Oktober

 

1

 

Toen de telefoon voor de vijfde keer overging, rende Gabby de gang in. Ze was doornat en deed haar best de handdoek die ze om zich heen had geslagen om haar middel te houden. Toen ze langs de kamer van de tweeling liep, riep ze: 'Jullie worden bedankt, stelletje geteisem!'

Sean en Patrick lieten hun stripboek zakken en keken elkaar vragend aan. Ze hadden er geen flauw benul van waar Gabby het over had. Ze bevonden zich in een wereld van superhelden in waanzinnige uitdossingen die avonturen beleefden in de ruimte, en een rinkelende telefoon was daarbij vergeleken zo onbelangrijk dat hun aandacht er niet door werd afgeleid. Patrick keek naar het raam, waar nog altijd de regen tegen beukte, en hij dacht: komt er dan nooit een eind aan?

'Tuurlijk wel, ' zei Sean. 'Maandag, als we naar school moeten. '

Geen van beiden vond het raar dat ze elkaar soms begrepen zonder iets te zeggen. Dat was al zo geweest vanaf hun geboorte.

Patrick mopperde nog een beetje na en pakte toen zijn stripboek weer op. Ze gingen alweer ruim een maand naar school en sinds de tweede schooldag leek het alleen maar te regenen. Of er viel een stortbui, of de grond in het park was zo doorweekt dat ze er niet konden spelen. En nu was bijna hun hele zaterdag verpest. Drie dagen hadden ze al niet meer gespeeld en dat vonden ze niet eerlijk. En de kinderen op school hadden ook al geen zin meer in honkbal. Er werd nu meer gevoetbald, en al vond de tweeling voetbal best leuk, het was niet half zo interessant als honkbal. De zomer was nu echt voorbij en de volgende was nog heel ver weg. Volgend jaar zouden ze meedoen in de jeugdcompetitie en al verheugden ze zich op een goed georganiseerd seizoen, ze beseften ook dat ze daarbij definitief iets van hun speelsheid zouden moeten opgeven.

Sean keek naar zijn broer. Zijn voorgevoel werd bewaarheid, want in Patricks ogen zag hij de blik die hij verwachtte. Patrick was nog altijd steevast van plan het Slechte betaald te zetten. Sean hoopte dat ze het zo druk met school zouden krijgen dat Patrick zich die laatste weken van oktober zou inhouden. Na één november was het Goede Volk vertrokken en maakte het niet meer uit. Diep in zijn hart wist Sean echter dat Patrick het niet zou vergeten. Hij zou binnenkort tot actie overgaan.

Gabby kwam weer aanrennen, ditmaal van de andere kant. Ze keek de jongenskamer in en riep: 'Die verdomde telefonische verkopers ook altijd! Als jullie de telefoon weer niet opnemen als ik nog in bad zit, dan... ' Ze zweeg. Haar broertjes waren toch niet onder de indruk van haar waarschuwingen. En ze wist eigenlijk ook niet wat ze hen zou aandoen als ze de telefoon niet zouden opnemen. Bovendien was haar handdoek zo klein dat ze er niet alles mee kon verhullen wat ze er mee wilde verhullen, en de pogingen die ze ondernam om toch alles te verhullen waren zo hopeloos, dat het ten koste ging van de geloofwaardigheid van de dreigende houding die ze probeerde aan te nemen. Tenslotte besloot ze het maar op te geven en liep door.

'Ze gaat de laatste tijd wel erg vaak in bad, ' zei Patrick.

Sean knikte. 'Dat doen meisjes altijd. Ze willen niet graag vies worden. ' Na deze wijze woorden richtten ze zich weer op hun stripboeken.

Na enige tijd ging de telefoon opnieuw. Sean keek naar Patrick, maar die ging duidelijk te veel op in de avonturen van Wonder Woman. Even later riep Gabby: 'Neem verdomme die telefoon op!'

Sean kwam overeind en snelde op de telefoon af.

'Hallo?'

'Patrick? Sean?' vroeg een stem aan de andere kant van de lijn. De stem kwam slecht door en klonk alsof hij van heel ver weg kwam.

'Je spreekt met Sean. '

'Met Mark. Is je vader er ook?'

'Nee, pa en ma zijn boodschappen doen. Ze zijn voor het eten thuis. '

'En is Jack of Gabby thuis?'

'Jack komt waarschijnlijk zo en Gabby zit in bad. Jij bent al lang weg, zeg. Wanneer kom je weer terug?'

'Binnenkort. Ik ben in Duitsland. Sean, je moet even goed luisteren naar wat ik zeg. Ik wil dat je een boodschap doorgeeft aan je vader. Het is heel belangrijk. Als ik terug ben, wanneer dat weet ik nog niet... ' Er volgde een luid gekraak en toen zei Mark: '... maar wanneer het ook moge zijn, je moet tegen je vader zeggen dat hij in geen geval aan die spullen in de kelder moet komen voordat ik er weer ben. En als hij iets anders vindt, in het huis of in de tuin, dan moet je hem zeggen... ' Weer kraakte de lijn. 'Het is enorm belangrijk dat hij alles met rust laat. Heb je me goed begrepen?'

'Ja. Jij bent in Duitsland en pa mag niet aan de troep in de kelder zitten. '

'Precies. En je kunt hem ook zeggen dat ik een aantal vertalingen van die perkamentrollen heb laten maken en dat ik nog meer aan de weet ben gekomen... ' Weer kraakte de lijn en nu bliksemde het buiten ook nog. Het volgende ogenblik werd de verbinding verbroken. Sean luisterde naar het gebiep en tenslotte hoorde hij de kiestoon. De toon van Marks stem en de daaropvolgende plotselinge stilte bezorgden Sean op een of andere manier een ongemakkelijk gevoel. Hij hield de hoorn zo lang tegen zijn oor gedrukt tot een stem op een bandje hem opdroeg op te hangen. Hij deed wat de stem van hem verwachtte en ging terug naar zijn kamer.

Gabby opende de badkamerdeur en kwam gehuld in een enorme wolk stoom te voorschijn. 'Wie was dat?' vroeg ze.

'Mark. Hij is in Duitsland. '

Gabby kwam de badkamer uit. Ze droeg nu een witte badjas. 'Belde hij helemaal uit Duitsland?' vroeg ze verbaasd.

Sean knikte. 'Ja. Hij zei dat ik tegen pap moet zeggen dat hij in de kelder nergens aan mag komen tot hij terug is. '

Gabby droogde haar haar met de handdoek. 'Ik vraag me af wat hij daar aan het doen is. Duitsland? Ik dacht dat hij in New York was. Heeft hij nog meer gezegd?'

'Ja, hij zei nog iets... ' Sean dacht even na. 'Maar dat ben ik vergeten. '

'Fantastisch. Ik hoop dat je het je weer herinnert als pap straks thuiskomt. Wanneer komt Mark weer terug?'

'Dat wist hij nog niet. ' Zonder verder nog iets te zeggen liep Sean terug naar zijn kamer en pakte de nieuwste avonturen van Batman weer op. Maar steeds moest hij weer denken aan de merkwaardige klank in Marks stem. Sean was misschien te jong om over zulke dingen te kunnen oordelen, maar hij vond dat Mark bang had geklonken.

 

2

 

Phil was allerminst in zijn sas met de vage boodschap. 'Dus hij belde om te zeggen dat ik niets mag doen?'

Sean knikte.

Wat mag pap niet doen, schat?' vroeg Gloria.

Sean deed zijn best om het zich weer voor de geest te halen. 'Hij had geloof ik wat voor je. Je zult het wel horen als hij er weer is. '

Gloria keek naar buiten, waar het nog altijd pijpenstelen regende. 'Hij heeft dus niet gezegd wanneer hij terugkomt?'

Sean haalde zijn schouders op. 'Binnenkort. '

Gabby at zwijgend. Ze had hun duidelijk gemaakt dat ze het niet kon helpen dat het bericht zo cryptisch was, want zij had in bad gezeten, en dat moest nu eenmaal af en toe. De jongens waren oud en wijs genoeg om telefonische mededelingen op te schrijven. Hoewel haar vader had gezegd dat hij het daar tot op zekere hoogte mee eens was, leek hij toch boos op haar. Zij werd verantwoordelijk gehouden voor wat er tijdens hun afwezigheid in huis gebeurde.

Er werd op de deur geklopt en Jack kwam binnen. Hij was drijfnat van de regen, maar hij glimlachte. 'Ben je klaar?'

'Nee, nog niet, ' zei Gabby terwijl ze van tafel ging. 'We zijn een beetje laat vanavond. '

We hebben de tijd. De film begint pas over een uur. '

'Gaan jullie maar, ' zei Gloria. 'Ik wil niet hebben dat jullie met dit weer harder rijden dan normaal. En ik weet hoe Gabby meestal rijdt. '

Gabby snelde de kamer uit en de trap op.

