HOOFDSTUK 8

 

 

 

Voor de zoveelste keer had Philippe Brianna ter verantwoording geroepen. Of ze niet wist dat Richard Hazelwood in de tuin was en waarom deze zo nodig met Marie-Claude moest praten. Dit alles omdat Philippe van de veronderstelling uitging dat Richard uitsluitend voor Brianna kwam.

Nadat ze hem omstandig uitgelegd had dat Richard oprechte belangstelling voor Marie-Claude koesterde en er tussen haar en hem verder niets bestond, liet hij het onderwerp rusten. Als je het tenminste zo noemen wilde, want de eventuele romance van Marie-Claude en Richard zou hij met argusogen gaan volgen.

Daarna had Philippe verslag gedaan van Isabelle’s verhaal en gevraagd: ‘Heb ik het goed begrepen dat je zo snel mogelijk weg wilt, nu moeder binnenkort thuiskomt?’

Brianna had gemompeld dat ze graag nog wat wilde blijven, en om Isabelle niet af te vallen, verduidelijkte ze dat die het vermoedelijk niet zo best begrepen had.

Philippe had de situatie echter door gehad en nog dezelfde avond aan Isabelle gezegd dat ze haar langste tijd in Huchet wel had gehad. Als Paul en Micheline zouden komen, zou hij haar mee naar Dijon sturen!

Isabelle had geprobeerd hem van deze gedachten af te brengen, maar zelfs met al haar vrouwelijke charmes kon ze hem er niet toe brengen zijn mening te veranderen.

De volgende dag werd ze verondersteld haar kleren in te pakken en Brianna wist, haar zuster nu een beetje door krijgend, dat Isabelle dat zeker niet zonder slag of stoot zou doen.

Marie-Claude had nog getracht haar te overreden, maar eveneens zonder succes.

‘Je zou je in Dijon best kunnen vermaken, Isabelle! Nu Micheline terug is, zorgt ze zelf voor de kinderen, dus daar hoef je je geen zorgen om te maken. Er is genoeg te doen in Dijon, tenzij je besluit zo dwars te blijven en iedereen te vervelen! Dan kan het wel eens een verschrikkelijke tijd voor je worden!’ had Marie-Claude opgemerkt.

Isabelle had haar schouders opgehaald en haar vernietigend aangekeken.

‘Ik ben in het geheel niet onder de indruk van jouw goede voorstellen! Ik vind het hier fijn en wil hier blijven!’ reageerde ze.

Daarna had ze zich tot Brianna gewend en even vernietigend opgemerkt: ‘Het is allemaal jouw schuld! Nu begrijp ik waarom ze je altijd een onruststookster hebben genoemd!’

‘Let maar niet teveel op haar! Ze zit in de moeilijke leeftijd en het is beter om haar buien met een korreltje zout te nemen!’ probeerde Marie-Claude Brianna te troosten, toen Isabelle verontwaardigd de kamer had verlaten.

Tante Agathe, die al die tijd haar mond had gehouden, viel haar bij.

‘Ze is eigenlijk te vroeg volwassen en het enige waar ze belangstelling voor kan opbrengen, is flirten! Philippe heeft groot gelijk dat hij haar wegstuurt. Zeg nu zelf, met die Emile en ... Het is gewoon niet gezond voor zo’n jong kind!’

Brianna was die middag alles eens op een rijtje gaan zetten. Zowel tante Agathe als Marie-Claude staken hun mening over Isabelle niet onder stoelen of banken. En hoewel ze eerder het gevoel had gehad Isabelle tot in het oneindige te moeten verdedigen ... Dat gevoel begon zo langzamerhand aardig af te nemen!

Het was niet omdat ze Isabelle zo goed begreep, doch een aantal dingen begon ze wel door te krijgen.

Later in de middag verscheen Richard met het ingelijste schilderij en deze keer liet Marie-Claude het aan hen over om al of niet contact te hebben. Ze trok zich discreet in het huis terug!

Brianna was ontzettend blij met het schilderij, doch durfde er niet zonder meer voor uit te komen. De vrees dat een ieder uit de d’Hellier familie het haar kwalijk zou kunnen nemen, wilde haar niet verlaten!

‘Als je in Engeland bent, zul je je Frankrijk herinneren, kijkend naar mijn schilderij!’ beweerde Richard.

