September

 

1

 

Gabby's stem klonk zo angstig dat Mark vergat op 'bewaren' te klikken en meteen van Phils bureaustoel afsprong. Hij snelde de keuken binnen en zag dat Gabby Jack ondersteunde en hem naar een van de stoelen aan de keukentafel sleepte. Jacks gezicht was drijfnat van het zweet en zijn hemd plakte aan zijn lijf. Het was verschrikkelijk warm, dus het feit dat hij zweette was niet verbazingwekkend, maar de mate waarin was dat des te meer. Ze hadden samen aan het hek gewerkt, maar Gabby zweette nauwelijks.

Mark vroeg: Wat is er?'

'Jack is ziek, maar hij weigert naar huis te gaan. ' Haar stem klonk even bestraffend als bezorgd.

Jack deed net alsof het allemaal wel meeviel. 'Het gaat best. Ik denk dat ik ben gebeten door een insect. Over een paar minuten kan ik weer verder werken aan dat hek. '

Mark boog zich over Jack heen. 'Jack, je bent ziek. Het is echt beter... '

Verder kwam hij niet. Toen hij met zijn hand Jacks schouder beroerde, schreeuwde de jongen het uit van pijn.

Gabby sloeg geschrokken een hand voor haar mond. 'Jack, gaat het?' vroeg ze, met ogen die uit hun kassen leken te puilen van bezorgdheid.

Mark boog zich over hem heen. 'Laat mij eens naar je schouder kijken. '

Jack knikte en liet Mark de knopen van zijn hemd openmaken. Mark werd gehinderd door het verband om zijn hand en het ging tergend langzaam. Uiteindelijk had hij alle knoopjes losgemaakt en kon hij het hemd opzij trekken.

'Jezus Christus!' gilde Gabby bij het zien van Jacks schouder. Net boven het gewricht bevond zich een vuurrode, gezwollen plek, paars in het midden en naar de randen toe helrood.

Mark zei: 'Dat is geen insectenbeet, Jack. Je hebt een behoorlijke infectie in je schouder. Je moet onmiddellijk naar het ziekenhuis. Ik breng je wel. Hier krijg je gemakkelijk bloedvergiftiging van. Zoiets ergs heb ik nog nooit gezien. '

Jack bekeek zijn schouder. 'Vanochtend zat dat er niet, ' fluisterde hij.

'Maar nu wel, ' zei Mark. Hij haalde zijn autosleutels uit zijn zak en gaf ze aan Gabby. 'Ik zet snel even je vaders computer uit. Start jij de auto maar alvast. Als je naar de achterkant van het huis rijdt, dan help ik Jack wel naar de auto. '

Gabby rende naar de voordeur en Mark trok voorzichtig Jacks overhemd weg van zijn schouder. Een minuut later stond de computer uit, waren de deuren op slot, en was de auto van Mark met hoge snelheid op weg naar het Memorial Ziekenhuis in Pittsville.

 

2

 

Hoewel de jeugdige arts van de afdeling eerste hulp heel voorzichtig te werk ging, begon Jack al bij de lichtste aanraking te kermen van pijn. Gabby stond naast hem en Mark keek vanaf de gang toe.

De dokter keek Gabby aan en zei: 'Misschien wilt u liever buiten wachten. Dit gaat er niet zo lekker uitzien. '

Gabby zei niets en schudde hulpeloos haar hoofd.

De arts vroeg om een verdoving en gaf Jack een injectie in de gezonde huid, naast de zwelling. De prik deed zoveel pijn dat Jack de onderzoekstafel waarop hij lag probeerde fijn te knijpen, maar hij gaf geen kik.

'Die schouder is opvallend warm. Ik haal de naald er zo uit. ' De arts wachtte even en bevoelde de huid rondom de plek waar hij had geprikt. Jack reageerde niet en de dokter gaf hem een tweede injectie, iets dichter bij de ontstekingshaard. Hij wachtte tot de schouder gevoelloos was en zei: 'U had echt eerder moeten komen, meneer Cole. Misschien was het vorige week niet meer dan een lichte ontsteking, maar nu hebt u een behoorlijk infectie. Als u iets langer had gewacht, had u een bloedvergiftiging kunnen oplopen. '

"Vorige week was er nog niets te zien, ' zei Jack. Zijn gezicht kreeg weer iets van zijn normale kleur terug. 'Vanochtend trouwens ook niet. '

De dokter keek hem met een ongelovig gezicht aan. 'Ik wil er niet met u over in discussie gaan, meneer Cole, maar dit kan onmogelijk binnen enkele uren zo erg zijn geworden. Beweert u dat u de laatste tijd helemaal geen problemen hebt gehad met uw schouder?'

Jack schudde zijn hoofd, maar Gabby zei: 'Jawel, eergisteren zat je er almaar over te wrijven. Weet je dat nog? Toen je terugkwam uit het bos? En gisteren zat je de plek ook te masseren, alsof je de spieren los wilde maken. Ik heb het zelf gezien, Jack. '

'Ja, misschien heb ik een spier in mijn schouder verrekt toen ik over dat hek sprong, ' zei Jack. Hij zweeg even en zei toen: 'Je hebt gelijk, gisteren had ik er last van. '

De dokter knikte, alsof hij allang wist dat Jack er eerder last van had gehad. Hij pakte een scalpel en zei tegen Jack: 'Als u niet tegen bloed kunt, dan adviseer ik u naar uw lieftallige vriendin te kijken. ' Hij maakte een flinke incisie midden in de ontsteking en een verpleegster nam het bloed af met een spons. 'Tjonge, wat een rommel. ' De dokter maakte de inkeping dieper. 'Als ik had geweten dat er zoveel pus in zat, had ik u naar de operatiekamer laten brengen om u door een chirurg te laten behandelen. ' Hij vroeg een tweede bakje voor het pus en knikte naar de verpleegster. Even later kwam een tweede verpleegster binnen die Gabby met zachte hand opzij duwde, waarna ze zonder iets te zeggen het bloed en de etter van Jacks schouder veegde. De dokter vroeg om een antibiotica-injectie en ging verder met in de wond peuteren, zoekend naar de ontstekingshaard, Opeens zei hij: 'Wat hebben we hier?' Terwijl hij de scalpel op zijn plek hield, vroeg hij een van de verpleegsters de wond met een haak open te houden. Even later haalde hij een klein wit ding uit de wond. Hij liet het op een schone groene doek vallen en zei: 'Ik denk dat we niet verder hoeven te zoeken, meneer Cole. Waarschijnlijk heeft deze losgeraakte botsplinter voor de pijn gezorgd. '

Jack fluisterde: 'Maar ik heb nog nooit iets aan mijn schouder gehad, dokter. Ik heb alleen enkele jaren geleden een keer mijn been gebroken. ' Hij sloot zijn ogen. 'Als u in mijn been een splinter aantrof, dan zou me dat niets verbazen. Maar in mijn schouder... '

Terwijl de dokter de wond behandelde, vertelde Jack over het zeilongeluk.

Toen de dokter klaar was schreef hij een recept uit voor penicilline, dat Jack een week lang moest innemen. Verder adviseerde de arts hem het rustig aan te doen. Hij zei dat Jack zijn schouder de volgende dag nog een keer moest laten controleren. Daarvoor kon hij gewoon naar dokter Latham gaan.

Gabby en Mark ondersteunden Jack op weg naar buiten en de dokter keek naar de verpleegsters die aan het opruimen waren. Vervolgens wilde hij het botsplintertje van het groene doekje pakken, maar zowel het doekje als de botsplinter was verdwenen. Hij wilde er net een opmerking over maken toen er een bel rinkelde die hem liet weten dat er een ambulance in aantocht was. Snel ontdeed de dokter zich van zijn operatiehandschoenen en waste zijn handen. Toen hij het vertrek uitliep was hij de botsplinter al vergeten.

 

3

 

Mark zat achter zijn bureau. Gary was met Ellen uit eten gegaan en Mark nam aan dat zijn assistent pas de volgende ochtend terug zou zijn. Hij verwachtte dat Gary bij Ellen zou slapen omdat ze in haar flat meer privacy hadden. Mark staarde naar het groene doekje uit het ziekenhuis. Hij had het stiekem in zijn zak gestopt toen de dokter de andere kant opkeek. Er zat een grote bruine vlek op het doekje en midden in die vlek lag het witte voorwerp dat uit Jacks schouder was gehaald.

Mark zat er nu al meer dan twee uur pijprokend naar te staren. Dat deed hij vrijwel nooit, een pijp roken, en deed hij het wel, dan betekende dat dat hij zich grote zorgen maakte. Als Gary plotseling binnenkwam, zou hij meteen weten dat Mark ergens mee zat. De pijp was heet en hij voelde het bij zijn mondhoeken branden, maar het ritueel en de geur van de rook vormden het ideale kalmeringsmiddel. En hij had op dat moment grote behoefte aan een helder hoofd.

Hij stond op en schonk een glas cognac in. Hij moest nodig een nieuwe fles kopen wanneer hij in de stad was, of hij moest Gary vragen dat voor hem te doen. Ze dronken de afgelopen tijd meer dan gewoonlijk, wat erop duidde dat ze een woelige tijd doormaakten. Eigenlijk dronken ze alleen maar na een ongewoon zware werkdag.

Mark liep terug naar zijn bureau, waar hij zijn glas neerzette en de pijp in een vrijwel nooit gebruikte asbak legde. Hij pakte het kleine vergrootglas van Bausch & Lomb dat hij gratis had ontvangen bij de aankoop van de Oxford English Dictionary en tuurde ingespannen naar het witte dingetje op het doekje.

Het ding dat door de dokter als een botsplinter was benoemd, was in werkelijkheid een driehoekige vuursteen van zo'n drie millimeter. Eraan vast zat een minuscuul stukje hout, dat de dokter vanwege de overdaad aan pus moest zijn ontgaan.

Uit de onderste la van zijn bureau haalde Mark een kleine gereedschapskist te voorschijn. Hij viste een pincet uit de doos waarmee hij de pijlpunt vastpakte. Het ging allemaal erg moeizaam vanwege het verband om zijn hand. Hij bekeek het steentje wat beter. Eigenlijk wist hij allang wat het was, maar hij had moeite het tegenover zichzelf toe te geven. Hij vroeg zich af waar het ding vandaan was gekomen.

Hij leunde naar achteren in zijn stoel en legde het vergrootglas neer. Hij pakte het pijlpuntje op met zijn goede hand en constateerde dat het nauwelijks iets woog. Hij dacht aan zijn vreemde ontmoeting in het bos, twee avonden geleden. Hij deed zijn best zich de vage beelden voor de geest te halen. Samen met Gary had hij nu al meer dan tien keer naar de bandjes geluisterd en ook hadden ze elkaar gehypnotiseerd om het niet te vergeten. Toch had hij meteen na het beluisteren van de bandjes moeten constateren dat hij zich de beelden niet echt meer herinnerde. De beelden waren zo vaag dat hij het vergeleek met herinneringen aan een film die je met een half oog hebt gevolgd. Het was anders dan een herinnering die je overhoudt aan het angstigste moment uit je leven. Wie was het die de menselijke geest zo kon bewerken? De Schaduw? Het was een goedkoop antwoord, dat eerder voortkwam uit irritatie dan uit iets anders. Mark begreep helemaal niets van de krachten die in het bos aan het werk waren.

Plotseling voelde hij een prikje in zijn handpalm, dat aanvoelde als een insectenbeet. Hij keek naar zijn hand en zag dat het kleine pijlpuntje in het vlees vlak onder de top van zijn duim stak. Hij schrok er niet van, maar vroeg zich wel af hoe hij zich zo had kunnen prikken terwijl hij nadacht. Hij greep naar de pincet om het steentje er weer uit te trekken, maar een ogenblik later snakte hij naar adem. Het steentje was zomaar in zijn hand verdwenen, alsof het was opgezogen door zijn vlees.

