HOOFDSTUK 9

Het was pas anderhalf uur later en toch leek het Rachel uren geleden dat ze plotseling besloten had Nicky te roepen om naar binnen te gaan. Anderhalf uur nadat ze van het muurtje was opgestaan om hem te roepen en geen antwoord had gekregen! Haar ogen waren nat van tranen toen ze Lars wanhopig aankeek.

Lars zag er ook bezorgd uit toen ze samen in de hal stonden. Geen van beiden durfde te zeggen wat hij dacht. Lars zag er bleek en betrokken uit en het was moeilijk te geloven dat dit dezelfde man was met wie ze korte tijd geleden op het muurtje had gezeten. Een man die zo zelfbewust was en bruiste van plannen om haar mee naar Zweden te nemen.

De lach en het zelfvertrouwen waren verdwenen en met een wanhopig gebaar streek hij door zijn dikke blonde haar - een gebaar dat haar aan Neil herinnerde. Het was de gedachte aan Neil die haar ziek van angst maakte. De gedachte aan het feit dat ze hem het nieuws moesten vertellen, was nog veel erger dan het verdwijnen van Nicky.

Toch moesten ze de zaak onder ogen zien... Nicky was verdwenen en zelfbeklag deed daar niets aan af. Het leek net of Lars en zij slechts enkele minuten op het muurtje hadden zitten praten over het al dan niet mee naar Zweden gaan, over het feit dat Rachel niet van hem hield en de manier waarop hij haar trachtte te overtuigen. In die korte tijd werden ze zo door hun eigen zaken in beslag genomen, dat ze niet hadden gemerkt dat de imitatie van Nicky’s vliegtuiggeluiden niet langer hoorbaar was.

Pas toen ze hem riepen en geen antwoord kregen, drong de vreselijke waarheid tot hen door... Hij was niet langer binnen gehoorsafstand, hij was zelfs buiten hun gezichtsveld! Rachels hart stond bijna stil toen ze zich bewust werd wat er kon zijn gebeurd.

Het ergste was nog dat ze precies had gedaan wat Neil had geprobeerd te voorkomen. Ze was zo verdiept geweest in haar gesprek met Lars, dat Nicky buiten haar waarneming had kunnen spelen. Neil zou haar dat nooit vergeven en dat was nog het moeilijkst te verwerken—de wetenschap dat ze zijn vertrouwen in haar had beschaamd.

Eerst hadden Lars en zij naar Nicky gezocht. Ze geloofden slechts half dat hij weg was en dachten dat hij zich ergens had verstopt. Zelfs als hij er in zijn eentje vandoor was gegaan, kon hij niet ver weg zijn. Uiteindelijk moesten ze wel onder ogen zien dat het geen spelletje was en hadden ze Mr. en Mrs. Handley te hulp geroepen om naar hem te zoeken. Veel succes hadden ze niet gehad. Het werd wel duidelijk dat waar Nicky ook zat, hij niet meer op Seaways was. Iemand moest het Neil vertellen als hij thuiskwam.

Het geluid van zijn wagen op de oprijlaan veroorzaakte een panische angst. Rachel keek Lars met angstige donkergrijze ogen aan. Hij zou niet alleen woedend worden, hij zou ook pijnlijk getroffen zijn. Zij kon alleen zichzelf als de schuldige zien.

‘Ik... ik kan het niet,’ fluisterde ze hees. ‘Ik... ik weet niet hoe... hoe ik het hem vertellen moet, Lars!’

Lars leek ineens jaren ouder. De lijnen van mond naar neus verrieden dat zijn angst minstens net zo groot was als de hare. Hij legde een troostende hand op haar schouder en zei zachtjes: ‘Laat het liever aan mij over. Ik zal het hem wel vertellen, Rachel. ’ Ze merkte dat zijn accent nu ineens veel duidelijker was en ze vroeg zich af of hij net zo bang was als zij om het nieuws aan zijn neef over te brengen.

