Partnergroep

weer terug naar bed. Uren lig ik wakker, bang voor de toekomst, Ik neem deel aan een partnergroep in het revalidatiecentrum. Ik snak bang voor alles, en in mijn hoofd regel en regel ik maar door. ernaar om lotgenoten te ontmoeten. De maatschappelijk werker en psychologe begeleiden de groep. Het is ongelooflijk om mee te Tijdens deze weekenden lopen we op onze tenen. Alles staat in het maken hoe verschillend mensen reageren en hoe verschillend de teken van wat Theodoor nodig heeft, zowel voor mij als de kinderen, ziektebeelden bij hersenletsel zijn. Wel zijn er overeenkomsten tusprecies zoals we leren in het revalidatiecentrum. We oefenen met sen de lotgenoten, zoals het grenzen moeten stellen om zelf op de lopen, weer of geen weer. Ik rij hem met de rolstoel naar een fietspad been te blijven, en natuurlijk het verdriet.

bij het bos. Ik zet Theodoor op een bankje en rij de rolstoel tien De adviezen die we krijgen, komen erop neer dat we goed voor onsmeter verderop. Vanaf het bankje schuifelen we samen naar de rolzelf moeten zorgen en ook tijd voor onszelf moeten vrijmaken. Ik stoel, iedere keer een stapje verder, soms wel drie keer op een dag. vraag me af hoe ik dat in godsnaam moet doen. Theodoor vraagt Ook oefenen we met zijn hand. Ik heb een chirurgenborsteltje gekrezoveel van ons. Bij onze drie kinderen lijkt het wel alsof de basis, alle gen. Wanneer we dat vaak over zijn hand strijken, strekken houvast, verdwenen is. Ik zie dat Bas het helikopterverhaal helemaal Theodoors vingers zich.

nog niet verwerkt heeft. Anouk, die steeds vaker met de deuren gooit en boos kan worden om niets.

52

53

ber, ruim twee maanden na het infarct, zie ik Theodoor zijn eerste Theodoor heeft hulp nodig bij de toiletgang, hij kan nog geen trappen stappen zetten, gesteund door een gedreven jonge fysiotherapeute. lopen. Er is niets aangepast in ons huis en het is een heel gedoe: Langzaam en geconcentreerd komt hij naar me toelopen. Het is een rusten, slapen, alles gebeurt in onze huiskamer. Maar het allerzwaarheel ontroerend moment. Ik sla mijn armen open, zoals we dat altijd ste is dat Theodoor wil praten, eindeloos praten. Hij is verbaal erg op het strand doen. We huilen in elkaars armen. Op de verjaardag sterk geworden. Hij heeft totaal niet in de gaten wat hij allemaal van van Theodoors moeder wordt dit ons cadeautje aan zijn ouders. Ze ons vergt en hoe veeleisend hij is. We kijken de tv-programma’s die wachten in Theodoors kamer. We zetten stiekem de rolstoel voor de hij wil zien, we mogen vooral niet zappen en er mag weinig geluid deur. Ik gooi de deur open en terwijl ik hem ondersteun, komt hij zijn in huis. We kunnen niet op de computer, omdat Theodoor dan voetje voor voetje binnengelopen. Voor zijn moeder is dit een groot in de war raakt en de computer toch echt van hem is. Zelfs de en ontroerend cadeau.

gespreksonderwerpen bepaalt hij. Allesoverheersend is zijn extreme vermoeidheid. Hij kan zomaar in een stoel, op de bank in slaap Weekendverlof

vallen.

Drie weken later mag Theodoor in het weekend naar huis. Via de thuiszorg heb ik een verstelbaar bed gekregen. Het staat pontificaal Ik mis zijn inlevingsvermogen. Hij kan opeens zulke kwetsende in de huiskamer. De kinderen spelen ermee en liggen er graag op dingen zeggen en hij begrijpt helemaal niet dat hij mentaal zoveel naar de tv te kijken. Ik laat ze maar. Bij alle drempels leg ik met een vraagt. Ook zijn tijd-en geldbesef zijn helemaal weg. En steeds vraagt buurman plankjes, zodat de rolstoel makkelijk naar binnen en naar hij aan ons: “Wat is er nu eigenlijk mis met mij?”

buiten kan. Ik slaap op een luchtbed op de grond naast hem in de Ik laveer tussen Theodoor en de kinderen om alles in goede banen te huiskamer. ’s Nachts help ik hem als hij naar het toilet moet: schoeleiden. Op zondagavond breng ik hem terug, verdrietig en uitgeput. nen aan om niet uit te glijden, rolstoel in stelling brengen, van bed naar rolstoel gaan, naar ons gangetje rijden, van rolstoel op toilet, en