‘En toen gooide hij de deur achter zich dicht en was verdwenen…’ De volgende ochtend vertelde ik Erin en Angie bij Manatus de saga over Sigge de Heteroseksuele Seksgod, boven heel veel gebakken bacon en vrij sterke mimosa’s. ‘Wat is er toch mis met me?’
‘Het zal een schrale troost voor je zijn, maar het gaat alleen mis op het mannenfront.’ Erin knabbelde op een stukje toast. ‘Ik heb nog steeds geen idee wat je met Sadie hebt gedaan, maar ik heb met liefde en plezier de hotelrekening inclusief drieduizend dollar schade betaald. Ze vroeg zelfs nog om je nummer. Het angstaanjagende gerucht deed de ronde dat ze je aardig vond.’
‘Zeg nog eens wat meer van dit soort dingen,’ verzocht ik haar. ‘En vertel nog eens hoe geweldig ik ben.’
‘Je weet best dat ik je geweldig vind.’
Als het niet om werk ging, kon Erin uitstekend orders opvolgen.
‘En ik weet ook dat je er even over wilt nadenken, maar ik wil echt dat je voor me komt werken. Wat zou je ervan vinden om operations director te worden? Dat is een mooie titel voor iemand die iedereen opjut als ik er niet ben om dat te doen. We zouden om te beginnen drie dagen per week kunnen afspreken, zodat je er ook nog stylingklussen naast kunt doen.’
‘Gezien het feit dat ik geen betalende huisgenoot heb, kan ik eigenlijk geen nee zeggen, toch?’
‘Klopt,’ zei ze grijnzend. ‘Welkom in het team.’
‘O, mens, wat heb ik gedaan?’ Ik hief mijn mimosa als toost.
‘Yeah, pop, grote vergissing,’ zei Angela, en ze klonk haar glas tegen het mijne.
‘Jullie hebben echt helemaal elkaars uitdrukkingen overgenomen, hè?’ Erins glas voegde zich bij de andere glazen. ‘Over integratie gesproken.’
‘Misschien dat ik daarom niet oppikte dat Sigge hetero was,’ suggereerde ik. ‘Ik ben besmet door jouw beroerde gaydar.’
Angie hield afwerend haar handen omhoog. ‘Ik wil mezelf graag verdedigen, maar daar is geen beginnen aan. Ik heb een vreselijke staat van dienst op dat gebied en dit laatste akkefietje helpt ook bepaald niet. Maar luister nou eens, kun je hem niet gewoon alsnog bellen of zo?’
‘Nadat de goede man aankwam met bloemen voor een eerste date en ik hem onmiddellijk naar de slaapkamer leidde, waar ik hem beschuldigde van aanranding?’ Ik schudde mijn hoofd. ‘Volgens mij zitten we niet helemaal op dezelfde golflengte.’
‘Onvoorstelbaar dat hij bloemen bij zich had voor de eerste date.’ Erin slaakte een diepe zucht. ‘Een leuke vent brengt je bloemen en jij verknalt het – o, Lopez.’
‘Juist daarom dacht ik nog eens te meer dat hij homo was,’ jammerde ik, en ik liet mijn hoofd op de tafel vallen. ‘Welke hetero neemt er nu bloemen mee voor een eerste date? Hij heeft niet eens de kans gekregen om iets fout te doen!’
‘Preventieve bloemen,’ stelde Angie met een mond vol bacon vast. ‘Ik voel me verantwoordelijk.’
‘Je voelt je altijd overal verantwoordelijk voor,’ wees ik haar terecht. ‘En dat moeten we ook zo houden. Mijn problemen met mannen zijn eigenlijk altijd jouw schuld.’
‘Altijd?’ Ze keek me vragend aan.
‘Nou vooruit, voor vijfennegentig procent,’ gaf ik genadig toe. ‘Die andere vijf procent wijt ik aan de drank.’
Het was blijkbaar onmogelijk voor me om een maaltijd te verorberen zonder gestoord te worden door de telefoon. Ik was net toe aan mijn laatste hap frietjes toen mijn mobieltje tekeer ging in mijn tas. Het nummer herkende ik niet, maar aangezien ik geen weerstand kan bieden aan een buzzend mobieltje, nam ik toch op.
‘Sorry, geef me een paar seconden,’ zei ik tegen de anderen, en ik stond op.
‘Wat is ze toch onbehouwen,’ zei Erin luid terwijl Angie moest lachen. Soms moest ik mezelf er even aan herinneren waarom ik ook alweer met deze twee meiden bevriend was.
