HOOFDSTUK 3

 

 

 

Nicky had zo’n haast om bij de stallen te komen, dat hij zich van Rachel losrukte en vooruit rende. Hij zag er zo tenger uit in zijn sweater en lange broek, die in kleine rijlaarsjes was gestopt, dat als het aan Rachel had gelegen ze hem nooit toestemming zou hebben gegeven om te gaan paardrijden. De kans tot vallen was duidelijk aanwezig. Aangezien ze zelf volledig onbekend was met paardrijden, had ze het altijd een tamelijk gevaarlijk tijdverdrijf gevonden.

Natuurlijk nam de harde cap iets van het gevaar op letsel weg, maaide afstand van de rug van de pony tot de grond was toch altijd nog aanzienlijk. Het feit dat Neil Brett het best vond dat hij ging rijden en hem zelfs aanmoedigde en dat Lars hem zou begeleiden, deed haar vrijwel niet van mening veranderen. Toch had Lars, in de twee dagen dat ze hem nu kende, een volledig betrouwbare indruk op haar gemaakt.

De weg van het huis naar de stallen was een ruiterpad. De kale olmen strekten hun takken naar de koude winterlucht uit en het pad was nat en modderig van de nachtelijke regen. De lucht was fris en rook naar vochtige struiken en rottende bladeren. Die ochtend was de wind minder scherp, maar hij bracht toch een kleur op Rachels wangen toen ze Nicky over het pad volgde. Ze was blij haar dikke jack over de wollen jurk te hebben aangetrokken. Hoge laarzen beschermden haar slanke benen tegen de koude.

Er waren drie boxen in de stal en in elk stond een paard. In twee boxen stonden mooie ruinen, de derde werd in beslag genomen door Nicky’s ruige Welsh-pony. Zowel Neil als zijn neef reed, hoewel Neils tochten beperkt bleven, omdat de leiding van het landgoed hem weinig vrije tijd overliet. Hij had het jongetje in de twee weken voor de aankomst van Lars slechts eenmaal meegenomen. Rachel vroeg zich af of die twee ooit samen reden.

Toen ze op het voorpleintje kwam kriebelde de doordringende geur van de stal in haar neus. Binnen hoorde ze Nicky’s opgewonden stemmetje tegen Lars praten. Hij wilde er zo snel mogelijk op uit. Ze was pas twee keer bij de stallen geweest: eenmaal toen Neil Nicky had meegenomen en gisteren toen hij met Lars had gereden. Ze aarzelde even voor ze de deur opende.

In de deuropening staand, zag ze hoe Nicky om zijn neef heen draaide en voortdurend tegen hem praatte. Ze stond versteld over het geduld dat Lars met hem had. Eigenlijk lieten beide mannen Nicky’s gepraat geduldig toe en verloren ze slechts zelden hun geduld. Dat verbaasde haar meer van Neil Brett dan van diens neef.

Toen ze binnenkwam had Lars opgekeken en zijn blauwe ogen lachten haar toe. Die glimlach had plotseling een gevoel van welbehagen in haar gebracht, net alsof ineens de zon was doorgebroken. Ze hadden elkaar al aan het ontbijt ontmoet, maar ze hadden niet veel meer dan elkaar goedemorgen kunnen wensen omdat Nicky al haar tijd en aandacht in beslag nam.

‘Hallo, Miss Carson,’ zei Lars. ‘Wat jammer dat u niet met ons mee kunt gaan.’

Hij zette Nicky in het zadel, controleerde de riemen en stijgbeugels en keek toe hoe Nicky gemakkelijk ging zitten.

‘Om eerlijk te zijn, ik vind het niet zo erg niet mee te kunnen,’ biechtte ze op. Ze slaakte een kreet toen Nicky de hielen in de flanken van de pony drukte en hem dwong naar de deur te gaan. Haastig deed ze een stap opzij.

‘Hij is veilig,’ zei Lars glimlachend. Hij kon haar bezorgdheid wel begrijpen. ‘Hij is goed voor zijn leeftijd. Neil heeft het hem van het begin af aan goed geleerd.’

