HOOFDSTUK 4

Een dag of wat later verkondigde Marie-Claude dat Philippe en zij door mevrouw Hubert-Benoise waren uitgenodigd. Ze werden om een uur of vijf verwacht en de bedoeling was dat ze bleven dineren.

Brianna’s eerste reactie was er een van verbazing en teleurstelling omdat ze weer buitengesloten werd. Om dit te verbergen, merkte ze op: ‘Worden jullie vaker op een diner onthaald?’

‘Oh nee! Het is een familieaangelegenheid! Louis zal er zijn en ... Albertine natuurlijk!’ verklaarde Marie-Claude.

‘En Richard Hazelwood?’ liet Brianna zich ontvallen.

Ze had noch Marie-Claude, noch Isabelle iets over de ontmoeting met Richard verteld en nu was het haar ontvallen voor ze er zelf erg in had. Nu was het de beurt van Marie-Claude om verbaasd te zijn. Ze liet zelfs haar pen vallen en terwijl ze die opraapte, vroeg ze: ‘Ik wist niet dat je met Richard kennis hebt gemaakt! Is dat gebeurd op een wandeling met Olympe, in het dorp?’

‘Nee! Ik heb hem ontmoet toen ik met Philippe naar Armette ben gegaan om te winkelen!’ legde Brianna uit.

‘Waarom heb je dat niet eerder verteld?’ vroeg Marie-Claude enigszins verwijtend.

‘Wel... ik dacht dat het niemand kon schelen wat ik wel of niet doe!’ antwoordde Brianna haar schouders ophalend.

‘Dat klopt wel een beetje!’ gaf Marie toe. ‘Eigenlijk hebben we nooit over jou gepraat. Het spijt me, Bri! Ik heb Richard verschillende malen ontmoet. Heeft hij niet vermeld dat we elkaar kenden?’

‘Zeker wel! Hij heeft verteld dat hij zowel jou als Philippe had ontmoet. Het was trouwens zuiver toeval dat wij elkaar leerden kennen! Ik kocht een cadeautje voor Olympe en mijn Engelse accent viel hem op!’ verduidelijkte ze.

‘Heb je hem daarna niet meer gezien?’ vroeg Marie-Claude met net iets teveel nieuwsgierigheid in haar stem.

‘Nog niet, maar hij heeft beloofd, me een uitnodiging te zullen sturen schilderijen te bekijken!’ zei Brianna met iets van triomf in haar stem.

‘Oh ja! Goed, als je het niet erg vindt, ik heb inmiddels genoeg Engels gehad voor vandaag en ik heb nog andere dingen te doen! Dus als je me wilt excuseren?’ beëindigde Marie-Claude abrupt het gesprek.

Ze glimlachten naar elkaar en Marie nam haar notitieblok pp en verdween.

Brianna bleef confuus achter. Er was nog steeds een afstand tussen hen! Eigenlijk was ze niets meer dan een gast en dat ze niet voor het diner was uitgenodigd, bevestigde dat eens te meer. Ze begaf zich naar haar slaapkamer en zonk moedeloos op het bed neer.

Ze vroeg zich af hoe Albertine eruit zou zien. En waarom had Marie-Claude gezegd dat Albertine er natuurlijk zou zijn? Omdat Philippe er was? Omdat mevrouw Hubert-Benoise bezig was hen aan elkaar te koppelen? Zou Philippe dat trouwens weten of was hij er onkundig van? Of... of was hij echt verliefd op Albertine?

Ze liep naar het venster en zag Violette op de fiets aan komen rijden. Violette was een vrouw met een plezierig karakter en een wat opvallend, doch onberispelijk gedrag.

Brianna had wat moeite met haar streekaccent, zodat ze niet veel met haar had kunnen praten. Violette was een paysanne - een plattelandsvrouw - zoals de Fransen dat noemden!

Albertine zou dat zeker niet zijn. Vermoedelijk was ze iemand van deftige huize, dat moest wel want ze kon zich niet voorstellen dat Philippe in zee zou gaan met de eerste de beste. En natuurlijk bijzonder Frans! Philippe d’Hellier zou het nooit in zijn hoofd halen bijvoorbeeld met een Engelse te trouwen!

Ze onderbrak haar eigen gedachten. Wat zat ze haar tijd eigenlijk te verdoen door constant aan Philippe te denken? Wat kon het haar schelen of hij trouwde of niet en met wie?

Al deze gedachten waren ontstaan omdat zij niet uitgenodigd was en het zou beter zijn daar over te denken. Doe niet zo kinderachtig, Brianna Gaze! riep ze zichzelf tot de orde. Je gedraagt je als assepoester die achter moet blijven terwijl haar zusters naar het bal gaan! En wie weet komt er een knappe prins en kun je evenzogoed naar een bal, al is dat dan niet hetzelfde.