‘Hallo?’ Ik wendde mijn gezicht naar de zomerzon op Bleecker street en deed een paar stappen de stoep op. ‘Jenny hier.’
‘Met Sadie,’ klonk de stem aan de andere kant. ‘Ik heb eens zitten denken…’
Hoi, Sadie, hoe gaat-ie, dacht ik. We hebben elkaar gisteren voor het eerst ontmoet, maar laat dat je er vooral niet van weerhouden om meteen ter zake te komen.
‘Jij bent op zoek naar een huisgenoot,’ denderde ze door, zonder acht te slaan op de stilte aan mijn kant. Misschien klonk mijn stilte niet pissig genoeg? ‘En ik ben op zoek naar een appartement in New York?’
‘Je wilt mijn flat kopen?’ Ik voelde me zoals Sigge de avond ervoor had gekeken. ‘Ik ben de eigenaar niet, ik huur ’m alleen maar.’
‘Nee.’ Ze had het lef om afkeurende geluiden te maken. ‘Ik wil je nieuwe huisgenoot worden.’
Ik liet mijn verbijstering even stollen door niets te zeggen. Om eerlijk te zijn wist ik ook niet wat ik moest zeggen.
‘Wat bedoel je daar precies mee?’ vroeg ik om toch maar iets te zeggen.
‘Ik heb er goed over nagedacht,’ zei ze zakelijk. ‘In Miami heb ik een eigen appartement, maar daar ben ik nooit. En ik overweeg om weer parttime naar school te gaan. New York University heeft vrij veel begrip voor mensen met creatieve agenda’s. James Franco studeert er ook. Die is er enthousiast over.’
‘Ken je James Franco?’ vroeg ik wantrouwig.
‘Ja, een beetje.’
Ik probeerde mezelf te kalmeren.
‘En trouwens, jij bent de enige die ik ooit heb ontmoet die daadwerkelijk heeft geprobeerd om me te helpen, in plaats van me rond te commanderen.’ Ze klonk opeens een stuk zachtmoediger.
Dit meende ze toch hopelijk niet echt?
‘Hoor eens, Sadie, mijn flatje is bepaald niet chique of luxe,’ probeerde ik zo beleefd mogelijk uit te leggen. ‘Het is in Murray Hill, het is klein, de badkamer heeft geen bad. Ik ben bang dat je een beetje meer comfort gewend bent.’
‘Ik ben gewend aan hotelkamers, slapen in vliegtuigen en drie minuten lang in een rechte lijn lopen met een intense jetlag. Waarom denk je dat modellen op de catwalk altijd zo chagrijnig kijken?’
Ik fronste. Dit was een lastige kwestie. Niet haar vraag, maar haar verzoek. Ik nam aan dat ze zo chagrijnig keken omdat ze dezelfde relatie met roomijs hadden als Sadie.
‘En zoals ik al zei: ik ben eenzaam.’
Ik haat het als mensen me emotioneel chanteren, want daar ben ik niet tegen bestand.
‘Oké, laten we het maar gewoon proberen,’ zei ik, en ik had meteen al spijt van mijn beslissing. ‘Maar als je bij de eerste aanblik al griezelt, dan mag je meteen weer weg en zal ik je niets kwalijk nemen.’
‘Maak je geen zorgen,’ zei ze en klonk zowaar opgelucht. ‘Ik heb hier een ontzettend goed gevoel over. En mijn helderziende vindt het ook een prima plan.’
O, shit.
‘Ik sms je zo mijn e-mailadres, dan kun je me even alle details mailen. Trek ik morgen bij je in, gezellig!’
Ik spoorde niet. Het enige wat erger was voor je zelfvertrouwen dan samenwonen met een mannelijk én homoseksueel model, was een flat delen met een van de mooiste vrouwen ter wereld. Zeker als je net de knapste kerel op de hele planeet tegen je in het harnas hebt gejaagd door hem eerst voor homo uit te maken en vervolgens tegen zijn ongetwijfeld ook beeldschone ballen te schoppen.
‘Opwindend gesprek?’ informeerde Angie toen ik terugkeerde aan tafel.
‘Ik heb een nieuwe huisgenoot,’ kondigde ik aan.
‘O, wie is het?’ Vol verwachting keken ze me aan. O, de vreugde een flat te moeten delen. Het was eigenlijk zielig dat ze er alleen via mij van konden genieten, terwijl ze zelf lekker een eigen plek hadden.
‘Sadie Nixon,’ antwoordde ik terwijl ik volledig in beslag werd genomen door de zoutstrooier.