Zichzelf nog steeds als de schuldige beschouwend, stond ze met tranen in de ogen te luisteren naar Neils ferme voetstappen die de treden opkwamen. Ze bracht de handen naar de keel om te proberen de band, die haar bijna verstikte, weg te nemen. ‘Nee,’ fluisterde ze, ‘ik... ik moet het doen, Lars; het... ik had de verantwoording voor Nicky!’ Er was geen tijd meer met Lars over verantwoording te redetwisten, want Neil kwam de deur al door. Een lange krachtige figuur in een net kostuum, dat hij voor zijn bezoek aan de stad had aangetrokken. Het grijze tweed deed hem nog groter lijken dan gewoonlijk en het witte overhemd accentueerde de gebruinde kleur van zijn gezicht.

Hij wierp een oppervlakkige blik op Lars en wendde zich tot Rachel, die letterlijk in tranen zwom. ‘Wat is er gebeurd?’ vroeg hij op effen toon. Zijn stem klonk zó scherp, dat dit geluid in feite meer effect sorteerde dan wanneer hij in woede zou zijn uitgebarsten. ‘In vredesnaam, Rachel, wat is er gebeurd?’

‘Nicky...’ Tranen verstikten haar stem en weer vloeiden ze rijkelijk, toen ze de verslagen uitdrukking op zijn gezicht zag. ‘Het is... ’t is Nicky,’ probeerde ze opnieuw, ‘hij...’ Weer lieten haar stem en haar moed haar in de steek en ze kon alleen het hoofd schudden.

‘Vertel het me dan toch!’ Sterke handen grepen haar schouders zó stevig, dat ze kreunde van pijn. ‘Waar is Nicky?’ zei hij hees. ‘Waar is hij, Rachel? Wat is er met hem gebeurd?’

‘Hij is verdwenen... hij is zoek, Neil!’ Lars had het antwoord voor haar gegeven. Neil keerde zich half om en keek hem met ijskoude, verwijtende ogen aan, terwijl hij Rachel nog steeds stevig bij de schouders vasthield.

‘Hoe?’ vroeg hij. ‘Hoe kon hij zoekraken als Rachel en jij bij hem waren?’ Lars wierp een korte blik op het meisje en vertelde hem toen precies wat hij weten moest, maar ook niets meer.

‘Ja, natuurlijk,’ zei Neil met ijskoude stem, ‘jullie hadden andere dingen aan het hoofd, nietwaar?’

‘Neil, alsjeblieft,’ riep Rachel wanhopig uit. ‘Het is... het is niet zoals je denkt, alsjeblieft...’

‘Het kan me geen zier schelen wat je denkt,’ onderbrak Neil haar. ‘Het enige dat me kan schelen is dat we Nicky moeten vinden: Ik neem aan dat jullie het hele landgoed hebben afgezocht en het huis ondersteboven hebben gekeerd; hebben jullie de politie gewaarschuwd?’

Sprakeloos staarde Rachel hem aan en weer was het Lars die antwoord voor haar gaf. ‘Denk je dat het nodig is?’ vroeg hij. ‘Als Nicky alleen...’

‘Wat dacht je eigenlijk?’ vroeg Neil. ‘Het is wel duidelijk bij wie Nicky is. Hoe eerder we hem te pakken hebben, hoe beter.’

‘Oh, nee!’

Rachel sloeg een hand voor haar mond en staarde hem ongelovig aan. Neil keek haar met een ijzige blik aan. Ze huiverde bij de gedachte dat hij gelijk zou hebben.

‘Ben je het er niet mee eens dat de politie wordt gewaarschuwd?’ vroeg hij hees. ‘Misschien heb jij dan een beter plan om Nicky terug te krijgen?’

‘Ik... ik heb helemaal geen plan,’ gaf Rachel ellendig toe. ‘Maar als hij bij die man is...’

‘Oh, ik twijfel er niet aan dat hij bij z’n vader is,’ verzekerde Neil haar. ‘Dat wilde je toch, Rachel? Heeft je opleiding je geleerd dat er geen vervanging voor natuurlijke ouders bestaat? Ook niet als ze zich aan hun plichten onttrekken? Is je dat geleerd?’

Het was alsof hij haar een klap in het gezicht had gegeven. Even sloot Rachel de ogen om die harde, meedogenloze blik niet te hoeven zien. Alsof ze tot op haar botten koud was, zo rilde ze. De situatie was hopeloos en er was ook geen enkel uitzicht.

