20

Het appartement was slordig ingericht. Zitkussens zwierven rond, lege koffiekoppen stonden op de tafel en naast de bank, de reproducties aan de muur waren allesbehalve stofvrij en op de vloer lagen bundeltjes kranten en tijdschriften. Hoewel het verschil met haar eigen woning nauwelijks groter kon zijn, was Heleen allang blij dat de Française, die zich voorgesteld had als Bernadette Chabol, haar zo gastvrij had binnengelaten.

De mededeling dat Vincent Gautier was overleden, was een schok voor Heleen geweest. Het was het enige scenario waaraan ze niet had gedacht. Wat ze niet had kunnen bedenken. Blijkbaar was de verslagenheid van haar gezicht af te lezen, want Bernadette had meteen gevraagd of ze binnen wilde komen. Ze had verdwaasd geknikt.

‘Dus je bent helemaal met de auto vanuit Holland gekomen om met Gautier te spreken?’

Bernadette klakte met haar tong. ‘Telefoon, e-mail, vrienden? Dat had je een hele trip bespaard!’

Heleen haalde haar schouders op.

‘Ik had alleen zijn telefoonnummer. Dat werkte niet. Daarom besloot ik met de auto te gaan en hem direct te confronteren. Nu realiseer ik me dat ik misschien iets te voortvarend heb gehandeld.’

Bernadette glimlachte. ‘Iets?’ Ze keek Heleen aan. Uit haar blik kon Heleen opmaken dat Bernadette het goed bedoelde en begreep dat ze nu eenmaal in deze situatie zat en daar dan maar het beste van moest zien te maken.

‘Dus jij wilde Gautier dringend spreken?’

‘Inderdaad.’

‘Oké, ik heb geen flauw idee waarover het gaat. Dat is ook mijn zaak niet. Voor jou is het belangrijk, dus als ik je ergens mee kan helpen…’

Heleen zuchtte diep. Ze sloot haar ogen en dacht snel na wat haar volgende stap moest zijn. Ze kon wel wat loslaten, of iets verzinnen, maar uiteindelijk besloot ze om het hele verhaal te vertellen. Naar alle waarschijnlijkheid bleef het bij dit ene gesprek. Eén enkele kans om te scoren dus. En het bezoek aan Angela had haar wel degelijk iets opgeleverd.

‘Afgelopen zomer gingen mijn man Frank en ik op vakantie,’ begon ze. ‘Ter gelegenheid van ons vijftienjarige huwelijk had hij een cruise op de Middellandse Zee geboekt.’

Bernadette luisterde naar het onvoorstelbare relaas. Toen Heleen bij het hoofdstuk Vincent Gautier kwam, fronste ze haar voorhoofd en kneep ze haar oogleden samen. Uiteindelijk eindigde het verhaal letterlijk bij haar voordeur.

‘En nu zit ik hier,’ besloot Heleen. ‘Wederom op een dood spoor.’ Ze glimlachte geforceerd. ‘ The story of my life .’

Bernadette keek haar even aan. Haar blik gleed opzij. Ze dacht na.

‘Op dit moment heb ik niets zinnigs te melden. Er schiet me gewoon niets te binnen waarmee jij iets kan.’

‘Vertel jouw verhaal,’ reageerde Heleen. ‘Hoe ben jij hier gekomen? Wie weet stuiten we onderweg op een aanwijzing.’

‘Mijn verhaal,’ mompelde Bernadette. ‘Dat is weinig spectaculair. Ik ben geboren in Bordeaux. Mijn vader is Frans en mijn moeder Zweeds. Thuis ben ik drietalig opgegroeid. Naast Frans en Zweeds vond mijn moeder het belangrijk dat ik Engels sprak en schreef. Na wat omzwervingen kwam ik hier terecht en ontmoette mijn vriend met wie ik nu twee jaar samenwoon. Hij is programmeur en ik vertaal Zweeds naar Frans. Vandaar dat ik bijna altijd thuis ben. Dit is feitelijk mijn werkplek.’

Ze wees naar een gesloten deur. ‘Mijn kantoortje. Klein en opgeruimd. Soms benauwt dat me en ga ik hier in de woonkamer op de laptop werken. Heb ik tenminste een beetje uitzicht. Het nadeel is dat ik snel ben afgeleid en er weer een troep van maak.’

Heleen wuifde haar verontschuldiging weg, waarna Bernadette opstond.

‘Wat wil je drinken?’

‘Koffie met melk en suiker, lukt dat?’

Bernadette knikte en liep naar de keuken. Enkele minuten later hoorde Heleen het geborrel van de waterkoker. Bernadette kwam terug met twee mokken en zette deze op tafel.

‘Vincent Gautier kende ik alleen van gezicht. Heel af en toe kwamen we elkaar tegen. Dan groette hij beleefd. Ik schat dat hij rond de vijftig was.’

‘Dus je hebt nooit echt contact met hem gehad?’

