Juli

 

1

 

De band begon The Star and Stripes Forever te spelen en ondanks het feit dat de blazers het niet helemaal eens leken te zijn over de toonzetting werd er toch geapplaudisseerd door de toeschouwers. De Pittsville High School Cougars Marching Band voerde de optocht aan, die zich nu op Central Avenue bevond en ter hoogte van de kantoren van dePittsville Herald State Street zou inslaan om uit te komen bij het gemeentepark. De jaarlijkse optocht die deel uitmaakte van de festiviteiten op vier juli was begonnen.

De jongens hadden een plaats op de stoeprand gevonden, waar ze voor de volwassenen zaten zodat ze alles goed konden zien. Daarachter duwden en trokken de mensen om ook een glimp van de optocht op te kunnen vangen. De jongens zwaaiden opgewonden met de Amerikaanse vlag. De Rose Parade, die ook via de televisie werd uitgezonden, vonden ze niet bepaald interessant, maar de schoolband maakte hen laaiend enthousiast. De sfeer was perfect, uitgelaten, en bezorgde het tweetal een gelukzalig gevoel dat ze hier nog niet eerder hadden meegemaakt.

Patrick stootte zijn broer aan met zijn elleboog. Elk incidentje werd doorgaans aangegrepen om even te stoeien, en Sean bereidde zich voor op een tegenstoot, maar daar kwam uiteindelijk niets van omdat Patrick zei: 'Daar is Gabby!'

Phil en Gloria stonden vlak achter hun zoontjes en zwaaiden toen Jack en Gabby kwamen aanrijden. Een groep paardenfokkers en hobbyisten had enkele ruiters uitgedost in de klederdracht uit de tijd van de Revolutie. Jack zat op John Adams en was gekleed als woudloper. Hij had een muts op van wasberenvacht en op zijn rug bungelde een geweer dat bij iemand van zolder was geplukt. Het gewaad dat Gabby droeg was duurder en hoorde in een museum thuis, maar een van de inwoners van de stad had het speciaal voor deze dag ter beschikking gesteld. Het was vervaardigd van schitterend zijdebrokaat en het zat strak om haar middel. Verder had het een laag uitgesneden hals die een groot deel van haar boezem blootgaf. De puberjongens uit het publiek floten luid in haar richting, waardoor Gabby rood aanliep en Jack een geërgerde uitdrukking op zijn gezicht kreeg. Gabby zwaaide toen ze haar vader, stiefmoeder en de jongens in de massa ontdekte. Op het moment dat ze langsreed vormden haar lippen het woord 'dameszadel' en ze rolde met voorgewende ergernis met haar ogen. Gloria knikte om aan te geven dat ze snapte hoe verschrikkelijk vervelend het zat op zo'n ouderwets zadel waarbij je beide benen aan een kant moet laten bungelen. Ze waren bijna voorbij toen Gloria zei: Wat is het toch een knappe meid, hè?'

Phil knikte en het was aan hem te zien dat hij vreselijk veel van zijn dochter hield, en dat hij enorm trots op haar was. Gloria glimlachte en zei: 'En Jack mag er ook zijn. '

Phil haalde zijn schouders op, terwijl een stel kinderen van de William Pitt Middle School in militaire pas voorbijtrok. 'Best wel, ' zei hij schijnbaar ongeïnteresseerd.

Gloria begon te lachen.

'Wat is er?' vroeg hij.

'Ik moet lachen vanwege je bovendrijvende vadergevoelens, meer niet. '

'Mijn vadergevoelens?'

Gloria zag hoe Jack en Gabby ter hoogte van State Street de hoek om gingen, toen waren ze verdwenen. 'Misschien heb ik het mis, maar naar mijn mening worden die twee steeds serieuzer. '

Phil trok een ongelovig gezicht. 'Wat? Het zijn nog kinderen. '

'Volgens de wetgeving in de staat New York is dat niet zo, schat. Ze hebben allebei stemrecht, en er zijn meer dingen aan te wijzen die hen tot volwassenen maken. '

'Maar ze zijn nog erg jong, hoe je het ook wendt of keert. '

Gloria moest weer lachen, wat haar een geërgerde blik van haar man opleverde.

Vind je dat grappig?' vroeg hij.

Ze knikte, maar zei niets, hopend dat hij de humor van zijn eigen gedrag zou inzien.

Tenslotte glimlachte hij. 'Dus je denkt werkelijk dat het serieus is?'

Bij hun voeten zei Sean: 'Ze zoenen erg veel, die twee. '

Phil en Gloria keken naar beneden en Gloria vroeg: 'Dus jij hebt ze bespioneerd?'

Patrick keek zijn moeder aan en zei quasi vermoeid: 'Die twee nemen altijd afscheid van elkaar onder ons raam. ' Hij omarmde Sean en deed voor hoe dat ging. 'Zoentje, zoentje, ' zei hij, terwijl zijn broer moest lachen en probeerde hem terug te duwen.

'Hé, als jullie Gabby maar met rust laten, ' zei Phil, die zijn best deed om streng te klinken. Hij zag echter dat Gloria nauwelijks haar lach kon inhouden en zelf vond hij de act van de jongens eigenlijk ook wel grappig.

Uiteindelijk zei Gloria: 'Pas nou maar op wat je zegt, jongens, want over een paar jaar doen jullie dat ook allemaal. En als onze lieve heer een beetje gevoel voor humor heeft, dan geeft hij jullie toekomstige vriendinnetjes ook twee kleine broertjes. '

De jongens keken haar somber aan, alsof ze op het punt stonden lever voorgeschoteld te krijgen of naar de tandarts te moeten. 'Gatver!' zei Sean, en Patrick schudde zijn hoofd.

De optocht trok voorbij en zodra de laatste praalwagen was gepasseerd, zei Phil: 'Zullen we naar het park gaan?' Hij raadpleegde zijn horloge. 'Het duurt nog een uur voor de feestelijkheden voorbij zijn, dus we hebben tijd zat om de picknickmand uit te pakken en het vuur aan te maken voordat Jack en Gabby ons vinden. Dan kunnen we daarna rustig het moment afwachten waarop het vuurwerk begint. '

Onverwacht dook er een kleine jongen naast hen op. Hij keek naar de tweeling, die zijn vrolijke blik beantwoordde. 'Zin om te spelen?' vroeg hij terwijl hij met zijn kleine vuist in een versleten honkbalhandschoen sloeg. 'Ze zijn bezig in het park, komen jullie ook?'

De jongens stonden tegelijk op, gristen hun eigen handschoenen van de stoeprand en snelden voor hun ouders uit het park in. Gloria riep hen nog na dat ze in de buurt moesten blijven, maar het tweetal besteedde geen aandacht aan haar waarschuwende woorden.

 

2

 

Gabby kwam met Mijn Paardenbloem naar hun picknickplek gelopen. Haar enkels waren bloot omdat ze haar lange jurk opstandig omhoog hield. Gloria zag haar stiefdochter aankomen en zei: 'O jee, ze hebben bonje gehad. '

Phil liet de houtskool even voor wat die was en knikte. 'Ja, zo keek haar moeder ook wanneer ze op het punt stond mij verrot te schelden. Bereid je maar vast voor. '

Gabby liet zich met mooie jurk en al op de picknickdeken vallen. Ze keek nog steeds boos. 'Hallo, Gabby, ' begon Gloria voorzichtig.

Haar antwoord bestond uit wat gebrom. Toen ze om zich heen keek, zag ze de jongens op een zandveldje een eindje verderop honkballen met andere kinderen, terwijl verschillende mensen om hen heen zich voorbereidden op het avondeten. Na een lange stilte vroeg Gabby: "Waarom zijn jullie zo stil?'

Gloria pakte de barbecuespies van Phil aan, zodat hij met zijn dochter kon praten. Phil ging bij Gabby zitten en zei: 'Zo, vertel jij me maar eens wat het probleem is. '

'Het probleem is een tuthola met een tandpastaglimlach en grote tieten!'

'Jack?' vroeg Phil, die ineens wenste dat hij alleen maar zonen had.

'Ja, ' zei ze boos. 'We zouden de paarden even laten uitblazen voordat we hierheen gingen, en toen kwam er een of ander dom wicht op hem af en zei dat ze hem even "alleen" wilde spreken, ', ze imiteerde de zwoele stem van het meisje, 'en toen zei Jack dat ik maar beter alvast hierheen kon gaan en dat hij er zo aankwam. Nou, als hij liever een leeghoofd heeft, mij best. '

Phil keek met een paniekerige blik naar Gloria. Hij had absoluut geen idee wat hij moest zeggen. Gloria liet het vuur in de steek en voegde zich bij hen. 'Veroordeel je hem niet wat al te snel, Gabby?'

Gabby's ogen schoten vuur. Ze stond op. 'Ik ga onmiddellijk Mijn Paardenbloem terugbrengen naar meneer Laudermilch. '

Phil vroeg: 'Hoe ben je dan van plan terug te komen?'

'Ik ga wel terug liften, ' antwoordde ze woedend. Ze beende naar haar paard, trok ongegeneerd haar jurk omhoog en hees zich in het zadel.

Haar jurk kwam zo ver omhoog dat de afgeknipte spijkerbroek eronder zichtbaar werd. 'Ik haat dat verdomde dameszadel!' riep ze. Vervolgens keerde ze haar paard en pakte haar zweepje om het dier aan te sporen.

Gloria keek haar stiefdochter hoofdschuddend na. 'Ik blijf bij mijn mening, ' zei ze tegen Phil, 'het is tamelijk serieus aan met die twee. '

Van haar kant in ieder geval wel, ja, ' moest hij toegeven. Toen ze het vorig jaar zo zwaar had nadat ze het had uitgemaakt met die Danny, dacht ik... Tja, ze gingen al zo lang met elkaar om. Maar Jack en zij kennen elkaar pas een maand. Zoals ze met hem is, heb ik haar nog nooit gezien met een jongen. '

'Dat is simpel te verklaren, lieverd. Ze is nu verliefd op een man. In zekere zin is hij nog een jongen, maar hij is ook een man. En de eerste man in je leven geeft altijd problemen. '

Phil zweeg en tuurde naar zijn zoontjes in de verte. 'Het zal wel weer goed komen, ' zei hij, als om zichzelf te sussen.

Gloria moest lachen en gaf hem een kus op zijn wang. 'Laten we het hopen. '

Even later zagen ze Jack aankomen, met John Adams aan de teugel. 'Hallo, ' riep hij opgewekt.

Phil en Gloria wisselden een vluchtige blik.

Jack keek in het rond. Waar is Gabby?'

'Ze zei dat ze haar paard moest terugbrengen naar de stal, ' antwoordde Gloria.

'Dat klopt, ' zei Jack, 'maar ik heb haar niet gezien. '

'Ze ging die kant op. ' Gloria wees.

'O, shit, ' zei Jack. Snel voegde hij eraan toe: 'Neem me niet kwalijk. '

Phil vroeg: 'Hebben jullie ruzie gehad?'

'Nee. Maar ze had beter Williams Avenue kunnen nemen. Nu gaat ze door het bos achter jullie huis. Dat pad heeft ze pas een paar keer genomen en je verdwaalt daar heel makkelijk. Ik zal er maar snel achteraan gaan. '

Hoewel Gloria vermoedde dat ze beter haar mond kon houden, kon ze het niet laten. 'Gabby was volgens mij behoorlijk pissig. '

Jack steeg op. 'Ja?'

'Ze had het over een of andere "tuthola". '

Jack keek haar ongelovig aan. 'Een tuthola?'

'Ja, een tuthola, ' zei Phil.

Jack schudde vol onbegrip zijn hoofd. 'Dat was Sheila Riley. Sheila kwam me vertellen dat ze naar Cornell zou gaan en dat ze hoopte dat Aggie een aanbevelingsbrief voor haar wil schrijven. Ze vroeg me of ik dat aan Aggie wilde vragen. Ze is nogal verlegen. En ze heeft overigens een vriend. 'Jack keek Gloria aan. 'Weet je zeker dat Gabby boos is?'

'Ze is heel erg boos, ' antwoordde Gloria.

'Phil, het is niet mijn bedoeling je tegen je schenen te schoppen, maar ben je het met me eens als ik zeg dat je dochter af en toe tamelijk nukkig is, en dat ze af en toe behoorlijk kan overdrijven?'

'Ja, dat ben ik met je eens, Jack. '

Jack tuurde naar de hemel. 'Nou, ik ga nu maar. Het is over een uur donker en als ik haar voor die tijd niet vind, kan het nog wel eens lastig worden. '

Zonder verder nog iets te zeggen gaf hij John Adams de sporen en verdween in de menigte in de richting van Williams Avenue. Phil barstte in lachen uit en Gloria vroeg: 'Waarom lach je?'

'Het drong zojuist tot me door dat ik die jongen best graag mag. '

'Ik ook. '

'Hé, kijk daar eens. ' Phil wees.

Gloria keek in de richting van het zandveldje waar de jongens aan het honkballen waren. Wat is er te zien?'