‘Ja!’ gaf ze toe, met pijn in haar hart.

Ze zou zich nog wel meer dingen herinneren, was ze zichzelf bewust. Het leven hier... Philippe ...

Het leek haar beter de aandacht van Richard via andere banen te leiden en ging over op Marie-Claude.

‘Ik denk dat je Marie-Claude nog wel wilt zien voor ze morgen naar Dijon vertrekt?’ vroeg ze.

‘Zeker!’ gaf hij toe. ‘Ik zou willen dat ik het kon verhinderen - haar vertrek bedoel ik - want we hebben nauwelijks tijd gehad om elkaar wat beter te leren kennen!’

Brianna keek hem oplettend aan, maar zweeg!

Sommige dingen moet een mens alleen doen, ging het door haar heen.

Richard zette het gesprek na enig aarzelen voort.

‘Ik woon niet meer op Les Charmes. Grootmoeder heeft me de deur gewezen omdat ze mij verantwoordelijk stelt voor het feit dat Marie-Claude en Louis het niet meer samen kunnen vinden! Het bezwaart me meer dan ik kan zeggen, doch aan de andere kant... ik had niet zo loslippig hoeven zijn en haar vertellen dat ik een oogje op Marie-Claude heb!’

Brianna voelde zich lichtelijk ontsteld. Welke grootmoeder liet haar kleinzoon zo vallen?

‘Helaas ben jij ook in grootmoeders afwijsboek terecht gekomen!’ merkte hij tot besluit op.

‘Ik?’ ging ze er verbijsterd op in.

‘Hoe moet ik dat uitleggen!’ reageerde hij verschrikt door haar ontsteltenis. ‘Grootmoeder kan niet uit haar gedachten zetten dat je naar Frankrijk gekomen bent om Philippe d’Hellier te versieren!’

Brianna voelde zich kleuren tot aan haar kruin.

‘Als ze dat denkt, heeft ze het goed mis! En verder wil ik er niets meer over horen! Het lijkt er inderdaad op dat je een aardige kletskous aan het worden bent! Vorige keer zat je aan mijn hoofd te zaniken over Isabelle en nu dit weer!’ viel ze uit.

‘Het spijt me!' antwoordde Richard. ‘Ik weet hoe gevoelig die dingen moeten aankomen, maar ik neem er toch geen woord van terug! Laten we er geen ruzie om maken. Onze verstandhouding was zo goed en daarbij komt nog dat ik over een paar dagen naar Dijon vertrek ... Marie-Claude achterna!’ voegde hij er volledigheidshalve aan toe.

‘Ach ja! Het is ook idioot van me om zo te reageren!’ verontschuldigde ze zich.

Richard gaf haar een tedere glimlach en ze vervolgde: ‘Het is goed dat je naar Dijon gaat. Het zal je niet altijd gemakkelijk vallen, maar bedenk dan maar dat Keulen en Aken ook niet op één dag gebouwd zijn!’

Isabelle was er inmiddels vandoor gegaan, en als Brianna niet met Richard in gesprek was geweest, had ze er wel een stokje voor gestoken!

Het pakte echter anders uit en Brianna piekerde zich suf over datgene wat Isabelle zich in het hoofd zou kunnen halen.

Eén mogelijkheid was dat ze naar Philippe was gegaan, een andere mogelijkheid was dat ze naar Emile was vertrokken.

Geen van haar veronderstellingen bleek waar te zijn! Het enige waar Isabelle op uit geweest was, werd haar al spoedig duidelijk. Ze wilde de opvallende schone uithangen - wat ze trouwens zonder twijfel was - en voorts kwam het haar niet zo slecht uit om in het middelpunt van de belangstelling te staan.

Isabelle kwam thuis en deed alsof haar neus bloedde. Brianna was zo tactvol om niet te vragen waar ze dan wel had uitgehangen en ging over op een onderwerp wat minder gevoelig zou kunnen liggen.

Isabelle had hier geen oog voor en gooide de knuppel in het hoenderhok.

‘Het zou kunnen zijn dat je je had voorgesteld Philippe duidelijk te maken dat ik nog een kind ben. Wel, laat ik jou dan aan het verstand prevelen dat je je behoorlijk vergist!’