Stomverbaasd staarde hij naar zijn hand en boog zijn vingers. Hij had het gevoel alsof hij een spiertje had verrekt, meer niet. Onmiddellijk wist hij wat hem te doen stond. Hij pakte een mesje uit de gereedschapskist, zette zich schrap en maakte een snee op de plek waar de pijlpunt was verdwenen. Hoewel het enorm veel pijn deed en de tranen hem in de ogen schoten, duwde hij het mesje dieper in zijn vlees. Het bloed stroomde nu uit de wond en kwam terecht op het groene doekje. Hij legde het mes opzij en pakte de pincet weer. Hij drukte zijn hand tegen de groene doek en doordat het bloed in de doek trok, kon hij heel even in de wond kijken. Daar zag hij de kleine pijlpunt. Hij pakte het vuurstenen ding vast met de pincet. Het leek wel alsof hij een elektrische schok kreeg, en de tranen stroomden over zijn wangen. Maar hij negeerde de pijn en trok het puntje uit de wond om het vervolgens op de inmiddels bebloede doek te leggen.

Hij stond op en merkte dat zijn knieën knikten. Voorzichtig liep hij naar de badkamer en verzorgde de wond. Hij was blij dat hij niet langer had gewacht en het pijlpuntje niet nog verder zijn hand was binnengedrongen. Hij bracht een gaasje aan op de wond, en om het bloed eerder te laten stollen hield hij zijn hand boven zijn hoofd. Hoewel de wond vreselijk stak, was het sneetje slechts anderhalve centimeter breed en nog geen centimeter lang. Hij deed een flinke plens jodium op de wond en verbond zijn hand. Nu liep hij met beide handen in het verband. Toch was dat een ongemak dat hem nauwelijks zorgen baarde, vergeleken met andere dingen die hem dwarszaten.

Hij liep weer naar zijn bureau en pakte het pijlpuntje op met de pincet. Vervolgens hield hij met een licht gevoel van verlies zijn aansteker eronder en hield de pijlpunt een poosje in de vlam. Het stukje hout verbrandde onmiddellijk en het steentje werd zwart. Na enige tijd pakte hij de zwarte pijlpunt tussen duim en wijsvinger vast en kneep. Wat hij had verwacht, gebeurde ook. De pijlpunt verpulverde ogenblikkelijk tot as.

Hij leunde naar achteren en dronk van de cognac, die hij al bijna weer was vergeten. Hij was nu zowel slachtoffer als getuige geweest van een elfenpijl, en hij had het bewijsmateriaal vernietigd omdat hij het niet langer nodig had. Hij was overtuigd van wat hij had gezien en het ging er hem op dit moment niet om anderen te overtuigen. Hij wist nu wat er zich in het bos achter het huis van de familie Hastings verstopte.

Een van die kleine wezens die Mark had gezien voordat de wilde jacht voorbijkwam, had op Jack geschoten. Nu snapte hij meteen hoe het kwam dat in verhalen uit de Middeleeuwen werd verklaard dat dit soort wonden uiteindelijk de dood tot gevolg kon hebben. De 'doktoren' zochten in die tijd niet onderhuids, en de infectie breidde zich heel snel uit. Zonder antibiotica was Jack nu zo goed als dood geweest.

Mark dacht erover na en begon door de zitkamer te ijsberen terwijl hij probeerde te bepalen wat hem verder te doen stond.

Toen het bijna ochtend was, pakte hij boeken van de planken rondom zijn bureau.

Drie uur later kwam Gary thuis. Hij zag dat Mark achter zijn bureau zat te werken. Meteen besefte hij dat Mark de hele nacht had doorgewerkt; de penetrante geur van tabak hing nog overduidelijk in de lucht. Gary besloot de formele begroeting te laten voor wat hij was en vroeg: 'Waar ben je mee bezig?'

Mark wees op de boeken. "We moeten hierin iets opzoeken. ' Hij keek naar Gary. 'Tijdens de jacht op Gabby's verkrachter is Jack door de pijl van een elf getroffen. '

Gary ging zitten. 'Meen je dat nou?'

'Ja, dat meen ik. ' Mark liet Gary zijn linkerhand zien. 'Ik was zo dom om het pijltje op mijn handpalm te leggen. Het groef zich onmiddellijk in. '

Gary wilde iets zeggen, maar bedacht zich. Hij keek naar Mark, leek opnieuw iets te willen zeggen, maar slikte zijn woorden in. Tenslotte schudde hij zijn hoofd en vroeg: 'Wil je koffie?'

'Dat lijkt me een heel goed idee. '

Gary stond op. 'Waar zijn we naar op zoek?'

'Iedere beschrijving die we kunnen vinden over elfengedrag en wat we ertegen kunnen beginnen. ' Hij keek Gary aan. 'Dus niet al die schattige verhaaltjes, maar informatie over hoe je met ze omgaat, hun gebeden, rituelen, gewoonten, protocollen, enzovoort. Als we klaar zijn, wil ik een handleiding hebben over hoe je met échte elfen omgaat. '

Gary's mond viel open van verbazing. Het kostte hem moeite rationeel te denken. Hij wilde nog iets zeggen, maar slaagde er niet in zijn verbazing in woorden uit te drukken. Tenslotte zei hij: 'Koffie. ' Vervolgens liep hij zonder iets te zeggen naar de keuken.

 

4

 

Gabby duwde tegen de kist, die bewoog. Jack zei: "Wacht even. Dat ding is best zwaar. '

Hij kwam van achter een stapel tijdschriften te voorschijn en ging naast Gabby staan. Gezamenlijk begonnen ze tegen de kist te duwen. Het gevaarte schoof stukje bij beetje over de vloer tot het onderste deel van de boekenkast waar hij voor had gestaan werd onthuld.

Nadat Mark mee was gegaan naar het ziekenhuis om Jacks schouder te laten behandelen, hadden ze hem en Gary niet meer gezien. Het was alweer twee weken geleden. Wel had Mark gebeld om mee te delen dat ze iets op het spoor waren en dat ze daar voorlopig hun handen aan vol hadden. Maar ze zouden snel weer eens langskomen, zodra ze hun inventarisatie hadden afgerond. Gisteren had Gary echter gebeld om mee te delen dat hij samen met Ellen voor een lang weekend naar New York ging en dat Mark voor een lezing naar Buffalo was vertrokken. Ze zouden geen van beiden voor zondagavond terugkomen.

Gloria had besloten dat iemand verder moest gaan met de boeken vanuit de kelder naar boven te slepen en ze had Jack en Gabby er opdracht toe gegeven. Ze hadden zo'n twaalf oude kisten leeggemaakt en de inhoud ervan lag nu netjes gesorteerd te wachten op Marks terugkomst. Jack zat op zijn knieën en nam een aantal boeken door. 'Ik kan het grootste gedeelte niet eens lezen. Van Duits weet ik haast niets meer. ' Hij liet haar een van de boeken zien. 'Deze gaat volgens mij over natuurkunde. '

De deur boven hun hoofd ging open en Gloria riep: 'Gabby, Tommy is er!'

'Leuk!' Gabby kwam overeind. 'Kom, Jack, ik weet zeker dat je het met Tommy kan vinden. Hij is een echte persoonlijkheid. '

Jack veegde zijn handen af aan zijn broek en liep achter Gabby aan naar boven. In de gang schudde Phil de hand van een opvallend lange en imponerend dikke man. Hij had roodbruin haar dat achterover was gekamd en hem het uiterlijk gaf van een straatjochie. Zijn baard was rood, neigend naar oranje.

Gabby omhelsde de man, die haar speels een klap op haar achterste gaf. Tommy, wat ben ik blij je weer te zien!'

Tommy drukte Gabby stevig tegen zich aan. 'Gabriëlle, wat ben je toch mooi. Het wordt echt tijd dat ik mijn vrouw aan de dijk zet en iets met jou begin. '

Gloria lachte: 'Hou nou toch op, Tommy. Je bent niet getrouwd. '

Met gespeelde verbazing vroeg hij: 'Wat vertel je me nu? Is Caroline in het geheim van me gescheiden?'

Ze pakte Tommy stevig bij een elleboog vast. 'Ja, vijf jaar geleden, om precies te zijn. '

Hij trok een droevig gezicht en zei: Tja, het is ook zo moeilijk om mijn vrouwen tevreden te houden. Dat was de vierde al. Gabby, wil je misschien nummer vijf worden? Je hebt een beter figuur dan de voorgaande vier en je bent verreweg de mooiste. Ik zou allemaal dure kleren voor je kopen en overal met je pronken. '

Gabby schaterde het uit en schudde haar hoofd, terwijl Gloria Tommy in de richting van de zitkamer duwde. 'Hoe lang blijf je?'

'Niet veel langer dan tot na het avondeten, vrees ik, ' antwoordde Tommy terwijl hij zich op een fauteuil liet vallen. 'Ik moet nog naar Erie, Pennsylvania. Moet je je voorstellen, een stiefzusje van me huwelijkt daar morgen haar dochter uit. Als het een beetje meezit zit ik voor ik het weet weer in mijn nest op Manhattan. '

Gabby lachte. 'Je nest?' Tegen Jack zei ze: 'Hij heeft het over een appartement van minstens twee miljoen dollar. '

Gloria zei: Tommy, ik wil je graag voorstellen aan Jack Cole. Jack, dit is Tommy Raymond, mijn voormalige agent. '

Jacks hand leek in die van Tommy te verdwijnen en de reusachtige man kwam iets overeind van zijn stoel. 'Jack Cole! Heel goed. Ik was al van plan Phil te vragen of hij je zou willen bellen in het geval dat je niet thuis was geweest. ' Hij liet zich weer op de fauteuil zakken.

Jack was verbaasd. Hij begreep niet hoe het kwam dat Gloria's voormalige agent zijn naam kende, en al helemaal niet dat hij hem had willen bellen als hij niet thuis was geweest. Hij wierp een vluchtige blik op Gabby en zag haar driftig haar hoofd schudden. Ze maakte een geschrokken indruk.

Tommy Raymond negeerde haar stille waarschuwing. Hij zei: 'Ik had al veel eerder bij deze goede mensen moeten langsgaan, maar na lezing van jouw werk dacht ik: waarom zou ik niet gewoon een reisje maken dat zowel zakelijk als privé is?'

Het was duidelijk dat Jack geen idee had waar de man op aanstuurde. Hij knipperde met zijn ogen en vroeg: 'Heeft u mijn werk gelezen?' Hij stond nu met zijn rug tegen het raam geleund en zag er tegelijk opgetogen en geschrokken uit.

'Ja, ' zei Tommy. 'Althans, dat gedeelte van het manuscript dat Phil me heeft toegestuurd. '

Iedereen keek Phil aan, die op zijn beurt verbaasd naar Tommy keek. 'Ik heb je Jacks werk helemaal niet toegestuurd, Tommy. '

Het volgende ogenblik keek iedereen naar Gabby, die met een schuldbewust gezicht Jack aanstaarde. 'Tja... ik heb ook wel eens je handtekening vervalst op schoolrapporten, pa. Mijn versie is net zo goed als het origineel. '

Jack werd boos. 'Je hebt zomaar mijn werk naar hem opgestuurd!'

Gabby liet zich niet uit het veld slaan, 'ja!'

'Dat was niet de afspraak!' riep Jack.

'Hé, doe eens gewoon, jullie, ' zei Phil in een vergeefse poging de gemoederen wat te sussen.

'We hadden afgesproken eikaars werk te lezen, niet om het vervolgens op te sturen, ' zei Jack.

'Maar er komen hele goeie passages in voor. '

'Daar gaat het niet om! Ik wilde niet dat het door anderen werd gelezen. '

'Rustig!' zei Gloria.

Gabby en Jack hielden hun mond.

'Zo, en nu mag iemand mij eerst eens uitleggen wat er aan de hand is. '

Gabby zei: 'Jack en ik hebben afgesproken om elkaar hoofdstukken te laten lezen van werk dat we de afgelopen jaren hebben geschreven, gewoon om elkaar een beetje aan te moedigen. Maar sommige stukken die Jack heeft geschreven zijn gewoon uitzonderlijk goed. '

'En dus heb jij die naar Tommy gestuurd?' vroeg Phil. 'Waarom heb je ze mij niet eerst laten lezen?'

Gabby haalde haar schouders op. 'Omdat jij mijn vader bent. En het leek mij dat Jack meer zou worden geïnspireerd door een pluim van iemand uit het vak met wie hij niet is bevriend. '

Jack zei: 'Je had het recht niet zomaar mijn werk naar iemand te sturen. ' Hij was nog altijd boos.

