‘O, god,’ kreunde ik toen de volgende ochtend de wekker ging. ‘Alsjeblieft niet.’

Hoewel ik de avond ervoor slechts drie drankjes op had, rammelden mijn hersenen in mijn hoofd alsof ik ze voor het naar bed gaan had gevriesdroogd, terwijl ik de buitenkant toch wel degelijk had gereinigd, geserumd en gehydrateerd. Puntje voor Lopez.

Hoewel ik waarschijnlijk strafpunten verdiende voor mijn immense verlangen om over te geven. Misschien dat ik dan toch maar niet die extra kilometer zou rennen vandaag. Sterker nog, in plaats van mijn hardloopschoenen te pakken, liet ik het bad vollopen – een mens moet prioriteiten stellen.

Ik was erg teleurgesteld in mezelf. De oude Jenny zou nooit de beproevingen hebben moeten ondergaan die ik deze week voor mijn kiezen had gehad. Mijn gaydar was stuk, mijn klootzakkendetector van de leg en ik was dronken geworden op de avond voor een belangrijke opdracht. Ik had duidelijk een schop onder mijn kont nodig. En een Bloody Mary.

Zodra ik uit bad was – afdrogen, smeren, flossen, poetsen, haar in een praktische paardenstaart – richtte ik me op mijn kledingkast. Als iets me kon kalmeren, was het wel mijn garderobe. Ik mocht dan vijf maanden in LA hebben gewerkt als stylist, ik had er al dertig jaar als modeverslaafde opzitten. Toen ik blut was, schuimde ik de kranten af voor monsterverkopen, spoorde het laatste designertopje in New York op en vlooide alle tweedehandswinkels uit. Ik verzette bergen vodden op zoek naar dat ene topstuk. Toen ik werk kreeg en een normaal salaris verdiende, had ik de lat meteen hoger gelegd. Ik was gaan sparen en ik was gaan verzamelen.

The Union was een geweldig opstapje geweest om een netwerk op te bouwen. Als receptioniste moest ik heel wat nukken en grillen van aanstellerige en veeleisende celebs vervullen, waaronder het op het laatste moment regelen van hun kleding. Binnen een paar weken had ik iedereen die er iets toe deed in de pr-business of modewereld, en alle warenhuizen die designerkleding verkochten onder een sneltoets opgeslagen en zorgde ik ervoor dat ze dol op me werden. Niet alleen mijn baan hing ervan af, maar iets veel waardevollers: korting. Met dank aan speciale online actiecodes en duistere zaakjes in downtown boutiques was mijn kledingcollectie uitgegroeid tot, nou ja, een enorme hoeveelheid kleren. Allemaal beeldschoon. Het ging me echt aan mijn hart als ik zag hoe Angies tas van Marc Jacobs eruitzag. Het ding was oud en onvervangbaar, maar zo versleten. Ik kon bijna niet naar de gescheurde voering kijken. Ooit was het een wereldwonder onder de tassen geweest, maar wat mij betreft was de grens tussen cool en sneu inmiddels overschreden. 

Mijn outfit voor vandaag moest praktisch en stijlvol zijn, niet te opzichtig en bovenal hip. Als ik één ding had geleerd van werken in LA, dan was het wel dat niemand die professioneel hot was, wilde optrekken met iemand die in hun ogen lomp was. Je mocht nooit hotter zijn dan zij, maar je moest wel een beetje je best doen. Ik koos voor een zwarte skinny James Jeans en een zwart-wit gestreept halterhemdje van Rag and Bone, met mijn comfortabele YSL Tribute 90 pumps. Op ballerina’s kon ik niet lopen. Ik gooide mijn Balenciaga motortas over mijn schouder (een welverdiend extraatje dat ik uit de collectie van mijn huisgenote in LA had ‘geleend’), bekeek mezelf in de spiegel, knikte goedkeurend en zette koers naar mijn make-up-tafel voor een grondige renovatie. 

Sadies chauffeur belde aan toen ik net een beetje Gucci Guilty opdeed. 