Gloria keek naar de doorweekte Jack. 'Waarom heb je niet gevraagd of ze je even wilde ophalen? Je lijkt wel een verzopen kat. '

Jack knipoogde naar haar. 'Omdat Gabby altijd tot het laatste moment wacht en omdat ik ook weet hoe ze rijdt. '

'Dat heb ik mooi gehoord, ' riep Gabby van boven.

'Volgens Gabby neem je een paar dagen vrij, ' zei Gloria.

Jack knoopte zijn regenjas los. 'Ja, vanaf morgen. Een vriendje op Fredonia heeft beloofd me te helpen met het ordenen van het materiaal, en daarna helpt hij me met de voorbereidingen op mijn mondeling; dat is over twee weken. '

'En daarna ben je klaar?' vroeg Phil.

Jack knikte. Hij was duidelijk behoorlijk zenuwachtig. 'Als het mondeling goed gaat, mag ik verder. Ze geven me die titel uiteraard niet cadeau, maar het lukt wel als ik mijn werk geconcentreerd doe. Dit mondeling kun je beschouwen als de laatste selectie, de laatste mogelijkheid die ze hebben om je eruit te gooien. '

'Je haalt het wel, ' zei Phil.

Gloria veranderde van onderwerp. 'Mark Blackman heeft ons gebeld. Hij zit in Duitsland. '

'Duitsland?'

'Als Sean het goed heeft doorgegeven, dan is hij daar al twee weken. '

Jack fronste zijn wenkbrauwen. 'O, en dat heeft zeker met die vondst in de kelder te maken. Duitsland... Nou, nou. '

Phil zei: 'Ik denk inderdaad dat het daarmee te maken heeft. ' Hij legde zijn vork naast zijn bord. 'Maar dat verklaart nog altijd niet waar Gary uithangt. Hij had al een dag of wat terug moeten zijn. '

Patrick keek met een schuldig gezicht op van zijn bord. 'Gary is nog in Seattle. '

'Hoe weet je dat?' vroeg Phil.

'Hij heeft gebeld. '

'Wanneer?'

'Vorige week. Ik vergat het te zeggen. Hij zei dat Mark vanuit New York naar Duitsland was vertrokken en dat hij nog een poosje in Washington zou blijven. '

Phil wist niet of hij boos moest worden of erom moest lachen. 'Ik ga morgen maar eens een antwoordapparaat aanschaffen, ' zei hij. 'Hoe is het mogelijk dat berichten niet kunnen worden doorgegeven, met vijf mensen in één huis?'

 

3

 

Gabby sprong op toen ze een auto op de oprit hoorde. Ze liet het boek dat ze las op de grond vallen en keek door het raam naar buiten. Jack was nauwelijks uit Aggies auto gestapt toen ze hem al om de hals vloog. Hij zocht naar houvast en botste tegen de bumper van de auto, waardoor hij de tas met boeken die hij in zijn hand had liet vallen. Hij omhelsde haar en kuste haar opvallend lang. Toen maakte hij zich los uit haar omhelzing en zei: 'Hé, ik ben nog geen week weg geweest!'

Opnieuw kuste ze hem, ditmaal iets kalmer, maar net zo gretig. 'Het leek wel een maand. ' Ze lachte. 'Je moest eens weten hoe ik naar je verlang. '

Jack lachte ook. 'Daar moet iets aan worden gedaan. '

Ze likte zijn oor, omdat ze had ontdekt dat dit hem danig opwond. Hij huiverde en rukte zich los. 'Wacht even tot vanavond, ongegeneerd stuk vreten! We kunnen nu niet naar Aggie toe, want ze heeft wat dametjes uit de buurt op theevisite om inspiratie op te doen voor haar nieuwe boek. Of is hier misschien niemand thuis?' vroeg hij hoopvol.

Was het maar zo. De tweeling komt binnen een uur uit school en Gloria is in de keuken. Pa zit een computerspelletje te spelen, al probeert hij iedereen ervan te overtuigen dat hij aan het werk is. ' Ze kneep in zijn billen. 'Maar we kunnen altijd nog met een deken naar de schuur gaan. '

Jack moest weer lachen. 'Je kan echt niet wachten, hè?' Hij kuste haar. 'Die broertjes van jou hebben dat soort trucs meteen door. Die komen absoluut per ongeluk de schuur binnenrennen. Afgezien daarvan, het gaat regenen, het dak van de schuur lekt, en het is daar bar koud. Je zult je dus gewoon nog even moeten gedragen. '

Ze omhelsde hem nogmaals en glimlachte. 'Me gedragen? Dat doe ik toch altijd?'

De eerste druppels van een bui die er al de hele dag zat aan te komen, vielen neer vanuit het wolkendek. Jack keek even omhoog en zei toen: 'Laten we om te beginnen maar even naar binnen gaan. '

Ze sloeg een arm om hem heen en samen liepen ze naar binnen.

Phil zat met gekromde rug voor de computer en keek geconcentreerd naar wat zich op het scherm afspeelde. Een ogenblik later trok hij een la open en pakte er een pen en een kladblok bij. Hij raadpleegde zijn aantekeningen en drukte op de toets die hem weer op de plek moest terugbrengen waar hij even tevoren was gebleven. Hij móest dit op de een of andere manier voor elkaar krijgen. Hij zóu met het spel Zork het maximale puntenaantal van vierhonderd scoren. Hij keek op en glimlachte naar Jack. 'Hoe is het ermee?'

'Goed. Ik heb het gevoel dat ik klaar ben voor mijn mondeling van dinsdag. Die vriend bij wie ik ben geweest, Mike, had vragen die zelfs Aggie niet had kunnen bedenken. En nu we het toch over Aggie hebben, mag ik de komende uren hier blijven? Dan zal haar theevisite wel vertrokken zijn. '

'Ja hoor, ' zei Gabby. 'Dan kun je meteen iets nuttigs voor me doen. '

'Wat dan?' vroeg Jack.

'We hebben nog een paar kisten op zolder waar niemand naar heeft gekeken. Misschien vinden we er iets interessants in. '

'Maar wat moeten we er dan mee?'

'Weet ik niet. Maar misschien vinden we iets waar we Mark en Gary bij hun thuiskomst mee kunnen plezieren. ' Het was al de derde week van oktober en nog altijd waren Mark en Gary op reis, op zoek naar aanknopingspunten voor de vondsten die ze hadden gedaan. 'Gary belde enkele dagen geleden om te zeggen dat hij bij een linguïst in Seattle is. Hij had geen idee waar Mark was en wilde weten of wij het hem misschien konden vertellen. '

'Hij had geen idee waar Mark was?' vroeg Jack. 'Dat is raar. '

'Gary maakte er niet zo'n punt van. Hij zei dat Mark tijdens een reis wel vaker spoorloos is. Hij moet iets belangrijks hebben ontdekt, anders was hij wel teruggekomen. Ik heb dus gezegd dat we wat speurwerk op zolder zouden doen. Dan hebben we tenminste iets om handen. '

Jack schudde zijn hoofd. 'Goed, je hebt me overtuigd, vrouw met je rappe tong. '

Phil had zijn aandacht weer op zijn computer gericht. Weel succes, ' zei hij met een afwezige uitdrukking op zijn gezicht.

Gabby zei tegen Jack: 'Kom, dan gaan we meteen op zolder beginnen. '

Jack glimlachte, een beetje scheef. 'Dat klinkt veelbetekenend, ' fluisterde hij. Ze bevonden zich halverwege de trap. Jack kreeg een stomp tussen zijn ribben.

 

4

 

De opgave leek schier onmogelijk. Als je de brandende fakkel gebruikte in het met gas gevulde vertrek, dan ontplofte je, maar wanneer je de fakkel doofde en je probeerde in het donker vooruit te komen, dan werd je gegrepen door het verschrikkelijke monster. Phil werd afgeleid door het getik van de regen tegen het raam. Toen hij opkeek constateerde hij dat de lichte regenval was overgegaan in een hoosbui. Toen hoorde hij tussen het getik van de regen door de stemmen van Jack en Gabby. Hij keek op zijn horloge en zag dat hij bijna anderhalf uur had gespeeld. Hij bewaarde snel het spel zodat hij later verder kon gaan waar hij was gebleven.

Jack kwam binnenlopen met een rol papier in zijn handen. 'Phil, kijk jij hier eens naar, ' zei hij.

Phil keek naar het papier. 'Het lijkt op een kaart. ' De kaart was vergeeld en Phil zag dat hij in slechte staat verkeerde. 'En het is een behoorlijk oude kaart, als je het mij vraagt. '

Jack wees naar de rechter benedenhoek en zei: 'Uit negentienhonderdzes. Toen kocht Frederick Kessler de grond. '

Gabby zei: 'Kijk, de schuur staat ergens anders. En hij is kleiner. '

'Hij zal wel een nieuwe hebben gebouwd, ' zei Phil. Hij bestudeerde de kaart en merkte op: 'Het lijkt inderdaad op de oorspronkelijke indeling van het terrein. Er is echter geen serre en er zit geen gereedschapshok aan de schuur vast. En de oprit loopt anders. ' Iets aan de kaart zat hem dwars, maar hij wist niet wat het was.

