12

“Ik zou echt nooit in de stad kunnen wonen.” Sven trok een vies gezicht en spreidde vervolgens theatraal zijn armen. “Moet je nou kijken wat een ruimte je hier hebt! Dat is toch geweldig!”

“Ik moet er ook niet aan denken,” viel Saskia hem bij. Suzanne keek een beetje verbaasd. Saskia was nou niet bepaald een prater en het was pas een van de eerste keren dat Suzanne haar voor haar mening hoorde uitkomen, al werkten ze al ruim tweeënhalve week samen. Jammer dat het nou net déze mening moest zijn.

“Ik zou juist nooit hier op het platteland kunnen wonen,” ging ze ertegenin. “Het is zo saai en zo stil. De eerste nachten kon ik niet slapen van de stilte. Het doet gewoon pijn aan je oren.”

“Kwestie van wennen,” vond Lisa. Ze keek genietend om zich heen en nam een slok van de koffie, die Puck net had gemaakt. Het leek gewoon een aardig gebaar, maar Suzanne wist dat ze het deed om even met Ed alleen in de keuken te kunnen zijn. Koffiezetten duurde geen halfuur, hun samenzijn wel. Maar niemand had iets door.

“Als dat zo is,” weerstreefde Suzanne, die nu pas goed op dreef kwam, “kun je ook gewoon wennen aan het leven in de stad.”

Sven schudde zijn hoofd. “Echt niet. Dat lawaai! En dan al die mensen! Ik word al ongelukkig bij het idee. Nee, ik blijf gewoon op het Drentse platteland wonen.”

Suzanne knikte. Ze had de afgelopen weken geleerd om af en toe haar mond te houden. Vooral Chris leek het niet erg te waarderen als ze zich als stadsmeisje opstelde en aangezien hij nu naast haar zat, wilde ze hem vooral niet wegjagen. Ze luisterde half naar het gesprek tussen Sven en Lisa, die het roerend met elkaar eens waren, en keek ondertussen onopvallend naar Chris. Hij leunde een beetje achterover op zijn zitzak en volgde het gesprek met een half oor.

Ondertussen hield hij de kinderen in de gaten die’op het veld aan het spelen waren. Suzanne had geen idee wat voor spel ze deden en of er überhaupt een naam en regels aan waren verbonden, maar ze hadden de grootste lol.

Haar blik viel op een meisje dat aan de rand van het veld stond en niet meedeed. Een paar weken geleden zou ze nog hebben gedacht ‘eigen schuld’ maar inmiddels had ze in zichzelf zoiets ontdekt als ‘medelijden’. Ze kon er niet tegen als een kind buiten de groep viel.

Ze stond op en liep naar het meisje toe. “Wil je niet lekker spelen?” vroeg ze.

Het kind haalde haar schouders op. “Weet ik niet.”

“Mag je niet meedoen?”

“Weet ik niet.”

“Weet je wel of je mee zou willen doen?”

Opnieuw gingen de schouders omhoog, maar het meisje gaf geen antwoord.

Suzanne wenkte een jongetje dat niet ver bij haar vandaan stond uit te hijgen van het vermoeiende balspel. Ze wist dat hij een van de populaire jongens in de groep was en ze had inmiddels geleerd dat je, als je iets gedaan wilde krijgen, juist die jongens mee moest zien te krijgen. “Wat is er?” wilde hij weten.

“Waarom mag dit meisje niet meedoen?”

Het kind haalde zijn schouders op en ontweek haar blik. Hij zocht steun bij zijn vriendjes, maar die gaven allemaal niet thuis. Suzanne was verbaasd over het effect van haar vraag. Geen van de jongens die normaal gesproken het hoogste woord voerden, durfde meer iets te zeggen. Ze voelde zich een voorvechter voor de onderdrukten, een soort Angelina Jolie, maar dan in het klein. Ze rechtte haar rug, trok een serieus gezicht en stak van wal: “Op dit kamp spelen alle kinderen samen, ongeacht hoe ze eruitzien, hoeveel geld hun ouders hebben of welke kleren ze dragen. Jullie moeten begrijpen dat jullie, als jullie iemand buitensluiten zoals eh…eh…”

Ze keek hulpzoekend naar het meisje. “Jessica,” fluisterde die.