‘Je weet best dat ik dat niet zou doen... ik heb dit echt niet met opzet gedaan,’ fluisterde ze hulpeloos. ‘Dat geloof je toch zeker niet, Neil?’

‘Ik moet geloven wat ik zie!’ beet Neil haar toe. ‘Nicky is weg en dat is bewijs genoeg dat ik gelijk had, toen ik verwachtte dat zo iets zou gebeuren. De verschijning van Michael Browlett hield op zichzelf al een waarschuwing in. Waarschijnlijk heeft hij, wachtend op z’n kans, hier voortdurend rondgezworven - een kans die jullie hem vanmiddag op een presenteerblaadje hebben aangeboden.’

‘Maar...’ Rachel beet zich wanhopig op de lippen. ‘Als hij Nicky heeft... hoe kan hij dan hopen hem te mogen houden? Het gerechtshof zal hem toch na al die jaren niet als voogd benoemen, is het niet, Neil?’

Met een minachtende blik keek Neil op haar neer. ‘Oh, hij wil Nicky ook niet hebben,’ zei hij nors. ‘Hij hoopt mij te kunnen dwingen te betalen om hem te mogen houden, ’t Is afpersing natuurlijk, met daarna voorafgaand kidnapping, maar omdat hij Nicky’s vader is zullen ze het niet zo noemen. Hij weet drommels goed dat ik Nicky’s erfenis beheer en dat ik er m’n laatste cent voor over zal hebben om hem terug te krijgen en Nicky de ellende van een proces over het voogdijschap te besparen.’ Hij keek alsof hij nog meer wilde zeggen, maar even later maakte hij een kort geluid waarvan de betekenis haar volledig ontging en liep naar de telefoon.

Rachel verroerde geen vin toen hij de belangrijkste gegevens aan de politie doorgaf. Lars deed zelfs geen moeite haar te troosten. Het was ook niet het juiste moment voor Lars om haar troost te bieden, nu Neil zo dichtbij was.

Het was allemaal haar schuld, dat kon ze niet ontkennen, hoewel Lars ook niet vrijuit ging; zij was belast met de zorg voor Nicky en had zich door Lars laten afleiden, zodat ze Nicky uit het oog was verloren. Iets dergelijks had Neil voorspeld en was nu gebeurd.

Neil legde de hoorn neer en bleef een ogenblik in gedachten verzonken staan. Zijn handen grepen het tafelblad en ze kon zien dat de knokkels wit werden. Toen wendde hij zich weer tot hen. Zijn ogen stonden nog koel, maar verrieden dat de werkelijkheid tot hem was doorgedrongen - Nicky was werkelijk verdwenen! Ook realiseerde hij zich dat Rachels hart smeekte om hem te mogen troosten.

‘Neil...’ Ze waagde het een stap in zijn richting te doen, maar bleef staan toen hij haar aankeek.

‘Waar waren jullie toen hij... verdween?’ vroeg hij op effen toon. Automatisch keek Rachel naar Lars, vóór ze antwoord gaf.

‘Daar... buiten, in de voortuin,’ zei ze hees, ‘we zaten op het muurtje naast de voordeur en Nicky rende op en neer door de struiken. We... we zaten te praten en...’

‘Praten!’ Zijn hoon deed meer pijn dan hij kon vermoeden. Rachel deinsde ervoor terug, doch bleef hem aankijken.

‘We zaten te praten,’ herhaalde ze met zachte stem, ‘en we hadden niet in de gaten dat Nicky... dat we hem niet langer hoorden. Die motorgeluiden, die hij maakt als hij aan het spelen is,’ legde ze uit toen hij haar vragend aankeek. ‘Pas toen ik hem riep om mee naar binnen te gaan ontdekten we...’ Om niet weer in tranen uit te barsten, beet ze zich heftig op de lippen. Er was geen blijk van vergeving in Neils blik te bespeuren toen hij haar aankeek.

‘...dat je uiteindelijk toch verantwoordelijk voor hem was,’ maakte hij haar zin af. Rachel sloeg een hand voor de mond en keek hem boos aan.

