‘O, mijn god, Jenny – wat zie je eruit!’

Erin en ik waren al jaren vriendinnen, ik peinsde er niet over om me dat te laten zeggen. 

‘Hoi, Erin,’ zei ik tussen twee luchtkussen door. ‘Wat heb jij een dikke kont gekregen, zeg! Bevalt het je om getrouwd te zijn?’

‘Mijn kont is twee keer zo groot als vorig jaar om deze tijd en ik ben er fucking blij mee.’ Ze duwde een Bellini in mijn richting. ‘Wat is jouw excuus?’

‘Ik lig voortdurend in bed met knappe vreemde mannen,’ loog ik. ‘Tien orgasmen per nacht, dat hakt erin bij een meisje.’

Erin vernauwde haar ogen tot spleetjes, streek haar net geknipte blonde boblijn achter haar oren en schudde haar hoofd. ‘Schat,’ zei ze, en ze tikte met het platina van haar trouwring tegen haar glas, ‘mij maak je niets wijs. Als iemand hier hoognodig een beurt nodig heeft, ben jij het wel.’

‘O, dus ze heeft je al over haar laatste dating-drama verteld?’ Angela plofte in de lege stoel aan de overkant van de tafel en knikte me opgewekt toe. Haar lach verdween zodra ze mijn gezichtsuitdrukking zag. ‘Wat is er? Heb ik iets verkeerds gezegd?’

Erin schaterde en bestelde nog een rondje cocktails, hoewel het gewoon woensdag was en onze glazen nog vol waren. O, het moest het fijn zijn om een getrouwd pr-succesnummer in Manhattan te zijn…

‘Dus, stomme date?’ Ze had het fatsoen om te wachten tot we hadden besteld voor ze aan de volgende ronde van haar kruisverhoor begon, maar toen kon ze haar nieuwsgierigheid echt niet meer onderdrukken. ‘Vertel me alles.’

‘Ik ben blij dat mijn tragische liefdesleven jullie zo aangenaam bezighoudt.’ Hoewel ik depri was over mijn status als single kon ik niet ontkennen dat ik het heerlijk vond om het middelpunt van de aandacht te zijn en als je de enige single aan een tafel vol bezette meiden bent, heb je over belangstelling niet te klagen.

‘De lekkere nerd?’

‘Hij droeg een bril, ja.’ Ik fronste bij de definitie, het was een stereotypering van nerds. ‘Hij was alleen geen nerd, maar een pretentieuze kwal en een ontzettende loser.’

‘Hoezo dat?’ wilde Angela weten.

‘Hij had geen tv.’

‘Au.’

‘En hij was dol op Kierkegaard.’

‘Oh, nee!’

‘En hij zei dat vrouwen Ayn Rand niet begrijpen.’

‘Rode kaart,’ zei Erin beslist. ‘Liever kwijt dan rijk, maar toch: rot voor je, Jenny.’

‘Sorry, maar was Ayn Rand geen vrouw?’ Angela klonk verbaasd. 

‘Ze schreef het boek dat Robbie aan Baby probeerde te lenen in Dirty Dancing,’ legde Erin uit. 

‘Je bent uitgeweest met het Brooklynse equivalent van Enge Robbie?’ Treurig schudde Angela haar hoofd. ‘Onvoorstelbaar dat je zo diep bent gezonken.’

‘Sommige mensen doen ertoe en anderen niet,’ bevestigde ik. ‘Dus nee, hij was niet de ware.’

‘Had hij dan op zijn minst een Alfa Romeo?’ Erin kon het niet laten. ‘Dat is mijn favoriete auto op dit moment.’ 

