Te weten of niet te weten

Mijn vriend en ik zijn pas op huwelijksreis geweest. Eén nacht, in een heel mooi en heel bijzonder hotel op een Rotterdamse kade, met uitzicht op de Maas en eindeloos veel lucht. De design-gordijnen zijn niet dicht geweest die nacht. Terwijl daar toch eigenlijk veel aanleiding toe was. Wij vierden uitbundig het verwerven van het moderne boterbriefje.

De dokter had wel even een vraagteken in zijn stem toen ik vroeg wanneer ik bloed kon komen prikken, maar hij was tevreden toen ik zei dat het nu meer dan een halfjaar aan was, en dat het er tegenwoordig toch gewoon bijhoort? Alsof ik niet eindeloos tegen de beslissing aan had zitten hikken.

Alleen met mijn vriendin F. had ik het erover gehad: te weten of niet te weten? Want de uitslag kan negatief uitvallen, en dat is natuurlijk heerlijk, maar bij een positieve uitslag zit je met die wetenschap: het kan nog even duren, maar niet meer zo lang als je dacht.

Persoonlijk, moet ik heel eerlijk bekennen, heb ik de pest aan condooms. Ik ben nu eenmaal van een generatie die aan de pil genoeg had. Wie eenmaal mensenbloed geproefd heeft, schijnt niet anders meer te willen, en zo gaat dat met de blanke sabel ook. Daarbij werkt de geur van rubber libidoverlagend op menige man. Dus ook al verkondig ik in het openbaar dat onveilig vrijen een uitgesteld soort zelfmoord is, privé heb ik wel eens een risicootje genomen.

Te weten of niet te weten? Van mijn vriend mocht ik zelf beslissen. Intussen nam hij zelf geen enkele kans. Dat gaf meteen de grens aan van de romantiek. Als ik dan dood ging, deed ik dat maar mooi alleen. Maar zo'n pakje Durex kost ook niet niks en elke keer dat ik het bij de ontharingscrème op de toonbank legde, moest ik weer denken aan dat alleen doodgaan.

Weten? Of niet weten?

Onwillekeurig neem je toch de consequenties door. Bij het vonnis positief moest er van alles gebeuren qua testamenten en eigendomsaktes - en zodra je je gaat afvragen wie wat krijgt, doe je onthutsende ontdekkingen. En dan heb ik ook nog een kind. Zou zij het willen weten als mijn tijd beperkt was? En zou ze niet raar opkijken als ik onbedaarlijk zou moeten huilen bij, stel, het planten van een vruchtboompje? Wat voor leven zouden we hebben als de dokter zei: sorry...

En dan de daad zelf. Hoe lekker is het om te vrijen als je weet dat zo'n condoom ook stuk kan gaan? Hoe zou dat zijn, een triootje met Magere Hein?

Het nadeel van het niet weten, is dat je het niet weet. Het nadeel van het wel weten kan zijn dat je het nu weet. Ik sprak een vriend die de hoed en de rand kent, en trouwens al ziek is. Ik vroeg hem hoe het ging - en daar sprak hij zó ontspannen over, met zoveel plezier in de dingen die hij nog kan doen, en met zoveel satanisch genoegen over rotklusjes die hij ‘moet’ weigeren, dat ik merkte dat er nog leven is na de HIV-test. Ik ging òm.

Ik deed het stiekem, sprak er alleen over met F. Zij was nog zenuwachtiger dan ik, maar zij is dan ook een schat.

‘Jij hebt lef zeg!’ zei mijn vriend toen ik hem vertelde wat ik nu wist. Blij was hij niet speciaal: ‘Ik wist het wel...’

O ja? Waarom hadden we dan al die tijd verdomme mèt gedaan?!

Dat is het dus juist: weten doe je het nooit. Want morgen kan hij hem voor hetzelfde geld wel in een... nee. Dàt zou hij nooit doen. Dat weet ik zéker.