huid onder fel gekleurd licht.

Voor één van dergelijke gelegenheden was te lezen: Wereldberoemde seksvoorstelling. 'Ik vraag me af wat er wereldberoemd aan is,' merkte Charles pedant op.

'Als je dat moet vragen, heb je het kennelijk nooit gezien,' schertste Nicole. Hij zuchtte gelaten, legde een arm rond haar schouders en nam haar mee als was ze een dwars kind.

Ze slenterden verder en belandden in een minder zakelijke en rustiger wijk. Ze sloegen af naar St. Peter Street, die hen uiteindelijk naar Jackson Square en het café zou voeren.

De straat was donker en verlaten. Twee aan twee lopend, Charles en Nicole voorop, slenterden ze langs gesloten winkels, kunstgalerijen en smeedijzeren hekken die privé-terrein afschermden.

Dax' arm rond Keely's middel schoof omhoog tot rond haar schouders en trok haar dicht tegen hem aan. 'Hoe is het je vergaan?'

'Prima, en jou?'

'Prima.'

'Je ziet er moe uit. Heb je hard gewerkt?'

'Ja, ik ben de afgelopen drie weken in Washington geweest. De agenda van het congres is vol. Vóór het reces moet er van alles en nog wat worden afgehandeld.'

'Oh.'

'Ik heb op het Witte Huis gedineerd met de president en zijn vrouw.'

'Echt waar?'

'Ja.' Hij grinnikte jongensachtig. 'Zakelijk natuurlijk, maar het was toch leuk uitgenodigd te worden.'

Ze liepen zwijgend verder tot Dax zei: 'Ik heb in de kranten gelezen wat jij hebt gezegd.'

'Ik ook wat jou betreft.'

'Je moet niet alles geloven wat je leest.'

Ze draaide zich half om en keek hem aan. 'Niet?'

'Nee,' antwoordde hij hoofdschuddend.

'Wat dan niet bijvoorbeeld?'

'Bijvoorbeeld dat ik jou beschouw als een bewonderendswaardig moedige vrouw, die vecht voor een goede zaak en voor wie ik geen romantische genegenheid koester.'

Het bloed bonsde in haar slapen. 'Moet ik dat niet geloven?'

'Het eerste deel wel, het tweede niet. Je moest eens weten wat voor romantische neigingen ik heb tegenover jou. Dan zou je bang zijn na zonsondergang met me over straat te gaan. Je zou weten waarom ik de afgelopen maand niet behoorlijk heb gegeten of geslapen, of waarom ik iedere ochtend tien nieuw grijze haren tel. Hopelijk klopt het dat grijs haar vertrouwen wekt.'

Ze hadden inmiddels Jackson Square bereikt. De hekken rond het park waren voor de nacht gesloten en ze liepen langs de voorkant van het Pontalba gebouw, zogenaamd kijkend naar etalages op straatniveau, maar zonder iets te zien.

'Hebben de journalisten het je moeilijk gemaakt?'

'Niet echt,' antwoordde ze. 'Een paar dagen maar, dat is alles.'

'Het spijt me, Keely. Ik ben eraan gewend, maar jij niet. Ik had het je graag bespaard.'

'Ik heb het overleefd. Van Dorf was...'

'Van Dorf? Is hij bij je geweest?'

'Ja. Hij wachtte op me op een dag bij mijn auto op toen Joe me afzette.'

'M'n zuster,' mompelde Dax. 'Een dezer dagen... Hij heeft je toch niets gedaan?'

Ze lachte zachtjes en streek in een geruststellend gebaar de revers van zijn regenjas glad. 'Nee. Hij insinueerde alleen vervelende dingen.'

'Wat voor dingen?'

Ze sloeg haar ogen neer onder de indringende kracht van de zijne. 'Hij zei alleen... ach, je weet wel... vroeg me een en ander over jou.'

'Wat dan?' drong hij aan.

Ze probeerde blozend een andere kant op te kijken, maar dat stond hij niet toe. Hij nam haar kin in zijn hand en dwong haar naar hem op te kijken. 'Wat vroeg hij?'