Phil grinnikte. 'Patrick maakte net een prachtige worp. Hij begint het pitchen al aardig in de vingers te krijgen. '

Gloria glimlachte om zijn vaderlijke trots. We moeten onze aandacht maar eens aan het eten gaan wijden. Dat partijtje is zo afgelopen, en dan worden we bestormd door twee uitgehongerde jongens. '

Phil lachte en legde twee hotdogs op het vuur.

 

3

 

Gabby passeerde de werkplaats. Er hing een net bordje boven de deur waarop Stond: DOYLE, VOOR REPARATIE VAN HUISHOUDELIJKE APPARATUUR. Ze leidde Mijn Paardenbloem het zandpad over langs het houten gebouw. Ze was zich ervan bewust dat het eerste gedeelte van het bos bij het terrein van Aggie Grant hoorde. Hoewel ze het bos nog nooit van deze kant binnen was gegaan, had ze wel een aantal keer met Jack in deze omgeving gereden. Ze wist ongeveer waar het pad zich bevond dat naar hun huis liep, en vandaar was het een koud kunstje om bij de boerderij van Laudermilch te komen. Ze was met opzet niet door de stad gereden, zodat ze zeker wist dat ze Jack niet zou tegenkomen; deze rit in het bos gaf haar tijd om na te denken.

Maar al snel merkte ze dat haar woede plaatsmaakte voor een leeg gevoel. Ze miste Jack. Nog nooit in haar leven was ze zo vreselijk jaloers geweest en de verlammende, holle pijn in haar maag was nieuw voor haar. Ze had in haar leven slechts een keer eerder een vaste vriend gehad. Die relatie was op de klippen gelopen omdat hij tegen haar had gelogen, maar toen was ze alleen maar woedend geweest. Nu had ze een leeg gevoel in haar maag. Haar gezicht zag nog steeds vuurrood en de tranen liepen nog altijd over haar wangen. Ze voelde zich vreselijk vervelend. Hoe had hij dat kunnen doen? dacht ze. En daarna: Waarom zou hij het niet doen? Die meid was een lekker ding met haar rode haar, haar grote borsten, en haar eindeloos lange benen. Nog meer tranen welden op en een hemeltergend gevoel van wanhoop nam bezit van haar.

Plotseling hoorde ze een vreemd klikkend geluid en onmiddellijk realiseerde ze zich dat een van Mijn Paardenbloems hoefijzers los was geschoten. Ze hoefde de teugel niet eens aan te trekken, want het paard ging al uit zichzelf langzamer lopen, en het ritme veranderde. Het dier liep mank.

Onmiddellijk sprong ze uit het zadel en bekeek de linkervoorhoef. Het hoefijzer was verbogen en bungelde aan een enkele nagel. Ze vloekte en trok het ijzer van de hoef. Toen ze het beter bekeek zag ze dat de koppen van twee nagels door het ijzer waren gedrongen. Dat was de reden waarom het was losgekomen. Vervolgens moest Mijn Paardenbloem met haar linkerachterhoef op het loszittende ijzer hebben gestapt waardoor het was verbogen. Ze boog zich over de hoef en onderzocht hem zo goed mogelijk, zonder aandacht te besteden aan de moddervlekken die de paardenhoef op haar jurk achterliet. Op de plek waar een van de nagels was losgekomen, bevond zich een diepe snee, en op de plaatsen waar de nagels erdoorheen waren gedrongen, zaten kleine gaatjes. Ze vloekte opnieuw toen ze bedacht wat de verwonding betekende. Wanneer de snee niet al te diep was, kon hij worden opgevuld, of met behulp van een kram bijeen worden gehouden. Zo niet, dan zou de snee dieper worden en helemaal tot de kroon reiken. 'Wat een rotdag is dit!' schreeuwde ze geërgerd. 'Verdomme! Bedankt hoor!'

Ze nam het hoefijzer in haar linkerhand, zodat ze haar rechter vrij had om de teugels te pakken. Ze moest het dier leiden, want er waren hier te veel rotsen om een paard met deze blessure te kunnen berijden. Ze inspecteerde het dier en tot haar opluchting liep het niet mank wanneer zij ernaast bleef lopen. De schade viel waarschijnlijk wel mee. Toch moest ze voorzichtig blijven op dit harde pad. Even overwoog ze terug te gaan naar het park, maar een ondergrond van beton en asfalt zou bij het paard meer schade kunnen aanrichten dan stenen en zand.

Een rotsachtige heuvel scheidde haar van het pad dat naar Aggies huis leidde. Onder normale omstandigheden zou ze gewoon over die heuvel zijn gegaan, maar nu moest ze eromheen zien te geraken met het paard. Welke kant zal ik opgaan?' vroeg ze zich hardop af.

Ze besloot linksaf te gaan en begon te lopen. Het kon nooit moeilijk zijn om het pad te vinden, dacht ze. Het heuveltje was niet hoog, dus ver zou het niet zijn.

Maar even later begon ze zich ongemakkelijk te voelen. Ze wist zeker dat ze inmiddels om het heuveltje heen was gelopen, maar er was hier helemaal niets bekends. En het begon langzaam donker te worden.

Ze keek op om na te gaan waar de hemel helder was. Omdat het aan haar rechterkant lichter was, moest daar de zon zijn ondergegaan, wat betekende dat rechts het westen was. Aangezien ze naar het zuiden moest, wist ze in ieder geval dat ze in de juiste richting liep. Maar de rivierbedding vóór haar kwam haar totaal niet bekend voor.

Ze leidde het paard de bedding in. Er kabbelde een bescheiden stroompje tussen de stenen door. Ze wachtte even en dacht na. Als ze deze bedding gewoon volgde, kwam ze in ieder geval uit bij de Trollenbrug en dan kon ze de weg naar huis gemakkelijk vinden.

Ze dwong Mijn Paardenbloem naar de andere kant van de bedding te gaan en begon met de stroom mee te lopen. Het werd nu echt donker en ze begon in toenemende mate bang te worden. Ze had nu toch allang bij de brug moeten zijn?

Op dat moment drong het geluid tot haar door. Ze schrok. Hoewel het geluid haar bekend voorkwam, wist ze niet meteen wat het was. Het kwam van vóór haar.

Ze bleef stilstaan. Nu hoorde ze het geluid enkele keren achter elkaar en ze besefte dat het in geen geval kon zijn wat ze dacht dat het was. Het moest iets anders zijn.

Ze liep verder, met het paard nog steeds aan de teugel, en ging een bocht om. Ze passeerde een aantal struiken die zo verstrengeld waren dat ze bijna een muur vormden. Achter de struiken bevond zich een houten wagen. Aan een van de voorwielen stond een oude schimmel vastgebonden en achter de wagen brandde in een provisorische smidse een gezellig vuurtje. Naast het vuur stond een lange man met een tang in zijn hand. Met de tang omklemde hij een stuk metaal. De man bestudeerde het metaal, besloot kennelijk dat het nog niet gereed was en stak het weer in het vuur. Hij porde ermee tussen de kolen en trapte ergens op. Toen de vlammen plotseling hoog oplaaiden, zag Gabby dat er onder de werkplaats een blaasbalg zat die de man met zijn voet bediende. Hij bleef erop trappen tot de kolen witheet werden. Na een tijdje haalde hij het metalen voorwerp uit het vuur, legde het op een aambeeld dat eveneens achter de wagen stond opgesteld en begon erop te slaan met een hamer.

Gabby geloofde haar ogen niet. Een hoefsmid die midden in het bos werkte, op een open plek. Ze keek gefascineerd toe terwijl de man het voorwerp bleef bewerken en in hoog tempo ronddraaide. Vervolgens keek ze omlaag naar het hoefijzer in haar hand, en ze vroeg zich af of haar gezonde verstand nog intact was.

Ze stapte op de smid af, die onmiddellijk opkeek. Op het moment dat ze zijn ogen zag, verstijfde ze. De ogen waren ongewoon lichtblauw. Zijn gespierde lichaam zag er jong uit, en op een paar roetvegen op zijn gezicht na was hij buitengewoon knap. Hij was minstens een meter tachtig lang en zijn armen zagen er gespierd uit. Hij had een zwarte baard en het haar dat onder zijn hoed uitkwam, was eveneens zwart. De mouwen van zijn oude, linnen hemd waren opgerold. Boven de kraag van zijn hemd zag ze enkele zwarte haren omhoog pieken en ook op zijn armen was hij opvallend behaard. Zwarte bretels zorgden ervoor dat zijn broek niet afzakte. Plotseling snapte Gabby het. Er woonden Amish in Cattaraugus County. Ze had er ooit een paar gezien toen ze in de stad aan het winkelen was. Ze moesten niets hebben van zaken als auto's en ze hechtten grote waarde aan de tradities van hun grootouders. Deze smid leek zomaar uit de negentiende eeuw hiernaartoe te zijn afgereisd.

Opnieuw bestudeerde de man het voorwerp en toen gooide hij het in een watervat. Vervolgens borg hij de tang op en kwam op Gabby af. Hij beroerde zijn breedgerande hoed en zei: 'Goedenavond, mevrouwtje. Problemen?' Zijn accent verraste haar. Het leek wel Schots, of anders Noord-Engels. Zij had altijd in de veronderstelling verkeerd dat de Amish uit Duitsland of Nederland afkomstig waren.

De man lachte naar haar en iets in zijn ogen raakte haar op een vreemde manier. Toen hij haar vluchtig van top tot teen bekeek, had ze het gevoel dat ze werd gestreeld.

Ze liep rood aan en wenste dat haar decolleté wat minder diep was. 'Eh, dat klopt ja, ' antwoordde ze. 'Mijn... ' Ze dwong zich van hem weg te kijken en richtte haar aandacht op het hoefijzer in haar hand. 'Mijn paard is een hoefijzer kwijtgeraakt. ' Ze liet hem het ijzer zien. De man bekeek het ijzer, en vervolgens de paardenhoef.

'Ernstig is het niet, maar het was verstandig van u om niet verder te rijden. Er zijn heel wat vrouwen die gewoon zouden zijn doorgereden. En dan de volgende dag aan het hoofd van de stalknecht gaan zeuren omdat hun paard mank loopt. Ik kan dit vrij snel verhelpen. '

'Bedankt. ' Gabby liep achter hem aan terwijl hij Mijn Paardenbloem naar zijn werkplek leidde en het dier aan een van de achterwielen vastbond. Hoewel ze de opmerking over de stalknecht enigszins vreemd had gevonden, besloot ze er geen vragen over te stellen. 'Maar hoe zit het dan met het werk waar u mee bezig bent?'

'Daar ben ik al mee klaar, mevrouw. Ik help u nog even, en daarna trek ik weer verder. '

Gabby ging zitten en bestudeerde de man terwijl deze de hoef nog eens goed bekeek.

'Ik zal hem moeten bijvijlen, dan scheurt hij niet verder in, ' zei hij.

'Moet er een kram in?'

'Ik denk dat dat niet nodig is, zo diep is de snee nu ook weer niet. ' Hij keek Gabby aan en glimlachte. Gabby kreeg het er warm van. 'U schijnt het een en ander van paarden te weten, mevrouw. Dat maak ik niet vaak mee, vrouwen die iets van paarden weten. Meestal laten ze hun bedienden de mindere klusjes opknappen. '

Ze werd onrustig van de man. Allerlei gedachten schoten door haar heen. Hij was knap, maar op een onbehouwen manier, zoals je wel zag bij worstelaars of rugbyspelers. Eigenlijk was hij volstrekt haar type niet. Maar allemachtig, hij was wel sexy. Toen ze haar hand op haar voorhoofd legde, voelde ze dat ze transpireerde. Dat moest door de hitte van het vuur komen. En het was ook tamelijk broeierig buiten. Ze haalde diep adem. Deze smid was een heel geheimzinnig iemand. 'Neem me niet kwalijk, maar bent u een Amish?'

Gabby kreeg de rillingen toen de man begon te lachen. Zijn lach was speels en dreigend tegelijk. 'Nee, mevrouw, ik mag me helaas niet tot dat goede volk rekenen. Maar ik vind het wel prijzenswaardig, de manier waarop ze al die tradities in ere houden. '

De man stak het hoefijzer in het vuur en liep toen naar het paard toe. Met een grote vijl begon hij de hoef te bewerken. 'Het ijzer is maar heel licht verbogen. Ik ben hier zo mee klaar.'

Weer huiverde Gabby, zonder te begrijpen waarom. Het bos leek veel donkerder dan normaal en ze had er geen flauw benul van waar ze was. Terwijl ze het ongemakkelijke gevoel probeerde te negeren, zei ze: 'Ik heb nooit geweten dat er in dit gebied rondtrekkende hoefsmeden zijn... '

Hij schonk haar een vluchtige glimlach, die haar over haar gehele lichaam kippenvel bezorgde. 'Smith. Wayland Smith. Er waren altijd veel meer, hoe noemde u het... rondtrekkende hoefsmeden in deze buurt. Zelf heb ik niet mijn hele leven rondgezworven. Ik had een werkplaats in White Horse en ik was jarenlang de meest gerespecteerde smid in deze streek. Maar we leven nu in een andere tijd, waarin je zelf op zoek moet gaan naar werk. '

Ze vroeg zich af hoe oud hij was. Achter in de twintig, of voor in de dertig, ze wist het niet, maar gezien zijn gedrag schatte ze hem veel ouder. Hij had een vreemde, primitieve uitstraling, die ze nauwelijks kon benoemen.

