6
“Ik heb het gevoel dat ik je al jaren ken.”
“Idem dito met een sterretje. Proost!” zegt Mitchell. We barsten allebei in lachen uit en beginnen een wedstrijdje wie de meeste synoniemen voor anus kent. Mitch weet er aanzienlijk meer dan ik. Logisch, en toch baal ik ervan.
We bevinden ons aan de bar van een hip café dat ik nooit meer zal kunnen terugvinden. Het is onze vierde hotspot na de aftrap in de Bijenkorf, Mitchell is een connaisseur. Sinds een half-uur zit de vijf in de klok, dus volgens de etiquette drinken we nu legaal. Toch een opluchting. Ik SMS Kim dat het een latertje wordt, dat ze niet op me hoeft te rekenen met eten. Nog geen twee minuten later belt Maarten me.
“Zal ik hem wegdrukken?” vraag ik aan mijn GBF. Die vindt dat ik beter kan opnemen, maar hij heeft het bij het verkeerde eind. Als mijn wederhelft mijn ietwat slepende stem hoort, vraagt hij waar ik in godsnaam mee bezig ben.
“Ik ben nergens mee bezig,” antwoord ik. “We zijn gewoon een beetje lol aan het maken. Me and my gay bestfriend, maai djieieieie bieieie ef.”
“Je wat?”
“Mijn homovriend. Ik heb een homovriend. Mitchell de Pitchell heet hij. Nou ja, zo heet hij niet. Ik heb geen idee hoe hij van achteren heet. Hoe heet je van achteren, Mitchell?”
“Mokkagrot,” zegt die met een uitgestreken gezicht.
Het duurt twee volle seconden voor het kwartje valt, dan barst ik in lachen uit. “Mitchell Mokkagrot. Da’s een goeie! Weet jij nog een synoniem voor poepgat, Maarten? Artiesteningang hebben we al gehad. En chocoladepoortje, hoe vind je die? Die blijft leuk, hoe vaak je het ook zegt, probeer maar.”
“Yvonne,” Maarten klinkt ineens verontrust, “waar ben je? Toch niet in een darkroom? Heb je iets geslikt? Word je tegen je wil vastgehouden? Noem ons huisnummer als dat zo is.”
“Ons huisnummer? Wat is ons huisnummer, schat?” vraag ik aan Mitchell. “Mijn man wil het weten.”
“Jezus Christus, Yvon, vertel me nu waar je bent of ik bel de politie.”
Nooit geweten dat Maarten zo’n angsthaas is. Alsof ik van porselein ben. “Het bruine fornuisje! Hoe vind je die? Wil je me een keer in mijn bruine fornuisje pakken, lieverd? Dat hebben we nog nooit gedaan.” Aan de daaropvolgende ademstoot hoor ik dat mijn man ontploft.
“Zit je nou godverdomme ons seksleven te bespreken waar die homo bij is?”
Mijn GBF werpt me een meelevende blik toe en wenkt de barman. Nog een rondje, goed idee. “Nee, nee, hij is naar de wc,” lieg ik. “Hoef je niks raars van te denken, dit is een nette zaak, ik ben net ook wezen plassen. Geen gaatjes in de wand, alles tiptop in orde.”
Maarten negeert mijn opmerking over de gaatjes. Hij is geen man van glory holes, hij denkt waarschijnlijk aan boktorren. Daar hebben we veel last van, ze zitten in de dakkapel. De bestrijding zou een vermogen kosten, Maarten heeft wel vijf offertes aangevraagd en ze allemaal afgewezen. De torren mochten blijven.
“Wanneer ben je van plan om thuis te komen?”
“Maak je niet dik, dun is de mode. Ik kom heus wel weer jullie kant op. Binnenkort. Voor de kerst in elk geval.” Ik heb ineens zo’n zin om Maarten te plagen. Hij moet niet denken dat ik een of andere huismus ben. Ik heb ook een wilde kant. Die heb ik verwaarloosd, dat is waar, maar dat wil niet zeggen dat hij is verdwenen.