Tommy begon hard te lachen, waardoor Gabby haar protest inslikte. 'Of ze er nu wel of geen recht toe had, Jack, feit is dat ze het heeft gedaan en dat ik het heb gelezen. Ben je geïnteresseerd om te horen wat ik ervan vind?'

Jacks nieuwsgierigheid was groter dan zijn boosheid, ja. '

'Mooi. Je beschrijvende passages stellen weinig voor. '

Jack keek nog bozer dan even tevoren.

'Maar je schrijft schitterende dialogen. Ik denk zelf dat het de meest natuurlijke dialogen zijn die ik ooit heb gelezen. Je personages zijn erg stijf, maar dat verandert zodra ze hun mond opendoen. Dan vliegen de vonken ervan af. Je boek Durham County zou niet eens werken als parodie op Edna Ferber. Maar als je de dialogen zou aanpassen zodat ze voor een ander medium te gebruiken zijn, dan denk ik dat je goed verkoopbaar materiaal in handen hebt. '

'Bedoel je voor een toneelstuk?'

'Zou kunnen, maar ik dacht zelf meer aan film. Naar mijn mening is er een prachtfilm van te maken. '

Jack was verbaasd. 'Een film?'

‘Ja, of een miniserie voor tv. Ik vertegenwoordig voornamelijk auteurs, maar mijn agentschap doet ook van alles met theater en film. Phil is een van de beste scenarioschrijvers van de laatste jaren en ik moet me wel heel erg vergissen als hij niet bereid is je bij de uitwerking van dit project te helpen. Als jij het gevoel hebt dat je het aan een groter publiek wilt tonen, dan vertegenwoordig ik je graag bij de onderhandelingen met de studio's. '

'Bedoel je dat een agent met mij zou willen werken alleen omdat jij het hem vraagt?' Jack was duidelijk nog steeds in de war.

Tommy lachte. 'Beste vriend, je begrijpt het geloof ik nog niet. Natuurlijk wil een van mijn agenten met jou werken. Ik regel alles binnen mijn agentschap. Ik ben, simpel gesteld, de baas. '

Gloria zei: 'Jack, als mijn talent voor acteren maar de helft was geweest van Tommy's talent voor het behartigen van belangen van auteurs, dan zou ik nu een ster zijn. Dit moet je beslist doen. '

Tommy lachte. 'Jij bent een buitengewoon getalenteerd actrice, schoonheid. Jouw enige probleem was gebrek aan ambitie. Dat is de reden geweest waarom je met het theater bent opgehouden. ' Met een glimlach wendde hij zich tot Jack. 'Nou, Jack Cole, wat denk je ervan?'

Jack ging op de vensterbank zitten. 'Eh, tja... bedankt. Dit komt allemaal nogal als een verrassing. Mag ik er even over nadenken?'

'Natuurlijk mag je dat. ' Hij wendde zich tot Phil. 'Mag ik dan misschien een cognac?'

Phil lachte. 'Uiteraard, Tommy. Een momentje, alsjeblieft. '

Jacks gezicht betrok weer een beetje. Hij wendde zich tot Gabby en fluisterde: 'Jij. Mee naar buiten. Nu. ' Hij wachtte haar reactie niet af, maar stond op en liep de kamer uit. Hij liep door de gang en rechtstreeks naar de deur, zonder eenmaal om te kijken. Bij het hekwerk van de veranda aan de voorkant van het huis draaide hij zich om en zei: 'Dat had je niet mogen doen. '

Uitdagend antwoordde ze: 'Nee, daar heb je gelijk in. Maar Tommy vindt je werk wel goed. '

Jack staarde voor zich uit. 'Ik weet echt niet wat ik hiermee moet. Ik weet niet of ik me verraden moet voelen, of dankbaar omdat je probeert me te helpen. '

Ze ging naast hem staan en zei: 'Soms, Cole, kun je nog dommer zijn dan het achtereind van een varken. ' Ze gaf hem een kus. 'Hoe hou ik het eigenlijk met je uit?'

Zijn woede verdween op slag en hij omhelsde haar. Even later vroeg hij: 'Wat moet ik nu doen?'

'Wat wil je zelf?'

Hij dacht even na. 'Trouwen?'

Ze pakte zijn shirt vast en legde haar hoofd tegen zijn borst. Toen sloeg ze haar armen om zijn middel en drukte zich tegen hem aan. Tranen sprongen in haar ogen. 'Ja, dat wil ik ook. ' Ze kuste hem vurig. 'Ik hou zo ongelofelijk veel van je. '

Hij hield haar stevig vast. 'Ik ook van jou, Gabby. ' Hij zweeg even en zei: 'Ik werd echt niet goed van de gedachte dat jij zou teruggaan naar de kust. Ik wist gewoon niet wat ik moest doen. '

'Zoals ik al zei, je kunt soms dommer zijn dan het achtereind van een varken. Het is nu tien september. Aan de ucla beginnen over twee weken de colleges. Als ik terug ging, zou ik volgende week moeten vertrekken. Heb je me al zien inpakken? Ik heb ze al geschreven dat ik hier blijf. En ja, dat is honderd procent jouw schuld. ' Ze zweeg even. 'Maar misschien moet ik ze nog een brief sturen waarin ik ze laat weten dat ik na de kerst terugkom. '

'Waarom?'

'Nou, als jij een scenario moet schrijven, dan heb je aan de kust een plekje nodig waar je dat kunt doen. '

"Wacht even. ' Hij keek haar bezorgd aan. 'Ik wil eerst mijn proefschrift schrijven. Ik kan plaatsing aanvragen op de lijst van afgestudeerden die naar een woning zoeken, of we kunnen samen bij Aggie intrekken. Maar ik kan het me niet permitteren een vrouw in LA te onderhouden terwijl ik mijn best doe een carrière als scenarioschrijver op te bouwen. En trouwens, ik weet niet eens zeker of ik dat wel wil. Maar als ik het doe, dan zou ik inderdaad stom zijn als ik me niet liet coachen door je vader. En dat zou betekenen dat we hier moeten blijven. O, ik weet het niet, alles gaat opeens een beetje te snel voor me. '

Ze wilde iets zeggen, maar deed dat niet omdat ze aan Jack zag dat hij iets belangrijks had mee te delen. Uiteindelijk zei hij: Toen ik afstudeerde hadden Ginger en ik een heleboel plannen. Of misschien had vooral zij plannen. Hoe dan ook, ik zag het niet meer zitten. Misschien hield ik gewoon niet van haar. ' Hij keek Gabby aan. 'Of misschien wilde ik gewoon niet hebben wat zij me te bieden had. In ieder geval maakte het idee om te trouwen me heel erg bang. Ik ben toen hierheen gegaan, en zij vertrok naar Atlanta en op een gegeven moment is het licht tussen ons als een nachtkaars uitgegaan. Ik denk dat het in de grond van de zaak mijn schuld was. Ik durfde gewoon de verantwoordelijkheid niet aan om voor een ander te zorgen. '

Gabby glimlachte. 'Je bent écht zo dom als het achtereind van een varken, Jack. Je hoeft helemaal niet voor mij te zorgen. Ik ben geen afhankelijk type en ik heb geld. Je zult moeten aanvaarden dat ik voor jou zorg, tenzij je ego dat niet aankan. '

Wat? Wil jij gaan werken terwijl ik schrijf?'

Ze schudde haar hoofd. 'Nee. We doen het zo: jij schrijft, ik studeer, en ondertussen leven we van mijn geld. '

'Ik wil niet afhankelijk zijn van je vader... '

'Ik heb het niet over mijn vaders geld! We kunnen leven van mijn geld. ' Ze keek de andere kant op. Ze wist niet hoe hij zou reageren, maar hij moest het weten. 'Als je het nu nog niet weet, dan denk ik dat je er wel nooit achter zult komen als ik het je niet vertel. ' Ze haalde diep adem. 'Ik ben rijk, Jack. Steenrijk. '

Hij keek haar vol onbegrip aan.

'Weet je nog dat we de eerste keer samen een eindje gingen rijden en ik je vertelde dat de Larkers veel geld hadden? Nou, ik heb niets te veel gezegd. Ze hebben zakken vol, en meer. Toen mijn grootmoeder stierf, erfde ik alles. Ze heeft mijn moeder uit het testament geschrapt. Op enkele centjes na, die ze aan liefdadigheidsinstellingen en aan de universiteit van Arizona heeft geschonken, kreeg ik alles. Ik kan het allemaal uitgeven. Er is slechts één rare voorwaarde aan verbonden. De notaris moet voor elk bedrag dat mijn vaste toelage te boven gaat zijn toestemming verlenen. Dat doet hij echter altijd. Als ik vijfentwintig ben, of als ik trouw, mag ik met het geld doen wat ik wil. Ik denk trouwens niet dat we het allemaal kunnen uitgeven, zelfs al deden we nog zo ons best. '

Jack keek haar stomverbaasd aan. 'Dat meen je niet. '

'O, jawel. Op onze trouwdag stromen de miljoenen binnen, jongen. '

Hij floot zacht voor zich uit. Toen glimlachte hij. 'Ik wilde altijd al een rijk meisje trouwen. '

Ze glimlachte terug. 'Nou, dan heb je het getroffen. Vind je het niet vervelend als ik voorlopig de rekeningen betaal?'

Hij schudde zijn hoofd. 'Ik denk dat ik daar wel mee kan leven. Maar zelfs als dat scenarioschrijven iets oplevert, dan nog wil ik promoveren en parttime les geven, afgesproken?'

'Afgesproken. Maar laten we ons daar voorlopig niet druk over maken. ' Ze omhelsde hem en gaf hem nog een kus. 'Kom, dan gaan we het binnen iedereen vertellen en dan gaan we daarna ergens heen waar we alleen zijn. '

'Aggie is dit weekend in New York. Haar huis staat leeg. ' Hij keek haar recht in de ogen. 'Weet je het helemaal zeker?'

'Heel zeker, ' antwoordde ze opgetogen.

Ze gingen naar binnen en even later kreeg Gloria tranen in haar ogen en trok Phil een fles champagne open. Verre vrienden en familieleden werden op de hoogte gesteld en Tommy Raymond beloofde hun op een etentje te trakteren voordat hij verder reed richting Erie. Maar toen iedereen even niet oplette, slopen Gabby en Jack via de achterdeur naar buiten en reden met Phils auto naar Aggies huis.

 

5

 

Gloria werd gewekt door een ongelofelijk lawaai. Ze luisterde en besefte toen waar het vandaan kwam. Pechvogel blafte beneden luid en erdoorheen klonken kinderstemmen. Phil rolde zijn bed al uit en Gloria keek op de klok. De verlichte wijzerplaat gaf aan dat het tien over drie was.

'Wat heeft dit nu weer te betekenen?' vroeg Phil.

'Wees voorzichtig, ' zei ze terwijl Phil zijn badjas aantrok. Heel even bedacht ze dat Phil misschien binnen enkele seconden oog in oog zou staan met een inbreker. Dan zou hij een vreemde indruk maken: zijn pyjamabroek lag in een hoek van de kamer, waar hij, voorafgaand aan hun uitbundige vrijpartij van enkele uren geleden, verzeild was geraakt.

Phil aarzelde: 'Wat doet een normaal mens in zo'n geval? De politie bellen?'

'Ik weet het niet. Misschien moet je herrie maken om ze weg te jagen. '

'Nee, dan maak ik de kinderen aan het schrikken. Sean en Patrick zouden zo'n inbreker pardoes te lijf gaan. '

Er klonk beneden een harde klap en Gloria schrok. Pechvogel blafte nog steeds. 'Snel, Phil. Doe iets!'

'Ik ga er wel op af. Bel jij de politie maar. '

Gloria begon het nummer te draaien terwijl Phil zachtjes door de gang liep. Hij zag Gabby met een bang gezicht in de deuropening van haar kamer staan. 'Blijf maar hier, schat, ' fluisterde hij in het voorbijgaan. Ze leek zich ook zorgen om hem te maken. De jongens stonden al in de opening van hun kamerdeur en Patrick hield zijn honkbalknuppel paraat. 'Geef die maar aan mij. Jullie moeten samen de trap bewaken. ' Patrick wilde protesteren, maar Phil zei: 'Jullie beschermen de vrouwen. ' Sean en Patrick knikten en gingen met hun armen over elkaar en met een onverzettelijke blik boven aan de trap staan. Een knappe inbreker die langs die twee zou komen.