Brianna voelde zich nu werkelijk uit het veld geslagen en het enige wat ze nog kon opbrengen was te zeggen:

‘Ik wil niet belerend zijn, maar kun je me nu echt niet uitleggen wat er precies aan de hand is? Ik wilde zo graag een echte zuster van je zijn!’

Isabelle bekeek haar smalend en zei: ‘Het wordt tijd dat je er niet langer omheendraait! Je bent verliefd op Philippe, is het niet?’

Nu was werkelijk de maat vol voor Brianna!

‘Ik ben het niet, maar al zou ik het wèl zijn dan is het nog jouw zaak niet!’ verklaarde ze zonder omwegen.

‘Ach!’ reageerde Isabelle sarcastisch. ‘Je denkt toch zeker niet dat ik je geloof, maar al zou ik dat wèl doen, dan zou het nog niets uitmaken want Philippe is al geruime tijd op iemand anders verliefd ... en ... en, ik zal er verder maar over zwijgen!’

‘Hoe bedoel je?’ vroeg Bri, nog steeds behoorlijk overrompeld.

‘Gewoon wat ik zeg! Hij is verliefd op iemand anders en nu kan hij nog niet met haar trouwen, doch ik ben ervan overtuigd dat hij dat binnen twee jaar voor elkaar zal krijgen!’ vulde Isabelle in.

‘Het zou beter zijn als je Philippe’s raad opvolgt en in het vervolg zwijgt over de persoonlijke aangelegenheden van anderen!’ voegde Brianna haar al minder gevoelig toe.

Zo langzamerhand begon ze genoeg te krijgen van haar zuster.

Maar het zette weinig zoden aan de dijk, want ze kon er niet mee bereiken dat Isabelle ook maar even van het ingeslagen pad afweek!

‘Er is één mogelijkheid om aan dit gedoe te ontkomen!’ merkte Isabelle heel listig op. ‘Probeer het voor elkaar te krijgen dat Philippe mij niet wegstuurt en we zijn allebei geholpen!’

Diep in haar hart wist Brianna wel dat Isabelle haar chanteerde en zeker omdat haar laatste woorden waren geweest: ‘Als je het niet voorelkaar krijgt, zal ik zorgen dat zowel jij als Philippe er spijt van krijgen.’

Niettegenstaande dat was het deze keer niet Isabelle maar Brianna die zich op de fiets naar Les Fleurons begaf.

Onderweg ging er van alles door haar heen. Het hele gesprek met Isabelle, haar angst om met Philippe alleen achter te blijven en niet in de laatste plaats het feit dat ze Peter Arden duidelijk had gemaakt dat ze niet naar Frankrijk ging om indruk op Philippe d’Hellier te maken. En van dat laatste was ze inmiddels niet meer zo zeker, al wilde ze zichzelf dat niet helemaal toegeven.

Er kwam een auto aan en omdat de weg zo smal was, reed ze haar fiets naar de kant en stapte af. De auto stopte naast haar en vanaf dat moment kreeg ze pas door dat het de Citroën van Philippe was. Hij draaide het raampje open en stak zijn hoofd eruit.

‘Is er thuis iets aan de hand?’ vroeg hij.

‘Nee!’ Ze staarde hem een beetje betrapt aan omdat ze alweer bedwelmd werd door zijn verschijning. Haar blikken volgden de scherpe lijnen van zijn gelaat, het diep donkere, glanzende haar en de prachtige kleur van zijn ogen. Even besefte ze niet waar ze was, zo ging ze op in het beeld.

Ze werd wakker toen hij vroeg: ‘Wel, wat sta je naar me te staren? Zocht je mij?’

Ze voelde zich nog steeds als bevroren en Philippe vervolgde enigszins ongeduldig: ‘Nu, als dat niet zo is en je alleen een uitstapje aan het maken bent, laat ik je dan niet langer storen!’

Brianna bevochtigde haar lippen en stamelde: ‘Ik - ik was eigenlijk wel naar jou op zoek. Ik heb nagedacht en er is iets wat ik je wilde vertellen!’

‘In dat geval kun je beter de fiets achter in de auto zetten en met me meerijden!’ reageerde hij.

Ze zetten de fiets samen achterin en Brianna ging voorin op de stoel naast Philippe zitten.

‘Is het zo belangrijk dat je niet kon wachten tot ik thuis was?’ begon hij, nadat ze was gaan zitten.

