Hoofdstuk 9

 

 

 

Dat was de eerste in een reeks van dergelijk telefoontjes. De hardnekkige journalisten waren teleurgesteld toen Keely Williams, geboren Preston, kalm antwoordde op hun insinuerende vragen. Op de vraag of zij en afgevaardigde Devereaux een romantische binding hadden, lachte ze vrolijk.

'Ik denk niet dat de afgevaardigde gevleid zal zijn dat zijn naam in romantisch opzicht wordt verbonden met die van een oude, getrouwde vrouw.'

'Uw man wordt al twaalf jaar vermist, Mrs. Williams. En oud bent u nog niet. De afgevaardigde heeft legio romantische verhoudingen achter de rug.'

Oh ja? Hoeveel dan wel? Ben ik één van de velen? 'Ik weet niets over afgevaardigde Devereaux' liefdesleven van nu of uit het verleden.

'Hoe verklaart u de intimiteit waarmee u samen danste?' Dit met een sneer. 'Foto's liegen niet, Mrs. Williams.'

'Nee, maar hun betekenis kan verkeerd worden verstaan. De afgevaardigde en ik vierden de overwinning in Washington. Hij steunde de zaak van proof. Als hij tijdens zijn campagne evenveel finesse toont als op de dansvloer, zal hij de verkiezing zeker winnen.'

Dit laatste werd gezegd met dichtgeknepen keel en een stijf glimlachje. Het klonk meesmuilend, maar dat was altijd nog beter dan dat ze overkwam als schuldige partij in een ingewikkelde liefdesaffaire.

Alle interviews volgden hetzelfde patroon. Aangezien zij en Dax het schandaal geen verder voedsel gaven, stierf het een snelle dood. Net toen ze dacht zelfs de scherpste journalisten te hebben misleid, kwam ze te weten dat het ergste nog komen moest.

Er waren vier dagen verstreken sinds het televisie-interview. Na een zware dag bracht Joe haar terug naar haar auto op het parkeerterrein. En inmiddels hadden nog drie drammerige journalisten gebeld voor verder commentaar.

'Zo te zien heb je gezelschap!' schreeuwde Joe boven het geluid van de rotorbladen uit, terwijl hij de helikopter neerzette.

Keely had de auto naast de hare al opgemerkt en zag nu de man die het portier opende en uitstapte. Het was Al van Dorf.

'Zo te zien wel, ja,' reageerde ze grimmig. Ze bedankte Joe voor de veilige terugkeer, wuifde hem na en liep met afgemeten stappen naar haar auto. Van Dorf had zich lussen haar en haar vervoermiddel opgesteld.

Hij keek de helikopter na, die scherp wegzwenkte in de richting van de hangar, waar hij stond als hij niet werd gecharterd.

'Ik blijf me erover verbazen dat die dingen vliegen,' zei hij, nog steeds kijkend naar het kleiner wordende toestel.

'Dag, Mr. Van Dorf, wat brengt u naar New Orleans? Valt er in Washington niets meer te schrijven?' Rustig aan, Keely, hield ze zich voorzichtig voor. Het was niet in haar belang hem tegen zich in het harnas te jagen. Ze verzachtte haar sarcastische woorden met een glimlach en zag aan zijn doordringende blik dat hij niet wist of ze al dan niet met opzet hatelijk was.

'Laten we zeggen dat hier iets interessanters te verslaan valt.' De hondeogen glansden achter de ouderwetse bril. Zijn glimlach brak traag door en bleek in volle bloei beledigend. 'Over u en afgevaardigde Devereaux bijvoorbeeld.'

Haar verbaasde uiterlijk was een Oscar waard. 'Dat... dat begrijp ik niet. Afgevaardigde Devereaux en ik?'

'Zullen we ergens iets gaan drinken om het rustig te bespreken?' Hij wilde haar bij de arm nemen. Ze ontweek hem sierlijk en maakte hem daarmee duidelijk dat ze er niets voor voelde te worden vastgepakt.

'Nee, dank u, Mr. Van Dorf. Ik ben onderweg naar huis.'

