Zeventien

Om haar zenuwen te bedwingen ademde Simone diep in en probeerde ze

de lucht zo langzaam mogelijk te laten ontsnappen. Het leek te werken. In

ieder geval ijsbeerde ze niet meer als een zenuwpees door de lobby. Ze stond

nu vlak bij de fontein waar zij en Brian hadden afgesproken elkaar te treffen.

Ze droeg een kort zwart strapless jurkje en ze wist dat ze daarmee Brians

aandacht zou trekken. Daarbij had ze passende oorbellen uitgezocht en

een gitzwarte, nauwsluitende kralenketting, donkere dunne kousen, zwarte

hoge pumps en haar favoriete zendertje. Ze probeerde haar zwarte, met kralen

versierde avondtasje niet te krampachtig tegen zich aan te klemmen,

want er zaten een paar belangrijke accessoires in - waaronder haar onmisbare

pistool. En hoewel die niet op scherp stond, wilde ze niet het risico

lopen haar cover op te blazen door per ongeluk een van haar tenen eraf te

schieten. Bovendien zou het de lijn van haar jurk bederven als ze hinkend

rondliep.

Ze hoopte alleen wel dat Brian stom en arrogant genoeg was om vanavond

op te dagen, hoewel ze zich daar eigenlijk geen al te grote zorgen over

maakte. Ze was er vrij zeker van dat hij kwam. Ze wist immers maar al te

goed hoe stom en arrogant hij was.

Over stom en arrogant gesproken, daar was hij, precies op tijd, dacht ze.

Hij kwam door de hoofdingang het Stanhope Hotel binnen. Hij zag er netjes

en aantrekkelijk uit in zijn donkere pak met robijnrode stropdas. Toch

voelde ze een koude rilling over haar rug trekken. Met een geforceerde

glimlach liep ze een paar passen in zijn richting tot ze halverwege de lobby

tegenover elkaar stonden.

Ze beschikte over een uitstekende mensenkennis - tenminste, die had ze

sinds het eindexamenfeest ontwikkeld - en ze kon blind varen op haar intuïtie.

Toen ze naar Brian toeliep, had ze hem aandachtig opgenomen. Ze

had geen enkele aanwijzing kunnen ontdekken waaruit bleek dat hij vermoedde

dat ze hier voor iets anders was dan voor zijn onweerstaanbare

charme. Brrr. Kennelijk had hij Evie en Wyatt eerder die dag niet samen

gezien. Of, als dat wel het geval was geweest, was er in ieder geval geen belletje

bij hem gaan rinkelen. Tot nu toe, stelde ze met een gerust hart vast, verliep

alles volgens plan.

'Je ziet er echt oogverblindend uit,' zei hij, en hij pakte allebei haar handen

vast.

Ze keek alsof ze er verlegen van werd en sloeg haar ogen neer. 'O, Brian,'

jij stomme, arrogante hufter, 'wat lief van je, dank je.'

Hij wierp een vluchtige blik over haar schouder alsof hij op iemand

wachtte. 'Je hebt je bodyguard vanavond thuisgelaten?' vroeg hij.

Het zweet brak Simone uit, maar het lukte haar hem met een onschuldige

glimlach te antwoorden. 'Mijn bodyguard, hoezo?'

'Percy,' spuwde Brian bijna. 'Je neef. Ik was bang dat hij zichzelf weer zou

uitnodigen om onze avond samen opnieuw te bederven.'

'O, Percy,' zei Simone opgelucht. 'Nee, hij moest terug naar huis. Zijn

moeder belde.'

Er droop een vette glimlach van Brians mond. 'Geweldig,' bromde hij tevreden.

'Heb ik je lekker de hele avond voor mezelf.'

Simone stak met een vergenoegd zuchtje haar arm door de zijne, maar

moest flink haar best doen om niet ter plekke over haar nek te gaan. 'Ik

denk dat we ons vanavond samen prima zullen vermaken,' zei ze. 'Ik verheug

me er echt op om mijn oude klasgenoten weer te zien. Ik ben heel benieuwd

wat er van al die mensen terecht is gekomen. We zullen nog verbaasd

staan, denk ik.'

