HOOFDSTUK 6

 

 

 

Het was een erg vrolijk en modieus gezelschap waarin Liane opgenomen werd, toen ze binnenkwam in Flints grote, elegant gemeubileerde salon. De Van Galts waren er, allemaal modern gekleed en de twee vrouwen droegen opvallend mooie juwelen. De Bergers waren aanwezig en verschillende van hun verwanten; allemaal mensen die Liane al ontmoet had in de Sunset Club. Sam en Maisie Viljoens waren er en natuurlijk Flints vriendin Alma.

Tante Miriam was onmiskenbaar blij toen ze Liane zag en ze haastte zich naar haar toe met uitgestrekte handen. ‘Hoe is het met je hoofdpijn? Ik hoop dat het wat beter gaat.’

Zich bewust van de spottende glimlach om Flints mond, voelde Liane dat ze een kleur kreeg.

‘Het is al over,’ zei ze kortaf.

‘Daar ben ik blij om. Ik voelde me nogal schuldig toen Flint je ging halen.’ bekende ze. nadat ze een lange bewonderende blik op Lianes jurk had geworpen. ‘Ik was bang dat hij je wel eens kon dwingen om te komen - vooral omdat hij wist hoe teleurgesteld ik was. Hij heeft je toch niet gedwongen, hè?’

Liane schudde het hoofd.

‘Nee, natuurlijk niet.’

‘Liane!’ Maisie Viljoens was naar hen toegekomen en bekeek de opvallende jurk. ‘Mag ik je feliciteren met dat juweel van een jurk? Maar je moet me wel even vertellen wat er gebeurt als je dat bovenstuk naar beneden laat.’

Liane lachte en legde het de ander uit. ‘Als ik ga zitten, dan moet ik het over mijn arm draperen of over de leuning van mijn stoel.’ Ook anderen kwamen haar complimenteren met de jurk en Marthe van Galt vroeg zelfs of ze de jurk na mocht maken door haar naaister en ze zei, dat ze dan wel een andere kleur zou kiezen, zodat ze niet ineens tegelijkertijd met eenzelfde model jurk ergens zouden komen.

‘U mag déze kleur ook kiezen,’ zei Liane, die tegen namaken geen bezwaar had, ‘want als hij klaar is, dan ben ik al weg.’

Ze kon het niet laten op te kijken naar Flint bij deze woorden, maar zijn gezicht stond ondoorgrondelijk. Hun ogen ontmoetten elkaar en hij zei: ‘Ik zal een drankje voor je halen. Waar heb je zin in?’ Ze zei het hem en hij ging weg. Kamau kwam haar het glas brengen en Liane nam er juist een slokje van, toen Alma op haar af kwam. Er klonk duidelijk voldoening in haar stem door, toen ze zei: ‘Je gaat hier al weer gauw weg, niet?’

‘Over twee weken, ja. Ik heb maar zes weken, maar ik dacht dat iedereen dat wel wist.’

Alma’s ogen gingen over Lianes figuur en ze nam de klassieke maar toch strakke lijnen van de jurk in zich op.

‘Hoorde ik je daarnet zeggen dat je die flappen niet los kunt maken van de jurk?’

Liane knikte. Ze had geen zin om onaardig te zijn tegen de ander, maar er school zoveel onverbloemde afgunst in Alma’s houding, dat Liane niets liever wilde dan weglopen en zich bij de andere gasten voegen.

‘Ik vind het nogal raar,’ was Alma’s commentaar, ‘dat je die flappen er niet af kunt doen en ergens op kunt hangen. Ik zou het erg vermoeiend vinden dat allemaal steeds met me mee te moeten slepen.’

‘Nee, hoor, dat valt best mee. In ieder geval leg ik het wel af als ik ga dineren.’

Alma trok nonchalant de schouders op.

‘Elke vrouw heeft haar eigen smaak. Wat mijzelf aangaat nou, ik zou er niet aan dénken het soort kleren te dragen dat jij mooi vindt.’

