HOOFDSTUK 1

 

 

 

‘Bri, jij bent hartstikke gek!’ verklaarde Peter Arden, terwijl hij achter Brianna aan naar de huiskamer liep en en passant de lamp naast de bank aanknipte.

Dit was, na de dood van haar grootmoeder, Brianna’s huis geworden en Peter voelde er zich uitstekend op zijn gemak.

Brianna had een deel van het huis aan een jong echtpaar verhuurd, dat echter boven zijn eigen zitkamer had.

Ze keek hem even aan met haar grote, lichtbruine ogen en het licht van de lamp toverde een diepe gloed in haar eveneens lichtbruine krullen.

‘En waarom ben ik zo hartstikke gek?’ zei ze tenslotte, terwijl ze tegenover hem ging zitten.

‘Ga maar na!’ riep hij uit. ‘Het Kanaal oversteken om onder te duiken in zo’n Franse familie. Ik heb je al vaak genoeg getracht duidelijk te maken dat de enige familie die jij bezit, zich hier in Canterbury bevindt!’

‘Maar nu oma dood is, is er niemand meer van over ... En over “Fransozen” gesproken, Peter; je schijnt te vergeten dat mijn moeder tenslotte Française was.

‘Neem me niet kwalijk,’ zei hij berouwvol. ‘Maar jij bent op en top een Engelse, Bri - jij hoort hier thuis. Je kunt jezelf alleen maar van streek maken door daarginds zogenaamde banden aan te knopen!’

‘Toch ga ik erheen!’

‘Ik zou wel eens willen weten waarom dat nu zo nodig moet,’ mokte Peter.

Bri zuchtte.

Ze mocht hem graag; ze hadden het altijd zo goed samen kunnen vinden en zo nu en dan flirtten ze zelfs een beetje met elkaar..

Peters ouders zouden dolgraag zien dat ze met elkaar trouwden. Vooral zijn moeder, bij wie ze de vorige avond gegeten had bij wijze van afscheidsavondje, had erop gezinspeeld dat er toch maar een huwelijk van moest komen. Ze had van haar hart geen moordkuil gemaakt en Brianna duidelijk aan het verstand gebracht dat het voor niemand goed was als ze te lang in Frankrijk zou blijven.

Dapper had Bri deze toespelingen doorstaan en nu tot overmaat van ramp begon Peter het nog eens dunnetjes over te doen; haar te vragen naar het hoe en waarom van haar voornemen.

Gelukkig liet hij liefde en gevoel erbuiten, dat was een meevaller!

Als ze hem zo bekeek, leek het toch waar te zijn dat hij nog niet aan een huwelijk toe was - evenmin als zij trouwens.

In feite, peinsde ze verder, was dat gepraat over een huwelijk niet hun idee. Het kwam voor een groot gedeelte van haar grootmoeder en zijn ouders hadden zich ook niet onbetuigd gelaten.

Het gaf geen pas dat Peter, uitgerekend op dit moment, haar ter verantwoording riep over de voorgenomen reis. Hij zou toch moeten begrijpen dat het niet haar bedoeling was voorgoed in het buitenland te blijven.

Treurig liet ze haar blik over zijn gestalte glijden: hij was wat je noemt een aantrekkelijke verschijning, met zijn krullende, bruine lokken en donkere ogen. Hij leek jonger en gedroeg zich ook jonger dan zijn leeftijd, die nu eenentwintig jaren telde.

‘Begrijp je eigenlijk wel waarom ik ga?’ begon ze te argumenteren. ‘Mijn moeder heeft er op aangedrongen en mijn gevoel zegt dat ik op haar uitnodiging om naar Parijs te komen moet ingaan.

Het zou wel eens de laatste keer kunnen zijn dat mij de mogelijkheid geboden wordt de vrouw die mijn moeder is te leren kennen!

Op het moment vertoeft ze in het ziekenhuis en dat baart me zorgen, Peter. Van hieruit kan ik niet overzien hoe ernstig de situatie is, maar het meest ernstig zou zijn dat ik haar nooit meer zou kunnen ontmoeten!

Ik moet gaan! Zelfs al zou het enkel en alleen zijn om haar bij te staan waar nodig ...

Als je in mijn schoenen stond ... wel zou je niet hetzelfde doen?’ besloot ze haar betoog.

Hij bleef zwijgen in alle talen, ondanks de vertrouwelijke blik die ze hem met heel haar hart schonk.