Phil sloop op zijn tenen de trap af. Hij luisterde, maar hoorde geen vreemde geluiden. Al wat hij hoorde was het geblaf van Pechvogel. Hij hield de honkbalknuppel in de aanslag, zodat hij er snel mee zou kunnen uithalen. Hij voelde zich vreemd, maar toch gaf het provisorische wapen hem een veilig gevoel.

Phil schrok toen hij gegrom en gejank hoorde, gevolgd door opnieuw een harde klap. Pechvogel blafte nog harder en woester dan even tevoren. De labrador stond voor de kelderdeur en wilde duidelijk naar binnen. Vanachter de deur klonken doffe klappen, alsof iemand er met van alles aan het smijten was. Vervolgens klonk het door merg en been gaande gekrijs van een kat. Phil kon een glimlach niet onderdrukken toen hij naar de kelder liep. Waarschijnlijk had Hemingway in de kelder een andere kat betrapt en was hij nu bezig duidelijk te maken wiens terrein dit was. Er klonk een volgende klap, gevolgd door luid gekrijs. Phil negeerde de vragen die van boven aan de trap op hem werden afgevuurd en trok de kelderdeur met een ruk open.

Pechvogel rende woest blaffend de trap af terwijl Phil het licht aanknipte en de knuppel in de aanslag hield. Als er geen zwerfkat maar iets anders in de kelder zat, dan had Hemingway misschien wel hulp nodig. Vaag herinnerde Phil zich dat Jack of Gabby hem ooit had verteld dat er een wasbeer in de buurt rondzwierf. Phil haastte zich naar beneden.

Iets zwarts en lenigs, veel groter dan een kat, sprong via een stapel boeken naar het hoge kelderraam en was al buiten voordat Phil kon zien wat het was. Pechvogel wilde erachteraan springen en werkte zich via een stapel boeken omhoog en de werktafel op, waarna hij op zijn achterpoten ging staan en door het open raam blafte naar wat zich daarbuiten uit de voeten maakte. Phil schreeuwde: Af, Pechvogel. Koest. ' Het dier blafte nog eenmaal en sprong toen weer op de grond. Phil keek rond en riep: 'Hemingway?'

Hij hoorde zielig gemiauw en zag de kat onder een half omgevallen boekenkast liggen. Er lagen boeken op de vloer en de kast hing tegen enkele kisten, waardoor hij niet plat op de vloer lag. De kat bevond zich te midden van de rommel. 'Hemingway?' zei Phil terwijl hij zijn hand naar het dier uitstak. Hij voelde iets warms en vochtigs en het volgende ogenblik ramde de kat zijn nagels in de rug van Phils hand. Meteen trok Phil zijn hand terug en vloekte. Hemingway had nooit eerder iemand van de familie gekrabd. Phil duwde de half omgevallen kast terug op zijn plaats en draaide zich om, en in het zwakke licht van het peertje aan het plafond zag hij Hemingway liggen.

'Mijn god, ' fluisterde hij. De kat bevond zich boven op een stapel tijdschriften en boeken, die allemaal met bloed waren besmeurd. Zijn buik was opengereten, vanaf zijn voorpoten tot aan zijn achterpoten. Onder hem schemerde een smerige brij - zijn darmen.

Gloria verscheen boven aan de keldertrap. 'Phil?' vroeg ze.

'Niet naar beneden komen!' riep Phil.

De kat keek hem vragend aan. Het leek wel of het dier hem om hulp wilde vragen. Hij stak zijn tong een stukje uit en likte futloos zijn neus. Hij begreep duidelijk niet wat er was gebeurd. Toch leek het dier zich in zekere zin te schamen voor het feit dat hij in deze staat was aangetroffen. Hij wilde mauwen, maar kwam niet verder dan een krachteloze imitatie. Langzaam draaide hij zijn kop, totdat hij hem tegen een boek met een groen omslag kon laten steunen. Toen rolde zijn kop opzij en keek hij Phil met glazige ogen aan. Hemingway was dood.

Gloria gaf geen gehoor aan de waarschuwende woorden van haar echtgenoot en kwam toch de trap af. De eerste ogenblikken kon ze haar ogen niet geloven. 'Verdomme, ' zei ze zacht.

'Er was een of ander beest binnen en Hemingway heeft geprobeerd het te verjagen. Wat het ook was, het heeft zijn buik volledig opengereten. '

Gloria hoorde de jongens en zag dat ook zij nu in de deuropening verschenen. 'Boven blijven, jullie!' De jongens schrokken zo van haar stem dat ze onmiddellijk enkele stappen naar achteren deden.

Toen stak Gabby haar hoofd om de hoek. 'Wat is er gebeurd?' vroeg ze.

'Er is iets het huis binnengedrongen en... het heeft Ernie doodgemaakt, ' antwoordde Gloria.

Gabby kreeg tranen in haar ogen. 'Nee... ' fluisterde ze. 'O, Ernie. Wat was het? Een andere kater?'

'Nee, ' zei Phil. 'Het was groter. Het zou een wezel of een vos geweest kunnen zijn. Ik kon het niet goed zien; het was erg snel verdwenen. Het had iets weg van een reusachtige zwarte kater. Misschien was het die wasbeer wel waar Jack de jongens voor heeft gewaarschuwd. Het was echt een groot beest. '

De jongens volgden het gesprek vanaf de gang en keken elkaar aan. Ze hoefden het niet eens hardop uit te spreken. Het Slechte.

Gabby kwam de trap af en Phil legde haastig een oude krant over Hemingway heen. 'Jezus, wat een bloed, ' zei ze. Ze keek naar de rommel. Hoe hebben ze in vredesnaam die kast kunnen omgooien?'

Phil haalde zijn schouders op. 'Hemingway lag ernaast. '

'Een kat kan die toch nooit omgooien?' Ze keek om zich heen. 'Jack en ik hebben de hele dag boeken opgestapeld. ' Ze bedoelde dat ze dat nu nog een keet zouden moeten doen. Ze had onmiddellijk spijt van haar ondoordachte woorden. Hemingway was haar vaders kat geweest en hoewel hij bewonderenswaardig kalm bleef, wist ze dat hij oneindig veel verdriet moest hebben.

'We moeten Ernie begraven, ' riep Sean van boven.

'Ja, ' zei Patrick. 'Bij de appelboom. '

Gloria zei: 'Goed. Dat doen we morgenochtend. Vroeg, want jullie moeten naar school. En ga nu maar gauw weer naar bed. ' Ze vloekte. 'O, shit. Ik moet de politie bellen om te zeggen dat het maar vechtende katten waren, anders komt er zo iemand langs. ' Gloria ging naar boven.

Gabby zei: 'Kijk hier eens. '

Phil liep naar zijn dochter, die naar iets staarde dat zich achter de boekenkast bevond. Hij keek en zei: 'Dat is de deur van een kast. '

'Gek dat ze die boekenkast ervoor hebben gezet. ' Ze klom op een kist en zocht met haar rechterhand steun tegen de muur. Ze voelde met haar andere hand aan de deurknop. 'Hij zit op slot. '

Phil zei: 'Misschien past de sleutel die Mark heeft gevonden er wel op. Laten we die morgen proberen. '

Gabby was nieuwsgierig. 'Laten we het nu meteen doen!'

'We zullen eerst die rommel moeten verplaatsen voor we die deur open kunnen krijgen. ' Hij keek om zich heen alsof hij niet wist waar te beginnen met puin ruimen. 'Het is zo'n zooitje. Het lijkt me echt beter om eerst een beetje op te ruimen voordat we gaan schuiven. '

Gabby keek haar vader aan. 'Goed dan. Maar als we nu eerst de sleutel even proberen, dan weten we meteen of het wel de moeite waard is om op te gaan ruimen. '

Phil liep naar boven en nam de sleutel uit de la van de commode waarin Gloria hem had opgeborgen. Toen hij weer beneden kwam, was Gloria net klaar met bellen. 'Wat ben je aan het doen?' vroeg ze.

Terwijl ze samen naar de kelder liepen vertelde hij haar wat ze hadden ontdekt. Gabby had zich niet verroerd en Phil gaf haar de sleutel. Gabby probeerde hem in het slot te steken, ja, hij past!' riep ze opgewonden. Ze draaide hem om. 'En hij doet het nog ook!' De deur ging enkele centimeters open en Gabby zei: 'Ik kan niets zien. '

'Ga dan maar weer met ons mee naar boven, ' zei Gloria. 'Morgen is er nog genoeg tijd om hier rond te kijken. Jij en Jack kunnen hier zo lang bezig blijven als jullie maar willen. Maar nu gaan we eerst deze smeerboel opruimen en dan gaan we slapen. '

Gabby sprong van de kist af. 'Goed. Maar ik ben wel heel nieuwsgierig naar wat er in die kast zit. '

'Ik wed nog meer oude rommel, ' zei Phil nors terwijl hij de kranten waarin hij Hemingway had gewikkeld behoedzaam optilde. Gloria en Gabby gingen naar boven en lieten Phil even alleen met zijn kat. Phil probeerde het slijm en het bloed te negeren en legde de kat in een kartonnen doos. 'Net als de ouwe, ' zei hij zacht. 'Die dacht ook altijd dat hij iedereen aankon. Nou, stommeling, je bent dus eindelijk iemand tegengekomen die sterker was dan jij. ' Hij probeerde niet tegen zijn tranen te vechten. 'Hemingway, je bent jarenlang een fijn maatje geweest. ' Hij zuchtte nog een keer diep en zette de doos boven aan de trap neer, zodat de jongens hem de volgende ochtend konden begraven. Toen veegde hij zijn tranen weg en knipte het licht uit.

Het zwarte ding keek van buiten door het kelderraam naar binnen en zag het licht uitgaan. Met een ziekelijk lachje liep hij weg van het huis. Zijn meester zou trots op hem zijn. Wel vond hij het jammer dat de mensen waren gekomen voordat hij de kat dood had kunnen martelen. Het gesol met de kat in de kelder, met als opzet dat de mensen het slot zouden vinden, had hem goed gedaan. Het was heerlijk geweest de buik van het dier open te rijten en de warme ingewanden eruit te trekken. Maar de kat was nog niet dood toen het zwarte ding had moeten vluchten. Het had noodgedwongen de marteling gestaakt. Het voelde zich bedrogen. Hij hoopte dat de meester hem spoedig met een van de jongens zou laten spelen. Gesteund door deze inspirerende gedachte schoot hij het duister in.

 

6

 

Jack hield de boekenkast stevig vast terwijl hij hem liet kantelen. Hij kreunde en steunde en duwde de kast uiteindelijk weer overeind om vervolgens zijn pijnlijke schouder te masseren. De plek was opnieuw ontstoken en dokter Latham had weer een incisie moeten maken om de pus te verwijderen. Daarna had hij Jack opnieuw een antibioticakuur gegeven. Nu leek het beter te gaan met de schouder, maar de plek was nog altijd heel gevoelig.

Gabby had de deur al opengemaakt voordat de boekenkast goed en wel op zijn plaats stond. Ze scheen met de zaklamp naar binnen. Vervolgens deed ze een stap naar binnen en bleef staan. 'Jack, ' fluisterde ze.

ja?' Hij stapte tussen de rommel op de vloer door en kwam naast haar staan.

'Ga pa halen. '

Jack keek even de grote ruimte in en knikte toen. Hij rende de trap op en even later stond ook Phil beneden. Hij keek naar binnen, waarbij Gabby hem bij scheen met de zaklamp.

De ruimte was onder de grond naast het huis uitgegraven. Niemand zou hebben vermoed dat hier een kamer was. Om ervoor te zorgen dat de grond niet zou verzakken, was het plafond gestut. Langs de rechterwand hingen stoffige gewaden aan haken. Allemaal waren ze wit, op één na, dat rood was. Van een afstand bezien leken ze van zijde te zijn vervaardigd.

'Wat is dit?' zei Phil. 'Was Kessler lid van de Ku Klux Klan?'