‘Ik kom eraan,’ zei ik hardop, wierp nog een laatste blik in de spiegel en liep toen de deur uit. De glimmende zwarte auto zoefde uptown door de straten van Manhattan. Erin had The Union voor haar evenement afgehuurd, maar Sadie zat in The Hudson. 

‘Eerste keer dat je met Sadie werkt?’ informeerde de chauffeur toen we de hoek van 57th om gingen. 

‘Yep.’ Ik checkte mijn keurig aangebrachte make-up nog even in een spiegeltje en perste mijn lippen op elkaar om mijn lipgloss goed te verdelen. ‘Ik heb gehoord dat ze wel eens lastig kan zijn.’

‘Lastig?’ De man stikte bijna in zijn eigen lach. ‘Wie heeft jou dat wijsgemaakt?’

‘O, dus ze is niet lastig?’ polste ik voorzichtig. 

‘Ik ben de enige chauffeur die haar mag rondrijden.’ Hij zette de wagen aan de kant en keerde zich naar mij. ‘En ik ben de enige chauffeur die haar onzin pikt. Ze is de grootste etterbak die ik ooit heb ontmoet. En ik spreek nooit kwaad over vrouwen.’

‘Dat klonk anders verdacht veel als kwaadspreken over een vrouw.’

Hij grijnsde me opgewekt toe. ‘Sadie is geen vrouw. Ze is een helleveeg. Maar het is gelukkig mooi weer, dat scheelt. Ik heet Chris, trouwens. Het is altijd fijn om een naam te kunnen roepen als je straks in de foetushouding op de achterbank ligt te huilen.’

Onzin. Het kon nooit zo erg zijn als iedereen beweerde. Ik durfde er wat om te verwedden dat Erin deze man bewust had opgedragen mij angst in te boezemen. Whatever. Ik liet me niet zo snel bang maken. Als het er straks allemaal opzat, waren we vast dikke vriendinnen die elkaars haren invlochten en vrienden werden op Facebook. Wat was nou het ergste wat er kon gebeuren? 

Ik was nog geen drie seconden in Sadies hotelsuite toen ik me realiseerde dat ik niet goed bij mijn hoofd was. Waarom luisterde ik toch nooit naar andere mensen? Waarom moest ik altijd zo verdomd zeker van mezelf zijn? Niet alleen werkte mijn intuïtie niet meer als het om mannen ging, mijn intuïtie leek het nu op alle fronten te hebben begeven. 

De suite zag eruit alsof hij net door een tornado was getroffen. Ik had jaren in hotels gewerkt, maar nog nooit zoiets gezien. De vloer was onzichtbaar onder een laag kleren, schoenen, flessen, dozen, lakens, handdoeken en wat ik verder nog maar kon bedenken. Nog zestien katten erbij en we waren rijp voor een aflevering van Hoarders. Voorzichtig stapte ik over een geëxplodeerde föhn, liep op mijn tenen langs een gebroken fles parfum en duwde een lege fles Jim Beam weg met mijn voet. Degene die dit allemaal had aangericht was alleen nog vergeten de flatscreen uit het raam te gooien, al was hij wel van de muur gerukt. Het ding lag aan het voeteneind, met de glassplinters als confetti eromheen. 

‘Sadie?’ Ik vreesde nog even dat ze was vermoord. Serieus. Ik keek rond – zonder écht te kijken, omdat ik bang was het stoffelijk overschot van het supermodel in de rotzooi aan te treffen. ‘Sadie? Ik ben Jenny Lopez, ik ben degene die je naar de show zal brengen.’

Met tegenzin waadde ik door de rotzooi naar de badkamer. Als er in hotelkamers iets ergs gebeurde, vond dat altijd plaats in de badkamer. Je wilt niet weten wat ik allemaal al gezien heb. Op het ergste voorbereid opende ik de deur en trof een scène aan die me maar al te bekend was. Enorm bad, tot de rand gevuld met badschuim, zeker vijf open pakjes M&M’s in het zeepbakje en een halflege fles Chardonnay die over de rand hing, in de hand van een treurig kijkend meisje.

‘Sadie?’

