TERUGBLIK

Dit is een stukje uit mijn dagboek. Ik schreef het toen ik op het punt stond met Manou naar Afrika te gaan. Hij zei dat we zouden trouwen en kinderen krijgen. Eigenlijk wilde hij me daar verkopen, en eigenlijk wist ik dat ook. Toch kon ik niet wachten tot we gingen. Best wel gek als je erover nadenkt, maar ja. En mijn moeder, die haatte ik en toch wist ik ergens nog wel wat ze voor me betekende. Want dit dagboek was voor haar, voor als ik er niet meer was.

Zondag 13 november 2005

Dit dagboek heb ik van mama gekregen.

Misschien kan ik nu volhouden te blijven schrijven, zodat mijn moeder het kan lezen als ik er niet meer ben... Ik weet niet wanneer het gaat gebeuren, maar ik weet dat het gebeurt. Ik heb al zo veel geschreven over wat ik voel en al die dingen meer. Misschien moet ik het maar opplakken in dit boek zodat ik alles bij elkaar heb, ik zie wel.

Maandag 14 november 2005

Alle dingen waar ik ooit van gehouden heb, zijn weg. Ik ben dood, alleen mijn lichaam gaat nog door. Wat er om me heen gebeurt, boeit me niet meer. Ik laat ook niks meer toe, want ik ben er niet meer. Manou heeft mij zoals ik ooit was. Hij heeft alles van mij, maar dat zal ik nooit meer terugkrijgen. Als ik bij Manou ben, dan ben ik vrij, dan hoef ik niet te voelen, dan kan ik vrij zijn. Ik wil naar Manou terug. Ik krijg binnenkort een 06-nummer van Manou, als hij me niet wil, ben ik helemaal niemand meer. Mijn moeder en mijn broertjes hoef ik niet, ik...

Dinsdag 15 november 2005

Hij doet weer zo aardig aan de telefoon, net als eerst. Dat wil ik weer terug. Ik wou dat ik het kon vertellen aan iemand, maar niemand is te vertrouwen. Het is zo raar om hem te spreken, hij schrok zelf ook, maar ik weet het zeker, ik ga naar hem terug, hoe dan ook. Hij betekent zo veel voor me, ook al is dat misschien moeilijk tegeloven. Maar hij heeft iets van mij, dat ik alleen terug kan krijgen door bij hem te zijn. Dankzij hem ben ik wie ik nu ben. Misschien als ik bij hem ben, word ik weer zoals ik was vóór mijn twaalfde, dan ben ik weer gelukkig. Ik weet alleen dat ik hem echt heel erg mis en ik heb er nu alles voor over om weer bij hem terug te komen. Ik hou van die jongen, wat ie ook heeft gedaan en gezegd. Ik ben al zo lang bezig weer in contact met hem te komen en nu is het eindelijk gelukt en daar ben ik zo blij mee. Al het slechte in Manou is ineens weg voor mij. Ik zie weer de Manou die hier kwam, Manou de grote teddybeer die geen vlieg kwaad doet. Zo wil ik hem zien, ook al weet ik diep van binnen wel dat hij niet echt zo is. Toch wil ik naar hem terug. Ik hoop alleen dat hij me nog wil, als dat niet zo is...

Manou belde en hij zei dat we samen kindjes krijgen. Wat moet ik daar nou weer op zeggen? Ik weet het echt niet, maar ja, hij belt me vanavond weer. Ik kan echt niet uitleggen hoe blij of ik ben dat hij me weer belt en dat hij me wil. Echt een heerlijk gevoel, het is nu tien voor halfacht, om kwart over negen gaat hij me bellen.

Hij moet wel gaan bellen zo, anders wordt het na twaalven dat hij gaat bellen. Ik zit helemaal te shaken, gewoon omdat ik zenuwachtig ben en zo...

Het is 21:43 en hij heeft nog steeds niet gebeld. Ik wacht tot tien uur, dan ga ik naar bed en zoekt hij het... maar niet uit. Dan belt hij me wel na twaalf uur als ie me echt wil spreken (hoop ik).

21:49, ik ga naar bed, ben moe, hij belt me wel na twaalf uur (hoop ik voor hem), dus...

Donderdag 17 november 2005

Ik heb Manou gezien en het was zo fijn. Eindelijk waren we samen, maar toen kwam mijn moeder... Ze was boos, heeft Manou weggestuurd en nu zit ik in een internaat. Ik hou dit echt niet vol, ik moet naar Manou, ik moet weg hier. Alsjeblieft, laat me naar Manou gaan. Dit is de eenzaamste nacht, de eenzaamste dag die ik ooit heb gehad. Ik heb een ketting, die doe ik nooit meer af. ..O God, als u bestaat, alsjeblieft, laat me naar Manou gaan. Ik wil dood zonder hem, alsjeblieft, laat me naar Manou gaan, alsjeblieft...