HOOFDSTUK 7

Toen ze om zes uur de kiosk sloten, liet Marcus duidelijk merken dat hij niet van plan was Thea in Beach House achter te laten en later terug te komen om haar te halen, maar dat hij zich had voorgenomen de rest van de dag in haar gezelschap door te brengen. Dat betekende dat Thea hem moest voorstellen aan Mrs. Welling, die eerst natuurlijk wel een beetje uit haar gewone doen was nu ze zulk hoog bezoek kreeg. Maar Marcus wist precies hoe hij met vrouwen moest omspringen, of ze nu oud waren of jong, en weldra babbelde ze met hem alsof ze elkaar al jaren kenden.

Geen wonder dat hij in het hotelbedrijf zulke goede zaken had gedaan, dacht Thea terwijl ze zich douchte. Mrs. Welling moest eens weten dat er achter die charmante façade een keiharde vent schuilging, die beslist in de verkeerde eeuw was geboren. Hij zou geen gek figuur hebben geslagen als zeerover.

Ze huiverde terwijl ze een luchtig jurkje aanschoot. Hij mocht dan de Amerikaanse nationaliteit bezitten, in elk geval was hij hier volkomen op zijn plaats. De duistere geschiedenis van het eiland zat hem in het bloed en bepaalde tevens zijn houding in het leven. Hij nam wat hij wilde, goedschiks of kwaadschiks. Hij was een despoot met een goedgevulde portefeuille, en op die manier was het geen kunst succes te hebben in het leven.

Ze staarde naar haar spiegelbeeld. Wat zag hij in vredesnaam in haar? Ze was bepaald geen schoonheid. Ze was anders dan andere vrouwen, had hij gezegd, en ze speelde een spelletje met hem. Maar ze had veel te veel van hem gehouden om hem er in te laten lopen.

Met een diepe zucht legde ze de haarborstel weg. Ja, ze was inderdaad anders. Anders dan de vrouwen die hij had gekend. Naïef was ze geweest, bij het onnozele af. Dat had Sapphire heel goed in de gaten gehad, en Thea was haar dankbaar voor haar goede raad. Ze betwijfelde of hun verloving ooit tot een huwelijk zou hebben geleid, zeker als er voor die tijd iets zou hebben plaatsgevonden dat niet door de beugel kon. Ze werd vuurrood alleen al bij de gedachte daaraan. Het had best kunnen gebeuren, het had geen zin haar hoofd in het zand te steken. Ze vermande zich om zich bij Marcus en Mrs. Welling te voegen in de zitkamer. Een gewaarschuwd mens telt voor twee, hield ze zichzelf voor, terwijl ze met hooggeheven hoofd naar beneden ging.

Voor ze vertrokken naar Pirates’ Cove trok Thea een avondjurk aan. Ze zouden weliswaar in Marcus’ flat dineren, maar daarna gingen ze natuurlijk op het verlichte terras van het hotel zitten, net als vroeger.

Deze keer zou het allemaal heel anders toegaan, bedacht ze, terwijl ze bij Marcus in de auto stapte en Mrs. Welling gedag wuifde. Die keek hen vergenoegd na. Ze had haar gast tot de deur begeleid en Thea een prettige avond toegewenst.

Marcus zei niet veel onder het rijden en daar was Thea blij om. Hij scheen erg ingenomen te zijn met het feit dat hij tot dusverre zijn zin had gekregen. Maar als hij soms nog andere plannen had, zou hij bedrogen uitkomen. Dit zou de laatste keer zijn dat ze alleen met hem zou uitgaan. Dat zou ze hem wel aan zijn verstand brengen voor de avond ten einde was.

Even later reden ze het parkeerterrein bij het hotel op. Marcus stapte uit en hielp ook Thea uit de auto. ‘Dat stel ik nu zo op prijs,’ zei hij glimlachend. ‘Ik ken geen enkele andere vrouw die wacht tot ik het portier voor haar heb geopend, of voor wie ik zoiets zou doen. Met jou spreekt het gewoon vanzelf.’

Hij trok haar hand door zijn arm terwijl ze naar de receptie wandelden. ‘Je zegt helemaal niets,’ liet hij er peinzend op volgen. ‘Je moest eens weten hoe ik je gebabbel heb gemist.’