Opnieuw vatte ze moed en vervolgde haar uitleg.

‘Ik heb haar zeven jaar niet gezien, mijn zuster herkent me waarschijnlijk niet eens en ik kan me niet voorstellen dat als jij in mijn omstandigheden zou verkeren je er een andere mening op na zou houden!’

‘Doe mé een lol?’ viel Peter haar in de rede. ‘Je argumenten zijn uitstekend, doch dat houdt niet in dat mijn mening daardoor verandert!

Ik ben van mening dat je moeder het helemaal niet verdient om zoveel aandacht van jou te krijgen. Zij heeft jou in de steek gelaten en jij niet haar!’

‘Ik was negen jaar! Ze heeft me niet echt in de steek gelaten, dat zou je kunnen weten. Je zou het trouwens kunnen omdraaien en beweren dat het mijn vader was die Isabella in de steek liet!

Hun huwelijk mondde uit in iets wat ze geen van beiden hadden kunnen vermoeden. Toen ze elkaar verlieten, hebben ze besloten allebei een kind mee te nemen en het is niet zo verwonderlijk dat ik degene was die in Engeland bleef.

Ik zou veel meer moeilijkheden met de taal hebben gehad, omdat ik al zo ingeburgerd was in Engeland ... mijn zuster was nog een kleuter en dan is het minder ingrijpend om je in een ander land te moeten aanpassen!’ verduidelijkte ze.

Peter glimlachte maar zijn diepbruine ogen verrieden zijn koppigheid.

‘Kom nu, Brianna! Als je me probeert uit te leggen dat ze destijds alles perfekt geregeld hebben ... ik weet wel beter! De verhalen die ik van je grootmoeder gehoord heb... je probeert me toch niet te vertellen dat ze nergens op berusten? Ik word er niet goed van dat ze pas na je vaders dood belangstelling voor je toonden! Maar laat ik er verder geen doekjes om winden ... ik hoorde van mijn moeder dat het niet zo’n bijzonder geslaagd idee was om jou vlak voor het overlijden van je vader naar Parijs te halen.

En wees reëel, wil je... de schade, die ze je in mentaal opzicht hebben toegebracht... Het heeft maanden gekost om je te laten vergeten wat ze je hebben aangedaan!’ waren zijn argumenten.

‘Grootmoeder heeft het altijd in zich gehad te overdrijven! Bovendien weet je dat ik in de periode dat ik bij mijn moeder verbleef, er een behoorlijke rotzooi van heb gemaakt.

Wanneer ik eraan denk, voel ik me beschaamd! Het is echt beter dat ik er heen ga ... al was het alleen maar om bepaalde dingen recht te zetten!’

Peter stak een sigaret op en bood haar er automatisch één aan. Ze bedankte en sloeg haar lange slanke, welgevormde benen over elkaar om haar sierlijke groene sandalen te bekijken.

Ze besefte wel degelijk dat het niet eenvoudig zou zijn een nieuwe start te maken ... fouten die al zo lang geleden gemaakt waren.

Misschien zou het zelfs een onmogelijkheid blijken te zijn!

Frankrijk was niet bepaald het land waar ze goede herinneringen aan had, met andere woorden - ze was er aardig op afgeknapt!

Toen ze kennis maakte met Frankrijk telde ze amper vijftien jaren en de leeftijd, gekoppeld met het vreemde gebeuren waar ze niet op voorbereid was, maakte het er alles niet beter op.

De tijd die ze in Engeland had doorgebracht, was geen slechte tijd geweest, maar in de puberteit was ze wel gaan beseffen dat een groot deel van het mislopen van het huwelijk van haar ouders, te danken was geweest aan haar grootmoeder.

Niet dat ze iets op haar grootmoeder aan te merken had - dat niet -zij had Brianna een uitstekende opvoeding gegeven...

Het doorslaggevende feit was dat ze de vrouw van haar zoon, die in Frankrijk was geboren, nooit aanvaard had.

Slechts zes maanden waren verstreken, na de dood van haar vader, of Isabella trouwde opnieuw en dat had bij haar grootmoeder nog meer kwaad bloed gezet.

‘Hoe haalt ze het in haar hoofd om zo snel weer te hertrouwen? Volgens mij is zé totaal gevoelloos! Ik vraag me trouwens af of ze ooit enig gevoel heeft kunnen opbrengen voor datgene wat zich niet in haar eigen vaderland afspeelde. Getrouwd met Jacques d’Hellier... Ze zal je vader wel verlaten hebben om bij hem te kunnen zijn! Waarschijnlijk duurde deze affaire al langer dan wij vermoedden. Ik haat de Fransen!’ voegde ze Brianna op zekere dag toe.