'Als mijn meester me niet was komen halen, zou ik nu waarschijnlijk

nog in White Horse wonen, maar ik was hem niet trouw gebleven, dus... '

Hij zweeg, en Gabby begreep geen steek van wat hij allemaal zei. Welke meester bedoelde hij en waarom was hij die niet trouw gebleven? Was hij wellicht een slaaf geweest? Ze keek toe terwijl hij werkte en vergat haar nieuwsgierigheid. Hij liet de paardenhoef weer voor wat hij was en haalde het ijzer uit het vuur. Hij keek ernaar en draaide het enkele malen rond, alsof de vage gloed ervan hem iets duidelijk moest maken. Met een glimlach die Gabby koude rillingen bezorgde, legde hij het ijzer weer op het vuur en vervolgens begon hij het vuur aan te blazen. Hij maakte een opmerking tegen haar, maar ze verstond hem niet, dus knikte ze alleen maar. Hij bediende de blaasbalg met een vast ritme en staarde in het vuur. Enkele ogenblikken later haalde hij het ijzer uit het vuur en deponeerde het op het aambeeld. Hij pakte een hamer en sloeg daarmee vervolgens zo hard op het ijzer dat Gabby ervan schrok. De hamer bleef neerkomen op het ijzer en Gabby keek gefascineerd toe. De spieren van zijn armen bleven zich spannen en ontspannen. Elke klap ging gepaard met een zacht hijgend geluid, wat haar deed denken aan het geluid dat Jack maakte wanneer hij haar vol overgave kuste. De smid glimlachte plotseling ergens om, waarbij het wit van zijn tanden afstak tegen zijn zwarte baard. Het deuntje dat hij neuriede was in de maat met de klappen van de hamer. Het leek op een vreemd dansritme. Gabby merkte dat het ritme bezit van haar nam en ze kreeg het almaar warmer. Ze had haar ogen nu half gesloten en zag in gedachten het lichaam van de smid, in al zijn brute spierkracht, vlak boven haar op en neer gaan. Ze slaakte een zachte kreet en schudde haar hoofd. Wat gebeurt er met me, dacht ze, maar onmiddellijk was de vage gedachte weer verdwenen.

Ze keek opnieuw naar de smid en zag het zweet vanonder zijn hoed vandaan komen en over zijn wangen druipen. Zijn doorweekte hemd leek te zijn vastgeplakt aan zijn huid. Ze kon zich niet heugen in haar leven ooit een sterkere man te hebben aanschouwd. Deze man beschikte over meer kracht dan alle rugbyspelers en gewichtheffers die ze ooit op televisie had gezien bij elkaar. Deze man had een kracht die je niet kon kweken met urenlange trainingen. Ze zag in een flits een beeld van oefenapparatuur en gewichten, en ze moest erom grinniken. IJzer opdrukken was iets anders dan ijzer smeden.

De man hoorde haar gegrinnik en keek glimlachend naar haar op.

Haar adem stokte vanwege zijn doordringende blik. Ze huiverde weer en voelde hoe ze het opnieuw warm kreeg. Een fantastisch, tintelend gevoel trok door haar lichaam en ze constateerde dat ze steeds minder nadacht. Wayland Smith, die met zijn hamer op het aambeeld sloeg, wond haar op. In een helder ogenblik vroeg ze zich af of ze bezig was haar verstand te verliezen. Een hoefijzer bewerken duurde normaal gesproken nog geen minuut, maar ze had het gevoel dat ze al uren achtereen naar deze man zat te staren. En steeds wanneer hij weer op de blaasbalg stampte of met zijn hamer sloeg, merkte ze dat haar geest troebel werd en dat ze werd bevangen door een primitief soort verlangen.

Wayland doopte het hoefijzer in water en Gabby slaakte een kreetje. Er welden tranen op in haar ooghoeken en ze had het gevoel dat zijzelf in het water onderging, in plaats van het ijzer. Ze voelde een kil briesje langs zich heen gaan en ze rilde. Ze had het plotseling koud. Mijn god, wat was er toch met haar aan de hand?

Smith begaf zich met het ijzer in de richting van haar paard, keek of het paste en vijlde nog wat meer aan de hoef. Na elke haal die hij maakte met de vijl keek hij of het hoefijzer paste. Uiteindelijk haalde hij enkele nagels uit zijn borstzak en begon het hoefijzer vast te slaan.

Gabby bedacht dat het tijd werd om weer eens verder te gaan, en ze kwam overeind. Haar benen voelden zwak aan. Ze zette enkele stapjes en constateerde dat haar knieën niet normaal functioneerden. Er was iets mis en ze begon bang te worden. Ze rook de geur van bloemen en werd een beetje duizelig. De geur was enigszins kruidig. Ze voelde hoe haar bloed sneller begon te stromen en in haar oren bonsde het almaar luider... in het ritme van de hamer op het aambeeld.

En toen zei de man: 'Zo, dat is voor elkaar, mevrouwtje. '

Gabby realiseerde zich dat het zweet van haar gezicht gutste, en het leek wel alsof de stem van de man van heel ver kwam. 'Bedankt, ' wist ze uit te brengen.

Ze liep naar hem toe en wilde de teugels aanpakken. Maar toen merkte ze ineens dat hij zijn handen om haar middel had geslagen. Ze hapte naar adem en plotseling voelde ze een intens verlangen. Ze voelde diep van binnen dat ze iets deed dat niet goed was, maar haar bewustzijn werd geregeerd door een heerlijke geur en enorme warmte. Ze snoof zijn zweetlucht op en rook de bloemen en de kruiden.

Kruiden? dacht ze. Ze deed haar ogen dicht en opende haar mond. De man tilde haar op en zette haar op het paard alsof ze niets woog. Ze knipperde met haar ogen en kon weer iets meer zien. De man bood haar de teugels aan en zei: 'Als u de rivierbedding volgt, komt u vanzelf bij de brug, mevrouw Hastings. Daarna is het nog maar een paar minuten tot aan huis. Ga maar snel. Het begint al donker te worden, en het zou weleens gevaarlijk kunnen zijn in het bos. '

Hij klopte Mijn Paardenbloem op haar achterwerk en het paard kwam in beweging. Gabby was duizelig en ze deed haar best om haar ademhaling weer normaal te laten verlopen. Ze merkte dat ze huilde en zonder te weten waarom werd ze door verdriet overmand. Toen zag ze alles weer helder.

Ze keek om zich heen en besefte opeens waar ze was. Het was veel lichter dan ze had gedacht. Gedurende het halfuur dat ze bij de smid had doorgebracht, had het voor haar gevoel inmiddels pikdonker moeten zijn geworden.

Wat was er allemaal gebeurd? Toen hij haar had aangeraakt, had ze bijna een orgasme gehad en dat feit had haar enorm van streek gemaakt. Ze kon nauwelijks bevatten dat een man zo'n invloed op haar kon hebben. Ze schaamde zich diep en opnieuw sprongen de tranen haar in de ogen. Geërgerd veegde ze ze weg. Ze was geen kind meer en hoefde zich niet te schamen als een man haar opwond! Toch bleef een stemmetje in haar achterhoofd haar toefluisteren dat dit een andere opwinding was geweest dan de gebruikelijke. Jack kon haar ook opwinden. Maar Wayland Smith had haar in zijn macht gehad.

Plotseling merkte ze dat ze doodsbang was. Ze keek om, maar de smid en zijn wagen waren nergens te bekennen. Toen drong het tot haar door dat ze hem niet eens had betaald. Ook besefte ze dat hij wist waar ze woonde en zijn geld dus eenvoudigweg kon ophalen wanneer hij maar wilde. Ze keek om zich heen en zag dat ze alles nu weer glashelder kon waarnemen. Hoelang had ze in deze sluimertoestand te paard doorgebracht?

Ineens hoorde ze paardenhoeven naderbij komen en ze vroeg zich af of Wayland Smith besloten had haar achterna te komen. Ze draaide zich om, half angstig, half opgewonden, en zuchtte van opluchting toen ze Jack op zich af zag komen.

Jack Adams kwam naast haar tot stilstand. Hij deed zijn mond open en wilde iets zeggen, maar toen zag hij haar angstige gezicht en vroeg: 'Gaat het?'

Ze drukte een hand tegen haar wang en merkte dat ze nog altijd huilde. Ze schudde haar hoofd.

'Gabby, wat is er met je aan de hand? Je bent toch niet boos vanwege Sheila Riley, of wel soms? Ze is nog maar een kind. '

Gabby keek hem verward aan. 'Sheila Riley?' vroeg ze zacht. 'Nee. ' Ze boog zich voorover en kuste hem hartstochtelijk. Ze viel bijna uit het zadel van opwinding.

Jack pakte haar bij haar middel vast en duwde haar met tegenzin van zich af. Hij legde zijn hand op haar wang en schrok enorm. 'Lieve help! Je gloeit helemaal. Kom, laten we snel naar huis gaan. '

Gabby knikte suffig. Jack nam de teugels van Mijn Paardenbloem over terwijl zij zich vastklampte aan het zadel. Ze zag aldoor vlammen en ze rook heerlijke kruiden, en ze snapte maar niet waarom ze zich zo slap en wazig voelde.

 

4

 

Toen Gloria opkeek van haar strijkijzer zag ze Jack voor de achterdeur staan. 'Hallo, kom erin, ' zei ze.

'Gaat het een beetje met Gabby?' vroeg Jack.

'Ze is moe, maar verder gaat het wel. Ze had vanochtend geen koorts meer en we hoeven van de huisarts niet langs te komen, behalve als haar temperatuur weer gaat stijgen. Hij denkt dat het gewoon een vervelende griep is. '

Jack keek haar met een ongelovig gezicht aan. 'Ze was anders behoorlijk van streek gisteren, Gloria. Ik mag dan geen arts zijn, maar ik kreeg de indruk dat ze hallucineerde. '

Gloria liet haar strijkwerk voor wat het was. 'Waarom denk je dat?'

Jack sloeg zijn armen over elkaar en leunde tegen de deurpost. Pechvogel stak onverwacht zijn kop om de hoek van de keukendeur, snuffelde even aan Jack bij wijze van begroeting en ging weer weg.

Gloria keek Pechvogel na en zei: 'De monteurs zijn bezig de satellietschotel aan te sluiten en ze drongen erop aan dat ik hem binnenhield. '

Jack keek verbaasd. 'Waarom?'

'Pechvogel is een knuffelkont; hij valt de monteurs voortdurend lastig omdat hij aangehaald wil worden. '

Jack knikte.

'Waarom had je de indruk dat ze hallucineerde?' vroeg Gloria.

'Ze vertelde me dat ze een smid heeft ontmoet, een man die rondreisde in een wagen. Volgens Gabby heeft hij het hoefijzer gerepareerd. Ik heb het bij de opzichter van meneer Laudermilch gecheckt en volgens hem heeft Mijn Paardenbloem enkele dagen geleden een snee in haar hoef opgelopen, waarna ze de hoef hebben gevijld en het hoefijzer er vervolgens weer op hebben gezet. Hij heeft haar helemaal gecontroleerd en kon niets ongewoons vinden. Afgezien daarvan, Gabby is niet meer dan tien minuten vóór mij vertrokken en wat ze me heeft verteld kan met geen mogelijkheid in zo'n kort tijdsbestek hebben plaatsgevonden. Het kan dus niets anders geweest zijn dan een hallucinatie. '

Gloria's gezichtsuitdrukking hield het midden tussen ongeloof en bezorgdheid. 'Gabby komt nooit met zulke onzinverhalen aanzetten. Ze heeft het bepaald niet makkelijk gehad in haar jeugd - ze heeft je waarschijnlijk wel het een en ander verteld over haar moeder en haar grootmoeder, maar toch staat ze tamelijk stevig in haar schoenen. Ze heeft zo haar buien, maar over het algemeen is ze erg nuchter. '

'Dat is zo. Maar ik ben ook weleens zo ziek geweest dat ik enorme konijnen over mijn bed zag huppelen. Onder invloed van koorts kan het menselijk brein heel rare beelden produceren. '

'Ja, dat is waar, ' zei Gloria aarzelend. 'Nou, misschien moet de huisarts dan toch maar even langskomen. '

Toen hoorden ze een stem en ze draaiden zich tegelijk om. Gabby kwam de kamer binnen en zei vrolijk: 'Mam, ik sterf van de... ' Maar toen ze Jack zag, hield ze abrupt haar mond. 'Hallo, ' zei ze kil.

Gloria vouwde de laatste handdoek op. 'Zo, ik ga eens kijken of de monteurs al bijna klaar zijn. ' Snel liep ze de bijkeuken in.

Jack vroeg: 'Voel je je weer beter?'