Thea wierp hem een onderzoekende blik toe, maar bleef zwijgen. Zou hij de hele avond doorgaan met dat soort komplimentjes aan haar adres? Daar zou hij dan niet veel mee opschieten.

De maaltijd was voortreffelijk, net als altijd. Ze merkte dat uitsluitend haar lievelingsgerechten werden geserveerd, tot en met de chocoladetaart met slagroom na. Marcus had eens gezegd dat hij geen enkele andere vrouw kende die zoiets durfde te eten. Ze waren allemaal bang om te dik te worden.

Thea had vroeger nooit gedacht dat ze nog eens een avond in zijn gezelschap zou doorbrengen waarbij ze verlangde naar het einde ervan. Ze had al die tijd in een droom geleefd, maar nu was de betovering verbroken en had ze het gevoel dat ze naar de herhaling van een oude film keek. Ze begon het Marcus kwalijk te nemen dat hij haar droomwereld had bedorven. Het was een veel mooiere wereld geweest dan die waarin ze nu vertoefde, dacht ze bedroefd, terwijl Marcus haar meevoerde naar zijn privéterras.

Het was een soort prieel, door een hekwerk met slingerplanten afgescheiden van de rest van het hotelterras, dat een prachtig uitzicht bood op het landschap voor hen. Het hotel stond namelijk op een heuvel boven de baai.

De ruimte bevatte een sierlijke tuintafel met twee bijpassende stoelen. Thea vroeg zich af hoeveel vrouwen Marcus daar in de loop der jaren al had ontvangen. Vreemd dat ze vroeger nooit op die gedachte was gekomen.

Een zwijgende ober bracht een dienblad en Marcus mixte de cocktails. Ze dacht aan de avond waarop hij haar ten huwelijk had gevraagd. Hij had gezegd dat dat de enige manier was waarop... Ze bloosde bij die gedachte en was blij dat het schemerig was om haar heen. Toch begreep ze het nog steeds niet. Hij was een uitstekende partij en hij scheen helemaal niet van haar te houden. Waarom had hij haar dan in vredesnaam ten huwelijk gevraagd?

‘Waarom heb je me eigenlijk ten huwelijk gevraagd, Marcus?’ vroeg ze terloops, terwijl ze het glas aanpakte dat hij haar voorhield.

Marcus keek haar onderzoekend aan en kwam toen tegenover haar zitten. ‘Dat heb ik je toch gezegd?’ zei hij. ‘Is er verder nog iets wat je wilt weten?’

‘Dat is geen antwoord op mijn vraag,’ zei Thea bedaard. ‘Goed, ik ben nog jong en onervaren, dat bedoel je, geloof ik, hè? Had je het gevoel dat je daar geen misbruik van mocht maken?’

‘Daar komt het wel op neer,’ antwoordde hij droogjes. Thea schudde verbijsterd het hoofd. ‘Maar waarom vroeg je me dan ten huwelijk?’

‘Dat wilde je toch?’ vroeg hij op de man af. ‘Zou je soms met minder genoegen hebben genomen?’

‘Niet als je bedoelt wat ik denk dat je bedoelt,’ antwoordde ze verontwaardigd.

Hij haalde de schouders op. ‘Net wat ik al dacht.’

‘Lieve hemel,’ riep Thea ongeduldig uit, ‘bedoel je werkelijk dat je bereid was je voor het leven te binden alleen omdat je...’ Ze zweeg. Hij wist best wat ze bedoelde.

Marcus keek haar verbaasd aan. ‘Wie beweert er nu dat dat voor het leven was?’

Thea had het gevoel dat haar keel werd toegesnoerd. ‘Hoe lang had jij dan gedacht dat het zou duren?’

Weer staarde hij haar oplettend aan, weer haalde hij de schouders op. ‘Hoe kan ik dat nu weten?’ vroeg hij enigszins geprikkeld. ‘Misschien een jaar, misschien twee jaar.’ Hij keek Thea spottend aan. ‘Misschien zouden we het record kunnen breken en er vijf jaar van maken. Heb je je soms bedacht?’