'Tja, dan moeten we daar maar praten.' Hij stak een hand in zijn borstzak en haalde een gevouwen kranteknipsel tevoorschijn. Keely herkende het stuk papier onmiddellijk. Hij bekeek de foto waarop zij met Dax aan het dansen was met iets scheef gehouden hoofd. 'U bent fotogeniek, Mrs. Williams.'

'Dank u.' Zij kon net zo lang schermutselen als hij.

'Vindt u dat de afgevaardigde ook fotogeniek is? Hij is wel knap.'

'Inderdaad, bijzonder knap.' Haar snelle antwoord verbaasde hem. Het maakte hem bijna kwaad dat ze geen zenuwen toonde. Nu hij niet op zijn hoede was, vroeg ze: 'Waar wilde u me over spreken, Mr. Van Dorf?'

Hij nam haar pienter op. Deze vrouw was niet gemakkelijk van haar stuk te brengen. Goed, als zij het ruig wilde spelen, dat kon hij ook. 'Is Devereaux even goed in vrijen als in debatteren?

Als de vraag bedoeld was om haar te schokken, had hij succes. Even was ze te perplex om iets te zeggen. De woorden die ze uiteindelijk vormde, kwamen met moeite over stijve lippen. 'Dat is een onvergeeflijke insinuatie, Mr. Van Dorf. Eén die ik ook niet zal belonen met een ontkenning.'

'Hebben u en Devereaux geen verhouding met elkaar?'

'Nee.'

'Hoe verklaart u deze foto dan?'

'Hoe verklaart u hem?' kaatste ze terug. Schrik had plaats gemaakt voor woede; ze kon zich er amper van weerhouden uit te halen naar die insinuerende glimlach die zijn gezicht vertrok tot een lelijk masker. 'Mensen dansen wel vaker samen. Wilt u soms beweren dat de president een verhouding heeft met iedere vrouw met wie hij danst op recepties in het Witte Huis?'

'Ja, mensen dansen wel vaker samen, maar zelden met zo'n opgetogen gezicht.'

'Afgevaardigde Devereaux is een charmante man. Hij is intelligent en enthousiast. Ik bewonder hem om zijn standpunt wat betreft het probleem van de vermisten. Ik bewonder de moed waarmee hij zijn criticasters tegemoet treedt. Bewondering en respect. Dat is het enige dat ik voor hem voel.' Leugenaar, verweet een stemmetje in haar hoofd. Het spoorde haar echter nog meer aan Van Dorf te misleiden. 'Hoe u iets ongeoorloofds kunt afleiden uit één dans, gaat mijn petje te boven. Houdt u dat voor goede journalistiek?'

'Het gaat niet om één dans, Mrs. Williams,' antwoordde hij koel. 'Het gaat om al die bedekte blikken en glimlachjes in Washington; om een regenachtige dag, waarover geen van u beiden rekenschap wilt afleggen. Ik voel het aan mijn water.'

Ze lachte vreugdeloos. 'Gaat u daarop af? Dan kunt u beter een betrouwbaarder informatiebron gaan zoeken. Ik ben nooit afgevaardigde Devereaux' vriendin geweest.' Dat was de waarheid. 'Ik zal het nooit worden.' Dat stond nog te bezien. 'En wil het niet zijn ook.' Dat was een leugen. 'Zo, nu hebt u al uw tijd verbruikt. U zult wel iets beters te doen hebben dan schrijven over ''bedekte blikken en glimlachjes" die slechts voortspruiten uit uw vruchtbare verbeelding.'

Ze liep langs hem heen naar haar auto, ontsloot het portier met rillende handen en stapte in. Net trok ze haar jas binnenboord toen hij vroeg: 'Wat denkt de afgevaardigde van u?'

'Vraag hem dat maar.'

Weer die trage, zelfingenomen grijns. 'Dat ben ik zeker van plan. Reken maar.'

Ze sloeg het portier dicht, startte, beheerste de neiging weg te sprinten en trok met een gematigde snelheid op.

