HOOFDSTUK 9

 

 

 

John en Moira Smythe zaten al op hen te wachten op het hotelterras, toen ze bij Pirates’ Cove aankwamen. Thea herinnerde zich vaag dat ze John Smythe had ontmoet. Hij was tegen de dertig en nogal dik. Hij had haar best een aardige man geleken.

Zijn vrouw schatte Thea achter in de twintig. Ondanks haar zorgvuldig geschikte goudblonde krullen zag ze er uit alsof ze dieet had gehouden en daarbij iets te snel was afgevallen. Ze maakte de indruk van een enigszins hulpeloos vrouwtje, dat een krachtige hand nodig had om haar te leiden, en dan bij voorkeur een mannenhand. Ze begroette Thea overdreven hartelijk, met als gevolg dat Thea meteen op haar hoede was en haar onder het eten scherp in de gaten hield.

Toen ze aan de tafel op het afgeschutte gedeelte van het terras gingen zitten, had Thea het gevoel dat ze er ontoonbaar uitzag in haar ribfluwelen broek. Moira Smythe, in haar strak sluitende, pauwblauwe zijden japonnetje stak wel bij haar af. Thea besloot zich voor haar informele kleding te verontschuldigen.

Maar dit was helemaal niet naar de zin van Marcus, die meteen zei: ‘We zijn vanmorgen op het strand geweest en ik heb helaas niet op de tijd gelet. Ik heb Thea niet meer de gelegenheid gegeven zich om te kleden.’ Hij liet duidelijk uitkomen dat hij het voor het zeggen had, en Thea voelde dat ze bloosde onder Moira’s nieuwsgierige blikken.

Het was woord voor woord waar, dacht Thea woedend. Ze kreeg van Marcus nooit ergens de kans toe. Het feit dat de vrouw tegenover haar vol afgunst naar haar keek was maar een schrale troost onder deze omstandigheden.

John Smythe grinnikte en sloeg Marcus op de schouder. ‘Zo moet je ze aanpakken, kerel.’ Tegen Thea zei hij lachend: ‘Er zit niets anders op dan hem maar zijn zin te geven, maar daar was je zelf natuurlijk ook al achter gekomen, hè?’

Zijn vrolijkheid verdween als sneeuw voor de zon toen hij de kille blik van zijn vrouw opving. Thea had erg met hem te doen. Er scheen geen sprake te zijn van liefde of begrip van de kant van zijn vrouw, alleen maar van verveling.

‘O, tot dusver, heb ik het kalm aan gedaan met haar,’ zei Marcus zacht, ‘maar ze leert het al aardig, hè schat?’

Thea keek hem ook niet bepaald liefdevol aan. Ze vroeg zich af wat hij zou doen als ze hardop zei wat ze van zijn taktiek vond. Maar zijn ogen spraken boekdelen, en haastig boog ze zich over haar bord.

Toen ze aan de koffie toe waren, begonnen de mannen zakelijke kwesties te bespreken.

‘Ik heb gisteren eens wat rondgekeken,’ zei John, terwijl hij een sigaar opstak. ‘Er staat daar ergens een oud huis op de heuvel, een soort pension, denk ik. Het ziet er nogal verwaarloosd uit, maar de grond zou ik best kunnen gebruiken. Ik zal eens zien of er over te praten valt.’ Thea keek op. ‘Beach House bedoel je?’

‘Dat zou best eens kunnen,’ zei hij verbaasd. ‘Ken je dat? Je weet zeker niet toevallig wie de eigenaar is, hè?’

Thea keek even naar Marcus en zei toen: ‘Toevallig wel. Ik woon daar. De eigenares is Mrs. Welling, maar die verkoopt de zaak niet.’ John Smythe haalde de schouders op, ‘Ik denk dat ze best bereid is op een goed bod in te gaan. Ik kan het in elk geval proberen.’ Marcus keek naar Thea. ‘Ze heeft me verteld dat ze van plan was bij haar neef in huis te gaan wonen. Ze zei dat de zaak haar een beetje te veel werd.’

Thea knikte. ‘Maar verkopen doet ze niet,’ zei ze vastberaden. ‘Ze wil het pension aanhouden en het door iemand anders laten leiden. Die pensiongasten wonen daar al jaren.’

‘Nu, als het er alleen om gaat een ander onderkomen voor die mensen te zoeken, dan denk ik niet dat dat zo moeilijk zal zijn. Ik wil hen best een paar flats verhuren als ik op die manier van dat oude kavalje kan afkomen.’

‘Tegen een prijs die zij zich kunnen permitteren?’ vroeg Thea ironisch. ‘En als ze nu eens niet willen verhuizen? Ze beschouwen Beach House als hun thuis,’ liet ze er verontwaardigd op volgen.

John wierp Marcus een blik van verstandhouding toe. ‘Heb je soms een soort fïlantrope in huis gehaald?’ vroeg hij lachend.

Marcus sloeg zijn arm om Thea’s slanke taille en trok haar naar zich toe. ‘Dat weet ik nog niet precies,’ zei hij hooghartig, ‘maar in elk geval ben ik van plan haar te houden.’

