Stille tranen

Wanneer je in de ogen van de toekomst kijkt, zie je vaak het verleden.

Alleen wanneer een vrouw zich zorgen maakt om de stille tranen die je plengt en die ze niet kan zien, wordt erover gesproken.

In dat gesprek probeer je het verschil uit te leggen tussen stille tranen en tranen van stilte.

Het verschil is net zo groot als de verbeeldingskracht van een kind.

Tranen van stilte zijn de tranen van vreugde bij het gadeslaan van de toekomst die voor je ogen ontstaat.

Het zijn de tranen van vreugde - ze helen het hartzeer en slaan de keuzes tussen goed en slecht gade en leren je het verschil.

Stille tranen zijn die tranen die door de partner niet worden gezien, het zijn de tranen die alleen een kind weent en ziet. Uiteindelijk probeer je je partner uit te leggen dat deze niet-geziene tranen voor flitsen uit het verleden staan, flitsen die van tijd tot tijd zonder aanleiding opduiken.

Dat zijn de emoties die worden opgewekt wanneer je bezig bent een kind discipline bij te brengen en je afvraagt: Ben ik te ver gegaan?

De gesprekken die je nooit hebt gehad en die de betekenis van tranen voorgoed zouden hebben veranderd maar die nog steeds moeten plaatsvinden.

De gesprekken die al die stille tranen zouden verwoorden zijn de monsters onder het bed.

De woorden die de doden zouden wekken kunnen maar beter worden achtergelaten bij die arme zielen die zonder tranen worden begraven, of het nu om tranen van stilte of stille tranen gaat.

Op een dag besluit een man dat de monsters onder het bed échte monsters zijn, levende monsters.

Ze leven als een herinnering in zijn geest, herboren als hij zijn ogen sluit om te gaan slapen.

Bij het verstrijken van de tijd leert hij met zijn ogen open te slapen en dat veroorzaakt angst in degene die naast hem slaapt.

Ze vraagt zich af wat een man met zo'n gewoonte kan zijn overkomen.

Ze vraagt zich af wat het kan zijn geweest dat een man zo'n grote angst voor de duisternis heeft bezorgd.

De angst van het geluid dat alleen een moeder kan maken wanneer ze zijn slaapkamer binnenkomt.

Op de een of andere manier is de slaap die deze man nodig heeft vervangen door een schreeuw van angst midden in de nacht.

De noodzaak wakker te blijven is sterker dan de behoefte aan slaap - en het lichaam en de geest hebben zich opnieuw aangepast.

Ondanks dat alles is de liefde van de zoon voor zijn moeder krachtiger dan de wil die nodig is om stille tranen ongehoord te houden.

Mam - ik hou van je.

En meer nog - ik vergeef je.

Vergeef mij alsjeblieft dat ik de eens zo stille tranen een stem heb gegeven.

En laten de monsters onder het bed nu alsjeblieft, net als jij, te ruste worden gelegd.

Je zoon - Richard.