Hij zag dat Jack hem nauwlettend in het oog hield en vroeg: 'Wat is er?'

'Er is iets merkwaardigs aan de hand met deze kaart, pa. ' Gabby schudde haar hoofd.

'Ja, maar wat precies?'

'Het lijkt alsof we hem eerder hebben gezien, maar dan in een andere vorm, ' zei Jack.

'Ik herinner me geen andere plattegronden van het huis, behalve dan de kaart die we hebben gezien toen we de koop sloten. En dat was een kaart die we van het kadaster kregen. '

Gabby bestudeerde de kaart met een gespannen uitdrukking op haar gezicht, alsof ze op die manier het geheim ervan kon achterhalen. Plotseling riep ze: 'Ik heb het!'

'Wat?' vroeg Jack.

'Wacht maar, dan laat ik het zien. ' Ze rende de kamer uit en Jack en Phil hoorden hoe ze de kelder inging. Ze hoorden haar de houten trap afgaan en vervolgens klonk het geluid van de deur naar de geheime kamer die werd geopend. Niet veel later kwam ze terug met een van de rollen perkament. 'Dit is dat rare ding dat we vonden toen we Mark hielpen. ' Ze rolde het perkament uit en opnieuw keken ze naar de onbegrijpelijke cirkels en lijnen. 'Kijk eens naar die zeven lijnen daar rechts, en dan naar de onderstreepte woorden op de plattegrond!' Ze raakte opgewonden.

Jack zei: 'Gabby, je bent geweldig! Leg hem eroverheen!' Gabby legde het doorzichtige perkament op de kaart. 'Als je erop drukt, zie je de kaart erdoorheen. '

Phil keek en zei: 'Ja, maar het blijft allemaal wel vaag. '

'In die tijd hadden ze waarschijnlijk nog geen cellofaan, ' zei Gabby.

'Of ze gaven de voorkeur aan iets dat duurzamer is, ' zei Jack. Hij wees op de kaart. 'Kijk eens naar rechts, naar de zeven lijnen. '

Elke lijn op het perkament fungeerde als een onderstreping van een woord in de beschrijving op de kaart eronder. De beschrijvingen moesten er door een ambtenaar aan toe zijn gevoegd toen de kaart rond de eeuwwisseling in het archief was opgenomen.

'De spiraal bevindt zich bij de basis van de Erlkoningsheuvel, ' zei Jack. Hij nam het perkament eraf en las de tekst eronder. 'Vanaf de lijn van weg 15, exact drie kilometer zuidelijk van het kruispunt met weg 7, naar een punt dat wordt beschreven als een kruising van lijnen die zich uitstrekt vanaf... ' Het stuk beschreef vervolgens de lijnen die de grenzen van het gebied aangaven. Het woord 'naar' was onderstreept. Het hele stuk bestond uit een droge omschrijving, op de laatste regel na: '... het perceel dat ook wel bekend staat onder de naam Erlkoningsheuvel. ' Het woord Erlkoningsheuvel was onderstreept en completeerde de boodschap.

Gabby las de onderstreepte woorden voor: '"Naar het huis van de Erlkoning". Wat betekent dat?'

'Volgens mij is het een boodschap die is verpakt in een boodschap, ' zei Jack.

Gabby en Phil keken hem verbaasd aan.

'Het huis van de Erlkoning heeft waarschijnlijk voor Kessler en misschien ook voor enkele anderen iets betekend, maar... nou ja, ze hebben het zo opgeschreven dat niemand er een touw aan vast zou kunnen knopen. '

Phil bekeek de lange lijnen en zag dat de allergrootste cirkel zich op ruim een halve kilometer van het huis bevond. Hij wees naar de spiraal en vroeg: 'Wat is dat?'

Jack begon opgewonden te raken. 'Geen idee, maar de cirkel loopt om de basis van de Erlkoningsheuvel heen. ' Hij keek naar Phil en vervolgens naar Gabby. 'Zijn jullie het daar mee eens?'

Phil zei: 'Denk je dat Kessler daar zijn goud heeft begraven?'

'Dan moet er toch een groot kruis staan, ' zei Gabby bij wijze van grap.

'Het kan, maar het lijkt me niet erg waarschijnlijk. '

Wat kan het anders zijn?' vroeg Jack. 'Waarom zou iemand op zo'n ingewikkelde manier een plek op een heuvel aangeven? En dan is er nog het perkament dat eroverheen moet worden gelegd en de code die erin is verborgen. Zoveel poespas gebruikt iemand die niets heeft begraven niet. '

Phil bestudeerde de andere lijnen. 'En wat zou die andere cirkel te betekenen hebben?' Hij wees naar de kleinere cirkel, die zich driehonderd meter ten oosten van de grote cirkel bevond.

Gabby schoof het perkament terzijde en las de aantekening die op de kaart stond. 'Dat is die oude eik, die is omgehakt. Kijk, hier staat het aangegeven: "Zoals de eik die is getroffen door de bliksem en die moest worden omgehakt. '"

Phil glimlachte en Jack keek somber. Phil haalde zijn schouders op. 'Als ik goud zou begraven, dan zou ik het zo goed onthouden dat ik geen kaart nodig had om het terug te vinden. Bijvoorbeeld bij zo'n omgehakte boom. '

'Maar wat stelt die andere cirkel voor?' vroeg Jack zich hardop af.

Phil ging weer zitten. 'Zou het een verborgen bron zijn of iets anders dat de bezitter van het land wilde onthouden?'

Jack schudde zijn hoofd. 'Daar doe je toch niet zo geheimzinnig over? Kijk al deze lijnen eens. Ik durf te wedden dat een van deze cirkels de plaats aangeeft waar Kessler zijn goud heeft verstopt. '

Phil lachte. 'Die weddenschap neem ik aan. '

Jack keek naar Gabby en zei: 'Ga je mee? Dan gaan we er een kijkje nemen. '

'Maar het regent pijpenstelen!' riep Gabby.

'Alleen even gaan kijken kan toch geen kwaad?'

Ze zuchtte als teken dat ze zich overgaf en zei tegen haar vader: 'Ik durf te wedden dat hij de spa uit de schuur haalt. '

Ze liep achter Jack aan de kamer uit en Phil bleef half geamuseerd, half nieuwsgierig achter. Misschien zou hij dadelijk ook zijn regenjas aantrekken en Jack gaan helpen. Hij zette de computer weer aan en ging verder met het computerspel.

 

5

 

'Pa!'

Phil sprong onmiddellijk op toen hij Gabby's opgewonden stem hoorde en rende naar de keuken. Hij opende de deur en zag zijn dochter staan. Gabby was drijfnat en van top tot teen bedekt met modder. Gloria en de jongens keken haar met toenemende verbazing aan.

'Snel, kom mee. We hebben iets gevonden!'

'Echt waar?' vroeg Phil, die zijn oren niet kon geloven.

'Bij die omgehakte eik, zoals jij voorspelde. We zijn daar gaan graven en vonden toen een holte onder de wortels. Jack stak zijn spa erin en die schoot onmiddellijk door. Hij begon te graven en na ongeveer twintig centimeter raakte hij de bovenkant. '

'Waarvan?'

'Dat weten we nog niet, ' zei Gabby. 'Maar er is daar iets begraven. We hebben de zaklamp vastgemaakt zodat hij op het gat is gericht en Jack is nu verder aan het graven. Hoewel we nog niet weten wat het precies is, kon ik wel zien dat het tamelijk groot was. '

'Ik haal even mijn jas. '

Gloria zei: 'Neem de mijne ook meteen mee. '

De jongens renden ook de gang op in de richting van hun regenjassen, maar Phil versperde hun de weg. 'En waar denken de heren naartoe te gaan?'

'Alsjeblieft, pap, ' smeekte Patrick. 'Mogen wij het ook zien?'

'Nee, blijven jullie maar televisie kijken en op eventuele telefoontjes letten. En boodschappen graag duidelijk opschrijven!' riep hij de teleurgestelde tweeling na terwijl hij en Gloria de keuken uitliepen.

Een minuut of wat later gingen de drie volwassenen in looppas de Trollenbrug over. Vlak bij de brug zagen ze Jack, die nog altijd aan het graven was bij de omgehakte eik. De kuil was al volgelopen met water en Jack was nu bezig een geul te graven waardoor het water kon wegstromen. Vervolgens ging hij op zijn hurken zitten en scheen met de zaklamp in de kuil. Phil hurkte ook neer en keek het gat in. Terwijl het water langzaam uit de kuil wegstroomde, werd de omtrek van een voorwerp zichtbaar. Phil bleef geboeid in het gat staren, en uiteindelijk stond hij op zodat ook Gloria en Gabby een blik in het gat konden werpen.