De vraag leek haar te verrassen. 'Ja hoor. Waarom zou ik me niet goed voelen?'

'Omdat je gisteren behoorlijk van de wereld was. '

Ze keek hem nieuwsgierig aan en daarbij werd haar blik iets vriendelijker. 'Wat bedoel je met "van de wereld'? Ik was alleen maar een beetje in de war. ' Haar blik werd weer killer. 'En nu je er toch over begint, wat doe jij hier? Moet je niet naar je vriendinnetje?'

'Sheila?' vroeg Jack terwijl hij haar bezorgd aankeek. 'Daar hebben we het gisteravond toch al over gehad? Ze vroeg me of Aggie een aanbevelingsbrief wil schrijven zodat ze meer kans maakt om op Cornell te worden aangenomen. En ze heeft een vaste vriend. Gabby, weet je nog dat ik je heb thuisgebracht?'

Gabby verbleekte. Ze liep naar de tafel en plofte neer op een van de stoelen. 'Ik... ik weet nog dat ik het park uit ben gegaan. Toen ben ik het bos ingereden... en daarna zijn mijn herinneringen heel vaag. Ik ben vanochtend gewoon wakker geworden, dus zodoende wist ik in ieder geval dat ik thuis was gekomen... Mijn Paardenbloem! Ik moet haar terugbrengen naar meneer Laudermilch. '

Jack pakte ook een stoel en ging zitten. 'Dat heb ik gisteravond gedaan nadat ik je naar bed had gebracht. '

Gabby liep rood aan. 'Heb jij me naar bed gebracht?'

Jack glimlachte een beetje verlegen. 'Tja, je had koorts en iemand moest het toch doen? Ik heb meneer Laudermilch gebeld en hem de situatie uitgelegd. Hij heeft een paar jongens gestuurd om de paarden op te halen, en toen je ouders terugkwamen, ben ik vertrokken. '

Gabby verborg haar gezicht in haar handen. 'Ik schaam me vreselijk. '

Jack leunde naar achteren. 'Dat kan ik me voorstellen. Ik heb je tatoeage gezien, en dat ding ziet er niet uit. '

Ze gaf hem een vriendschappelijke stomp op zijn arm. 'Smeerlap!' riep ze lachend. 'Je vond het zeker wel spannend? Valt dit niet onder misbruik maken van de situatie?'

Jack keek haar met een bezorgde blik aan, maar lachte toch. 'Om je de waarheid te zeggen, ik maakte me behoorlijk zorgen. Je was kletsnat van het zweet en je gloeide helemaal. Ik heb je moeten afkoelen met een ijskoude doek. ' Hij grijnsde haar toe. 'Maar ik heb zo min mogelijk naar je gekeken. '

Ze gaf hem weer een stomp, deze keer harder.

'Au!' riep hij. 'Laat dat. '

Ineens greep ze hem vast en legde haar handen in zijn nek. Vervolgens trok ze hem naar zich toe en kuste hem uitbundig. Hij beantwoordde de kus. Toen ze zich terugtrok, vroeg hij: 'Waar heb ik dit aan verdiend?'

'Aan het feit dat je bezorgd was en dat je geen misbruik hebt gemaakt van de situatie. '

Hij haalde zijn schouder op. 'Gabby, ik zou me zo door jou het bed in laten sleuren, maar niet als je ijlt en hoge koorts hebt. '

Gabby keek hem met grote ogen aan. 'Jou het bed in sleuren? Wacht eens even, heb ik dat gedaan?'

Jacks grijns werd nog breder. 'Tja, je... leek wel een aantal interessante dingen voor me in petto te hebben gisteravond. '

Weer verborg ze haar gezicht in haar handen. 'O, mijn god!' Toen haalde ze haar handen weg en keek hem aan. 'Ik hoopte dat ik al die dingen alleen maar had gedroomd... Ik kan wel door de grond zakken. ' Ze keek hem aan. Wat zei ik allemaal?'

Hij lachte: "Wat heb je er voor over als ik het vertel?'

Ze haalde weer uit naar zijn schouder, maar ditmaal sprong hij net op tijd op van zijn stoel. 'Hé, doe niet zo flauw!' riep ze. 'Ik wil het weten!'

Jack week naar achteren, zijn handen geheven in een verdedigend gebaar. 'Hmm, ik weet niet... '

Ze sprong op hem af en hij werd nog verder naar achteren gedrongen. Pechvogel, die onder de tafel had liggen slapen, vond het zo opwindend dat hij het op een blaffen zette.

'Stil, hond!' riep Gabby lachend. 'Jij daar, ' zei ze, wijzend op Jack. 'Vertel op!'

Pechvogel begon weer te blaffen. Jack moest erom lachen. 'Ik geef het op. ' Hij nam Gabby in zijn armen en zoende haar. 'Je zei niet zoveel. Je had het over een smid die het hoefijzer van Mijn Paardenbloem had gerepareerd en vervolgens zei je niets meer totdat ik je begon uit te kleden. '

Ze begroef haar gezicht in zijn hemd en kreunde van schaamte.

'En toen wilde je dat ik hetzelfde deed. '

Ze lachte. 'Oeps, ik geloof dat ik inderdaad behoorlijk van de wereld was!'

'Zeg dat wel, ja!'

Ze keek hem aan. 'Maak je maar geen zorgen, ' zei ze terwijl ze hem nog eens kuste. 'Als je maar bij die troela uit de buurt blijft, zul je niets tekort komen. '

Hij gniffelde. 'Je was werkelijk jaloers, hè?'

'Ja, ' zei Gabby. 'Dat was ik. ' Ineens werd ze nijdig. 'Verdomme, ' riep ze terwijl ze zich van hem losmaakte. 'Het is niet eerlijk!'

Hij greep haar arm en drukte haar weer tegen zich aan. 'Wat is niet eerlijk?'

'Dat ik over drie maanden weer in Californië zit. '

'Maak je daar nog maar niet druk over. '

Ze keek hem met een strakke blik aan. 'Is dat dan niet nodig?'

Hij grinnikte. 'Nee, dat is niet nodig. '

Ze beet op haar onderlip. 'Dus ik wilde je uitkleden?' Hij knikte. 'Oei!' zei ze met een zweem van schaamte in haar stem. 'Ik verga van de honger. Laten we gaan eten. '

'Ik begrijp dat je liever van onderwerp verandert?' Hij liet zijn blik vol bewondering over haar lichaam gaan terwijl zij de inhoud van de koelkast inspecteerde. 'En toch maakte ik me zorgen. '

Ze keek hem over haar schouder heen aan. 'Meen je dat?'

'Ja, dat meen ik. '

Ze glom van trots. 'Dank je. ' Ze richtte haar aandacht weer op de koelkast. 'Ham of kaas?'

'Ham. '

Ze pakte wat ze nodig had en deed de koelkast weer dicht. Toen ze alles op tafel had gezet, aarzelde ze. 'je zei dat ik het over een smid had. '

'Ja. Hoezo?'

'Merkwaardig. Ik zag ineens een... een man voor me... ik weet het niet. Nou ja, het zal de koorts wel zijn geweest. '

Jack knikte, maar zijn ongemakkelijke gevoel nam toe. Het bos was al te vaak in opspraak geweest, en hij moest denken aan wat hij samen met Gabby op de Erlkoningsheuvel dacht te hebben gezien. Maar het probleem was dat hij niet wist wat hij had gezien. Als hij 's avonds laat in slaap viel, droomde hij vaak over vreemde dansers en onwereldse muziek, en als hij de volgende ochtend probeerde zich de droom te herinneren lukte dat niet. Maar hij wist inmiddels zeker dat hij iets had gezien.

Hij besloot er nu even niet aan te denken. Hij viste twee borden uit de kast en gaf ze aan Gabby.

Buiten hoorde hij Gloria tegen de tweeling foeteren.

 

5

 

'Kom op, monsters, achteruit. '

De jongens, die de monteurs geïnteresseerd volgden, gaven met tegenzin gehoor aan het bevel. Enkele dagen geleden was het beton rondom de paal gestort en nu zou de schotel worden geïnstalleerd. Patrick en Sean waren al de hele ochtend in de buurt van de paal te vinden, waarbij ze vragen stelden en in de weg liepen. Hoewel de twee monteurs er geen last van schenen te hebben, wilde Gloria dat ze ongestoord konden werken.

Ze tuurde in de richting van het huis en hoopte dat Jack en Gabby hun problemen inmiddels hadden uitgepraat. Aan de ene kant was ze opgelucht dat Gabby vanochtend weer gewoon deed, maar aan de andere kant was ze de gebeurtenissen van de vorige avond nog niet vergeten. De koorts was schijnbaar spontaan begonnen en was hoog opgelopen. Gloria vermoedde dat Gabby tegen de veertig graden koorts had gehad. Ze had al het nodige met de jongens meegemaakt op het gebied van kinderziekten en griepaanvallen en ze wist dus wel het een en ander van koorts af. Ze was dan ook heel blij dat Gabby er weer van af was.

Toch vond Gloria het vreemd dat de koorts net zo plotseling leek te zijn verdwenen als hij was opgekomen. Het was geen normaal ziektebeeld geweest. Alle zaken waar geen naam voor was, zoals verkoudheid, griep, gebroken botten en allergieën, waren verdacht. Onverklaarbare symptomen waren doorgaans de voorbode van naderend onheil. Een van Gloria's grootste angsten, waar ze nooit iemand over had verteld, was de angst voor fatale ziekten. Kanker, hartafwijkingen en andere slopende kwalen met moeilijke namen, die mensen vernielden, botten vervormden, longen met bloed vulden of spieren slap en krachteloos maakten, het waren allemaal zaken die Gloria zo verschrikkelijk angstaanjagend voorkwamen dat ze eenvoudigweg weigerde ze te erkennen. De allersterkste man die ze in haar leven had gekend was haar vader. Hij was overleden aan kanker. En de symptomen waren in eerste instantie niet duidelijk geweest. Na zijn dood was haar angst voor dodelijke ziekten alleen maar groter geworden. Op de middelbare school was ze met roken gestopt op het moment dat iedereen er juist mee begon. Ze at niet extreem gezond, maar geraffineerde suiker en voedingswaar met een hoog cholesterolgehalte weigerde ze, en ze hechtte grote waarde aan regelmatige lichaamsbeweging. Toen ze Phil leerde kennen, had zij hem overgehaald af en toe te gaan joggen en nu was hij eraan verslaafd.

Ach, dacht Gloria, het was vast alleen maar een griepje geweest, maar diep in haar hart twijfelde ze en overwoog ze haar dochter alsnog naar de huisarts te sturen.

Ted Mullins, de eigenaar van de lokale televisiewinkel, was ter plaatse om toezicht te houden op de installatie van de schotel. Hoewel hij lekker had verdiend aan de boeren in de omgeving, was dit veruit de meest geavanceerde en dus ook duurste schotel die hij tot op heden had verkocht, en hij wilde zich ervan vergewissen dat alles perfect voor elkaar kwam. Nadat hij had vastgesteld dat alles naar wens verliep, stapte hij op Gloria af. 'Mevrouw, ik moet nu naar binnen met de kabel. '

Ze knikte.

'De hond, mevrouw?'

Gloria glimlachte. 'Jongens, willen jullie even een eindje gaan wandelen met Pechvogel?'

'Hè, nee, mam... ' zei Sean met een vies gezicht.

Ze schonk hun om de beurt de Blik, waarna de tweeling zonder verdere protesten gehoorzaamde. 'En maak er maar een flinke wandeling van. '

Mullins, een bonkige man van middelbare leeftijd, zei: 'Aardige jongens. U bent zeker wel trots op ze?'

Terwijl ze toekeek hoe Sean en Patrick om de hoek van het huis verdwenen, glimlachte ze en zei: 'Ja, dat kun je wel zeggen. Het zijn apenkoppen, maar ik ben dol op ze. '

'Ik heb zelf een zoontje van die leeftijd, hij heet Casey. Misschien kunnen ze een keer samen spelen. '

'Houdt Casey van honkbal, meneer Mullins?'

De man lachte. 'Honkballen is zo'n beetje het enige wat hij doet. '

'Nou, als ze elkaar nog niet hebben ontmoet, dan zal dat ongetwijfeld spoedig gebeuren. '

Mullins veegde zijn handen af aan een zakdoek en stopte het ding weg. 'Er is hier eindelijk een competitie voor de jeugd opgezet en volgend jaar beginnen we serieus. We hebben vroeger trouwens al eens een competitie voor de jeugd gehad, zo'n vijftien jaar geleden, maar toen het plotseling bergafwaarts ging met de economie en veel fabrieken werden gesloten, trokken een boel mensen uit de stad weg. Veel families zochten hun heil in Kentucky of Texas, waar het nog redelijk goed ging. Gelukkig gaat het nu al heel lang weer de goede kant op met de stad en zijn er weer genoeg kinderen om een competitie mogelijk te maken. ' Hij keek zichtbaar tevreden naar de schotel. 'Helaas hebben we tot volgend jaar niets anders dan dat ene zandveldje tot onze beschikking. Vertel uw kinderen maar dat er op het veldje in het park zowat iedere dag wordt gespeeld. Ik heb het niet over het veldje vooraan in het park, maar dat achter Doak's Pond. De wedstrijden zijn meestal 's middags. '

'Het is wel ver. '

'Ach, dat valt wel mee. Als ze door het bos gaan, komen ze uit op Williams Avenue, en daar is het vlakbij. '

Gloria was niet bepaald blij met het vooruitzicht dat de jongens door het bos zouden moeten gaan, maar aan de andere kant was het bos hun achtertuin en ze zouden hier nog wel een tijdje wonen, dus kon ze maar beter alvast aan het idee wennen. Ze liep samen met de man naar het huis. 'Ik zal het hun zeggen, ' zei ze.

