5. Intimidaties

Op 12 april 2007, tien dagen nadat Baybasin aangifte deed tegen Demmink, kwam de SG bij de Koerd ‘op bezoek’ samen met mr. M. Kolkert (de AG bij het Hof Den Bosch die in 2002 de veroordeling tot levenslang binnenhaalde voor Demmink) en mr. G. Wouters, de hoofddirecteur van de Dienst Justitiele Inrichtingen op het ministerie, zeg maar de ‘grote gevangenisbaas’ van ons land (productie 26).

Over dit bezoek werden op 7 mei 2007 kamervragen gesteld (productie 52).

Opmerkelijk in de beantwoording is, dat de minister de aanwezigheid van Kolkert in de ‘ambtelijke delegatie’ met klem ontkent.

Doel van het bezoek van de ‘ambtelijke delegatie’ was Baybasin te intimideren zijn aangifte in te trekken. Door deze unieke actie leverde Demmink als het ware zelf extra bewijs voor zijn eminente betrokkenheid bij de gemanipuleerde rechtsgang.

De intimidatie leidde tot een KG waarin werd gevorderd dat Demmink zich zal onthouden van iedere rechtstreekse bemoeienis met de rechtspositie van Baybasin (productie 33a). Hoewel de vordering afgewezen wordt, overweegt de voorzieningenrechter:

“---indien het voorshands voldoende aannemelijk zou zijn dat die vraag bevestigend beantwoord zou moeten worden, het werkbezoek van 12 april 2007 naar voorlopig oordeel zou kunnen worden gezien als een poging tot intimidatie van Baybasin, daargelaten hoe lang van tevoren dit werkbezoek was gepland en of Kolkert hierbij aanwezig was.”

Los van deze rechtstreekse intimidatie kan worden gesteld dat Baybasin zich tijdens zijn detentie vele andere aanslagen op zijn welbevinden heeft moeten laten welgevallen (weigeren bezoek met name van media, overplaatsingen, een gang naar de EBI, isoleercellen, werkplicht ondanks blessure) die slechts lijken te kunnen worden verklaard vanuit de wens van Demmink hem een vexatoir regime te bieden.

5.1 Intimidaties van getuigen, advocaten, officieren van justitie en rechters

Kenmerkend voor de gehele Demmink-affaire vanaf 1998 is intimidatie van de ‘tegenstanders’ en manipulatie van de feiten. Dat blijkt reeds in 1998 in de Rolodex-fase als het onderzoek naar het pedofielen-netwerk waar Demmink bij betrokken is wordt kalltgestellt van hogerhand nadat er ‘op enig moment contra-56

acties zijn gekomen’ (Fred Teeven; productie 27). Uit De Telegraaf blijkt dat het hier gaat om beschuldigingen van pedofilie tegen hoofdofficier Hans Vrakking onder wiens verantwoordelijkheid het Rolodex-onderzoek viel.

Ook advocaten die het opnamen tegen Demmink zijn geïntimideerd of ‘overgelopen’

naar de wederpartij. De genoemde Demmink-advocaat Knijff bedreigde Adele van der Plas, de advocate van Baybasin, met juridische stappen wegens ‘inbreuk op de persoonlijke integriteit’ van Demmink door het ondersteunen van de aangifte van Baybasin (productie 28). De advocaat die aangever Frank Leenders bijstond bij zijn aangifte tegen Demmink in 2003 (productie 9) Gerard Hamer viel eind 2008 dood van zijn fiets juist in de fase dat het ‘Turkse misbruik-dossier’ meer en meer begon op te spelen dankzij de aangifte van Mustafa Y (productie 10

en productie 7 uitzending 11 maart 2009). De twee advocaten van Stibbe die Panorma en GayKrant bijstonden in een kort geding dat de deken van Weert

–ook hij werd beschuldigd van kindermisbruik in het Anne Frank-plantsoen- in 2003 tegen de bladen aanspanden –Elsbeth Polak en Kurt Stopetie- hielden op het moment supreme hun mond stijf gesloten, ook toen de voorzieningenrechter verklaringen van 19 getuigen (6 voorbeelden in productie 38) achteloos ter zijde schoof (productie 29).