Thea voelde dat haar knieën begonnen te knikken. Ze was het liefst een eindje bij hem vandaan gegaan, maar wist wel dat ze maar beter net kon doen of er niets aan de hand was.

‘Moeten we het nu echt over zaken hebben?’ vroeg Moira ongeduldig, alsof ze het niet langer kon aanzien dat iemand dergelijke attenties ondervond van een man waarop zij al zo lang een oogje had. Tot dat moment had ze geen enkel blijk van ongeduld gegeven, bedacht Thea, die het helemaal niet erg vond dat de mannen zaten te praten.

John keek zijn vrouw verbaasd aan. ‘We zijn hier toch om zaken te doen, schat? Dat heb ik je toch gezegd. Ga anders een poosje liggen zonnebaden, als je je verveelt.’

‘In mijn eentje zeker? Dank je feestelijk!’ Ze keek Thea onderzoekend aan. ‘Of heb jij soms zin mee te gaan naar het strand?’

Thea wilde aan de ene kant wel graag bij Marcus weg, die nog steeds zijn arm om haar middel had. Toch wilde ze ook wel weten wat John Smythe van plan was met Beach House, zodat ze Mrs. Welling tijdig kon waarschuwen.

Natuurlijk was het zoals altijd weer Marcus die de zaak regelde. ‘Gaan jullie maar verderop op het terras liggen,’ stelde hij voor. ‘Daar is het niet zo druk als op het strand. Dan komen we over een poosje wel bij jullie om thee te drinken.’

Toen Thea op een van de ligstoelen ging liggen die op Marcus’ privé-terras stonden, en wachtte tot Moira zich had omgekleed in een zonnepakje, dacht ze aan wat Marcus had gezegd over zijn verandering van taktiek wat haar betrof. Als hij zelf vond dat hij tot dusver nogal kalm aan had gedaan met haar, dan moest ze er niet aan denken wat haar nog te wachten stond.

Het was natuurlijk best mogelijk dat hij alleen maar probeerde Smythe een rad voor de ogen te draaien, maar dat leek Thea toch niet waarschijnlijk. Dat betekende wel dat hij blijkbaar werkelijk van plan was haar af te straffen, omdat ze het spelletje niet had gespeeld zoals hij dat wilde. Ze had hem in zijn trots gekrenkt, dat had hij zelf toegegeven, en zoiets kon hij natuurlijk moeilijk verwerken.

Vanaf de plek waar ze lag, zag ze het strand beneden en af en toe hoorde ze het gelach van kinderen. Ze hield zielsveel van Marcus en dat zou ook altijd zo blijven, maar ze vroeg zich af of ze het zonder kinderen zou kunnen stellen. Ze wilde kinderen van hem en van niemand anders. Zou ze kunnen trouwen met een man die niet van haar hield en haar op een dag zou afdanken, als hij haar niet langer aantrekkelijk vond?

Ze probeerde zich een dergelijke toekomst voor te stellen. Elke morgen zou ze opstaan met de angst dat hij haar die dag misschien zou vragen uit zijn leven te verdwijnen. En daarna stonden haar jaren van eenzaamheid te wachten, jaren vol verlangen naar een man die niets meer om haar gaf.

Ze schudde het hoofd. De gevoelens die zijn aanraking in haar wakker riep, zou ze van zich af moeten zetten. Het ging alleen om de toekomst. Ze moest haar verstand gebruiken en niet doen wat haar hart haar ingaf. Ze moest hier weg, dacht ze wanhopig, anders was ze verloren. Ze had immers geen schijn van kans tegenover een man zoals hij ?

Als Moira niet juist op dat ogenblik was teruggekomen, zou Thea haar ribfluwelen broek en haar blouse hebben gegrepen en er vandoor zijn gegaan, terwijl Marcus het druk had met iets anders.

‘Het kan best zijn dat ik me vergis,’ mompelde Moira terwijl ze op een ligstoel naast Thea ging liggen, “maar ik heb het gevoel datje niet zo dol op die knappe knul bent als er wel van je wordt verwacht.’

Thea zette grote ogen op. Terwijl ze naar een plausibele verklaring zocht voor haar weinig verliefde houding jegens Marcus, staarde ze afwezig naar de helgroene bikini die Moira aan had. ‘Ik ben nogal gereserveerd,’ antwoordde ze behoedzaam en keek vlug de andere kant op toen ze zag dat Moira haar door scheen te hebben.

Moira zuchtte en liet haar hoofd achterover zakken. ‘Ik heb wel eens gehoord dat Engelsen zo koel zijn,’ zei ze ironisch. ‘Maar ik had gedacht dat dat alleen voor de mannen gold.’

Daarna bleef het even stil. Thea deed de ogen dicht en het de warmte van de zon op zich inwerken, in de hoop dat Moira over iets anders zou beginnen als ze dan toch zo nodig moest praten. Maar Moira het niet los.