Brianna had even een aanloopje nodig om van wal te durven steken en Philippe, die ogenschijnlijk ongeduldig begon te worden, gaf haar daartoe weinig kans. Opnieuw begon hij met te zeggen: ‘Je gaat me toch niet vertellen dat Isabelle en jij alweer met elkaar in de clinch liggen?’

Ze kreeg een kleur en zei toen haperend: ‘Nee, dat is het niet, hoewel het wel over Isabelle gaat!’

Hij bekeek haar oplettend.

Aarzelend ging ze verder: ‘Ik - ik zou willen dat je haar niet naar Dijon stuurt. Ze wil helemaal niet gaan en uiteindelijk is ze mijn zuster en we hebben nauwelijks de tijd gekregen om elkaar te leren kennen. Het is niet zo eerlijk van je om ons op deze manier van elkaar te scheiden. Al spoedig moet ze weer naar school en ik naar Parijs om maman te bezoeken!’

‘Ik zie het probleem niet!’ antwoordde Philippe. ‘Als je een tijd in Parijs bent kun je Isabelle evengoed nog wel eens zien.’

‘Daar gaat het nu juist om!’ verklaarde Brianna. ‘Ik heb moeder al zolang niet gezien dat er een grote kans in zit dat we elkaar niet kunnen bereiken! En bovendien is er ook jouw vader nog en wie zegt dat deze er prijs op stelt dat ik daar zolang vertoef?’

‘Als het de wens van mijn moeder is, dan zie ik niet in waarom hij o iets zou tegenhouden! Zeker niet nu ze ziek is!’ was zijn reactie.

‘Je kunt gelijk hebben, maar... Wel, het is toch de reden waarom ik je vraag om Isabelle niet weg te sturen!’ probeerde ze hem te overreden.

‘Het lijkt me eerder omdat je bang bent met mij alleen achter te blijven!’ sloeg hij min of meer de spijker op de kop.

Natuurlijk had ze dit voor niets ter wereld toegegeven en ze antwoordde:

‘Dat is niet zo! Het is eerder omdat ik denk me te vervelen, dat ik je vraag haar niet weg te sturen.’

Hij trok een scheve grimas en liet duidelijk merken dat hij er niets van haar argumenten geloofde.

‘Volgens mij ben je nu ook bang om met mij alleen te zijn, ma petite!’ lichtte hij zijn vorige opmerking toe.

Brianna wendde haar gezicht af om te voorkomen dat hij ook maar iets in haar ogen zou kunnen lezen of uit haar gelaat zou kunnen opmaken.

‘Denk je dat ik van plan ben een liefdesscène te gaan maken?’ vroeg hij daarop.

‘Nee!’ zei ze met stelligheid. ‘Ik weet dat je niet van kussen in een auto houdt!’

‘Dat klopt!’ zei hij enigszins mokkig. ‘Eerlijk gezegd ben ik daar overheen gegroeid, maar als er geen andere mogelijkheid is... wel wat moet een mens dan?’

Ze schoof een eindje bij hem vandaan en met een hoogrode kleur zei ze moedig: ‘In ieder geval heeft dit niets met Isabelle te maken! En daar hadden we het toch over?’

‘Goed, goed! Voor mijn part! Laat Isabelle blijven als je dat zo graag wilt!’ Hij pakte haar bij de schouders en hield haar op een dusdanige afstand dat hij diep in haar ogen kon kijken.

‘Er is veel tussen ons veranderd, mignonnel Eerst zagen we alleen de slechte dingen van elkaar en nu beginnen we de goede dingen te zien! Vind je ook niet?’

Brianna kreeg een brok in haar keel. Was dit nu de Franse manier van veroveren? Eerst doen alsof je het afschuwelijkste wezen op aarde bent, om vervolgens bij het scheiden van de markt je het gevoel te geven dat je min of meer de enige vrouw in hun leven was ...

Toen hij haar begon te kussen, hield ze zich eerst passief, doch dat was niet lang vol te houden. Er ging een schok door haar heen en deze schok veranderde al spoedig in een diep gevoel van passie.

Zijn lippen lieten haar pas na lange tijd los en zelfs daarna konden hun ogen zich niet van elkaar losmaken! Steeds opnieuw herhaalde hij haar naam, met een ongelooflijke tederheid in zijn stem.