Wat gaan we nu doen, pap?' vroeg Gabby.

'Nagaan of we dat ding uit die kuil kunnen krijgen. ' Hij wenkte Jack, die onmiddellijk de spa neerlegde en op zijn hurken naast Phil ging zitten. Met zijn tweeën pakten ze het ding, dat een houten kist leek te zijn, vast. Ze trokken uit alle macht, maar het ding bleef op zijn plaats.

'Christus, ' vloekte Phil. 'Dat ding is vreselijk zwaar. '

Jack pakte de schep en groef verder, om de kist heen, terwijl Phil hem bijscheen met de zaklamp. Even later stond Jack tot aan zijn knieën in de blubber en verwijderde de ene schep modder na de andere uit de kuil. Phil adviseerde Jack meer modder bij de voorkant van de kist weg te halen. 'Er zit daar een handvat. Gabby, er ligt een touw in de kofferbak van de auto. Wil jij dat even halen? Jack, zorg dat je een soort helling graaft waar we die kist makkelijk langs omhoog kunnen trekken. '

Gabby pakte de sleutels aan die Phil haar gaf en rende ervandoor. Intussen bleef Jack als bezeten doorgraven.

Toen Gabby terugkwam had Jack een prachtige helling gegraven. 'Zonder die regen waren we wel wat langer bezig geweest, ' zei hij. Hij was doodmoe van het harde werken en onder zijn capuchon was te zien dat zijn voorhoofd behalve van het regenwater ook glom van het zweet. 'Laten we maar eens kijken of het nu lukt hem eruit te trekken. '

Ze bevestigden het touw aan het metalen handvat en vervolgens begonnen Phil en Jack te trekken. Maar de kist bewoog nog altijd niet en dus begonnen ook Gabby en Gloria mee te trekken. Nog altijd was er geen beweging in de kist te krijgen. Jack vroeg hun even te wachten en ging in de kuil zitten. Vervolgens wrikte hij de spa tussen de kist en de modder en leunde met zijn volle gewicht op de steek.

Wat ben je nu aan het doen?' vroeg Phil boven het ruisen van de stromende regen uit.

'Ik denk dat het door de zuiging komt. Ik wil proberen het vacuüm tussen de kist en de modder op te heffen. '

Phil knikte instemmend en zette zijn voet op de steel, zodat nu het gewicht van twee personen erop rustte. Na een minuut schoot de kist opeens los. Phil viel bijna boven op Jack en kon nog net naar achteren springen. Jack gaf een ruk aan de spa en klom de kuil uit. Opnieuw pakten ze allemaal het touw beet en begonnen ze te trekken. Hoewel de ondergrond erg glad was, kwam er al snel beweging in de kist. Maar toen bleef hij opeens weer steken. Jack zei: 'Het lijkt wel alsof hij door de wortels van die boomstronk op zijn plaats wordt gehouden. ' Hij pakte de spade en probeerde vergeefs met de scherpe kant de wortels kapot te slaan.

Nadat hij enkele minuten zonder succes had gehakt, zei Gabby: 'Ik haal de bijl wel even uit de schuur. ' Ze rende weg en keerde even later terug met een grote en een kleine bijl. Jack was minstens een halfuur bezig om de wortels, die om de kist heen waren gegroeid, kapot te hakken. Aan het luide gekletter dat zo nu en dan te horen was, leidden ze af dat de kist beslagen was met metaal.

Jack smeet de grote en de kleine bijl opzij. Toen hij ervan overtuigd was dat de kist 'wortelvrij' was gemaakt, zei hij: 'Goed, ik denk dat we het nog maar een keer moeten proberen. ' Gevieren grepen ze het touw en trokken er allemaal tegelijk aan, en stokje bij beetje kwam de kist omhoog. Even later stond hij boven aan de kleine helling die Jack had gegraven. Ze konden hem nu goed bekijken. Het was een vierkante houten kist, met vier gelijke zijden van ongeveer een halve meter. Verder was hij op de hoeken met metaal versterkt en ook in de lengte waren metalen strippen aangebracht. Ondanks het feit dat het metaal bruin zag van roest leek de kist zelf nog in behoorlijk goede staat. Door de kieren die Jack er per ongeluk in had geslagen, zagen ze iets fonkelen dat aan zilver deed denken. Er was geen slot te zien, alleen een soort beugel die over een ijzeren ring spande. Gabby kon nauwelijks haar nieuwsgierigheid bedwingen. Wat zit erin?' vroeg ze.

Terwijl Phil haar bijscheen met de zaklamp, knielde Gabby, trok de beugel los en klapte het deksel omhoog. Het volgende ogenblik keken ze naar de inhoud van de kist. Het licht van de zaklamp werd weerkaatst door de gouden munten waarmee de kist tot de rand toe was gevuld.

Jack fluisterde: 'Daarom was hij dus zo zwaar. '

Gloria riep: 'Verdomme! Het is een schatkist!'

Gabby zei: 'Het goud van Kessler. Het bestaat dus echt. '

Phil begon te schaterlachen en even later lachten ze allemaal. Toen ze uit waren gelachen, vroeg Gabby: Wat doen we nu?'

'Laten we terug naar huis gaan om wat te eten, ' zei Phil.

Gloria keek haar man aan: 'Moeten we dit niet melden?'

'Ik bel Darren morgen wel even om te vragen of er wetten zijn voor dit soort vondsten. '

'Darren?' vroeg Jack.

'Dat is onze advocaat, ' zei Gabby.

'Het zou best kunnen, ' zei Phil, 'dat dit geld toebehoort aan de Duitse schatkist, of dat iemand anders de eigenaar is. Laten we het dus maar mee naar huis nemen en het veilig opbergen. Dan kunnen we op ons gemak uitzoeken van wie het is. Tot we meer weten, moeten we er niet over praten, en zeker niet tegen de tweeling. Kom, dan gaan we. Ik kan wel een stel droge kleren gebruiken en wat eten lijkt me ook niet verkeerd. '

Jack schepte wat modder terug in de kuil. Vervolgens namen hij en Phil allebei een handvat van de kist en tilden hem op. Hoewel hij zwaar was, lukte het. Ze liepen de brug over, in de richting van de warme keuken.

Twee paar ogen volgden hen. De lange figuur wiegde de kleinere, zwarte gestalte in zijn armen alsof het een baby was. De leerachtige buik van het ding werd gestreeld door lange vingers, die plotseling verstijfden. De lange gedaante stompte het zwarte ding zo hard dat het begon te jammeren. Met een waanzinnige blik in de ogen zei de lange gedaante: 'Ja! Het is nu bijna zover!' Hij klonk teleurgesteld. Hij greep het zwarte ding bij zijn nekvel, draaide zijn kop naar hem toe en zei: 'Bijna, mijn kleine, bijna. '

Toen liet hij het zwarte ding op de grond vallen. Met een plons kwam het Slechte in de modder terecht. Het rolde weer overeind zodat hij meteen op eventuele bevelen van de meester zou kunnen reageren. 'Ga maar, mijn kleine, ga er maar heen en hou ze in de gaten, ' zei hij met een stem die zo zacht klonk als het geritsel van de wind. 'Ga er maar heen en bescherm het tot de daad is volbracht. ' Vervolgens begon hij te schateren, en meteen daarop werd hij als in een flits door het duister opgeslokt.

 

6

 

De volgende dag regende het niet langer. Phil hing de telefoon op en zei geamuseerd: 'Darren kon er niet echt om lachen. Hij denkt dat ik gek ben geworden. Maar hij heeft beloofd dat hij op zoek gaat naar regelgeving wat betreft gevonden schatten. Zodra hij iets te weten is gekomen, neemt hij contact op. Tot die tijd moeten we er afblijven, zei hij. Hij heeft me laten weten dat het enkele dagen zal kunnen duren, aangezien hij eerst zo hier en daar voorzichtig wil informeren zonder het achterste van zijn tong te laten zien. Als hij dat niet doet, hebben we binnen de kortste keren allerlei instanties op de stoep staan die menen dat ze er beslag op kunnen leggen. Dan kunnen we alleen via een rechtszaak misschien nog een deel van de opbrengst opeisen. '

'Is het waarschijnlijk dat iemand het te weten komt?' vroeg Gloria.

'Nee. Jack heeft de modder weer terug geschept in de kuil en daarna is er zoveel regen gevallen dat je niet eens kunt zien dat er is gegraven. Afgezien daarvan, wie gebruikt nou dat pad, behalve wij? Alleen een paar vriendjes van de tweeling en Jack. Niemand weet dat we die kist in de kelder hebben. Hij kan daar best een paar dagen staan. '

Gloria ging weer op de bank tegenover Phils bureau zitten. Gabby en Jack waren eindelijk weer eens samen gaan paardrijden en waren nog niet terug. De jongens waren naar school vertrokken, nadat ze eerst hadden moeten beloven niets, maar dan ook helemaal niets over het goud te vertellen. Gloria zei: 'Misschien moeten we Gary bellen. '

'Weet jij hoe we hem kunnen bereiken? Misschien zouden we het kunnen proberen via het instituut voor linguïstiek aan de universiteit van Washington. ' Hij keek zijn vrouw met een doordringende blik aan. 'Is er iets?'