‘Ik heb er een zootje van gemaakt,’ antwoordde het meisje. 

Je meent het, dacht ik. 

‘Alles oké?’ Ik sloot de wc-bril en ging erop zitten. Dit kon nog wel eens interessant worden. 

‘Nee,’ zei ze, en ze schonk me een verontwaardigde blik. ‘Ben je niet goed bij je hoofd of zo? Of ben je soms blind?’

‘Nee, ik kan prima zien,’ antwoordde ik. ‘Dus heb ik ook de enorme troepshow in de slaapkamer gezien. En nu zie ik een meisje in bad dat om tien uur ’s ochtends overdoseert op snoep en al een halve fles wijn heeft leeggedronken, dus ik dacht: laat ik het voorzichtig aanpakken. Wat is er aan de hand?’

‘Spoor jij niet of zo? Flikker alsjeblieft op!’ Sadie zonk dieper weg in het water tot ook haar neus in de bubbels was verdwenen. Welke huislijn dit hotel ook had, de badproducten roken verrukkelijk. Goede bubbels ook.

Ze wilde niet echt dat ik wegging. Ze vervloekte niet de dag dat mijn moeder me het leven schonk en gooide me ook geen gebroken glas naar mijn hoofd. Ze sprong niet eens krijsend uit bad om me de suite uit te jagen. Allemaal dingen die me in The Union waren overkomen. De verantwoordelijke was meestal iemand van de cast van High School Musical.

‘Ik spoor inderdaad niet.’ Ik liet een van mijn schoenen op de grond vallen. ‘Dit is echt helemaal mijn ding. Noem het een morbide vorm van nieuwsgierigheid of zoals mijn vriendinnen het omschrijven, een chronische vorm van bemoeizucht, maar ik weet nooit wanneer ik mensen met rust moet laten. Dus barst maar los: wat is er gebeurd? Heb je met Keith Richards geneukt of zo?’

Eén klap. Meteen raak. 

Jammerend slaakte ze een oerkreet en verdween onder water, waarbij ze de Chardonnay op de vloer liet vallen. In een bliksemsnelle reflex ving ik de fles voor die in scherven uiteen kon spatten. Ik hield er niet van om drank te verspillen en al helemaal geen goede Chardonnay. 

‘O, verdomme, het komt door een man.’ Met een zucht stond ik op en liep naar het bad. De hemel zij dank dat Angie niet zulke dramatische uitspattingen had vertoond toen we elkaar leerden kennen. Ik reikte in het water, greep een bos haar en sleurde haar weer naar boven. 

‘Schat, geen enkele man is het waard om je voor te verzuipen in een badkamer. Hoewel, misschien die vent die Thor speelt. Is het de vent die Thor speelt?’

‘Trut, mijn extensions!’ Ze wriemelde en mekkerde in mijn greep als een bijna verzopen kat. ‘Laat me los!’

‘Dus het is een vent?’ Ervan uitgaande dat ze niet nogmaals zou proberen zelfmoord te plegen in het dure badschuim, liet ik haar los. Mijn jeans en topje waren doorweekt. Heel fijn. ‘Gooi het er maar uit, lucht je hart.’

Met het zelfvertrouwen dat je alleen hebt als je een bikinimodel bent, of dronken, of beide, kwam Sadie overeind en stak naakt haar hand uit. ‘Handdoek.’

Niets wat ik niet eerder heb gezien, schat, dacht ik.

Ik overhandigde haar een gigantisch wollig badlaken. Jarenlang in een hotel werken had me een obsessie voor badlinnen bezorgd. Het was een ziekte, ik wist feilloos met welke kwaliteit ik te maken had. Achteloos veegde ik de zeepbellen van me af toen ze voorbij stevende, ruim één meter tachtig, voornamelijk been. Blijkbaar gingen we naar de slaapkamer.

‘Hij zegt dat hij niet van me houdt.’ Ze stortte zich op het bed dat midden in de kamer stond, met het badlaken min of meer om zich heen. Op zich geen gek idee, gezien het feit dat bijna al het beddengoed op de grond lag. 