‘Nee, en dat realiseerde ik me pas echt toen de politie voor de deur stond om wat vragen over hem te stellen. Wat mij betreft hoorde Gautier tot het meubilair van dit blok. Als iets wat hier hoorde, maar waarmee ik niet direct iets te maken had. Maar dat soort dingen bedenk je altijd achteraf.’

‘Waaraan is hij overleden?’

‘Aan een overdosis drugs. Daar schrok ik overigens behoorlijk van. Hij had namelijk niets van een drugsgebruiker. Het leek me eerder een gezonde man, beetje aan de dikke kant, zelfs. Het tegenovergestelde van die broodmagere types die je in de stad ziet lopen. Die echte junks met uitstekende jukbeenderen en holle oogkassen.’

‘Hoe reageerde de politie daarop?’ wilde ze weten.

‘Onverschillig. Ze werkten hun vragenlijstje af en verdwenen weer.’

Heleen stond op het punt om te vragen wat dat lijstje inhield, toen ze zich opeens afvroeg waar ze in godsnaam mee bezig was. Ambieerde ze soms een functie bij de politie? Maar ze wilde wel meer weten. Ze moest meteen tot de kern doordringen, dan bestond er een kans dat Bernadette zich iets herinnerde wat er werkelijk toe deed.

Heleen volgde de ingeving. Ze opende haar tas en haalde uit haar portefeuille een foto van Frank.

‘Dit is mijn man, heb jij hem hier weleens gezien?’

Bernadette nam de tijd. Ze bekeek de foto nauwkeurig en Heleen zag hoe ze zich concentreerde om te proberen zich iets te herinneren. Uiteindelijk gaf ze de foto terug.

‘Nee, het spijt me. Voor zover ik weet heb ik hem nog nooit gezien.’

‘Oké,’ antwoordde Heleen twijfelend. Ze werd heen en weer geslingerd tussen tegenstrijdige gevoelens. Als Bernadette hem niet had gezien, kon dit betekenen dat Frank hier nog nooit was geweest. Dat was logisch, toch? Aan de andere kant… ‘Maar… maar heb je wel mannen gezien? Ik bedoel, Gautier was toch homoseksueel?’

Bernadette grijnsde.

‘Dat weet ik honderd procent zeker. Hij had het… hoe noemen ze dat ook weer? O ja, hij had het uitgevonden. Vincent Gautier was het prototype van een oude nicht. Je hoefde niet eens met hem te praten om dat te constateren. Zijn loopje zei voldoende.’

Ze hief beide handen. ‘Ik heb helemaal niets tegen homo’s, hoor. Twee van mijn beste vrienden zijn nichten. Al jaren een stelletje. Schatten van kerels met wie ik kan lachen en huilen.’

Waar heb ik dat meer gehoord? schoot het door Heleen heen. ‘Hij was dus homofiel, dat is duidelijk. Had hij wisselende contacten of een vaste vriend? Kwamen er mensen bij hem thuis? Mannen, bedoel ik,’ voegde ze er ten overvloede aan toe.

Met haar vingertoppen wreef Bernadette over haar voorhoofd.

‘Er kwamen mannen langs,’ antwoordde ze bedachtzaam. Ze sloot haar ogen om de herinnering beter te kunnen oproepen.

‘Die mannen waren stuk voor stuk jonger dan hij. Tussen de twintig en dertig, schat ik. Ze kwamen op onregelmatige tijden langs. ’s Morgens, in de namiddag…’ Ze viel stil. ‘Ik zit natuurlijk vaak in mijn kantoor. Die mensen heb ik gezien terwijl ik hier op mijn laptop zat te werken of tijdens een pauze. ’s Avonds zitten wij meestal op de bank en dan zie je ook weleens iemand…’ Haar pupillen verwijdden zich.

‘ Merde !’ Bernadette glimlachte mysterieus. ‘Jij had het toch over een cruise?’

Met een snelle hoofdknik spoorde Heleen haar aan om verder te gaan.

‘Het schiet me opeens te binnen dat een van die mannen regelmatig langskwam. Op een avond toen wij tv keken, zag ik hem het pad opkomen. Het was vrij laat, een uur of elf, en hij droeg een wit uniform.’

‘Een wit uniform,’ mompelde Heleen. ‘Dat dragen de pursers.’

Bernadette maakte een afwerend gebaar. ‘Ik weet niets van uniformen af. Leger, marine, luchtmacht, cruiseschepen, voor mij is het allemaal één pot nat. Trek hieruit alsjeblieft geen conclusie dat die man rechtstreeks van een cruiseschip kwam. Voor hetzelfde geld had hij zich opgedirkt voor een gayparty.’

‘Je hebt gelijk. Maar toch, een wit uniform, regelmatig contact, het kan een spoor zijn.’

‘Het is zeker het proberen waard, lijkt me.’ Bernadette nam een slok van haar koffie.

‘Waar moet ik beginnen?’ vroeg Heleen zich hardop af. ‘Ik ben vreemd hier.’

‘Ik zou het ook niet weten maar ik ken twee mensen die dat wel weten.’

Ze ging op zoek naar haar mobiele telefoon.