14

“Ik zal jullie allemaal missen!” riep Suzanne en tot haar eigen verbazing wist ze dat het waar was. Ze zou haar tijdelijke collega’s ook gaan missen, op één na, maar die was al vertrokken. Bianca was opvallend stil afgedropen toen bleek dat niemand van plan was haar te gaan uitzwaaien.

Suzanne ging achter het stuur van haar zilvergrijze cabrio zitten, die onder het stof en andere viezigheid zat. Het kon haar weinig schelen. Het belangrijkste zat naast haar, op de passagiersstoel: Chris.

Ze kon het nog niet aan om weer van hem gescheiden te zijn en daarom had ze hem overgehaald met haar mee te gaan naar Amsterdam. Niet dat dat veel moeite had gekost.

Puck zou de komende dagen bij Ed blijven, dus hadden ze het appartement voor zich alleen.

Suzanne zwaaide naar iedereen, toeterde nog een keer en keek voor de laatste keer naar Bud, die in Pucks armen lag en vrolijk kwispelde. Daarna draaide ze de bocht om en zat het er echt op. Ze keek opzij en ving Chris’ verliefde blik op. Sinds de avond van Remco’s verdwijning liep ze zelf ook met zo’n blik rond. Chris was echt perfect.

Ze had maar meteen schoon schip gemaakt. Hij had alleen maar hard moeten lachen toen ze hem bekende dat ze helemaal niet verdwaald was geweest in een Frans bos en dat ze elke twee weken naar de manicure ging om haar nepnagels te laten bijwerken. Hij was ook niet afgeknapt toen ze had uitgelegd hoe vervelend haar familie, vooral Han jr., kon zijn en dat wilde wat zeggen.

Ze richtte haar aandacht weer op de weg en probeerde zich te concentreren, maar nog voor ze de bosweg verlaten hadden, had Chris’ hand haar been alweer gevonden. En tegen de tijd dat ze de verharde weg bereikten, was hij al opgekropen tot de rand van haar afgeknipte spijkerbroek.

Suzanne giechelde. “Ik moet rijden,” protesteerde ze halfslachtig, terwijl ze uitkeek naar een parkeerplaats. Toen ze die had gevonden, leunde ze gewillig naar Chris toe en kuste hem hartstochtelijk, zoals ze de afgelopen week talloze keren had gedaan. Ze kon er geen genoeg van krijgen.

“We moeten gaan,” zei ze even later, terwijl ze zich met tegenzin losmaakte uit zijn omhelzing. Ze zette haar grote Dior zonnebril recht, trok haar haltertopje weer in model en schikte haar haar. Nu ze het kamp had verlaten, leek uiterlijk ineens weer belangrijk. En na die avond dat Chris haar op haar onaantrekkelijkst had gezien, wilde ze nu ook dat hij haar juist op een tegenovergestelde manier zou zien. De bewonderende blik die ze die ochtend in zijn ogen had bespeurd, had haar verteld dat haar missie was geslaagd.

Eenmaal op de snelweg kon Suzanne niet wachten tot ze thuis waren, al zou dat nog wel een paar uur duren. Ze trapte het gaspedaal nog iets dieper in, zette de radio harder en bedacht wat ze allemaal met Chris wilde doen zodra ze thuis waren.

Ontroerd stak Suzanne haar vinger uit, die meteen door het kleine knuistje werd vastgegrepen. “Hij is prachtig,” fluisterde ze. Sinds de geboorte van haar laatste nichtje, nu zestien jaar geleden, had ze geen baby meer vastgehouden. Ze was vergeten hoe klein en kwetsbaar baby’tjes waren.

Maar gek genoeg had ze helemaal niet de neiging om weg te rennen, zoals ze voor de geboorte tegen Puck had voorspeld. Ze hield Riannes baby vast alsof ze nooit anders had gedaan en streelde voorzichtig met één vinger over zijn donkere haartjes.

Rianne keek trots toe. “Dank je.”

Op dat moment werd Sam wakker. Hij keek even om zich heen met zijn grote blauwe ogen, maar had toen al snel genoeg van het nieuwe gezicht dat hij boven zich ontdekte. Zijn gezichtje vertrok in een ontevreden grimas en met veel lawaai liet hij weten dat hij het niet naar zijn zin had.