'Ja, vast,' mompelde Brian terwijl ze naar de lift liepen die hen naar de

danszaal op de tweede verdieping moest brengen. 'Door de jaren heen ben

ik wel eens een paar oude klasgenoten tegengekomen, Simone. En ik heb er

maar heel weinig ontmoet die een opzienbarend leven leiden.'

Hij trakteerde haar op enkele verhalen over klasgenoten die in zijn ogen

niet zo geslaagd waren in het leven terwijl ze de lift naar de tweede verdieping

namen en vervolgens naar de danszaal liepen. En hoewel hij slechts

met minachting kon spreken over het gewone, benijdde Simone haar leeftijdgenoten

die volgens Brian een saai leven leidden. Er waren periodes in

haar leven geweest dat ze fantaseerde over zo'n doodgewoon bestaan voor

zichzelf - een baan waar ze plezier in had, een huwelijk, een gezin en een

huis in een buitenwijk. Maar die droom was nooit uitgekomen, omdat ze

een ander pad was ingeslagen - of misschien was ze over dat pad alleen

maar weggevlucht - na wat haar op het eindexamenfeest was overkomen.

Na die nacht wist ze dat ze zich nooit meer gewoon zou voelen. Dat ze nooit

ten volle zou kunnen genieten van haar leven. Dus had ze haar best gedaan

om met deze beperkingen een zo gelukkig mogelijk leven te leiden.

En op een bepaalde manier was ze daarin geslaagd. Ze had altijd plezier

gehad in haar werk, ze had vrienden en een lieve familie. Ze was redelijk gelukkig

geweest, ook al was het niet allemaal zo gegaan als ze graag had gewild.

Toch had ze altijd het gevoel gehad dat er iets in haar leven ontbrak,

iets wezenlijks. En ze had werkelijk altijd gedacht dat dat 'iets' geen man

was. Tot nu. Nu ze Julian was tegengekomen, realiseerde ze zich dat dit precies

was wat er had ontbroken. Niet zozeer een man, dat was het niet,

maar... genegenheid. De liefde die zij een mens kon geven en die een ander

mens haar kon geven.

Ze keek Brian aan en deed net of ze aan zijn lippen hing. Als ze deze

avond zou overleven, dacht ze terwijl ze hem negeerde, dan zou ze misschien,

heel misschien ontdekken hoe het was om volkomen gelukkig te

zijn. Tot deze week had ze nooit gedacht dat ze dat ooit nog eens zou meemaken.

'Ah, we zijn er,' zei Brian. Hij stond stil bij de ingang van de danszaal.

Boven de deur hing een spandoek, dat Brian hardop las: '"Welkom klas van

'81 van Woodhaven High School". 'Kom, we gaan kijken wie er allemaal

zijn, ga je mee?'

Ze begroetten de klasgenoten die de gasten bij de deur stonden op te

wachten - Mike Lindley, zag Simone tot haar verrassing, die ze zich herinnerde

als een vreselijk rotjoch. Hij stelde hen voor aan zijn partner Stephen,

en uit de manier waarop hij 'partner' zei, maakte ze op dat de twee meer dan

alleen een professionele relatie met elkaar hadden. Nou ja, niet alleen hoe

hij 'partner' zei, maar ook hoe hij zijn arm om de man heensloeg en hem

tegen zich aandrukte. Opeens kon ze een aantal eigenschappen van de onmogelijke

jonge Mike beter begrijpen. Nadat Simone de twee mannen glimlachend

had begroet, liep ze door om het naamkaartje op haar jurk vast te

maken.

'Zal ik het doen?' zei Brian voordat ze hiertoe de kans kreeg.

En voordat ze zijn verzoek kon afwijzen, griste hij de plastic badge uit

haar hand om hem op haar jurk vast te maken. Met zijn vingers aan de

binnenkant van haar jurk duwde hij zijn knokkels schaamteloos tegen haar

borst. Simone moest zich inhouden om niet haar vuist te ballen en hem een

rechtse directe voor zijn kop te verkopen.

Straks, beloofde ze zichzelf. Straks zou ze Brian precies geven wat hij verdiende.

'Dank je,' zei ze met ingehouden adem toen hij klaar was.