Mullins riep iets over zijn schouder tegen een van de elektriciens, die terug zwaaide om aan te geven dat hij het begrepen had. De jongens kwamen aanlopen, op korte afstand gevolgd door Pechvogel.

Gloria zei: 'Meneer Mullins heeft een zoontje dat net zo oud is als jullie. '

'Casey Mullins?' vroeg Patrick.

De man knikte en Sean zei: 'Gisteren in het park hebben we honkbal met hem gespeeld. Hij is een goeie vanger. '

Gloria keek Mullins aan. 'Zei ik niet dat ze hem zouden kennen?'

'Hij is op dit moment aan het spelen in het park, ' zei Mullins tegen de jongens. 'Ze spelen bijna elke dag een wedstrijd op het veldje achter Doak's Pond. Hij zal het vast leuk vinden als jullie ook komen. ' Hij wierp een korte blik op Gloria en realiseerde zich plotseling dat hij misschien te veel had gezegd. 'Ik bedoel, als jullie moeder het geen probleem vindt. '

Patrick was zijn moeder voor. 'Ze vindt het wel een probleem. '

'Nou, dank je wel, hoor, ' zei Gloria.

'Bedoel je dat we wél mogen, mam?' vroeg Sean.

'Als jullie maar zorgen dat jullie voor het eten weer thuis zijn. En beloof me dat jullie bellen als er iets aan de hand is. Dan kan ik jullie

komen halen. Hebben jullie een dubbeltje voor de automaat?'

'Bellen is een kwartje, mam, ' zei Sean op laatdunkende toon. 'En, ja, we hebben geld bij ons. '

'Heel goed, slimmerik. Wees voorzichtig. '

'Ja!' schreeuwden ze tegelijk terwijl ze wegrenden in de richting van het bos.

'Zo te zien weten ze al wat de kortste weg is, ' zei meneer Mullins.

Gloria zei: 'Natuurlijk. Het zijn tenslotte kinderen. Die nemen altijd de kortste weg. '

 

6

 

Patrick was laaiend. 'Jemig, wat ben jij soms dom!'

'Het is niet mijn schuld!' brulde Sean terug.

Weet je nou na a] die tijd nog steeds niet wanneer je moet lopen en wanneer niet? Je wacht tot ik je een teken geef en dan ren je naar drie. Dat is toch niet zo moeilijk te begrijpen? Door jouw stommiteit raakte ik bijna je hoofd, en Casey zag de bal niet eens op hem af komen. Je hebt het mooi verziekt. '

Sean keek de andere kant op en liep zonder iets te zeggen verder. Het was aan zijn fout te wijten dat ze hadden verloren, maar dat was nog niet het ergste. Nu waren ze, in plaats van bij de andere kinderen respect af te dwingen, in aanzien gedaald. Dat betekende dat ze de volgende keer zeker niet als eerste gekozen zouden worden, omdat ze nu als slechte spelers werden gezien. Het zou een paar wedstrijden kosten voordat ze weer een beetje in aanzien waren gestegen. Patrick kon het nooit accepteren dat zijn broertje nu eenmaal enkele tekortkomingen had. Hij dacht, omdat Sean zijn tweelingbroer was, dat hij altijd hetzelfde moest kunnen als hij. En Sean kon goed werpen, beslist beter dan gemiddeld, terwijl Patrick meestal vanger was vanwege het feit dat hij goed naaide honken kon gooien. Maar als de druk wat groter werd, was het vaak Sean die van slag raakte, terwijl Patrick uiterst scherp bleef. In wezen was Sean middelmatig in alle zaken waarin Patrick excelleerde. Sean was meer iemand die goed kon overleggen. Hij was de dromer van het stel en zijn enorme verbeeldingskracht was een van de oorzaken van zijn verlegenheid. Hij was bang in het donker omdat hij zich voorstelde wat er allemaal op de loer kon liggen, terwijl Patricks theorie luidde: wat je niet ziet, dat is er niet.

Sean keek naar Pechvogel, die zich ogenschijnlijk niets aantrok van de problemen van de jongens. Hij zei: 'Zullen we nog een keer oefenen?'

Patrick haalde zijn schouders op. 'Ik vind het prima, maar ik weet niet of het helpt. Als je echt niet snapt dat je een stapje opzij moet doen als ik gooi... '

Aan het eind van Williams Avenue gingen ze de hoek om, op weg naar Barney Doyles werkplaats. De deur zwaaide open en Barney kwam gehaast naar buiten. Hij trok snel de deur dicht en zette iets naast zich

op de grond. Toen draaide hij zich om en zag de tweeling aankomen. 'Nee maar, daar heb je het stel van Hastings. '

Sean haalde zijn schouders op. Patrick zei: 'Hallo, Barney. '

Barney stopte de sleutels van de werkplaats in zijn zak en keek om zich heen. 'Is het geen prachtige zomeravond? Ik ben blij dat die vochtige periode even voorbij is. Een beetje droge lucht zo af en toe is best lekker. '

Sean zag dat Pechvogel aan het schoteltje voor de deur snuffelde en vroeg: 'Hebt u een kat?'

Barney boog zich naar Pechvogel toe en gaf hem een aai over zijn bol. De hond vond hem blijkbaar aardig, want hij protesteerde niet. 'Nee, jongens, ik heb geen kat. Dit is voor de Daonie Maithe. '

De jongens staarden hem niet-begrijpend aan.

Barney zei: 'Dat is Keltisch voor "het Goede Volk", wat jullie zouden weten als jullie beter waren opgevoed. '

Sean en Patrick wisselden een blik van verstandhouding.

Barney zag het en zei: 'Wees maar niet bang, jongens, ik ben echt niet gek, hoor. Er zijn heel veel mensen uit Ierland die melk buiten zetten voor het Goede Volk. '

De jongens reageerden niet en Barney keek om zich heen, alsof hij zich ervan wilde vergewissen dat niemand hen kon beluisteren. Toen hurkte hij en fluisterde: 'Ik woonde toen ik klein was op een boerderij in County Wexford, een flink stuk bij Foulksmills vandaan. We hadden geen luis om dood te drukken, maar ik vond het er prachtig. ' Zijn bloeddoorlopen ogen leken naar iets in de verte te staren. 'Op een mooie dag in mei was ik een stierkalf aan het zoeken dat mijn vader had gekregen van mijn oom Liam. Het was een dapper kalf dat zo nu en dan zomaar op avontuur ging. Dat was fijn voor dat kalf, maar niet voor mij, aangezien ik altijd werd aangewezen om hem op te gaan sporen. Op die schitterende dag in mei bleek dat beest de halve afstand naar Wellington Bridge te hebben afgelegd, wat, zodat jullie je niet vergissen, een stad is en géén brug. Het was allang donker toen ik aan de tocht naar huis begon. Het was een warme avond en het rook naar bloemen en klaver, en de wind waaide vanuit de richting van het kanaal. Eigenlijk was het perfect weer om buiten te lopen. Maar ik was toen niet veel ouder dan jullie en ik had dat kalf bij me, dus ik was op mijn hoede. Ik was niet echt bang, want alle ruziezoekers zaten toch in de kroeg en veel misdaad

was er toen niet. En toen hoorde ik de muziek en zag ik de lichtjes. '

De jongens keken elkaar aan en Patrick vroeg: 'Elfen?'

Barney knikte heel serieus. 'Het was de complete Daonie Sidhe, ' fluisterde hij. 'In alle soorten en maten dansten ze op een heuvel. Ik vond het tegelijk fascinerend en beangstigend. Sindsdien heb ik dat nooit meer mogen aanschouwen. Totdat ik het dit voorjaar weer meemaakte. '

'Zijn die Dannysiede slecht?' vroeg Sean bezorgd, terwijl Patrick zijn broertje aankeek met een gezichtsuitdrukking die het midden hield tussen minachting en opluchting vanwege het feit dat hij de vraag had gesteld.

'Ze heten Daonie Sidhe, maar Dannysiede komt aardig in de buurt, ' zei Barney. 'Of ze slecht zijn? Dat is een lastige vraag. Je kunt ze moeilijk goed noemen, maar ook niet slecht. Ze kunnen allebei zijn, het hangt van hun bui af. Er wordt wel gezegd dat ze de goeden belonen en de kwaden bestraffen, maar meestal laten ze ons gewoon met rust. Wacht. '

Zijn hand verdween in de zak van zijn overall en zo te zien zocht hij iets. Even later haalde hij zijn hand weer te voorschijn en stak hem uit naar de jongens. Op zijn handpalm lag een gladde steen met een gat in het midden waardoorheen een leren bandje liep.

'Wat is dat?' vroeg Patrick.

'Dit is een toversteen. '

'O, ' riep Sean uit.

Patrick leek niet overtuigd. 'Het is maar een gewoon steentje. '

'Dat is in zekere zin zo, ja. Maar als je er zo tegen aankijkt, dan is een toverstaf ook maar een gewoon stokje. '

'Heeft-ie dan echt toverkracht?' vroeg Sean.

'Ja. Hij zorgt ervoor dat het Goede Volk ons geen kwaad doet, hij moet dus wel toverkracht hebben. '

'Leg dan eens uit hoe dat kan?' vroeg Patrick, die het nog steeds niet kon geloven.

'Hoe het kan, dat zou ik niet weten. Maar ik weet wel dat het zo is. En het is ook weer niet zo dat elke steen met een gat erin toverkracht heeft. Het heeft geen zin om een willekeurige steen te nemen en daar een gat in te boren. Het moet een steen uit de rivier zijn waarin het gat op een natuurlijke manier is ontstaan. En de steen moet afkomstig zijn van een opgedroogde bedding. Het bestaan van deze voorwaarden geeft

al aan dat zo'n steen inderdaad toverkracht moet hebben. '

De jongens knikten. Patrick leek niet bepaald geïnteresseerd, maar Sean bevoelde het gladde steentje met zijn vingers.

Plotseling keek Barney op. 'Het wordt al bijna avond. Ik denk dat jullie maar eens moeten gaan, voordat jullie moeder ongerust begint te worden. Ik neem aan dat jullie zo gaan eten. ' Hij wendde zich tot Sean. 'Hou het steentje maar bij je, dan kan het Goede Volk je op weg naar huis niets doen. Ik zoek wel een nieuwe voor mezelf. '

'Mag ik deze hebben?' vroeg Sean blij.

'Ja, knul. Ga nu maar naar huis. En denk eraan, het Goede Volk zal je niets doen zolang je maar wat melk en brood voor ze neerzet. '

Sean hing het koord om zijn hals. De steen bungelde ter hoogte van zijn navel, en hij nam zich voor het koordje thuis korter te maken. 'Bedankt, meneer Doyle, ' zei Sean.

'Tot ziens, ' zei Patrick.

Daar lieten ze het verder bij, en met Pechvogel in hun kielzog liepen de jongens het bos in. Zodra ze de eerste bomen hadden bereikt, zetten ze het op een lopen. Onder het rennen genoten ze van het gevoel van dreigend gevaar, dat veroorzaakt werd door de vele langgerekte schaduwen om hen heen.

Ze renden en schreeuwden tegen elkaar terwijl ze beiden beseften dat ze nog een hele zomer voor zich hadden, waarna die vervelende school weer begon. In het begin hadden ze hun oude vriendjes gemist, maar nu bleken er in Pittsville ook best aardige kinderen te wonen en ze honkbalden nog ook, wat natuurlijk ideaal was. Ze misten de jeugdcompetitie waaraan ze in Californië altijd deelnamen,. maar de kinderen in Pittsville hadden hun beloofd dat er hier volgend jaar ook zo'n competitie zou worden georganiseerd. Het beloofde in elk opzicht een heerlijke zomer te worden.

Plotseling bevonden ze zich op de kale helling die Jack altijd de Erlkoningsheuvel noemde. De jongens lachten een beetje zenuwachtig, en dachten aan elfen en toverkracht. Zonder dat ze het elkaar hoefden te vragen, begonnen ze tikkertje te spelen. Patrick rende om de heuvel heen, met Sean achter zich aan. Pechvogel wilde ook meedoen, maar hij rende alleen doelloos in het rond. De jongens hadden dolle pret. En toen lieten ze de heuvel voor wat hij was en gingen weer het bos in. Met tomeloze energie renden ze voort. Tot ze bij de brug arriveerden.