Lianes adem stokte even bij de brutale onbeschoftheid van de ander. Maar ze gaf geen antwoord en wendde zich tot de twee oudere vrouwen die naast haar in gesprek waren. Alma liep weg naar Flint en Liane zag hoe ze haar arm door de zijne stak en toen opkeek in zijn knappe gezicht, koketterend met haar mooie, donkere wimpers. Even was er een moment dat Flints ogen naar de plaats gingen, waar hij Liane had achtergelaten en ze voelde een vreemde huivering van emotie, die haar ten zeerste verwonderde. Maar het bracht wel de herinnering terug aan het feit dat ze, toen ze zich op haar plekje bevond, Had moeten erkennen dat ze niet helemaal immuun was voor Flints aantrekkingskracht. Hij was zo heel anders dan alle andere mannen die ze gekend had; zo uitzonderlijk, zowel wat zijn uiterlijk als zijn aard betrof. Liane nam aan dat de meeste vrouwen wel onder de indruk van hem zouden zijn en ze herinnerde zich wat Kirsty verteld had, nl. dat alle vrouwen die in de Sunset Club kwamen, idiolaat van hem waren. Nou, dacht Liane, terwijl ze naar Alma keek, hij mocht haar trouwen en dat zou dan een einde maken aan de hoop van al de anderen.

‘Liane, lief kind, ik moet je nog bedanken voor dat enige kado.’ Tante Miriams stem verstoorde Lianes overpeinzingen en bracht een glimlach op haar lippen. Marthe was weggegaan en Liane begreep onmiddellijk dat Flints tante haar had laten weten dat ze alleen met Liane een gesprek wilde.

‘Het is een antieke broche en ik zou wel eens willen weten hoe het je gelukt is die te vinden; hier. in dit afgelegen gebied,'Ze droeg de broche en voelde er bijna liefkozend aan.

‘O, ik had hem al,’ bekende Liane. ‘Ik wist dat u hem leuk zou vinden, omdat ik zag dat u iets dergelijks droeg, als is de uwe van goud. Deze is van zilver.’

‘En erg mooi. Maar, Liane, als hij van jou was -’

‘Het doet me een groot genoegen hem aan u te geven,’ zei ze oprecht. ‘Dan nogmaals mijn dank. Ik zal hem graag dragen.’ Even zweeg ze. Toen zei ze: ‘Ik wil eens met je praten, m’n kind. Laten we de tuin in gaan en daar tien minuten voor onszelf nemen.’

Hoewel ze het voorstel niet goed begreep, stemde Liane toe de oude dame naar de tuin te vergezellen. Deze was verlicht door lampen die aan de bomen hingen. Kamau kwam op hen af toen ze de openslaande deuren naderden om naar buiten te gaan. Hij vroeg of ze nog iets wilden drinken. Tante Miriam schudde ontkennend het hoofd. ‘En u, Miss?’

Liane bedankte ook en glimlachte tegen hem en, tot haar verrassing, beantwoordde hij die glimlach, waarbij zijn witte tanden contrasteerden met zijn donkere huid.

‘Nou, dat is iets waar je trots op kunt zijn,’ zei tante Miriam. ‘Iedereen probeert een glimlach van hem los te krijgen, maar dat is nog niemand gelukt. Ik probeer het al zo lang als ik me kan herinneren.’ Er was een vreemde klank van voldoening in haar stem, merkte Liane, en ze begreep er nog minder van toen ze de oude dame eraan hoorde toevoegen: ‘Het is bijna zoiets als een voorteken.’

‘Een voorteken?’

‘Let maar niet op mij, kindje. Ik praat nogal eens in mezelf; zo gaat dat als je oud wordt en vooral als je op jezelf woont.’

Liane vroeg toen ze voortliepen: ‘Hebt u er wel eens over gedacht voorgoed terug te komen op Kimara Lodge? Flint zou het kennelijk erg prettig vinden als u bij hem introk.’

‘Flint heeft een vrouw nodig en niet een oud mens als ik.’ Liane antwoordde niet en, na een wat aarzelende pauze, voegde de oude dame eraan toe: ‘Heb je gezien hoe die belachelijke Alma hem naloopt als een hondje?’

Liane wist niet wat ze daarop zeggen moest en zweeg onzeker.

De ander lachte plotseling en zei: ‘Zeg maar gerust wat je denkt, Liane. Ik haat het schepsel, zoals je natuurlijk wel meteen hebt begrepen. Ik kan met geen mogelijkheid begrijpen wat Flint in haar ziet. Of denk je dat hij haar gemakshalve achter de hand houdt?’

Liane bloosde en weer lachte de oude dame.

‘Nee, zoiets had ik niet mogen zeggen. Vooral omdat ik iets heel belangrijks tegen je te zeggen heb. Kom, we gaan even in het privé-huisje van m’n neef zitten.’