Hij scheen volkomen zeker van zijn zaak te zijn. Zijn spottende opmerking moest haar blijkbaar duidelijk maken dat hij zich misschien inmiddels wel had bedacht. Thea had zin hem een klap in zijn arrogante gezicht te geven, maar ze was nog niet klaar met hem. Het was een volkomen idioot gesprek. Thea had het gevoel dat ze het slechts droomde. Het leek een beetje alsof je hard met je hoofd tegen de muur bonkte, alleen omdat het zo’n lekker gevoel was als je er weer mee ophield. ‘En daarna dan?’ vroeg ze verbijsterd. ‘Als de aardigheid er af is, want dat bedoel je toch?’

Hij zuchtte diep als om duidelijk te maken dat hij dat een vrij overbodige vraag vond in dit stadium. ‘Precies zo als anderen dat doen,’ zei hij bars. ‘Jij gaatje eigen gang en ik ook. Ik zal er voor zorgen datje niets te kort komt, je kunt alles krijgen wat je hebben wilt. Net een rijke weduwe, alleen zou jij dan in dat geval een rijke gescheiden vrouw zijn.’

‘Ik weet dat het een domme vraag is,’ zei ze vlug, ‘maar als er dan eens kinderen kwamen?’

Hij fronste boos de wenkbrauwen. ‘Kinderen zijn prima, zolang het maar de kinderen van een ander zijn,’ zei hij kortaf. ‘Is je vraag hiermee voldoende beantwoord?’

Thea knikte. Ze begreep het helemaal. ‘Weet je waarom ik je heb afgewezen?’ Inwendig beefde ze van woede bij de gedachte dat ze bijna met die hautaine, zelfzuchtige vent was getrouwd. Ze leek wel gek om verliefd op hem te worden. Maar goed dat ze daar nu totaal van genezen was.

‘Ja zeker,’zei hij nuchter. ‘Je dacht dat ik met je wilde trouwen om je schadeloos te stellen voor wat er met je broer was gebeurd.’

Thea knikte. ‘Gedeeltelijk wel,’ gaf ze toe, ‘maar daarom alleen zou ik het nooit hebben uitgemaakt. Ik vroeg je of je van me hield, weet je nog wel? Maar jij maakte je er van af.’

Marcus trok de wenkbrauwen op. ‘Ik zou niet weten wat dat betekende. Natuurlijk, er wordt een heleboel onzin verteld over de liefde, maar naar mijn mening wordt die hele zaak zwaar overschat. Het huwelijk ook. Het dient alleen om een zekere achtenswaardigheid te verschaffen aan iets dat enkel berust op mensenlijke driften. “‘En ze leefden nog lang en gelukkig”, dat is een sprookje, goed voor dromers. En ik denk dat jij ook een droomster bent, kind.’

Thea keek de andere kant op, ze kon die geamuseerde blik van hem niet verdragen. ‘Dat zei Sapphire ook,’ zei ze zacht. ‘Die kent je goed, hè?’ Plotseling stond ze op met de bedoeling zo snel mogelijk te vertrekken. Je mag wel blij zijn dat ik niet met je getrouwd ben, Marcus,’ zei ze zacht. ‘Ik ben inderdaad een droomster. Ik geloof in het huwelijk en in een lang en gelukkig leven daarna. Ik geloof ook in kinderen, ik denk er niet aan te trouwen als ik geen kinderen zou mogen krijgen. Trouw jij maar met Sapphire, jullie passen precies bij elkaar!’ Ze greep haar avondtasje van de tafel en haar hele houding drukte verachting uit en het verlangen zich zo snel mogelijk aan zijn gezelschap te onttrekken. ‘Je hoeft me niet naar huis te brengen,’ zei ze hooghartig. ‘Ik neem wel een taxi.’ Met opgeheven hoofd liep ze weg.

Ze voelde dat Marcus haar nakeek toen ze van het terras in de richting van de parkeerplaats liep. Toen ze bij de rij taxi’s kwam, stapte ze in de eerste de beste en wilde net haar adres opgeven, toen een luide stem riep: ‘Heb het hart niet weg te rijden, anders ben je ontslagen!’ Met stijgende woede hoorde Thea de chauffeur zeggen: ‘Jawel, meneer!’ Marcus deed het portier open. ‘Ik heb je gehaald, ik breng je ook weer terug,’ zei hij, greep haar bij de pols en trok haar zonder pardon weer uit de taxi. Toen duwde hij haar in de richting van zijn eigen auto. ‘Denk er om dat je me dat niet nog eens lapt, om me zo te laten zitten! Dat neem ik niet, zeker niet van een vrouw!’

