HOOFDSTUK 3

 

 

 

Lianes jurk ruiste terwijl ze, zo licht als een veertje, in Flints armen danste. De jurk was van ivoorkleurige organza, nauw om het middel, en had een wijduitstaande rok waarvan de zoom schelpvormig gemodelleerd was, en op elke uitstulping was een roos geborduurd. De lange mouwen, die nauw om haar polsen sloten, waren verder wijd. De halslijn was hoog en ook daar waren schelpmotieven te zien die eveneens geborduurd waren met roosjes. Ieders hoofd had zich naar Liane gewend, toen ze de lobby van de Club was binnengekomen. Kirsty had al eerder uitgeroepen: ‘Er zal geen enkele jurk zijn die hier tegenop kan!’ en ze had gelijk gehad.

‘Liane...’ Flints stem was bijna onmiddellijk schor geworden en het leek of hij onmogelijk in staat was iets te zeggen. Liane had gebloosd en toen haar gezicht opgeheven naar het zijne. Ze had gewenst dat de bewondering die ze in zijn ogen te lezen was, ook in de ogen was geweest van de man van wie ze hield. ‘Wat wondermooi!’ Er was nog iets op die uitroep gevolgd dat ze niet goed had kunnen verstaan, maar het klonk als: ‘Je zou zó uit een schilderij van Goya gestapt kunnen zijn.’ Hij zag er uit alsof hij gehypnotiseerd was en leek niet in staat om zijn ogen van haar af te wenden.

Toen Mark en Kirsty door vrienden weggeroepen werden, nam Flint haar mee naar het terras waar ze, beide zwijgend, met hun glas gingen zitten draaien, Flint in gedachten en Liane zomaar kijkend naar de torren en motten die om de lampen zwermden.

Tenslotte verbrak Flint de stilte en vroeg haar ten dans; ze stemde glimlachend toe en, hoewel haar gedachten bij een andere man vertoefden kon ze zich niet weerhouden iets van trots te voelen omdat ze een partner had gevonden die zo knap en boeiend was als Flint.

‘Je danst erg goed.’ Zijn stem, zacht en met een fijn timbre, deed Liane opkijken en naar hem glimlachen.

‘Dank je, Flint.’ Haar stem was noch warm noch koel. Ze vond zijn lof niet vanzelfsprekend, maar ze kon hem toch ook geen reden geven te veronderstellen, dat het haar ook maar iets deed.

'Je bent een erg aantrekkelijke jongedame,’ zei hij en zijn arm omvatte haar iets steviger.

‘Dank je wel,’ zei ze nog eens met dezelfde onbewogen stem.

Ze genoot van het dansen en ze was - heel vrouwelijk - verrukt van haar eigen verschijning en ze wist, zonder ook maar even onbescheiden te zijn, dat ze de meest smaakvol geklede vrouw was op dit feest. Zoals ze ook wist dat haar partner de bestgeklede man was, in zijn witte smoking; hij zag er perfekt uit. Plotseling glimlachte ze, toen ze bedacht dat Flint de indruk die ze van hem had gekregen, vast en zeker afschuwelijk zou vinden.

‘Is er iets leuks?’ vroeg hij nu met een vlakke stem en het drong tot haar door dat hij wel eens een beetje gepikeerd zou kunnen zijn door haar totale gebrek aan belangstelling.

‘Ja, ik dacht aan iets leuks,’ antwoordde ze eerlijk.

‘Mag ik weten wat het was?’ Zijn gebruinde gezicht werd naar het hare toegewend en zijn grijze ogen stonden vragend.

‘Ach, het was niet de moeite waard, ik moest even lachen om wat er in me omging.’

Het leek of hij even zuchtte, maar hij zei verder niets en ze dansten zwijgend door tot de muziek zweeg.

Toen moest ze voorgesteld worden aan zojuist gearriveerde gasten, de Van Galts; Frederick en zijn vrouw Marthe en hun twee kinderen, Carl en Kathleen; en Sam en Maisie, de jonge kennissen van Mark en Kirsty. En ook met Alma maakte ze kennis.

Die zou vast en zeker laat komen, had Kirsty Liane voorspeld.

‘Ze houdt ervan om heel dramatisch aan het einde van een dans binnen te komen, zodat iedereen in de gelegenheid is naar haar te kijken.’

