6

Ik wist niet waar ik meer lol in had. Aan de ene kant was er de bijna epische bevrediging vanwege het feit dat ik Sadie uit haar hotelkamer had weten te lokken. Aan de andere kant was er de verbijsterde blik van chauffeur Chris toen we instapten en ik hem vroeg om naar 60th en Lexington te rijden. Sadie zat rustig naast me op de achterbank, haar lange benen onder zich gevouwen, haar blik gefixeerd op het schermpje van haar telefoon. Hoewel ik nog niet alle details had, vermoedde ik dat we ons nog in de eerste vierentwintig uur van de break-up bevonden. Dit was de gevaarlijkste fase, waarin de kans het grootst was dat ze hem zou gaan bellen of een steen door zijn raam zou gooien of naar een vreemd land zou vliegen. Dit waren slechts een paar voorbeelden die me te binnen schoten van mogelijke reacties op acuut liefdesverdriet. Die steen heb ik zelf ooit gegooid. 

‘Het duurt niet lang.’ Ik stapte uit en knipoogde even naar Chris. ‘Laat mij maar even.’

‘Ik moet het je nageven, je hebt wel wat,’ zei hij, en hij tikte even aan zijn pet. ‘Je hebt meer ballen dan ik.’

Kijk, dit was een compliment waar ik wat mee kon.

Sadie zat ongemakkelijk aan het kleine tafeltje in de mini-ijssalon en speelde afwezig met haar paardenstaart. Zelfs behuild en met badhaar zag ze er nog goed uit. Elk meisje in haar staat zou zich het liefst zo snel mogelijk op roomijs storten en daarvoor zaten we op de juiste plek. 

‘Niemand kijkt naar me. Iedereen kijkt altijd naar me,’ merkte ze op nadat de ober twee glazen water op ons tafeltje had geknald en er een paar menu’s naast had gesmeten. Deze tent stond niet bekend om de fantastische service. 

‘Ik wil je niet voor het hoofd stoten, liefje, maar je bent dan ook niet het lekkerste ding hier.’ Ik bekeek het menu. ‘Waar heb je zin in?’

Het vanzelfsprekende antwoord op deze vraag was voor een net teruggetreden en net gedumpt supermodel natuurlijk ‘alles’. Ditmaal hapte Sadie echter niet. Haar ogen werden niet groot als schoteltjes, ze maakte niet het bovenste knoopje van haar jeans alvast los en riep niet: ‘Gooi maar vol.’ In plaats daarvan deinsde ze even terug en duwde het menu van zich af. 

‘Doe mij maar een cola light,’ zei ze. ‘En misschien kunnen we wat delen?’

Aha. 

‘Wat je maar wilt.’ Ik trok het internationaal geldende ‘we willen bestellen’-gezicht tegen de chagrijnige ober die onwelwillend naar ons toe slofte. ‘We willen graag een cola light, een warme chocolademelk met bevroren pepermuntijs en de bananasplit.’ Vervolgens wendde ik me weer tot Sadie. ‘Vertel eens, wat is er nu precies gebeurd?’

Ze had weinig aanmoediging nodig, zoals de meeste celebs. Raar, maar dat hadden ze allemaal gemeen. Mensen willen met hen optrekken en bij hen in het gevlei komen, maar het kan ze nooit iets schelen wat ze te zeggen hadden. En daarom worden celebs zulke eikels. Ik zou ook niet gezelliger worden van een stelletje jaknikkers die aan mijn lippen hingen, maar nooit echt geïnteresseerd waren. Zodra iemand een aanzet tot een echt gesprek geeft, grijpen de meeste celebs die kans met beide handen aan, vooral modellen. Daarom gaan de meeste celebs volgens mij in therapie. Dan hebben ze tenminste één uur per week waarin iemand verplicht is naar hen te luisteren. 