Ik draaide een chocoladebruine krul om mijn vinger en probeerde niet aan haar begroeting te denken. Zag ik er echt zo beroerd uit? Misschien was mijn kleurtje een beetje vervaagd sinds in terug was uit LA en kon mijn haar wel even gepunt worden, maar mijn Ella Moss-zomerjurk was enig en wie hield er nu niet van gladiatorsandalen? Een snelle blik op mijn pedicure leerde me dat die nog steeds onbeschadigd was en ik droeg zelfs mascara. Als iemand zijn best had gedaan, was ik het wel. Ik kon het me niet veroorloven om met een shitty look het pand te verlaten. Je wist nooit wie je zou tegenkomen in deze stad. Laten we niet vergeten dat Ryan Reynolds weer single is.

‘Ik voel me verantwoordelijk, je hebt hem tenslotte op mijn feestje leren kennen.’ Erin glimlachte naar de serveerster die onze bestelling bracht. 

Snel en veel eten, geweldige tent. 

‘Laat me je koppelen aan een van de vrienden van Thomas.’

Thomas was Erins man, een van de weinige Wall Street-mensen die niet helemaal onderuit was gegaan tijdens de recessie. Niet dat mijn adresboek nu uitpuilde van financiële bobo’s. 

‘Misschien.’ Ik haalde diep adem en zette me schrap voor de onvermijdelijke reactie die mijn volgende uitspraak zou losmaken. ‘Ik had bedacht dat ik Jeff weer eens moest bellen.’

Het koor van afkeuring was luid en onverstaanbaar, maar de dames leken eenduidig van mening dat dit een slecht plan was. Zuchtend prikte ik in mijn eieren, opeens had ik niet meer zo’n trek.

‘Jenny, je weet dat Jeff bellen niet slim is,’ begon Erin de al vaker gevoerde discussie. 

‘Ja, maar het voelt alsof ik het toch moet doen.’

Eerlijk is eerlijk, dit was bekend terrein. Jeff en ik hadden ooit een relatie gehad en samengewoond. Een paar jaar geleden was het stukgelopen tussen ons, omdat ik zo stom was geweest een dronken slippertje op te biechten en hij helemaal was geflipt. Het was niet zo dat ik geen verantwoordelijkheid wilde nemen en ja, technisch gezien was ik vreemdgegaan. Maar a) ik was echt ladderzat geweest zodat ik niet wist wat ik deed en b) ik had het hem meteen verteld. Niet dat dit hielp, hij vertrouwde me niet meer en dat was zelfs nog pijnlijker dan als hij niet meer van me had gehouden. Want hij hield nog wel van me. En dat te weten, dat was het ergst. 

‘Jeff is voltooid verleden tijd, Jeff moet je niet meer willen, Jeff waggelt om vier uur ’s nachts over straat en zingt ‘Hopelessly Devoted’ in elke karaokebar in East Village.’ Erin schudde haar hoofd. ‘Laat hem los, joh.’

‘Maar wat als ik hem nu gewoon weer eens bel?’ stelde ik zwakjes voor, in de wetenschap dat ik mijn publiek tegen me had. ‘Of hem een berichtje stuur via Facebook?’

‘Ik zou het niet doen,’ zei Angie een beetje nerveus. ‘Ik zou het gewoon laten voor wat het is.’

Ik beet op mijn lip. ‘Woont dat meisje nog bij hem?’

Angela kon er ook niets aan doen, maar haar vriend woonde in hetzelfde gebouw als mijn ex. Wat dus betekende dat Angela nu in hetzelfde gebouw woonde als mijn ex. Fantastisch – maar niet heus….

‘Eh, ja.’ Ze tuurde naar haar hamburger en toen naar haar haarpunten. ‘Mijn haar mag wel weer eens gepunt worden. Zullen we kijken of we vanmiddag samen bij de kapper terecht kunnen?’

Ze was net zo goed in subtiel van onderwerp veranderen als Lindsay Lohan in winkeldiefstal is. Niet zo goed dus. ‘Wat weet jij wat ik niet weet?’ vroeg ik.