Het kwam erop neer dat haar grootmoeder niet veel nieuws te brengen had, maar wel bijzonder overtuigend was in de motivering van haar beweringen.

Ik heb nooit vertrouwen gehad in de Fransozen ...!

Het was niet helemaal onterecht om er zulke gedachten op na te houden! Per slot van rekening - de moeder te zijn van een zoon is iets wat aarzelen ten aanzien van veel dingen overbodig maakt.

Ze had dan ook nooit meer toegestaan dat Brianna nog eens naar Frankrijk zou gaan. De gezondheid van haar kleindochter ging haar boven alles en eerlijk gezegd had Bri zelf meegeholpen, door haar vreemde gedrag destijds, deze mening bij haar grootmoeder te versterken.

Maar nu moest ze gaan! Ze onderbrak haar gedachten en vervolgde: ‘Het is een afschuwelijk gevoel in onmin te moeten leven met je eigen vlees en bloed! Ik wil het verleden uitwissen en opnieuw beginnen ... dus doe me een plezier en praat me geen vervelende dingen aan, Peter? Deze keer wil ik mijn familie - mijn stiefvader en zijn bloedverwanten - objectief tegemoet treden!’

Peter keek haar bedachtzaam aan.

‘Is het mogelijk dat je vastberadenheid iets te maken heeft met je knappe halfbroeder, die je bezocht na het overlijden van grootmoeder?’ vroeg hij enigszins achterdochtig.

‘Philippe?’ riep ze verbaasd uit.

Doch tot haar grote schrik voelde ze dat ze kleurde en haastig ging ze verder: ‘Nee, natuurlijk niet! Wat zou hij er mee te maken kunnen hebben?’

‘Wel... ik dacht dat je misschien indruk op hem zou willen maken!’ zette Peter zijn verhaal voort.

‘Dat heb je dan verkeerd gedacht!’ antwoordde ze stellig. ‘Wat mij betreft, zo knap kan ik hem niet vinden en bovendien woont hij niet eens in Parijs, doch aan de Côte d’Or.’

‘Je meent het? Je gaat me toch niet vertellen dat hij een wijnhandelaar is?’ zei Peter smalend.

‘En wat dan nog?’ reageerde ze.

‘Bijzonder romantisch!’ was zijn commentaar. ‘Nu begrijp ik beter waarom mijn moeder steeds aanvoerde dat het beter is dat je niet te lang wegblijft!’

‘Als je denkt dat ik uitsluitend ga om me aan de franse charmes te warmen, wel... dat zou ik maar uit mijn hoofd zetten als ik jou was! Ik weet wel beter na het voorbeeld dat mijn ouders gegeven hebben. Volgens mijn ervaringen kunnen Fransen en Engelsen niet zo erg goed met elkaar overweg!’

Peter grinnikte en zei toen: ‘Als je dat werkelijk gelooft, is het voor mij zeker duidelijk dat je hartstikke gek bent! Maar goed ... ik kan nu maar beter weggaan, zodat jij de rust en de ruimte krijgt om je op dat avontuur voor te bereiden.

Vermoedelijk ga ik te ver, maar ik weiger om erom heen te draaien! Wat mij betreft, wordt het feit dat je daar niet hoort je al de eerste vierentwintig uur duidelijk en pak je opnieuw je koffers om voorgoed thuis te komen.’ Hij hielp haar overeind en mompelde als afscheid: ‘Ik zal je erg missen!’

En voordat ze het kon verhinderen, nam hij haar in zijn armen en kuste vol overgave haar lippen.

Brianna voelde zich een beetje paniekerig worden; nog even en hij zou een liefdesverklaring gaan afleggen en proberen te bewijzen dat zijn moeder gelijk had. Ze haastte zich dan ook te zeggen: ‘Het is erg lief van je om er voor uit te komen datje me zult missen! Probeer het alleen niet te doen voorkomen dat ik voorgoed zal vertrekken, wil je? De duur van mijn verblijf daar is voor een belangrijk gedeelte afhankelijk van het feit of we met elkaar kunnen opschieten!’

Peter zweeg en daardoor voelde ze zich genoopt meer uitleg te geven.