Ze fluisterde: 'Phil, ik ben bang. Niet een klein beetje bang, maar heel erg. Er gebeuren hier steeds dingen die... onverklaarbaar zijn. Ik vind het maar niets. Na wat Gabby is overkomen en alles wat Mark en Gary hebben verteld over Kessler... En de manier waarop Ernie is vermoord... '

Phil stond op van zijn bureaustoel, liep naar de bank en ging naast haar zitten. 'Lieverd, er moet een verklaring voor zijn. Hoe het allemaal zit weet ik ook niet, maar ik kan gewoon niet geloven dat het kwaad kan.

Toegegeven, wat er met Gabby is gebeurd was heel naar, maar Mark zegt dat ze er goed aan toe is, en ze heeft Jack nu. Van die verkrachter horen we nooit meer iets. En wat Kessler en zijn Duitse vriendjes betreft, ik weet zeker dat uiteindelijk blijkt dat... '

'Ja, ik weet wat je wilt zeggen. Dat voor alles een rationele verklaring is. ' Ze sloeg haar armen over elkaar. 'Misschien komt iemand het goud zoeken. '

Phil haalde zijn schouders op. 'Waarom zou iemand dat uitgerekend nu doen? Het huis heeft sinds het vertrek van Kessler heel lang leeg gestaan. Iedereen die het goud had willen opgraven, heeft daar ruim de tijd voor gehad. Maar ik zie niet in wie ervan af zou weten. Het kan bijna niet anders of dit is het goud waar Mark het over had, het goud dat Frederick Kessler als onderpand heeft gebruikt om zijn leningen mee af te sluiten. '

Gloria was niet overtuigd, maar ze wilde er niet verder over doorzeuren. Ze had een vreemd en allerminst prettig voorgevoel.

Ze werd afgeleid door de thuiskomst van de tweeling uit school. Toen ze binnenkwamen, zei Phil: 'Hallo, jongens! Hoe was het op school?'

Ze haalden allebei hun schouders op, wat betekende dat er niets vermeldenswaardigs was voorgevallen. Toen zei Sean: 'Robbie Galloway moest naar huis omdat hij de trui van Maria Delany kapot had getrokken. '

Hoewel Gloria haar best deed belangstelling te tonen, merkte ze dat haar gedachten afdwaalden. Patrick zei: 'Hij wilde haar kietelen. Hij kietelt altijd meisjes. En nu gaat de meester met zijn vader praten. '

Phil glimlachte en Gloria rolde met haar ogen. Ze zei zacht: 'Ik hoop dat we in dit huis nog even verschoond blijven van puberaal gedrag. '

Phil zei: 'Ik zal proberen Gary te pakken te krijgen om hem op de hoogte te stellen van wat er is gebeurd. Mark vinden we toch niet. ' Hij vroeg aan de jongens: Weten jullie waar Gary in Seattle logeert?'

'Bij Lupinski, ' antwoordde Patrick onmiddellijk.

'Wat?' vroeg Gloria.

'Bij Lupinski, ' zei Sean. 'Die kent hij uit zijn studententijd. Hij heeft ons over hem verteld. Lupinski werkt bij de SuperSonics. Gary heeft dankzij hem een heleboel wedstrijden gezien. Hij zei dat hij een mooi Jack van hem had gekregen en dat hij een poosje bij hem zou logeren. '

Met een schuldbewust gezicht voegde hij eraan toe: 'Ik heb gevraagd of hij voor ons ook Jacks wil meenemen. '

Phil keek op zijn horloge. 'Het is nu middag aan de westkust. Ik bel inlichtingen wel even voor het nummer van de SuperSonics. ' Hij belde, noteerde een nummer, en draaide toen nogmaals. Op zijn gemak wachtte hij tot er werd opgenomen. 'Dag, ik wil graag de heer Lupinski spreken. ' Er werd gevraagd of hij een moment had en hij knikte. Even later zei hij: 'Meneer Lupinski? U spreekt met Philip Hastings... Hoe is het met u? Ik ben op zoek naar Gary Thieus... ' Phil fronste. 'Ja? Als dat zou kunnen. ' Weer zweeg hij en toen zei hij: 'Hallo, Gary, hoe is het? Ik had niet gedacht dat ik je zo makkelijk zou kunnen bereiken. '

Hij luisterde een tijdje en antwoordde vervolgens: 'Nee hoor, alles gaat hier goed. Maar ik moet je iets belangrijks vertellen. Nee, niets vervelends, integendeel. Jack en Gabby hebben het goud van Kessler gevonden. ' Gaty's reactie was zo uitbundig dat Phil de hoorn een stukje bij zijn oor vandaan hield en Gloria de ander woordelijk kon verstaan. 'Nee, dit is geen flauwe grap. Het perkament dat jij en Mark hebben gevonden, je weet wel, dat vel met die lijnen en cirkels erop, dat paste op een plattegrond die te voorschijn kwam uit een kist op zolder. Jack en Gabby zijn gaan graven op een van de plekken die op die kaart stonden aangegeven, en zo hebben ze het goud gevonden. '

Met een glimlach hing hij op. 'Hij komt er meteen aan. Hij zal ons vanaf het vliegveld bellen om ons te laten weten hoe laat hij in Buffalo landt. '

Gloria stond op. 'Ik ga een pot thee zetten. Wil jij ook?'

Hij knikte en zei tegen de tweeling: 'Zo, jongens, en nu moet jullie vader weer aan de slag. '

De jongens liepen langs hun moeder heen de gang op. Gloria bleef nog even op de drempel staan en zei: 'Bedankt, schat. '

'Waarvoor?'

'Omdat je me hebt overtuigd dat ik me geen zorgen hoef te maken. '

Toen Gloria en de jongens de kamer uit waren, leunde Phil naar achteren op zijn stoel en zuchtte. De jongens op de gang hoorden het en keken elkaar niet-begrijpend aan. Maar aangezien volwassenen nu eenmaal niet te begrijpen waren, liepen ze door.

Phil hoopte dat hij gelijk had toen hij tegen Gloria had gezegd dat er niets vreemds aan de hand was. Maar vanaf de dag dat Gabby was aangerand, was hij zich ook bewust geweest van de aanwezigheid van iets merkwaardigs... iets dreigends.

Hij besloot er niet meer aan te denken. Waarschijnlijk was hij gewoon beïnvloed door Gloria's ongerustheid. Hij zette zijn computer aan. Het computerspel zou even moeten wachten. Het was bijzonder irritant dat het hem nog altijd niet was gelukt die met gas gevulde kamer door te komen, maar hij had een idee voor een nieuw boek dat hij meteen op papier wilde zetten. De gedachte bracht een glimlach om zijn lippen. Er kwam niet eens papier aan te pas met dit ding. Hij stopte een diskette in de diskdrive en begon te typen. Even later was hij in gedachten verzonken en stortte hij zich met volle overgave op zijn nieuwste werk.

 

7

 

Gary's vermoeide ogen begonnen te stralen toen hij de kist met gouden munten op de keukentafel zag staan. Hij floot zachtjes. 'Nou moe. ' Hij had de eerste nachtvlucht van Seattle naar Buffalo genomen.

Jack, die hem had afgehaald van het vliegveld, zei: 'Dit had je zeker niet verwacht?'

Gloria reikte Gary een kop koffie aan en zei: 'Ik moet toegeven dat ik die verhalen van jou en Mark over Kessler in het begin niet geloofde. Maar toen vonden we die troep in de kelder, en nu dit... Ik geef toe dat ik me in jullie heb vergist. '

'Heb je enig idee wat dit waard is?' vroeg Phil.

Gary pakte een van de muntjes uit de kist en bestudeerde die zorgvuldig. De kist was niet geheel waterdicht en er zat een laagje vuil op de munt. Niemand had de inhoud van de kist beroerd sinds ze hem twee dagen geleden mee naar huis hadden genomen. Gary waste de munt af in de gootsteen en droogde hem met keukenpapier. Toen bestudeerde hij de munt, en zijn ogen puilden bijna uit hun kassen. Hij trok de keukenrol van de muur en begon koortsachtig munten schoon te maken. 'Ongelofelijk!'

Wat bedoel je?' vroeg Phil.