‘Je mag wel uitkijken,’ zei ze bedachtzaam. ‘Hij is er niet de man naar om met zich te laten sollen, en er zijn er genoeg die met beide handen de gelegenheid zouden aangrijpen om hem aan zich te binden.’

Sapphire bijvoorbeeld, dacht Thea verdrietig, en wie weet wie nog meer. Moira zelf ook, als het er op aankwam. Ze had haar ogen bijna niet van hem kunnen afhouden aan tafel. Om te laten merken dat ze niet zo dom was als Moira blijkbaar dacht, zei Thea droogjes: ‘Je bedoelt Sapphire zeker, hè?’

Moira hief het hoofd open staarde haar verbaasd aan. ‘Over Sapphire zou ik me maar niet druk maken, als ik jou was.’ Toen liet ze het hoofd weer zakken. ‘Die heeft al genoeg geprofiteerd van de familie Conan. Ze heeft geboft dat Marcus zijn vaders wens is nagekomen en voor haar toekomst heeft gezorgd. Als ze soms denkt dat ze nog meer van hem te verwachten heeft, is ze niet goed snik. Dat zou ze wel willen.’

Thea ging recht overeind zitten en staarde naar Moira, die op haar rug lag met de ogen dicht. ‘Is Sapphire dan...’ Ze slikte en haalde diep adem, maar verder kwam ze niet en dat was ook niet nodig.

Moira glimlachte op een manier die Thea deed denken aan een poes, die naar een grote kom met room zit te loeren. ‘Je bedoelt of Sapphire soms de maitresse van zijn vader is geweest? Nou en of.’ Ze scheen te genieten van wat ze te zeggen had. ‘Maar ik denk niet dat Marcus zou willen dat het hele eiland dat te weten kwam. De meeste mensen hebben altijd gedacht dat ze van hem was. Ze moest jou wel hebben, hè?’

Thea moest die onthullende mededeling eerst verwerken. Ze herinnerde zich dat Pauline had verteld dat Sapphire hier al zo lang was. Vijf jaar was ook lang, en zijn vader was nu vijf jaar dood. In vijf jaar tijd kon heel wat gebeuren, dacht ze verdrietig. Ze kon zich niet voorstellen dat een man de kans niet zou waarnemen om een zwoele schoonheid als Sapphire beter te leren kennen, zelfs Marcus niet. ‘Vijf jaar is een hele tijd,’ zei ze halfluid.

‘Je bedoelt sedert Mr. Conan dood is?’ vroeg Moira. ‘Ach, vijf jaar of tien jaar, voor Marcus zou het geen enkel verschil maken. Hij is er de man niet naar om genoegen te nemen met wat iemand anders overlaat, zeker niet als het om zijn vader gaat. Ook al zou hij misschien in de verleiding zijn gekomen, maar dat is hij niet,’ zei ze voldaan. ‘O, ze heeft een mooi figuur, maar de rest is schone schijn. Toch moet je haar nageven dat ze het nooit heeft opgegeven. Marcus duldt haar, maar meer ook niet.’

Thea ging achterover liggen en sloot de ogen. Ze verlangde er naar alleen te zijn om te verwerken wat ze zojuist allemaal had gehoord. Maar vooral verlangde ze er naar Marcus dicht bij zich te hebben. Dan kon ze hem vertellen hoe verkeerd ze hem had beoordeeld en hoeveel ze van hem hield.

Maar het duurde niet lang of de twijfel begon weer te knagen. Eigenlijk was er niets veranderd. Marcus had nog steeds dezelfde opvatting over het huwelijk, en het ergst van al was dat hij niet van haar hield. Thea hoorde een kind lachen op het strand en kromp ineen. Als hij werkelijk van iemand hield, zou hij ook kinderen willen hebben. In een gelukkig huwelijk sprak zoiets vanzelf.

‘Je weet niet half hoezeer je boft,’ ging Moira door. ‘Als ik jou was, zou ik in de zevende hemel zijn,’ liet ze er dromerig op volgen. ‘Moetje zien waar ik mee opgescheept zit. Die man van mij ziet er totaal niet romantisch uit.’

‘Ach, het gaat toch niet om het uiterlijk,’ zei Thea. ‘Ik vind John erg aardig en ik kan wel zien dat hij van zijn vrouw houdt.’

‘O ja,’ zei Moira verveeld, ‘maar ik vind wel dat een goed uiterlijk veel vergoedt.’

Thea werd er mistroostig van. Die vrouw hield helemaal niet van haar man! Ze begon te begrijpen waarom Marcus niet veel van een huwelijk verwachtte. ‘Ben je soms van plan je te laten scheiden en het er eens goed van te nemen?’ vroeg ze.