‘Brianna -’

‘Philippe!’ fluisterde ze terug, half in trance.

De gedachten die ze kreeg toen ze weer wat bij haar positieven kwam waren echter minder plezierig!

Dit is waanzinnig! Het kan nooit gemeend zijn! Maar toch?

Hij kuste haar voor de tweede keer en overnieuw kon ze niet voorkomen in zijn armen weg te smelten!

Zouden Isabelle’s verhalen dan toch uit de lucht gegrepen zijn en bestond er in het geheel geen andere vrouw in zijn leven? Of...

Het kostte moeite om het bij kussen te laten. Ze lieten elkaar pas los toen Philippe fluisterde: ‘We kunnen beter naar huis gaan, chérie, voordat we het uit de hand laten lopen!’

 

Isabelle was noch dankbaar, noch verheugd toen haar ’s avonds aan tafel verteld werd dat ze in Huchet-les-Anges kon blijven.

‘Het is om je zuster een plezier te doen, dus gedraag je voortaan!’ zei Philippe.

‘Je praat tegen me alsof ik een kind van tien jaar ben!’ reageerde Isabelle en schudde haar hoofd met een air van een vrouw van de wereld, die weet dat ze mooi is en daar ook gebruik van maakt.

Philippe vertrok de volgende dag vroeg naar de wijnvelden omdat hij omstreeks lunchtijd thuis wilde zijn om Paul en Micheline te begroeten.

Brianna voelde zich er duidelijk niet bijhoren! Het leek een soort familiereünie en ze had nog steeds het gevoel dat ze er niet bijhoorde, hoewel Paul haar bijzonder vriendelijk behandelde.

Micheline bedankte haar uitvoerig voor de zorg die ze aan de kinderen had besteed, doch Brianna vroeg zich daarbij af of zij wel op de hoogte was van het feit dat ze Isabelle’s zuster was.

Brianna werd hartelijk uitgenodigd in Dijon te komen logeren, maar voordat ze daarop ja of nee had kunnen zeggen, deed Isabelle haar zoveelste duit in het zakje.

‘Oh! Dat lijkt me enig voor je, Bri! Een tijdje geleden zei je trouwens al dat je daar best zin in zou hebben.’

Brianna, die nooit zoiets beweerd had, voelde zich behoorlijk in verlegenheid gebracht!

De hele familie, Isabelle, Marie-Claude, Micheline, Paul en zelfs tante Agathe vonden het echter een prachtig idee. En dat was nog voorzichtig uitgedrukt, want eigenlijk stelden ze het voor alsof het de kans van haar leven was!

Hulpeloos wendde ze zich tot Philippe. Als hij ja zou zeggen, zou ze natuurlijk gaan, maar anders...

Het was toch haar hart dat haar ingaf te moeten blijven?

Wonder boven wonder merkte hij rustig op: ‘Nee! Brianna en Isabelle blijven nog een poosje hier! Ze zijn zusters en hebben elkaar lang niet gezien en jullie begrijpt hoe kort de tijd dan is als je elkaar een beetje wilt leren kennen? Ik ben ervan overtuigd dat als Brianna in Parijs geweest is, ze jullie graag eens wilt bezoeken! Tenminste als de uitnodiging dan nog van kracht is?’

Philippe had zijn zegje gezegd en zoals gewoonlijk protesteerde niemand!

De volgende dag vertrokken Marie-Claude, Micheline en Paul met de kinderen in hun kielzog richting Dijon.

Vlak daarna regende het drie dagen en bleef Philippe op zijn landgoed. Hij kwam zelfs de avonden niet thuis. Brianna wilde het zichzelf niet bekennen, doch iedere avond was leeg zonder hem!

Tante Agathe sprak haar bezorgdheid over de oogst uit tegen de twee zusters, die de hele dag in huis rondhingen en een potje scrabble of zo iets speelden, om zichzelf nog een beetje te amuseren.

Drie dagen! Het leek wel een eeuwigheid!

Telkens opnieuw probeerde ze zichzelf voor te houden dat het geen enkele zin had om op hem te wachten, dat ze juist blij moest zijn dat ze een poosje van zijn niet al te vleiende opmerkingen verschoond bleef.

Maar toch!

Alles wat ze dacht, scheen weinig hout te snijden, want bijna geen seconde was hij uit haar gedachten.