'Graag gedaan,' verzekerde hij haar met die verwaande, glibberige stem,

en het was duidelijk dat hij haar ingehouden adem hield voor een reactie

van passie en niet van walging. 'Ik wil niet te lang op de receptie blijven,

goed?' vervolgde hij. 'Ik verheug me op een opwindende avond met jou in

het Stanhope...'

Hij keek haar aan met zijn blauwe, kille en zielloze ogen. Hoe had ze hem

ooit aantrekkelijk kunnen vinden, vroeg ze zich af. Hoe had ze ooit kunnen

denken dat hij voor haar de ware was?

'Nu ik hier met jou ben, komen er allerlei herinneringen naar boven,' ging

hij verder. 'Herinneringen die ik dolgraag weer tot leven wil roepen. Ik kan

bijna niet wachten om je het boothuis te laten zien. Het is voor mij altijd

een bijzondere plek geweest.' Hij glimlachte nu nog glibberiger dan eerder

die avond. 'En ik denk dat het een grote verrassing zal zijn wat je er vanavond

zult vinden.'

Dat denk jij, dacht Simone. En jij zal nog meer verrast zijn, jij walgelijke

worm. Over wat jij er niet zal vinden.

Ze dwong zichzelf tot een glimlach en zei schalks: 'Daarvoor hebben we

nog genoeg tijd, Brian. Nu wil ik eerst nog een paar mensen spreken.'

Hij deed alsof hij haast niet kon wachten toen hij zei: 'Als je erop staat.'

Toen bedacht ze dat zijn ongeduld misschien helemaal niet geveinsd was.

Brian Richie, wist ze, had grootse plannen voor vanavond. Hij wist alleen

niet dat zij op haar beurt ook grootse plannen had. En door haar grootse

plannen kon hij zijn grootse plannen mooi door de plee trekken.

'Ja, ik sta erop,' zei ze, gecharmeerde opgewektheid veinzend als reactie op

zijn geveinsde... wat het ook was.

De volgende twee uur liep Simone tussen de aanwezige gasten rond,

waarbij ze Brian scherp in de gaten hield, net als haar horloge en de hoofdingang

van de danszaal. Toen ze even na negen uur een blik wierp op de ingang,

zag ze daar een van haar collega's van het Bureau staan. Met een kort

knikje liet hij weten dat alles in orde was. Ze slaakte een lichte zucht van

opluchting in de wetenschap dat haar zus gezond en wel weer terug was.

Simone moest nu alleen nog proberen om Brian van de rest af te zonderen

en hem een voorstel doen dat hij niet kon weigeren. Of hem anders neerschieten.

Het maakte haar eigenlijk weinig uit.

Hij bespaarde haar de moeite een excuus te verzinnen waarmee ze hem

kon weglokken, want hij had kennelijk opeens genoeg van het spel en liet

zijn vriendelijke masker vallen.

'Kom, het heeft lang genoeg geduurd,' zei hij, nadat hij Simone bij een

groepje klasgenoten had weggetrokken. 'Ik heb het wel gezien. Ik wil alleen

met je zijn.' Er verscheen een gemeen lachje om zijn mond. 'Nu ga je met

me mee, Simone,' zei hij zonder een spoor van twijfel. 'Nu ga je mee, want

ik heb Eve.'

'Maar Eve is er nog niet,' zei Simone onschuldig alsof ze hem niet begreep.

'Ze komt met de auto uit Santa Barbara en kan hier niet voor morgen zijn.'

'Fout,' corrigeerde Brian. 'Grappig genoeg was ik vandaag al eerder in het

hotel voor jou...'

'Voor mij?' zei ze lachend. 'Wat een toeval, Brian. Want ik was de deur uit

op zoek naar jou'

'O ja? Nou, ik betwijfel of we dezelfde plannen hadden.'

'O, en wat had jij dan voor plannen met mij, Brian?'

'Eigenlijk,' zei hij met weer zo'n gemene grijns op zijn gezicht, 'was ik van

plan om je te ontvoeren en te martelen en je dan in kleine stukjes naar je

vader terug te sturen.'

O jee, dacht Simone. Dat zou goed klinken op de band. Ze deed haar best

zo te kijken alsof ze diep geschokt was en wist nog net een triomfantelijk

lach binnen te houden.