Het was verbijsterend dat ze er niet in bleven, de krengen stikten bijna van de lach.
Ik ben de eerste om toe te geven dat blind een huisgenoot nemen risico’s met zich meebrengt, maar het had in het verleden goed uitgepakt. Zoals Sadie al zei, ze reisde veel en zou er dus niet de hele tijd zijn. Misschien zouden we elkaar amper zien. Bovendien had ze geen problemen met de huur en de borg die ik had gevraagd, wat een bonuspuntje was. En zei ze niet dat ze James Franco kende?
Omdat alles vandaag toch al zo gek verliep, besloot ik terug naar huis te lopen. Ik hoefde nergens heen tot ik maandag voor Erin aan het werk zou gaan en het was een mooie dag. Een beetje koeler, een beetje meer wind, veel beter dan de hitte. Een uurtje wandelen door New York was precies wat ik nodig had. Ik liep noordwaarts, door de West Village tot Union Square en van daaruit oostwaarts. Omdat het daar een beetje saai werd, was ik genoodzaakt me tot mijn mobieltje te wenden. Ik weet niet meer hoe ik mijn tijd ooit doorkwam voordat ik een iPhone had. Waarschijnlijk dacht ik toen veel meer na over dingen. Mogelijk was er een verband tussen de dag dat ik een volgeling van Steve Jobs werd en de dag waarop ik mijn vaardigheid verloor om mensen in alle vormen en maten te kunnen duiden. Niets leek nu nog zin te hebben als er geen Apple-logo op zat.
Ik bladerde snel door mijn mails, mijn sms’jes en langs menu’s met spelletjes. Tot ik opeens helemaal onderaan mijn app-menu iets zag wat ik me niet herinnerde. O man, het was de app van OK Cupid. En hij flikkerde! Ik had berichtjes! Van mannen!
Mijn opwinding taande snel toen ik ontdekte dat de meeste berichtjes begonnen met ‘Hé lekkertje, leuke foto’ gepaard met veel te veel emoticons. Maar toch, ik was officieel blijkbaar toch nog begeerlijk voor dingen met een penis. Over resultaat gesproken. Maar waar was het berichtje van mijn droomman? O. O! Hij had gereageerd!
‘Jij kunt Oprah niet zijn,’ las ik hardop, ondanks de vreemde blikken die ik van voorbijgangers kreeg. ‘Want met Oprah heb ik nooit willen neu-’
Met een rood hoofd keek ik schichtig om me heen. Laat ik het erop houden dat hij bij het zien van Oprahs foto niet dezelfde biologische reactie kreeg als bij die van mij. Wat in zekere zin een compliment was, maar ook weer niet. AJJ78 was dus ook niet de ware.
Angie en ik hadden vage plannen gemaakt om elkaar later die avond ergens te treffen, maar ik had de hele middag voor mezelf. Ik wist dat ik die tijd zou moeten gebruiken om Sadies kamer eens goed schoon te maken, maar de sadist in me won het. Ze had gezegd dat ze geen luxe nodig had, dus waarom zou ik dan zo’n leugenachtige start maken? Ze nam het maar zoals het erbij lag. Hoewel het niet onredelijk zou zijn om even het toilet schoon te maken. Wat betekende dat ik wc-reiniger nodig had.
Op een of andere manier was de middag warmer geworden tijdens het laatste deel van mijn wandeling zodat ik rood en zweterig met de wc-reiniger mijn straat in liep, waar een onverwachte gast op het trapje naar de ingang zat te wachten. Van schrik liet ik de wc-reiniger vallen. Hij raapte de fles op. Jammer dat hij niet meteen even het hart uit mijn schoenen meepakte.
Het was Jeff.
‘Hé hoi.’ Hij overhandigde me de fles alsof hij vreesde dat ik zou gaan bijten. Huilen, ja, bijten, nee.
‘Hallo.’ Ik drukte de fles aan mijn boezem. Jeff, Jeff, Jeff. Bij mij op de stoep. Voor mijn flat. ‘Hoe is het?’
Ik wachtte op het moment dat hij op zijn knieën zou vallen om te vertellen dat Angela het helemaal bij het verkeerde eind had gehad wat betreft zijn verloving en dat hij hier was om voor altijd en eeuwig met mij samen te zijn, maar in plaats daarvan schuifelde hij een beetje heen en weer en speelde hij met zijn riem.
‘Heb je Angela recent nog gezien?’ vroeg hij toen.
‘Ja, net nog.’ Mijn mond was helemaal droog. Waarom was dit zo moeilijk? ‘We hebben samen gebruncht.’