Moira ging woedend rechtop zitten en staarde Thea aan. ‘Wie zegt dat?’ Toen ze Thea’s geschrokken gezichtje zag, kalmeerde ze wat. ‘Goed ,’ zei ze en staarde naar haar helrood gelakte nagels. ‘Ik blaas af en toe wat stoom af, maar ik ben toch niet gek? Ik kijk wel uit, ik ben heus niet van plan alleen achter te blijven. Dat soort vrouwen doet net of ze zich kostelijk vermaken, maar de enige feesten waar ze naar toe gaan, zijn de feesten die ze zelf geven. Als een zwerm sprinkhanen zouden ze op mijn John neerstrijken, als ze de kans kregen.’ Plotseling zweeg ze even, alsof haar iets te binnen schoot..‘Zeg, er is toch niet over gepraat?’ Ze fronste bezorgd het voorhoofd en zuchtte diep. ‘Nu ja, laat maar, kind,’ zei ze en ging weer achterover liggen. Maar ze was er nog steeds niet gerust op, dat zag Thea best. Ook al zei ze: ‘John doet zoiets niet. Daar zorg ik wel voor.’

Thea was er van overtuigd dat ze zonder het te willen Moira enorm aan het schrikken had gemaakt, ook al had Moira geprobeerd dat voor haar te verbergen. ‘Jullie hebben geen kinderen, hè?’ vroeg ze na een poosje. ‘Neem me niet kwalijk, ik wil me niet bemoeien met dingen die me niet. aangaan, maar John lijkt me echt een man die best kinderen zou willen hebben. Of is dat niet zo?’

Moira keek haar verbaasd aan en dacht na. ‘Ik denk dat hij het aan mij overlaat,’ zei ze peinzend. ‘Het is anders geen gek idee.’ Toen draaide ze zich op haar buik, zodat ze met haar ingevette rug in de zon kwam te liggen. ‘Bedankt voor de tip.’

Meer zei ze niet, maar Thea wist best wat ze bedoelde en dat stemde tot tevredenheid. John Smythe zou binnenkort nog verbaasd opkijken. Ze dacht aan wat John had gezegd, of ze soms een soort fïlantrope was. Misschien was ze dat ook wel. Kon ze haar eigen problemen maar zo vlot oplossen, dacht ze spijtig.

Wat Moira anders over echtscheiding had gezegd kwam wel overeen met wat ze er zelf ook van vond. Marcus scheen te denken dat het de meeste vrouwen daar om te doen was, zodat ze met een flinke alimentatie en in volkomen vrijheid de rest van hun levensdagen konden doen wat ze wilden. Hij had eens moeten horen wat Moira er van zei, dacht Thea, maar hij wilde toch alleen maar zien wat hij meende te zien.

De Smythes vertrokken vroeg op de avond. Moira besteedde veel aandacht aan haar man. Die keek er nogal van op, maar zag er zeer voldaan uit.

Tot Thea’s verbazing bracht Marcus haar kort daarop naar huis. Hij zei dat hij die avond nog moest werken, omdat hij John wat cijfers had beloofd tegen de volgende middag.

Dat was een hele opluchting voor Thea, maar toch vroeg ze zich af of hij soms een andere afspraak had. Zij had gedaan wat hij van haar verlangde, dacht ze afwezig, terwijl ze naar het voorbijglijdende landschap staarde. En nu probeerde hij haar zo snel mogelijk kwijt te raken. Zou hij soms een afspraak hebben met Sapphire? Ze had zo graag willen geloven wat Moira had gezegd over zijn verstandhouding met Sapphire, maar er viel niet te ontkomen aan het feit dat hij haar die avond van het hotel had afgehaald, en dat Sapphire dat de avond daarop ook van hem had verwacht. Iemand een handje helpen bij het opbouwen van een karrière was allemaal goed en wel, maar daarom hoefde je na die tijd nog niet naar haar pijpen te dansen, tenzij...

Thea slikte. Met dit soort gepieker schoot ze niets op. Om haar gedachten bij iets anders te bepalen vroeg ze: ‘Wat heeft John eigenlijk besloten met Beach House te doen?’ Ze had er eerder naar moeten vragen, maar ze had het te druk gehad met haar eigen problemen.

Marcus was opvallend stil geweest tijdens de rit, maar nu keek hij haar even van opzij aan, voordat hij verstrooid antwoordde: ‘Precies wat hij zei dat hij wilde doen.’ Het klonk alsof hij voor dat soort banale zaken totaal geen belangstelling had.

Thea knikte. Het was duidelijk dat hij er verder geen woord aan vuil wenste te maken, terwijl hij toch wel kon nagaan dat het haar interesseerde. Straks zei hij natuurlijk ‘Tot kijk’, of zo iets, als hij haar afzette bij Beach House. Dat zeiden ze allemaal, dacht ze vermoeid.

Toen de auto stopte vlak voor het huis, had Thea het gevoel dat ze Marcus’ aanblik nauwelijks meer kon verdragen. Toch lukte het haar bij het uitstappen opgewekt te zeggen: ‘Nou, bedankt voor de gezellige dag.’ Vlug liep ze naar de deur en ze struikelde bijna toen hij haar nariep: ‘Tot kijk.’

Thea keek niet om en liep gewoon door. Ze stak alleen haar hand op. Tegen de tijd dat ze de deur opende, was de auto al weg.