‘Hij zegt dat ik alleen maar een dom model ben.’

Niet te geloven, hoe kwam hij erop?

‘Hij zei dat het niets voorstelde tussen ons, dat het alleen maar voor de lol was. En dat hij nooit van me heeft gehouden en me al helemaal nooit heeft gerespecteerd.’ Ze rolde op haar rug, haar knappe koppie helemaal opgeblazen en rood. Ik zou niet graag de visagist zijn die haar weer menselijk moest maken.

‘Hij zegt dat ik niet meer ben dan een paspop. Een stomme pop.’

Ze draaide zich om en verborg haar gezicht in de kussens die nog op het bed lagen. Waarna het hartverscheurende gesnik begon.

Met mijn handen in mijn zij maakte ik de balans op. Oké, ik had twee uur om dit wrak presentabel te maken en op Erins show in The Union te krijgen. Waarom luisterde ik toch nooit naar advies van anderen? 

‘Sadie, hoor eens.’ Ik deed mijn best om niet in de resten te stappen van iets dat op een portie ribbetjes leek en ging op de rand van het bed zitten. ‘Een man die je zo’n rotgevoel geeft, is het niet waard om zo overstuur van te raken.’

‘Jij kent hem niet,’ loeide ze. ‘Jij weet niet hoe ik me voel. Hij is mijn hart, mijn alles. Ik zou alles voor hem doen.’

Ik besloot het over een andere boeg te gooien, maar hield me wel bij klassiek crisismanagement. ‘Natuurlijk kan ik me niet voorstellen hoe je je voelt en ik twijfel er geen seconde aan dat je van hem houdt, maar zou jij hém ooit iets aandoen waardoor hij zo diep in de put zou raken als hij nu bij jou heeft gedaan?’

‘Natuurlijk niet.’ Sadie klonk wat gedempt door de kussens waarmee ze zichzelf probeerde te smoren. ‘Ik hou van hem. Zelfs als hij een boerenkinkel was, zou ik nog van hem houden.’

‘Dus… wat doet hij voor de kost?’

‘Hij speelt basketbal.’

‘O, dus toch een beetje een boerenkinkel,’ constateerde ik, en ik schoof wat verder op het bed naar haar toe. ‘Liefje, je bent momenteel een van de bekendste modellen ter wereld. Van de drie miljard mannen die er bestaan, kun jij elke man krijgen. Dit is niet goed genoeg. Hij is niet goed genoeg voor je.’

‘Nee?’

Altijd fijn, een gemakkelijk succesje. 

‘Nee.’

‘Maar ik ben nog steeds verliefd op hem. Ik wil dat hij van mij houdt.’

‘Ik weet niet genoeg van je relatie om daar een zinvol antwoord op te kunnen geven.’ Ik wrong de zoom van mijn topje uit. ‘Ik weet alleen wat ik hier zie en wat je me net hebt verteld en daar kan ik uitsluitend uit opmaken dat hij volgens mij een enorme klootzak is. Maar ik ken hem niet en jij wel. Stel nu dat hij wel degelijk van je houdt, dan heeft hij sowieso tijd nodig om op een rijtje te zetten wat hij heeft gedaan en wat hij heeft gezegd.’

‘Denk je dat hij bij me zal terugkomen?’

In geen miljoen jaar. 

‘Dat weet alleen hij.’

We zaten een paar minuten ongemakkelijke stilte uit waarin Sadies gesnik afzakte tot gesnif. Ik nam de schade aan de kamer nogmaals op, ditmaal vanuit mijn nieuwe positie. Het was echt indrukwekkend. Gelukkig waren haar kleren en schoenen gespaard gebleven in het geweld, die hingen netjes in de kast. Meisje naar mijn hart. Verwoest een kamer en brengt zichzelf bijna om zeep, maar beschermt haar schoenen. 

‘Hoe heet je?’ Toen het gesnif was overgegaan in een rustigere ademhaling, keerde Sadie zich om, trok het badlaken om zich heen en keek me aan.