De dingen pakten uiteraard anders uit dan ze had gedacht, maar de hele avond thuis doorbrengen, hoefde ze ook niet.

Om de tijd niet helemaal te verdoen, was ze met Isabelle een partijtje tennis gaan spelen. Tante Agathe kwam na haar middagslaapje bij hen in de tuin zitten en merkte en passant op:

‘Nu ben ik nog vergeten Violette te vragen een konijn van de boerderij mee te brengen!’

Isabelle wierp haar tennisracket neer en zei: ‘Brianna en ik zouden hem best even kunnen halen!’

Tante Agathe keek bedenkelijk en antwoordde toen: ‘Je weet best dat Philippe het niet plezierig vindt als je alléén naar de boerderij gaat!’

Isabelle trok een verontwaardigd gezicht en zei geagiteerd: ‘Als ik samen met Brianna ga kun je dat nauwelijks alleen noemen. Daarbij komt nog dat het niet goed is dat Philippe alles beslist!’

Brianna keek haar strak aan; haar zuster had niet helemaal ongelijk!

‘In sommige opzichten heeft ze gelijk! Ik kan het ook niet verdragen als iemand anders voortdurend voor mij moet uitmaken wat ik wel of niet kan of mag doen! Zolang ik onder dit dak leef... wel, ik kan u verzekeren dat het daarom niet altijd zo aangenaam was in het verleden!’ wierp Brianna zich in de strijd.

Tante Agathe keek in eerste instantie bedenkelijk, werd daarna redelijk.

‘Goed! Gaan jullie dan maar, kinderen. En wat mij betreft, hoeft Philippe hier niets van te weten!’ zei ze vol overtuiging.

Isabelle onderdrukte de neiging om te gaan giechelen, want zo kende ze tante Agathe niet en dat ze begrijpend zou kunnen reageren was iets wat haar niet zozeer verbaasde, doch wel haar lachlust opriep.

Ze liepen gezamenlijk naar de schuur om de fietsen op te halen en gingen vrolijk op weg.

‘Gaan we door de wijngaarden van Philippe fietsen?’ vroeg Brianna hoopvol omdat ze nu eindelijk dat zogenaamde beroemde gebied wel eens wilde aanschouwen.

‘Nee!’ reageerde Isabelle. ‘Zometeen draaien we een landweg in! Die weg is prettiger en korter.’

De weg die Isabelle had uitgekozen, was smal en oneffen, maar wel mooi. Er groeiden wilde aardbeien en de kleur van de klaprozen gaf warmte aan het landschap. Vermengd met het geel van de andere wilde bloemen, de blauwe lucht... Zelfs de zwaluwen in de lucht gaven het landschap een zo bijzondere aanblik dat ze het niet snel zou vergeten.

‘Ik geloof niet dat de Fransen zo gastvrij zijn, is het niet?’ vroeg ze Isabelle. ‘Ik bedoel, het is hier blijkbaar niet zozeer de gewoonte om zonder meer bij elkaar binnen te lopen!’

Op hetzelfde moment dat ze deze vraag stelde, wist ze dat ze bezig was Isabelle uit te horen. Ze kon het echter toch niet laten!

Isabelle was ook niet van gisteren en antwoordde rechtstreeks: ‘Ik vermoed dat je wilt praten over het feit dat jij niet bent uitgenodigd bij mevrouw Hubert-Benoise?’

Brianna wist niet wat te antwoorden!

‘Ik kan je best vertellen waarom!’ vervolgde Isabelle haar uiteenzetting. ‘Mevrouw Hubert-Benoise vindt het beter om zowel jou als mij te negeren! Ze probeert Philippe aan Albertine te koppelen en zoals je wel zult begrijpen; Louis aan Marie-Claude. Het zou lastig voor haar zijn als haar bedoelingen gedwarsboomd werden door mensen als wij, weet je!’

‘Staan de zaken zo?’ prevelde ze voor zich uit, alsof er niemand in haar omgeving was. ‘Het is toch niet mogelijk dat hij... ’

Haar zuster lachte stilletjes voor zich uit en vertelde toen: ‘Hij zal Albertine nooit trouwen! Ze heeft een te onwaarschijnlijk zacht karakter en daar houdt hij niet van!’

‘Wat bedoel je met een te zacht karakter?’ vroeg Brianna toen Isabelle geen aanstalte maakte om meer te vertellen.

‘Eigenlijk heeft ze helemaal geen karakter en Philippe houdt er niet van als iemand steeds maar “ja Philippe”, “nee.Philippe” zegt. Hij moet iemand hebben die af en toe eens met hem argumenteert, denk je ook niet?’ antwoordde Isabelle.