Kirsty had gelijk gehad. Alma kwam laat en net toen de dans uit was en iedereen de dansvloer verliet. Ze stond in de hoge entree die de lounge van de danszaal scheidde en haar slanke figuur was gehuld in zwart fluweel met glinsterende lurex en ze hield haar glad gekapte hoofd een beetje scheef - gewoon aanstellerij, zoals Kirsty later vol minachting uitlegde.

Haar ogen, met de ongebruikelijke kleur van een groenige siersteen en even hard - gingen over de gezichten die naar haar waren toegewend. Een glimlach kwam op haar lippen, toen ze Flint in het oog kreeg en ze liep op de groep mensen toe met wie hij aan het praten was. Liane werd aan haar voorgesteld en de groene ogen gloeiden vreemd op, toen ze in Lianes lieflijke gezicht keek. Daarna gleden ze over haar figuur, namen de elegantie van de jurk in zich op en de verfijnde afwerking ervan en terwijl ze rustig doorging Liane aan een onderzoek te onderwerpen, voelde Liane dat ze nijdig werd. Ze keek op naar Flint en zag de schaduw van een glimlach om zijn mond en ze vroeg zich af wat hij nu wel dacht. Maar meer nog vroeg ze zich af wat hij zag in deze grote, slanke jonge vrouw met haar wiegende heupen en smalle schouders en de diepe, hese stem, waarmee ze nu zei: ‘Ik ben weer eens laat, Flint. De schuld van Letsie! Het duurde eeuwen voor ze m’n haar gekapt had.’

Letsie, vertelde Kirsty later, was de vrouwelijke negerhulp van Alma.

‘Nou, maar ze heeft er een waar kunstwerk van gemaakt,’ glimlachte Flint en hij liet zijn ogen over Alma’s feilloos gekapte hoofd gaan voordat hij zijn aandacht richtte op haar jurk, die zowel voor als achter niet veel aan de verbeelding overliet, om toen ineens naar Lianes jurk te kijken. Het leek erop alsof hij de twee jurken met elkaar vergeleek. Alma’s mond werd smal toen ze naar hem keek en ze slikte alsof ze zich nauwelijks kon beheersen.

Mark vroeg Liane voor een dansje en even later waren ook Flint en Alma op de vloer, twee grote mensen die in volmaakte harmonie bewogen.

'Wat vind je van Flints vriendin?’ vroeg Kirsty een poosje later, toen ze zich bij Mark en Liane voegde.

‘Niet direkt mijn type,’ zei Liane eerlijk, ‘te geraffineerd en te uitgekookt.' Haar gedachten flitsten naar Mariene, die met zoveel succes Richards liefde had weten te winnen. Zij was een soortgelijk type als Alma, trots en volkomen zeker van zichzelf. ‘Maar het lijkt wel of vrouwen als Alma aantrekkelijk zijn voor mannen,’ voegde ze er, met een verontschuldigende blik op Mark, aan toe.

‘ Nou, wat mij betreft, ik zie niets in haar en ik geloof echt dat Flint er nel zo over denkt,’ voegde hij eraan toe, kijkend in de richting van de bar waar Flint en Alma stonden met een glas in de hand. ‘Ze dringt zich erg aan hem op en ik denk dat hij dat wel leuk vindt en vleiend ook. Maar, als je ’t mij vraagt, ik geloof niet dat ze ook maar éven kans maakt als het om trouwen zou gaan. Flint zal, op een keer, wel een bedeesd meisje nemen die doet wat hij haar zegt.’

‘Bedoel je dat ze geen eigen wil mag hebben?’ Ze keek naar Flints grote gestalte. Zijn profiel met de strenge, onverzettelijke lijnen.

‘Hij is een man die gewend is dat er naar hem wordt geluisterd; dat geldt voor zijn boys en vast en zeker ook voor de vrouw die hij zal kiezen. Nee, ze zal beslist geen eigen wil mogen hebben,’ zei Mark. ‘Je hoeft er niet aan te twijfelen wie het voor het zeggen zal hebben in zijn huis.’

Flint kwam naar hen toe en kondigde aan dat het diner zou worden opgediend en dat zij bij hem en Alma moesten komen zitten.