‘We hadden een paar maanden verkering,’ zei Sadie, en ze bestudeerde haar nagelriemen terwijl ze sprak. Dat was beslist een teken dat het haar ernst was. ‘We hebben elkaar leren kennen op een feestje. Hij was echt te gek. We hebben de hele avond samen shotjes gedronken en daarna zijn we naar zijn appartement gegaan.’

Dit was overduidelijk het meest romantische verhaal dat ik ooit had gehoord. 

‘Wat voor feestje?’ vroeg ik met geveinsde onschuld. 

‘Weet ik niet meer.’

‘Waar was het?’

‘Geen idee.’

Dit zou niet al te lastig worden. Alles stond weliswaar nog op losse schroeven, maar als deze man echt de liefde van haar leven was, zou ze zich elke seconde van hun eerste ontmoeting hebben herinnerd, of ze dat nu wilde of niet.

‘Dus jullie kwamen elkaar tegen op dat feestje, en toen?’ Ik keek uit naar onze bestelling, het was zaak om tot de kern van de liefdesbreuk te komen voor we konden overgaan op fase drie. 

‘We waren onafscheidelijk.’ Sadie glimlachte bij de herinnering. ‘Een paar dagen lang zijn we niet eens zijn appartement uitgeweest, maar toen kreeg hij problemen met zijn coach en moest hij weg. Ik had me nog nooit zo gelukkig gevoeld.’

‘Hoe oud ben je, Sadie?’ Ik dronk wat water. Een goede therapeut zorgt dat ze alle feiten heeft voor ze tot een oordeel komt. 

‘Zesentwintig,’ zei ze klaaglijk. ‘Ik weet het, ik ben al zo oud, praktisch antiek. Als ik nog twee jaar als topmodel heb, is het veel. Daarna ben ik alleen nog geschikt voor Ann Taylor Loft en rimpelcrème. Daarom leek het me wel een goed plan om met een basketballer te trouwen.’

‘Hij heeft je ten huwelijk gevraagd?’ Alleen bovenmenselijke beheersing kon me ervan weerhouden over de tafel te buigen en haar hard in haar gezicht te stompen. Dit was me de uitdaging wel, precies wat ik nodig had. Als ik hier als winnaar uit de strijd kwam, zou ik alles aankunnen.’

‘Niet met zoveel woorden,’ gaf ze toe. ‘Hij zei, nou ja, je weet wel, andere dingen over… ons. En ik dacht dat hij daarmee bedoelde dat hij en ik voor altijd samen zouden zijn.’

De blos op haar wangen deed vermoeden dat dit geen woorden waren die je in een witte jurk in de kerk zou kunnen herhalen.

‘Dus, we hebben het over een kerel met wie je een paar maanden wat hebt gehad na een feestje dat je je niet meer kunt herinneren,’ vatte ik samen. ‘En die kerel heeft ook nog eens gezegd dat hij je dom vindt en niet respecteert. En dat is je zielsverwant?’

Ze had tenminste nog het fatsoen om gegeneerd te kijken toen ze knikte. 

‘Nou, in dat geval moet je je carrière inderdaad onmiddellijk opgeven.’ Met een volmaakt gevoel voor timing arriveerden de lekkernijen. Vooral de bananasplit mocht er zijn, ik had nog nooit zoiets obsceens gezien. Het ding zag eruit alsof een stel engelen, eenhoorns en het kindje Jezus de hele Kerst bezig waren geweest met de fabricage, waarna de Troetelbeertjes er nog wat glitter over hadden gestrooid. Zelfs ik deinsde even terug, maar dit was niet het moment om zwakte te tonen – mijn maag moest nu bewijzen waar al die jaren training goed voor waren geweest. Mijn eer stond op het spel en het was al na elven – ik had geen seconde te verliezen. 

‘Gewoon met alles kappen,’ vervolgde ik ferm tegen Sadie. ‘En dan bewijzen dat je echt niet zomaar een dom model bent.’ Ik pakte mijn lepel en dook rechtstreeks in de hopen ijs, slagroom, chocoladesaus en vermoedelijk banaan, al was die niet direct zichtbaar onder alle zaligheden. 