'Maar in plaats daarvan,' vervolgde Brian, 'wierp het lot zomaar jouw zus

in mijn schoot. Ik zag haar door de hotellobby lopen en toen ze een gang in

liep zijn mijn maten en ik haar gevolgd.'

'Goeie genade, Brian,' zei Simone. 'Zeg nou niet dat je Evie hebt ontvoerd

en gemarteld en daarna in kleine stukjes hebt gehakt. Dat zou wel een domper

op de reünie zijn, vind je ook niet?'

Deze keer was het Brian die haar stomverbaasd stond aan te staren als een

dode vis met een wijdopen mond. Simone wilde hem net hartelijk bedanken

voor zijn uitvoerige bedreigingen - die nu ook op band stonden, heel

fijn, wat attent van hem - toen hun gesprek werd onderbroken. Precies op

het juiste moment.

'Hé! Hé, Brian Richie! Ik heb nog een appeltje met jou te schillen, jij leugenachtige

kleine etter!'

Brian en Simone keken allebei tegelijk verrast op en zagen Wyatt met een

half glas whisky in zijn hand door de danszaal op hen af benen. Zijn stropdas

hing scheef, één kant van zijn boord stond omhoog en zijn haar was een

lekkere warboel. Hij slingerde heen en weer alsof hij straalbezopen was.

Voor Brian zich realiseerde wat er aan de hand was, greep Wyatt de revers

van zijn jasje vast en trok hem hard met zich mee in de richting van de

grootste groep klasgenoten die in hun buurt stond. Voortgetrokken door

zijn belager strompelde Brian achter Wyatt aan en kon zich maar net op de

been houden. Simone bedacht zich later dat ze hem wat graag tegen de

grond had zien gaan.

'Hé, vrienden!' schreeuwde Wyatt. Hij klonk nu nog beschonkener - en

harder - en trok de aandacht van, o... van bijna iedereen in de danszaal.

'Kommm! Kom 'ns hier! Kijk eens wie ik hier heb! Die leugenachtige kleine

etter van een Brian Richie!'

Simone was achter de twee mannen aangelopen. Brian stond er een beetje

wit weggetrokken bij. Hij staarde haar perplex aan alsof hij niet kon vatten

waarom ze deze kans niet greep om te, nou... te maken dat ze wegkwam.

'Wyatt Culver,' zei hij vol minachting terwijl Wyatt wankelend naast hem

kwam staan. Zijn blik kaatste van Simone naar Wyatt en terug naar Simone.

Ten slotte bleef hij bij Wyatt hangen. 'Als jij een appeltje met mij te schillen

hebt, Culver,' zei Brian koel, en hij wist zijn verwarring goed te maskeren,

'dan heb je dat toch wel aan jezelf te danken.'

Wyatt opende zijn mond om te antwoorden toen zijn blik langs Brian

naar Simone gleed. 'Ken ik jou niet?' brabbelde hij dronken, en hij kneep

zijn ogen dicht alsof hij zich haar probeerde te herinneren.

'Simone Van Dormer,' zei ze opgewekt.

'Oooo,' zei Wyatt met zijn dronken stem. 'Nee, jou kan ik me niet herinneren.

Wel je zus.'

Hij wendde zich tot Brian. 'Wat me weer terugbrengt bij jou, klootzak.'

Hij ging recht voor Brian staan, zette zijn vrije hand tegen diens borst en

duwde hem naar achteren, dichter naar het publiek toe.

Brian struikelde bijna, maar herstelde zich. Hij hief zijn hoofd op zodat

hij Wyatt recht in de ogen keek. 'Misschien kunnen we dit verder buiten afhandelen,'

stelde hij voor.

'Nee, ik dacht van niet,' zei Wyatt en schudde zijn hoofd nu zogenaamd

heel dronken. 'Nee, nee, nee, nee, nee...' Hij leek even het spoor bijster en

vroeg met een ietwat glazige blik in zijn ogen: 'Waar was ik gebleven?' aan

eigenlijk niemand in het bijzonder. 'O ja. O nee, dat doen we niet. Gore

klootzak. We handelen het lekker hier af.' Hij zwaaide een hand in de richting

van het publiek dat zich achter hem had verzameld. De steeds groter

wordende groep stond nu om hen heen. 'Ik denk dat de heeeeele klas van '81

er recht op heeft om te weten wat voor leugenachtige klootzak je bent,' vervolgde

hij. 'Zeg het dan.'