“Zoals Jessica hier. Jessica heeft helemaal niets verkeerd gedaan en toch mag ze niet meedoen met jullie spel. Dat vind ik toch raar. Ze staat hier aan de kant en niemand vraagt haar erbij, terwijl ze net als jullie op kamp is en net zoveel recht heeft op spelletjes doen.”

Alle kinderen hadden hun spel gestaakt en stonden nu naar haar te luisteren. Suzanne voelde zich net Martin Luther King. Of nee, beter nog, Gandhi.

“Daarom wil ik dat Jessica gewoon met jullie mag meedoen. En laat ik niet merken dat jullie nog eens kinderen buitensluiten, want dan moeten we echt gaan nadenken over maatregelen. Is dat goed begrepen?”

De kinderen knikten gedwee en heel even, niet langer dan een milliseconde, kon Suzanne zich voorstellen dat er mensen waren die in het onderwijs wilden werken.

Ze stuurde de kinderen weer weg. Ze renden het veld op en vervolgden hun spel. Jessica had blijkbaar ineens een prominente plek gekregen, want ze stond in het midden en mocht voortdurend de bal vangen. Ze straalde en Suzanne stak haar duim naar het meisje op.

Even bleef ze aan de rand van het veld staan kijken naar de spelende kinderen. Ineens zag ze voor zich hoe een kind van haar en Chris eruit zou zien. Het zou zijn lach hebben, zijn ogen, zijn haar, maar haar kinkuiltje en haar oren. Het zou perfect zijn.

Ze schrok er allang niet meer van dat ze dit soort gedachten had. Hoewel ze weken geleden nog niets van kinderen had moeten hebben, was ze ze langzaamaan gaan waarderen.

Ze konden best grappig uit de hoek komen en sommigen waren ook wel lief. Maar dat waren kinderen van anderen. Haar eigen kinderen, die ze liefdevol met Chris op de wereld zou zetten, zouden tienduizend keer geweldiger zijn.

“Dat deed je goed,” zei ineens de toekomstige vader zelf. Suzanne schrok zich wild.

“Oh, eh…Het was niets. Ik kan gewoon niet tegen, eh…”

“Zielige kinderen?”

“Ja. Zoiets.” Ze zocht naar iets geestigs om te zeggen, of iets intelligents, of überhaupt iets, maar haar hersenen blokkeerden. Het enige wat ze nog kon bedenken was ‘weet je al een naam voor ons kind’ en dat was onder de gegeven omstandigheden minder geschikt.

“Zijn ze er al uit of je beter in de stad of op het platteland kunt wonen?” vroeg ze uiteindelijk.

Chris haalde zijn schouders op. “Jij bent echt een stadsmens, hè?”

“Mwah.” Suzanne haalde haar schouders op. Normaal zou ze om het hardst ‘ja’ hebben geroepen, maar aangezien ze met Chris ook op de maan erg gelukkig zou kunnen worden, wilde ze hem niet afschrikken met haar woonplaatsvoorkeur. “Het maakt me eigenlijk niet echt uit.”

Chris keek spottend. “Weet je dat zeker? Toen je hier aankwam, zag je eruit alsof je nog nooit een boom van dichtbij had gezien.”

“Niet waar,” zei Suzanne gekrenkt. “Ik ben gewoon gewend aan de stad, omdat ik er al jaren woon. Maar het gaat er niet om waar je woont, maar met wie.” Ze zond hem een veelbetekende blik, die maakte dat hij zijn ogen neersloeg. Haar hart sloeg over. Zo koud liet ze hem dus ook weer niet.

“Ik ga aardappels schillen,” liet Chris weten, waarna hij zich abrupt omdraaide en wegliep. Suzanne bleef verbouwereerd achter. Ze friemelde aan het touwtje van haar lichtroze vestje, terwijl ze hem gefrustreerd nakeek. Bijna, hij was bijna aardig geweest, maar net op het moment dat ze dacht dat hij wat gevoel zou laten zien, had hij zich weer uit de voeten gemaakt. Ze slaakte een trillende zucht. Wat deed ze nou toch verkeerd?

“De bonte avond gaat over tien minuten beginnen!” schalde Eds stem over de binnenplaats. “Iedereen klaarmaken!”

Overal klonk zenuwachtig gegiechel van meisjes die hun act voorbereidden en de bijbehorende danspasjes niet in hun hoofd kregen. De jongens oefenden hun indianen-acts en renden joelend in het rond.

