Er zijn mensen die dragen hun zorgen 

altijd en overal met zich mee. 

Ze kunnen niet genieten. 

Ze hebben niet alleen hun hart vol zorgen, 

ook hun ogen.

Wat ze ook zien, ze zien alleen maar zorgen. 

Wat ze ook horen, ze horen alleen maar zorgen.

Het zijn deze mensen die elke ontmoeting met vrienden, 

kennissen en buren verpesten met dat onuitstaanbare gejammer 

over de slechte tijd, de gebreken van anderen, het weer, 

over hun echte en ingebeelde ziekten en over alles 

wat ons nog zou kunnen overkomen.

Zeker, ieder mens heeft zijn zorgen en zijn leed, 

maar 'zeur er toch niemand de oren mee af'.

Wie zichzelf vergeten kan vergeet ook zijn zorgen.

Als ik doorheen de zorgen van een ander weer terugval

op mijn eigen zorgen, zijn die altijd veel kleiner geworden.