De getuige annex aangever Frank Leenders is op extreme wijze geïntimideerd hetgeen ertoe leidde dat hij zijn aangifte (productie 9) weer introk, een beslissing die hij vervolgens weer herriep. Voor de gang van zaken rond de aangifte van Frank Leenders zie (productie 30). Meer over Frank Leenders in het video-interview van (productie 7) waarin hij ook details geeft over het misbruik door Demmink.

De getuige annex aangever Mustafa Y. Is na zijn aangifte (productie 10, zie ook punt 11 van productie 11) zelfs in Turkije bezocht en geïntimideerd (productie 7

uitzending 11 maart 2009) waarbij ook hij –net als eerder Baybasin en Leenders-onder enorme druk is gezet zijn aangifte in te trekken. Deze intimidaties hebben zelfs nog geleid tot Kamervragen van H. Brinkman (PVV) (productie 31).

Over rechtstreekse intimidatie van rechters is niets bekend, maar uit diverse feiten en omstandigheden valt het ergste te vrezen. Genoemd werd reeds de weigering van voorzieningenrechter Rullmann te Den Bosch bewijs tot zich te nemen (productie 29). Ook de raadsheren van het Hof te Den Haag die zich bogen over het verzoekschrift ex art. 12 Sv (beschikking in productie 16) weigerden bewijs tot zich te nemen en getuigen te horen. Alarmerend bij het Hof was het 57

optreden in het betreffend college van raadsheer U. Van der Pol die voorzitter is van het bestuur van de Stichting Persprijs Jacques van Veen die wordt gefinancierd door het Ministerie van Justitie. De prijs wordt steevast uitgereikt aan media die propaganda bedrijven voor de ‘rechtstaat Nederland’. Tot slot moet raadsheer W.

Van Schendel van de Hoge Raad worden genoemd. Hij schreef mede het arrest waarmee de veroordeling van Baybasin tot levenslang onherroepelijk werd en komt als Demmink-vriend voor op de genoemde ‘Zembla-lijst’ van Sinan Can (productie 24). Van Schendel treedt vaker op in rechtsgangen die mogelijk zijn gemanipuleerd zoals de zaak van Chipshol tegen Schiphol inzake het bouwverbod op het Groenenberg-terrein.

5.2 Intimidaties van bronnen en journalisten

Reeds uitgebreid aan de orde is gekomen hoe de NOS werd geïntimideerd in de fase rond het Anne Frank Plantsoen in 2003 (Runderkamp-papers; productie 3). Ook de intimidaties aan het adres van Zembla-journalist Sinan Can kwamen reeds ter sprake waarbij volgens Baybasin en zijn advocaat van der Plas zelfs sprake zou zijn van een doodsbedreiging. GayKrant-hoofdredacteur Henk Krol heeft een vaststellingsovereenkomst moeten tekenen volgens welke hij zijn leven lang over de zaak-Demmink moet zwijgen op straffe van een dwangsom van 100.000

Euro per overtreding (beeldfragment Henk Krol bij Paul de Leeuw in productie 7 na 8.31). Bekend is dat de volgende media zijn geïntimideerd via dreiging met rechtsmiddelen: De Telegraaf, HP/de Tijd, Zembla, GPD en wellicht ook EenVandaag. In het geval van Zembla staat vast dat Sinan Can vanaf najaar 2007

is gaan werken voor het kamp-Demmink en bronnen in Turkije heeft proberen om te kopen hun onderzoekingen naar de affaire te staken. Deze turn werd reeds zichtbaar medio 2007 toen de hoofdredactie van Zembla opeens bezwaar begon te maken tegen het optreden van Can als vertaler voor advocate Van der Plas van Baybasin (producties 32 en 23).

Extreem van aard waren de intimidaties aan het adres van radiostation Arrow Classic Rock dat in de zomer van 2008 een uitgebreide uitzending aan de zaak-Demmink wijdt. Presentator Adam Curry wordt enkele weken na de uitzending ontslagen en de zender dreigde zelfs compleet uit de lucht te verdwijnen. De betreffende uitzending sloeg in als een bom en leidde tot een storm aan reacties.