'Dit is een vijf-dollarmunt van goud. Ik herken hem omdat ik er vroeger op school ooit een werkstuk over heb gemaakt. ' Hij pakte een van de grotere munten. 'Misschien zit ik ernaast, maar ik zou zweren dat dit een Oostenrijkse mark is die afkomstig is uit de keizertijd, zo tegen het eind van de negentiende eeuw. En deze', hij gebaarde naar een grof uitziende munt naast de munt van vijf dollar - 'is een Spaanse reaal van rond de zeventiende eeuw. En die daar, dat is acht escudo... ' Zijn ogen vernauwden zich tot spleetjes om een nauwelijks leesbaar woord te ontcijferen. 'Uit Peru! Deze moet uit de Spaanse koloniale tijd stammen. ' Hij schudde zijn hoofd. 'Alleen deze muntjes zijn samen al meer dan tienduizend dollar waard, Phil. ' Hij leek plotseling te beseffen hoe moe hij was, want hij reikte naar een stoel en ging zitten. Hij wees naar een glad afgesleten munt. 'Deze is volgens mij Romeins. '

'Dus al deze munten zijn van grote waarde voor verzamelaars?' vroeg Gloria.

'Ik denk dat achtennegentig procent van de munten in deze kist meer waard is dan alleen de hoeveelheid goud waarvan ze zijn geslagen. Deze Romeinse munt is waarschijnlijk honderd keer meer waard dan de zuivere goudwaarde. '

Ineens begreep Phil wat Gary bedoelde. Zijn mond viel open van verbazing. 'Mijn god, dan moet deze hele kist... '

'Misschien wel een miljoen dollar waard zijn, ' vulde Gary aan.

'En wat gaan we er nu mee doen?' vroeg Gloria.

'Ik zou die advocaat nog maar eens bellen, ' zei Gary. 'En ik ga thuis een dutje doen. Ik moet ook nog een telefoontje plegen naar Seattle om degenen die daar bezig zijn de kopieën voor me te vertalen van instructies te voorzien. Ik ben op stel en sprong vertrokken. ' Hij glimlachte en zei zacht: 'Ik hoop dat Mark snel weer opbelt. Ik maak me geen zorgen, hoor, maar ik brand van nieuwsgierigheid om er achter te komen wat hij in Europa allemaal heeft ontdekt. '

'Ja, ' zei Gabby, die op het aanrecht was gaan zitten. Wat zijn jullie eigenlijk wijzer geworden van het vertalen van die documenten?'

Gary haalde zijn schouders op. Hij leek te overwegen wat hij wel kon vertellen en wat niet. Uiteindelijk zei hij: We weten ons nog niet echt raad met de bevindingen, maar langzaam maar zeker beginnen er dingen duidelijk te worden. Voorlopig heb ik het idee dat Marks suggestie van het bestaan van een geheim genootschap waarschijnlijk waar zal blijken te zijn. ' Hij stond op het punt nog iets te zeggen, maar deed het niet.

Gloria merkte zijn aarzeling op en zei: 'Ja?'

'Niets om over naar huis te schrijven, ' zei Gary. 'Ik ben hard aan slaap toe. '

Gloria keek hem doordringend aan. 'Nee, je wilde nog iets zeggen. Wat?'

Hij zuchtte. 'Goed dan. Laten we zeggen dat er een genootschap bestond en dat Kessler daar lid van was. Dan kan het zijn dat er ook andere leden van het goud op de hoogte zijn, en die zouden het niet zo leuk vinden als ze er achter komen dat het in jullie handen is gevallen. '

Gloria werd lijkbleek en keek Phil aan, waarmee ze duidelijk wilde maken dat zijn geruststellende woorden van enkele dagen geleden nergens op gebaseerd waren geweest.

'Het lijkt me dan ook beter er in alle talen over te zwijgen tegenover buitenstaanders, ' besloot Gary.

Phil zei: 'Ik vind het wel mooi geweest. Ik bel de politie. Laten zij het maar in een kluis zetten. Daarna ga ik naar de krant en dan vertel ik dat we een schat hebben gevonden. En ik zeg tegen Malcolm Bishop dat hij er duidelijk bij moet vermelden dat wij de schat niet meer in ons bezit hebben. Als iemand het goud dan wil opeisen, dan kunnen ze de politie gaan beroven. '

'Neem nu geen overhaast besluit, Phil, ' zei Gary.

Phil keek Gary aan, duidelijk verbaasd over zijn opmerking.

'Ik bedoel, het lijkt me geen goed idee. ' Gary probeerde zijn stem wat opgewekter te laten klinken. 'Wisten jullie dat ik een wedstrijd tussen de Sonics en de Lakers heb laten schieten om zo snel mogelijk hier naar toe te komen? Nou, ik ben blij dat ik het gedaan heb. ' Hij glimlachte zenuwachtig. 'Ik had toch al geen zin veel langer in Seattle te blijven. Binnenkort moet ik naar Canada, misschien vertrek ik morgen al, om een paar dingen na te trekken voor Mark. Dat worden weer een paar hectische dagen. ' Hij zweeg en zijn gezicht kreeg een serieuze uitdrukking. 'Maar wat ik wilde zeggen, het lijkt me dat jullie advocaat het misschien verstandiger acht nog even te zwijgen over het bestaan van de schat, zelfs tegenover de politie. Ik zou hem in ieder geval eerst even bellen. '

Terwijl Phil erover nadacht, vroeg Gary: 'Zou iemand mij naar huis willen brengen?'

Phil kwam overeind. 'Uiteraard, ik pak even mijn jas. '

Toen ze buiten waren, zei Phil: 'Je hebt iets op je lever. Wat precies?'

Gary opende het portier en schoof op de bank terwijl Phil achter het stuur plaatsnam. Hij wachtte omdat hij niet wist wat hij moest zeggen. Mark en hij hadden zo veel ontdekt in de afgelopen maanden, en de helft daarvan was zo onvoorstelbaar en kende zo weinig raakvlakken met de realiteit dat Gary het zelf nauwelijks kon geloven. Ook maakte hij zich zorgen over het feit dat Mark nog niet was teruggekeerd. Hij besloot dat het beter was nog even te wachten met uitleg geven. Als hij uit Canada terugkwam en Mark was nog steeds niet terug, dan zou hij overwegen Phil alles te vertellen.

Phil keek Gary strak aan. 'Ik wilde het niet vragen waar Gloria bij was. Ze is... nogal gespannen de laatste tijd. '

'Na wat we in de kelder hebben gevonden, en nu weer dit goud, ga je er vanzelf allerlei griezelverhalen bij verzinnen. ' Gary dacht aan wat Mark die nacht in het bos had opgenomen en hij vroeg zich af of het niet beter was er iemand anders van op de hoogte te stellen. Maar tenslotte besloot hij het toch voor zich te houden tot hij uit Canada terug was. Hij zei: 'Dat kan ik me voorstellen. '

Er viel een stilte die door geen van beiden werd verbroken. Enkele seconden later startte Phil de auto.

Ze reden de oprit af en de weg op, waarbij Gary voor zich uit staarde. Na verloop van tijd zei hij: 'Ik wilde Gloria niet aan het schrikken maken, Phil. Dat was niet de bedoeling. '

Phil maakte een brommend geluid.

Gary dacht aan Marks redding door een geheimzinnige jongen en aan de wezentjes die hem bijna onder de voet hadden gelopen. Hij dacht aan Marks bewering dat de wond in Jacks schouder het gevolg was van een elfenpijl. Er waren allerlei scenario's mogelijk en Gary maakte zich grote zorgen. Hij bleef zwijgen, tot Phil uiteindelijk stopte voor het huis dat hij en Mark hadden gehuurd. Toen zei Gary: 'Nou, dan ga ik morgen maar weer naar het gevaarlijke noorden. Als ik iets te weten kom dat met dat goud te maken heeft, bel ik. Zo niet, dan zien we elkaar weer als ik terug ben. '

Phil wenste Gary een goede reis, maar tijdens de rit naar huis bleef hij maar denken aan de vondst van Kesslers goud, dat op de een of andere manier eerder een vloek dan een zegen leek te zijn.