‘Het is net zo goed mijn fout als die van Rachel,’ kwam Lars tussenbeide. Zijn stem trilde van emotie.

Met half dichtgeknepen ogen keek Neil hem even aan. ‘Dat ben ik me heel goed bewust,’ stelde hij koel, ‘maar jullie zijn geen van beiden te vertrouwen als het erop aankomt. Ik dacht dat ik het rustig aan Rachel kon overlaten, zelfs als jij hier was... Ik had haar belofte en verzekering op dat punt en ik geloofde haar... ’t Schijnt dat ik te goed van vertrouwen ben geweest!’

‘Neil, in hemelsnaam!’ Lars balde de vuisten en even leek het erop dat hij zou uithalen. Rachel haalde diep adem en bad dat de ruzie niet op een vechtpartij zou uitlopen. Lars schudde echter langzaam het hoofd. ‘Straf Rachel niet nog meer, Neil,’ zei hij wat bedaarder. ‘Ze liet Nicky niet met opzet weghalen, dat weet je heel goed.’

‘Haar straffen?’ Een ogenblik keek Rachel in Neils ogen, die ijskoud en nietszeggend stonden. Ze huiverde onder die blik en haar hart klopte in haar keel. Het was wel duidelijk dat hij niet besefte hoe diep hij haar had getroffen, maar Lars had het gemerkt en probeerde te helpen. ‘Wat heb ik gedaan om haar te straffen?’ vroeg Neil.

‘Zie je dat dan niet in?’ vroeg Lars. ‘Het was net zo goed mijn fout als die van Rachel en je kunt niet doorgaan met...’ Hij haalde de schouders op en zijn blik was zó deerniswekkend, dat Rachel het niet langer kon verdragen.

Langzaam schudde ze het hoofd en terwijl ze Lars met haar grote, grijze ogen aankeek, zei ze: ‘Niet doen, Lars. ’t Geeft niet.’ Ze keek op naar Neil en zocht die zelfde deernis in zijn ogen. Die was er niet. Ze zag alleen een ijskoude blik die slechts het verlies van Nicky erkende. Toen, vóór ze zou instorten, keerde ze zich om. Ze liep huilend door de hal naar de trap - het zou geen verschil meer maken wat er werd gezegd.

De politieman was beleefd en vriendelijk geweest. Rachel had emotioneel hun vragen beantwoord. Wat Nicky droeg, waar en wanneer ze hem voor het laatst had gezien, hoelang het had geduurd voor Lars en zij tot de ontdekking kwamen dat hij was verdwenen. Het was een beproeving geweest die ze in een soort van trance had doorgemaakt, want ze kon moeilijk accepteren dat Nicky echt was verdwenen.

Lars had ook met de rechercheur gesproken en had hem dezelfde antwoorden gegeven als zij.

Al die tijd had Neil er zwijgend en luisterend bij gezeten. Af en toe was er een ongeduldige blik in zijn ogen gekomen, als een antwoord wat vaag was. Geen enkele keer had hij Rachel de warme blik van begrip geschonken, die ze zo bitter nodig had.

Toen de rechercheur weg was, kwam Mrs. Handley binnen om te vragen of ze op de gebruikelijke tijd wilden dineren. Rachel zag dat haar ogen gezwollen waren van het huilen. Ze keek haar zo verwijtend aan, dat Rachel zelf bijna in tranen uitbarstte.

Zelf voelde ze niets voor een maaltijd, maar zowel Neil als Lars zag er een soort schrale troost in om de normale routine te volgen. Daarom was ze wel verplicht met hen mee te gaan - een klein stil figuurtje met Nicky’s lege stoel naast zich om haar eraan te herinneren.

Een paar maal probeerde Lars haar blik te vangen, maar ze weigerde hem aan te kijken. De twee mannen hadden steeds weer opnieuw de laatste momenten vóór Nicky’s verdwijnen besproken, zó dikwijls dat ze het bijna uitschreeuwde. ‘Hij heeft geen schijn van kans hem het land uit te krijgen,’ zei Lars. Hij probeerde zijn stem zelfverzekerder te laten klinken dan hij zich voelde. Rachel realiseerde zich ineens de volle omvang van de zaak.