Ze schonk me een gepijnigde blik voor ze haar hoofd liet hangen om haar blauwe ogen achter haar blonde haar te verbergen. ‘Ze zijn verloofd. Ze hebben zich verloofd.’

Als Manhattan binnenrijden voelde als een teug frisse lucht, dan was dit vergelijkbaar met een stomp in mijn maag die me de adem benam. Het was alsof ik een trap kreeg van een nijdige muilezel. Rechtstreeks de rails op, terwijl er een intercity aankwam. Ik deed wat elk meisje zou doen bij dit soort nieuws: ik sloeg mijn Bellini achterover en begon meteen aan de tweede. 

‘Hij heeft haar een aanzoek gedaan?’ Met die vraag draaide ik het spreekwoordelijke mes in mijn rug nog een paar keer om. ‘Met een ring en zo?’

‘Ik neem aan van wel, ja.’ Met een goed gevoel voor drama trok ze haar schouders op tot haar oren. ‘Alex zei het tegen me. Hij stond gisteren met ze in de lift en ze droeg een ring.’

‘Het valt Alex op als een meisje een nieuwe ring draagt?’ informeerde Erin. ‘Denk erom, die vent moet je zien te houden, schat.’

‘Eén probleem tegelijk,’ zei ik, en ik hoorde dat mijn stem op standje licht hysterisch overschakelde. ‘Je weet zeker dat ze verloofd zijn? Ze is niet zomaar een goedkope sloerie die een ring draagt die op een verlovingsring líjkt?’

Afwerend hield Angie haar handen omhoog. ‘Beslist verloofd, ik ben alleen maar de boodschapper van het slechte nieuws, vermoord me niet. Sorry, het spijt me.’

Angie had gelijk, mijn eerste reactie neigde naar geweld. Ik wilde heel erg graag iemand slaan. Het was al een hele tijd geleden dat ik iemand een mep verkocht had, maar ik was het nog niet ontgroeid. Wat moest ik doen? De liefde van mijn leven had zich verloofd met een ander. Zoals ik het zag, had ik drie opties: hem smeken me weer in genade aan te nemen, mezelf blind janken of ze allebei omleggen. Smeken had me in het verleden nooit veel opgeleverd en hoewel ik die mannendief graag zou willen afrossen, was haar vermoorden ook wat overdreven. Bovendien was er een kansje dan Jeff me dat kwalijk zou nemen en helemaal geen oog zou hebben voor de romantiek van zo’n crime passionel. Dus restte me niets anders dan mezelf blind janken. Hmm. 

Nee, ik ging niet zitten snotteren bij deze lunch. De lunch was niet het gepaste moment om eens lekker uit te huilen. Ik zou later bij Saks wel een rustig hoekje vinden om daar te snikken boven een paar tassen van twaalfhonderd dollar. Wat ik nu nodig had, was een plan. Daar had een mens tenslotte vriendinnen voor. 

Ik schonk de anderen een kordaat knikje. ‘Dames, ik kan het me niet veroorloven om mezelf hier gek over te gaan zitten maken. Ik ga de boel aanpakken zoals de oude Jenny Lopez altijd deed. Wat zou Oprah doen? Ik heb een fantastisch netwerk, ik moet het alleen activeren, toch?’ 

‘Heel verstandig van je,’ antwoordde Angie. ‘Wat kunnen wij doen?’

Dit was mijn sterke punt. Opstaan na een gebroken hart. Gewoon doorgaan. Plannen maken. Ik kon dit best. Ondanks het feit dat ik zo ziek was dat ik bijna moest kokhalzen omdat de man van wie ik hield verloofd was. Met een ander. 

‘Jij regelt een date voor me,’ zei ik tegen Angie en prikte met mijn vork in haar richting om mijn woorden kracht bij te zetten. ‘Ik meen het, Angie – jij woont lekker samen met een sexy gitarist en je hebt nog niet één keer geprobeerd om me aan een van zijn vrienden te koppelen.’