‘Mijn moeder maakt zich echt bezorgd nu ik alleen ben komen te staan! Ik vind dat ik haar tegemoet moet komen en moet proberen er het beste van te maken, al verwacht ik niet dat het binnen een week te realiseren is. Doch je weet maar nooit... het zou ook zo kunnen zijn dat we het absoluut niet met elkaar kunnen vinden en ze me binnen de kortste keren buiten de deur zetten!’

‘Dat wil ik je helpen hopen!’ zei Peter. ‘Hoewel... Slaap lekker en schrijf me als je wilt?’

‘Natuurlijk!’ antwoordde ze, terwijl ze hem naar de deur bracht.

Na zijn vertrek ruimde ze de kamer op en ging vervolgens naar haar slaapkamer. Het echtpaar dat bij haar inwoonde, was al naar bed en het was stil in huis. De slaapkamer zag er ongezellig uit met de openstaande kasten en de halfingepakte koffers op de vloer, die haar er duidelijk aan herinnerden dat morgen de grote dag zou aanbreken.

De wervelende gedachten die deze dag teweeg gebracht hadden, beletten haar in slaap te komen. Mevrouw Arden had de plank goed misgeslagen door te beweren dat ze het kanaal zou oversteken voor Philippe. Maar ja, zij kon natuurlijk ook niet weten dat er al jaren een soort van zwijgzaam misverstand tussen haar en hem bestond.

Zeven jaar had ze hem al niet gezien, maar wat gebeurd was, stond haar nog glashelder in het geheugen gegrift. Hij had een groot deel van haar onbesuisde gedrag meegemaakt en nooit zou ze vergeten op welke manier hij haar had bekeken - met afschuw en vol medelijden!

Het gevoel daarover was nauwelijks veranderd bij de laatste ontmoeting vlak na het overlijden van haar grootmoeder. Het was een ontmoeting geweest die ze zeker niet voor herhaling vatbaar vond.

Ze snapte het zelf niet helemaal maar ze was er meer door van streek geweest dan ze ooit iemand zou kunnen vertellen. Zijn aanwezigheid haalde de slechte ervaring in Frankrijk opnieuw boven en hoewel moeder en zij indertijd bittere tranen ten afscheid hadden geschreid... Wel, ze had nimmer de aandrang gehad terug te gaan naar dat afschuwelijke land!

Die paar weken dat ze er verbleef... het was verschrikkelijk geweest. De taal had veel problemen gegeven, haar schoolfrans was weinig toereikend en de d’Helliers deden geen enkele moeite te proberen in het Engels met haar te converseren. Voorts stak ze enorm af wat haar kleding betrof. De mode in Parijs was nu eenmaal andere landen ver vooruit. Zelfs haar toch vele jaren jongere zuster Isabelle keek op haar garderobe neer en betitelde die met stijf en smakeloos!

Ze was in de puberteit geweest en dat hield in dat ze zich meer in zichzelf opsloot dan goed voor haar was! Niemand had echter enige moeite gedaan haar hierin een beetje bij te staan - integendeel zelfs!

De dochters van haar tweede vader, Honorine en Marie-Claude, de één zeventien en de ander iets jonger dan zij was, deden haar concurrentie aan met hun overdreven chique kleding en airs alsof ze de enige knappe vrouwen ter wereld waren.

Mama was dit voor een belangrijk deel ontgaan. Niet alleen omdat ze niet met pubers kon optrekken, maar ook omdat Isabelle voortdurend haar aandacht nodig had. Haar zusje had in die tijd een slechte gezondheid; mager, bleek en immer gekweld door hoofdpijn, eiste ze de volledige aandacht van haar moeder op.

Op een dag toen Marie-Claude voor de zoveelste keer over Brianna’s accent begon, had ze haar geduld verloren en een boek naar het hoofd van die treiteraar gegooid. Mama noemde haar toen een barbaar!

Ach, het was allemaal lang geleden ... misschien was er veel veranderd!

Haar grootmoeder had al die jaren ook beslag op haar gelegd en haar onzuivere oordeel over de ‘Fransozen’ niet tegengesproken, eerder zelfs aangevuld.

Doorslaggevend was ook het gevoel geweest dat ze constant van haar halfbroers en zusters had moeten vernemen dat alles van hun vader was, het huis en alles wat daarbij hoorde.

Ze moest nog zuchten als ze aan deze tijd dacht.