Natuurlijk lag Mrs. Welling nog lang niet in bed, daarvoor was het nog veel te vroeg. Thea bereidde zich maar vast voor op een avondje babbelen met de oude dame, hoewel ze veel liever regelrecht naar haar kamer zou zijn gegaan om eens lekker uit te huilen.

Toen Mrs. Welling vroeg of ze iets te eten wilde, legde Thea uit dat ze genoeg had gegeten. Ze kon wel zien dat Mrs. Welling blij was haar te zien. Ze was aan Thea’s gezelschap gewend geraakt en Thea vroeg zich af hoe dat nu moest als ze eenmaal bij haar neef woonde. Die was een groot deel van de tijd van huis. Thea wist niet in welk deel van Charlotte Amalie die flat was, maar ze hoopte dat het vlak bij het hotel was waar Mrs.Wellings broer als manager werkte,zodat ze regelmatig gezelschap zou hebben van haar broer of van Pauline.

Toen ze in de zitkamer zaten, begon Thea over het voorstel van John Smythe met betrekking tot dat deel van het eiland. ‘Hij heeft zijn oog laten vallen op Beach House,’ zei ze en lette scherp op hoe Mrs. Welling op dat nieuws zou reageren.

‘Dat hindert niet,’ zei Mrs. Welling kalm. ‘Hij kan doen wat hij wil, als hij maar niet denkt dat ik de boel verkoop.’

‘Dat heb ik hem ook gezegd,’ zei Thea.

‘Mooi,’ zei Mrs. Welling tevreden. ‘Wat zei hij toen?’

Thea haalde de schouders op. ‘Hij scheen te denken dat als hij maar genoeg bood, u uiteindelijk wel zou toegeven.’

De oudere vrouw schudde glimlachend het hoofd. ‘Er zijn dingen die voor geld niet te koop zijn. Beach House is er een van. Wat moet ik op mijn leeftijd met zoveel geld? Ik heb alleen een hobby nodig, want ik zie mezelf nog niet de hele dag in die flat zitten met niets om handen. Dat is niets voor mij.’

‘Waar is die flat eigenlijk?’ vroeg Thea vlug. Ze begon te vermoeden dat Mrs. Welling nu misschien niet bereid zou zijn uit Beach House weg te gaan, en zowel Andy als Pauline zouden haar dat niet in dank afnemen. Die hadden het beste met de oude dame voor, net als Thea.

‘Vlak bij dat hotel van Joseph. Andy wilde niet dat ik voortdurend alleen zou zijn. Ik ben niet van plan hem of Pauline te overlopen, maar ik vind het wel prettig ze in de buurt te hebben. Ik hoop trouwens dat jij me ook af en toe eens komt opzoeken, als je goed en wel op jezelf woont.’

Thea beloofde het maar vroeg zich wel af wanneer dat zou gebeuren. Eerst zou ze een andere baan moeten vinden, alleen al om te kunnen sparen voor haar terugkeer naar Engeland, maar dat zei ze niet tegen Mrs. Welling, die haar nu begon uit te horen over het nieuwe project.

‘Zei hij werkelijk dat hij belangstelling had voor dit deel van het eiland?’ vroeg ze. ‘Er is anders een veel betere plek een eindje verderop. Daar komen een paar mensen van het eiland, die de drukte willen vermijden. Er is een mooie kleine kreek maar er zijn daar helemaal geen voorzieningen. Dat zou me een veel beter plek voor hem lijken.’

Thea was nu doodmoe en wilde het liefst naar haar kamer, maar dat liet ze niet merken. ‘Volgens mij is hij alleen nog maar op zoek naar een geschikte plek. U moet hem die plek maar wijzen als hij met zijn portefeuille begint te zwaaien. Zou u het erg vinden als ik nu naar bed ging?

Eenmaal in haar slaapkamer, ging Thea niet meteen naar bed maar bleef een poosje uit het raam zitten kijken.

Marcus’ luchtige ‘Tot kijk' klonk haar nog steeds in de oren. Wat een vreemde, onberekenbare man was hij toch! Eerst zat hij haar op de kop en eiste dat ze hem gezelschap hield zonder te vragen of ze daar wel zin in had, en dan zette hij haar vroeg op de avond al voorde deur af. In elk geval wel zo laat, dat ze geen andere afspraken meer kon maken voor een avondje uit. Niet dat ze ergens anders heen kon, maar het had toch gekund, dacht ze verdrietig.

Nu hij had toegegeven dat ze hem in zijn trots had gekrenkt, begreep Thea zijn manier van denken best, maar dat was ook maar een schrale troost. Als ze er nu maar zeker van kon zijn dat hij haar niet meer de moeite waard vond en haar van nu af aan met rust zou laten... Maar met hem was je nooit ergens zeker van. Ze klemde de handen ineen in de schoot. Ze moest hier weg. Het eiland was te klein. Het zou haar nooit lukken hem uit de buurt te houden, daar zou hij wel voor zorgen. Ze fronste het voorhoofd. Of wilde hij dat ook helemaal niet? Hij had het ook niet kunnen uitstaan dat zij in de kiosk ging werken. Waar ze ook naar toe zou gaan hier op het eiland, vroeg of laat zou haar vroegere relatie met Marcus weer aan het licht komen. Timothy zou het vandaag of morgen toch ook wel ontdekt hebben.