‘Carl van Galt is de derde man,’ voegde hij eraan toe terwijl hij Liane strak aankeek. ‘Ik heb een tafel besproken bij het raam, dan hebben we tenminste frisse lucht.’

Het was een magisch mooie avond buiten.

‘Ga maar tegenover me zitten,’ zei Flint en wees haar een stoel aan. Alma, die iets gespannens over zich had, liet haar ogen over Lianes figuur gaan en wendde zich toen af, alsof ze meer dan genoeg gezien had.

‘Zij is steeds het middelpunt geweest,’ fluisterde Kirsty, toen ze allen zaten, ‘maar vanavond is het niets dan kouwe kak, vergeleken met jou. ’

‘Kirsty, alsjeblieft! ’ fluisterde Liane blozend.

‘Ik stel alleen maar een feit vast,’ hield Kirsty vol. ‘Die nauwsluitende, sexy jurk die ze aanheeft staat haar helemaal niet, al denkt ze kennelijk van wel.’

‘Mark en Kirsty, wat voor wijn willen jullie drinken?’

Flint was bezig met bestellen en wachtte terwijl Mark de wijnkaart bekeek. Alma leunde achterover in haar stoel met iets kwijnends over zich al waren haar ogen, die veelvuldig op Liane gericht waren, erg waakzaam. Zich bewust van het staren van de ander, ving Liane haar blik op en hief automatisch het hoofd wat hoger op, als in een onbewust protest tegen het onbeleefde gedrag van de vrouw. Alma wendde zich af en praatte ditmaal met Flint en ze deed haar uiterste best er verleidelijk bij te glimlachen. Liane hoorde hoe zij Flint eraan herinnerde dat hij de komende woensdag met haar en haar ouders zou dineren, maar dat hij welkom was als hij maandag een borrel wilde komen drinken. Liane zat er rustig bij met een uitdrukking van onverschilligheid op haar gezicht. Maar al gauw praatte ze honderd uit met Carl, die ze meteen gemogen had om zijn spontaniteit en charme. Het was een open en eerlijke jongeman met donkerblauwe ogen en licht bruin haar dat dik en stug was en over zijn voorhoofd hing. Hij bleek een opgewekte, ongecompliceerde aard te hebben. Tussen de gangen van het diner dansten de drie paren en Liane merkte al gauw dat Carl steeds meer interesse voor haar toonde. Ze danste als een engel, vertelde hij haar waarop ze lachend antwoordde: ‘Hoe weet je dat, heb je al eens eerder met een engel gedanst?’

Carl lachte ook en op dat moment kwamen ze dicht in de buurt van Flint en Alma. Alma keek dromerig omhoog in het gezicht van haar partner, maar Flint leek, om een of andere onbegrijpelijke reden, zich niet bewust van haar aandacht voor hem te zijn en zijn gezicht stond strak en verstrooid.

‘Lieveling,’ hoorde Liane Alma zeggen op een toon die zowel zwoel was als klagelijk, ‘je bent mijlen ver met je gedachten!’

Hij keek neer in haar ogen en zijn lippen bewogen. Liane kon zijn woorden niet verstaan, omdat Carl haar naar hun tafel leidde, waaraan zij enkele momenten alleen zaten voordat de anderen zich bij hen voegden, toen de muziek zweeg.

‘Zou je het vervelend vinden - of onbehoorlijk - als ik je een compliment maakte over hoe je eruit ziet?’ Ze kreeg niet de kans te antwoorden want hij voegde er aan toe, terwijl zijn ogen over haar gezicht gleden en over haar hals en handen. ‘Je bent veruit de aantrekkelijkste vrouw hier vanavond!’

‘Alsjeblieft!’ Ze zei het wat scherper dan haar bedoeling was geweest, maar ze vond het vervelend. ‘Ik zou liever over iets anders praten. Vertel me wat over jullie bedrijf. Wat verbouwen jullie?’

Hij glimlachte kort, ontmoedigd door haar scherpe reaktie.

‘Dat interesseert je niet echt, Liane,’ zei hij langzaam en gelaten. ‘In ieder geval, daar zijn de anderen.’

Het diner werd voortgezet onder luchtig gepraat over allerlei onderwerpen en het viel haar op, dat Flint voornamelijk toeluisterde om, zo nu en dan, over een en ander zijn mening te laten horen.