Brianna haalde haar schouders op zonder te antwoorden. Voor zover ze hem kende, argumenteerde hij inderdaad over van alles en nog wat, maar of hij in het dagelijks leven zo’n vrouw zou kiezen, leek haar toch onwaarschijnlijk. Haar verweer van de afgelopen dagen had hij nauwelijks op prijs kunnen stellen!

‘Wel?’ drong Isabelle aan. ‘Denk je ook niet?’

‘Dat vind ik moeilijk te zeggen! Ik heb namelijk niet nagedacht over de kwaliteiten die Philippe in een vrouw zou kunnen waarderen!’ zei Brianna.

‘Ik wel!’ vervolgde Isabelle triomfantelijk. ‘Bovendien is er nog een reden waarom hij nooit met Albertine zal trouwen! Toevallig ben ik erachter gekomen dat er een andere vrouw in zijn leven is, dus‘Een andere vrouw?’ riep Brianna verbaasd uit. ‘Wie dan wel?’

‘Dat kan ik je niet verklappen! Philippe zou het me nooit vergeven! Daarbij komt nog dat hij niet weet dat het mij bekend is. Maar het is wel waar en daarom is hij nog steeds niet getrouwd!’ verklaarde Isabelle.

Meteen hierop zette ze er de spurt in en Brianna had moeite om haar bij te houden.

Aangekomen bij de boerderij merkte Isabelle op: ‘De Duponts zijn paysans. Ik zal je dus niet aan hen voorstelle.

Brianna begreep er niets van, doch knikte. De ondertoon in Isabelle’s stem beviel haar niet, maar ze kon niet verklaren waarom niet!

Isabelle maakte een man, die de koeien aan het melken was, kenbaar dat ze voor mevrouw Dupont gekomen waren en dat het over een konijn ging. De man riep iets in een taal die Brianna niet kon verstaan. Niemand reageerde zodat de man - die meneer Dupont bleek te zijn - luider herhaalde wat hij daarvoor geroepen had, met als resultaat dat er een kleine, knokige vrouw tevoorschijn kwam vanachter een schuur, op de voet gevolgd door een donkerharige, door de zon gebruinde, knappe jongeman in werkkleding.

Isabelle liep op haar toe en Brianna volgde haar langzaam, enigszins door de situatie in verlegenheid gebracht. Ze hoorde Isabelle over het konijn onderhandelen en in die tussentijd rustte de blik van de jongeman beurtelings op haar en op Isabelle.

Ze voelde zich er behoorlijk onbehaaglijk onder, terwijl Isabelle het amper scheen te merken.

Vermoedelijk was hem reeds opgevallen dat ze in tegenstelling tot Isabelle er duidelijk Engels uitzag.

Meneer Dupont was vriendelijk en voorkomend en Brianna vroeg zich af waarom Philippe zoveel bezwaar aanvoerde als Isabelle hier naartoe wilde.

‘Bent u een Engelse?’ vroeg hij beleefd in zijn beste Frans.

Ze beaamde het en hij leidde haar trots rond over zijn grondgebied. Na afloop bedankte ze hem voor de fijne manier waarop hij haar had ontvangen en ging op zoek naar haar zuster.

Mevrouw Dupont was weer naar binnen gegaan en ze trof Isabelle aan in gesprek met de jongeman, die hen eerder van het hoofd tot de voeten had opgenomen. Isabelle keek naar hem op een manier die aan adoratie grensde.

‘Isabelle!’ zei Brianna toen ze het tweetal naderde.

‘Ik kom! Een ogenblikje!’ riep Isabelle en Brianna zag de glimlach op het gezicht van haar zuster terwijl ze de jongeman aankeek. Deze zei iets en beiden begonnen te grinniken. Daarna snelde Isabelle zich over het grasveld naar haar toe.

‘Wie was dat?’ vroeg Brianna toen ze op hun fietsen weer huiswaarts keerden.

‘Emile Dupont! Hij is een broer van Violette! Jaren geleden, toen ik ziek was, stuurde moeder me naar het platteland om aan te sterken en zo leerde ik hem kennen. Hij is nu een knappe jongeman geworden, vind je niet’’ legde ze uit.

‘Vind je! Het is me niet opgevallen!’ antwoordde Brianna, ontkennend hoe onbehaaglijk ze zich onder zijn blik had gevoeld.

‘Wat is er met jou aan de hand? Het is onmogelijk dat je het niet gezien hebt! Hij is... wel hij is zo sexy dat ik denk te bezwijken als hij tegen me praat. Ik krijg zo’n heerlijk gevoel over mijn hele lichaam... ’ zei ze opgewonden.