Ze zuchtte diep. Als het iemand anders was geweest dan de ‘grote baas’ zoals Timothy hem had genoemd, zou het er niets toe hebben gedaan. Er waren zoveel mensen die zich verloofden en het dan later weer uitmaakten, dacht ze bedroefd. Marcus vond zoiets ongehoord, die beschuldigde er haar van dat ze met zijn gevoelens had gespeeld.

Geen wonder dat hij zo woest was geweest toen ze Timothy had willen opzoeken! Voorzichtig betastte ze haar lippen, die nog steeds pijn deden. Het was al erg genoeg als je wist dat de man van wie je hield je liefde niet beantwoordde. Het werd echter nog erger als je bedacht dat hij blijkbaar slechts werd gedreven door wraakzucht en dat hij je tenslotte zou gaan haten. Misschien deed hij dat nu al wel, dacht ze. Hij had bijna geen woord tegen haar gezegd op de terugweg.

Vermoeid stond Thea op. Er was maar één manier om uit deze impasse te geraken. Ze moest hier vandaan. Ze mocht niet langer hopen dat er ooit iets zou veranderen. Ze moest een beter betaalde baan zoeken en beginnen te sparen, hield ze zichzelf voor terwijl ze zich uitkleedde. Morgenvroeg zou ze alle kranten kopen en proberen er achter te komen of er soms een arbeidsbureau in de stad was. Mrs. Welling kon haar misschien wel helpen. En als het helemaal niet anders ging, zou ze vragen of ze haar oude baan in het hotel kon terugkrijgen. Marcus had gezegd dat die baan nog steeds beschikbaar was. En Sapphire of geen Sapphire, Thea was bereid haar trots te laten varen en terug te gaan. Trots was iets wat ze zich nu niet kon veroorloven en de baan werd goed betaald.

Toen ze zich had gedoucht en in bed kroop, wist ze wat haar te doen stond. Het was de gedachte aan Pauline die de doorslag had gegeven. Wat had ze haar vrolijke gebabbel gemist. Sapphire was voor drie maanden gekontrakteerd, en die waren nu zo’n beetje voor de helft om. Ze kwam trouwens maar twee avonden per week, had Pauline verteld.

Thea deed het licht uit en liet het hoofd in de kussens zakken. Ze voelde zich eigenaardig opgelucht, alsof alles voorbij was en het er nu alleen nog maar om ging genoeg geld bij elkaar te krijgen om de overtocht naar Engeland te betalen. Pauline zou het best begrijpen. Misschien zou ze nog wel proberen haar hier te houden, maar ze was verstandig genoeg om de zaak van Thea’s kant te bekijken. Met een gerust hart viel ze in slaap.

Maar de volgende ochtend zag het er opeens allemaal veel minder eenvoudig uit. Ze kon Marcus natuurlijk wel aan zijn woord houden en haar baan in het hotel weer opeisen. Maar iemand moest tijdens de afgelopen weken toch haar werk hebben gedaan, en wie het ook was, in elk geval zou diegene het niet prettig vinden te worden overgeplaatst. En dat was natuurlijk precies wat er zou gebeuren, daar was Thea van overtuigd. Pauline’s oom Joseph zou vast geen ruzie met een van de hoteldirecteuren riskeren, zeker niet als dat toevallig Marcus Conan was.

Thea was die morgen heel neerslachtig toen ze de kiosk opende. Ze wilde hier helemaal niet weg en zag op tegen het geloop door de stad, op zoek naar een andere baan. Natuurlijk moest ze dan telkens uitleggen waarom ze op St. Thomas woonde. Het ergste was dat ze tijdelijk werk zocht tegen een zo hoog mogelijk loon om weer naar Engeland te kunnen terugkeren. Natuurlijk zouden ze haar als een zwerfster beschouwen, dat kon ze zich best voorstellen. Waarschijnlijk zouden ze haar onmiddellijk de deur wijzen, nog voor het gesprek goed en wel ten einde was.

‘Goedemorgen, miss, mooi weer vandaag!’ riep een vrolijke stem toen Thea de sleutel in het slot stak. Een paar grote bruine handen verlosten haar van het dienblad vol broodjes dat ze droeg.

Ze was helemaal opgegaan in haar sombere overpeinzingen en had niet gezien dat Sam overeind kwam uit zijn gewone hoekje naast de kiosk, toen hij haar zag aankomen. Verbaasd zei ze: ‘Hallo, houd je nog steeds de wacht?’ Ze had er echter meteen spijt van en liet er vlug op volgen: ‘Ik heb je zaterdag gemist.’

Sam beloonde die vriendelijkheid met een brede glimlach, terwijl hij het dienblad op de toonbank zette. ‘De baas zei dat hij het van me zou overnemen.’