“En wat moeten de kinderen eten?”
“Haal maar een patatje voor ze. Ik ga je hangen, schat. Toedeledokie!” Voordat hij iets kan terugzeggen, maak ik een einde aan het gesprek.
Mitchell overhandigt me een shot. Hij neemt er zelf ook eentje. Mijn GBF en ik zijn aan het doorzakken. Het is jammer dat ik geen internet op mijn mobiel heb. Anders zou ik nu kunnen inchecken via Facebook. Kunnen Mona en Denise zien hoe überspannend mijn leven is sinds ik met homo’s verkeer. Dat ik mijn zondagen tegenwoordig in hippe bars doorbreng in plaats van op de bank.
Mijn Nokia piept. Is het Maarten weer? Nee, een sms. Van Kim. Kim, Kim, Kim, ken ik een Kim? Ja, ik ken een Kim. Dat is mijn dochter. Wat heeft het kind me te melden?
PAPA ZEGT: DE LAATSTE TREIN GAAT OM 1:35 UUR. SPOOR 10B. MIS HEM NIET. HET BOWLEN IS HEEL GEZELLIG, LEUK DAT JE T VRAAGT.
Kim kan een kreng zijn, maar ze is ook lief. Kim heeft me een homo gegeven. Ze mag blijven.
♦
We slaan ons shotje achterover en bestellen meteen de volgende ronde. Ik voel me een beetje draaierig, op een aangename manier. Ik laat me wat opzij zakken, leun per ongeluk expres tegen Mitchell aan en streel met mijn wijsvinger over zijn knie.
“Waar was jij de afgelopen veertig jaar? Je moet me trouwens nog vertellen hoe je zo bent afgevallen. Wat is je geheim?”
Mijn GBF verstrakt een beetje. Hij duwt me niet van zich af, maar komt me ook niet tegemoet met een intimiteit van zijn kant.
“Eerst een vraag aan jou, voordat je te ver heen bent.” Mitchell verandert in dokter Direct.
Een blos verspreidt zich over mijn wangen. Ik ga rechtop zitten en fatsoeneer mijn wikkeljurk. De bovenkant hing open, hij kon zo mijn nieuwe tijgerbeha zien. Volgens Kim mag dat tegenwoordig weer, wildebeestenprint. Ik wist niet dat het ooit verboden was. Hopelijk neemt mijn homo er geen aanstoot aan. Het zal toch niet? Zo ver heen ben ik nou ook weer niet. Ik ben gewoon Yvon. Yvon van veertig met de v van vrijmoedig.
“Zelfbevrediging. Hoe vaak doe je dat?”
Ik veeg een denkbeeldig vuiltje uit mijn ooghoek en denk intussen koortsachtig na over een politiek correct antwoord. Ik heb mijn seksleven een zeven gegeven. Zegt de mate van masturbatie iets over de mate waarin je wederhelft je bevredigt? En daarbij, ook niet onbelangrijk, zegt het iets over mij? Moet ik wat betreft de frequentie laag gaan zitten of juist hoog? Ik twijfel.
“Je denkt veel te lang na. Niks verzinnen, geef gewoon antwoord,” commandeert Mitchell.
“Ik doe het eh, niet eh, niet heel vaak.”
Mijn antwoord is als een vlieger die geen wind meer vangt. Er staat nog een shot je op me te wachten. Ik sla het achterover. Het brandt in mijn strot. Ik knipper een paar tranen weg en haal mijn neus op. Dokter Direct slaat me zwijgend gade, zijn wenkbrauwen licht opgetrokken.
“Eigenlijk doe ik het nooit,” barst ik los. “Waarom zou ik? Maarten wil in principe vaker dan ik. Het zou lullig zijn het met mezelf te gaan doen als hij er niet is. Dan lijkt het toch alsof ik iets tekortkom. Wat ik dus niet kom,” voeg ik er haastig aan toe.