‘Jenny.’ Ik stak mijn hand uit en hield er rekening mee dat ze me de handdoek zou geven, maar nee – ze drukte me de hand. Blijkbaar beheerste ze toch nog enkele sociale vaardigheden. ‘Ik ben hier om je naar de show te brengen.’

‘Ben je mijn assistent voor vandaag?’ Ze veegde haar neus af aan haar arm. Klitten lang blond haar droogden als vogelnesten om haar hoofd en nog was ze mooi. Misschien was ze toch niet zo menselijk. 

‘Ik werk voor Erin White PR,’ zei ik, omdat ik geen ‘ja’ wilde zeggen uit vrees voor wat ze onder ‘assistent’ zou verstaan. ‘Ik ben zo’n beetje je chaperonne. En amateurtherapeut.’

‘Je bent beter dat mijn professionele.’ Ze liet zich weer achterover vallen. ‘Ik denk niet dat ik die show van vandaag kan doen.’

Wat me nog de meeste zorgen baarde, was de achteloze manier waarop ze dit zei. 

‘Grappenmaker.’ Ik ging op het voeteneinde liggen in een poging mijn bloeddruk naar beneden te krijgen. ‘Heb je een eigen assistent?’ Alle hulp zou welkom zijn. 

‘Mijn zus heeft het een tijdje gedaan.’ Ze strekte een lange, slanke arm boven haar hoofd en trok aan een vogelnest. ‘Maar ik heb haar ontslagen.’

Natuurlijk. 

‘Je zus?’

‘Tweelingzus.’

Jezus.

‘Niet identiek, uiteraard.’

Ik voelde me niet al te best. 

‘Nou, we hebben nog wel even voor we weg moeten, heb je al wat gegeten?’ Ervaring had me geleerd dat het zaak was om het slachtoffer in deze fase actief te houden. Als ik haar liet indutten, kwamen we hier nooit vandaan. Ik onderging liever Erins toorn als ik met de Vogelverschrikker uit de Tovenaar van Oz aankwam, dan haar toorn als ik helemaal niet kwam. ‘Wil je wat van roomservice?’

‘Ik heb zin in pizza,’ antwoordde ze en sloot haar blauwe ogen. ‘Hoe heet die tent in Brooklyn? Bij het water? Het is superbekend.’

‘Grimaldi’s?’

‘Ja, die.’ Ze glimlachte, nog altijd met de ogen gesloten. ‘Ga maar even een stuk pizza van Grimaldi’s voor me halen.’

‘Daar hebben we geen tijd voor,’ legde ik uit. Het was alsof ik tegen een kind sprak. ‘We moeten al om twaalf uur op Union Square zijn, liefje.’

‘O, maar ik meende het toen ik zei dat ik de show niet zou doen.’ Behaaglijk kroop ze weg onder haar badlaken. ‘Als Bry niet van me houdt omdat ik een model ben, dan ben ik gewoon geen model meer. Bel jij even af?’

Shit, ze meende het. 

Terwijl ik nadacht over een opening die niet zou beginnen met ‘Nou moet je eens even heel goed naar me luisteren, trut!’ ging mijn telefoon. ‘Sorry, ik moet even opnemen,’ legde ik uit, een verontschuldiging die volkomen overbodig was, want Sadie was druk bezig met het bekijken van foto’s op haar iPhone, vermoedelijk van haar vriend. En sommige foto’s waren duidelijk niet bestemd voor derden. 

‘Hé, Jenny, met mij.’

Erin, echt de laatste die ik nu wilde spreken. 

‘Hé, hoi.’ Ik probeerde zo luchtig mogelijk te klinken. ‘Hoe is het?’

‘Ik wil alleen maar even weten hoe het gaat.’ Haar stem klonk zowel schril als broos. ‘Gaat alles volgens plan?’

Als dat plan was dat de ster van de superbelangrijke show van vandaag had besloten vervroegd met pensioen te gaan omdat een vrouwenhatende eikel haar hart had gebroken en zij nu druk bezig was haar lichaam te verwoesten door haar eerste koolhydraten sinds 2001 te nuttigen, dan ging alles inderdaad volgens plan. Fuck My Life. Misschien kon ik me er maar beter bij neerleggen dat het over en uit was en Craig bellen om hem te smeken om een nieuwe date. En op weg naar huis een tussenstop maken bij het asiel, voor een kat. 