Rachel, die verwacht had dat Lars Nicky’s instructeur was geweest, keek hem verbaasd aan. ‘Neil... heeft z’n oom het hem geleerd?’ vroeg ze.

Lars knikte bevestigend. ‘Ja... hij zou het nooit zó geleerd hebben als hij afhankelijk was geweest van mijn zeldzame bezoeken.’ Zijn ogen volgden Nicky door de open deur. Hij was minder bezorgd over hem dan zij was. Lars leunde met een arm op het schot tussen de boxen. Hij zag er knap uit, was zelfverzekerd en volkomen op zijn gemak.

‘Wilt u echt niet met ons mee?’ vroeg hij, grinnikend toen ze het hoofd schudde. ‘Maar wij wel... we zouden het heerlijk vinden als u meeging. Ik vind het niet prettig u achter te moeten laten.’

Rachel concentreerde zich op het zelfverzekerde figuurtje van Nicky, die nu het pleintje rondreed. Ze keek niet naar Lars Bergen, die verontrustend dichtbij stond. Ze wist heel goed wat hij wilde zeggen. Niet door de woorden die hij gebruikte, maar wel vanwege de lage, rustige toon van zijn stem.

‘Nicky is veilig bij u, Mr. Bergen. Daar ben ik zeker van,’ zei ze. ‘Als Mr. Brett hem aan u durft toe te vertrouwen, zie ik geen reden waarom ik dat niet zou doen.’

Hij stond dichtbij genoeg om een hand uit te steken en zijn vingers zachtjes haar haren te laten beroeren. Een gebaar dat een rilling teweegbracht en haar de vuisten deed ballen.

‘Toch zou ik u graag als gezelschap hebben,’ drong hij aan. Zijn stem klonk nog lager en hoewel er weinig kans was dat Nicky hen zou kunnen verstaan, sprak hij heel zacht. ‘Zou u me alstublieft Lars willen noemen, zodat ik tegen jou... Rachel kan zeggen?’

Rachel knikte. Haar hart bonkte haar tegen de ribben. Toch vermeed ze hem aan te kijken. Hij was een heel aantrekkelijke man en, hoewel ze hem nog maar pas twee dagen kende, voelde ze zich reeds onweerstaanbaar tot hem aangetrokken. Misschien kwam dat ook wel doordat hij haar veel voorkomender behandelde dan Neil.

Wat haar werkgever zou denken van hun zich snel ontwikkelende vriendschap was een andere zaak. Ze was niet bereid zich Neils toorn op de hals te halen, als er ook maar het kleinste teken zou zijn dat hij bezwaren had. Daarom, in plaats van Lars Bergen de aanmoediging te geven die hij zocht, hield ze de ogen gevestigd op het kleine figuurtje op de pony. Ze probeerde haar stem licht en oppervlakkig te laten klinken.

‘Ik heb er niets op tegen, als je denkt dat Mr. Brett geen bezwaren te berde zal brengen,’ zei ze. ‘Ik vind het eigenlijk wel prettig maar als je denkt...’

‘Neil?’ Zonder naar hem te kijken wist ze dat hij verbaasd keek. Van opzij zag ze dat hij de schouders ophaalde, alsof hij haar gedachtengang niet kon volgen.

‘Wat kan het Neil schelen of ik je bij je voornaam noem?’

Rachel lachte een beetje zuur. ‘Nou, bijvoorbeeld omdat ik je pas een paar dagen ken,’ hielp ze hem herinneren, ‘en je bent uiteindelijk familie van mijn werkgever. Mr. Brett zou kunnen denken dat ik...’

‘Rachel!’ Hij legde een hand op haar arm. Door zijn aanraking dwong hij haar hem aan te kijken. Ze zag de warme, plagende gloed in zijn blauwe ogen. Ze vroeg zich af of hij haar misschien een beetje snobistisch vond.