Hij danste voornamelijk met Alma, maar natuurlijk ook met de andere twee vrouwen en nog enkele bekenden.

‘Hoe bevalt je je eerste diner-dansant hier?’

Zijn stem klonk terloops en luchtig toen hij het haar vroeg en hij haar buigzame lichaam in zijn armen hield terwijl ze een wals dansten.

‘Ik geniet er erg van. ’ Haar ogen waren helder en haar mond was even geopend, terwijl een glimlach fijntjes om haar lippen speelde. ‘Ik had er geen idee van dat het zó zou zijn.’

‘Wat - het gebouw of de sfeer?’

‘Allebei. De mensen zijn zo aardig - ze lijken het zo heerlijk te vinden een vreemde te ontmoeten.’

‘Wij verwelkomen vreemden graag,’ zei hij, ‘dat zal wel komen omdat we er maar zo zelden een zien. Als iemand hier een bezoeker verwacht, dan is dat het nieuws van de dag. Iedereen wist dat Kirsty bezoek van haar nicht uit Engeland zou krijgen.’

‘Heb jij wel eens bezoekers die van ver komen?’

‘Ik heb wat familieleden die zo nu en dan overkomen. Een ervan, een oude tante, komt over een paar weken. Je zult haar wel aardig vinden, ze beschouwt trouwen als het stomste wat een vrouw kan doen.’ Liane lachte, maar het was een nogal geforceerd lachje en dat ontging hem niet, want hij leunde achterover om haar in het gezicht te kunnen kijken.

‘Hoe oud is ze?’ wilde Liane weten en ze deed net alsof ze de merkwaardige uitdrukking op zijn gezicht niet gezien had.

‘Ze wordt eenentachtig, drie dagen na haar aankomst. Ik ben altijd verplicht een party voor haar te geven.’

‘Eenentachtig! En reist ze nog alleen?’

‘Natuurlijk. Ze zal ook nog komen als ze honderd is.’

Liane zweeg en ze dacht aan Flint en zijn gecompliceerde persoonlijkheid. Kirsty had haar verteld dat hij zo’n scherpe tong kon hebben, zo nu en dan, en Mark had zich laten ontvallen dat hij het soort man was, die de baas zou spelen over zijn vrouw. Toch had zij, Liane, maar heel weinig aan hem gezien dat haar niet beviel en nu verwachtte hij het bezoek van een oude tante, die kennelijk niet veel ophad met zijn sekse en vertelde hij Liane gelaten dat er van hem werd verwacht dat hij een party voor haar zou geven.

‘Ik zal graag kennis met haar maken ...’ Liane’s stem stierf weg toen ze merkte dat ze zachtjes en voorzichtig naar de openslaande deuren werd geleid. ‘Waar gaan we heen?’

‘Vind je het hier niet een beetje te benauwd worden?’

‘Nou ... eh -’

‘Zie je wel. Dat wist ik wel. Wat wandelen in de tuin zal je goed doen. ’ ‘Ik heb helemaal niet gezegd dat ik frisse lucht nodig had,’ zei ze streng. ‘Ik vind het helemaal niet nodig daar in het donker te gaan wandelen.’

'Het is anders erg romantisch,'zei hij en hij nam haar kalm bij de elleboog en duwde haar als het ware de deur uit. ‘Afrikaanse nachten zijn bijzonder romantisch.’

Ze was overbluft en ze moest aan Alma denken, terwijl ze vermoedde dat die het niet bepaald leuk had gevonden, toen ze zag wat er gebeurde. Toen Liane haar de laatste keer zag danste ze met Carl en ze leek er niet erg gelukkig mee te zijn, aan haar gezicht te zien.

De lucht buiten was helder en fris en bezwangerd met bloemengeuren, die voortdreven op het briesje.

Flint, rijzig en gedistingeerd naast Liane, leek in gedachten verzonken te zijn en dat vergrootte haar verwarring. Hij was in een vreemde, ondoorgrondelijke stemming, die ze niet had verwacht bij een man die zo koel en ontoeschietelijk was als Flint. Het leek wel of hij niet zeker van zichzelf was!

‘Sleept die prachtige jurk nu niet over de grond?’ vroeg hij plotseling, alsof hij bezorgd was over de jurk, nu hij zich realiseerde over wat soort van grond ze liepen.