‘Ik wist dat het je zou lukken.’ Erin slaakte een zucht die klonk alsof het leed van de wereld van haar schouders was gevallen. ‘Ik weet dat ze onmogelijk is, maar ik wist ook dat jij haar wel aan zou kunnen. Jenny Lopez, je bent een ster.’

Een ster, verrukkelijk en nog met gevoel voor humor ook. Er waren de laatste dagen zoveel complimentjes over me uitgestort en niet één had me verder geholpen. Waar bleef ‘capabel’? Hoezo viel er niet eens een ‘professioneel’? En Craig, hoezo was ik niet slim? Was ik mijn mojo kwijt? Was ik niet cool meer? 

Ik beëindigde mijn gesprek met Erin en wendde me tot Sadie die gelukzalig lag te doezelen. Oké, dit ging dus niet gebeuren. Dit wicht zou om twaalf uur in The Union zijn, ook al was het ’t laatste wat ik deed. En als ik haar er op handen en knieën naartoe moest sleuren, dan zou ik dat doen. Ik weigerde te capituleren. 

‘Hé, Sadie, moet je horen.’ Ik liet mijn mobieltje in mijn tas glijden en besloot dit akkefietje keihard aan te pakken. ‘Als we niet naar de show gaan, zullen we dan ijs gaan halen of zo? Het is vast al een hele tijd geleden dat je iets van Häagen-Dazs hebt gegeten.’

‘IJs?’ Ze opende zowaar één oog. 

‘Ja, laten we helemaal losgaan,’ stelde ik voor, tevreden dat ze hapte. ‘Dulce de Leche, Belgian chocolate, Strawberry cheesecake – waar je maar zin in hebt. We hebben de hele dag en tenslotte hoef je nooit meer in een bikini te passen.’

‘Ja, als je het zo stelt…’ Ze kwam overeind. ‘Maar… zuivel?’

‘Het heeft geen zin om je modellenwerk op te geven als je niet kunt genieten van een bestaan als eenvoudige sterveling,’ zei ik opgewekt, en ik sloeg enthousiast op het bed. ‘Vooruit, trek een skinny jeans aan voordat je er niet meer in past.’

Voor een aartslui supermodel kon Sadie verrassend snel in actie komen. De belofte van roomijs en een leven zonder catwalks kreeg haar binnen een kwartier in een shirt, schoenen en de strakste jeans die ik ooit had gezien. Niet dat ze nu meteen al haar oude gewoonten afzwoer, ze kon geen weerstand bieden aan een beetje mascara en lipgloss. Irritant genoeg had ze niet meer nodig om er fantastisch uit te zien. 

‘Ik ben zover. Waar gaan we heen?’ vroeg ze, en ze pakte een Chanel 2.55 van de kaptafel. Het was de Heilige Graal der Handtassen, hij straalde überstatus uit. Het was de droom van elke fashionista. 

Ik wierp een blik op haar volmaakt platte buikje en glimlachte. Dacht ze nu echt dat ze klaar was om deze uitdaging aan te gaan? Sadie Nixon mocht dan een pro in het modellencircuit zijn, in mijn wereld waar regelmatig liters ijs werden verstouwd, was ze slechts een amateur.

‘We gaan naar de ijssalon met de meest ironische naam in New York.’ Met zwier opende ik de deur. Ik had net ontdekt dat ik erg van onmogelijke uitdagingen hou. ‘Serendipity Awaits. Nu maar hopen dat ons inderdaad serendipiteit wacht.’

Argwanend keek ze me aan. ‘Wat voor dip?’

‘Serendipiteit is het vinden van iets onverwachts en bruikbaars terwijl je op zoek bent naar iets totaal anders,’ verklaarde ik, en ik bedacht dat Sadies vriend dan misschien een kloothommel was, maar dat hij het wel bij het rechte eind had waar het haar algemene ontwikkeling betrof.