'Ik denk het niet, ' zei Jack terwijl Gabby het licht weer rond liet gaan. Tegen een andere muur stonden boekenkasten waarvan de planken waren gevuld met netjes gerangschikte boeken en rollen papier. Achter in de kamer stond een tafel met een vreemd soort lessenaar erop. Op de lessenaar lag een dik boek, en aan beide kanten stonden kaarsen. Tegen de muur achter de tafel hing een groot wandtapijt met een afbeelding in renaissancestijl waarop merkwaardig uitgedoste ruiters waren afgebeeld die het bos uitreden. Aan de rechterkant van de ruiters dansten in het wit geklede vrouwen voor een troon met daarop een beeldschone koningin. Helemaal aan de rechterkant deed het wandtapijt licht erotisch aan. Geen van de leden van het hof droeg kleren en iedereen omhelsde iedereen. Hoe verder je naar rechts keek, des te meer erotiek er te zien was. Aan de rand leek zelfs een heuse orgie plaats te vinden. Aan de linkerkant was de buit van de jacht als trofeeën in de bomen gehangen. Gabby voelde zich misselijk worden toen ze zag dat sommige trofeeën mensen waren.

Onder de tafel bevond zich een kist, die vreemd genoeg tamelijk modern leek en daarom niet helemaal paste in het bizarre vertrek. Het bleek een geldkist met twee laden te zijn.

"Wat is dit voor kamer?'

'Ik zou het niet weten, ' zei Phil zacht. 'Het lijkt me het beste dat we Mark bellen. '

 

7

 

Mark en Gary arriveerden een kwartier later. Phil, Jack en Gabby schrokken van de aanblik van de twee mannen. Mark zag eruit alsof hij een week niet had geslapen, en Gary zag zo wit dat hij in de greep leek van een gemene griep. Het was duidelijk dat beide mannen de laatste paar dagen ongelofelijk in de weer waren geweest en dat ze onder grote druk stonden.

Toen Mark de kamer betrad, leek hij wakker te worden. 'Hebben jullie iets aangeraakt?' vroeg hij.

'Nee, ' zei Phil. 'We hebben alleen maar stomverbaasd rondgekeken. '

'Goed. ' Mark wees naar de boeken en tijdschriften naast de boekenkast. 'Hoe is dat gekomen?'

'Hemingway is vannacht vermoord, ' antwoordde Phil. Toen Mark en Gary hem niet-begrijpend aankeken zei hij: 'Mijn kat. '

'Vermoord?' vroeg Mark.

'Zijn ingewanden zijn eruit getrokken. De jongens hebben hem begraven voor Gloria ze naar school bracht. '

Mark en Gary keken elkaar aan. Mark vroeg: 'Rook je iets vreemds in de kelder?'

Phil zei: 'Nee, volgens mij niet. Waarom?'

Mark hurkte neer en keek naar de bloedvlekken. Toen schudde hij zijn hoofd, alsof de vraag er niet langer toe deed. 'Vossen en andere dieren uit deze omgeving zijn meestal goed te ruiken. Wat erg voor je, Phil. '

Phil leek zich bij de dood van zijn kat te hebben neergelegd. 'Het is goed. Het was al een ouwetje. Hij zou binnenkort waarschijnlijk toch de pijp aan Maarten hebben gegeven. '

Mark knikte. 'Wie hebben deze ruimte allemaal betreden?'

'Niemand, behalve wij, ' zei Phil. 'Gloria is inkopen doen in de stad. Ze zal over een uurtje wel thuiskomen. '

'Als je het niet erg vindt, ' zei Mark, 'dan zou ik dit voorlopig graag onder ons willen houden. '

Waarom?' vroeg Phil.

Mark zuchtte. 'Omdat ik nog niet precies begrijp wat er allemaal aan de hand is, Phil. ' Hij zweeg. 'Al deze zaken, ' zei hij terwijl hij om zich heen gebaarde, 'hebben te maken met het mysterie rond Kessler. Het is goed mogelijk dat er nog meer vreemde zaken spelen. Voordat ik dit heb onderzocht, lijkt het me verstandig als we dit aan niemand vertellen, behalve natuurlijk als het niet anders kan. Gloria mag het natuurlijk weten, maar misschien is het beter als we het voor de jongens geheim houden of hen in ieder geval laten beloven er op school niet over te praten... '

Phil zei: 'We zeggen gewoon tegen ze dat jullie iets vreemds hebben gevonden. Ik ken mijn jongens goed genoeg. Als we ze erbuiten proberen te houden, worden ze alleen maar lastiger. Als we ze gewoon vertellen dat het geheim is, praten ze hun mond echt niet voorbij. '

Mark legde zich met tegenzin neer bij Phils besluit. Maar dit was nu eenmaal Phils huis, dus was het niet gepast om te protesteren tegen het feit dat de jongens de kamer te zien zouden krijgen. Hij gaf Gary enkele sleutels. 'Haal de grote recorder, een stel cassettebandjes, de beide camera's en een paar kladblokken, dan kunnen we beginnen. '

Gary liep de trap op en Mark riep hem na: 'En haal die zak uit de kofferbak, als je wil. ' Toen wendde hij zich tot Phil. 'Heb je misschien een lamp met een verlengsnoer?'

Phil rende de trap op en kwam even later terug met een lamp uit de zitkamer en een verlengsnoer uit de werkkamer. Mark sloot de lamp aan en even later baadde de kamer in kil wit licht.

Mark pakte de kleine recorder uit zijn zak en zette hem aan. 'Ik ben Mark Blackman. De datum is twaalf september. Ik bevind me in de kelder van het huis van Philip Hastings aan Frazer Road nummer zesenzeventig, een zijstraat van Rural Route Zes, William Pitt County, New York. Het huis staat hier bekend als het huis van de oude Kessler, of als de Erlkoningsheuvel. Ik neem dit op omdat we zojuist een verborgen vertrek hebben gevonden... '

Hij zette de recorder op 'pauze'. 'Wanneer hebben jullie de kamer precies ontdekt?'

'Rond kwart over drie vannacht, ' zei Gabby.

Gary kwam de trap af met alles waar Mark om had gevraagd en trof voorbereidingen voor het maken van foto's.

Mark zette de recorder weer aan en vervolgde met: 'Het vertrek werd om kwart over drie vannacht ontdekt en is ongeveer negen meter lang, viereneenhalve meter breed en zo'n drie meter hoog. Precieze afmetingen komen nog. ' Terwijl Mark sprak, viste Gary een duimstok uit zijn zak en vouwde hem open. 'Het vertrek is gegraven onder de oostzijde van het huis en van buitenaf gezien onzichtbaar. Het plafond is gestut met dubbele steunbalken om instortingsgevaar te voorkomen. Van hier gezien is moeilijk te zeggen hoe de muren zijn opgetrokken. Aan de rechtermuur bevinden zich acht haken, zo'n dertig centimeter van elkaar, met aan elk daarvan een wit gewaad, op het gewaad na dat het verst bij de deur vandaan hangt en dat rood is. Waarschijnlijk zijn ze van zijde of satijn. De linkermuur wordt gedomineerd door boekenplanken... 'Hij ging nog een poosje door met zijn gedetailleerde beschrijving. Toen hij bij de lessenaar stond, zei hij: 'Zo te zien zijn de kaarsen van was, maar het zou best eens iets anders kunnen zijn. Zuilen we nog verder onderzoeken. De kandelaren lijken van goud. De... '

'Goud!' riep Gabby opgewonden, maar Jack sloeg snel een hand voor haar mond. Iedereen luisterde gefascineerd naar Mark.

'... tafel is van essenhout of iets soortgelijks, misschien olijf. ' Hij bekeek de tafel van top tot teen, maar raakte niets aan. 'Typisch negentiende-eeuwse bouwstijl, kenmerkend voor deze streek. Mogelijk is dit uit Kesslers fabriek afkomstig, of misschien heeft Frederick Kessler hem zelf gemaakt. Het boek ligt open. Het is zo'n dertig bij twintig centimeter. De taal is... Duits, gotisch, maar... het dialect komt me niet bekend voor. Zou Oud-Hoogduits of Middel-Hoogduits kunnen zijn. ' Hij beschreef het handschrift. 'Waarschijnlijk is dit een kopie van een nog oudere tekst, want als ik het juist inschat is dit boekwerk niet ouder dan honderd jaar. '

Hij zette de recorder uit en bekeek het tapijt. 'Kunnen jullie me iets meer bijlichten?' vroeg hij aan Phil en Jack.

'Ik kan nog een lamp en een dubbelstekker halen. '

Gabby zei: 'Er staat een sterke lamp in de schuur, zo'n ding dat je aan de motorkap van een auto kunt hangen als je eronder moet zijn. '

'Kunnen jullie die voor me halen?'

Jack zei: 'Ik haal die lamp wel uit de schuur. ' Samen met Phil verdween hij naar boven.

'Gabby, zou jij even wat sandwiches klaar kunnen maken? Je mag ook hamburgers bestellen, als je dat liever wil. Die betaal ik dan wel. Voorlopig zijn we hier nog niet klaar. '

'Ik snij wel wat van de kalkoen van gisteren. En ik zal ook wat sap

persen. ' Ze keek op haar horloge. 'Zullen we over twee uur lunchen?'

'Uitstekend. ' Mark trok zijn ribfluwelen jasje uit en smeet het op een met stof bedekte kist. Toen ging hij verder met zijn verslag en beschreef tot in de kleinste details wat hij op het wandtapijt zag. Daarna opende hij de bovenste la van de geldkist. 'Het is een metalen kist, waarschijnlijk niet ouder dan twintig jaar. In de bovenste la ligt correspondentie en nog meer papierwerk. ' Hij sloot de bovenste la en opende de la eronder. Ook daarin lagen papieren. 'De kist bevat in totaal naar schatting twee- a driehonderd documenten. '

Hij zette de recorder uit. Gary gaf Mark een rol wit plakband en een zwarte viltstift. Toen zei hij tegen Gabby: 'Nu gaan we alles inventariseren. '

'Dit is echt spannend, ' zei Gabby, die aandachtig toekeek.

Mark glimlachte. 'Over zes uur, als we nog steeds bezig zijn, piep je wel anders. '

Gary scheurde een stuk plakband af en gaf het aan Mark, die er een dikke '1' op zette. Hij legde het reepje links op de bovenste boekenplank, onder een opgerold stuk perkament. Daarna werkte hij door totdat Jack en Phil terugkwamen met de lampen. Vervolgens pakte hij de Polaroidcamera en maakte hij enkele proeffoto's om de lichtsterkte te testen. Toen nam hij de Nikon erbij en begon alles vast te leggen. Gabby, Jack en Phil zaten erbij en keken ernaar.

 

8

 

Drie uur later was Mark nog steeds druk in de weer. Phil was verder gegaan met de laatste versie van zijn manuscript. Hij wilde snel nog een paar correcties aanbrengen voordat het boek in productie ging. Gloria was inmiddels thuisgekomen en ze hadden haar het vertrek laten zien. Ze had Mark en Gary een poosje gezelschap gehouden en was naar boven verdwenen toen de tweeling thuiskwam van school. Het was makkelijker dan ze verwachtte om de jongens weg te houden uit de kelder. Ze hadden een poosje toegekeken hoe Mark in zijn recorder sprak en hoe Gary foto's nam, maar ze kregen er tamelijk snel genoeg van en waren naar boven gegaan. Dit was lang niet zo interessant als Indiana Jones and the Temple of Doom. Ze hadden beloofd niets over de kamer aan hun vriendjes te vertellen, maar ze waren ervan overtuigd dat die toch niet geïnteresseerd zouden zijn.

Gabby en Jack volgden alles met grote belangstelling. Normaal gesproken kon Gabby heel slecht stilzitten, maar Marks werk boeide haar zo dat ze er urenlang naar kon kijken. En ook Jack was geïnteresseerd. Als literatuurstudent was hij niet bekend met veldwerk en hij leerde van de manier waarop Mark elk voorwerp benoemde voordat hij het aanraakte of verplaatste, zodat er niets zoek zou raken. Gary nam de foto's.

Mark was bezig met het derde bandje van negentig minuten. Hij zette de recorder uit en kwam zuchtend overeind. 'Mijn knieën worden een beetje te gammel om zo lang op een koude betonvloer te zitten. ' Hij liet de lampen aan, maar liep de kamer uit. 'Laten we maar even een korte pauze nemen. '

Ze gingen naar boven om sandwiches te eten. De boterhammen waren om twaalf uur klaargemaakt en inmiddels was het drie uur geweest. Gabby haalde ze uit het plastic en legde ze op bordjes terwijl Jack een kan met vers sap uit de koelkast pakte. Gloria en Phil hadden hen in de keuken horen praten en kwamen binnen.