De jongens bleven roerloos staan. Pechvogel leek niet op zijn gemak en gromde zacht. De tweeling keek naar de brug en ze hoefden elkaar niet te vertellen dat het een vreselijk enge brug was. Nadat Jack hen de eerste keer bij de Trollenbrug had weggehaald, waren ze er nooit meer zo slecht op hun gemak geweest als nu. En dat terwijl ze er toch inmiddels vaak genoeg waren geweest. Op dit moment roken ze echter allebei gevaar. Patrick hield zijn honkbalknuppel recht voor zich uit, alsof hij verwachtte dat hij hem zou moeten gebruiken. Sean beroerde de steen die Barney hem had gegeven en fluisterde: 'Het is terug. '

Hoewel ze geen van beiden precies wisten wat 'het' was, waren ze het erover eens dat het iets slechts was dat zich onder de brug schuilhield.

Pechvogel sloop langzaam naar voren. Sean schreeuwde. 'Blijf!' De hond kreunde en piepte zacht, maar hij gehoorzaamde. Na een knikje van Patrick stapten ze de stenen van de Trollenbrug op.

Ineens kwam het slechte ding naar boven en drapeerde zich als een smerige wind om hen heen. Doodsbang liepen de jongens verder de brug over. Ze wisten intuïtief wat de regels van de oversteek waren. Omlaag en achterom kijken waren verboden, evenals praten, rennen of stil blijven staan. Wanneer ze een van de regels overtraden, zou het ding werkelijk naar boven komen om hen vervolgens mee te sleuren tot onder de brug. De jongens hadden de regels niet zelf verzonnen. Ze wisten gewoon dat ze er waren en handelden ernaar.

Toen Sean midden op de brug was, wilde hij het wanhopig graag op een rennen zetten. Hij keek zijn broer aan. Patrick keek met een felle, waarschuwende blik terug. Als je ging rennen, was je er geweest. Met vastbesloten pas leidde hij zijn wat minder dappere broer de brug over. Pechvogel aarzelde, maar Sean pakte zijn halsband vast en sleurde hem achter zich aan. Toen ze van de laatste steen van de brug af stapten, begonnen ze te rennen alsof de duivel hen op de hielen zat. Opnieuw aarzelde Pechvogel. Het dier draaide zich om en blafte naar de brug. Het volgende ogenblik ging hij achter de tweeling aan.

Sean keek over zijn schouder. Hij wist niet of de regel - niet omkijken - ook nog gold nu hij over de brug was; hij kon de brug nog maar half zien tussen de bomen door. Toch dacht Sean een duistere gestalte te ontwaren. Ze waren gezien! Hij probeerde zijn kalmte te bewaren en rende zijn broer voorbij. Sean wist nu zeker dat de wedstrijd was begonnen.

Toen ze thuiskwamen, waren ze het zwarte monster onder de Trollenbrug alweer vergeten. Het enige dat telde, was wie als eerste de hordeur bereikte. Zoals gebruikelijk bleef Patrick zijn broertje enkele centimeters voor.

Gloria stond in de keuken en was inmiddels zo goed als klaar met het avondeten. 'Dat was net op tijd, jongens, ' zei ze op licht verontwaardigde toon terwijl ze veelbetekenend naar de klok keek. In de vakantie aten ze om zeven uur, de rest van het jaar gingen ze om zes uur aan tafel. 'Jullie kunnen nog net je handen wassen. En zorg ervoor dat je ze ook echt wast, dus niet alleen even aan een handdoek afvegen!' riep ze toen de tweeling in de richting van de badkamer verdween. Vervolgens richtte ze haar aandacht weer op het avondeten.

 

7

 

'Kijk dit nou, ' zei Gary terwijl hij Mark een boek in zijn handen duwde.

Mark opende het, las een stukje en gniffelde.

'Wat is er?' vroeg Phil, die achter zijn bureau zat en tussen wat dingetjes rommelde.

'Het is Duitse erotische poëzie, ' merkte Gary op. 'Die oude Herman was me er eentje. '

Mark legde het boek terug. 'Geen beste poëzie, trouwens. ' Hij keek Phil aan. 'Als je genoeg van ons hebt, dan zeg je het wel, toch?'

Phil lachte. 'Ik heb de eerste versie van mijn boek klaar. Gloria zit die boven te lezen en ik ga vissen met de jongens. Een belangrijke reden waarom ik uit Los Angeles ben vertrokken, is dat ik meer tijd wilde doorbrengen met de kinderen. Het is niet gezond om vijftien uur per dag in een studio door te brengen. Het werkt vervreemdend en het gezinsleven schiet erbij in. ' Hij borg wat aantekeningen op en liep naar de deur. 'Gabby is weg met Jack, dus jullie kunnen doen alsof je thuis bent. '

Mark Blackman keek met een bezorgde blik naar de boekenplanken om hen heen en schudde zijn hoofd. 'Ik ben bang dat dit ons meer tijd zal kosten dan ik had gedacht. '

Phil draaide zich om. 'En dan heb je ook de kelder en de zolder nog. Ik wens je sterkte!'

'Ik hoop dat jullie wat vangen, ' zei Gary met een glimlach.

Phil trof Sean en Patrick voor de nieuwe grootbeeldtelevisie die hij vorige week had aangeschaft. Gloria had er niets van gezegd, maar ze begreep niet waarom manlief en zoons de honkbalwedstrijden zo nodig op ware grootte moesten zien.

'Kom op, mannen, ' zei Phil.

Sean kwam overeind en zette de televisie uit. Ze hadden zitten kijken naar het begin van een honkbalwedstrijd die werd gespeeld in Chicago. De aanvang van de wedstrijd was twee uur plaatselijke tijd geweest, dat was een uur geleden. De jongens vonden het prachtig dat ze de schotel op verschillende satellieten konden richten, en dat ze televisie van over de hele wereld konden ontvangen, maar hun favoriete zenders waren die in Chicago, Atlanta en New York, die vrijwel al hun zendtijd vulden met honkbal. Sean greep zijn hengel, die tegen de muur stond, en zei opgewekt: 'De Padres hebben vier punten voorsprong. '

Patrick schudde ongelovig zijn hoofd. 'Puur geluk van die Sandberg. Die twee runs in de eerste waren niet verdiend. ' Patrick was nog steeds voor de Angels, maar in de landelijke league lag zijn voorkeur bij de Cubs. Tot Patricks ergernis was Sean dik tevreden dat zijn team de wedstrijd leek te zullen winnen.

Toen Phil de voordeur opende, struikelde hij bijna over Hemingway, die tegen de drempel aan lag te slapen. Toen Phil zag dat de oude kat niet van zins was uit de weg te gaan, besloot hij maar over hem heen te stappen.

Sean sloot de deur achter zijn broertje en zei: 'Als je voor ons duimt, vangen we misschien wel een lekkere vis voor je, Ernie. '

Gloria hoorde de jongens vertrekken. Ze legde het manuscript terzijde en dacht na over het laatste hoofdstuk. Phil schreef uitmuntend, maar in dit laatste gedeelte was hij wel erg beschrijvend en breedsprakig. Ze nam aan dat hij dat zelf ook zou inzien wanneer hij het herlas, maar ze besefte ook dat hij van haar verwachtte dat ze hem zinnige kritiek zou meegeven.

Ze hoorde de auto starten en nam de hoorn van de telefoon van de haak. Ze draaide het nummer. Na drie keer overgaan, werd er opgenomen. 'Aggie?'

De stem aan de andere kant antwoordde: 'Zeg Jack en Gabby maar dat het nu kan. '

Gloria hing met een geheimzinnige glimlach op. Toen sprong ze van het bed en liep op haar blote voeten de trap af. In de gang bleef ze staan. Ze tuurde de studeerkamer in en zag Mark en Gary. Gary zat op zijn hurken in de open haard. Mark Blackman stond over Gary's schouder heen geleund, met zijn rug naar de deur gekeerd, terwijl de jongere man de achterwand leek af te tasten.

Gloria sloop naar binnen en zei: 'Ik betwijfel of jullie daar boeken zullen aantreffen, heren. '

Mark keek op. Hij leek niet verbaasd door haar plotselinge aanwezigheid. 'Moet je kijken!' Hij wees, maar al wat ze zag was een lege plank. 'De grootte van de boekenplank naast de open haard verschilt van die van de andere planken. Er moet een geheime bergplaats achter de planken zitten. '

'Ik voel iets, ' zei Gary, die nog altijd gehurkt in de haard zat. Hij haalde het voorwerp te voorschijn, stond op en gaf het aan Gloria. Het was een sleutel. 'De meeste van deze oude huizen hebben geheime bergplaatsen. Vaak zitten die, zoals hier, achter een steen van de open haard, maar soms ook onder de vloer. Mensen hebben soms zelfs twee of drie kelders in één huis. Maar goed, naast de haard is meestal een bescheiden bergruimte, achter een loszittende steen of zo. '

Gloria bestudeerde de sleutel en constateerde dat hij onder het roet zat. 'Waar is deze sleutel voor?'

'Dat weet ik niet, ' antwoordde Mark. 'Is er soms ergens een deur afgesloten?'

'Nee, ' antwoordde Gloria. 'Of ik moet in de kelder iets hebben gemist; zo goed heb ik daar nu ook weer niet rondgekeken. ' Ze tikte afwezig met de sleutel tegen haar gezicht, waardoor er een vieze roetvlek achterbleef op haar wang. Waar ben je eigenlijk naar op zoek, Mark?'

'Dat weet ik niet, ' zei hij. 'Als dat wel het geval was, zou ik meer doelgericht te werk kunnen gaan. ' Hij wees naar Gloria's wang.

'Kun je niet iets duidelijker zijn?' vroeg ze terwijl ze haar wang afveegde.

Mark leunde tegen Phils bureau en Gary nam plaats op een stapel boeken. 'Gloria, heb je wel eens een van mijn boeken gelezen?'

'Nee, ' zei ze zonder zich ervoor te generen.

'Dat is niet zo vreemd, want zoveel zijn er niet van verkocht, maar sommige bibliotheken hebben ze en soms ook vreemde kleine boekenzaakjes. Meestal staan ze op de planken die ook de boeken bevatten van de mensen die Venus hebben bezocht of die beweren te weten waar Atlantis ligt. Het merendeel van mijn werk is erop gericht de kern van waarheid te vinden die ten grondslag ligt aan mythen en legenden. Mijn specialisatie is het gebied van het occultisme en de magie. Zo heb ik een uitgebreid werk geschreven dat gaat over de opvatting dat de mystieke visioenen van de peyote-riten eigenlijk diepliggende, aan het ras gekoppelde herinneringen zijn die boven komen door de werking van de hallucinogene stoffen in peyote. Ik ben van mening dat de achtergrond van de oorspronkelijke Amerikaanse culturen in het zuidwesten verschilt van die van de Europese, waardoor deze "primitieve" volken in slaat zijn plaatsen te bereiken die in hun genetisch geheugen zijn vastgelegd, en dan heb ik het over plaatsen waarvan de meeste "beschaafde" volken niet eens vermoeden dat ze bestaan, laat staan dat ze weten dat die plaatsen zich in hun eigen geest bevinden. '

'Dat klinkt mij als Jung in de oren, ' zei Gloria.

Mark en Gary glimlachten. 'Dat is het ook, ' zei Gary.

'Maar ik zie het verband niet met het feit dat jullie in mijn open haard zitten te klooien. '

'Ik hou er niet van over een boek te vertellen voordat mijn uitgever het heeft gezien, ' zei Mark. 'Gary is de enige die weet waar ik mee bezig ben, maar uiteraard heb jij recht op iets meer. Neem maar van mij aan dat we ons niet bezondigen aan duistere praktijken. Maar zoals ik al zei, ik wil liever niet over mijn huidige werk praten. ' Hij zweeg even. 'Herinner je je dat Aggie je vertelde over mijn zoektocht naar gegevens over Frederick Kessler?'

Ze knikte.

'Hij maakte deel uit van een groepje mannen dat betrokken was bij een aantal merkwaardige voorvallen waarin ik zeer ben geïnteresseerd. '

'Wat voor voorvallen?'

'Voorvallen waar we nog maar weinig over weten. Tot nu toe heb ik ontdekt dat er in wat nu Zuid-Duitsland is - Beieren en gedeelten van Württemberg, vlak na de eeuwwisseling zich een terugkeer voordeed naar een primitieve levensopvatting Het leek erop alsof de boeren daar plots terugvielen op de opvattingen en het geloof van hun voorouders, die naar buiten toe het christendom aanhingen, maar die onder elkaar eerder heidenen waren. Dat gebeurde op tamelijk grote schaal. Overal deden verhalen de ronde over magie en hekserij. '

'Ga je me nu vertellen dat de vader van de oude Kessler zich afgaf met heidense priesters?' vroeg Gloria.