De vierde dag begon de zon te schijnen. De aarde kreeg weer de rode gloed van weleer en het zonlicht straalde de warmte uit die je letterlijk tot op je botten kan verwarmen.

Philippe liet echter nog steeds op zich wachten!

Zowel Isabelle als tante Agathe bleken hun eigen bezigheden te hebben, dus besloot Brianna in haar eentje een wandelingetje door het dorp te maken.

Niet zo’n slecht idee, want ze kwam diverse mensen tegen en ook al kende ze hen niet; hun begroetingen - bonjour madame, ça va? -deden haar goed.

Maar wat ze niet had verwacht...

Eensklaps stond ze oog in oog met Madame Hubert-Benoise, die haar niet al te vriendelijk benaderde.

‘Zo, je bent nog steeds in Huchet! Nog welbedankt voor het doorkruisen van mijn plannen! Maar laat ik je wel vertellen dat alle moeite voor niets is geweest, want Philippe zal spoedig trouwen met een Française. Hij zal, denk ik, binnen de kortste keren genoeg krijgen van een Engels meisje!’

‘Ik geloof niet dat ik helemaal begrijp wat u bedoelt!’ reageerde Bri.

‘Daar zul je spoedig achter komen!’ zei mevrouw Hubert-Benoise op venijnige toon.

Brianna was overrompeld, doch niet zo overrompeld dat ze zweeg, en ze zei beleefd, maar wel vastberaden: ‘Ik weet nog steeds niet precies wat u bedoelt! Als het de bedoeling is om mij de schuld in de schoenen te schuiven van uw mislukte plannetjes, dan vrees ik toch dat ik u ernstig teleur moet stellen.’

Hierna pauzeerde ze even en vroeg toen; ‘Is Richard Hazelwood toevallig nog in de stad?’

‘Dat is jouw zaak niet! Ik heb mijn handen van Richard afgetrokken! Hij is uit hetzelfde hout gesneden als jij en dat zegt me al genoeg. Een goede dag verder!’

Hiermee besloot de geachte mevrouw Hubert-Benoise het onderhoud en verdween.

Brianna haalde opgelucht adem!

Het was toch absurd dat zij verantwoordelijk gesteld zou moeten worden voor de plannen of denkbeelden van een ander!

Bovendien: waar zou het op kunnen slaan dat Philippe en zij...

Het idee alleen al! Die paar kusjes die ze met elkaar hadden gewisseld?

Was het niet werkelijk te gek om los te lopen?

Aan de andere kant kon ze toch ook niet geheel en al ontkennen dat Philippe haar niet onverschillig liet.

Maar, zelfs als je deze gevoelens koestert, en daar bovendien niet eens mee te koop loopt, wie heeft dan het recht er iets op aan te merken?

Brianna was enerzijds van slag, doch zeker niet verslagen!

Hoe het ook verder voor haar zou uitpakken, haar gevoel bleef haar gevoel, al kon ze dat niet altijd even duidelijk invullen, maar haar doorzettingsvermogen om zich in ieder geval niet in een hoekje te laten drukken, was een feit!

Dat was trouwens een eigenschap die niemand kwaad zou berokkenen, als je het tenminste op de juiste manier weet toe te passen!

Toevallig liep ze Richard tegen het lijf. Hij was dus toch nog niet vertrokken! Hij begroette haar allervriendelijkst.

‘Ik ben al bezig te pakken om naar Dijon te vertrekken en nu de regen over is ga ik de daad bij het woord voegen! Het is goed dat we elkaar treffen, want natuurlijk vertrek ik niet zonder je gedag te hebben gezegd. Hoe is verder de situatie bij jullie?’ stak hij van wal.

‘Och... rustig! Philippe is al drie dagen niet thuis gekomen, dus blijft over Isabelle, tante Agathe en ik!’ verklaarde ze.

‘Heb je al iets van Marie-Claude vernomen?’ vroeg hij.

‘Het spijt me, maar nog geen teken van leven!’ zei ze met oprecht medeleven.

‘Nu ja! Nog even geduld en ik kan het met eigen ogen aanschouwen!’ merkte hij op.

Ze praatten nog een poosje en namen toen afscheid van elkaar.

 

Na de drie regendagen kwam Philippe weer op huis aan en omdat hij vermoedde dat Brianna zich in die dagen wel stierlijk verveeld moest hebben, stelde hij haar voor een ritje over de landerijen te maken.