‘Wat ik doe, gaat Neil niets aan,’ stelde hij rustig. ‘Hij leeft z’n eigen leven en ik het mijne. Soms zijn we het niet met elkaar eens, maar meestal kunnen we goed met elkaar overweg. Als ik bevriend wil zijn met een knap meisje, welk recht heeft hij dan om bezwaren te maken?’

‘Geen enkel, veronderstel ik,’ gaf Rachel toe, glimlachend toen hun ogen elkaar ontmoetten. Hij had even geaarzeld vóór hij zijn bedoelingen met haar als vriendschappelijk omschreef, maar ze accepteerde het feit dat hij een veel intiemere relatie voor ogen had. Deze gedachte stond haar in het geheel niet tegen.

De strelende vinger bereikte nu haar nek en onwillekeurig huiverde ze.

‘Je bent toch om geen enkele andere reden hier dan alleen om voor Nicky te zorgen, nietwaar, Rachel?’ vroeg hij. Haastig keek Rachel naar hem op en bloosde diep toen hij die gevolgtrekking wat te gemakkelijk maakte. Even was ze stomverbaasd.

‘Nee, natuurlijk is er geen andere reden,’ ontkende ze verontwaardigd. Lachend schudde Lars het hoofd.

‘Wees maar niet boos,’ zei hij sussend. ‘Je denkt toch zeker niet dat m’n neef van steen is, is het wel, Rachel?’

Verontrust bonkte Rachels hart tegen haar ribben. Ze wist weinig te zeggen over Neil Bretts smaak waar het vrouwen betrof.

‘Daar... daar heb ik zelfs niet aan gedacht,’ zei ze tegen hem. ‘En zeker niet met betrekking tot mezelf.’

‘Het spijt me.’ Het was duidelijk dat hij geen aanstoot wilde geven en bezorgd keek hij haar aan. ‘Maar je bent een heel mooi meisje, Rachel, en je zou je zorgen maken in het geval Neil er bezwaar tegen zou hebben als ik... ik je beter zou willen leren kennen.’ Weer was er die aarzeling om zijn bedoeling duidelijk uit te spreken en opnieuw bloosde Rachel, intussen het hoofd schuddend.

‘Dat komt eenvoudig omdat ik geen moeilijkheden wil veroorzaken,’ zei ze, ‘voor het geval Mr. Brett mocht besluiten dat ik ongeschikt ben om voor Nicky te zorgen.’ Ze keek naar Nicky, die nog steeds het erf rondreed. Ze zag dat hij duidelijk ongeduldig begon te worden. ‘Ik vind het hier erg prettig.’

Lars stak een hand uit en nam haar kin tussen duim en wijsvinger. ‘Natuurlijk vind je het hier prettig,’ stemde hij in, ‘en je zult heel lang Nicky’s verzorgster blijven. En ook,’ voegde hij er met een lage stem aan toe, ‘zul je deze saaie plaats mooier en interessanter maken, lieve Rachel. Wees er zeker van dat ik niets zal doen om dat in gevaar te brengen.’

Rachels hart sloeg op hol toen hij een hand op haar schouder legde en met de andere zachtjes haar wang streelde. ‘Ik vind Seaways heerlijk,’ zei ze met lichte, bijna ademloze stem. ‘Het is hier beslist niet saai. Het interieur is dat zeker niet.’

‘Dat is het zeker niet nu jij hier bent,’ gaf Lars toe, zich voorover buigend alsof hij haar wilde kussen.

Rachel was er niet zeker van wat ze gedaan zou hebben als hij haar had gekust, maar vóór het zover kwam viel er een lange schaduw over de staldeur. Het licht werd tegengehouden door een lange, lenige figuur, die even in de deuropening bleef staan om het toneeltje in zich op te nemen. Daarop schoof Neil Brett langs hen heen en de ijzige blik in de staalblauwe ogen deed Rachel de koude rillingen langs de rug lopen.