‘Zou hij dat wel goed vinden?’ Liane herinnerde zich dat hij verteld had dat hij daar kwam om alleen te zijn en ze had toen het gevoel gekregen, dat hij het vervelend zou vinden als anderen er, zonder zijn toestemming, binnen zouden gaan.

‘Hij komt het niet te weten.’

Ze gingen het zomerhuis binnen, dat gelukkig niet was afgesloten. Tante Miriam stak een butaanlamp aan en Liane, die steeds benieuwder werd, ging zitten en wachtte op wat de oude dame te zeggen zou hebben.

‘Vertel me eens, Liane,’ zei ze nadat ze zelf ook was gaan zitten, ‘wat is er tussen jou en Flint voorgevallen?’

Geheel van haar stuk gebracht, kon Liane niet anders dan wat verward uitbrengen: ‘Ik weet niet wat u bedoelt.’

De oude dame keek haar wat bestraffend aan. ‘O, ja, dat weet je best, kind. Waarom wilde je vanavond niet op mijn feestje komen?’

Liane keek neer op haar handen en vroeg zich wat voor aannemelijk antwoord ze daarop kon geven, aangezien haar excuus dat ze hoofdpijn had nu evenmin geaccepteerd werd als haar neef dat had gedaan.

‘Ik weet niet wat ik zeggen moet.’ Ze keek slecht op haar gemak op. ‘U gelooft dus niet dat ik hoofdpijn had,’ stelde ze lakoniek vast.

‘Nee en Flint ook niet,’ zei ze. ‘Liane, m’n kind, Flint is de laatste dagen ongelukkig.’ De toon was veelbetekenend. Liane wist niet wat ze zeggen moest. ‘Toen ik deze keer op bezoek kwam,’ ging de oude dame verder, ‘trof me een duidelijke verandering in m’n neef. Hij sprak niet meer cynisch over liefde en trouwen. Dat deed hij voordien wel, als ik hem aanraadde eens naar een vrouw om te kijken. Hij wees me dan altijd op mijn eigen houding tegenover het huwelijk en vertelde me dan dat hij heel tevreden was met zijn goed georganiseerde bestaan en dat hij geen zin had dat door een vrouw te laten verstoren. Maar deze keer leek hij milder, op de een of andere manier en ik begon me meteen af te vragen of hij soms iemand tegengekomen was...’

‘Tante Miriam, ga alstublieft niet verder,’ zei Liane met nadruk, zich niet bewust van het feit hoe zij de ander aansprak. Het was de eerste keer, dat zij haar tante Miriam had genoemd en het feit dat dat de oude dame duidelijk genoegen deed, ontging haar volkomen. ‘Ik denk dat we terug zullen moeten; het diner kan nu elk ogenblik opgediend worden.’ Ze wilde opstaan, maar met een gebiedend gebaar maakte de ander haar duidelijk dat ze moest blijven waar ze was.

‘Een poosje geleden zei Flint, in een onbewaakt ogenblik, dat hij jou die verrukkelijke plek, die deel uitmaakt van zijn bosbedrijven daar, had geschonken. Wel, heb je jezelf niet afgevraagd waarom hij zoiets zou hebben gedaan?’

‘Ja, ik vond het wel vreemd, maar -’

‘Vréémd! Je hebt er toch wel énige waarde aan gehecht? Een man als Flint zou je heus geen kado’s geven waarvan je niet zou kunnen genieten.’

‘Ik begon pas later te beseffen, dat hij... hij...’ Liane vond het te moeilijk om uitdrukking te geven aan wat er in haar omging en ze deed er het zwijgen toe.

‘En heb ik het bij het juiste eind als ik denk dat mijn neef je verteld heeft dat hij van je houdt... en toen te horen kreeg dat het niet wederzijds was?’

Deze rechtstreekse vraag bracht Liane helemaal van haar stuk en ze stond opnieuw op, ditmaal vastbeslotener dan eerst.

‘Ik praat daar liever niet over,’ mompelde ze. ‘Laten we alstublieft teruggaan.’

‘Dan weet ik genoeg, Liane. ’ Er klonk iets van droefheid door in tante Miriams stem, toen ook zij opstond. ‘Jij bent de eerste vrouw van wie hij is gaan houden en jij houdt niet van hem. Wat tragisch!’ Liane zei niets en stond daar maar en keek hoe de oude dame het licht uitdeed. Even leek het of een intense duisternis alles omhulde en automatisch kwam Liane dichterbij en tastte naar de hand van de oude dame. ‘Dank je, kindje.’ Ze zuchtte en voegde eraan toe: ‘Ik ben me tot je aangetrokken gaan voelen op een manier die ik niet voor mogelijk zou hebben gehouden. En toen ik merkte dat jij degene was op wie Flints aandacht gericht was, was ik dolblij. De meeste vrouwen zouden erg gevleid geweest zijn als iemand als Flint met haar zou willen trouwen,’ ging ze na een kort stilzwijgen voort.