Uiteraard liet Isabelle duidelijk doorschemeren dat zij dan ook van de partij wilde zijn.

Philippe bleek hier weinig voor te voelen en stak dat ook niet onder stoelen of banken!

Brianna nam het wederom voor haar zuster op en smeekte: ‘Toe nu maar Philippe! Laat haar toch meegaan? Ze heeft toch net zo goed als ik drie dagen binnen moeten zitten!’

‘Goed dan!’ gaf Philippe toe.

Ze reden door het weer zonnige landschap en het was nauwelijks nog waarneembaar dat het die dagen daarvoor in zulk een sombere toestand gehuld was geweest.

Die dag leerde Brianna ook Edouard Meunier kennen, de man die oog hield op de wijngaarden van de familie d’Hellier. Hij woonde daar met zijn vrouw in een schattig huisje, dat op het terrein was gebouwd.

Brianna had erg veel belangstelling voor de manier waarop de druif uiteindelijk wijn werd, doch Isabelle scheen zich op een afschuwelijke manier te vervelen en liet dat ook overduidelijk merken.

Op aandringen van Philippe schonk ze er niet al te veel aandacht aan.

Naar haar gevoel vlóóg de middag om! Ze genoot van de schoonheid van datgene wat bloeide, proefde wijn en wat nog het meest het genot verhoogde, was de attente aanwezigheid van Philippe.

Ze ging zo op in alles dat ze Isabelle werkelijk vergeten was. Tot ze ineens ontdekte dat haar zuster in geen velden of wegen te bekennen viel.

‘Moeten we haar niet gaan zoeken?’ vroeg ze bezorgd aan Philippe.

‘Je moet eens ophouden je zo bezorgd over Isabelle te maken! Ze weet bijzonder goed wat ze doet en veel van haar acties zijn er juist op gericht dat anderen zich bezorgd gaan maken. Dan heeft ze precies bereikt wat ze wilde bereiken ... Het middelpunt van de belangstelling zijn!’ antwoordde hij.

Brianna zei niets en keek bezorgd voor zich uit, waarop hij een arm om haar heen sloeg en zei: ‘Kom! Soms maak je de dingen erger dan ze zijn. Heb een beetje vertrouwen en je zult zien dat een heleboel dingen vanzelf op hun pootjes terecht komen. Ga mee naar het huis van de Meuniers, want Madame Meunier rekent erop dat we blijven eten en ik kan je wel vertellen dat ze de kunst van het koken voortreffelijk beheerst.’

Het maal was verrukkelijk evenals de wijn en Brianna genoot van elk moment dat ze bij de Meuniers vertoefde. Het was jammer dat Isabelle het op deze manier had laten afweten. De maaltijd van de allerhartelijkste Madame Meunier had haar humeur misschien in positieve zin kunnen veranderen.

Het maal was net afgelopen toen Isabelle kwam opdraven en tot ieders genoegen bleek niemand het in zijn hoofd te halen ook maar één woord aan haar afwezigheid te spenderen. Niet dat dat de afspraak was, doch soms zijn mensen in staat dat woordeloos aan te voelen!

Op de terugweg naar huis roerde Isabelle zelf het onderwerp aan en Brianna had wel degelijk in de gaten dat Philippe er op geen enkele manier op in zou gaan.

Meer nog, het uitermate vervelend vond!

Als hij het tot gewoonte had gemaakt Isabelle op te voeden, dan ontbrak hem op dit moment daartoe zeker alle lust.

Isabelle, die verwacht had indruk te maken door haar verhalen en avonturen, liet zonder twijfel doorschemeren dat het erg frustrerend voor haar was om totaal genegeerd te worden door Philippe.

Diep in haar hart had Brianna medelijden met haar zuster. Ze was nog zo jong! En welk jong meisje had niet haar dagdromen?

Aan de andere kant... Soms maakte ze de indruk helemaal niet zo onschuldig te zijn ... En haar verhalen over Philippe en de andere vrouw ... ?

Philippe had het recht om te kiezen? Maar zij toch ook?

Bovendien; wat had Isabelle ermee te maken? Was het slechts onschuld of zat er wel degelijk iets anders achter?

Ze durfde het nauwelijks te geloven!