Hij nam verder geen notitie van hen, haalde een zadel van de muur en liep naar het eind van de stal waar de ruin op zijn ruiter stond te Wachten. Rachel sloeg hem met bezorgde ogen gade en duwde onbewust Lars’ hand weg.

‘Je kunt beter naar Nicky gaan,’ fluisterde ze, ‘hij wordt ongeduldig.’

Nicky kwam net teruggereden op zijn pony, om te kijken of oom Lars ook kwam. Hij bleef bij de stal stilstaan en riep met zijn schrille kinderstemmetje. Deze keer werd er geen aandacht aan zijn geroep besteed. In plaats daarvan wendde Neil zich tot Rachel.

‘Is het nodig om te fluisteren, Miss Carson?’ vroeg hij op scherpe toon. Rachel bloosde.

‘Ik... ik was het me niet bewust,’ zei ze. ‘Ik stelde net Mr. Bergen voor om naar Nicky te gaan, want hij begint ongeduldig te worden.’

De strenge blik werd onmiddellijk op Lars gericht, die haastig de andere kant opkeek. Niet op haar gemak keek Rachel van de één naar de ander.

‘Als je liever hebt dat ik Nicky meeneem, Lars, dan kan dat,’ zei Neil. ‘Als jij liever iets anders gaat doen...’

De insinuatie was te duidelijk om genegeerd te kunnen worden. Rachel zag dat Lars vuurrood werd en haar, niet op zijn gemak, aankeek voor hij antwoord gaf.

‘Dat is niet nodig, ik neem hem wel mee,’ zei hij kortaf. ‘Ik stond even met Rachel te praten voor ik weg zou gaan.’

Alsof hij zijn recht daartoe wilde bevestigen, legde hij opnieuw een arm op het schot achter haar en nam een intieme houding aan. Dat, en het feit dat hij haar bij haar voornaam noemde, maakten dat Neil haar een ogenblik onderzoekend aankeek, voor hij het woord weer tot zijn neef richtte.

‘Juist,’ zei hij kalm. Rachel voelde wel dat er een betekenis aan dit woordje gegeven moest worden.

Het was duidelijk dat Lars tot een zelfde conclusie was gekomen, want hij zei: ‘Ik zie niet in waarom ik niet even met Rachel zou mogen praten als ik daar zin in heb.’ Neil keek hem fronsend aan voor hij antwoord gaf.

‘Praat gerust met haar,’ adviseerde hij. ‘Maar moeten jullie elkaar echt hier in de stal ontmoeten, Lars... terwijl Nicky jullie kan zien?’

Wat er ook met deze eenvoudige woorden bedoeld werd, het was duidelijk dat ze doel troffen. Het gezicht van Lars stond niet langer boos, eerder nadenkend. Alsof hij werd aangetrokken door de spanning tussen de twee mannen, kwam Nicky de stal binnengereden en zat even van de één naar de ander te kijken. Plotseling zag hij Rachel met een beschermende arm van Lars om haar schouders staan en hij knipoogde.

Het leek er veel op alsof hij plotseling een bekende scène had herkend en er niet bij betrokken wilde raken. Hij schudde heftig het hoofd, wendde de pony en reed terug naar het erf. Met zijn schrille kinderstem riep hij overbodige bevelen tegen het dier.

Bezorgd volgde Lars hem met de ogen. Een klein stram figuurtje, vol zelfvertrouwen doch plotseling erg kwetsbaar. ‘Je denkt toch zeker niet dat hij het zich zal herinneren,’ merkte hij op, maar voor hij verder kon gaan, werd hij door een afgebeten opmerking onderbroken.

‘Ja, natuurlijk herinnert hij het zich!’ beet Neil hem toe. ‘Zag je dat dan niet?’

‘Maar...’ Lars schudde het hoofd en keek naar Nicky, die in cirkels rondreed. Daarop haalde hij de schouders op en maakte een onzeker gebaar. ‘Ik heb er niet bij nagedacht,’ bekende hij.

