Ze was schatrijk.

En ze wilde dood zijn.

Een tweede huis in Hamburg,

één in Parijs en één in Londen.

En ze wilde dood zijn.

Ze had pillen ingenomen.

De dokters konden haar redden.

Twee uur heb ik geluisterd naar haar verhaal,

en ten slotte huilde ze:

'Ik had alles willen missen, alles willen missen, 

had ik maar een klein beetje genegenheid en 

vriendschap gekend.'

Waarom hebben zoveel mensen niets aan het leven?

Omdat ze geen vriendschap hebben, geen mensen kennen,

die van hen houden.

Omdat ze nergens een teken

van sympathie en genegenheid vinden.

Omdat voor hen nooit een bloem staat te bloeien.

En toch doen bloemen wonderen! 

Het hoeven geen dure bloemen te zijn! 

Gewone eenvoudige bloemen: een glimlach, 

een goed woord, een simpel gebaar.

Het kleinste bloempje, met een warm hart gegeven, vertelt een mooi verhaal. 

Een zuiver heerlijk sprookje over een klein stukje hemel op aarde, 

waar de mensen engelen zijn, waar voor elke angst, voor alle pijn 

en voor iedere traan een zachte troost bestaat, waar de mensen 

als bloemen bloeien voor elkaar!