Suzanne schoof een grote roze strik in haar haar en bewonderde het resultaat in de grote spiegel in de doucheruimte. Tot hilariteit van de meiden in de groep had ze beloofd vanavond Britney Spears na te doen, samen met Puck en Lisa.

De laatste keer dat ze geplaybackt had was in groep acht en ze had hooguit één keer lang genoeg naar een nummer van Britney Spears geluisterd om het einde te horen. Maar ze had het nou eenmaal beloofd en veel te verliezen had ze niet. Nou ja, haar waardigheid, maar het maakte niets uit. Chris had zijn definitieve standpunt inzake ‘Suzanne’ duidelijk gemaakt en daar moest ze het dan maar mee doen.

“Hé, gaat het wel?” vroeg Puck bezorgd. Ze zag de trieste blik die Suzanne zichzelf in de spiegel toewierp en sloeg een arm om haar vriendin heen.

Suzanne knikte. “Er is niets aan de hand. Ik weet alleen niet wat ik nou fout doe bij Chris.”

“Niets,” zei Puck stellig. “Jij doet niets fout, maar Chris is gewoon blind. Ga jezelf nou niet naar beneden halen. Dat is niets voor jou.”

Suzanne lachte. “Nee, daar heb je gelijk in. Ik moet me er ook overheen zetten, maar dat gaat nou eenmaal beter als ik hem niet meer zie. Nog een week.”

“Het is voorbij voor je het weet,” zei Puck. “Jammer genoeg voor mij.”

Meteen klaarde Suzannes gezicht op. “Hoe gaat het eigenlijk met jou en Ed? Hebben jullie het nog leuk samen?”

“Het is heerlijk,” zei Puck met een grote grijns. “Hij is heerlijk.”

“Dat jullie het geheim kunnen houden, is mij een raadsel. Je wilt toch aan iedereen vertellen hoe gelukkig je bent?”

Puck knikte. “Soms heb ik het idee dat ik uit elkaar knal, zo graag wil ik het vertellen. Maar ik zeg lekker niets en dan horen ze het na het kamp vanzelf wel.”

Suzanne grijnsde. “Goed idee. Eigenlijk maakt het het ook wel spannend, of niet?”

“Extra spannend,” giechelde Puck. “Vooral om om zes uur ‘s-ochtends stiekem over het terrein te sluipen, naar mijn eigen tent.”

“Ik heb je nog nooit gehoord, dus volgens mij doe je hartstikke zachtjes.”

Puck keek spottend. “Jij slaapt zo diep dat we een kanon naast je hoofd kunnen afvuren. Dit lijkt me niet echt een graadmeter.”

Suzanne zette de roze strik vast met schuifspeldjes en keurde het uiteindelijke resultaat in de spiegel. “Ik sta op het punt mezelf onsterfelijk belachelijk te maken.”

Puck bracht een derde laag mascara aan en knipperde verleidelijk met haar ogen. “Nee, ik zie er goed uit zo. En mijn toekomstige man zit vanavond nog wel in het publiek.”

“Die vindt jou toch al leuk, al ruk je een stuk behang van de muur en maak je er een jurkje van.”

Ze hoorden voetstappen aankomen en schakelden snel over op een veiliger onderwerp. Even later verscheen Bianca in de deuropening, die het tafereel misprijzend bekeek. “Oefenen jullie voor de miniplaybackshow?”

“Nee, wij doen iets leuks voor de kinderen,” diende Suzanne haar meteen van repliek. “Zou je ook eens moeten doen.”

“Als bimbo Britney Spears nadoen?” Bianca keek ronduit vies. “Ik kan wel leukere dingen bedenken. Maar goed, als jullie nu niet komen, hoeft het al niet meer. John wil graag de avond openen.”

Suzanne keek nog één keer in de spiegel, trok haar roze haltertopje waarop met grote, glimmende letters het woord Dior was gedrukt, recht, hees haar strakke, donkerblauwe spijkerbroek op en knikte goedkeurend. De strik in haar haar was belachelijk, het playbacken zou haar sexappeal tot nul reduceren, maar niemand kon zeggen dat haar kleren er niet goed uitzagen. Het vele bewegen van de afgelopen weken had haar lichaam strakker gemaakt en ze zag er spectaculair uit. Niet dat het uitmaakte, Chris zag haar toch niet staan.