‘Dat is wel duidelijk,’ zei Neil kalm. ‘Ik heb liever dat je onder de gegeven omstandigheden ergens anders met Miss Carson praat... tenminste als Nicky in de buurt is... je begrijpt wel waarom.’

Even dacht Rachel dat Lars zou instemmen en dat daarmee de zaak van de baan zou zijn. Zijn ogen begonnen echter van woede te schitteren en verwijtend keek hij zijn neef aan, ‘Jij kunt Lynn niet vergeten, is het wel?’ vroeg hij met schorre stem en bleef de ander strak aankijken.

‘Nietwaar?’ daagde hij hem uit.

Een ogenblik bleef Lars stokstijf staan, keek hem strak aan alsof hij wist dat ieder argument tot mislukking was gedoemd. Daarop schudde hij het hoofd, en zonder een woord tegen Rachel te zeggen leidde hij de gezadelde ruin naar buiten en wierp zich in het zadel.

‘Nicky!’

Ze hoorde hem het jongetje ongeduldig roepen. Even later reden de twee het erf af. Nicky’s stemmetje werd zachter toen ze de koude herfstlucht inreden. Hij vroeg kennelijk waarom zijn oom niet meeging en hij keerde zich na Lars’ antwoord op het ruiterpad om, teneinde te wuiven. Neil wuifde terug voor hij verder ging met het zadelen van de ruin. Hij nam totaal geen notitie van Rachel.

Het was niet zozeer de boosheid die er hem zo koel deed uitzien, dacht ze, terwijl ze hem vanuit haar ooghoeken opnam. Ergens zat er een emotie waarvan ze de diepte niet kon peilen. De naam Lynn had bij beide mannen zo’n heftig gevoel opgeroepen, dat het wel duidelijk was dat ze een diepe indruk moest hebben achtergelaten. Rachels nieuwsgierigheid was gewekt.

Lars had opgemerkt dat zijn neef niet van steen was. Er was een mogelijkheid, dacht Rachel, dat deze mysterieuze Lynn eens een twistpunt tussen beide mannen was geweest. Hoewel de gedachte aan een jaloerse Neil Brett haar toch wel wat te ver ging. Het opende echter mogelijkheden die tot dusver nog niet aan de orde waren geweest. Opnieuw nam ze hem nieuwsgierig op.

Was Lars Bergen erg knap en aantrekkelijk op de meer conventionele manier, dan was Neil Brett een veel grotere uitdaging. Hij was volwassener en riep een gevoel op waaraan veel moeilijker het hoofd te bieden zou zijn, mits ze erbij betrokken zou raken. Ze keek nog even naar hem voor ze besloot weg te gaan en naar het huis te wandelen. Hij zou het waarschijnlijk niet eens merken als ze vertrok, want hij had haar volledig genegeerd nadat Lars en Nicky waren weggereden.

Voor ze een paar passen had gedaan, riep hij haar echter bij haar naam. Getroffen door zijn onverwachte reactie, keerde ze zich snel om. Nadat hij haar had teruggeroepen, zei hij een poosje niets en bleef haar van het einde van de stal aanstaren. Zijn blik had geen enkele uitdrukking, zodat ze niet kon zeggen wat er in hem omging.

‘Vindt u Lars aantrekkelijk?’ vroeg hij plotseling.

Haar hart sloeg weer op hol en ze zou hebben gezegd dat het hem niets aanging als ze op haar eigen gevoelens afging, maar ze begreep dat er méér achter deze vraag stak. Daarom knikte ze slechts en zocht naar woorden die niet voor een tweeledige uitleg vatbaar waren.

‘Ik... ik vind dat Mr. Bergen erg aantrekkelijk en charmant is,’ zei ze langzaam.

Hij liep de stal door en ging op bijna dezelfde plaats staan waar Lars had gestaan. Ook hij legde een arm op het schot tussen de twee boxen. Rustig keek hij op haar neer en naar Rachels gevoel was hij dichterbij dan goed voor haar was. Ze deed erg haar best haar hartslag, die door zijn directe aanwezigheid van slag was, onder controle te krijgen.