‘Al zijn vrienden zijn klootzakken,’ meldde ze en zag kans de o’s in klootzakken eindeloos aan te houden. ‘Alsjeblieft, bespaar me dit.’

‘Nee, je regelt het maar.’ Dit was niet het moment om me dingen te weigeren. Ik was officieel zielig. Als ik ergens mijn zinnen op zette, dan zou het gebeuren ook. Waarop ik me naar Erin omdraaide. ‘En jij regelt een klus voor me,’ zei ik liefjes. ‘Wat het ook is, ik doe het.’

Terwijl Angela door de contacten in haar mobieltje scrolde, sloeg Erin haar ogen ten hemel, alsof daar een antwoord te vinden was. 

‘Oké, ik weet wel iets,’ zei ze, en haar gezicht vertoonde dezelfde benarde uitdrukking als dat van Angie. ‘Maar het is geen styling. Wel fashion, maar eerder event-management.’

‘Ik kan events managen!’ Ik sloeg zo hard op tafel dat de dop van de ketchup vloog. ‘Ik zweer het je, ik ben geweldig met events. Ik ben receptioniste geweest, weet je nog wel? Als dat geen organiseren is, weet ik het ook niet meer! Waar gaat hem om?’

Erin leek niet helemaal overtuigd. ‘We hebben een nieuw modehuis als klant, Boyd & Norrell. En die hebben Sadie Nixon weten te strikken als nieuw gezicht en vertegenwoordiger. 

‘Het model?’

‘Het supermodel,’ corrigeerde Erin. ‘Het Victoria’s Secret-model, de Maybelline-ambassadeur en – als ik op de geruchten moet afgaan – het grootste kreng aller tijden.’

Ik haalde mijn schouders op. ‘Dus ze is een lastpost, dat zijn die meiden allemaal. Dat krijg je ervan als je in zeven jaar niet meer dan één doosje zoetjes eet. Wat kan ik voor je doen?’

‘Ik heb iemand nodig die haar kan begeleiden bij de presentatie aanstaande vrijdag.’ Erin pakte haar mobieltje en haalde een mailtje tevoorschijn. ‘Ik stuur even alle details naar je door. Je pikt haar op bij haar hotel, brengt haar naar het event, verzekert je ervan dat ze ruim op tijd is voor de doorpas en zorgt dat ze te eten en te drinken heeft, ook als ze alleen maar zoetjes consumeert. Je voornaamste taak is ervoor te zorgen dat ze niets geks doet totdat haar taak erop zit.’

Kom op, hoe moeilijk kon dit zijn? Ik heb uitstekende sociale vaardigheden en ik ben dol op mode. Een dagje betaald gezelschap voor een model zijn? Eitje. Hoe veeleisender ze was, hoe minder tijd ik had om te mokken, dus het kon niet mooier. 

‘Ik heb altijd extra hulp nodig bij events,’ zei Erin bedrukt, ‘maar geloof me – leuk is het niet. De druk is enorm, iedereen loopt te stressen en de meeste mensen zijn eikels en dan heb ik het ook over mezelf.’

Ik boog me naar haar toe en legde even mijn hand over de hare. ‘Pop, ik heb je op je ergst gezien en mij maak je niet bang.’

Ze draaide haar hand om en kneep even in de mijne. ‘Pop, je weet niet waar je het over hebt en je weet niet waar je aan begint.’

Na de lunch nam Erin een taxi naar haar kantoor en gingen Angela en ik met de metro terug naar Williamsburg. Als mijn luie dagen dan waren geteld, wilde ik nog even genieten van mijn laatste lakse uren. En waar kon dat beter dan in de zwoelste buurt ter wereld? Angie mocht graag doen alsof de wijk uitsluitend bevolkt werd door artiesten en trendsetters, maar ik zag alleen maar twee dozijn blanke jongens van in de twintig in te strakke jeans, die allemaal door hun ouders onderhouden werden. Onwillekeurig vroeg ik me af of er misschien een paar single waren – zo wanhopig was ik dus al. Toen we twee misselijkmakende hoorntjes ijs in ons bezit hadden, namen we plaats op het bankje voor de ijssalon om naar de gekken van Bedford Avenue te kijken. 