‘Ik ben niet dom,’ mompelde ze verontwaardigd, pakte ook haar lepel en keek er vol verwarring naar. ‘Ik ben toegelaten op een paar goede scholen. Ik kon er niet heen, maar ik was wel aangenomen.’

‘Tuurlijk,’ knikte ik, en ik maalde opgewekt suikernootjes weg. 

‘Echt waar!’ Bevreesd prikte ze in de slagroom. ‘Ik had naar Wesleyan gekund, maar ik heb voor het modellenwerk gekozen. Ik ben niet dom.’

‘Wesleyan is een hartstikke goede school,’ beaamde ik. En dit was een hartstikke goede bananasplit. Ik moest hier vaker mijn listen en lagen ten uitvoer brengen. ‘Dus je moet je modellenwerk destijds wel hartstikke leuk hebben gevonden.’

‘Ik vind het nog steeds leuk.’ Sadie legde haar lepel neer en pakte in plaats daarvan haar cola light. ‘Mensen vinden het stom, maar ik vind het te gek. Ik mag heel veel reizen, ik ontmoet een heleboel interessante mensen en ik ben dol op mode. Als ik ermee stop, wil ik mijn eigen kledinglijn beginnen. Verantwoord ondernemen, weet je wel? Alles netjes organisch en biologisch, maar dan voor een welgestelde doelgroep – ik heb er al over gesproken met de zusjes Olsen.’

‘Nou, dit is een prima moment om daarmee te beginnen.’ Ik lachte haar stralend toe. ‘Waarom bel je Mary-Kate straks niet?’

‘Ja…’

En daarmee waren we in fase drie beland. 

‘Enig dat we elkaar hebben ontmoet,’ vervolgde ik. ‘Ik vind het altijd te gek om mensen te leren kennen die op het punt staan het roer helemaal om te gooien. Zo inspirerend! En ik weet zekere dat die Bry van jou al zijn woorden zal terugnemen als hij hoort dat je gestopt bent met modellenwerk.’

‘Ja…’

‘Helemaal gekapt. Voor altijd.’

‘Ja…’

‘Want hij heeft natuurlijk wel door dat dit een enorm offer van jouw kant is. Ik wil maar zeggen; je hebt Wesleyan opgegeven voor je modellencarrière die je nu opgeeft voor hem – wauw!’

Blijmoedig bleef ik mezelf naar een vroege dood eten terwijl Sadie het rietje van haar cola alle kanten op boog. 

Toen ik goed misselijk was, keek ik op. ‘Mag ik je wat vragen?’

Ze haalde haar schouders op. 

‘Denk je dat hij het basketballen voor jou zou opgeven?’

Ze zette even grote ogen op en keek me toen beteuterd aan. 

‘Jij vindt ook dat ik stom ben.’ Sadie pakte haar lepel weer en schepte er een fikse portie ijs op. ‘Ik ben verdomme ook achterlijk.’

‘Doe niet zo raar, natuurlijk niet,’ zei ik mild. Naderden we een doorbraak? 

‘Wel waar.’ Ze staarde naar haar lepel waar het ijs vanaf begon te smelten. ‘Ik bedoel, natuurlijk niet. Ik weet ook wel dat je me gewoon aan het bespelen bent. En ik weet ook dat ik een droomleven heb. Ik mag modellenwerk doen en ik verdien daar een dikke boterham mee. Ik ben niet zo’n meisje dat met nog acht anderen in een flatje woont en als serveerster moet werken om catwalkshows in de provincie te kunnen lopen.’

‘Gelukkig ben je niet alleen slim, maar heb je ook zelfkennis,’ zei ik prijzend. ‘Welke studierichting zou je aan Wesleyan hebben gekozen?’