‘Ja, dat zal wel,’ gaf Liane ongelukkig toe. Ze vond het een akelige gedachte dat tante Miriam, op haar verjaardag nog wel, door haar toedoen zo neerslachtig was geworden en dan te bedenken dat Flint die dag zo vreugdevol voor haar had willen maken. ‘Hij zal, op een dag, wel een ander vinden.’

‘Als je denkt aan die afschuwelijke Alma, dat alsjeblieft niet!’ zei ze. ‘De hemel behoede dat hij ooit zo dom zou zijn met haar te trouwen — maar je kunt het nooit zeker weten.’ Ze zweeg even. ‘Al was het maar van de weeromstuit, als reaktie op jouw afwijzing.’

‘Ik kan me niet voorstellen dat Flint zo slap is, dat hij om die reden zou trouwen. Zoiets zou beneden zijn waardigheid zijn.’

‘Zijn trots is gekrenkt,’ mompelde de oude dame bijna tot zichzelf. ‘Ja, hij is verbitterd omdat hij jou heeft verloren.’

‘Houdt u er toch over op,’ smeekte Liane gekweld. ‘Ik voel me zo al schuldig genoeg.’

‘Schuldig?’ vroeg tante Miriam meteen. ‘Is er dan een reden waarom je je schuldig zou moeten voelen?’

‘Ja, die is er - maar ik kan er niet over spreken.’

‘Moedigde je hem soms aan?’

‘Ik ontmoedigde hem niet. Tenminste, niet bijtijds.’

Meer was ze niet van plan te zeggen over het onderwerp en met het risiko dat ze haar verhouding met tante Miriam zou verstoren, veranderde Liane abrupt van onderwerp en vanaf dat moment werd het gesprek weer luchtig, al bleef de sfeer wat gespannen. Het was een opluchting voor Liane toen ze tenslotte het huis weer bereikten.

Er zaten verscheidene mensen op het terras en ook een paar op de stoep; ze praatten over plaatselijke nieuwtjes en lachten om een grap die iemand zo juist had verteld. Flint was in de hal, met Alma dicht in de buurt, en zij raakte met één hand voorzichtig haar kapsel aan; in de andere hand had ze een lange sigarettepijp. Beide handen waren versierd met kostbare ringen. Ze had, had Kirsty haar verteld, van een oom die verzot op haar was, een fortuin geërfd, maar ze was ook voordien al rijk geweest, omdat ze een uitgestrekt stuk land van haar grootmoeder had geërfd.

Toen Liane en haar gezellin de deur naderden, trof het Liane hoe uitnodigend alles er uitzag. Overal brandden lichten en uit alle ramen straalde licht. Het luchtige praten vermengde zich met de klanken van muziek uit een bandrecorder.

Flints ogen vonden de hare toen zij met zijn tante naar binnen kwam en Liane zag hoe de ogen van Alma zich vernauwden, toen ze van haar naar de oude dame naast haar keek. Het leek bijna alsof er een trek van hoon om de rode lippen lag en Liane begreep onmiddellijk dat Alma weinig of geen geduld had voor oude mensen.

‘Hebben jullie gewandeld?’ vroeg Flint, op hen afkomend, aan zijn tante. ‘U had wel een sjaal om mogen doen.’

‘M’n bloed mag dan al een beetje dun zijn geworden, maar toch nog niet zo erg dat ik het koud zou krijgen op een avond als deze.’

‘Ja, het is ongewoon warm buiten,’ merkte Liane op, toen hij zich met een onderzoekende blik tot haar wendde. De grijze ogen leken loom en onverschillig en Liane vroeg zich af wat die onderzoekende blik betekend had.

Het diner nam kort daarna een aanvang, waarna de koffie op het terras werd gedronken. Paartjes wandelden door de tuinen en Liane ging in haar eentje zitten in een door struikgewas afgescheiden hoekje, waar een bank stond en vroeg zich af waarom ze steeds aan Flint dacht, en niet aan Richard. Flint en Alma ... Die waren de afgelopen dagen voortdurend in elkaars gezelschap geweest en er gingen wilde geruchten dat er binnenkort wel iets over de twee bekend gemaakt zou worden.