Een reeds aangekondigd vervolg zou de ether nooit meer halen en zelfs de reeds uitgezonden opname mocht niet als podcast op de website verschijnen. Hetzelfde geldt voor radiostation FunX: ook hier weer de aankondiging op de zaak door te gaan hetgeen er niet van is gekomen.

58

Op geheel eigen wijze werd de Turkse journalist Burhan Kazmali die zo veel Turks bewijs tegen Demmink aanleverde –waaronder de getuigenissen van Mustafa Y.-

geïntimideerd: toen hij in Istanbul op het vliegtuig wilde stappen om een verklaring af te leggen ter ondersteuning van de aangifte van Baybasin tegen Demmink werd hij vastgenomen waarbij zijn laptop en documenten in beslag werden genomen (productie 33). Opmerkelijk: minister Hirsch Ballin antwoordt op 16 juli 2007

vragen van de leden Teeven en Van Velzen (productie 51) dat deze arrestatie ‘niet kon worden bevestigd’. Zie het persbericht van 25 juni 2007 waarin gemeld wordt dat Kazmali was aangehouden (productie 33).

Het taboe op feitelijke informatie over de zaak-Demmink komt ook naar voren uit de extreme mate van censuur die wordt toegepast op Wikipedia. In de producties 34 en 35 zijn twee artikelen te lezen: het lemma over Demmink zoals dat er korte tijd heeft op gestaan en het lemma dat thans de lezen is. Bij voortduring wordt het lemma ‘opgeschoond’ door de ‘moderatoren’ van de internet-encyclopedie.

Reeds ter sprake kwam de onverwachte dood van advocaat Hamer van aangever Leenders. Ook een vaste chauffeur van Demmink, Mostert, die zich beklaagde over de gedragingen van zijn baas op het ministerie, vond een onverwachte dood waarbij volgens bronnen zijn weduwe is afgekocht door Justitie (blz. 16

van Panorama productie 8). Naast Hamer en Mostert worden er meer mensen genoemd die vermoord zouden kunnen zijn vanwege hun bemoeienis met het Demmink-dossier: de kinderarts Joyce Labruyere (zie productie 1) en de jurist W.

Brinkhuis.

De mogelijkheid van moord werd reeds nadrukkelijk aan de orde gesteld door oud-minister H. Nawijn die werd geïnterviewd (1 september 2003) in het kader van het Panorama-GayKrant Project (productie 36). Nawijn wil niet over de telefoon praten en ook niet naar zijn huis komen. ‘We spreken wel ergens in de kroeg af’. Hij herinnert zich een voorval in Praag enige tijd geleden waarbij een Nederlandse pedo is vermoord. ‘Je moet uitkijken en zeker niet alleen gaan! Nooit alleen gaan!’ Over Demmink: deze man gaat over lijken als zijn positie in gevaar komt. Hij doet er echt alles voor om zijn macht te houden. Hij is geslepen. Let maar goed op: jij zou de eerste niet zijn die plotseling sterft. Bizar is dat Nawijn ook komt te spreken over een chauffeur van Hans Heinemann die zou zijn vermoord. Hans Heinemann (zie de Wabeke-papers van productie 2) is de Nederlanse topdiplomaat met wie Demmink kinderen misbruikte in de Pinokkio-bar te Praag.

59

Tijdens ons eigen onderzoek maakten we mee dat de banden van de auto van de voormalig topambtenaar van justitie die het Integriteitsrapport samenstelde zijn lek geprikt. De aangifte is te lezen in (productie 37).

Zo sluit de onderzoeker die bij Justitie werkte zijn rapportage af: Nog een enkele opmerking is van cruciaal belang. De terughoudendheid van alle publieke media in de casus JD is opvallend. Oud-collega’s met wie ik sprak reageren allen in dezelfde zin als Hilbrand Nawijn in de publikatie op internet. Het ademt steeds een verzuchting als: we weten toch dat er iets niet klopt, maar niemand kan het hard maken, dus ik ga mijn handen er niet aan branden. Angst, echte angst voor repercussies is wat voortdurend een rol speelt. De verwevenheid van (delen van) de pers met het topcircuit (inclusief het Koninklijk Huis) in Den Haag en daarbuiten is een feit.