 

8

 

Gabby probeerde de munten zo goed mogelijk te sorteren. Ze zat aan de keukentafel en had enkele boeken uit de bibliotheek gehaald over muntenverzamelingen. De meeste munten bleken afkomstig uit Duitsland, maar er waren ook Engelse, Franse en Spaanse munten bij uit de zeventiende, achttiende en negentiende eeuw, en zelfs een aantal dat nog ouder was. 'Deze is volgens mij Grieks. '

Jack keek naar de munt. 'Kijk die kleur eens. Er zitten allerlei tintverschillen in, en aan die kant lijkt hij wel rood. '

'Dat is koper, ' zei Gloria die van bij het aanrecht toekeek. 'Daarmee wordt rood goud gemaakt. '

'Hij is erg oud, ' zei Gabby. 'En deze lijken me Romeins. '

Jack ging naast Gabby zitten. 'Iemand heeft aardig wat tijd besteed aan het samenstellen van deze collectie. '

Phil kwam de keuken binnen. Juist toen hij terug was van het wegbrengen van Gary, was de telefoon gegaan. 'Het was Darren, ' zei hij. 'Hij komt hierheen. '

'Meen je dat?' vroeg Gloria. 'Dan moet hij het wel erg belangrijk vinden. Die man is normaal gesproken met geen stok uit LA weg te krijgen. '

'Hij vindt het belangrijk genoeg om mij minstens zes keer te laten beloven er met niemand maar dan ook helemaal niemand over te spreken. Hij komt vanavond aan in Buffalo. Morgenochtend komt er een notaris op bezoek in zijn hotel. Ze zullen gezamenlijk deze kant op komen. Om tien uur. Hij wil dat we allemaal onder ede een verklaring afleggen, en het nieuws vervolgens doorgeven aan de belastingdienst, en dan maar afwachten wat er gebeurt. Indien niemand er een claim op legt, wat volgens hem te achterhalen valt, dan is het van ons. Uiteraard moeten we er belasting over betalen, maar we zullen er ongeveer de helft aan overhouden. Als we het op een andere manier spelen, denkt hij dat de FBI het in beslag komt nemen en dat we dan jaren kunnen gaan procederen om het terug te krijgen. '

'Dus je houdt de helft over, ' zei Jack. 'Dat is nog altijd een leuk bedrag. '

'Moeten wij de belasting bellen, of doet hij dat voor ons?'

'Darren zei: "Onderneem niets op eigen houtje. '"

'Pap, er zitten echt een paar heel bijzondere munten bij, ' zei Gabby. 'Sommige zijn volgens de catalogus twintig- tot vijfentwintigduizend dollar waard. ' Ze glimlachte. Wie had dat gedacht! Nu begrijp ik hoe die mensen zich voelden die het graf van Toetankhamon ontdekten. '

Gloria zei: 'Vervloekt. '

De anderen keken haar stomverbaasd aan.

Ze zei: 'Grapje, jongens. ' Ze tuurde naar buiten, waar de regen steeds heviger viel, en ze vroeg zich af wat het lege gevoel in haar binnenste veroorzaakte. Ze kon de verbazing en de opgewekte stemming die bij de anderen was ontstaan bij de ontdekking van de schat om een of andere reden niet delen. Heel even zag ze iets bewegen in het bos, een razendsnelle, flitsende beweging. Toen was het weer stil buiten. Ze huiverde en kreeg een gevoel waarvan haar moeder zou hebben gezegd: 'Er loopt iemand over mijn graf. ' Maar het gevoel verdween weer en maakte plaats voor een gevoel van berusting over wat er komen ging. Ze wist dat er iets zou gebeuren. En ze wist ook dat niemand in staat zou zijn daar iets aan te veranderen.

Ze bewogen zich in regen en wind tussen de bomen door, de lange gestalte met de waanzinnige ogen voorop. Aan de rand van het bos bleef hij staan. Terwijl hij nadacht, bestudeerde hij het huis van de mensen, met al zijn metaal en elektriciteit. Vervolgens wendde hij zich tot de gestalte naast hem en zei: 'Spoedig brengen ze de collectie weg omdat ze denken dat dat veiliger is. ' Met een beangstigende grijns die zijn gezicht op een doodshoofd deed lijken, richtte hij zich tot zijn volgelingen. 'En zodra dat is gebeurd, kunnen wij opnieuw probleemloos onze gang gaan. '

Een bliksemflits zette de hemel in een wit licht en het donderde onheilspellend; de heuveltop was verlaten, alsof degenen die zich er even tevoren op hadden bevonden plotseling in rook waren opgegaan. Ze gingen op in het bos zoals de regen opging in grote plassen modderwater.

 

9

 

In het huis van de Hastings was het drie dagen lang een komen en gaan van verschillende mensen. Nadat Darren Cross, Phils advocaat, het goud had gezien, had hij meteen een particuliere bewakingsdienst ingehuurd. Er waren twee somber uitziende mannen naar het huis gekomen die ervoor zouden zorgen dat er geen vervelende dingen gebeurden. Een van de mannen liep voortdurend rondjes om het huis en de schuur, terwijl de ander zwijgend in een hoek van de keuken stond en van daar uit het komen en gaan in de gaten hield. De mannen werden om drie uur afgelost door twee nieuwe mannen, die net zo somber keken, net zo lang waren en een net zo intimiderende uitstraling hadden. Om elf uur zouden die op hun beurt worden afgelost door de volgende twee, die tot zeven uur de volgende ochtend dienst hadden, en dan weer zouden worden vervangen door het eerste tweetal. Ze waren allemaal beleefd maar niet erg spraakzaam, en ze praatten nauwelijks met de andere mensen in de kamer. Sean wist zeker dat ze van de CIA waren.

Darren Cross liet iedereen, ook de jongens, verklaringen afleggen, waarna de notaris naar huis ging, maar niet zonder een aardigheidje te hebben gekregen in ruil voor zijn beloofde zwijgen. Darren liet een taxateur komen die hun moest vertellen hoeveel alles waard was. De man was zowat van zijn stokje gegaan bij het zien van de inhoud van de kist. Na een uurtje te hebben gewerkt, had hij een collega gebeld om hem te assisteren omdat een deel van de munten zo oud was dat hij ze niet op juiste waarde kon schatten. Darren had pas met de komst van de tweede expert ingestemd nadat hij zich ervan had vergewist dat hij geen gevaar voor hun veiligheid opleverde, wat enige tijd had gekost.

Op aandringen van Darren werden beide experts in de kamer van de jongens ondergebracht. Zodoende wilde hij de kans beperken dat het verhaal snel zou uitlekken. De jongens hadden de kamer van hun zus gekregen, terwijl Gabby tijdelijk bij Jack en Aggie was ingetrokken. De beide experts waren nu klaar met hun taxatie en na enig geruzie waren ze het eens geworden over het totaalbedrag.

Cross, een vadsige man met een kalend hoofd in wiens beleving een driedelig pak met krijtstrepen eeuwig in de mode zou blijven, zat naast Phil op de bank in de zitkamer. Gloria zat op de armleuning en Nelson

Toomes en Murray Parenson, de experts die respectievelijk muntenhandelaar en antiquair waren, zaten aan de andere kant van de tafel op een stoel.

Darren bestudeerde de papieren waarin een gedetailleerde beschrijving van de vondst stond. Tenslotte zei hij: 'Ik begrijp dat deze vondst zeer bijzonder is. '

Parenson, een magere man die leed onder een chronische, nerveuze lach, zei: 'Dat kunt u wel zeggen. Sommige munten zijn waarschijnlijk uniek. En zestien stuks zijn zonder enige twijfel heel zeldzaam. Het is moeilijk aan te geven wat alles bij elkaar waard is. Dat zal een veiling moeten uitwijzen. Maar afgezien van die paar unieke exemplaren, kun je gerust stellen dat de meeste munten een aanzienlijke historische waarde hebben. Ik schat dat er ongeveer tien muntjes bij zijn die alleen hun gewicht in goud waard zijn. En dan heb ik het over de meer bekende Engelse en Amerikaanse munten die in het begin van deze eeuw zijn geslagen. '

Toomes viel hem in de rede. 'Al hebben ze dan geen historische waarde, ze zijn wel degelijk van waarde voor een verzamelaar. '

'Maar wat is uw conclusie?' vroeg Phil.

'De conclusie is dat u een rijk man bent, ' zei Cross. 'Hiervoor had u uw zaakjes gewoon goed voor elkaar. Nu kunt u gaan rentenieren, als u dat wilt. '

'Kunnen jullie het niet in cijfers uitdrukken?' vroeg Gloria.

'Eerst moeten we met de belastingdienst om de tafel gaan zitten. De fiscus zal dit beschouwen als gevonden geld, zoiets als geld dat je wint met gokken. Ze zullen vervolgens heel goed in de gaten houden wat de schat opbrengt op een veiling. En ze houden waarschijnlijk ook rekening met marktfluctuaties. ' Hij wierp een vluchtige blik op Toomes.

'Tja, die invloed moet je ook weer niet overschatten. Van geen enkele munt is een duplicaat. Ik bedoel, er is geen tweede exemplaar uit hetzelfde jaar en door dezelfde muntmeester geslagen. De marktwaarde zal dus niet al te veel schommelen. '

'Voorlopig zijn deze cijfers ons uitgangspunt. ' Hij overhandigde Phil het papier en wees naar de cijfers onder aan de pagina.

Phil bestudeerde het vel papier, knipperde met zijn ogen en zei: 'Twee miljoen dollar?'

'Plus kleingeld, ' zei Cross. Hij drukte zijn bril wat steviger op zijn neus. 'Het kleingeld bedraagt zo'n driehonderdduizend dollar. Ongeveer een kwart gaat naar de belasting, al zijn er wel manieren om ze een beetje om de tuin te leiden. '

'Zoals?'