Nu begint de dokter langzaam en bedachtzaam te knikken, alsof hij er meer van begrijpt dan ik. Hij schraapt zijn keel, ik bereid me psychisch voor op zijn diagnose.
“Het is glashelder, Yvonne. Je hebt seks vervangen door eten. Voedsel schenkt je het genot dat je man je niet meer geeft. Je bevredigt jezelf ook niet meer, daarom grijp je naar zoetigheid. Hou je van chocolade?”
Ik knik heftig.
“En appeltaart? Koekjes? Chocoladekoekjes? Ijs?”
“Ben & Jerry’s,” fluister ik.
Hij zucht. “Laat me raden: Chocolate Fudge Brownie?”
In één keer raak, hoe bestaat het. “Het is fair trade-ijs,” probeer ik nog. “Goed voor de derde wereld.”
“Wat goed is voor de derde wereld is niet per se goed voor jou, lieverd. I’ve been there, geloof me, dit is niet de juiste weg.”
Zodra ik hem lieverd hoor zeggen, is hij weer Mitchell mijn nieuwe beste homovriend. Dokter Direct mag hij van mij voortaan thuislaten. Die vind ik niet zo aardig.
Mitchell klopt me troostend op mijn rug. “Je verwaarloost jezelf. Dat is zonde. Straks wil niemand je meer aanraken, zelfs Maarten niet.”
Er begint iets te dagen. “Nu je het zegt,” snif ik, “sinds ik veertig ben, hebben we het niet meer gedaan. De laatste keer was de dag voor mijn verjaardag. Op mijn verzoek, nota bene.” Ineens begin ik te beven. Misschien doet Maarten het met een ander en heb ik daarom die ring gekregen. Ik ben afgekocht met een diamant, ik heb vaak genoeg op tv gezien dat die dingen zo gaan.
Mitchell slaat zijn hand voor zijn mond. “Je verjaardag, goed dat je het zegt, ik was het bijna vergeten, wat erg!” Hij pakt zijn tas. Een Gucci. Op de roltrap droeg hij hem kruislings over zijn schouder. Wie had ooit gedacht dat online droomreizen verkopen een vetpot is.
“Heb je mijn ring gezien?”
Hij mag dan een Gucci hebben, ik heb zowat een kwart karaat. Ik duw mijn hand onder Mitchells neus. De steen fonkelt fel in het kaarslicht.
“Hij viel me al op, ja. Bijzondere vorm.”
Bijzonder. Mitchell houdt niet van peren, ik wist het. Misschien is Maarten de enige man op deze aardbol die ze nog lust. Zo’n man moet je koesteren en snel ook, voor het te laat is. Ik gris mijn mobiel van de bar.
SCHATJE PATATJE, IK HOU VAN JE. GEEN ZORGEN. ALLES=GOED. TOT STRAKKIES. XXXXXXX JE VROUW
Mitchell drukt me een langwerpig pakje in mijn handen, met een sierlijk gouden lint eromheen gestrikt. Zo’n lint met randjes van ministrassteentjes, heel feestelijk.
“Dit is dieettip nummer één, schat.”
“Wat is het? Heb jij dit ook gebruikt?”
“Deze niet,” zegt hij lachend. “Maak nou maar open.”
Verbaasd trek ik het lint los en scheur ik het papier open. Er komt een luxe rood-zilvergrijze box tevoorschijn. Fun Factory – love jourself! spoort de doos me aan. Ik bestudeer de verpakking. Made in Germany. Reddot Design Award Winner. Ik heb iets bijzonders in handen, iets uit een pretfabriek.
“Is dit wat ik denk dat het is?” vraag ik Mitchell.
“Ik kan geen gedachten lezen, maar ik denk dat het is wat jij denkt dat het is. Ik hoop alleen dat je hem nog niet hebt. Het is de DeLight.”