De nacht, haar vermoeidheid en haar rondtobbende gedachten deden weinig goed aan haar vaste voornemen haar familie zo open mogelijk tegemoet te treden. Aarzelend dacht ze dat Peter misschien wel gelijk had dat ze daar niet hoorde, en dat het beter was om hier te blijven. Dat ze inderdaad hartstikke gek was om zich in het hol van de leeuw te begeven!

Als het alleen mama en Isabella geweest waren ... maar geconfronteerd worden met de hele familie...!

Mama had zelfs Philippe hiernaar toe gestuurd na het overlijden van haar grootmoeder, alsof ze inmiddels niet oud genoeg was om voor haar eigen zaakjes te zorgen! Het was en bleef verwarrend!

Daar kwam nog bij dat zijn besliste optreden haar het gevoel gegeven had niet meer dan een groot kind te zijn. Zijn bezoek had haar al overvallen en het gesprek dat was ontstaan nadat ze over de eerste schrik heen was, had niet bepaald een aanmoedigende uitwerking op haar gehad.

Zijn gedrag kwam uitermate Frans over en geen moment had ze aan de indruk kunnen ontkomen dat er een tikje opzet bij was. Eigenlijk vond ze dat wel jammer, want hij was best aantrekkelijk om te zien en als hij in staat was geweest een deel van het verleden achter zich te laten ... wel ze hadden elkaar wat beter kunnen leren kennen! Nu bleef hij een vreemde voor haar en ontnam haar de kans om erbij te kunnen horen, wat ze eigenlijk zo graag wilde.

In ieder geval zou ze beter beslagen ten ijs komen dan de vorige keer! Ze voelde weer iets van de zekerheid terugkomen die ze met zoveel moeite had weten op te bouwen.

Ze had toch niet voor niets haar best gedaan de Franse taal een beetje onder de knie te krijgen? Zelfs al zou ze nooit meer een voet op Frankrijks bodem gezet hebben, dan nog zou ze het niet op zich hebben laten zitten om de taal niet machtig te worden na de nare ervaringen die ze noodgedwongen had moeten ondergaan.

Bah, als ze nog dacht aan het bezoek van Philippe... de kilte waarmee hij haar behandeld had... ze werd opnieuw niet goed! Tegelijkertijd moest ze ook wel om zichzelf lachen. Waarom maakte ze zich eigenlijk zo druk over hem? Als het er op aan kwam, wat had ze dan met hem te maken?

Maar ondanks haar gezonde verstand kon ze toch niet in slaap komen! Flarden van het gesprek met hem bleven haar te binnen schieten.

‘Heeft de brief van je moeder je bereikt?’ was hij koel begonnen.

‘Zeker! Toen je aanbelde, was ik juist aan het proberen haar een antwoord te schrijven!’ had ze onzeker gezegd.

‘Hoe bedoel je proberen? Kost het je dan zoveel moeite?’ had hij smalend opgemerkt.

‘Dat niet... maar weet je, ze heeft me uitgenodigd om naar Parijs te komen en ik weet nog niet precies wat ik daar mee aan moet!’ verduidelijkte ze.

‘Ik wist ervan! Ook weet ik dat Frankrijk niet bepaald een aantrekkelijk land voor je is. Wat ik me wèl af vraag, is hoe je op een fatsoenlijke manier de uitnodiging zou kunnen weigeren!’ reageerde hij vanuit de hoogte.

Brianna kleurde tot bijna aan haar navel. Ze had in de verste verte geen antwoord kunnen bedenken dat haar gevoel zou kunnen verklaren.

Zijn blik was als een brandend vuur over haar lichaam gegleden en ze was steeds onzekerder geworden.

Al de goede wil om opnieuw te beginnen verdween als rook voor de zon. Zij was bereidwillig genoeg, maar zouden zij dat ook zijn?

Philippe had zijn diepblauwe ogen tot spleetjes vertrokken en door haar zwijgen gaf hij zichzelf de kans nog meer onaangenaamheden te debiteren.

‘Het is me meer dan duidelijk dat je er in het geheel niets voor voelt te komen! Dan is het ook maar beter, want wanneer je met tegenzin komt, schept dat ook slechts tegenzin bij ons!’

Hij had even gepauzeerd om daarna de rest van zijn verhaal af te draaien.