'Nee, ' wees Mark haar terecht. 'Ik wil alleen maar aangeven dat de vader van die oude Kessler een nogal mystieke man was, wiens bekendheid verder reikte dan gezien zijn status als koopman normaal zou zijn geweest. En dat er in de periode dat hij leefde grote onrust heerste onder de Zuid-Duitse boeren. Zijn naam is maar liefst zes keer opgedoken, evenals die van een aantal mensen met wie hij nauwe banden onderhield. Het rare is alleen... Het lijkt wel alsof ik een zwarte doos in handen heb. Ik ben ervan overtuigd dat er iets in zit, maar ik heb geen idee wat het is. ' Hij sloeg zijn armen over elkaar en keek haar met een gefrustreerde uitdrukking op zijn gezicht aan. 'Ik weet dat er tachtig, vijfentachtig jaar geleden in Zuid-Duitsland iets heel mysterieus heeft plaatsgevonden, iets van groot belang. Frederick Kessler was erbij betrokken. Ik had zijn zoon willen spreken, maar toen ik hier aankwam, was die al vertrokken naar Europa. Zijn advocaat wilde me geen toestemming geven hier rond te kijken. Ik ben toch gegaan, stiekem. Hoewel ik niet in het huis ben geweest, is de advocaat erachter gekomen en hij heeft mij toen verboden me in de buurt van dit terrein te vertonen, op straffe van weet-ik-veel. Toen ben ik de archieven van de plaatselijke bibliotheek gaan doorspitten, evenals die van de andere bibliotheken in deze streek. Gaandeweg heb ik mensen gesproken die de oude Kessler hadden gekend, maar dat waren er niet veel. Op het moment dat Herman stierf, zat ik in Washington, waar ik oude bankrekeningen aan het bekijken was. Op het moment dat ik terugkwam, hadden jullie al op het huis geboden.

Tot nu toe weet ik slechts dat Frederick Kessler en zijn vrienden een beslissende rol hebben gespeeld bij de terugkeer naar al die heidense geloofsopvattingen. Zoiets was nog nooit eerder voorgekomen in de geschiedenis. Bovendien was het Duitsland van voor de eeuwwisseling niet direct de meest voor de hand liggende plek voor zo'n ommezwaai. Dit was anders dan bij de boeren van Transsylvanië die dachten dat Dracula was opgestaan uit zijn graf, of bij inboorlingen die in dierengeesten geloven. Het leek wel alsof iedereen in Connecticut in 1905 plotseling weer in geesten, elfen en eeuwenoude goden geloofde. En vervolgens - en dat was eigenlijk het meest opzienbarende - namen de katholieke en protestantse kerken, samen met die van de joodse gemeenschap, die in die tijd door hen werden vervolgd, de beslissing om zich met hulp van de plaatselijke overheid tegen de heidenen te keren. Het was hun doel de wederopstanding van de heidenen in de kiem te smoren. Veel mensen werden gearresteerd en gedwongen elders te gaan wonen, en tegelijkertijd verdwenen een heleboel mensen spoorloos. Waarschijnlijk zijn die geëxecuteerd. Er is niet voor niets zo opvallend weinig over op schrift gesteld. '

Wat een verhaal!' zei Gloria. 'Maar waarom heb je ons dat niet van te voren even gezegd?'

Mark haalde zijn schouders op. 'Ik praat nu eenmaal niet graag over mijn werk, zoals ik al eerder zei. Dit is een van de redenen. En daarnaast is er nog de geloofskwestie. De kerk stelt het allerminst op prijs als er in haar dubieuze verleden wordt gesnuffeld. Ook in deze tijd bestaan er nog mensen die het niet waarderen als je over heidens geloof praat. '

'Zeg maar, juist in deze tijd, ' voegde Gary eraan toe. 'De fundamentalisten kunnen heel lastig zijn als ze hun bui hebben. '

Mark knikte. 'En dan zijn er ook nog de geruchten over de schat. '

'Ik hoorde je er bij Aggie iets over opmerken, maar daarna maakte je er een grapje over. '

'Het zou best eens geen grap kunnen zijn. De reden ervan is mij nog onbekend, maar die oude Kessler en zijn vrienden zijn destijds in allerijl uit Duitsland weggegaan om in Canada, Amerika en Zuid-Afrika weer boven water te komen. Ze waren met ongeveer twaalf man. Geen van allen had veel bezittingen bij zich, maar stuk voor stuk waren ze na twee jaar in hun nieuwe "thuisland" welgestelde zakenmensen. Hoe hebben ze dat geld bij elkaar gekregen? Ik heb de gegevens nagetrokken en Kessler moet zeker zo'n twintig- tot dertigduizend dollar hebben gehad als startkapitaal, en waarschijnlijk zelfs meer dan dat. '

Gary zei: 'Dat zou op dit moment het equivalent zijn van een slordige kwart miljoen. '

Gloria kreeg de indruk dat Mark haar niet het hele verhaal had verteld, maar net voordat ze hem dat wilde zeggen, hoorde ze de voordeur opengaan en riep Gabby's stem: 'We hebben hem!'

Jack kwam achter haar aan met een grote, zware doos die hij naast het bureau op de grond zette. Vervolgens verdween hij weer naar buiten. Gloria zei tegen Mark: "We praten er een andere keer wel verder over. '

Jack en Gabby hadden inmiddels nieuwe dozen binnengebracht en ze begonnen ze een voor een te openen.

'Waar zijn jullie mee bezig?' vroeg Mark.

'Het is pap z'n verjaardag, ' zei Gabby terwijl ze iets wat leek op een televisie uit een doos tilde. "We hebben een tekstverwerker voor hem gekocht. ' Giechelend voegde ze eraan toe: 'Pap kan nog steeds niet typen. In de studio's typten anderen altijd zijn manuscripten over. En zonder dit cadeau zou die taak nu voor Gloria of voor mij zijn weggelegd '

Een uur later stond de computer op Phils bureau. Ze sloten er een printer op aan en Jack keek of alles naar behoren functioneerde. 'Hij doet het, ' zei hij.

'Als jullie een feestje hebben, dan kunnen wij maar beter gaan, ' zei Mark. 'We gaan morgen wel weer verder. '

Gloria zei: 'Nee hoor, blijf maar rustig hier. Phil verschilt wat zijn werk betreft niet veel van jullie. Hij praat er ook nooit van te voren over. Maar nu jullie hebben verteld waarmee jullie bezig zijn, weet ik zeker dat hij er alles over wil weten. Gabby gaat Chinees halen in Pittsville, dus jullie kunnen rustig blijven eten. '

'Graag, ' zei Mark. 'Komt Aggie ook?'

'Uiteraard. '

'Ik wist niet dat ik Chinees ging halen, ' zei Gabby.

'Jij bent de uitverkorene, ' antwoordde haar stiefmoeder. 'O ja, meneer Laudermilch heeft gebeld. Hij vindt het goed als Mijn Paardenbloem de rest van de zomer hier in onze schuur logeert. Hij zegt dat je heel goed rijdt. '

Gabby keek met grote ogen naar Jack. 'Jij achterbaks mannetje! Dat had je me wel mogen vertellen!'

Hij lachte. 'Het was een verrassing En het was niet mijn idee, maar dat van je ouders. '

Gabby vloog op Gloria af en omhelsde haar. 'Bedankt, Gloria. Het is zo'n fijn paard. Ze is bijna even braaf als Bumper. Ik beloof dat ik goed voor haar zal zorgen. '

'Graag gedaan, Gabby. ' Gloria drukte haar tegen zich aan. 'Phil heeft het ook voor elkaar gekregen dat John Adams mag komen logeren, maar je moet ze allebei wel zelf verzorgen. Daarnaast moet je de jongens leren rijden. '

Gespeeld beledigd zei Gabby: 'Dan moet hij zeker elke dag hier komen. ' Ze wees op Jack.

'Hé!' zei hij gespeeld beledigd terug.

'Gaan jullie nou maar eerst de paarden halen en als Phil en de jongens dan terug zijn, kunnen jullie Chinees gaan halen, afgesproken?'

'Afgesproken!' riep Gabby opgetogen terwijl ze Jacks hand pakte en hem de kamer uit sleurde.

Gloria keek hen na. Toen wendde ze zich tot Mark en Gary en zei: 'Jullie kunnen best wel even doorgaan. Dan lees ik nog een stukje in Pluis manuscript. Na het eten is er vast nog genoeg tijd om het over Kessler en zijn schat te hebben. '

'Goed, ' zei Mark.

Ze gingen verder met hun werk en Gloria verdween naar boven. Ze dacht aan de sleutel die ze in haar zak had gestopt en ze was ervan overtuigd dat Mark hem ook nog niet was vergeten.

In de kleine bergruimte onder de trap hing een zwart ding aan de onderkant van de treden. Het ding luisterde en zuchtte toen. Het was tijd om te gaan. Het ding bewoog zich als een enorme spin; lange armen en benen leken als het ware aan de verschillende oppervlakken te kleven. Bij de plint gluurde het door de smalle kier. Het maakte zich klein en perste zich in de smalle opening. 'De sleutel, de sleutel, ' siste het zachtjes. Toen verdween het gniffelend door de kier.

 

8

 

Hij bevond zich aan de rand van de open plek, waar hij goed zichtbaar was voor het hof van de koningin. Hij minachtte de macht die ze bezat. Hij zocht de schaduw van de bomen weer op, hij, de waanzinnige van teder licht en zoete geur, en wachtte op zijn bediende. Het zwarte ding kwam aansluipen door het bos, stopte bij zijn meesters voeten en fluisterde hem iets toe.

Zijn meester keek naar het kleine masker van zwarte razernij, en zijn eigen gezichtsuitdrukking verried een al even grote razernij en waanzin. Zijn gave witte tanden accentueerden een beangstigende grijns, waarbij zijn blauwe ogen op een onmenselijke manier schitterden. 'Goed zo, goed zo, ' fluisterde hij zijn dienaar toe terwijl hij zijn kop beroerde op de manier waarop een mens een hond aait. Het aapachtige wezen kirde van opwinding onder de aanraking van zijn heer. 'Nu moet je teruggaan en wachten. En zodra het moment daar is, laten we ze het slot zien. '

Het wezen haastte zich terug door het bos, waarbij het zich zo snel verplaatste dat het niet waarneembaar was voor het menselijk oog.

Het lichtwezen spreidde zijn armen en tuurde de hemel af. Hij klapte eenmaal in zijn handen en onmiddellijk begon het boven het bos te donderen.

De bries die onverwacht over de heuvel heen joeg, deed de koningin opkijken om na te gaan wie de aanstichter van dit natuurgeweld was.

'Hoe durf je!' zei ze. Ze siste woedend, waarbij haar tanden zichtbaar werden, die net zo gaaf waren als die van de ander. Opnieuw was hij verdwenen. Ze wendde zich tot degene die naar haar knikte, die dezelfde verborgen angst in zich voelde opwellen. Nadat ze een teken had gegeven, begon de muziek weer, maar ditmaal klonken de noten een stuk minder vrolijk dan voor het gedonder. Allemaal wisten ze dat er maar een was die het in zijn hoofd zou halen op deze wijze de spot met hen te drijven. Alleen hij had die macht. Die wetenschap maakte het vooruitzicht op de aanstaande nacht een stuk onaangenamer.

 

9

 

Phil hield de deur open voor de jongens en riep: 'Hallo, daar zijn we weer!' Hij droeg een mand vol vis.

Gloria kwam uit de keuken en kneep demonstratief haar neus dicht. 'Snel, in de gootsteen met die troep!'

Phil en de jongens zetten hun vangst opzij; Gloria telde zeven vissen.

'Ik dacht dat jullie alleen maar wormen gingen verdrinken. Maar zo te zien hebben jullie je geamuseerd. '

De jongens glommen van trots.

Phil kuste Gloria op haar wang. 'Ik ga ze schoonmaken. Dat wil ik de jongens trouwens ook leren. '

Patrick keek verschrikt naar Phil. 'Brrrr. Vissendarmen!' Sean lachte.

'Jullie gaan nu eerst je handen wassen. Die darmen komen dadelijk wel, ' zei Gloria streng. 'Ik wil jullie eerst iets laten zien. '

Ze duwde hen de bijkeuken in en wachtte geduldig tot ze de vislucht van hun handen hadden gewassen. 'Ik wil dat jullie voor het eten schone kleren aandoen, maar eerst moeten jullie even meekomen. '

Ze ging hen voor naar de werkkamer van Phil en deed de deur open. Gabby riep: 'Verrassing!' en Aggie, Jack, Mark en Gary feliciteerden Phil in koor.

Phil schudde zijn hoofd. 'En ik hoopte nog wel dat iedereen het was vergeten. Ik heb er op deze leeftijd echt geen moeite mee er zo min mogelijk aandacht aan te besteden. '

Gloria schonk hem een afkeurende blik. Toen pas kreeg Phil de tekstverwerker in het oog, die met een grote, rode strik eromheen op zijn bureau stond. Wat krijgen we nou?' Hij nam plaats achter zijn bureau.

Van harte, paps!' zei Gabby terwijl ze hem een knuffel gaf.

Phil tuurde naar het lege scherm van de monitor en zweeg. Toen vroeg hij: 'Hoe werkt dit ding?'

'Jack weet er alles van. '

Aggie zei: 'Het lijkt de mijne wel, alleen heeft deze meer mogelijkheden. '

Phil lachte en stond op. 'Jij werkt toch op een oude Remington?'