Ze likte even langs haar lippen. Hij vroeg me of je goed bent in bed.'

'Wat?' Zijn handen gingen naar haar schouders en drukten die hard. 'Vroeg hij je dat?' De hemel sta me bij, Keely. Als hij één onvertogen woord over jou drukt...'

'Dat heeft hij niet gedaan en hij zal het niet doen ook. Hij mag dan genadeloos zijn, maar hij is niet van gisteren. Hij weet dat er niets te schrijven valt.'

'Wat heb je hem verteld?'

'De waarheid, dat ik het niet weet.'

Hij probeerde een glimlach, die plotseling dreigde door te breken, te onderdrukken, slaagde daar niet in en gaf er uiteindelijk aan toe. 'Raad eens?'

Ze leunde iets naar achteren en keek scherp op in zijn plagende ogen. 'Wat?'

'Raad eens hoe ik ben in bed?'

'Nee.'

'Vooruit, niet zo onsportief. Raad eens? Ik zal je een hint geven.'

'Ik wil geen hint.'

Hij negeerde haar woorden, bukte zich en fluisterde met zijn lippen tegen haar oor: 'Ik ben nog niet wereldberoemd, maar ik doe mijn best.'

Na langzaam zijn hoofd weer te hebben geheven, bekeek hij haar reactie, terwijl zij zich afvroeg wat hij toch bedoelde. Ze herinnerde zich het eerdere gesprek tussen Charles en Nicole voor de nachtclub en schaterde het uit. Hij pakte haar hoofd en drukte haar gezicht tegen zijn borst. Zijn vingers vervlochten zich achter haar hoofd, zijn duimen gleden onder haar haren en masseerden haar nek. Haar lach stierf weg terwijl ze haar hoofd hief om naar zijn mond te kijken.

'Ik wil je zó graag een kus geven dat het pijn doet. Het is hier alleen een beetje te licht en te openbaar, vind jij ook niet?'

Ze knikte zwijgend. Hij liet haar met tegenzin los. Daarna liepen ze naar de straathoek waar het andere paar wachtte om over te steken. Ze liepen langs het Washington Artillery Park naar Café du Monde. Het was meer dan honderd jaar oud en nog steeds één van de meest geliefde plekjes in de stad. Er werden alleen beignets met poedersuiker en koffie geserveerd, maar niettemin waren er op ieder uur van de dag mensen te vinden.

Ze kozen een tafel op het overdekte terras, ook al was de avond koud en mistig zo vlak bij de rivier. De stoelen waren van chroom en groen kunstleer. De tafels van grijs formica. Men kwam echter naar Café du Monde voor de koffie en de beignets. En om te kijken naar de voordurende stroom verkeer op Jackson Square, voetgangers, paarden en auto's.

Ze bestelden twee porties beignets, drie zwarte koffie en één koffie met melk voor Keely. Binnen een paar minuten werd hun bestelling gebracht.

Ze vielen uitgehongerd op de beignets aan. Iedere hap deed poedersuiker opwaaien, tot er een zachte witte wolk boven de tafel leek te drijven. Gezichten, handen en kleren zaten onder, maar ze hadden het er graag voor over.

Keely en Nicole kregen elk een bord met overgebleven suiker, dat ze opaten met een natte vinger. Nicole likte de hare met opzettelijk uitdagende bewegingen af en zei: 'Zullen we naar de aanlegsteiger gaan?' Met toegeknepen ogen nam ze Charles verleidelijk op.

'Je moet nog aan het werk.'

'Tijd genoeg.' Zonder op instemming te wachten stond ze op uit haar stoel en liep ze naar de tunnel die toegang gaf tot het wandelpad bij de aanlegsteiger, dat de bijnaam 'maanpromenade' had gekregen. Het pad was op strategische plaatsen voorzien van lantaarns die voldoende licht wierpen om te zorgen dat men niet in de Mississippi stapte, maar niet zoveel dat het de romantische sfeer bedierf.