‘Gaat het een beetje, qua Jeff?’ vroeg Angela. ‘Ik kan niet zo goed inschatten of je je alleen groot hield voor Erin.’

‘Erin staat niet erg ruimdenkend tegenover mijn kwesties met Jeff,’ gaf ik toe. ‘Maar wat kan ik eraan doen? Misschien dat ik er toch nog niet echt overheen ben?’

Ze schonk me haar beste meelevende blik. Die ging een beetje de mist in door het chocolade-ijs op haar neus, maar ik had het hart niet om dat tegen haar te zeggen. 

‘Misschien is het maar beter zo,’ suggereerde ze. ‘Nu kun je er eindelijk een streep onder zetten.’

‘Ja, misschien.’ Dit was geen goed moment om erover te praten. Als het daadwerkelijk tot me doordrong dat Jeff écht een ander had, zou er waarschijnlijk een complete emotionele meltdown plaatsvinden die ik liever thuis onderging. Ik hoopte dat het verdriet met een pinot noir, mijn Vampire Diaries-dvd en Ian Somerhalder wat minder hard zou aankomen. 

‘Dus namen, rugnummers, Facebook-profielen, telefoonnummers,’ somde ik op. ‘Denk niet te snel dat iemand niet goed genoeg is, voor het eerst van mijn leven ligt de lat echt laag.’

‘Jenny, ik moet je eerlijk zeggen dat ik zelfs als je al mijn Ben & Jerry’s-ijs had opgegeten, de drankkast had drooggelegd en op mijn iBook op zoek was gegaan naar homoporno, nog niet op het idee was gekomen om je aan een van Alex’ vrienden te koppelen,’ zei Angie. ‘Degenen die sporadisch wat menselijke trekjes vertonen zijn al bezet en de rest is walgelijk, valt op mannen of is gewoon door en door slecht.’

‘Doe mij maar door en door slecht,’ zei ik. ‘Slecht kan best hot zijn.’

‘Je wilt een slechte vent? Staat dat ook op je Match.com-profiel?’ Angie speelde met de rafelende zomen van haar tas omdat ze geen oogcontact wilde maken met de man die voor ons zijn pas had ingehouden. Terwijl hij met zijn hardloopbroekje uit de jaren zeventig, smokingshirt en een vlinderdasje toch juist om aandacht leek te schreeuwen. Ik snapte niet hoe ze het uithield in deze idiote buurt. 

‘Ik ben op zoek naar iemand die leuk, slim, grappig en geweldig is,’ verklaarde ik. ‘Maar die types zijn schaars. En iedereen weet dat je sneller aan de man komt als je al een man hebt. Bovendien weet je best dat ik niet op Match.com sta – veel te deprimerend.’

‘Dus leuk, slim, grappig en geweldig,’ vatte Angie samen. ‘Verder nog iets?’

‘Lang zou niet verkeerd zijn.’ Ik sloot mijn ogen om me mijn droomman voor de geest te halen. ‘Blond, gebruind. Knap, maar niet volmaakt. Misschien heeft hij een scheve tand, zoiets, weet je wel?’ 

‘Maar niet iets waardoor hij uit de categorie knapperds valt?’

‘O, god, nee,’ zei ik, nog altijd met mijn ogen dicht. ‘Weet niet, misschien is hij architect of zoiets. Of leraar. In ieder geval iets waar hij enthousiast over is.’

‘Nog voorkeur voor een locatie?’

Ik rimpelde mijn neus. ‘Ik wil niet kieskeurig zijn, maar Manhattan zou wel erg goed uitkomen.’