‘Je vond het toch zo mooi dat ik anders was dan de anderen?’ zei Thea verachtelijk, terwijl hij haar letterlijk in zijn auto duwde. Nu gunde hij haar die laatste triomf ook nog niet eens.

Ze schoof zo ver mogelijk van hem af en staarde strak voor zich uit. Ze kon het ogenblik bijna niet afwachten waarop ze uit de auto kon stappen en met een klap het portier achter zich dicht kon slaan, zodat deze hele ellendige episode achter de rug was.

Terwijl de auto het parkeerterrein afreed, probeerde Thea niet meer te denken aan zijn botte opsomming van wat het huwelijk voor hem betekende. Toch bleven zijn woorden in haar brein gegrift, net als indertijd die van Sapphire. En dan te denken dat Sapphire jaloers op haar was geweest! Ze had hem meer fatsoen toegedacht dan hij verdiende, ze had werkelijk gedacht dat het om een echt huwelijk ging. Wat zou ze in haar vuistje hebben gelachen als Marcus al een paar maanden na het huwelijk weer betrekkingen met haar had aangeknoopt.

Sapphire moest nu zo ongeveer aan het einde zijn gekomen van haar optreden in het hotel. ‘Je mag wel opschieten, zei Thea bits. ‘Sapphire was woest toen je haar een keer hebt laten zitten. Om deze tijd van de avond is daar erg moeilijk een taxi te krijgen.’

Marcus keek haar woedend aan. ‘Pas een beetje op je tellen, kind,’ gromde hij. ‘Sapphire weet tenminste hoe de zaken er voor staan. Jij niet, al begin je het wel te leren.’

Thea wist niet wat ze daarop zeggen moest. Ze was woedend omdat hij haar net als Sapphire scheen te beschouwen als een van zijn vrouwen.

Weldra zag ze tot haar opluchting Beach House opdoemen. Marcus bracht de auto tot stilstand vlak voor het huis. Zo bedaard mogelijk probeerde Thea het portier te openen, maar Marcus legde zijn hand over de hare. ‘Wat zou je zeggen van een kus voor het slapen gaan?’ vroeg hij spottend.

‘Wat zou je ervan zeggen om op het dak te gaan zitten?’ kaatste Thea woedend terug.

Hij lachte en liet haar hand los. ‘Ik kom je morgen om negen uur halen.'

Thea stapte uit en draaide zich met een ruk om. Ze keek hem ongelovig aan. Dacht hij nu werkelijk dat ze...’ ‘Ik ga morgen nergens naar toe,’ mompelde ze. ‘Dan kun je lang wachten!’

Ze had nooit gedacht dat iemand zich zo snel kon verplaatsen. Het ene moment zat Marcus nog in de auto spottend naar haar te kijken, het andere moment stond hij naast haar en trok haar heftig in zijn armen. ‘Je leert snel bij,’ zei hij nors, terwijl hij haar dwong hem aan te kijken. Toen kuste hij haar.

‘Ik heb er genoeg van kiekeboe met je te spelen,’ zei hij grimmig, toen hij haar na een hele tijd losliet. Thea was nog nooit eerder zo hartstochtelijk gekust. Haar lippen deden er pijn van. ‘En ik vraag me af waarom ik eigenlijk al die moeite doe!’ Je hebt iets dat me fascineert en hoe eerder ik er van af kom, hoe beter het is. Het lijkt wel of je geen gevoel hebt. Ik neem alles terug wat ik heb gezegd. Je hebt groot gelijk, schat, het zou nooit iets geworden zijn tussen ons. Wat ik nodig heb is een vrouw, geen koelkast!’ En na die komplimenteuze opmerking stapte hij weer in de auto en sloeg het portier zo hard dicht dat het zo ongeveer uit de scharnieren moest hangen. Hij schakelde onmiddellijk de motor in en verdween met gierende banden uit het gezicht.