Later die avond, bij het naar bed gaan, beefde ze nog van bezorgheid. Had ze iets miszegd? Had ze iets vermeld dat ze beter voor zich had kunnen houden? Geloofde Van Dorf haar? Waarschijnlijk niet, maar hij had niets anders om een verhaal op te baseren. Als hij iets schreef dat in de richting van een relatie wees, zou hij zelf voor gek staan. Hij had geen bewijs, geen feiten. Zijn materiaal was een puur samenraapsel van vermoedens. En als puntje bij paaltje kwam, waren zij onschuldig.

Natuurlijk zou hij op het feit kunnen stuiten dat Dax na het liefdadigheidsfeest van het kunstgenootschap bij haar thuis was geweest. Dan zou er heel wat overtuigingskracht van hun kant komen kijken om hem te laten geloven dat er niets was gebeurd, vooral gezien het feit dat hij bereid was het ergste te geloven. Er was ook helemaal niets gebeurd. Ze hadden niets gedaan om zich schuldig over te voelen.

Iedereen hield haar voor Dax' geliefde. Kon niemand zich voorstellen dat Dax een platonische relatie met een vrouw aanging?

In de afgelopen twee dagen waren Dax' seksuele wapenfeiten en een lange lijst van 'zijn vriendinnen' keer op keer herkauwd. Ze had heftig ontkend de volgende naam op die lijst te zijn, maar dat werd dan ook automatisch van haar verwacht. Zou ze, als ze had toegegeven, voor Dax iets anders hebben betekend dan een streep aan de balk? Nee, nee! Toch...

Ze had in het avondblad een interview met Dax gelezen. Op een vraag over de inmiddels beruchte foto met Keely Preston had hij nonchalant geantwoord: 'Ik wilde wel dat ze die foto van mij samen met de vertegenwoordigster van de Vakbond voor Havenarbeiders hadden genomen. Daar stond ik veel beter op, al was die forse vertegenwoordigster op geen stukken na zo mooi als Mrs. Williams.'

Hij had het weggelachen en er een grapje van gemaakt. Het was ook het enige dat hij onder deze omstandigheden kon doen. Misschien echter was het wat hij in werkelijkheid dacht. Misschien leed hij niet zo onder de situatie als hij haar had verteld.

Met tranen in de ogen keek ze de slaapkamer door naar de boekenkast. De foto van haar en Mark op hun trouwdag stond zoals altijd op de derde plank. De bruid had pony en de lange lokken hingen over haar schouders tot op haar borsten. De japon van blauwe wol eindigde minstens vijftien centimeter boven de knie en stond belachelijk bij de witte leren laarzen rond haar kuiten. Van een traditionele bruidsjapon had geen sprake kunnen zijn. Ze hadden geen tijd gehad er een te kiezen. Maar was ze werkelijk in een dergelijke uitmonstering getrouwd?

Haar brandende ogen gleden naar de jongeman op de foto. Mark? Waar ben je? Wat is je overkomen? Leef je nog? Mijn lieve Mark. Je was lief, vriendelijk, gul, teder, vrolijk, de volmaakte jeugdliefde.

Op de foto droeg hij zijn haar lang naar voorbeeld van de Beatles. Een paar dagen later was het er afgeschoren in het trainingskamp. Zijn broekspijpen en de mouwen van zijn jasje waren te kort en te strak voor zijn atletische gestalte. Zijn schoenen leken klein onder de modieus gerende broekspijpen.

Ze droegen allebei een wat dwaze glimlach, met zichzelf ingenomen dat ze zoiets volwassens gedaan hadden als trouwen.

Ze ging zitten en bekeek de foto aandachtiger. Het meisje op de foto leek iemand anders. Er was geen samenhang met de Keely van nu. Ze was even onbekend als een vreemde. De Keely van nu kon zich niet afmeten aan dat meisje daar.

Evenmin als hij nog leefde, was Mark dezelfde jongen gebleven. Ze kon geen gezicht, stem, glimlach, persoonlijkheid projecteren op de man die Mark zou zijn als hij nu terugkwam. De jongen op de foto was verdwenen en het meisje bestond al evenmin.