‘Engels,’ zei ze met een flauw lachje. ‘Maar ik heb bewust gekozen voor modellenwerk in plaats van een opleiding. En ik hou echt van Bry. Nou ja, ik híéld in elk geval van hem. En nog steeds wel.’

‘Echt waar?’ vroeg ik. ‘Ook als je diep in je hart kijkt?’

‘Het verbaast me dat je denkt dat ik een hart heb,’ merkte ze sarcastisch op. ‘Hebben ze je niet voor me gewaarschuwd?’ Ze haalde haar schouders op. ‘Het is makkelijker om overeind te blijven als model als je je als een kreng gedraagt. Mensen verwachten het van je en je blijft nooit langer dan een paar dagen op één plek. Als mensen me niet mogen, kan ik me ook niet aan hen hechten.’

Hoewel ik op het randje van overgeven stond, nam ik een slokje van de pepermuntchocolade. ‘Dus je bent helemaal niet zo’n kreng?’ 

‘O, best wel.’ Ze schonk me een echte lach, die ik onmiddellijk herkende van een lipstickcommercial. ‘De werkelijkheid is meestal nog gekker dan fictie, toch? Maar ik hield van hem. Ik heb nooit een echt vriendje gehad, er was gewoon geen tijd voor. De afgelopen maanden waren te gek. Hij had aandacht voor me, hij was lief voor me – ik dacht dat hij om me gaf.’

‘Liefje, daar zijn we allemaal wel eens ingetrapt.’ Ik hield wijselijk voor me dat ik vierentwintig uur eerder in dezelfde val was gelopen. ‘Maar iemand die zulke nare dingen tegen je heeft gezegd, is zo’n geweldige vriendin als jij niet waard. Je kunt die fantastische carrière niet opzij zetten voor zo’n lor van een vent.’

Sadie keek me aan en legde haar lepel terug in het schaaltje. ‘Ik wil niet meer alleen zijn,’ fluisterde ze sip. ‘Ik ben zo eenzaam.’

Ik pakte haar hand en gaf er een kneepje in. ‘Waar ging die ruzie eigenlijk om, als ik vragen mag?’

Haar lach werd bitterzoet. ‘Ik zei tegen hem dat ik van hem hield,’ zei ze. ‘Daarom hakte zijn reactie er zo in. Onvoorstelbaar: ik zeg dat ik van hem hou en hij kraakt me meteen helemaal af. Zijn ze allemaal zo?’

‘Veel wel, maar niet allemaal,’ zei ik. ‘Geloof me, er zijn ook goede kerels.’ Ik keek op mijn horloge. Het was half twaalf. Ik had nog een half uur om haar in The Union te krijgen en Erin te redden. 

‘Wat gaan we doen?’ Ik legde mijn lepel neer, inmiddels officieel misselijk genoeg voor vandaag. 

‘Hem voor schut zetten,’ stelde ze onmiddellijk voor. ‘De hele sportwereld vertellen dat hij maar een klein pikkie heeft.’

‘En dat is nog maar het begin.’ Ik wenkte om de rekening. ‘Maar misschien dat het rondje wraak nog even kan wachten? Ik neem aan dat je voortijdige pensioen van de baan is?’

Ze knikte en wees op het ijs. ‘Haal me hier weg voor ik alsnog aanval.’

‘Dan neem ik aan dat je je afspraak bij Boyd & Norrell zult willen nakomen?’

‘O, shit hoe laat is het?’ Ze keek op haar mobieltje. ‘Jezus, we moeten opschieten.’

Ik negeerde het feit dat ze opstond en wegliep zonder zelfs maar aan de rekening te denken en bracht mezelf in herinnering dat het verwende nest, ondanks mijn wonderbaarlijke verrichtingen, nog altijd een model was. En zelf had toegegeven dat ze best wel een kreng kon zijn. 

Zelfbewustzijn was de eerste stap op het pad der zelfontwikkeling. Net als af en toe gewoon voor iets betalen.