Weten jullie al waar die troep allemaal toe dient?' vroeg Phil.

'Nee, maar het is wel ongelofelijk wat er allemaal ligt, ' zei Mark.

Gary knikte. 'Die rollen perkament, daar staat tekst op in het Grieks, Oud-Hoogduits, Oud-Russisch en Amhari, en sommige zijn geschreven in het Latijn en Hebreeuws. En dan zijn er nog enkele waarvan we niet weten met welke taal ze zijn vol geklad. Ik moet er nog eens goed naar kijken, maar ik geloof dat er een paar in het Pahlavi zijn geschreven,'

'Wat is Pahlavi?' vroeg Gabby.

Gary keek haar aan. 'Dat is middeleeuws Perzisch. Een dode taal. '

Jack en Gabby wisselden een vluchtige blik. 'Perzisch?' vroeg Jack. 'Waarom bezat Kessler rollen perkament die zijn beschreven in het Perzisch en in al die andere vreemde talen waar je het over had?'

Mark haalde zijn schouders op en keek Gary aan. 'Kun jij ze vertalen?'

Gary had net een hap brood genomen. 'Deels. Maar ik heb mijn talenkennis lang niet hoeven te gebruiken. Ik kan aardig wijs uit Oud-Slavisch of Oud-Pruisisch. En ook Russisch, Duits en Latijn zullen niet al te veel problemen opleveren. Maar Pahlavi? Ik ben nooit zo bezig geweest met Indo-Iraanse talen. Ik heb pas een of twee keer Pahlavi onder ogen gehad. Ik kan het wel met behulp van een aantal woordenboeken proberen, maar het zal veel tijd kosten. ' Hij schudde zijn hoofd. 'Ik heb een kennis in Washington die het vlot zou moeten kunnen lezen. We kunnen kopieën maken van de rollen en ze per expresse opsturen. Dan hebben we binnen enkele dagen een vertaling. '

Mark schudde zijn hoofd. 'Probeer het eerst zelf maar. Als het echt niet lukt, kunnen we het altijd nog aan die kennis vragen. '

'En wat weten jullie van die gewaden?' vroeg Gloria.

'Ik heb er wel een mening over, maar die hou ik liever voor me tot we wat meer weten. Ik kan het Duits vertalen en Gary kan de rest voor zijn rekening nemen. Ik kan Oud-Middelduits en Oud-Hoogduits lezen, zij het langzaam, en ik heb er een woordenboek bij nodig. En mochten er Franse of Vlaamse teksten tussen zitten, dan kan ik die ook doen. Het zal inderdaad veel tijd kosten, maar ik heb het gevoel dat we eindelijk hebben gevonden waar we al zo lang naar op zoek zijn geweest. Wat er begin negentienhonderd ook mag zijn gebeurd in Duitsland, het is zeker dat het met Kessler en zijn maatjes te maken had. ' Hij zweeg even en dacht na. Hij mocht dan een kalme indruk maken, toch was hij ook tamelijk bezorgd. Uiteindelijk zei hij: 'Er is daar toen iets verschrikkelijk fout gegaan, met als gevolg dat Kessler en zijn vrienden moesten vluchten. En dan heb ik het over zulke... ongewone zaken dat ik er maar liever nog niets over zeg. '

'Maar dreigt er gevaar?' vroeg Gloria. Ze was duidelijk met haar gedachten bij de jongens.

Mark aarzelde even en zei: 'Misschien, maar ik vermoed van niet. Ik denk dat we nergens bang voor hoeven te zijn zolang we deze ontdekking maar voor ons houden. '

'Mark, ' zei Gloria, 'ik ben hier helemaal niet gelukkig mee. Wat is er aan de hand?'

Mark keek even naar Gary, die zijn schouders ophaalde. Toen zei hij: 'Ik weet het echt niet. Ik heb je verteld wat ik weet van Kessler en zijn vrienden, en over wat zich in Duitsland heeft afgespeeld. Het kan zijn dat sommige mensen... hierin geïnteresseerd zijn. Daarom moeten we het onder ons houden. Als we hiermee klaar zijn, kan ik er ongetwijfeld meer over zeggen. '

'En wanneer denk je klaar te zijn?' vroeg Phil.

'De catalogus is bijna gereed. We moeten nog ongeveer tien documenten nalopen. Dan hebben we de geldkist nog, en de brieven. En dan kan ik beginnen met de vertaling uit het Duits en Frans. ' Hij glimlachte. 'Gary mag zijn tanden stukbijten op dat Pahlavi en op de andere talen. '

Gary zei: 'Ik denk dat ik begin met iets eenvoudigs en dat ik langzaam naar het Pahlavi toe werk. Eerst moet ik thuis mijn aantekeningen ophalen. Ik hoop dat ik nog weet waar ze zijn. '

'Je notities staan op de onderste plank achter mijn bureau. '

Gary knikte en stak het laatste stak van zijn sandwich in zijn mond. 'Goed, dan ga ik maar eens. '

'Prima, ' zei Mark. 'Gabby en Jack kunnen mij vast wel assisteren. Als jullie tenminste geen andere plannen hebben, ' zei hij tegen hen.

'Nee, we hebben geen plannen, ' zei Gabby.

'Nee, ' zei ook Jack. Allebei leken ze het maar wat interessant te vinden mee te mogen werken.

Mark at zijn sandwich op en dronk zijn glas leeg. 'Mooi, dan gaan we verder. ' Hij zag dat Gloria nog altijd bezorgd keek en legde zijn hand even op haar schouder. 'Echt waar, Gloria, dit is niet gevaarlijk. '

Ze keek hem aan en knikte. Vervolgens draaide ze zich om en begon de tafel af te ruimen. Phil liep terug naar zijn werkkamer en Mark, Jack en Gabby gingen weer naar de kelder. Terwijl hij de keuken uitliep, vroeg Mark zich af of Gloria doorhad dat hij had gelogen.

 

9

 

Jack en Gabby hielden het laatste perkamentvel dat op de plank was gevonden uitgerold vast, zodat Mark er een foto van kon maken. Hij pakte de recorder en zei: 'Document honderdzesendertig: los vel papier dat lijkt op perkament. Afmetingen: vijfenvijftig bij vijfenzeventig centimeter. ' Gabby had het opgemeten met de duimstok. Mark ging op zijn hurken zitten om het vel beter te bestuderen. 'Handschrift ontbreekt. Er staan zeven zigzaggende lijnen op, zoals te zien is op de foto. Een enkele dalende lijn vormt een hoek van zestig graden met de onderkant van het vel en loopt zo'n zestien centimeter door, vervolgens draait hij ongeveer tweehonderdvijftig graden terug naar de oorspronkelijke hoek. De terugdraaiende lijn is ongeveer zeventwintig centimeter lang. De lijn eindigt in een cirkel met een diameter van nog geen twee centimeter. Links in de bovenhoek staan drie tekens. Er loopt een lijn uit de cirkel naar een grotere cirkel. ' Mark begon te tellen. 'En hij maakt negen omwentelingen tegen de klok in. De afbeeldingen op dit document zijn me een raadsel. '

Hij gaf hun opdracht het perkament weer op te rollen en zei: 'Zo, dat was dat. Nu kunnen we beginnen met vertalen. ' Hij glimlachte en was duidelijk opgetogen vanwege de ontdekking. 'Zullen we even pauze nemen tot Gary weer terug is?'

Onder het koffiedrinken in de keuken zei Mark: 'Volgens mij hebben we gevonden waarnaar we zochten. Ik weet gewoon zeker dat we iets belangrijks in handen hebben. ' Toch leek hij behalve tevreden ook bezorgd.

"Wat heeft je er eigenlijk toe gebracht met dit onderzoek te beginnen?' vroeg Gabby.

Mark dacht na. 'Ongeveer tien jaar geleden deed ik onderzoek naar geheime genootschappen. Niets daarvan is uiteindelijk op schrift gesteld; ik kon geen uitgever vinden voor mijn bevindingen omdat twee boeken met hetzelfde onderwerp net daarvoor waren geflopt. Toen ik in Münster, in Duitsland, naar bepaalde gegevens zocht, kreeg ik bij toeval enkele brieven van een katholieke priester uit Ulm onder ogen. De brieven waren van oktober 1903. De priester in Münster aan wie de brieven waren geadresseerd, was een oude studievriend van hem. Eigenlijk hadden de brieven in een kluis in het Vaticaan moeten belanden, maar om een of andere reden waren ze in het archief van het bisdom terechtgekomen. Er werd in gesproken over bepaalde "gebeurtenissen" en er werd tussen de regels door verwezen naar executies. De priester in Ulm maakte zich duidelijk zorgen over bepaalde zaken die zich in zijn parochie afspeelden en hij vreesde de reactie van de Kerk. Dat was het eerste bewijs van het feit dat zich rond de eeuwwisseling in Duitsland ongebruikelijke zaken hadden voorgedaan.

Wat ik tot nu toe heb uitgevogeld, heb ik eerder al aan Phil en Gloria verteld. Er werden daar vreemde heidense praktijken uitgevoerd. ' Hij zweeg even. 'De mensen hingen plotseling een geloof aan dat is terug te vinden in de Gotho-Germaanse cultuur en legenden. Er waren bijvoorbeeld riten bij die waren gebaseerd op de verering van de Witte Godin. Die riten komen op veel punten overeen met de praktijken van de druïden in Groot-Brittannië. Voor zover ik kan bepalen hebben zich, verspreid over een lange periode, tamelijk bizarre dingen afgespeeld. En dan bedoel ik echt afgrijselijke zaken... mogelijk zelfs mensenoffers. '

Opnieuw zweeg hij even, alsof hij niet wist hoe hij verder moest gaan. Maar toen leek hij zich te ontspannen. 'Vervolgens heb ik mijn fantasie de vrije loop gelaten. Hoewel ik in de loop der jaren veel andere projecten heb gedaan, ben ik in mijn achterhoofd voortdurend bezig geweest met wat er begin 1900 in het zuiden van Duitsland is voorgevallen. ' Hij glimlachte. Toen ik twee jaar geleden klaar was met mijn boek over voodoo, ging ik met vakantie. Mijn onderbewustzijn moet me parten hebben gespeeld, want ik koos Duitsland als bestemming. Eerst heb ik de oktoberfeesten in München meegemaakt en toen ben ik naar Ulm gegaan om wat rond te kijken. En het geluk lachte me weer toe. In het archief van de plaatselijke krant vond ik een artikel over enkele zakenmensen die zomaar ineens naar Amerika, Canada en Afrika waren vertrokken. Zo ben ik Kessler en zijn vrienden op het spoor gekomen. ' Hij schudde zijn hoofd. Wat ze ook uitspookten, ze hebben hun uiterste best gedaan om hun sporen uit te wissen. Bovendien zijn sommige gegevens alsnog verloren gegaan tussen de beide wereldoorlogen. De verhalen waren ook niet consistent. De ene keer betrof het een x-aantal mannen, de andere keer meer of minder. Soms werd er melding gemaakt van twintig, dan weer van veertig. Bovendien veranderden ze van naam en af en toe ook van nationaliteit.

Ik ben er achter drie aangegaan, totdat ik uiteindelijk op dood spoor kwam. Van eentje hield het spoor op in Alberta, Canada, van een ander in New South Wales in Australië, en van de derde in het gebied dat toen Duits Oost-Afrika was. Vervolgens ben ik Kesslers spoor gaan volgen. Als ik die goeie ouwe Frederick er als eerste had uitgepikt zou ik al deze zaken misschien veel eerder hebben ontdekt, wie weet? Maar dat maakt nu niet meer uit. '

Hij leek met die woorden iets duidelijk te willen maken, maar de betekenis ervan ontging de aanwezigen. Gabby wilde er een opmerking over maken, maar Mark vertelde alweer verder: 'Nadat ik terugkwam uit Duitsland, ben ik een aantal weken in New York geweest. Vandaar heb ik Gary gebeld, die toen in Seattle zat, en samen zijn we toen naar Pittsville gegaan. Vanaf dat moment zijn we op zoek naar verhalen en feiten over de oude Frederick Kessler en hebben we ons best gedaan de waarheid te achterhalen. Nu lijkt het erop dat we eindelijk in de buurt komen. '

Gary kwam binnen. Hij hield drie boeken onder een arm geklemd en droeg in zijn andere hand een tas met nog meer boeken. Hij zei: 'Ik vraag me af of het me zal lukken die rollen te ontcijferen, maar ik heb alle woordenboeken meegenomen die ik maar vinden kon. '

Mark zette zijn koffiebeker weg. 'Goed. Dan kunnen we beginnen. '

 

10

 

Gloria stak haar hoofd om de hoek van de kelderdeur en riep: 'Mark! Zijn jullie van plan de hele nacht door te gaan?'