Nu drong het tot Brianna door waarom Philippe liever niet wilde dat Isabelle erheen ging. Isabelle was nog maar net zestien en natuurlijk kon je op die leeftijd dromen hebben, maar ze was nog te jong om ... wel... Het was maar goed dat Tante Agathe beloofd had er geen melding bij Philippe van te maken.

Helaas scheen Isabelle er zelf anders over te denken, want de volgende avond aan de maaltijd begon ze er - je zou zeggen opzettelijk -over.

‘Een prima konijn hè, tante Agathe! Emile vroeg me uit te leggen waarom we hem zonder kop wilden. Hij vond het hele verhaal nogal amusant! Wat een stuk trouwens, die Emile! Oh la la! Vind je ook niet, Brianna?’

Philippe zond Brianna een vernietigende blik toe.

‘Zo! Dus jullie zijn samen naar de Duponts geweest! Mag ik ook vragen waarom?’ merkte hij kwaad op.

‘Heb ik je dat niet verteld?’ zei Isabelle op onschuldige toon. ‘Tante Agathe wilde Ongeduldig viel deze haar in de rede: ‘Ik was vergeten Violette te vragen een konijn mee te brengen; zodoende hebben de meisjes me een plezier gedaan en zijn er op de fiets heengereden. Ik heb er geen kwaad in gezien en uiteraard zou ik nooit toegestaan hebben dat Isabelle er alleen heen zou zijn gegaan!’ verklaarde ze.

‘Ik ben er zeker van dat Isabelle het niet eens leuk vindt om er alleen heen te gaan!’ deed Marie-Claude een duit in het zakje. ‘De laatste keer ben ik er met Louis geweest en ik kan je wel vertellen dat je letterlijk over het vuil heen moet stappen. En dan nog één van die zoons... Ik heb me nog nimmer zo onbehaaglijk gevoeld als onder zijn starende blikken. Is dat jou ook niet opgevallen, Brianna?’

Brianna lachte zwakjes. Ze voelde zich behoorlijk in de war, doch één ding stond haar helder voor de geest - nimmer zou ze zich aan de kant van Philippe scharen en tegelijk voelde ze dat ze Marie-Claude moest steunen, die het overduidelijk voor haar zuster opnam, die zo stom geweest was over dit onderwerp te beginnen.

Hoe juist waren deze gedachten, want Philippe gaf duidelijk te kennen dat hij Brianna’s oordeel met een korreltje zout nam.

‘De Engelsen hebben andere gedachten over deze dingen dan wij Fransen en ik hoop, tante Agathe, dat u er voortaan aan zult denken dat ik niet wil dat Isabelle naar de Duponts gaat! Dus ook niet met haar Engelse zuster!’ merkte hij streng op.

Daarna draaide hij zich naar Isabelle en zei met klem: ‘Je blijft uit de buurt van Emile Dupont! Is dat duidelijk? Hij is slechts een plattelander en jij bent niet meer dan een kind!’

Vastberaden leunde Isabelle met de armen op de tafel, schudde haar lange blonde haar naar achteren en stak van wal: ‘Ik ben geen kind meer! Ik weet heel zeker dat Emile dat allesbehalve vindt!’

‘Daar ben ik van overtuigd! Maar zulk gedrag is niet comme il faut! Niet zoals het behoort dus! Ik wil het niet hebben en als ik jou was, zou ik het maar serieus opvatten!’ reageerde hij.

‘Ik heb je wel gehoord, hoor!’ zei Isabelle met een uitdagend glimlachje en keek Brianna’s kant uit. ‘Brianna is wat ruimdenkender dan jij!’ begon ze opzettelijk in het Engels.

‘Zij heeft er niets achter gezocht dat ik een gesprek met Emile had. Bovendien is hij niet anders dan jij, Philippe!

‘Ach! Denk toch eens na!’ schamperde hij. ‘Je praat als een kip zonder kop!’

Isabelle bleef doorgaan tot dat Philippe het genoeg vond. Hij maakte abrupt een einde aan de conversatie door op te merken: ‘Het zou aangenamer zijn als je niet constant met volle mond zat te praten, Isabelle!’

De rest van de maaltijd verliep zwijgend en Philippe kwam na afloop slechts één keer op de zaak terug om te controleren of iedereen wel begrepen had dat zijn verbod niet zomaar uit de lucht was komen vallen en of hij zich duidelijk genoeg had uitgedrukt.

Brianna bleef zich echter gepikeerd voelen. Philippe had wel degelijk laten doorschemeren dat hij er haar op aankeek. Haar min of meer verantwoordelijk stelde voor het gebeuren.