‘Hij zal niet proberen met hem het land uit te gaan,’ antwoordde Neil met dezelfde koele harde stem, die hij de hele middag al had gehad. ‘Niet voor hij een ultimatum heeft gesteld... en me heeft laten weten, tegen welke prijs ik Nicky kan terugkrijgen.’

Lars had zonder onderbreking gerookt sinds Neil thuis was. Weer stak hij een sigaret tussen de lippen en de lange vingers trilden toen hij het vuur ernaar toebracht. ‘Het geld,’ zei hij bitter. ‘Het komt allemaal op Lynns geld neer, nietwaar? Als Nicky dat geld niet had geërfd, was dit niet gebeurd.’

Neils ogen vernauwden zich en ook hij stak een nieuwe sigaret op. Het was wel duidelijk dat beide mannen veel nerveuzer waren dan ze wilden laten blijken.

‘Aan wie anders zou Lynn haar geld hebben moeten nalaten?’ vroeg hij nors. ‘Je had toch zeker niet verwacht dat ze het aan Browlett zou geven, is het wel?’

‘Nee, natuurlijk niet!’ Lars schudde het hoofd. Met de ellebogen op de tafel leunend, vouwde hij de handen en fronste het voorhoofd. ‘De zaak is of Michael Browlett zal verklaren dat ze... nou ja, dat ze niet helemaal normaal was toen ze het testament maakte,’ ging hij verder. Neil keek hem met scherpe afkeuring in de blik aan.

‘Om wat vorig jaar is gebeurd?’ vroeg hij met een stem die Rachel de rillingen over de rug joeg. Ze voelde dat ze eigenlijk iets moest zeggen om hen op haar aanwezigheid opmerkzaam te maken. Ze schenen op dit ogenblik haar bestaan volledig vergeten te zijn. Ze waren als twee tegenstanders in een boksring. Ze draaiden om elkaar heen en probeerden elkaars zwakke plek te ontdekken om dan toe te slaan. Rachel huiverde bij deze gedachte.

‘Jij weet beter dan wie ook wat er is gebeurd,’ zei Neil effen. Lars kreeg een kleur en duwde de net aangestoken sigaret in de asbak uit. Woede sprak uit de blik die hij zijn neef toewierp.

‘Daar blijf je me levenslang aan herinneren, nietwaar?’ vroeg hij met sissende stem. Met de lege handen voor zich op tafel bleef hij even zitten, nam vervolgens een nieuwe sigaret en stak deze aan. ‘Ik kan niet geloven dat Lynn dat heeft gedaan, alleen om een... luchthartige liefdesaffaire,’ zei hij. ‘Ik heb nooit de indruk gegeven dat het iets meer was dan luchthartig en...’

‘Voor Lynn was het niet luchthartig!’ argumenteerde Neil. Ondanks het feit dat Rachel veel liever geen getuige was van wat kennelijk een privégesprek tussen de twee neven was, voelde ze zich er nauw bij betrokken. Ze stond op het punt te ontdekken wat er een jaar geleden met Lynn Browlett was gebeurd. Haar hart klopte wild en ademloos wachtte ze op Neil. Toen hij verder ging zei hij: ‘Ze hield van je en jij had dat niet eens door!’

‘Hoe kon ik?’ Er klonk wanhoop in Lars stem en Rachel kreeg medelijden met hem. ‘Hoe kon ik weten dat hij zich, op het moment dat ik het haar vertelde, van de klippen zou werpen? Hoe kon ik weten dat ze zou proberen Nicky met zich mee te nemen?’

Rachel voelde een koude rilling over de rug lopen en ineens leek het of de rondwarende schaduw van Lynn Browlett sterker dan ooit was, nu ze gedrieën om de tafel zaten.

De waarheid over Lynn was veel afschuwelijker dan Rachel zich ooit had kunnen voorstellen. Een ogenblik vroeg ze zich af of ze een nachtmerrie had, die later op niets zou blijken te berusten. Met een beetje moeite kon ze zich indenken dat het mooie meisje van de foto zich door wanhoop gedreven had gevoeld. Wanhopig had ze een geslaagde poging gedaan zich van het leven te beroven, maar om te proberen Nicky met zich mee te nemen...

