EPILOOG

December

Patrick en Sean sjokten door het bos naar huis terwijl de natte sneeuw om hen heen neerdaalde en meteen smolt op het moment dat de vlokken de grond raakten. Het was hun laatste dag. De kerstvakantie was begonnen, maar na de vakantie zouden ze niet meer terugkomen. Ze verhuisden terug naar Californië omdat hun vader het huis had verkocht aan een man die zij niet kenden.

In november waren hun ouders twee weken aan de westkust geweest. Toen ze terugkwamen, hadden ze hun verteld dat ze een prachthuis hadden gevonden in een kleine stad die Carpinteria heette. Volgens Gabby was het vlak bij Santa Barbara. Hun vader zou in het begin alleen in de weekenden thuis zijn, omdat hij doordeweeks in Los Angeles aan een film werkte.

Gabby en Jack hadden besloten in Aggies huis te blijven wonen tot Jack zijn proefschrift af had, waarna ze het huis zouden verkopen en ook naar Californië zouden verkassen. Vervolgens zouden ze gaan trouwen.

De jongens waren maar wat blij toen ze te horen kregen dat Bumper, Gabby's paard, bij hun huis zou worden gestald tot Jack en Gabby een eigen huis hadden gekocht. Het nieuwe huis van de Hastings had een grote schuur en Gabby had tegen de jongens gezegd dat ze op haar paard mochten rijden als ze maar voorzichtig deden, en niet over hekken heen probeerden te springen. Afgezien daarvan, hun moeder had hun een hint gegeven die erop wees dat ze met de kerst misschien wel een eigen paard zouden krijgen.

Zonder enige aarzeling liepen de jongens over de Trollenbrug. Ze voelden geen angst meer. Binnen het tijdsbestek van zeven maanden tijd hadden ze behalve normale kinderangst ook doodsangst ervaren. En nu schrok de duisternis hen niet meer af en waren ze ook niet langer bang voor het onbekende. Ze hadden een ervaring opgedaan die hun verwachting van het leven dat voor hen lag drastisch had veranderd, en ze waren zeer wijs voor hun leeftijd. Met hun vriendjes op school konden ze niet erg goed meer opschieten. Ze vonden ze, evenals de dingen waarmee ze zich amuseerden, tamelijk stom. Niettemin waren er voldoende zaken die hun aandacht afleidden van wat er de afgelopen zeven maanden was gebeurd.

Toen ze bijna thuis waren, nam Sean de leiding. Patrick had sinds hun beproeving op Halloween nooit meer geprobeerd zijn broer af te troeven. Ze accepteerden elkaar nu als gelijken. Patrick was zich ervan bewust dat hij zijn leven aan Sean te danken had, al had Sean daar nooit een opmerking over gemaakt. Hun band was sterker dan ooit tevoren.

Pechvogel wist dat de jongens uit school kwamen, en hij vloog hen tegemoet. Hun moeder stond op de veranda, en de geur van verse koekjes kwam hen al van verre tegemoet. De jongens keken tegelijk naaide bovenste traptrede, alsof ze Ernie daar verwachtten. Als de kat er nog was geweest, zou hij zich absoluut niet druk hebben gemaakt over de chaotische toestanden ter plekke.

De verhuizers stonden gepland voor de volgende dag, en het gezin ging voor een lang weekend naar New York, waar Gloria en de jongens de stad zouden gaan verkennen terwijl PM zijn uitgever bezocht. Daarna zouden ze naar hun nieuwe huis in Californië gaan, waar ze op tijd zouden arriveren om de kerst te vieren bij grootmoeder O'Brien, in Glendale, Daar verheugden de jongens zich op.

Sean aarzelde even bij de zonnige plek en Patrick knikte. De ochtend na Halloween had een plaatselijke boer een grote wasbeer geschoten en daarmee was er een eind gekomen aan de reeks moorden op honden, katten, eenden en kippen. Maar beide jongens wisten hoe Ernie was gestorven. Sean raakte de elfensteen van Barney aan en hij vroeg zich af of de steen er de oorzaak van was dat hij en Patrick zich alles konden herinneren. Patrick beroerde zijn eigen steen, die hij na lang zoeken had gevonden in de rivierbedding. Zonder iets te zeggen, knikte hij naar Sean. Ja, ik denk ook dat het door de elfensteen komt.

Toen ze op de veranda stonden van het huis dat ze maar zo kort hadden bewoond, keken ze tegelijk over hun schouder. Ze kenden hier ieder plekje: de schuur, het gereedschapshok, elke boom. Ze hadden niet meer het vreemde gevoel dat ze hadden gehad toen ze hier waren ingetrokken. Ze voelden zich nu helemaal thuis. Maar ze vertrokken alweer. Ze gingen weer in een nieuwe omgeving wonen, waar ze opnieuw vriendjes zouden moeten maken. Terwijl ze naar het bos achter de schuur staarden, dachten ze aan hun ontmoeting met het Goede Volk. Zwijgend vroegen ze zich hetzelfde af.

Zullen we ooit terugzien?

Toen dachten ze aan de laatste woorden die door Ariel of door de Dwaas waren gesproken.

Denk niet dat jullie overwinning zeker is, stervelingen. Je weet nooit wat er morgen allemaal kan gebeuren.

Zonder er verder over na te denken, liepen ze naar de deur. Sean liep achter Patrick. Plotseling kreeg hij de rillingen. Hij kreeg het koud en keek over zijn schouder.

Hij wist niet zeker of hij het zich verbeeldde, maar heel even dacht hij dat er naar hem werd gegluurd vanuit het bos. Ook vroeg hij zich af of het geluid dat hij hoorde de wind was of de hoge schelle lach van een jongen. Hij besloot er niet verder bij stil te staan en ging de warme keuken binnen.

Als wij schaduwen hebben geveld,

Denk dan hieraan, en alles is hersteld.

Dat je enkel hebt liggen dromen,

Terwijl deze visioenen zijn gekomen.

SHAKESPEARE, A Midsummer Night's Dream, Act V, Scène I