Er klonk het geluid van voetstappen en Liane voelde hoe haar spieren zich spanden, maar toen ze opkeek zag ze Carl voor zich staan. Hij stond met de rug naar haar toe en bewonderde de bloembedden. Ze hoopte maar dat hij haar niet zien zou in haar schemerige hoekje. Maar hij draaide zich om en zag haar zitten en een glimlach deed zijn gezicht oplichten.

‘Liane, mag ik bij je gaan zitten op dit heerlijke plekje?’ ‘Natuurlijk,’ zei ze, omdat ze niets anders kon zeggen, maar ze was liever alleen gebleven.

‘Of wilde je alleen blijven?’

‘Natuurlijk niet,’ jokte ze.

‘Ik heb je al steeds willen zeggen hoe prachtig je eruit ziet,’ zei hij, ‘je hebt de hele elite van Ravensville scheel van jaloezie gemaakt; de vrouwen dan.’

Ze lachte alleen maar en begon over de tuinen te praten.

Toen ze even zwegen, zei hij: ‘Een fijn feest is dit, hè? Maar dan moet je zo’n braaivleis ’es meemaken!’

‘Is dat zoiets als een barbecue bij ons thuis?’

‘Klopt. Alles gebeurt buitenshuis. Kan erg leuk zijn.’

‘Nou, ik ben er erg benieuwd naar,’ en ze ontdekte dat dit de waarheid was; ze zou graag naar Flints braaivleis gaan.

Lianes gedachten dwaalden af naar Richard en ze moest denken aan de schitterende diners met hem als ze op reis waren. Hij was altijd trots op haar geweest tegenover zijn zakenrelaties, ook al omdat zij geleidelijk — aan geleerd had hoe ze zich moest gedragen in luxe hotels en dure restaurants. Ze was eigenlijk gewoon een radertje geweest in zijn organisatie. Steeds had hij haar bekwaamheden geprezen en zonder aarzelen had hij zijn zakenvrienden verteld dat ze onvervangbaar was en dat hij niet zou weten wat hij zonder haar zou moeten beginnen.

En toch, ondanks dat alles, had hij nooit gelet op haar vrouwelijke aantrekkelijkheden en had hij nooit naar haar gekeken zoals Flint had gedaan op die onvergetelijke avond.

‘Heb je zin in een wandelingetje, Liane?’ vroeg Carl en ze antwoordde koel maar beleefd dat ze dat wel wilde. Ze liepen over het gazon naar de fontein en de vijver en daar stond Flint, een silhouet tegen de achtergrond van bomen. Hij zag er eenzaam uit, dacht ze, en terwijl ze keek zag zij dat hij naar zijn zomerhuisje ging. Hij wilde alleen zijn.

Liane moest iets wegslikken en een gevoel van schuld overviel haar. Ze zou hem tot man kunnen krijgen - een man die heel veel van haar zou houden. Zou ze van hem kunnen leren houden? Ze schudde het hoofd en zei tegen zichzelf dat zij een vrouw was die maar éénmaal in haar leven van iemand kon houden.

‘Ah, Liane, kindje,’ klonk nu een stem; het was die van tante Miriam. Heb jij Flint soms gezien?’

‘Hij is net naar zijn zomerhuis toegegaan,’ antwoordde Liane met een glimlach.

‘O, juist...’ Even stond ze in gedachten verzonken. Toen vroeg ze: ‘Zou je zo vriendelijk willen zijn hem te zeggen, dat ik hem spreken wil?’

‘Natuurlijk.’ De woorden waren eruit, voordat Liane de tijd had te bedenken dat er helemaal geen reden was, waarom tante Miriam niet zelf naar het zomerhuis kon gaan.

‘Carl blijft wel bij mij; om me gezelschap te houden, niet, jongen?’

‘Natuurlijk, Miss Dawson,’ antwoordde hij.

‘Dan wandelen wij naar het huis. Liane, zeg maar tegen Flint dat het geen haast heeft. Ik zit in de grote kamer.’

Wat dacht tante Miriam met dit trucje te bereiken? vroeg ze zich af toen ze naar het zomerhuis liep.

Flint stond in de deuropening en wendde het hoofd om, toen ze naderbij kwam.

‘Is er iets mis Liane? Iets met tante?’