Mark keek op. Hij was bezig aan de vertaling van een van Kesslers boeken. 'Is het al acht uur geweest?' vroeg hij met een ongelovig gezicht, na een blik op zijn horloge te hebben geworpen.

'Ja, jullie hebben onder het avondeten doorgewerkt. '

Mark herinnerde zich opeens dat ze inderdaad had geroepen dat iedereen aan tafel kon komen en dat hij had geantwoord dat hij er zo aankwam. Maar vervolgens was hij de oproep weer vergeten.

'Aggie is er en gaat zo weer weg. Wat zeg je ervan om er voor vandaag mee te stoppen en een borrel te nemen?'

Gary stond op. Zijn lichaam was stijf van het zitten op het beton. 'Mij lijkt dat een goed idee, ' zei hij.

Snel ruimden ze op, sloten de deur van de kamer af en gingen naar boven. Toen ze aan tafel gingen zitten kregen ze van Phil onmiddellijk een glas cognac voorgezet en Gloria schoof hun een bord opgewarmd eten toe. Gary vroeg: 'Waar zijn Gabby en Jack?'

Phil haalde zijn schouders op. Aggie zei: 'Ik heb zo'n vermoeden dat ze bij mij thuis zijn. '

Phil nam een slok van zijn cognac. We zijn reusachtig nieuwsgierig naar wat jullie wijzer zijn geworden. '

Mark en Gary keken elkaar aan en Mark zei met zijn mond vol: 'Ik zou liever nog wat langer doorzoeken voordat ik in het wilde weg uitspraken doe. '

Gloria greep hem bij zijn arm vast. 'Maar gelukkig zijn wij je vrienden en je hoeft er dus niet bang voor te zijn dat we je later op je gissingen zullen afrekenen. En als je nu nog blijft weigeren iets te zeggen, loop ik naar beneden en pak ik het dikste boek om je daarmee op je kop te slaan. ' Het was als grapje bedoeld, maar Gloria maakte zich duidelijk zorgen.

Mark glimlachte en stak in een afwerend gebaar zijn handen op. 'Rustig, rustig, zoals je wilt. Ik zal het jullie vertellen. ' Hij zweeg en de glimlach verdween van zijn gezicht. 'Ik heb een theorie, maar die is heel vergezocht. ' Hij wierp een vluchtige blik op Gary, maar die leek er geen moeite mee te hebben dat hij een tipje van de sluier oplichtte. 'Hou er wel rekening mee dat deze theorie in de loop van ons onderzoek waarschijnlijk zal worden aangepast. Het kan best zijn dat Kessler, net als wij, onderzoek deed, dat hij een amateur-geschiedkundige was. '

'Moest hij daarom zijn werk in een geheime kamer opslaan?' vroeg Aggie.

Gary zei: 'Zullen we er een paranoïde amateur-geschiedkundige van maken?'

Iedereen lachte en Gloria vroeg: 'Maar wat is nou jullie vergezochte theorie?'

Mark zei: 'Ik heb slechts een klein gedeelte van een van de boeken vertaald. We gaan aanvankelijk tamelijk oppervlakkig te werk om zo sneller een soort overzicht te krijgen. Het heeft er veel van weg dat alle boeken en perkamentrollen iets te maken hebben met een soort... traditie. '

'Traditie?' vroeg Phil. 'Wat bedoel je daarmee?'

'Misschien een soort geloof, een cultus. Je moet in het achterhoofd houden dat ik, toen ik de brief onder ogen kreeg die de aanleiding vormde voor mijn onderzoek, zocht naar geheime genootschappen. Als Kessler en zijn vrienden iets te maken hadden met de merkwaardige gebeurtenissen in Duitsland van rond de eeuwwisseling, dan vormden ze waarschijnlijk slechts een deel van een groter geheel. '

'Kun je iets duidelijker zijn?' vroeg Aggie, die geboeid zat te luisteren.

'Nee. Daarvoor moeten we minstens enkele weken vertalen. Sommige van deze documenten zijn heel oud, vooropgesteld dat ze niet vervalst zijn. '

'Hou oud?' vroeg Phil.

'Die rollen met Pahlavi zouden uit de achtste en misschien zelfs uit de zevende eeuw kunnen stammen, ' zei Gary. 'Sommige Griekse rollen zijn... misschien zelfs enkele honderden jaren ouder. Het is zelfs mogelijk dat ze afkomstig zijn uit de eerste eeuw voor Christus. '

"Verkeren ze dan nog wel in de oorspronkelijke staat?' vroeg Gloria. 'Ik heb ooit gehoord dat oud perkament op een gegeven moment verbrokkelt. '

'Ja, ' zei Mark. 'Ze verkeren in opmerkelijk goede staat. Iemand heeft ervoor gezorgd dat ze zo goed mogelijk bewaard zijn gebleven. Als we die kamer verder gaan onderzoeken, zou best eens kunnen blijken dat hij bestand is tegen kou en vochtigheid. Aan de andere kant is het ook mogelijk dat dit kopieën zijn van de originelen. We hebben speciale apparatuur nodig om alle stukken te bestuderen. Zowel het perkament als de inkt, als het tenminste inkt is, moet worden bekeken. Zo kunnen we erachter komen wat origineel is en wat niet. Maar omdat alles zo oud is, krijgen we te maken met enkele vervelende problemen. Schrijvers spellen niet goed, of hebben hun eigen steno, en soms gebruiken ze zelfs dialect. Het is dus niet zo moeilijk om een en ander verkeerd te interpreteren. ' Hij zuchtte diep en zweeg even. 'Phil, ik vind het vervelend het te moeten vragen, maar... ik zou het graag nog wat langer geheim houden. '

'Dat zei je al eerder, ' zei Gloria. 'Kun je ons misschien ook uitleggen waarom?'

'Ik... tja, misschien zit ik ernaast, maar het zou kunnen dat iemand... belangt stelt in wat we hebben ontdekt. '

'Ja, als die documenten zo oud zijn als jij beweert, ' zei Aggie. 'Dan lijkt het me niet zo vreemd dat historici geïnteresseerd zullen zijn. '

Mark schudde zijn hoofd. 'Nee, wat ik bedoel is dat het mogelijk is dat iemand dit juist graag stil zou willen houden. ' Hij schoof zijn lege bord opzij en nipte van zijn cognac.

Gloria keek hem geschrokken aan. 'Bedoel je... '

Mark onderbrak haar. 'Waarschijnlijk vergis ik me. Ik wil alleen liever geen risico nemen. Maar maak je alsjeblieft geen zorgen vóór we alles hebben bekeken. '

Aggie schudde haar hoofd. 'Mark Blackman de geheimzinnige. '

Mark leek op het punt te staan haar fel van repliek te dienen, maar in plaats daarvan zei hij: 'Het spijt me, maar ik ben heel moe. En ik geloof echt dat jullie je geen zorgen hoeven te maken. Ik ben alleen maar heel voorzichtig. '

'Goed, ' zei Phil. 'Van mij mag het best nog een tijdje duren. Mijn boek moet af en ik zit niet te wachten op een huis vol historici. '

Gary dronk zijn koffie op en zei: 'Het duurt nog wel even voordat we hier klaar zijn. Ik ben bezig met een Russisch stuk, een kerkelijke brief uit de buurt van de Zwarte Zee, en het gaat de hele tijd over zaken waar je voorkennis bij nodig hebt. Steeds weer staat er: "Ik deel uw conclusie", terwijl ik niet begrijp waar het precies over gaat. Ik hoop dat ik snel een brief vind waarin staat met welke conclusie deze schrijver het

eens is. ' Zijn manier van vertellen maakte hen allemaal aan het lachen.

'Komen jullie in je werk vaker dit soort dingen tegen?' vroeg Phil.

We doen normaal gesproken ander soort werk, ' zei Gary. 'In jouw kelder ligt een collectie materiaal die eeuwen overbrugt. Er liggen documenten van over de hele wereld. Brieven, rollen en boeken in het Hebreeuws, Latijn, Grieks, Oud-Hoogduits, Middel-Hoogduits, Middel-Engels en talen die ik niet eens kan thuisbrengen. Ik vermoed dat het Japans, Chinees of Koreaans is, maar de kans is groot dat we op een zeker moment deskundigen zullen moeten inschakelen om ze voor ons te vertalen. ' Hij keek Mark aan. 'Dat doen we binnenkort. '

Mark schudde zijn hoofd. 'Nee, niet voordat we begrijpen wat het verhaal achter al de teksten is en hoe een en ander in elkaar past. Er moet een logica inzitten, en een kern waar alles om draait. '

'Als we archeologen uit de toekomst waren en we vonden een deel van een bibliotheek, dan zou het ons jaren kosten voordat we zouden inzien dat het enige dat de boeken gemeen hebben, is dat ze zijn gerangschikt op alfabetische volgorde. Deze boeken, rollen en brieven hebben iets met elkaar gemeen, namelijk een onderwerp. En zodra we weten wat dat onderwerp is, een cultus, een religie, een geheim genootschap of iets anders, dan pas kijken we naar de details. '

Aggie stond op. 'Ik denk dat ik er maar eens vandoor ga. '

Mark en Gary zeiden dat zij dat ook zouden doen en wensten Phil en Gloria een goede nacht. Ze liepen samen met Aggie naar de auto's en reden achter haar aan de oprit af.

Toen Marks auto uit het zicht verdween, zei Phil: 'Geheime genootschappen!'

Gloria zweeg aanvankelijk. Toen zei ze: 'En merkwaardige documenten. Ik geloof dat ik het allemaal echt griezelig begin te vinden. '

Phil keek zijn vrouw aan. 'Griezelig? Ik vind het eerder spannend. En vergeet dat verhaal over al dat goud niet. Misschien blijkt het wel waar te zijn. '

Op een sarcastisch toontje vroeg Gloria: 'Zal ik een schepje voor je gaan zoeken, zodat je kunt beginnen met graven?'

Lachend greep hij zijn vrouw vast, zwierde haar eenmaal in het rond en zei: 'De enige schat waar ik belangstelling voor heb, bevindt zich op dit moment in mijn armen. ' Hij kuste haar en kneep haar speels in haar bil. Ze bleef er echter een beetje stijfjes onder. 'Hé, wat mankeert je?'

Ze vleide haar hoofd tegen zijn borst. 'Mark speldt ons onzin op de mouw, Phil. Sinds hij die kamer heeft gezien, verzwijgt hij iets. '

Phil keek zijn vrouw recht in de ogen. 'Ik denk dat je nu een beetje overdrijft. Aggie heeft ons al eens gezegd dat Mark liever niet over zijn werk praat. Hij heeft ons dat zelf trouwens ook gezegd. Hij wil alleen maar zo voorzichtig mogelijk te werk gaan. '

Ze zuchtte. 'Misschien heb je wel gelijk, ' zei ze, tegen beter weten in.

 

11

 

Gloria hing de telefoon op. 'Dat was Mark. '

Phil zat achter zijn bureau en keek naar zijn vrouw, die op de gang stond. 'Wat zei hij?'

'Dat hij vanavond naar New York vliegt. Ze komen niet verder en gaan de hulp van deskundigen inroepen. Gary neemt de teksten in de onbekende talen mee naar vrienden aan de universiteit van Washington en Mark gaat met een aantal vrienden van de nyu praten. '

Phil besefte dat de stern van zijn vrouw anders klonk dan gewoonlijk. 'Maak je je ergens druk over, lieverd?'

Gloria sloeg haar armen over elkaar. 'Nee, dat is het niet. Hoewel... '

'Wat?'