‘Nee, ik heb hem wat omhoog getrokken.’

‘Goed zo, hij is veel te mooi om bedorven te worden.’

Liane keek naar hem omhoog maar zei niets, omdat ze nog steeds met haar gedachten bij zijn stemming was en die probeerde te doorgronden.

Ze bleef stilstaan toen ze bij een plek kwamen waar het pad een bocht maakte naar een dicht begroeid struikgewas, en ze luisterde naar het doordringende tjirpen van de krekels.

‘Die blijven me nog steeds fascineren,’ zei ze, haar gedachten hardop uitsprekend. ‘De krekels, bedoel ik.’

‘Heb je ze dan nooit gehoord voordat je hierheen kwam?’

Liane schudde ontkennend het hoofd en keek snel omhoog naar iets dat over haar heen vloog - een vleermuis of een vogel, dacht ze.

‘Nee, nooit. Er moeten er hier wel miljoenen van zijn.’

‘Vast wel.’ Hij keek naar haar gezicht met een vreemde uitdrukking in zijn ogen. ‘Wat fascineert je nog meer, hier in Afrika?’

‘Heel veel,’ antwoordde ze onmiddellijk. ‘Die heerlijke zon en de warmte, het landschap dat zo heel anders is dan thuis. En ik hou van de stilte en dat gevoel van betrekkelijkheid dat je hier overvalt.’

‘Je bent een vreemd meisje, Liane,’ zei hij onverwachts.

‘Vreemd?’ Ze keek over de eindeloosheid van het veld tot haar ogen de bergen ontwaarden, die spookachtig oprezen in het maanlicht. ‘Ik begrijp je niet.’

‘Ik kan je niet peilen.’

Ze keerde het hoofd naar hem toe en fronste haar wenkbrauwen. ‘Dat is niet erg vleiend voor me!’

‘Sorry!’ Hij lachte even. ‘Ik bedoelde het niet kwaad. Ik bedoelde dat ik wou dat ik kon raden wat er omgaat in dat vreemde brein van je.’ ‘Onze gedachten zijn het enige waarvan we zeker weten dat we ze voor onszelf kunnen houden.’

Hij knikte en even was het stil.

‘Vertel eens,’ zei hij tenslotte, ‘hoe komt het dat je zes weken vakantie kon nemen? Dat is toch niet gewoon, hè?’

‘Ik had nog wat weken tegoed van verleden jaar.’

Ze liep verder en ze was er zich van bewust dat deze onrust voortkwam uit haar verlangen verder vragen te vermijden, maar ze slaagde daar niet in.

‘Wil je zeggen, dat je helemaal geen vakantie hebt gehad vorig jaar?’ ‘Jawel, een paar dagen.’ Ze zei het als terloops. ‘Ik vond het niet erg om geen vakantie te hebben,’ voegde ze eraan toe, omdat ze vreesde dat hij weer een vraag zou gaan stellen.

‘Dat lijkt me stug.’

Toen ze haar hoofd ophief om hem in het gezicht te kijken, zag ze dat hij fronste. Ze kreeg de indruk dat hij veel meer wilde weten over haar baan en over haar leven in het algemeen. Vreemd ... Waarom zou de superieure en gereserveerde Flint Dawson zoveel belangstelling voor haar tonen? Ze vroeg zich dat even later opnieuw af toen Flint, nadat ze met succes geslaagd was het gesprek een andere wending te geven, plotseling zei: ‘Ik heb gemerkt dat je het vermijdt om antwoord te geven op vragen die jou betreffen. Dat is iets dat ik bij nog geen andere vrouw heb opgemerkt. Vrouwen praten gewoonlijk graag over zichzelf.

'Ik denk,’ antwoordde ze, ‘dat ik vind dat mijn zaken alleen mij aangaan.’ Ze hoopte dat hij de wenk zou begrijpen en dat hij op zou houden naar dingen te vragen die zij niet wilde prijsgeven.

‘Je in jezelf terugtrekken ...’ Flints stem was zacht en toch duidelijk en Liane voelde aan zijn houding dat hij haar terughoudendheid niet begreep. Ze zei, en ze liet haar stem daarbij luchtig en vriendelijk klinken: ‘Zullen we teruggaan?’