‘U moet hem niet meer in de stal ontmoeten, zoals vandaag,’ zei hij kortaf, alsof hij geen tegenspraak duldde.

‘Ik... ik heb begrepen uit uw opmerkingen tegen Mr. Bergen dat u... dat u daar een speciale reden voor heeft,’ zei ze en wilde weglopen. Hij hield haar echter met zijn volgende woorden tegen.

‘Ik gebied het u, Miss Carson!’ beet hij haar toe. ‘Het is u niet toegestaan hier uw... afspraakjes met mijn neef te maken. Zeker niet als Nicky bij u is. Is dat duidelijk?’

‘Ik... ik wilde u alleen even uitleggen,’ zei ze met verstikte stem, ‘dat ik slechts een moment met Mr. Bergen stond te praten. Hij heeft u dat ook gezegd. Er was geen afspraak en die zal er ook nooit zijn, zeker niet als u er zo duidelijk tegen bent!’ Ineens zei ze door een onweerstaanbare drang gedreven: ‘Ik zei al tegen Lars dat u ertegen zou zijn.’

De blauwe ogen vernauwden zich. Even keek hij haar strak aan, zodat ze zich afvroeg of haar bekentenis hem had verrast. ‘Heeft u tegen Lars gezegd dat ik ertegen zou zijn?’ vroeg hij rustig. Rachel knikte bevestigend.

‘Ik... ik heb hem gezegd dat u het waarschijnlijk niet prettig zou vinden als ik te familiair zou worden met een lid van de familie,’ ging ze verder. Ze schrok toen hij plotseling zijn arm van het schot af haalde en de handen in de zakken stak.

Hij zag er enigszins angstaanjagend uit, zoals hij daar stond met de voeten stevig op de grond en die vreemde glans in de ogen, waarvan ze niet zeker was of het op boosheid duidde.

‘U denkt dus dat ik een snob ben,’ zei hij. Rachel schudde het hoofd. Het was wel zeker dat als ze hem nog verder verveelde en hij woedend zou worden, ze haar baan kwijt zou zijn. Om verschillende redenen vond ze dat niet zo’n prettig idee.

‘Ik... ik heb niet gezegd dat u een snob bent,’ ontkende ze haastig. ‘Ik bedoel alleen... nou ja, dat u de dingen niet in hetzelfde licht ziet als Lars.’

‘Dat is heel goed mogelijk.’ In haar gevoelige oren klonk zijn stem een beetje hees.

‘Begrijpt u m’n belangstelling alstublieft niet verkeerd,’ ging hij verder, voor ze er een woord tussen kon krijgen. ‘Het kan me geen zier schelen hoe en waar Lars z’n zaakjes regelt. Als hij er Nicky maar niet bij betrekt... dat zal ik nooit toestaan!’

‘Daar is geen sprake van... er is evenmin sprake van een affaire,’ ontkende Rachel verontwaardigd. ‘U heeft het recht niet zo iets te veronderstellen. ’

Ze voelde dat ze verdacht dicht bij tranen was en ze kon geen andere zekerheid vinden dan de zwakheid van tranen om Neil Bretts verachting op te roepen. Er was iets van onbuigzaamheid in hem en dat was nieuw voor haar. Ze voelde dat ze hem wilde uitleggen dat er enkel een vluchtige flirt tussen haar en zijn neef was geweest — tot dusver tenminste.

‘Het kan me allemaal niets schelen,’ verklaarde hij koel. ‘M’n enige zorg is Nicky.’

‘De mijne ook.’

Neil keek haar even doordringend aan en schudde vervolgens het hoofd. ‘Dat betwijfel ik heel erg. Geen meisje dat zo mooi is als u kan haar hele aandacht aan een jongetje wijden. Zeker niet als er een man zoals Lars in de buurt is om haar af te leiden.