‘O, ze kwam hier net nog langs, daar zei ze niets over.’ Hij knikte in zichzelf en ontweek mijn blik.
Er was geen tijd om te piekeren over hoe belabberd ik eruit zag, dus concentreerde ik me op voorkomen dat ik in tranen zou uitbarsten. Preventieve maatregelen. ‘Had dat gemoeten, dan?’
‘Eh, nee, niet echt.’ Hij haalde diep adem. ‘Ik eh… heb een nieuwtje.’
‘Je gaat bij het Vreemdelingenlegioen?’ Hysterie leek me opeens een heel aantrekkelijke optie. ‘Of je hebt ontdekt dat je op mannen valt? Een van de twee.’
‘Ehm, nee dus.’ Jeff beet op zijn lip en loerde schichtig naar me. ‘Ik ben verloofd.’
Ik stopte de wc-reiniger in mijn tas hoewel de fles te groot was en rommelde tegelijkertijd door alle zooi op zoek naar mijn sleutels. Waar waren die, verdomme nog aan toe? ‘Weet je, Jeff,’ zei ik. ‘Er is tegenwoordig een fantastische nieuwe uitvinding: de telefoon. Dit is nou typisch een telefoonnieuwtje. Waarom ga je niet lekker naar huis en laat je fijn een berichtje achter op mijn voicemail?’
‘Jenny, alsjeblieft.’ Hij wilde zijn hand op mijn arm leggen, maar huidcontact was me teveel. Met een ruk trok ik me terug, alsof het brandde.
‘Ik wilde met je praten,’ zei Jeff smekend. ‘Toe Jenny, luister even naar me.’
‘Eh, kom ik ongelegen?’ Een andere stem mengde zich in de stroom van gewelddadige gedachten die door mijn hersenpan raasde. Ik wist niet of ik nu zo kwaad was op Jeff of op mezelf, maar ik wist wel dat ik die nieuwe stem ergens van herkende.
Jeff was geen kleintje, maar Sigge torende desondanks boven hem uit. Hij was langer en blonder en hij was er. Het was te bizar voor woorden.
‘Sigge,’ zei ik en stopte even met graven naar mijn sleutels om naar de Zweedse god voor me te kijken. Was ik op weg naar huis misschien onder een bus terechtgekomen? ‘Hoi.’
‘Je vriend?’ informeerde Jeff.
‘Gaat je niets aan,’ zei ik.
Hoe kwam het dat ik hem drieëntwintig uur per dag wilde smeken om bij me terug te komen, terwijl ik hem op dit moment, nu hij daadwerkelijk voor me stond, eigenlijk alleen maar wilde slaan?
‘Zal ik later terugkomen?’ Sigge keek nog onzekerder dan de vorige dag, een hele prestatie.
Het kostte me een paar seconden om een houding te vinden. Het was tot nu toe geen slechte dag geweest. Ik had een nieuwe baan, ik had een nieuwe huisgenoot. Wilde ik mijn oude vriendje nog? Ja, eigenlijk wel. Maar om de verkeerde redenen.
Ik keek van Jeff naar Sigge en van Sigge naar Jeff.
Misschien moest ik voor de verandering mezelf eens goede raad geven.
‘Jeff, ik meen het,’ zei ik. ‘Bel me maar, ik kan op dit moment niet met je praten.’ Ik wendde me van hem af en hoorde hem zuchten. Daar brak mijn hart een beetje van, maar ik dwong mezelf naar Sigge te glimlachen. ‘Hoi, wat kan ik voor je doen?’
‘Ik kan ook later terugkomen,’ zei hij nog altijd aarzelend, met de implicatie dat het er dan nooit van zou komen. ‘Ik wilde alleen maar even mijn excuses aanbieden.’
‘Nergens voor nodig,’ zei ik met klem. ‘Ik meen het, ik wist alleen even niet hoe ik het had. Het was voor mij gemakkelijker om te geloven dat je homo was dan dat je met me uit wilde.’
‘Meen je dat nou?’ Er brak een lachje door. ‘Maar je bent hartstikke mooi. En grappig.’
‘En slim, getalenteerd en vindingrijk,’ vulde ik hem aan. ‘Maar dat kun jij allemaal nog niet weten. Ik ben gewoon een beetje uit mijn doen, de laatste tijd. Heb je zin om samen even wat te gaan drinken?’
Hij knikte en stak zijn arm uit. ‘Dat zou ik leuk vinden.’
Ik haalde diep adem en stak mijn arm door die van hem.
Dit zou een heel goede week gaan worden.