“Geef hem maar,” zei Rianne, lachend om Suzannes paniekerige gezicht. Suzanne leverde het schreeuwende bundeltje maar al te graag in. Zolang hij stil was, vond ze de baby het toppunt van schattig, maar van zijn gehuil werd ze wanhopig. Gelukkig had Rianne hem alweer getroost en vielen zijn oogjes dicht.

“Willen jullie nog koffie?” vroeg Rianne.

Chris stond op. “Blijf jij maar zitten. Zal ik het even pakken?”

Suzannes hart zwol van trots toen Rianne aangenaam verrast knikte. “De pads staan naast de Senseo. Je ziet het vanzelf.”

Chris verdween naar de keuken en Rianne slaakte een opgewonden kreetje. “Hij is ge-wel-dig, Suus. Ik snap nog steeds niet helemaal hoe het nou toch nog goed is gekomen, maar ik zeg: houden.”

Suzanne leunde gelukzalig achterover. “Dat zeg ik ook. Hij is nog veel geweldiger dan ik dacht. Ik ben zo verliefd.”

“Wat heerlijk voor je. En Puck?”

“Die is ook verliefd. Ze kon het nog niet aan om Ed te missen, dus is ze met hem mee naar huis gegaan. Het zit wel snor tussen die twee, hoor.”

Rianne lachte. “Binnen vier weken zijn mijn twee vriendinnen aan de man. Zo verschrikkelijk was het dus ook weer niet op het kamp.”

Suzanne trok een gezicht. “Ik kan niet zeggen dat ik volgend jaar weer ga, hoor. Maar je hebt gelijk, het had erger gekund.”

Op dat moment kwam Chris de kamer weer in en zoals elke keer als Chris dichterbij kwam, begon Suzannes hart weer zijn – inmiddels vertrouwde – versnelde ritme te hameren.

“Wil jij kinderen?” vroeg Chris een uur later, toen ze op een zonnig terras zaten en wijn dronken.

Suzanne dacht even na. “Tot vier weken geleden zou ik met een overtuigd ‘nee’ hebben geantwoord, maar nu niet meer. Ja, ik wil kinderen. Ik heb in een paar weken tijd ontdekt dat kinderen leuk zijn én ik heb een vader voor mijn toekomstige kroost gevonden.”

Chris grijnsde. “Heb je het over mij?”

“Natuurlijk heb ik het over jou.” Suzanne nam een slok van haar rosé en draaide genietend haar gezicht naar de zon. “Heb je bezwaar?”

Chris legde zijn arm losjes op de leuning van haar stoel. “Ik wil er wel vijf, of zes. Of zeven. Als ik maar bij jou mag blijven. Oh!” Hij haalde een papiertje uit zijn zak. “Je hebt trouwens ook een baan gevonden. Dit is het nummer van mijn vriend bij de Rabobank. Ik heb je alvast aangeprezen. Hij verwacht je telefoontje.”

Suzanne keek hem ongelovig aan. “Maar hij heeft me nog nooit gezien!”

“Je moet ook op sollicitatiegesprek komen, maar ik heb al even uitgelegd wat je wilt en laat er nou net een vacature openstaan. Je bent de eerste kandidaat. Als jij het wilt, is die baan van jou.”

Suzanne slaakte een gilletje en trok het papiertje uit zijn handen. “Ik ga meteen bellen! Waar is het?”

“In Amsterdam. Net als mijn nieuwe baan.”

Suzanne keek hem met open mond aan. “Hoe bedoel je?”

“Zoals ik het zeg. Ik had al voor het kamp een office transfer aangevraagd, omdat ik eens iets anders wilde. En die is goedgekeurd. Ik kom hier werken.”

Het kon Suzanne niet schelen dat het terras vol mensen zat en dat ze haar rosé omverstootte toen ze met een snoekduik op Chris’ schoot terechtkwam en hem bedolf onder de kussen. “Je bent volmaakt,” zei ze, “blijf voor altijd bij mij.”

Chris’ zei niets, maar zijn antwoord lag besloten in de zoen die hij haar gaf.

EOF