Het voelde goed om eindelijk weer eens op hakken te lopen, bedacht ze, toen ze Puck en Bianca naar buiten volgde. Nadat ze haar enkel had gekneusd, had ze het niet meer aangedurfd om hakken te dragen. Eerst vanwege de pijn, toen vanwege het gevaar om opnieuw onderuit te gaan. Haar witte sneakers, inmiddels zwart gekleurd, waren haar beste vrienden geworden. Maar vanavond kon ze weer eens op stiletto’s van tien centimeter lopen en dat, besefte ze, had ze waanzinnig gemist.

John was al bezig met zijn openingspraatje, dat hij verkleed als piraat hield, terwijl Bud naast hem zat en probeerde het ooglapje dat hij op had, te lijf te gaan. Hij draaide rond, rolde over de grond, krabde aan het lapje, maar het zat te goed vast. Uiteindelijk begon hij maar zielig te janken.

“Iedereen doet vanavond een stukje,” zei John, “en ik zal beginnen. Ik ben piraat John de Gevaarlijke en dit is mijn assistent Chris de eh…Chris de Ook-Heel-Gevaarlijke! Applaus!”

De kinderen joelden en klapten, terwijl Chris zijn entree maakte met wat gekke sprongen, zwaaiend met een plastic zwaard. De act had niet echt een verhaal, maar de kinderen vonden het prachtig en ook Suzanne moest lachen, al was het maar omdat ze ongegeneerd naar Chris kon staren. De enige die het niet leuk vond was Bud, die door Ed van zijn ooglapje was bevrijd en nu hevig trillend bij Suzanne op schoot was gekropen.

“De volgende act is die van Remco, Erik, Siebe en Soufian,” kondigde John aan. De vier jongens kwamen het podium op en Suzanne zag niets meer van hun stoere gedrag. Ze smoesden wat met elkaar en voerden vervolgens een soort toneelstuk op waar niemand iets van begreep, maar waar toch om werd gelachen. Suzanne klapte in haar handen toen het was afgelopen en de jongens verlieten opgelucht het podium. Na nog meer opvoeringen die al dan niet waren voorbereid, kondigde John de laatste act aan. “Er gaan vanavond ook nog mensen voor ons zingen,” bouwde hij de spanning op. Suzanne zette Bud op de grond en liep naar het podium.

Ze voelde Chris’ ogen in haar rug branden, al had ze geen idee of hij wel haar kant op keek, en ze wilde ter plekke door de grond zakken. Waarom had dit ook alweer een leuk idee geleken? En waarom moest ze zo nodig toezeggen dat ze zelf wel Britney zou zijn, terwijl Puck en Lisa lekker op de achtergrond konden blijven? Die grote mond van haar ook altijd!

Ze stapte op het geïmproviseerde podiumpje, terwijl ze John hoorde vertellen over de successen van Britney Spears en hoe vereerd hij was dat ze vanavond bij hen wilde zijn. Ze keek naar het publiek. De meisjes vonden het geweldig, zag ze, terwijl de jongens om het hardst ontkenden Britney leuk te vinden. De leiding zat achteraan en naast de lachende gezichten van Ed, Saskia en Sven, zag Suzanne alleen Bianca’s geamuseerde blik. Zij wist hoe erg haar collega’s voor gek zouden staan en dat was precies de reden dat ze zelf had geweigerd aan wat voor act dan ook mee te werken.

Maar het belangrijkste was dat Chris er niet was. Suzanne had hem net nog gezien, maar tot haar grote opluchting was hij niet lang genoeg gebleven om haar afgang te zien.

Ze deed een stap naar voren, pakte de microfoon van John aan en zei met een overdreven Engels accent: “Volgens mij hebben we nu wel genoeg over mijn succes gepraat, John. Laten we maar beginnen.”

De kinderen vonden het prachtig en Suzanne moest lachen omdat zij het uitgierden. John startte de geluidsband en ze begon te dansen zoals ze vermoedde dat Britney dat zou doen. Meteen begonnen de meisjes in het publiek mee te doen, even later aarzelend gevolgd door wat jongens.

Baby, Pm so into you, zong Britney, terwijl Suzanne niet eens de microfoon in de buurt van haar mond hield. Ze bewoog wat met haar mond, al had ze geen idee wat en wanneer de volgende zin zou zijn. You’ve got that something, what can I do.

Het maakte niets uit of ze wel of niet de tekst kende, merkte Suzanne. Zolang ze danste en af en toe wat playbackte, met of zonder microfoon, had ze al succes.