‘O, moet je horen!’ Angie klonk verrukt. ‘Alex heeft een vriend die aan al je eisen voldoet!’

‘O ja?’ Ik opende mijn ogen en zag haar uitgestreken smoel. 

‘Nee, natuurlijk niet!’

‘Kreng.’

In stilte aten we ons ijsje voor het zou wegsmelten. Het was superwarm voor de tijd van het jaar, maar ik kon het goed hebben. In tegenstelling tot Angie, die er tussen mei en september altijd uitzag alsof ze elk moment van haar stokje kon gaan. 

‘Heb je al een advertentie voor een huisgenoot op Craigslist gezet?’ veranderde Angie succesvol van onderwerp. ‘Je kunt je de flat in je eentje niet veroorloven, al helemaal niet als je geen werk hebt.’

‘Je weet me altijd zo lekker op te kikkeren,’ merkte ik zuur op. ‘Nee, ik heb nog geen advertentie gezet.’ Onze wederzijdse vriendin Vanessa had de logeerkamer gehuurd in wat voorheen ‘onze flat’ was, maar sinds die was vertrokken, woonde ik er in mijn eentje. Hoorde ik daar aanzwellende violen? ‘Ik hoopte eigenlijk dat ik spontaan iemand zou vinden, een vriendin van een vriendin of zo, iemand die min of meer bekend is. Ik ben als de dood dat ik straks opgescheept zit met de Craigslist Killer als huisgenoot.’

‘Volgens mij hield die vooral huis op Long Island,’ zei Angie geruststellend. ‘Hoewel je wel relatief dichtbij Grand Central zit, dus forenzen zou voor hem haalbaar zijn.’

‘Dat is waar,’ beaamde ik. ‘Ik heb altijd mazzel gehad, hè? Met vriendinnen van vriendinnen en zo.’

‘Of volkomen vreemden die net in Amerika zijn aangekomen?’

We wisselden een veelzeggende blik, zo was het met ons gegaan. 

‘Sorry, mag ik even wat vragen?’

Een zwaar accent verstoorde het moment, maar dat vond ik niet erg, want toen ik opkeek stond daar een van de mooiste mannen die ik ooit had gezien. Op kruishoogte. Zwarte skinny jeans gingen over in een vaal denim shirt. De bovenste twee knoopjes stonden open en toonden een smaakvol gebruinde borstkas. En die zat weer vast aan een wonderschoon gezicht. Stevige kaak, zijdeachtig blond haar. 

‘O,’ hoorde ik mezelf hardop zuchten. Angie porde me hard in mijn ribben. Ik liet mijn ijsje vallen. De man glimlachte. Als je het mij vroeg stonden al deze gebeurtenissen duidelijk met elkaar in verband. 

‘Sorry, ik wilde jullie niet storen.’ De zon die door zijn bijna witblonde haar scheen, maakte het onmogelijk te geloven dat het hier niet om een god ging. ‘Ik hoorde jullie praten en ik moest me even inmengen.’

‘Hoezo, moet je dat?’

Angie had duidelijk het memo niet gekregen waarop stond dat er bij knappe kerels nooit reden tot wantrouwen is. 

‘Ja, ik ben nog maar net in New York, ik kom uit Zweden,’ zei hij. ‘Ik ben model.’

Goddank had hij haar sarcasme niet opgemerkt. Ik wendde me lachend tot Angie, met ogen als schoteltjes. Heel blije schoteltjes. ‘Hij is model,’ herhaalde ik. 

Het model ging verder. ‘Mijn naam is Sigge en tot nu toe heb ik nog niemand ontmoet, behalve de andere modellen in het appartement waar ik nu tijdelijk zit. Maar ik begrijp dat jij degene bent bij wie je moet zijn als je nieuw bent in dit land en vrienden zoekt?’

Het was niet de meest originele versierpoging aller tijden, maar verdomme zeg, de knul was ook maar model, hij moest roeien met de riemen die hij had. 