‘Waarschijnlijk zal het voor veel dingen al te laat zijn ... het is niet nodig hier verder op in te gaan, is het wel? Je moeder heeft erop gestaan dat ik je zou bezoeken om te zien of je hulp nodig had ... en wel, als er iets is wat we voor je kunnen doen... ’

Brianna had daarop trots geantwoord met een intonatie die niet mis te verstaan was geweest: ‘Dank je, maar ik heb geen hulp nodig! Mijn vader heeft er uitstekend voor gezorgd me niet hulpbehoevend achter te laten en verder heb ik hier genoeg vrienden waar ik op kan terug vallen als het werkelijk noodzakelijk is!’

‘Daar ben ik blij om!’ was zijn niet erg overtuigende antwoord geweest.

Brianna had het gevoel dat hij een loopje met haar nam, haar zogezegd aardig in het ootje nam, haar een loer draaide, op de hak nam en meer van dat soort uitdrukkingen die een goed verstaander zouden opluchten als hij om een uitdrukking verlegen zat.

Hoe meer ze erover nadacht, des te onsympathieker werd hij!

Tot overmaat van ramp was de moeder van Peter langsgekomen.

Ze viel trouwens gelijk met de deur in huis!

‘Dus u bent de stiefbroer van onze Brianna! Wat een verrassing! Wat enig om u te ontmoeten! Wie zou dat ooit gedacht hebben!’ kakelde ze voort.

Als Bri zich al onbehaaglijk voelde, deed dit bezoek er zeker geen goed aan. Mevrouw Arden nam geen blad voor de mond en binnen het kwartier had ze Philippe duidelijk gemaakt dat ze Brianna als de aanstaande echtgenote van haar zoon beschouwde.

Ondanks alle schietgebedjes was het Bri niet gelukt er ook maar een speld tussen te krijgen.

Haar zogenaamde schoonmoeder nam volledig het recht in handen en ze was blij geweest dat ze even naar de keuken had kunnen ontsnappen om thee te zetten, op instigatie van dezelfde vrouw die toch best had kunnen weten dat een Fransman nu niet bepaald dol op thee was.

Maar goed! Haar ontsnappingsmogelijkheid werd er niet minder om en als hij liever koffie had gehad ... hij had zijn mond kunnen opendoen!

Na het theeritueel was hij vertrokken en zodoende had Brianna geen gelegenheid meer gehad hem alleen te spreken. Bij de deur had hij nog gemompeld dat hij contact zou houden en haar toen met gemengde gevoelens achtergelaten.

Dit alles was nu wel weer even geleden, doch het onaangename gevoel erover was niet veranderd.

Mevrouw Arden had na zijn vertrek er ook nog eens een schepje bovenop gedaan en haar toegevoegd: ‘Ik begrijp niet waar je je zo druk over maakt? Het enige wat hij kwam doen, was zijn plicht vervullen omdat hij toevallig familie van je is geworden! Dat je moeder je nu ineens wil zien, neem ik met een korreltje zout! Het lijkt mij niet meer dan een voorstel, want als het iets anders was geweest, had ze je niet zolang alleen laten tobben.’

Het had inderdaad weken geduurd voordat Brianna weer iets van haar verwanten uit Frankrijk had vernomen. En nu was het dan zover! Niet dat haar moeder opnieuw contact had gezocht, dat niet! Het was wederom Philippe geweest die haar berichtte dat moeder langer in het ziekenhuis moest blijven dan verwacht werd en dat de datum van haar voorgenomen bezoek in nader overleg moest worden vastgesteld.

Morgen zou deze dag aanbreken ...

Eindelijk viel ze in slaap!

 

Niemand was aanwezig om haar te begroeten toen het vliegtuig op de vluchthaven van Orly landde. Het overrompelde Brianna want ergens had ze toch verwacht dat op zijn minst Philippe er zou zijn. Ze had zich er zelfs tijdens de vlucht op voorbereid door onder andere zichzelf kritisch in de spiegel te bekijken of haar kapsel en haar make-up nog wel in orde waren.

Maar het lot pakte anders uit! Niemand was aanwezig en deze bittere pil zou ze moeten slikken!

Het was overigens goed dat ze destijds besloten had de Franse taal te leren, want nu ze zich alleen moest redden, bewees dat haar duidelijk diensten. Ze overwoog of ze met de bus zou gaan, doch besloot uiteindelijk een taxi te nemen. De reis was al vermoeiend genoeg geweest en dan nog met alle bagage ...

Het was lang geleden dat ze de omgeving waarin haar moeder woonde, gezien had, maar er bleek niet veel veranderd te zijn.