Keely ging weer liggen en staarde naar het plafond. Ze probeerde zich te herinneren hoe het voelde door Mark te worden gekust en geliefkoosd. Het enige dat bovenkwam, waren Dax' kussen en liefkozingen. Ze kon zich niet herinneren ooit alle gevoel van tijd en plaats te zijn kwijtgeraakt wanneer Mark haar kuste. Misschien was haar hart wat sneller gaan kloppen en waren haar handen klam geworden van spanning, maar ze herinnerde zich niets van een zware warmte in haar ledematen, of smeltende gewaarwordingen die haar tegelijkertijd loom en levenslustig maakten.

Met haar ogen dicht wenkte ze een denkbeeldige geliefde. Hij kwam, maar bezat niet het jonge, blonde, knappe uiterlijk van haar echtgenoot. Wel donker haar en donkere ogen, geërfd van Frans-Creoolse voorouders. Zijn gebaren waren niet onhandig of verontschuldigend, maar bestudeerd en geduldig.

Er streken geen onhandige vingers langs haar lichaam, maar handen die zeker waren van het talent te kunnen prikkelen. Ze graaiden niet naar gevoelige plekjes, maar vonden ze zonder mankeren, met iets van eerbied. Gretigheid en haast waren taboe.

Zijn kus betrok ieder deel van zijn mond en de hare in een zinnelijk ballet. Tanden, lippen en tong werden erotische instrumenten die plaagden, streelden, zochten.

Een mond met een kuiltje mompelde zacht iets tegen haar borst en drukte een regen kusjes op haar huid. Een tong zwierf langs de tepel als om die tot ontspanning te brengen. Het pruilende middelpunt werd echter harder.

Overredende handen streelden, ze verwelkomde haar spookgeliefde. Hij nam de uitnodiging aan, fluisterde verliefde woordjes in haar oor, roemde haar vrouwelijkheid op het moment dat hij die opeiste.

Ze bewogen in een gezamelijk geven en nemen. De leegte werd gevuld. Ze werd één met deze geliefde, wiens lichaam een geheel eigen, poëtische taal sprak.

Huiverend van onvervuld verlangen smeekte Keely haar denkbeeldige geliefde om bevrediging. Het kwam als een warme deken over haar, smoorde haar even, tot ze in de lege lucht greep en haar longen vulde.

Langzaam kwam ze terug op aarde. Haar oogleden knipperden en ze vroeg zich verdwaasd af wat er was gebeurd. Het besef werd gevolgd door een vloedgolf van schaamte. Ze had haar geliefde gesmeekt om bevrediging. Ze had echter niet de naam van haar man geroepen, maar die van Dax Devereaux. Haar hoofdkussen absorbeerde de hete tranen van bittere wroeging.

 

'Zin om voor de lunch broodjes mee te nemen naar Jackson Square?'

Zoals altijd viel Nicole, zelfs telefonisch, met de deur in huis. 'Ik denk niet...'

'Heb je iets beters te doen dan?' vroeg Nicole min of meer geërgerd.

'Nee,' bekende Keely.

'Dan zie ik je over een halfuur bij de hoofdingang. Ik neem de sandwiches mee.'

Sinds de dag waarop ze Keely en Dax samen in het nieuws had gebracht, was Nicole Keely uit de weg gegaan. Ze hadden zo nu en dan door de telefoon met elkaar gesproken en waren elkaar in de hal van de studio tegengekomen, maar de gebruikelijke kameraadschap had ontbroken en Keely had die gemist.

Op de afgesproken tijd ging ze naar beneden, waar ze Nicole aantrof bij de deur. Ze verlieten het gebouw en liepen een paar straten naar het oosten in de richting van het historische plein. Het was een van Keely's lievelingsplekjes. Aan de ene kant lag de Saint Louis Kathedraal en de Cabildo, aan de andere kant het Pontalba Gebouw. Ze vond het soms jammer al die gedenkwaardige gebeurtenissen te hebben gemist en stelde zich er nu maar mee tevreden rond te lopen tussen de kunstenaars die de trottoirs bevolkten met hun produkten.