Veertig met de v van mijn eerste vibrator. Een Duitse nog wel, net als mijn allereerste vakantievriendje. Klaus heette hij. Klaus had zeer bedreven vingers, wat ik niet achter hem had gezocht. In retrospect zou het een gunstig voorteken kunnen zijn. Een tikje nerveus maak ik de doos open. Ik heb nooit naar vibrators getaald. Ze zijn zo monsterachtig, van die lellen van dingen in harde kleuren, met rare uitsteeksels aan alle kanten. Ik klap het deksel open. Er zit een compact, lichtroze apparaatje in de doos, sierlijk, met het S-vormige silhouet van een zwaan. Ik pak het eruit. Het ligt lekker in de hand.
“Mooi,” zeg ik verrukt.
“Hallo, ik ben een estheet, wat dacht je dan? Sorry hoor, maar ik ben allergisch voor alles wat goedkoop en lelijk is. Voel eens aan de top, het materiaal is buigbaar, heel prettig.”
Ik voel aan de top alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Die buigt inderdaad mee.
“De opbergdoos is tegelijkertijd het oplaadstation,” legt Mitchell uit. “Zie je dat snoer? Steek je gewoon in het stopcontact, hoef je nooit te hannesen met batterijen.”
“Jammer,” mompel ik.
“Dat is toch juist handig?”
“Ik heb net een batterijbox met 29 batterijen besteld. Hij wordt dinsdag bezorgd.”
“Die kun je dan ergens anders voor gebruiken. Zet hem eens aan.”
“Nu?”
“Hier drukken.” Hij wijst op een plusje. Ik doe wat hij zegt. Het apparaat begint te zoemen.
“Als je nog een paar keer drukt, gaat hij harder.”
Hij heeft gelijk. De vibraties nemen toe. Ik houd hem tegen mijn wang.
“Daar hoort hij zeker niet,” grinnikt Mitchell. Hij pakt de DeLight uit mijn hand en voor ik kan protesteren, schuift hij hem onder de bovenkant van mijn wikkeljurk door en voel ik trillingen tegen mijn borsten. Nu ben ik het die verstijft. Mitchell kijkt me guitig aan en duwt het apparaat nog ietsje dieper. Mijn tepels reageren. Ik hoop niet dat hij het ziet.
“Moet ik hem harder zetten?”
Ik schud nee.
“Ga anders naar het toilet, kun je hem uitproberen.”
Hij is bijzonder vrijpostig, mijn nieuwe homovriend. Ik steek de hand in eigen boezem en haal de vibrator eruit.
“Als je een paar keer op het minnetje drukt, stopt hij,” zegt Mitchell behulpzaam. “De DeLight heeft ook een verrassingsstand, dan trilt hij afwisselend hard en zacht, maar niet in een vast ritme, het gaat volstrekt onwillekeurig.”
Verlegen leg ik de vibrator terug.
“Ik moet even naar de wc,” zegt Mitchell. Hij vertrekt gehaast.
Ineens zit ik alleen aan de bar met een seksspeeltje. Mijn tas is niet groot genoeg om hem op te bergen, ik leg het apparaat een stukje opzij, bij het glas van Mitchell. Dan pak ik mijn mobiel in de hoop dat Maarten mijn SMS heeft beantwoord. Er is geen nieuw bericht. Zal ik er eentje aan de kinderen sturen? Misschien beter van niet. Alleen aan een bar zitten, is niets voor mij. Ik hoop dat Mitchell snel terugkomt.
♦
“Geniaal!” Daar is hij weer, gelukkig. Mitchell heeft in het voorbijgaan de lege doos van de bar gepakt en draait die bewonderend om. “Niet alleen de vibrator is briljant, ook de verpakking. Alles klopt. Moet je horen: ‘Was auf den ersten Bliek ein sinnlich gestaltetes Objekt in stylischem Etui ist, entpuppt sich als lustbringender Vibrator. Samtiges Silikon und hochpollierte Flachen in harmonischem Schwung vereint. Eine sinnliche Erfahrungfür das Auge und erst recht für die weibliche Lust.’ Van die tekst alleen al word je toch zo hitsig als wat?”