Hij keek op haar neer met opgetrokken wenkbrauwen over de wijze waarop ze zijn opmerkingen negeerde en even beving haar een angstig gevoel. Maar deze werd plotseling verdreven door verontwaardiging, toen een vraag in haar opkwam: Wat voor recht had hij om bestraffend zijn wenkbrauwen op te trekken, alleen omdat zij geen zin had over zichzelf te praten? Ze was zich ervan bewust dat haar ontwijkende houding te maken had met de steeds aanwezige beeltenis in haar geest van Richard en ze nam het Flint kwalijk dat hij haar gezelschap was en dat hij aan haar zijde wandelde, en niet Richard.

Er sprongen tranen in haar ogen en ze beet zich op de onderlip. Ze was er zeker van dat als hij zou zien dat haar wimpers nat waren geworden, hij onmiddellijk zou vragen wat daar de reden van was.

‘Wil je terug?’ vroeg hij tenslotte, in antwoord op haar voorstel. ‘We zijn nog geen vijf minuten buiten geweest.’

Het was weer even stil, omdat Liane ontdekte dat ze niet wist wat ze wilde. Tot haar grote verwondering, had ze niet echt zin om de rust van de tuinen van de Club te verlaten en terug te keren naar de lichten en het rumoer van de danszaal.

‘We kunnen nog wel een poosje buiten blijven, als je dat wilt,’ zei ze. ‘Het is hier zo koel en rustig.’

Ze naderden een laan van gumbomen en daarachter was alles donker en verlaten, zover waren ze verwijderd van de lichten van het Clubgebouw. ‘Wil je die kant op?’ Ze fronste even toen ze het zei en ze merkte dat haar geest wat in de war was; ze moest niet naar donkere en verlaten plekken gaan ... en toch was er iets dat haar aantrok en ze merkte dat ze haar jurk nog wat hoger optilde. als een voorzorgsmaatregel tegen schade.

‘Ja, laten we die kant op gaan.’ Flints toon was nonchalant toen hij eraan toevoegde: ‘Het is beter als ik je de weg wijs, Liane. Het pad is hier en daar wat oneffen. Ze hebben blijkbaar niet veel belangstelling voor dit deel van de tuin.’

Hij nam haar bij de arm; ze voelde geen enkele emotie bij die aanraking, maar haar gedachten vlogen naar Richard en een hevig verlangen maakte zich van haar meester. Als dit Richard zou zijn ...

Flint praatte nu en onderbrak haar gedachtengang, en ze keek omhoog in het duister, blij om die onderbreking maar tegelijkertijd een beetje nijdig. Want dit was het ogenblik dat ze alleen aan Richard wilde denken, dat ze een scène tussen zichzelf en hem wilde fantaseren... Een scène waarin zij in zijn armen zou worden genomen op deze donkere, stille plek.

‘Let op waar je loopt, Liane Als ik me niet vergis liggen er hier ongeveer wat keien op het pad.' Ze nam zijn waarschuwing voor waar aan, maar desondanks stapte ze er op een en struikelend viel ze tegen Flints harde, pezige lichaam. Zijn armen steunden haar onmiddellijk en even hield hij haar dicht tegen zich aan. Ze voelde zijn koele, frisse adem op haar wang, voor ze zich terugtrok met een hijgend geluidje en hem bedankte.

‘Ik zou vast en zeker gevallen zijn,’ voegde ze eraan toe. ‘Misschien moesten we nu toch maar terugkeren.’

‘Er is daar anders, net buiten de tuin van de Club, een prachtig watervalletje,’ zei hij tegen haar. ‘Het is op een open plek in het bos en eigenlijk is het een bron. Je zult het prachtig vinden.’

‘Buiten de tuin?’ Liane was nog steeds dicht bij hem; zijn hand was nog steeds beschermend onder haar elleboog.

‘Ja, er is een hek aan het eind van dit pad en zo kun je er komen.’ Hij was al op weg en Liane ging zonder tegenstribbelen met hem mee.