You drive me crazy, liet Britney weten, Ijust can’t sleep.

Suzanne danste met Puck en Lisa en begon er net lol in te krijgen, toen ze iemand aan zag komen lopen. Meteen stond ze stokstijf stil. Chris! Hij mocht haar niet zien!

Puck stootte haar aan. “Je moet wel zingen!” riep ze door de muziek heen. That Fm not wasting my feelings on you, zong Britney.

Heel even ontmoette Suzanne Chris’ blik, die niets over zijn gedachten verried. Toen voelde ze hoe Puck haar meetrok en was het moment voorbij. Ze zag weer de dansende kinderen, die een beetje verbaasd keken dat Suzanne niet meer meedeed.

Ze toverde een glimlach op haar gezicht, deed weer alsof ze zong en danste nog meer dan daarvoor. Chris mocht in elk geval wel zien wat hij miste. Ze zocht opnieuw zijn blik en stelde zich voor dat ze alleen voor hem danste. De muziek was niet ideaal, net als het feit dat ze met die microfoon zat opgescheept, maar ze deed haar best. Chris bleef kijken en dat was in elk geval iets.

Suzanne liet haar hand over haar heup dwalen, omhoog over haar taille en weer omlaag naar haar dijbeen. Daarna gooide ze er wat in van de cursus buikdansen die ze een paar jaar geleden voor de grap had gevolgd. Puck, die diezelfde lessen had gehad, zag het en deed mee. Suzanne zag in elk geval Sven gebiologeerd naar haar middenrif kijken. Ed had alleen oog voor Puck. Chris keek ook, hoewel Bianca tegen hem aan praatte en er alles aan deed om te voorkomen dat hij aandacht voor Suzanne zou hebben. Maar Suzanne zond hem een broeierige blik, draaide extra sexy met haar heupen en verleidde hem met haar ogen tot Britney de laatste noten had gezongen en de muziek stopte.

Niet slecht, oordeelde ze zelf, en dat op stiletto’s. De kinderen juichten en ook John, Sven, Ed en Saskia gaven een staande ovatie. Suzanne lachte stralend en zwaaide als een echte popster. Haar blik vloog inmiddels van links naar rechts, want ze zag Chris nergens meer.

Haar adem stokte en ze voelde alle energie uit zich wegstromen, toen ze hem uiteindelijk ontdekte. Hij liep terug naar het hoofdgebouw, in gezelschap van Bianca. Ze hing aan zijn arm, zag Suzanne, en drong zich aan hem op. Chris deed niets om dat te voorkomen.

Puck sloeg enthousiast op haar schouder. “Goed gedaan!”

Suzanne knikte, maar kon haar ogen niet losmaken van de twee figuurtjes in de verte. Puck volgde haar blik. “Oh, laat ze toch,” zei ze toen. “Bianca doet dit om jou dwars te zitten, Suus. Laat je niet kisten. Ik zag Chris heus wel naar je kijken, hoor. Zij is degene die voor gek staat, omdat ze weigert om iets te doen op de bonte avond. Jij hebt juist laten zien hoe geweldig je kunt dansen.”

Suzanne legde de microfoon neer en stapte van het podium. Alle meisjes wilden ineens bij haar zijn en ze lachte plichtmatig, maar van binnen voelde ze zich leeg. Het was niet eens dat Chris gewoon niet had gereageerd op haar optreden, nee, hij was zelfs weggelopen! En dat terwijl ze dacht dat hij eindelijk om was. Ze schudde mistroostig haar hoofd.

“Doe je nog een liedje?” wilden de meisjes weten.

“Nee joh,” antwoordde Puck in haar plaats. “Echte sterren hebben maar tijd om één liedje te zingen. Dan moeten ze alweer weg.”

“Ah toe? Nog ééntje?” bedelden de kinderen, maar Puck was onverbiddelijk. “De bonte avond is afgelopen. Iedereen gaat nu tanden poetsen, pyjama aantrekken en dan slapen.”

De kinderen protesteerden heftig, maar Puck gaf niet toe. Ze nam de kinderen mee naar het hoofdgebouw en Suzanne bleef bij het podium achter. Ze ging op een omgevallen boomstam zitten en trok Bud, die haar met zijn grote bruine ogen meevoelend aankeek, op schoot. Pas toen ze haar gezicht in zijn vacht had begraven, kwamen de tranen.