De anderen gingen Nicole achterna. Tegen de tijd dat ze uit de tunnel te voorschijn kwamen, had ze al een bank voor zichzelf en Charles gereserveerd. Als bij stilzwijgende afspraak liepen Keely en Dax verder. Ze werden opgeslorpt door de schaduwen en de mist en zochten eveneens een bank uit. De lichten op de oever werden vertekend weerspiegeld in het water. Wat overdag niets bijzonders was, leek 's nachts magisch.

Dax legde een arm rond haar schouders en trok haar naar zich toe. Ze vlijde haar hoofd tegen zijn armspieren. Haar ogen hield ze gesloten. Ze voelde zijn ademhaling op haar gezicht en schoof dichterbij. Hij blies zacht tegen haar gezicht en mond. Ze opende haar lippen iets en ademde in. Het volgende moment raakten zijn lippen de hare.

Nadat het hun zo lang was ontzegd, rekten ze de kwelling, verhoogden ze de spanning en opwinding. Hij kuste haar met gesloten lippen, eenmaal, tweemaal, driemaal. De lichte aanrakingen golden eigenlijk niet als kus, maar eerder als liefkozing van mond tot mond.

Ze legde haar handen op het haar boven zijn oren dat ze zo graag wilde voelen en liet ze verder glijden tot achter zijn hoofd. Zijn tong speelde verleidelijk langs de lijn waar haar lippen samenkwamen, streelde tot de hare hem tegemoet kwam. Ze volgde met haar tong zijn lippen, dook in het kuiltje, plaagde zijn mondhoeken, tot zijn lippen vaneen gingen onder haar aandrang. Ze proefde zijn nectar en liet de hare achter. Haar tong gleed langs zijn tanden en over zijn verhemelte. Met een diep kreunend geluid lieten ze elkaar los.

Ze keken elkaar aan zonder iets te zeggen. Hun ogen dwaalden duizelig door de afzondering die hun was toegestaan en gunden zich vrijheden die anders verboden waren. Haar, ogen, oren, neus, en monden werden in traag tempo bekeken, tot ze het niet langer konden verdragen en hongerige hartstocht hen weer samenbracht.

Hun monden smolten samen, verdreven de twijfels die hun gedachten hadden vertroebeld. Had zij die frivole opmerkingen over bewondering en respect gemeend? Had hij echt een spoor van vriendinnen met een gebroken hart achter zich gelaten? Hoe hard treurt ze om haar man? Houdt hij van Madeline? Mist ze me? Mist hij me?

Eindelijk liet hij haar lippen even los om zijn mond in haar vochtige haar te begraven. 'Oh, Keely, de afgelopen weken zijn een hel geweest. Ik heb aan niets en niemand anders gedacht dan aan jou.'

'Ik was verdrietig en in de war. Ik dacht dat je misschien meende wat je tegen die journalisten had gezegd.'

'Nee, je weet wel beter. Doe je jas eens open Ik wil...

daar...' Het waren slechts woorden, iets om te zeggen. 'Ik meende er geen woord van.'

'Dat dacht ik al, maar je was er niet en...' Ze kusten elkaar opnieuw.

'Ik wilde je bellen, maar kreeg alle mogelijke nachtmerries over afluisterapparatuur en... Laat die knoopjes maar. Ik wil je handen op mijn lichaam voelen... ja... oh, wat lekker...' Ze kusten elkaar nogmaals. 'Afluisterapparatuur en zo, weetje... Je smaakt zo lekker, Keely.'

'Maak je je daar zorgen over?' vroeg ze met een zacht kreunend geluid, terwijl hij haar oorlelletje tussen zijn tanden nam.

'Meer terwille van jou dan van mij... Zo zacht...'

'Dax...' Ze zuchtte. 'Waarmee hebben we toch zo'n opschudding verwekt? Ja, raak me aan...'

'Je voelt zo heerlijk aan. Talloze mensen zagen ons dansen. Ik was me er niet van bewust dat we zoveel aandacht trokken. Alleen van jou in mijn armen en van mijn verlangen naar je... Oh ja, lieverd, daar.' Hij drukte haar hand tegen zich aan. 'Ik verlang naar je, Keely. Ik wil met je vrijen van top tot teen. Ik verlang zo vreselijk naar je.'