‘Dat klopt.’ Als dit een cadeautje van mijn karma was om mijn leven weer op de rails te krijgen na Angies mededeling over Jeff, dan kon ik er prima mee leven. ‘En ik heb ook nog het een en ander aan onroerend goed te bieden. Dus als je nog iemand weet die een kamer zoekt, dan heb ik er nog eentje over.’

‘Ja.’ Sigge keek verrukt. ‘Dat ving ik op toen ik net uit de nagelstudio kwam. Ik ben op zoek naar woonruimte.’

Dat sloeg mijn hoop acuut de grond in. Gebroken hart. Alles was meteen duidelijk. Deze gast zocht alleen een kamer, hij was niet specifiek op zoek naar mij, voor altijd en eeuwig aan zijn zij.

‘Mag ik misschien je telefoonnummer?’ Hij keek zo hoopvol dat ik probeerde te verbergen hoe graag ik wilde opstaan om mijn karma een schop te verkopen. Niet cool, karma. Dit was helemaal niet cool. 

‘Tuurlijk.’ Ik krabbelde mijn nummer op het bonnetje van de ijssalon en overhandigde het papiertje met wat ik nog aan lach bij elkaar kon schrapen. ‘Bel maar als je de kamer even wilt zien.’

‘O. En hoe heet jij?’ 

Hij keek oprecht blij. Ik zou gewoonweg betaald moeten worden voor de manier waarop ik nieuwkomers in New York welkom heette. ‘Jenny. Jenny Lopez.’

Ongemakkelijk moment. 

‘Zoals de zangeres!’ Hij propte het papiertje in zijn kontzak. ‘Ik vind haar echt fantastisch.’

‘Ja, ze is fantastisch.’

Ooit, als ik de nieuwe, hippe, hotte Oprah was, zou ik de producers van American Idol kapotmaken omdat ze de carrière van dat afgrijselijke mens nieuw leven hadden ingeblazen. Hoe leuk je ook bent, het hele effect valt weg als elke vent aan wie je je voorstelt je onmiddellijk vergelijkt met iemand die al eens is uitgeroepen tot mooiste vrouw ter wereld door People.

‘Ik ben zo blij dat ik hier mijn manicure heb laten doen.’ Hij boog voorover om me op de wang te kussen. Dat was vrijpostig, maar vooruit – als we huisgenoten zouden worden… ‘Ik bel je.’

‘Ik hoor het wel.’

Zodra Sigges volmaakte kont om de hoek was verdwenen, kreeg Angie de slappe lach. ‘O, meid,’ zei ze hysterisch giechelend. ‘Laat je nu echt een gay model bij je intrekken die meer belangstelling heeft voor zijn nagelriemen dan jij voor die van jou?’

‘Ik geef echt wel om mijn nagelriemen,’ zei ik pruilend en bestudeerde mijn manicure. ‘En hoe kom je erbij dat hij gay is?’

Afgezien dan van het feit dat hij modellenwerk doet, van Jennifer Lopez houdt en dat elke homo in Williamsburg hem verlekkerd had nagekeken. 

‘Wil je echt dat ik die vraag beantwoord?’ informeerde Angie.

Nee, eigenlijk niet. 

Ze keek naar mijn ijsje dat inmiddels was weggesmolten op het trottoir en overhandigde me de overblijfselen van haar hoorntje. 

‘Ik dacht echt dat het universum je voor de verandering een keertje tegemoet wilde komen,’ zei ze. ‘Toen hij voor ons stond, pieste ik bijna in mijn broek. Lang, blond, gebruind. Overduidelijk te knap, maar toch – het was precies de man die je net omschreef.’

‘Ik vraag, de kosmos draait,’ beaamde ik. ‘Volgende keer moet ik ook even duidelijk melden dat-ie hetero moet zijn. 

Angela knikte. ‘Dat zou handig zijn.’