Dat had hij gedaan ook, dacht Thea nijdig en begon de broodjes uit te stallen. Ze zag de eerste klanten al aankomen.

Het verbaasde haar dat Sam weer was komen opdagen, tot ze bedacht dat Marcus nauwelijks tijd had gehad om hem van zijn taak te ontslaan. Zozeer was ze er van overtuigd dat hij zijn belangstelling voor haar had verloren, en dat ze desnoods als havenarbeider kon gaan werken zonder dat hij er zich iets van zou aantrekken.

Toen de eerste toeloop van klanten voorbij was, leunde Thea over de toonbank en staarde naar de schitterend blauwe baai. Zeilbootjes voeren af en aan. Hun verschillend gekleurde zeilen verleenden een vrolijke noot aan het geheel. Als ze terug was in Engeland zou ze er nog vaak aan terugdenken. Bij die gedachte moest ze met haar ogen knipperen om de tranen terug te dringen.

Het had haar ook bepaald niet meegezeten. Het was al erg genoeg geweest Michael te verliezen, zonder haar hart te verliezen aan een man als Marcus Conan. Wat er in de toekomst ook zou gebeuren, altijd zou ze blijven terugverlangen naar dit eiland. Later zou ze zich afvragen waarom ze in vredesnaam niet met Marcus was getrouwd. Waarom ze het geluk niet met beide handen had aangegrepen, toen ze daar de kans nog toe had. Maar aan de andere kant, je kon toch niet op goed geluk trouwen als je zeker wist dat je altijd in angst zou moeten zitten voor de toekomst?

Jammer dat ze niet terug kon naar Bay View, dacht ze bedroefd. Ze was er zeker van dat Marcus Sapphire nog steeds ontmoette en het zou wel goed voor haar zijn geweest met eigen ogen te zien dat hij haar kwam ophalen in het hotel. Thea vermoedde dat Moira’s verhaal over zijn relatie tot Sapphire was ingegeven door wrok, omdat ze niet kon uitstaan dat iemand anders was gelukt wat zij niet voor elkaar had kunnen krijgen. Ze wist niet hoe lang Moira al met John getrouwd was, maar in elk geval had ze Marcus meer dan eens te kennen gegeven dat ze best van zijn attenties gediend zou zijn. Vandaar zijn onwil om in zijn eentje met haar en John te lunchen.

Het liep al tegen sluitingstijd toen Timothy plotseling opdook bij de kiosk. Thea, die druk bezig was met opruimen, schrok toen ze zich realiseerde dat ze hem nog een uitleg verschuldigd was. Ze moest zien hem er van te overtuigen dat het niet haar bedoeling was geweest hem er in te laten lopen. Dat zou niet meevallen.

‘Hallo.’ zei Timothy opgewekt, voor Thea iets kon uitleggen. ‘Ik kon toch niet opstappen zonder mijn goede fee te bedanken, hè? Hoewel ik je vast nog wel eens te zien zal krijgen.’ Hij knipoogde tegen de stomverbaasde Thea en staarde toen naar zijn zeilboot, die op het strand lag. ‘Ik heb me er uitstekend mee vermaakt,’ zei hij, ‘maar ik denk dat de volgende eigenaar er ook wel plezier aan zal beleven.’

Thea haalde diep adem. ‘Hoezo, opstappen?’ vroeg ze aarzelend. ‘Ik heb promotie gemaakt,’ zei hij opgewekt. ‘Dankzij jou heb ik een baan aangeboden gekregen bij Mr. Conan. De kennismaking met jou heeft me in elk geval geluk gebracht.’ Hij stak zijn hand uit zodat de verbijsterde Thea die kon schudden. ‘Zo, ik moest maar weer eens aan het werk gaan. Jij blijft hier ook niet lang meer, heb ik gehoord.’ Hij wierp Thea een veelbetekenende blik toe. Weg was hij weer. Vanuit de verte wuifde hij haar nog een keer toe.

Toen hij uit het gezicht verdwenen was, begon Thea werktuiglijk de inkomsten van die dag te tellen. Maar haar gedachten waren heel ergens anders.

Als Marcus geen tijd had gehad om Sam van zijn taak als waakhond te ontslaan, had hij natuurlijk ook geen tijd gehad om kontakt op te nemen met Timothy. Verbijsterd schudde ze het hoofd. Waarom maakte hij zich eigenlijk nog druk om Timothy? En wat had die eigenlijk gehoord en van wie? Ze tuitte de lippen. Van Marcus natuurlijk, dat was de enige die hem zoiets verteld kon hebben.

Ze deed het geld in de canvas tas om het mee te nemen naar Mrs. Welling, en zuchtte diep, Ze voelde zich net een vogeltje, dat heel even aan de vrijheid heeft mogen ruiken en dan weer gevangen wordt. Deze keer was ze te moe om nog naar een uitweg te zoeken.