Vandaag scheen de zon; een duif zat genoeglijk boven op het hoofd van Andrew Jackson. Ze betraden het plein aan de noordkant, tegenover de kathedraal. Nicole koos een verlaten bank, dook in de papieren zak en stak Keely een ingepakte sandwich toe.

'De spanning is moordend,' zei ze, terwijl ze haar tanden zette in het broodje met eiersalade. 'Krijg ik het nu wel of niet?'

'Krijg je wat wel of niet?'

'Vergiffenis.' Nicole zei het zacht en keek Keely zo berouwvol aan, dat deze wel moest lachen.

Keely legde haar broodje neer, sloeg haar armen om haar vriendin heen en hield haar even stevig vast. 'Je krijgt het en het spijt me. Ik heb je gemist.'

Nicole maakte zich los; ze knipperde de eigenwijze tranen weg. 'Gelukkig is het achter de rug. Ik dacht al dat ik de rest van mijn leven in zak en as moest gaan, en grijs staat me afschuwelijk.'

Met dat antwoord hield ze Keely niet voor de gek. Ze was geëmotioneerd en had hun vertrouwelijke gesprekken kennelijk evenzeer gemist als Keely. 'Wat jij deed, was een slag onder de gordel, maar op dat moment zat ik er niet mee in,' zei Keely hoofdschuddend. Twee weken waren verlopen sinds ze Dax voor het laatst had gezien. De tijd heelde toch alle wonden? Zij had inmiddels bewezen dat dat een dwaalbegrip was. Hoe langer ze hem niet zag, hoe meer ze naar hem verlangde.

'Wil je het me vertellen? Tenminste, dat wat ik zelf nog niet heb begrepen.’

Keely wierp Nicole een blik toe. 'En wat heb je dan precies begrepen?'

Nicole wikkelde de rest van haar sandwich weer in het cellofaan en trok een blikje fris open. Nadat ze Keely er ook een had aangeboden, antwoordde ze: 'Jullie hebben elkaar ontmoet in Washington, voelden je spontaan tot elkaar aangetrokken, wisten vanaf het begin dat het riskant was vanwege jullie positie, en sindsdien voert jullie geweten strijd met jullie libido.'

Keely keek afwezig naar het standbeeld van Andrew Jackson, waarop inmiddels nog meer duiven waren neergedaald. 'Daar komt het zo ongeveer op neer.'

'Keely, waarom hang jij de martelaar uit? Als je een verhouding met hem wilt, doe het dan. Goed, hij is volksvertegenwoordiger, maar niettemin een man. En wie kan het tegenwoordig nog een steek schelen wie er met wie naar bed gaat? Wees eens egocentrisch, denk voor de verandering eens aan jezelf.'

'Ik moet ook aan hem denken.'

'Waarom? Hij is een grote jongen, hij is er met open ogen aan begonnen. Jou kennende, denk ik niet dat je hem hebt geprikkeld tot voorbij het punt dat hij niet meer terug kon, wel? Het ging aanvankelijk toch van hem uit?'

'Jawel, maar... ik heb vanaf het begin gezegd dat ik getrouwd was, maar ik heb niet geweigerd hem terug te zien. Het was zo... hij was...'

Nicole vloekte binnensmonds. 'Ben je met hem naar bed geweest?' Op Keely's geschrokken blik rechtvaardigde ze zich haastig. 'Verdorie, we hoeven er toch niet om heen te draaien? Ben je met hem naar bed geweest?'

'Nee,' antwoordde Keely amper hoorbaar.

'Geen wonder dan dat je er zo ellendig bij zit. Waarom in 's hemelsnaam schaam jij je zo? Het is niet blijvend. Ga met hem naar bed en kom over je verliefdheid heen. Het is niet zo dat je echt houdt...' Ze brak af en hield met een scherpe ruk haar adem in. Ze legde een hand onder Keely's kin, draaide het gezicht van haar vriendin naar zich toe en zag de in tranen badende ogen.