‘Dat is niet waar,’ ontkende Rachel heftig. Zelfs in haar eigen oren klonk de ontkenning niet erg overtuigend. Tot dusver had ze Lars Bergen de kans niet gegeven haar ten koste van Nicky af te leiden. Toch was het mogelijk dat het zou gebeuren, dat viel niet te ontkennen.

Neil bleef haar aankijken tot haar wangen in vuur en vlam stonden. Het was wel duidelijk dat hij geen waarde aan haar ontkenning hechtte. Even kwam er een brede glimlach om zijn mond.

‘Wetend dat Lars vroeg of laat zou komen opdagen,’ zei hij, ‘had ik me misschien beter bij m’n voorganger kunnen aansluiten en u tijdens het onderhoud moeten zeggen dat u voor deze baan niet geschikt bent.’

Verontwaardigd keek Rachel hem aan. Lars had alleen gezegd dat z’n neef niet van steen was en hier stond hij opmerkingen te maken, die inhielden dat Lars haar enige afleiding was. Dit was te erg om het eenvoudig over zijn kant te laten gaan en ze voelde dat ze hem van repliek moest dienen.

‘Is dat niet zo’n beetje als de pot die de ketel verwijt dat hij zwart ziet?’ zei ze impulsief en hield de adem in toen ze de heldere glinstering in zijn ogen zag.

Haar hoofd duizelde en ze voelde zich duizelig toen hij voor haar ging staan en haar op een manier aankeek die onverwachte emoties bij haar opriep. Zijn lange, mannelijke lichaam was dicht genoeg bij haar om een warmte uit te stralen. Er ging een vreemde dreiging van zijn houding uit en onwillekeurig huiverde ze.

‘En wat houdt dat in?’ vroeg hij. Rachel schudde het hoofd en wilde om de zaak nog niet erger te maken geen antwoord geven. ‘Heeft u soms klachten over de manier waarop ik me gedraag?’ vroeg hij. Opnieuw schudde Rachel het hoofd. ‘Nee!’ ontkende ze haastig. ‘Hij... Lars zei gewoon dat... dat u niet van steen bent,’ voegde ze eraan toe.

Neil grinnikte. ‘Dacht u dat dan?’ vroeg hij. Rachel merkte dat ze voortdurend met het hoofd stond te schudden.

‘Prima,’ zei hij droog. ‘Ik haat het idee u onder valse voorwendsels te laten werken!’

‘Mr. Brett...’

‘Moet ik het bewijzen?’ stelde hij met schitterende ogen voor. Hij lachte kort toen het verschuiven van een gelaarsde voet in het stro een uitroep bij haar uitlokte. ‘U kunt beter naar huis teruggaan,’ adviseerde hij. Rachel keek hem met grote ogen na toen hij naar het eind van de stal terugliep.

Zijn reactie op haar hatelijkheid was onverwacht en ontzenuwend geweest en ze voelde dat ze trilde als een espeblad. Haar knieën knikten en ze was bijna niet in staat naar het huis terug te lopen. Daarom volgde ze hem de stal in.

‘Het... ’t spijt me,’ zuchtte ze. ‘Ik... ik wilde niet...’

‘Uitdagend zijn?’ vroeg hij over een schouder.

‘Het spijt me.’

Er vielen schaduwen op zijn gezicht door het gedempte licht in de stal. Zijn voorhoofd werd gedeeltelijk bedekt door een lok blond haar. Rachel dacht dat ze nog nooit iemand zó mannelijk had gezien.

‘U zult er spijt van krijgen als u niet doet wat ik zeg,’ stelde hij rustig. ‘Ga nu naar het huis terug.’

Hij wendde zich van haar af en opnieuw keek Rachel naar de brede, sterke rug. Even bleef ze staan kijken en hoopte dat hij zich nog zou omkeren. Met kloppend hart verliet ze daarna de stal.

Toen ze wat later omkeek, zag ze hem de stal uitrijden en de richting inslaan die ook Lars en Nicky hadden genomen. Een lange, magere, autoritaire figuur, die haar hart sneller deed kloppen. Opgelucht zuchtend ging ze op weg naar huis.