Met het geld en het lege dienblad verliet ze de kiosk en deed de deur achter zich op slot. Sam nam het blad van haar over, precies zoals hij sinds zijn verschijnen elke dag nog had gedaan, en vergezelde haar naar Beach House, waar hij net als anders zachtjes: ‘Welterusten, miss,’ zei en haar het dienblad teruggaf.

De koude douche die ze nam zodra ze thuis was, bracht wel haar opwinding enigszins tot bedaren, maar haar hartzeer werd er niet minder om. Waarom trouwde ze eigenlijk niet met die ellendeling, dan was ze tenminste van het gezeur af. Hij zou nooit een nederlaag accepteren, zijn trots stond hem niet toe haar te laten gaan. ‘In elk geval ben ik van plan haar te houden,’ had hij tegen John gezegd, toen die had gevraagd of ze soms een soort filantrope was. Opnieuw voelde Thea hoe hij met zijn sterke hand haar naakte middel streelde, terwijl hij haar dicht tegen zich aantrok. Ze huiverde bij de herinnering daaraan. Als ze eenmaal getrouwd waren, zou ze het nog zwaar te verduren krijgen, daar was ze zeker van. Hij zou het haar wel betaald zetten dat ze het had gewaagd hem de bons te geven.

Onder het afdrogen bleef ze plotseling roerloos staan. Zeven jaar was zijn laatste voorspelling geweest. Dan zou de klad in hun huwelijk komen. Gezien het feit dat hij geen hoge dunk had van het huwelijk in het algemeen was dat al heel wat, dacht ze ironisch. Ze herinnerde zich dat ze iets had gezegd waarom hij had moeten lachen. Dat had tot gevolg gehad dat hij zijn eerdere voorspelling had herroepen en de termijn met twee jaar had verlengd.

Zeven jaar, dacht ze dromerig. Dat moest ze kontraktueel vast laten leggen voor het huwelijk. Ze wist niet zo heel veel van Marcus af, maar van één ding was ze zeker: zijn woord zou hij nooit breken.

Het schrille gerinkel van de telefoon in de hal stoorde haar in haar overpeinzingen. Verbijsterd vroeg ze zich af wat haar in vredesnaam bezielde om werkelijk een huwelijk met Marcus te overwegen. Ze leek wel niet goed wijs. Zeven jaar nog wel! Zeven weken zou het misschien niet eens duren, voor hij zei dat ze wel kon ophoepelen.

‘Telefoon, Thea! Het is Pauline,’ riep Mrs. Welling onder aan de trap.

‘Ik kom er aan!’ Ze liep naar haar slaapkamer en kleedde zich snel aan. Wat eigenaardig dat Pauline opbelde, net op een moment dat ze haar nodig had. Pauline kon haar namelijk misschien wel helpen bij het vinden van een nieuwe baan. Ze had niet verwacht deze week iets van haar te zullen horen omdat ze wist dat John met verlof was. Misschien was het wel een goed voorteken, dacht ze hoopvol terwijl ze de trap afholde.

‘Hallo,’ riep Pauline vrolijk aan het andere eind van de lijn. ‘Heb je soms zin in een avondje uit? Johns neef is hier en ik vond dat het met zijn vieren gezelliger was dan met zijn drieën.’

‘Tja...’ Thea weifelde. Ze had het niet erg begrepen op afspraakjes met een onbekende, al was het dan een neef van John.

‘Maak je maar geen zorgen,’ stelde Pauline haar vlug gerust. ‘Hij heeft zich net verloofd met een meisje in Amerika. Alleen loop je wel de kans dat hij je uren aan het hoofd zeurt over al haar goede eigenschappen.’

Thea begon te giechelen. ‘Goed,’ zei ze, ‘zeg maar hoe laat en waar ik jullie tref.’

‘We komen je afhalen,’ antwoordde Pauline. ‘Over een half uur, is dat goed? Je hoeft je niet zo op te tutten, hoor, tenminste niet zo erg. Het is een soort disco waar we naar toegaan, het heet Dirty Dick’s.’

Thea trok de wenkbrauwen op. ‘Dirty Dick’s? Is dat niet ergens in een kelder of zo?’

Nu was het Pauline die begon te giechelen. ‘Inderdaad. Maar de muziek is er goed en de drankjes zijn er in elk geval betaalbaar. Tot straks.’ Toen hing ze op.

‘Lieve hemel,’ zei Mrs. Welling toen Thea de hoorn op de haak legde. ‘Neemt Pauline je daar mee naar toe? In mijn tijd kon je een jongedame daar niet met goed fatsoen mee naar toe nemen. Dirty Dick’s zei je toch, kind? Nu ja, de tijden zijn veranderd, en waarschijnlijk is het nu best een nette zaak.’ Zelf scheen ze daar echter niet erg van overtuigd te zijn.

‘Ik denk niet dat het toen ook al een disco was,’ zei Thea lachend en liep de trap op om zich om te kleden. ‘Nou ja, als ik soms in handen van de politie mocht vallen, zorgt u er wel voor dat ik weer op vrije voeten kom.’ Ze hoorde Mrs. Welling lachen terwijl ze terugging naar de zitkamer.