5.3 Zelf zwijgen, wel intimideren

Opvallend is dat Joris Demmink nimmer een interview heeft gegeven aan een medium. Dit ondanks de alarmerende berichten over de delicten die door hem zouden zijn gepleegd. Zelfs in de interne publicaties van het Ministerie wordt nauwelijks iets over hem aangetroffen. Genoemd werd reeds dat Demmink zelfs niet in de ‘reparatie-artikelen’ in NRC, Volkskrant en Telegraaf sprekend wordt opgevoerd. Demmink heeft de aantijgingen zelf nimmer ontkend. Daarentegen heeft hij wel toegegeven seks te hebben met minderjarigen en dat hij ‘niet in alle gevallen naar de leeftijd vraagt van zijn sekspartners’ (productie 7, NOS Journaal).

De enige ontkenning komt uit 2003 en betreft slechts de locaties Anne Frankplantsoen en Praag en zijn afkomstig van zijn advocaat Knijff (productie 7, Knijff bij NOVA). Bij deze gelegenheid heeft Knijff ontkend dat Demmink in het Anne Frank-plantsoen is geweest en ook in de Pinokkio-bar in Praag. Beide stellingen zijn onhoudbaar. Tegenover dit aanhoudende zwijgen door Demmink staat een ongekende agressie bij het intimideren van de media.

5.4 Een cultuur van angst en intimidatie op het ministerie

Navraag bij medewerkers van Justitie leert dat niemand over Demmink wil praten en dat Justitie-medewerkers zelfs met angst en paniek reageren op vragen over zijn kindermisbruik. Iedereen weet (globaal) wat er speelt maar het onderwerp lijkt wel compleet taboe verklaard. Reeds in 2003 ten tijde van de Anne Frankplantsoen publikaties zouden alle Justitie-medewerkers per email (productie 47) een spreekverbod opgelegd hebben gekregen.

60

6. Hoe ver kan men gaan?

Reeds vanaf de Netwerk-uitzendingen van 1998 (productie 7) staat het pedonetwerk uitdrukkelijk in de geur van sadisme. In de Netwerk-uitzendingen is ondermeer sprake van het toedienen van stroomstoten op de geslachtsdelen van minderjarigen. Aan het slot van deze op zichzelf reeds schokkende presentatie voegen we nog drie stukken bij die meer informatie geven over het sadistische en zelfs mogelijk moorddadige karakter van het netwerk. In productie 39 vertelt Frank Leenders dat Demmink aanwezig is geweest te Praag bij de opname van een pornofilm waarbij een kind is komen te overlijden (zie ook de Leenders-tapes in productie 7). In productie 40 met referentie aan productie 41) wordt een directe link gelegd tussen het Nederlandse netwerk en het Belgische netwerk van Marc Dutroux waarbij ook nadrukkelijk de mogelijkheid wordt geopperd dat Demmink aanwezig zou zijn geweest bij het opnemen van zogeten snuff-movies waarbij kinderen worden doodgemarteld. Uit productie 42 blijkt dat het privé-adres van Demmink voorkwam als opvanglocatie in kinderopvangregister Den Haag. Opvallend is de explosieve informatie in de Duitse kwaliteitskrant Die Welt (productie 41) waarin wordt beschreven dat het onderzoek naar het verdwenen Duitse jongetje Manuel Schadwald die bij het vervaardigen van een snuff movie om het leven is gekomen in ons land van hogerhand is kalltgestellt.

Ik citeer: “Tatsächlich erfuhren wir von Berliner Kriminalbeamten, dass sie von ihren niederländischen Kollegen einen Hinweise erhalten hatten, dass die Suche nach Schadwald zu nichts führen würde. “Ich musste unterschreiben, nichts mehr über den Fall zu sagen. Lasst die Finger von dieser Sache!”, riet der Amsterdamer Beamte freundschaftlich. Und dann fügte er jenen Satz zu, der betroffen macht: “Der Fall Schadwald steht unter keinem guten Stern.”

Er ligt een enorm probleem op tafel als de macht in een samenleving dermate gecorrumpeerd is geraakt dat er geen ‘tegenkrachten’ meer aanwezig zijn die recht en orde kunnen handhaven omdat de top van Justitie zelf gecorrumpeerd is.

Drs M. Kat

30 april 2010

61

62