Toomes gaf antwoord. 'In de Verenigde Staten zijn enkele firma's die tot een miljoen dollar in contanten kunnen betalen. Als we met vier of vijf van hen een bv opzetten kunnen we de gehele vondst tegen de bodemprijs van u kopen. Een andere mogelijkheid zou zijn dat we voor u naar kopers zoeken en daarvoor in ruil makelaarskosten in rekening brengen. Op die manier zult u per munt uiteindelijk meer verdienen, maar de kosten gaan er uiteraard af en u moet er rekening mee houden dat het ongeveer een jaar kan duren voordat we alle munten op die manier hebben verkocht. '

'Wat is jouw mening, Darren?' vroeg Gloria.

'Ik zou alles in een klap verkopen, Gloria. Je verliest er hoogstens tien procent mee, maar als je het bedrag waar je anders maanden op moet wachten onmiddellijk investeert, verdien je het binnen de kortste keren terug. En je hebt minder zorgen aan je hoofd. '

'Zou u dat voor ons kunnen regelen?' vroeg Phil aan Toomes.

Toomes zei: 'Voor het aan potentiële kopers overhandigen van de inventaris die wij hebben opgemaakt, hoeft u mij slechts toestemming te verlenen. Het oprichten van een bv is geen probleem. Ik vermoed dat we binnen een week een akkoord hebben bereikt en een bod zullen uitbrengen. '

'Er komt geen bod, ' zei Cross. 'U hebt geïnventariseerd. Vanwege de contante betaling trekken we er twintig procent af, en om het simpel te houden bepalen we het kleingeld op driehonderdduizend dollar. Met in het achterhoofd eventuele schommelingen die zich de komende maanden op de markt zouden kunnen voordoen verstrekken we wat extra provisie. Ik zeg drie maanden, omdat de politie de schat gedurende die tijd in bewaring zal houden voor het geval iemand er aanspraak op maakt. Wanneer dat niet gebeurt, dan kun u mijn cliënt na exact eenennegentig dagen een cheque sturen ter waarde van een miljoen achthonderdveertigduizend dollar. Op diezelfde dag kun u een waardetransport langs sturen om het goud op te halen. Lukt het allemaal niet, dan keren wij u uw honorarium voor de taxatie uit en nemen daarna contact op met uw collega's om erachter te komen wie er bereid is een bv op te zetten. En ik kan u verzekeren: hoe meer werk ik eraan heb, hoe hoger de prijs uiteindelijk wordt. En voor het geval het uiteindelijk toch op een veiling uitdraait, dan zeg ik u alvast dat de prijs op zijn minst dertig procent hoger zal zijn dan de prijs die we vandaag overeen zijn gekomen. Maar ik wil dan wel nu uw toezegging hebben. '

Toomes was er duidelijk niet mee in zijn sas, maar hij zei: 'Dat klinkt redelijk. '

Cross glimlachte zakelijk en vroeg: 'Anders nog iets, heren?'

Parenson zei: 'We hebben het nog niet gehad over die enkele unieke munten. Ik wil u met klem vragen die niet mee te verkopen. Ik wil u vragen ze aan musea te schenken. Afgezien van het feit dat het u belastingvoordeel oplevert, zijn ze op die manier ook door liefhebbers te bewonderen. Anders verdwijnen ze voorgoed in de kluis van een verzamelaar. '

Toomes leek bezwaar te willen maken, maar Cross was hem voor. 'Ik begrijp dat er geen waarde is gegeven aan deze munten omdat ze uniek zijn. Dat brengt dus inderdaad met zich mee dat we het nu hebben over de waarde van de verzameling met uitzondering van die... even kijken... zestien munten. '

Toomes begon zich zichtbaar te ergeren, maar zei niets.

'U hoort het nog wel, heren, ' zei Cross. 'Indien we uiteindelijk ook die zestien munten willen verkopen, meneer Toomes, dan moeten we het nog een keer over het totaalbedrag hebben. Verkopen we ze niet, dan zullen we uw suggestie in overweging nemen, meneer Parenson. Bedankt voor uw hulp, heren. Ik zal vervoer naar het vliegveld voor u regelen. ' Hij keek op zijn horloge. 'Als u uw vliegtuig wilt halen, dan moet u beslist binnen tien minuten vertrekken. '

Ze liepen de kamer uit en Darren zei: 'Ik ga er vanavond weer vandoor, Phil. Ik heb aardig wat zaken verwaarloosd vanwege die schat van jou. En ik geloof dat de zaken zo zeer behoorlijk voor elkaar zijn. '

'Darren, ik weet niet hoe ik je moet bedanken. '

'Doe dat vooral niet. Als ik het goed inschat, betaal jij straks de gehele universitaire opleiding van mijn zoon. Ik denk dat hij naar Harvard gaat. '

Phil lachte.

'Ik ga mijn spullen pakken. Bel jij intussen de politie maar. Ze zullen je voorstellen een auto te sturen, en dan moet jij zeggen dat je het goud zelf wilt brengen. Tenslotte zullen ze ermee akkoord gaan en een auto

sturen om je te escorteren. We zullen ze een kopie geven van de inventarisatiegegevens, maar zij willen waarschijnlijk zelf ook een lijst maken om die met de onze te vergelijken. Dat kan best nog heel vermakelijk worden. Laten we daarna met z'n allen wat gaan eten. Daarna vlieg ik terug naar Californië. Die ijskoude nachten hier doen mijn reuma bepaald geen goed. ' Na die woorden ging hij de trap op om zijn koffers te pakken.

'Ik ben blij dat we dit gehad hebben, ' zei Gloria.

'Je bent al de hele week tamelijk zwijgzaam, lieverd. Schort er iets aan?'

Ze zei: 'De afgelopen twee weken heb ik me Alice in Wonderland gevoeld, en nu maak ik me ernstige zorgen om Mark. Hij is al veel langer weg dan Gary had voorspeld. En hoewel Gary het niet heeft gezegd, kon ik zien dat hij zich ook zorgen maakte. Ik vrees dat er iets is gebeurd. En wat Gary zei zit me nog steeds dwars. '

Phil omhelsde zijn vrouw. 'Alles komt goed, heus. Nu al dat gedoe met het goud achter de rug is, zal alles weer normaal worden. Gillende kinderen, lekkende daken, een bruiloft volgend jaar, kortom, de gebruikelijke rompslomp. '

Ze zuchtte en sloeg haar armen om zijn hals. 'Ik hoop dat je gelijk krijgt. O, nu je het toch over ze hebt: er is een Halloweenfeest op school waar de jongens dolgraag heen willen. Ze hebben een briefje van hun ouders nodig als bewijs dat die het goedvinden. '

'Prima. ' Hij zweeg en dacht na. 'Halloween is al over vijf dagen. We moeten niet vergeten voor die tijd snoep in huis te halen. '

'Dat hoeft niet meer. Enkele jaren geleden zijn er problemen geweest met snoep dat de kinderen kregen. Daarom houden ze het sindsdien bij een schoolfeest. Wij hoeven ze alleen maar te brengen en te halen. '

Phil zei: "Wat wil een mens nog meer?'

Opnieuw bekroop Gloria een onheilspellend voorgevoel. Het was het gevoel dat ze al enkele keren had ervaren nadat ze het goud hadden gevonden. Ze besloot het te negeren en zei: 'Ga je mee, dan gaan we een hapje eten. '

Hij glimlachte. 'Ik was al bang dat je het nooit zou vragen. ' Hij sloeg een arm om zijn vrouw heen en ze liepen gezamenlijk naar de keuken.

 

10

 

De motor van de politieauto bracht een ronkend geluid voort. Hoewel de twee agenten er tamelijk ontspannen uitzagen, waren ze op hun hoede toen Phil en Jack de houten kist in de achterbak van Phils auto laadden. Even later namen Phil en Darren plaats in de auto en reden ze de oprit af. Gloria sloot de deur achter zich.

Vanuit het bos keek een tweede paar ogen naar de wegrijdende auto's. Phils wagen moest wachten op enkele passerende auto's. Toen was er een gaatje en draaide hij de asfaltweg op, met de politieauto in zijn kielzog.

Tevreden en met een dreigende ondertoon fluisterde het wezen: 'Het verdrag is verbroken!' Vliegensvlug draaide hij zich om en verdween met een flits het bos in. Zijn metgezel, die aan een tak bungelde, volgde de auto's met zijn gele ogen tot ze achter een heuvel waren verdwenen. Het Slechte begreep nooit waar de meester zich zorgen over maakte, omdat het maar een eenvoudig wezen was, met een brein dat was afgetakeld onder de druk van pijn en perversiteit. Op dit moment voelde hij echter dat de meester blij was. En dat was goed. Heel erg goed zelfs. Wie weet mocht hij nu die hond hebben, of dat meisje. Of misschien een van de jongens.

Zuchtend, en fantaserend over bloed en moord, klom het Slechte langs de boomstam omhoog tot hij verdween tussen de roodbruine bladeren.