De supermarkt, de patisserie, alles was nog hetzelfde! Onderweg had ze trouwens al genoten van de prachtige weg vanaf het vliegtuig. De Autoroute du Sud liep door een mooi deel van het land waarin ze zich nimmer had thuisgevoeld maar dat wel degelijk zijn charmes bezat.

Gevoelsmatig had ze het er tijdens deze rit niet gemakkelijker op gekregen, want ondanks de schoonheid die het landschap haar bood, vroeg ze zich voortdurend af waarom ze niet eerder die pracht had gezien en welke kansen ze voorbij had laten gaan.

Vrij laat bereikte ze de plaats van bestemming! Het was augustus en de straten van Parijs wemelden van de toeristen. Een maand waarin veel Parijzenaars hun vakantie elders doorbrengen!

De d’Helliers bewoonden een flat van een huizenblok en nadat ze zich bekend gemaakt had bij de conciërge liet ze zich door de lift naar boven brengen. Zelfs dit maakte herinneringen bij haar los, de wijze waarop ze bijvoorbeeld over de Seine had uitgekeken op de momenten dat de lift een etage aandeed...

Ze vermande zichzelf en drukte op de bel van het woonhuis. Iemand die ze niet kende, liet haar binnen - vermoedelijk het dienstmeisje - ging het door haar heen en daarna kwam monsieur d’Hellier haastig aangelopen om een woord van welkom uit te spreken.

Plotseling voelde ze zich hopeloos verlegen en kon ze zelfs geen antwoord geven op de vragen die haar beleefdheidshalve gesteld werden. Haar stiefvader deed alsof hij niets merkte, overhandigde de bagage aan het dienstmeisje, Henriette, en bracht haar naar de salon, waar haar moeder haar met de gebruikelijke kus op iedere wang begroette.

‘Brianna! Wat zie je er charmant uit! Ga gauw zitten ... je hebt zeker wel trek in een kopje thee! Jacques -’ begon ze druk te babbelen.

Ze was in het Engels begonnen en ging daarna in het Frans verder. Jacques gaf opdracht aan Henriette om thee te serveren en verdween toen uit zichzelf, de twee vrouwen alleen latend.

Oogluikend bekeek Brianna haar moeder. Ze zag er gracieus uit met haar nog steeds donkere haren, doch haar gezicht was erg bleek en onder de ogen tekenden zich donkere randen af. De quasi-opgewektheid die ze uitstraalde, leek eerder nervositeit te zijn.

‘Heb je een goede reis gehad?’ vroeg ze.

‘Ja! Het was erg plezierig, dank je, moeder!’ antwoordde Bri beleefd.

Ze had het afschuwelijke gevoel te converseren met een wildvreemd iemand. Wat had ze eigenlijk verwacht? Kussen, tranen, een warm onthaal? Nee, dat niet, meer een teken dat het verleden vergeten en vergeven was, een aanmoediging om elkaar beter te leren kennen!

Onzekerheid vierde hoogtij!

Om de stilte te doorbreken vroeg ze: ‘Is Isabelle niet hier, moeder?’

‘Nee, ma chère'. Isabelle is met Marie-Claude op vakantie in het binnenland en zoals je waarschijnlijk hebt vernomen, woont Honorine nu in Nice. Paul en Micheline zijn op vakantie naar Venetië!’

Brianna had nog naar Philippe willen vragen, maar durfde niet goed. Intussen had Henriette de thee binnengebracht en Jacques bleef weg. Men scheen niet bepaald belangstelling voor haar komst te koesteren!

Bri keek naar de vreemde tegenover zich, die haar moeder was. Deze schonk de thee uit een witte met gouden biesjes afgezette theepot in zulke kleine kopjes dat ze wel van een poppenservies afkomstig leken. Ze bood melk, suiker en verse koekjes aan.

De thee was veel te sterk en Brianna dacht dat de Fransen totaal geen verstand van theezetten hadden. Alles bij elkaar genomen, was dit bezoek niet zo erg geslaagd. Laat ik me niet te veel opwinden, ging er door haar heen, het bleef een voorstel van haar moeder en wat zou haar beletten om hier slechts drie dagen door te brengen?

‘Oh ja!’ zei haar moeder na een paar minuten, ‘ik wilde je nog iets zeggen.’

Vol verwachting keek Bri haar aan.

‘Iedereen is weg zoals je weet! Het is augustus en Jacques en ik hebben besloten morgen het appartement te sluiten. Hij brengt me naar Zwitserland om verder te herstellen! Het is een tegenvaller voor jou, Brianna; ik hoop dat je het mij wilt vergeven!’ voegde ze haar toe.