'Nou ja... Toen Mark daarnet ophing, kreeg ik ineens het gevoel dat... dat ik nooit meer iets van hem zal horen. '

Phil wilde een cynische opmerking maken, maar hij hield zijn mond omdat hij zag dat zijn vrouw het werkelijk meende. Hij stond op en liep naar haar toe. 'Mijn Ierse schoonheid, wat is dit nu opeens?' vroeg hij terwijl hij haar in zijn armen nam en stevig tegen zich aan drukte.

'Dat is lang geleden, dat je me zo hebt genoemd, ' zei ze. 'Ach, ik heb gewoon een vreemd voorgevoel. '

Phil aarzelde even, en nam toen achter de rug van zijn vrouw de hoorn van de haak. Terwijl hij een nummer draaide, vroeg ze: Wie bel je?'

'Wacht even. ' De telefoon ging over en toen werd er opgenomen. Phil zei: 'Hallo, Mark, met Phil. Wanneer vertrekken jullie?' Er volgde een stilte en Phil zei: 'Hebben jullie zin om hierheen te komen om gevieren wat te eten in Buffalo? Dan wachten wij daarna wel met Gary op het vliegveld tot zijn vlucht vertrekt. Dan hoeft hij geen uren in zijn eentje te wachten. En op die manier besparen jullie jezelf een vermogen aan parkeergeld... Nee hoor, we doen het graag. ' Hij hing op.

Gloria vroeg: 'Wat heb je afgesproken?'

'Het vliegtuig van Mark vertrekt vanavond om tien uur en dat van Gary twee uur later. Zo kun je dat gevoel dat je Mark nooit meer zult zien van je afzetten. ' Hij keek op zijn horloge. 'Je ziet hem over twee uur. Ze zijn om vijf uur hier. '

Gloria glimlachte. 'Bedankt. '

'Waarvoor?'

'Voor het feit dat je me niet hebt uitgelachen. '

Hij haalde zijn schouders op. Het volgende ogenblik hoorden ze de keukendeur beneden dichtslaan. 'Mam!' klonk het door het hele huis. Het was Patricks manier om iedereen te laten weten dat hij en zijn broer weer thuis waren. De tussendeur ging open en de jongens kwamen binnen. Sean had een aantal enveloppen bij zich. 'De post is er, ' legde hij ten overvloede uit.

Phil nam de post in ontvangst en Gloria zei: 'Jullie mogen driemaal raden wie er vandaag koekjes heeft gebakken. '

De tweeling rende brullend van opwinding voor hun moeder uit in de richting van de keuken, en Phil pakte de zilveren briefopener die hij van Aggie had gekregen om te kijken wat het saldo van zijn bankrekening was. De briefopener deed hem denken aan Aggie en hij riep: 'Gloria! Bel Aggies huis even om tegen Gabby te zeggen dat ze vanavond op de jongens moet komen passen. '

Steeds vaker sliep Gabby in Aggies huis en de laatste dagen was ze zelfs niet meer thuis geweest, behalve dan om in de stal te werken. Ze mocht dan stapelgek zijn op Jack, de paarden zouden altijd op haar aandacht kunnen rekenen.

Op dat moment viel Phils blik op de onderste brief van de stapel. Heel even geloofde hij zijn ogen niet. Toen riep hij: 'En zeg meteen tegen haar dat er een brief van haar moeder is. '

 

12

 

Met een ondoorgrondelijke uitdrukking op haar gezicht las Gabby de brief. Ze vouwde hem dicht en begon toen te lachen. 'Mam is getrouwd. '

Phil knipperde met zijn ogen: 'Getrouwd?'

Gloria bestudeerde aandachtig Phils gezicht. Het enige onderwerp uit zijn verleden waar hij nooit over wilde praten, was Corinne. Phil had Gloria in grote lijnen verteld wat er allemaal was gebeurd, en vervolgens had hij haar laten weten dat hij het er nooit meer over wilde hebben. Toen ze Phil nog maar kort kende, was ze vaak bang geweest dat hij nog van zijn eerste vrouw hield. Ze was er echter tamelijk snel achter gekomen dat dit niet het geval was. Ze was zich ervan bewust dat hij nog altijd vijandige gevoelens jegens haar koesterde, maar hij had ook andere gevoelens voor haar, en daar sprak hij nooit over. Zijn ex-vrouw was het enige onderwerp waar Gloria geen vat op kon krijgen.

Gabby lachte en hoewel haar stem vrolijk klonk, bespeurde Gloria ook een bittere ondertoon. 'Ze is getrouwd met Jacques Jeneau. '

'De Franse miljonair?' vroeg Gloria.

Phil trok op een vreemde manier met zijn mondhoeken en zijn ogen werden vochtig. Toen schokte zijn hoofd naar achteren en hij begon te schaterlachen. Hij moest zo hard lachen dat hij zich over de leuning heen naar achteren op de bank liet vallen.

'Jeneau!' brulde hij.

Gabby lachte hardop mee en ook bij haar verschenen er lachrimpeltjes om haar ogen. Steeds wanneer de een ophield met lachen, begon de ander weer. Uiteindelijk ging Gabby zitten en hield haar adem in om haar kalmte te hervinden.

Jack had zwijgend in de deuropening gestaan. Nu vroeg hij aan Gloria: Wat is er zo grappig?'

Ze haalde haar schouders op om aan te geven dat ze het ook niet begreep.

Phil lag achterover op de bank met zijn arm over zijn gezicht gedrapeerd. Hij lag onafgebroken te giechelen. Toen haalde hij diep adem. Gabby veegde de tranen van haar wangen.

Voorzichtig vroeg Jack: Wie is Jacques Jeneau?'

Phil ging zitten. 'Tja, dat is nogal een lang verhaal. ' Hij kwam overeind, liep naar zijn dochter en ging op zijn knieën voor haar zitten. Het volgende ogenblik omhelsden ze elkaar liefdevol. Slechts heel af en toe gaven ze op deze wijze blijk van hun liefde voor elkaar. 'Gaat het weer een beetje, schat?'

Gabby was opgehouden met lachen en keek met rode ogen van het lachen naar haar vader. 'Ja. ' Ze gaf hem een zoen op zijn wang en zei: Wat een klucht!'

Gloria vroeg: 'Als jullie even tijd hebben, mogen wij dan misschien ook weten wat er zo leuk is?'

Phil bleef op zijn knieën naast Gabby zitten. 'Jacques Jeneau is een Franse playboy die zijn tijd doorbrengt op trage zeiljachten, maar met snelle vrouwen. Zijn hobby's: laatste worden in zeilraces en eerste in scheidingen. ' Hij zat nu op de grond en had zijn hand op Gabby's knie gelegd. We hebben hem rond 1966 leren kennen in New York, op een receptie. Het had iets met liefdadigheid te maken. Corinne kreeg vanwege haar achtergrond altijd uitnodigingen voor dat soort dingen. Niemand wist volgens mij dat wij eigenlijk heel arm waren en maar net konden rondkomen. We hebben heel wat van die feestjes bezocht en dan vooral die van het soort waarbij je achteraf niets hoeft af te rekenen. Er was altijd een overvloed aan drank en heerlijk eten. Jeneau probeerde op dat feestje met Corinne aan te pappen. ' Hij glimlachte bij de herinnering. 'Dit was voor de periode waarin ze fanatiek links werd, maar zelfs toen vond ze hem al een parasiet. We hebben hem daarna nog een aantal keren ontmoet en elke keer probeerde hij het weer bij haar. Zo ging het enkele jaren, en nu is het hem blijkbaar eindelijk gelukt. Ongelofelijk!'

Gabby zei: 'Het mooiste van alles is deze brief. ' Ze zuchtte en keek Jack aan. 'Kennelijk is het linkse elan door de jaren heen wat gesleten. Kijk dit peperdure postpapier eens! Dat moet bijna wel afkomstig zijn uit een van die dure Parijse winkels!'

Gloria kon zich niet meer beheersen en ontfutselde Gabby de brief. Ze las hem door en zei toen: 'Ze vindt het jammer dat ze je al zo lang niet meer heeft gezien en nu wil ze graag dat je bij haar langskomt. '

Gabby kwam overeind. 'Daar is ze een beetje laat mee. ' Ze ging naast Jack staan.

'Je moet niet te snel oordelen, Gabby, ' zei Phil, die ook opstond. 'Misschien is ze bijgetrokken nu ze ouder is. '

'Als ze met Jeneau is getrouwd kan dat maar één ding betekenen: ze is volslagen doorgedraaid. ' Ze trok een gezicht. 'Ik heb die man ontmoet op een van die borrels voor rijke smeerlappen van m'n grootmoeder. Die kerel probeerde me te versieren, en ik was toen vijftien. '

Jack grijnsde. 'Ach, je was gewoon een bloedmooie vijftienjarige. Of was hij een ouwe viezerik?'

'Oud?' Gabby zuchtte. 'Nee, ik moet toegeven dat hij er goed uitziet. Hij is een soort Robert Redford, met zijn bruine ogen en donkerblonde haar dat bij zijn slapen begint te grijzen. Verder heeft hij een atletisch lichaam en hij is erg charmant. Het ligt er bij hem alleen zo dik bovenop. Vrouwen vallen bij bosjes voor hem. Hij is er toen volgens mij best van geschrokken, dat ik hem afwees. '

'Zo moeder, zo dochter, ' zei Phil. 'Hij werd al jaren door Corinne geobsedeerd. Misschien kon hij het gewoon niet verkroppen dat hij werd afgewezen. '

Gloria wapperde met de opgevouwen brief. 'Zoals de Chinezen zeggen: "Dat u moge leven in opwindende tijden. " Maar goed, het is wel weer mooi geweest. Mark en Gary kunnen elk moment hier zijn. ' Ze gaf de brief terug aan Gabby.

Phil stond op het punt de deur uit te lopen. 'Ik kan me voor een huwelijksreis mindere bestemmingen indenken, jongens. Zuid-Frankrijk is helemaal zo gek niet. '

Gabby keek naar Jack. 'Wat vind jij ervan?'

'Ik laat het aan jou over. We kunnen er natuurlijk best een dagje Nice van maken. Lekker cocktails drinken op een jacht. En als het ons niet bevalt, kunnen we er altijd vandoor gaan. '

Gabby zuchtte. 'Ik moet erover nadenken. Misschien moeten we haar maar opzoeken, gewoon, eenmalig. '

'En als je haar toch opzoekt, ' zei Phil zacht, 'zou je haar dan meteen willen vragen of ze op de bruiloft komt?'

'Ik zal erover nadenken, ' zei ze. 'Ze heeft me toch ook niet voor de hare uitgenodigd?'

Phil legde een hand op zijn dochters schouder. 'Ik hoor het al. Je wilt gewoon zelf beslissen. En dat lijkt me ook het beste. ' Ze hoorden een auto naderen. 'Dat zullen Mark en Gary zijn. We zijn waarschijnlijk pas na twaalven thuis. '

Gabby knikte. Weel plezier. '

Gloria pakte haar jas uit de kast op het moment dat Mark op de deur klopte. Ze gaf Gabby snel nog wat instructies wat betreft het avondeten en vervolgens stak ze haar hoofd om de deur van de televisiekamer om de jongens gedag te zeggen. Een minuut of wat later reed Marks auto de oprit af en zaten Jack en Gabby samen in Phils werkkamer.

Bij het licht van de lamp die boven de voordeur hing, waarvan de gloed door het werkkamerraam naar binnen viel, keek Jack naar Gabby. Hij vroeg zich af wat er zich in dat briljante hoofd allemaal afspeelde. Hij wist dat ze moeite had met haar gevoelens ten opzichte van haar moeder, maar hij wist ook dat ze een beslissing zou nemen waar ze achter stond. Smoesjes bedenken deed ze nooit. Het was een van de eigenschappen die hij zo in haar bewonderde.

Ze zuchtte en liet haar hoofd tegen zijn schouder rusten. Ze zei niets. Ze vond het fijn om bij hem te zijn. Te horen aan het geluid van mitrailleurs uit de televisiekamer had de tweeling iets leuks weten te vinden op een van de honderd kanalen die te ontvangen waren via Phils nieuwe schotel. Lange tijd zwegen ze allebei. Toen gaf Gabby Jack een kus op zijn wang en zei: 'Ga je mee, schat, we moeten die twee monstertjes gaan voeren. '

Jack stond op en liep achter Gabby aan naar de keuken.