De zinnen rollen moeiteloos uit zijn mond, alsof hij geregeld Duitse erotica oplepelt. “Verkoop je ook droomreizen aan Duitsers?” vraag ik.
Hij kijkt me verbaasd aan.
“Je online reisbureau, is dat ook in Duitsland actief? Je spreekt de taal zo goed.”
“Mijn online wat? O, mijn reisbureau. Natuurlijk, ik verkoop reizen door heel Europa. Wil je nog wat drinken?”
Blijkbaar praat hij niet graag over zijn werk. Misschien schaamt hij zich ervoor. Het klinkt ook niet erg flitsend, een site die reizen verkoopt.
“Ik zou liever wat eten,” zeg ik met een zucht. “Ik verga intussen van de honger. Jij niet?”
“Dit is zo veelzeggend,” zegt Mitchell. “Je hebt net een seksspeeltje gekregen, en in plaats van je terug te trekken für eine sinnliche Erfahrung denk je aan eten. Mag ik je een tip geven? Doe het voortaan andersom. Als je trek hebt in chocola of ijs, pak dan de DeLight. Als je het jezelf helemaal makkelijk wilt maken, zorg je dat er geen lekkers in huis is, dat alleen je vibrator voor het grijpen ligt. Jezelf meerdere keren per dag een orgasme bezorgen is heel gezond. Je maakt endorfine aan, kunt beter tegen stress, het verlaagt je bloeddruk en helpt tegen depressie. Seks is het vergeten antwoord op tal van hedendaagse problemen. Het allerbeste nieuws: het kost niets.”
Dokter Direct is in dokter Love veranderd, of, beter gezegd, in dokter Seks. Een triomfantelijke dokter Seks, zijn pupillen staan wijd open en zijn blik zegt: daar heb je niet van terug, hè? Inderdaad: ik heb er niet van terug. En ik heb nog steeds honger.
“Mitchell,” begin ik voorzichtig, “ik vind je een bijzondere man. En wat je allemaal zegt, klinkt overtuigend. In jouw kringen is dit soort dingen ongetwijfeld doodnormaal, maar er zijn grenzen. Ik ga mezelf niet op een openbaar toilet bevredigen met een Duitse vibrator. Dat begrijp je toch wel?”
“Dan doe je het toch bij mij thuis!” roept hij uit. “Mijn slaapkamer is perfect, een soort Oosterse peeskamer, helemaal Miss Saigon. Het heeft een hartvormig, kingsize bed waarin je al klaarkomt voordat je je slip hebt laten zakken, wedden?”
Wat doet hij ineens opgewonden. Sinds het wc-bezoek is hij nog drukker dan hij al was, ik begrijp er niks van. Ik hoop niet dat hij zichzelf seksueel heeft gestimuleerd, dat zou ik toch raar vinden. Dat mag voor homo’s doodgewoon zijn, maar ik vind dat als er een dame op je zit te wachten je je driften maar even in bedwang moet houden.
Mitchell wenkt de barman om af te rekenen. Ik wil mijn portemonnee pakken, maar hij gebaart dat het niet nodig is.
“Zullen we?” vraagt hij nadat hij heeft betaald.
“Naar jouw huis?”
Hij knikt. “Maak je geen zorgen over die slaapkamer, ik zat je te dollen. Het lijkt me leuk om voor je te koken. Dat gebeurt vast niet vaak, dat een man iets voor jou klaarmaakt.”
Klopt. Dat gebeurt nooit.
Mijn GBF kijkt me opgetogen aan, ik ben in dubio. Maarten zou het volslagen belachelijk vinden. Jesper zou bezorgd zijn als ik met een vreemde man mee naar huis ging. Kim zou zichzelf herhalen: Jij bent een vrouw met overgewicht, hij is homo, dus jullie kunnen weinig schade bij elkaar aanrichten.
“Mag mijn vibrator zolang bij jou in de tas?”