Ze glimlachte ter onderstreping, doch Brianna kon haar oren niet geloven.

Haar moeder zou morgen naar Zwitserland vertrekken ... Wat een welkom voor een dochter die ze in jaren niet had gezien! Al haar hoop om dingen uit het verleden te herstellen, werd in de grond geboord. Woest was ze op Philippe, die dit alles geweten moest hebben en haar toch had laten komen. Hij had destijds gezegd dat het al lang te laat was en vermoedlijk zou hij dit wel georganiseerd hebben.

Ondanks haar opwinding zei ze kalm: ‘Als ik het eerder geweten had, zou ik eerder zijn gekomen! Het spijt me dat u op het moment zo onwel bent!’

‘Maak je niet te veel zorgen; het valt allemaal wel mee! Vanavond komt Philippe en je kunt met hem bespreken wat je in die tijd kan gaan doen. Nog een kop thee, chérieT antwoordde madame d’Hellier zonder enige belangstelling voor de gevoelens van Brianna.

Brianna schudde het hoofd; ze voelde zich miserabel. Hoe waar bleek nu wat Peter had aangevoerd! Zelfs haar eigen moeder liet doorschemeren dat haar verblijf niet op prijs werd gesteld. Toen ze hoorde dat het de bedoeling was dat Philippe voor haar zou zorgen, lag het op haar lippen te bedanken voor dat genoegen. Doch haar moeder zag er erg ziek uit en dus haastte ze zich te zeggen: ‘Ik ben er zeker van dat hij goed voor me zal zorgen! Maakt u zich niet druk moeder, wilt u? Het meest van belang is dat u volledig herstelt. Nu moet u wat gaan rusten... Zal ik het theeblad maar even naar de keuken brengen?’

‘Neen, nee, dat doet Henriette wel! Als je het niet erg vindt... ik zou inderdaad naar mijn kamer willen gaan om wat te rusten. Je hebt gelijk, ik ben doodop en morgen wordt het een lange reis! Ik ben blij dat ik je toch nog even gezien heb en dat ik je in goede handen kan achterlaten. Misschien kunnen we elkaar nog eens ontmoeten, vóór het jaar om is... ’ merkte haar moeder vermoeid op.

‘Dat wil ik hopen!’ stemde Brianne in.

Nadat haar moeder de kamer verlaten had, verzonk ze in gepeins.

De ontmoeting met Philippe was niet bepaald iets waar ze naar uitkeek na dit onverkwikkelijke gebeuren. Ze voelde zich aardig in de kuif gepikt en het feit dat hij er duidelijk de hand in had gehad, deed haar boosheid ten aanzien van hem stijgen. Ik zal het land niet verlaten voordat ik Isabelle gezien heb, nam ze zich koppig voor.

Ze wachtte niet op de komst van Philippe, maar ging vroeg naar bed!

 

Parijs! Romantisch Parijs! Wie had dat ooit kunnen bedenken? Met deze gedachten werd ze de volgende morgen wakker. Philippe zou inmiddels gearriveerd zijn en och heden ...

Hij was er inderdaad, bezig een ontbijt te maken van verse koffie en croissants.

Brianna’s eetlust was door de zenuwen niet optimaal, maar ze zette zich toch aan tafel. Ze dronk wat koffie en verkruimelde een croissant, ondertussen Philippe ervan overtuigend dat ze deze keer niet in hongerstaking was, omdat ze vermoedde dat hij zich dat nog van vroeger kon herinneren.

‘Je bent dus toch gekomen! Ik had eigenlijk verwacht dat je het niet zou doen! Jammer dat je moeder net op reis moet, vind je niet?’ begon hij het gesprek.

Ironisch glimlachend staarde ze hem over de rand van de koffiekom aan.

‘Vind je?’ vroeg ze. ‘Jij wist ervan, is het niet? Bovendien heb jij georganiseerd wanneer ik zou komen!’

‘Dat is een week geleden!’ zei hij koel.

De rest van de ochtend herkauwde ze het gesprek. Hij had ook nog opgemerkt dat de gezondheid van haar moeder dusdanig was dat familieproblemen daar geen goed aan zouden doen en dat had ze wel degelijk op zichzelf betrokken.

Ze voelde zich een indringer!

Voor ze het wist, had haar moeder afscheid genomen en bevond ze zich alleen met Philippe in het appartement.