'Goeie genade,' fluisterde ze. 'Je houdt van hem, van Dax Devereaux. Jeminee, Keely, als je iets doet, doe je het ook goed, hè? Ik zei je een aardige, ongecompliceerde verhouding te beginnen en jij kiest een congreslid dat kandidaat staat voor de senaat en gaat nog van hem houden op de koop toe!'

Nicoles verwijt stak. 'Ik zou niets met hem willen als ik niet van hem hield. Ik ben niet zoals jij. Seks en liefde kan ik niet van elkaar scheiden. Voor mij zijn die onverbrekelijk met elkaar verbonden. Ik kan niet zo vrijblijvend met een man naarbed gaan als jij.'

Zodra ze het had gezegd, wilde ze de woorden terughalen. Ze bedekte Nicoles plotseling slappe, levenloze hand met de hare en drukte die even. 'Het spijt me,' bracht ze uit. 'Ik zou het niet hebben gezegd als ik niet zo van streek was. Je weet dat ik je niet bekritiseer. Wat jij doet en hoe jij over dergelijke zaken denkt, gaat alleen jou aan.'

Nicole lachte en snoof. 'Als iemand weet wat voor naam ik heb, ben ik het wel.' Ze keek even in de lege ruimte en wendde haar hoofd met de glorieuze bos krullen vervolgens naar Keely om. 'Is het nooit bij je opgekomen dat ik liever zoals jij zou zijn?'

'Zoals ik?' vroeg Keely oprecht ongelovig.

'Verbaast je dat? Ik begrijp niet waarom. Misschien besef je niet hoe uniek je bent. Jij staat voor iets. Jij hebt waarden en principes waarnaar je handelt en die je niet zijn aangepraat, maar voorgeleefd. Ik zou graag een dame zijn zoals jij. Ik sla jammerlijke taal uit, en dat weet ik. Mijn gedrag is buitensporig, en dat weet ik ook. Ik zou graag raffinement hebben en een rustige, zachtmoedige stem. Ik zou graag het respect leren kennen dat mensen voor jou opbrengen.' Ze lachte opnieuw schril. 'Geen schijn van kans.'

Keely aarzelde even voordat ze zacht vroeg: 'Waarom... waarom ga jij... om met zoveel mannen?'

'Je bedoelt waarom ik met zoveel mannen naar bed ga, nietwaar?' In de vraag klonk bitterheid door, die echter tegen zichzelf en niet tegen Keely gericht was. 'Ik voldoe alleen aan de verwachtingen. Mijn moeder liet mijn vader in de steek toen ik nog heel klein was. Hij heeft het me nooit laten vergeten. Iedere dag van mijn leven herinnerde hij me eraan hoe zij was: een geboren slet, een vrouw van niks. gedoemd tot een zondig en immoreel leven. Al zijn woede op mijn moeder verhaalde hij op mij.' Ze volgde met een vinger de noppen op haar rok en dacht na over het pijnlijke verleden. 'Ik heb mezelf eens onder de loep genomen. Ik zoek iemand die van mij houdt en hoop in iedere man de vaderlijke genegenheid te ontdekken die ik nooit heb gehad. Vanaf de dag waarop ik mijn eerste beha nodig had, noemde mijn vader me een slet. Hij had gelijk, ik ben een slet. Een van klasse weliswaar, maar desondanks een slet.'

'Zeg dat toch niet over jezelf, Nicole, dat ben je helemaal niet. Je hebt veel liefde te geven, maar die heb je nooit in de juiste banen geleid. Volgens mij ben je bang van iemand te houden. Bang dat hij je zal afwijzen, zoals je vader deed.'

'We hadden het over jou, weet je nog.'

'Nu hebben we het over jou. Achter die harde wat-kan-het-mij-schelen façade die jij de wereld laat zien, schuilt een onzekere en eenzame vrouw, die graag wil dat er iemand van haar gaat houden zoals ze is en niet van het levenslustige beeld dat ze ophoudt. Een man met inzicht zal die vrouw zeker ontdekken.' Ze keek naar Nicoles afgewende gezicht en voegde eraan toe: 'Charles Hepburn misschien?'