De open plek in het bos was als uit een sprookje, vond ze en de waterval was duidelijk zichtbaar in het licht van de volle maan die neerscheen uit een wolkenloze hemel. Ze hoorde het water neervallen op de rotsen, ze hoorde het ruisen van de bladeren in de bries, het fladderen van vleugels, de nerveuze kreet van een aap en op de achtergrond het onafgebroken tjirpen van de krekels. Maar ondanks dat alles heerste er een grote en indrukwekkende stilte - de eenzame stilte van de Afrikaanse bush.

‘Wat zeg je ervan ...?’ Zijn stem drong langzaam tot haar door.

‘O, ’t is ... prachtig ... magisch.’ Ze hield de adem in. Ze had het gevoel alsof ze koppige wijn had gedronken, zo bedwelmend was de invloed van deze omgeving - en dat niet alleen door de open plek, maar door de sfeer in het algemeen. Het was zo onwerkelijk; het leek op iets dat door een tovenaar tot stand was gebracht.

Lianes zinnen waren aangenaam tot kalmte gekomen; het leek of Richard nooit had bestaan. Ze kon zich zijn gezicht niet eens meer voor de geest roepen en ze had er ook geen behoefte aan dat te doen. ‘Ik stel me voor dat de hemel iets als dit hier moet zijn,’ fluisterde ze tenslotte en ze sprak meer tot zichzelf dan tot haar metgezel.

Hij lachte en het leek of een groot geluksgevoel zich van hem meester had gemaakt.

‘Ik ben blij dat je het mooi vindt.’ Hij zweeg even en, als tevoren, kreeg ze de indruk dat hij wat onzeker was. Maar als dat al zo was, dan herstelde hij zich snel en zijn stem klonk vol zelfvertrouwen toen hij zei: ‘Van nu af aan zal het hier ‘Lianes Plek’ heten.’

‘Mijn -?’ Ze keek weer onderzoekend omhoog in zijn gezicht. ‘Ik begrijp je niet.’

‘Dit land hier is van mij,’ legde hij haar uit. ‘Ik geef het je als geschenk. Ik hoop dat je het wilt aannemen, Liane.’ Zijn stem was oprecht, evenals de toon waarop hij de woorden uitsprak. Liane, geroerd door dit gebaar, begreep dat ze nu niet zo lomp kon zijn te weigeren, zelfs al ging het wel even door haar heen dat ze natuurlijk nooit iets aan dit geschenk zou hebben. Veel later zou ze zichzelf afvragen waarom ze het geschenk aanvaardde — wat voor macht haar had beheerst, toen ze zei: ‘Wat aardig van je, Flint! Is dit prachtige plekje echt van mij?’

‘Het is vanaf dit moment van jou, kindje.’

Ze zei, heel rustig: ‘Dank je, Flint. Ik zal het heerlijk vinden dit kleine stukje Afrika te bezitten.’ Toen, na even nagedacht te hebben, voegde ze er aan toe: ‘Ik zal het wel nooit weer terugzien, als ik over vijf weken ben vertrokken.’

Er volgde een stilte die alleen verstoord werd door het ruisen van het water dat uit de hoogte neerstortte in het water van de vijver. Liane voelde dat hij gespannen was, maar zijzelf was vervuld van een vreemd gevoel van tevredenheid, een gevoel dat ze niet voor mogelijk had gehouden toen ze het besluit nam haar vakantie in Afrika door te brengen.

Ze stond bij de poel en keek naar de zilveren stroom. Ze vroeg zich af of ze hier gemakkelijk zou kunnen aarden, in dit primitieve deel van het werelddeel, temidden van mensen wier ideeën over een volmaakt leven berustten op het zo dicht mogelijk bij de natuur leven.

‘Ik denk,’ zei Flint, al was het met tegenzin, ‘dat we weer eens naar onze vrienden terugmoeten.’

Liane knikte in het. maanlicht.

'We zijn al tijden weg.’ Dacht hij soms aan Alma en verlangde hij naar haar toe te gaan? Plotseling was Alma even onbelangrijk als Richard, want het was of Flint en zij volkomen alleen waren in deze wildernis, die zo betoverend stil en vredig was. Hij bewoog en het leek of hij rusteloos was geworden. Toen zijn ogen de hare ontmoetten, hadden ze een doordringende blik. Zonder inleiding zei hij: ‘Die opvatting van je over trouwen. Wil je écht zeggen dat je er de voorkeur aan geeft altijd alleen te blijven? Leef je thuis ook als een kluizenaar?’