'Mijn beste Phil, het is misschien grotendeels aan je voorbijgegaan, maar we leven in het computertijdperk. En laat je er niet door afschrikken. Zodra je gewend bent wil je nooit meer anders. En hier heb je nog iets met wat meer traditie. ' Ze overhandigde Phil een doosje. 'Gefeliciteerd, Philip. '

Phil opende het. Er zat een schitterende zilveren briefopener in. 'Aggie! Deze is van Henry geweest. Dat kan ik niet accepteren. '

'Tuurlijk kun je dat, sufferd. Ik leef niet zo lang meer, en ik ben gelukkiger als ik weet dat jij hem krijgt in plaats van de staat New York. ' Ze bekeek het prachtige voorwerp. 'Ik kocht hem voor Henry toen we in Mexico waren, op huwelijksreis. Daar is hij ook gemaakt. Je moet hem vaak poetsen. Het is puur zilver en hij slaat heel snel aan. ' Ze glimlachte. 'Echt waar, Philip, ik stel het op prijs als je hem aanneemt. '

Phil was oprecht ontroerd dat ze hem iets gaf dat ooit van haar man was geweest. 'Bedankt, ' zei hij en gaf haar een kus op haar wang.

De jongens kwamen achter Gabby staan en keken met een nieuwsgierige blik naar de computer. 'Zitten er ook spelletjes op?' vroeg Sean.

'Kun je erSpinnenjagerop spelen?' vroeg Patrick.

Jack lachte. 'Natuurlijk kun je er spelletjes op spelen... '

'Nee, daar komt niets van in!' zei Gloria. 'Dit cadeau is voor je vader en het is niet bedoeld om mee te spelen. Als hij ook verslaafd raakt aan die spelletjes voert hij nooit een klap meer uit. '

'Aaah, mam?' smeekte Patrick.

'Nee, vergeet het maar. En nu gaan jullie je opfrissen en schone kleren aantrekken. We eten over een halfuur. '

De jongens deden wat ze van hen verwachtte en verdwenen met luid gebonk de trap op om zich te gaan wassen en schone T-shirts aan te trekken.

Phil keek toe terwijl Jack hem uitlegde hoe de computer werkte. Jack liet hem de handboeken zien en zei: 'Als je in de problemen komt, dan kun je bellen... '

'Of je roept even in de richting van de schuur, ' onderbrak Gabby hem.

Phil lachte. 'Dat zal ik zeker doen. '

'Wil iemand iets drinken?' vroeg Gloria.

'Die opmerking is voor mij bedoeld, ' zei Gabby.

'Wat?'vroeg Phil.

'Ik moet eten halen. Bij Loo Fong. Ik ben over een kwartier terug. '

Toen Gabby was vertrokken, zei Gloria: 'Ga jij maar even met je cadeau spelen, Phil. Dan ga ik wel wat aan die vissen doen. '

Hij knikte en sloeg wat toetsen aan.

Omdat Gabby's Porsche 911 Turbo in Californië op haar terugkeer stond te wachten, nam ze de Pontiac van haar vader. Ze reed zoals gewoonlijk snel, maar niet onbeheerst snel. Ze had een hekel aan langzaam rijden. Het eten stond in twee kartonnen bakken op haar te wachten, en ze hoefde ze alleen maar op de achterbank te kwakken. Ze voerde een verboden u-bocht uit op McDermott Street en koerste in de richting van de weg die de plaatselijke bevolking een snelweg noemde, maar die in feite niet meer was dan een provinciale tweebaansweg. In Zuid-Californië was het allemaal zo anders. Op de snelweg reed ze tien kilometer per uur te hard, in de veronderstelling dat de plaatselijk politie haar daarvoor toch niet zou aanhouden. Toen ze vlak bij de afslag naar huis arriveerde, werd ze onverwacht verblind door een zonnestraal die tussen twee bomen op een heuvel in de verte door scheen. Ze wendde haar blik af en deed de zonneklep naar beneden. Toen ze weer in de richting van de ondergaande zon keek, puilden haar ogen bijna uit hun kassen. Op een heuvel in de verte stak iets af tegen de avondhemel.

Ze keerde met een schok terug naar de werkelijkheid toen het getoeter van de tegenligger tot haar doordrong. Ze trapte hard op de rem en de Pontiac slipte. Ze was ongemerkt op de linker weghelft beland en de bestuurder van de tegenligger wierp haar een woedende blik toe. Ze reed met bonzend hart de vluchtstrook op en zette de motor af. Ze haalde diep adem, controleerde of de dozen op de achterbank niet waren omgekieperd en reed toen naar huis.

Onderweg hield ze zichzelf voor dat ze het niet goed had gezien. Heel even had ze in de verte iets waargenomen dat eruitzag als een oude kar die werd voortgetrokken door een paard. Een vreemde herinnering kwam haar geest binnendrijven, maar was even snel weer verdwenen. Al wat ervan bleef hangen was de naam Wayland. Ze begreep volstrekt niet waarom er opeens tranen over haar wangen biggelden.

 

10

 

De volwassenen bleven na het avondeten in de zitkamer achter en de jongens keken televisie tot het bedtijd was. Jack en Gabby waren even in de schuur gaan kijken of alles goed was met de paarden van meneer Laudermilch, al was dat niet werkelijk nodig. Gabby had het plan opgevat een nieuw hek neer te zetten, dat vanaf de schuur het in het zuiden liggende weiland moest afgrenzen, zodat de paarden naar buiten konden wanneer ze maar wilden. Gloria had tegen Phil gezegd dat Gabby wel heel ver gaande plannen had voor iemand die al gauw weer zou terugkeren naar Californië. Phil had slechts zijn schouders opgehaald.

Gary zei: 'De kosten van zo'n hek zullen haar wel op andere gedachten brengen. '

Gloria en Phil moesten om die opmerking lachen. Mark en Gary keken elkaar aan en Aggie legde uit: 'Geld is geen probleem. '

Mark zei: 'Je hebt zeker een hoop verdiend met die Ruimtepiraten films, Phil?'

'Ze doet het niet van mijn geld. ' Mark keek hem niet-begrijpend aan en Phil zei: 'Gabby wil liever dat we het voor ons houden, maar ze heeft erg veel geld geërfd. '

Van de familie Larker, uit Phoenix, ' zei Aggie.

Mark knipperde met zijn ogen. 'O ja, Corinne Larker is natuurlijk haar moeder. '

Aggie knikte. 'En die is onterfd door Helen Larker, die alles heeft nagelaten aan Gabby. '

'Maar ze lijkt zo... '

Wat?' vroeg Phil.

Mark haalde zijn schouders op. 'Tja... gewoontjes. Helemaal niet wat je zou verwachten van zo'n rijk iemand. '

Gloria zei: 'Gabby heeft heel wat in haar bovenkamer. Ze wil er niet te veel mee te koop lopen. Toen ze op school zat, gaf ze maar heel weinig geld uit. Ze heeft zich aangeleerd met weinig geld rond te komen. Nu hoeft ze de notaris maar te bellen om een smak geld binnen te krijgen, maar nog altijd gebruikt ze die luxe alleen wanneer ze het echt nodig heeft. Ze heeft dat pas twee keer gedaan. De eerste keer was het om een paard te kopen, en de tweede keer voor haar Porsche, waarin ze altijd te hard rijdt. Verder geeft ze nauwelijks iets uit. Ze krijgt het geld in eigen beheer als ze gaat trouwen, of op haar vijfentwintigste verjaardag. '

'Mag ik vragen om hoeveel het gaat, ' vroeg Gary, 'of ben ik dan erg onbeschoft?'

'Ik ken het exacte bedrag niet, ' zei Phil. 'Maar het zijn behoorlijk wat miljoenen. '

'Nou, ' zei Gary, 'dan zal dat hek er wel van af kunnen. ' Hij grijnsde quasi onheilspellend. Wat zou het me kosten om een huurmoordenaar op Jack af te sturen?'

Iedereen lachte en Mark zei: 'Dat kun je beter aan Ellen vragen. Als jij achter Gabby aan gaat, dan huurt zij er eentje om achter jou aan te gaan. '

'Daar zou je weleens gelijk in kunnen hebben. '

'Wanneer ga je ons aan Ellen voorstellen, Gary?' informeerde Phil.

'Mark en ik nodigen jullie snel een keer uit en dan zorgen we ervoor dat zij er ook bij is. We waren voor vanavond eigenlijk niet uitgenodigd. Onze aanwezigheid is puur toeval. '

Phils wenkbrauwen gingen omhoog en Mark vertelde over de sleutel. Hij vertelde opnieuw zijn verhaal over Kessler en over de mogelijkheid van een schat. Toen hij klaar was zweeg iedereen even.

'Nou, nou, ' zei Phil. 'Een schat! En wat denk jij, Mark, bestaat hij werkelijk?'

'Ik sluit het niet uit. Kessler kwam uit Duitsland, zette een grote zaak op, vrijwel zonder ter plaatse vergaard geld, en leed de eerste twee jaar verlies. Het is heel duidelijk dat hij met een behoorlijke smak geld uit Duitsland hierheen is gekomen. Omdat in Duitsland nauwelijks iets over zijn handel en wandel te achterhalen is, valt er slechts te raden naar waar hij zijn geld vandaan heeft. Maar ik ontdekte iets in de bankarchieven in New York. Op de bankwissel die Kessler gebruikte om zijn eerste levering apparatuur te betalen stond de vreemde verklaring "fondsen gedekt in goud" vermeld. Hij heeft die rekening uiteindelijk betaald met winst uit zijn bedrijf. Voor zover ik het heb kunnen verifiëren, heeft hij het goud nooit aangesproken. '

'Vermoed je dat Kessler ergens in Duitsland een goudvoorraad heeft geplunderd en met behulp daarvan zijn fabriek heeft gefinancierd?'

'Het klinkt wel erg stom, hè, als je erover nadenkt, ' zei Mark. 'Ik moet eerst maar eens wat meer feiten zien te vinden, voor ik theorieën ga bedenken. Voorlopig heb ik niet eens voldoende materiaal voor een behoorlijke historische roman, en dus ook niet om dit stuk geschiedenis te staven. '

'En hoe zit het met die sleutel?' vroeg Gloria.

Mark kwam overeind. 'Als het je lukt de deur te vinden waarop die sleutel past, dan hebben we een goede kans iets meer aan de weet te komen over Frederick Kessler. Bijvoorbeeld wat zijn plotselinge rijkdom te maken had met die rare voorvallen in Duitsland. '

'En misschien vinden we dan ook die schat, ' voegde Gary eraan toe. 'Als hij tenminste bestaat. '

'We moesten maar eens opstappen, ' zei Mark. 'Als jullie het goedvinden, gaan we morgen verder met de boeken. '

'Natuurlijk, ' zei Phil, die meeliep tot aan de deur.

Toen ze waren vertrokken en Phil de kamer weer was binnengekomen, zei Gloria: 'Ik denk nog steeds dat hij meer weet dan hij loslaat. '

Aggie zei: 'Mark houdt ervan een beetje geheimzinnig te doen, maar hij doet geen vlieg kwaad, schatje. En afgezien daarvan, hij zit vol met dat soort prachtige, maar onwaarschijnlijke verhalen. '

Vind jij zijn verhaal onwaarschijnlijk?'

'Nee, ' zei Aggie. 'Maar Mark verzint er altijd van alles bij, ook wanneer hij maar over een paar feiten beschikt. Ik lees Marks werk graag, maar ik neem het meeste ervan met een korreltje zout. Hij is helemaal in de zevende hemel wanneer hij iets weet te achterhalen over oude vertellingen, en hij kan het niet uitstaan wanneer hij iets niet weet. Hij is bijna even erg als die Zwitser met zijn waanzinnige theorie over de goden die kosmonauten geweest zouden zijn. Van serieuze research moet Mark niet veel hebben. Hij krijgt vaak kritiek te verduren en meestal is die terecht.

Maar aan de andere kant heeft zijn werk ook briljante aspecten. Ik wil maar zeggen, het is geen kwakzalver. Hij heeft alleen meer weg van Indiana Jones dan Margaret Mead. ' Ze zweeg. 'Maar dat werpt vanzelf de vraag op wie je liever op pad zou sturen om op zoek te gaan naar een verborgen schat: Indiana Jones of Margaret Mead?' Ze stond op. 'Het begint laat te worden. Ik ga maar weer eens. Als er wonderen gebeuren, dan hoor ik dat graag van jullie. '

Ze vergezelden haar samen naar de deur en Phil liep met haar mee naar de schuur om Jack te halen. Gloria slenterde terug naar de televisiekamer en zei tegen de tweeling dat het de hoogste tijd was. Terwijl ze even later de trap opliep, bedacht ze dat ze er steeds meer van overtuigd raakte dat Mark haar maar heel weinig had verteld over waarnaar hij in werkelijkheid speurde.

Ze besloot op zoek te gaan naar de deur, of naar het slot van iets anders, iets waarop de sleutel in haar zak zou passen.