Nicole lachte gemeend. 'Over afwijzing gesproken, ik heb alles geprobeerd om die man in bed te krijgen en hij heeft me zonder meer afgewezen. Niet omdat ik hem wil, maar omdat hij mij niet wil. Het is een kwestie van trots geworden, een uitdaging.' Ze legde een hand op haar hart en zei theatraal: 'Hij wil bindingen.'

'Prima.'

'Wat mij betreft kan hij het schudden als hij denkt dat ik voor hem alle anderen mannen opgeef.' Ze zwegen. Nicole schopte met de neus van haar schoen tegen een steentje. 'Wat ik in het verleden ook heb gezegd, ik heb respect voor jou en je idealen.'

Keely glimlachte. 'En ik voor jouw moed. Soms lijkt moraal me weinig meer dan angst voor vergelding.'

Nicole bevochtigde haar engelachtige mond en vroeg aarzelend: 'Wat voelt Dax voor jou, Keely?'

'Dat weet ik niet. Hij zegt dingen die me doen denken dat... maar dan...' Ze liet de rest wegsterven.

'Wil je van mij aannemen dat ik de mannen beter ken dan jij?'vroeg Nicole. Keely keek haar aan en knikte, dus vervolgde ze: 'Volgens mij heeft hij het even erg te pakken als jij. Wacht even en laat me uitpraten.' Met die woorden voorkwam ze Keely's poging haar te onderbreken. 'Niet boos worden of zo, hè? Ik heb zelf geprobeerd hem te versieren.'

Keely's mond viel van ongeloof open.

Nicole vervolgde haastig: 'Nee, ik zei dat je niet boos moest worden. Verdorie, het was toch het proberen waard? Ik dacht op dat moment dat jullie de boel op een zacht pitje hadden gezet. Het was na het interview, toen jij als de beledigde onschuld de studio uitbeende. Ik heb al mijn aanmoedigingstaktieken uitgespeeld, maar de man reageerde nergens op. Hij veinsde zelfs geen belangstelling en keek steeds om naar de deur waarachter jij was verdwenen.'

'Dat bewijst niets.'

'Nee, maar toen ik jullie samen zag, was hij... hoe zal ik het zeggen... attent, beschermend. Zijn reputatie met vrouwen kennende - en het meeste daarvan is verzonnen - had ik niet verwacht dat hij zo...' Ze zat om een woord verlegen dat ze pas na lang zoeken vond. 'Dat hij zo in je op zou gaan. Wat je verder ook van hem zeggen kunt, hij is niet op de versiertoer. Ik moet toegeven dat ik weinigen heb afgewezen en ik kan in alle bescheidenheid zeggen dat ik ook niet vaak ben afgewezen. Het is niet iets waar ik bijzonder trots op ben. Waar ik wel trots op ben is, dat ik je kan vertellen dat jouw man deze niet eens zag.' Ze omvatte haar borsten, hief ze iets op en liet ze weer los. 'Hij zag mijn haar niet, noch mijn ogen, die mannen gek heten te maken. Hij zag alleen jou, Keely.' Ze zweeg even om te kijken welk effect haar woorden hadden op Keely. 'Steek dat maar in je zak. Als ik een gokje mocht wagen, zou ik wedden dat tussen jou en de afgevaardigde het laatste woord nog niet is gevallen.'

Keely schudde resoluut haar hoofd. 'Ik waardeer wat je allemaal hebt gezegd, maar het was al voorbij voordat het zelfs maar was begonnen.'

'Dat allemaal daargelaten,' zei Nicole aarzelend. 'Als je nu een keuze mocht doen, voor wie zou je dan kiezen? Voor Dax of voor Mark?'

Keely kwam met een ruk overeind alsof ze een stomp had gekregen. 'Dat is niet eerlijk. Die vraag kan ik niet beantwoorden.'

Nicole keek haar ietwat triest aan en zei meelevend: 'Dat is een antwoord op zich.'