Het was geen wonder dat Nicky doodsbang voor de zee was en dat Neil haar verboden had hem ermee naar toe te nemen. Het was een wonder dat hij zich zo goed hersteld had na alles wat hem was overkomen. Met pijn in het hart dacht ze eraan dat hij nu in handen was van een man die dan weliswaar zijn vader, maar in werkelijkheid een vreemdeling was, met uitsluitend belangstelling voor zijn geld.

Het duurde een tijdje voor Neil antwoord gaf op Lars’ folterende vraag. Rachel voelde dat ze net zo angstig als Lars op het antwoord wachtte. Er dwaalde een rooksliert om Neils blonde hoofd en uit zijn ogen sprak wanhoop. Hij staarde met gevouwen handen naar zijn lege bord. Toen sloeg hij de handen voor het gezicht. Z’n houding was zó neerslachtig dat Rachel het bijna niet kon verdragen. Ze zou hem zo graag willen troosten... maar hoe kon dat, nu ze zelf de oorzaak van alle ellende was?

Alsof hij erg moe was, schudde hij het hoofd. ‘Hoe kon je het weten?’ herhaalde hij beheerst. ‘Je hebt Lynn nooit echt goed gekend, nietwaar, Lars?’ Hij keek op van zijn bord en staarde strak naar Lars, net alsof hij hem voor de eerste keer zag. ‘Maar je blijft terugkomen,’ zei hij. Zijn stem klonk vragend, zodat Lars hem nieuwsgierig aankeek.

‘Je weet best waarom,’ zei hij. ‘Ik geef net zoveel om Nicky als jij, Neil. Dat heb ik nooit ontkend.’

‘Maar je zou niet met Lynn getrouwd zijn om hem een behoorlijk tehuis te geven,’ stelde Neil rustig. ‘Ik weet dat je van hem houdt. Dat weet ik en daarom heb ik je nooit gevraagd van Seaways weg te blijven. Ook al omdat ik begreep dat je diep in je echt meer voor Lynn voelde dan een... luchthartige toegenegenheid. Maar onlangs...’

Voor het eerst tijdens dit gesprek bleven zijn ogen op Rachel rusten. Ze huiverde toen ze aan de uitdrukking ervan zag dat hij echt vergeten was dat zij nog aan tafel zat. Lars keek haar nu eveneens aan en ook hij realiseerde zich eensklaps dat hij niet alleen met zijn neef was. Zijn ogen observeerden de bleekheid van haar gezicht en de pijnlijke trek om haar mond, terwijl ze naar Neil keek.

‘Ik geloof echt niet dat jij meer voorstelling van Lynn hebt dan ik ooit heb gehad.’ zei hij raadselachtig tegen Neil. Rachel zag de snelle frons op Neils voorhoofd.

Lars die, waar het haar gevoelens betrof, over een betere waarneming beschikte, had haar pijn onderkend en de reden die erachter zat, vóór ze dat zelf had gedaan. Nu pas, nu ze vol medelijden naar Neil keek, voelde ze hoe ze naar hem verlangde en wist ze hoeveel ze van hem hield. Het was ondraaglijk te weten dat er op dit moment geen uitweg was.

Ze schoof haar stoel naar achteren en nerveus stond ze op. Ze vermeed Lars' blik, die vol medelijden was. Haar grootste zorg was op dit ogenblik uit de kamer te komen, vóór Neil zich realiseerde wat zij zojuist had ontdekt. Ze bleef niet staan om zich te verontschuldigen, maar mompelde een paar onverstaanbare woorden om snel de kamer uit te kunnen lopen.

Ze kon Seaways niet verlaten voor ze wist dat Nicky veilig terug was bij Neil. Zodra ze dat wist was er geen keus meer. Dan moest ze van Seaways weg. Te denken dat hij meer dan uitsluitend minachting voor haar zou voelen na wat er was gebeurd, zou hopeloos optimistisch zijn. Ze zou het niet kunnen! Te blijven, terwijl ze wist dat hij haar verachtte!