Liane fronste bij de onverwachtheid van zijn vragen, waarvan zij de zin niet begreep.

‘Ik leef niet als een kluizenaar,’ zei ze na een korte pauze. ‘Aan de andere kant, ik ga niet erg veel uit. Mijn baan heeft altijd veel van me gevergd; die slokt eigenlijk het meeste van mijn tijd op.’

‘En met je baan bedoel je natuurlijk je baas. Is hij zo veeleisend? Of werk je soms voor een vrouw?’

'Ik werk voor voor man,' antwoordde ze kort.

'Vertel eens wat over je werk. Opeens was zijn toon gebiedend en zijn houding was, op zijn zachtst gezegd, als die van iemand aan wie zij toebehoorde.

Bevreemd voelde Liane hoe zij, bij die krachtige onverklaarbare houding, week werd en haar voornemen niet over zichzelf te zullen praten ineens was vergeten. Nadat ze begonnen was hem te antwoorden, praatte ze door tot ze hem een tamelijk duidelijk idee had gegeven van het leven dat zij thuis leidde.

Ze had er echter geen notie van dat ze, onbewust, alles had verraden wat zij voelde voor de grote, knappe man voor wie ze werkte.

Het duurde even voordat hij wat zei.

‘Die Richard gaat trouwen, zei je?’

Liane knikte en nam een onverschillige houding aan.

‘Ja, hij vertelde het me vlak voordat ik besloten had Kirsty’s uitnodiging om hier te komen aan te nemen.’

Hij knikte nadenkend en zijn mond stond onverklaarbaar grimmig. ‘Laten we teruggaan,’ zei hij abrupt. ‘Zoals jezelf zei, we zijn al een hele poos weg.’

Toen ze naast hem meeliep voelde ze een sfeer van gespannenheid en ze verbaasde zich over de verandering in hem; hij was nu zó grimmig en gesloten dat Kirsty’s oorspronkelijke beschrijving van hem haarfijn klopte.

Toen ze dichter bij het Clubhuis kwamen, werd de muziek langzaamaan luider. Liane verkeerde innerlijk in een vreemde verwarring. Een deel van haar wezen leek geraakt te zijn door zijn plotselinge gebrek aan vriendelijkheid, terwijl een ander deel van haar alleen maar leek te willen wegdrijven in een wereld van onwerkelijkheid, waar niets tastbaar genoeg was om vreugde of pijn te veroorzaken.

‘Flint - waar ben je geweest! ’ Die uitroep van een diepe en hese stem doorbrak Lianes wazige brein op onaangename wijze en ze keek naar de veranda. Daar zat Alma, alleen aan een tafel met een sigaret tussen haar bloedrode lippen. ‘Ik voel me verschrikkelijk verwaarloosd en alleen gelaten,’ voegde ze eraan toe, toen Flint en Liane bij haar gingen zitten. ‘Waar ben je geweest?’ vroeg ze opnieuw, voordat ze een zware trek deed aan haar sigaret. Haar samengeknepen ogen bleven even op Lianes gezicht rusten en het leek of ze zich met moeite beheerste.

‘We hebben gewandeld, Alma,’ antwoordde hij monter. ‘Liane en ik wilden even wat frisse lucht happen.’

‘Nou, je had mij ook wel kunnen vragen om mee te gaan,’ zei Alma pruilend. ‘Ik had ook behoefte aan frisse lucht.’

‘Die krijg je nu toch?’

‘Maar ik had willen wandelen. ’ Ze zweeg even om een nieuwe sigaret aan te steken en haar ogen hadden een verleidelijke uitdrukking toen ze zei: ‘Kom nu met mij mee, Flint.’ Ze wendde het hoofd naar Liane en zei met een soort ijzige liefheid, ‘dat vindt u toch niet erg, Miss Goulden?’ ‘Natuurlijk niet,’ antwoordde Liane en ze vroeg zich later af of de onverschilligheid in haar stem hem meteen had doen opstaan terwijl hij zei: ‘In dat geval gaan we wandelen, Alma. Wil je ons excuseren, Liane?’

Even later was ze alleen op de veranda en haar groen-blauwe ogen volgden de twee grote, elegante figuren tot ze verdwenen waren in de nevelige duisternis van een groep bomen.