Ze stelde hem meteen gerust. ‘Alles is goed met haar, maar ze wil je even spreken. Ze vroeg of ik hierheen wilde gaan om het je te vragen.’

‘Hoe wist ze dat ik hier was?’ vroeg hij verbaasd.

‘Ik zei het haar. Ik zag je deze kant oplopen en vermoedde wel dat je hier naartoe zou gaan. Maar ze zei dat het geen haast had.’

‘Ik kan niet begrijpen waarom ze niet zelf is gekomen,’ mompelde hij en zijn harde ogen richtten zich op haar gezicht. Ze voelde zich slecht op haar gemak en begreep ineens dat Flint zo zijn gedachten had over de reden waarom zijn tante haar naar hem had toegestuurd.

‘Nou, dan ga ik maar,’ zei ze tenslotte. ‘Je tante is in de grote kamer.’ Plotseling huiverde ze en trok instinktief het wijde gewaad wat dichter om zich heen.

‘Heb je het koud?’ vroeg Flint met iets van bezorgdheid in zijn stem. ‘Die jurk is niet erg geschikt om hier ’s nachts te dragen; je weet hoe koud de nachten hier kunnen zijn.’

‘Zal ik je tante zeggen dat je onderweg bent?’ vroeg ze, zich omdraaiend om te gaan.

‘En je zei dat het geen haast had.’

‘Dat is zo.’ Liane begon zich steeds slechter op haar gemak te voelen. Ze vroeg zich af of ze het zich alleen maar verbeeldde dat Flint echt wilde dat ze nog wat bij hem zou blijven.

‘Dan ga ik voorlopig nog niet.’ Hij zweeg, alsof hij wachtte tot ze weg zou gaan. Onzeker verplaatste ze haar gewicht van de ene op de andere voet, terwijl ze iets zocht om te kunnen zeggen. ‘Het is niet nodig om hier langer te blijven,’ zei hij tenslotte op een toon of hij haar wegstuurde. ‘Zeg maar tegen tante dat ik er zo ben.’

‘Ja. ’ Liane ging weg en ze voelde dat ze op haar nummer was gezet en vreemd genoeg ontdekte ze dat dit haar erg kwetste.

Wat had ze? Ze voelde zich onrustig, maar dat had niets te maken met Richard. Ze besefte plotseling dat ze nog een poosje bij Flint had willen blijven ... dat ze gewild had bij hem te blijven!

Wat was er met haar aan de hand? vroeg ze zich opnieuw af. Er was een leegte in haar die ze probeerde te negeren, maar dat lukte niet. Het stond duidelijk in verband met het feit dat ze moest erkennen niet geheel immuun te zijn voor zijn aantrekkingskracht. Zijn gezicht verrees voor haar geestesoog. Heel zijn wezen manifesteerde zich aan haar en verdrong elke andere indruk ... ook het verleden en de toekomst. Er was alleen het nu - deze prachtige tuinen met de glooiende heuvels erachter en het slapende bushveld.

‘O, daar ben je weer.’ Het was Carls stem die door haar dromerijen heensneed als een mes en ze kon zich met moeite weerhouden te fronsen. ‘Flints tante stelde m’n gezelschap toch niet op prijs en daarom heb ik maar gewacht tot je terug kwam.’

‘Erg aardig van je,’ antwoordde ze met een geforceerde glimlach. ‘Ik denk dat ik naar binnen ga, want ik begin de kou te voelen.’

‘O,’ teleurstelling klonk door in zijn stem, ‘als je dat wilt...’

Ze knikte. ‘Het wordt trouwens ook al laat. Ik denk dat Mark wel gauw weg zal willen.’

Ze gingen het huis binnen en Kirsty kwam meteen op hen af.

‘Is het geen énig feestje?’ riep ze uit, ‘Mark wil weg, maar ik nog niet.’ ‘Nou, dan blijven we,’ zei Mark toen hij bij hen kwam. ‘Nog een uur langer maakt mij ook niets uit.’

Vol liefde nam Kirsty de arm van haar man en juist op dat moment kwam Flint binnen. Zijn ogen gingen naar Liane en naar de man naast haar en Liane wilde plotseling dat Carl er niet was, dat zijn hand niet steels om haar middel was gegleden en hij niet met zo’n onverhulde bewondering naar haar keek. Ze voelde zich rood worden en ze zag om Flints mond een trek van minachting verschijnen. Een ogenblik later keek ze naar zijn brede rug, toen hij naar de kamer stapte waar zijn tante op hem wachtte.