Brian trok zijn wenkbrauwen onverschillig op. 'Wat moet ik zeggen?'

'Vertel maar eens hoe je hebt gelogen over wat er is gebeurd tussen Eve

Van Dormer en mij op het eindexamenfeest. Zeg dan dat ik Eve nooit iets

heb aangedaan en dat jij het allemaal verzonnen hebt, omdat... omdat...'

Hikkend als een soort dronkeman ging hij verder: 'Omdat jij een leugenachtige

klootzak bent. Daarom. Ga door, zeg het.'

'Daar heb ik nooit over gelogen,' zei Brian. 'Ik zag jou van de auto weglopen,

Culver, en in de auto trof ik Eve die volkomen overstuur was. Het was

zo klaar als een klontje wat zich daar had afgespeeld. En ik vind niks zo erg

als een man die zich opdringt aan vrouw die dat niet wil.'

O, Simone moest echt op haar tong bijten bij dat laatste. En ze moest zich

schrap zetten om zich te beheersen en niet haar pistool op hem te richten

en hem zo met kogels te doorzeven dat hij kon doorgaan voor een stuk

Zwitserse gatenkaas.

Wyatt had duidelijk totaal geen last van dat soort gewetenswroeging. Niet

dat hij een wapen op Brian richtte - jammer genoeg niet - maar hij gooide

wel zijn halflege glas in Brians gezicht. En toen hij dat deed, hield het publiek

dat zich rondom verzameld had de adem in en viel volledig stil.

'Ik heb me nooit aan haar opgedrongen,' zei Wyatt naar waarheid, en alle

tekenen van dronkenschap waren op slag verdwenen. 'En als zij nu hier zou

zijn, zou ze je dat zelf kunnen vertellen.'

Verbazingwekkend kalm trok Brian een zakdoek uit zijn borstzak en

droogde zijn gezicht. Daarna stopte hij de zakdoek terug op zijn plaats en

keek Wyatt woedend aan. 'Jij - '

'Het is waar,' onderbrak een stem vanachter Simone hem.

Brian en Simone draaiden zich als gestoken om bij het horen van die

stem. Simone lachte opgelucht, maar Brians mond viel open van ongeloof.

Eve stond helemaal vooraan in de menigte tussen Julian en drie FBI-agenten.

Ze zag er gezond, veilig en gelukkig uit en ze droeg een spectaculaire

korte blauwe jurk waarin, moest Simone toegeven, haar figuur schitterend

uitkwam.

'Wyatt heeft me die avond niets gedaan,' zei Eve, luid genoeg zodat iedereen

het kon horen. 'Brian Richie is een grote leugenaar. En nog veel meer.'

Ze wierp Wyatt een oogverblindende glimlach toe en liep door het publiek

op hem af. Ze trok liefdevol zijn stropdas recht, fatsoeneerde zijn boord en

haar en drukte een verliefde kus op zijn mond. 'Wyatt heeft zich die avond

als een echte heer gedragen,' ging ze verder. Ze richtte zich tot Brian. 'Daarentegen

ben jij, Brian, in geen enkel opzicht een heer. Dat heb ik een paar

minuten geleden ook tegen de politie en deze aardige FBI-agenten gezegd

toen ik tegen jou formeel aangifte van ontvoering heb gedaan. Je mag van

geluk spreken dat er niemand gewond is geraakt toen ze mij in jouw boothuis

kwamen bevrijden. Jouw collega's zijn duidelijk net zo laf en respectloos

als jijzelf. Ze kozen het hazenpad. Of eigenlijk,' verbeterde ze zich glimlachend,'

dat probeerden ze. Op dit moment worden ze aan de tand gevoeld

door de politie en de FBI en zullen ongetwijfeld heel wat interessants over

jou te melden hebben.'

Het publiek dat haar in stilte had aangehoord kwam plotseling tot leven

en begon te mompelen, te sissen en te fluisteren. Ook Brian kwam weer tot

leven. Hij maakte aanstalten zich om te draaien en de zaal uit te sprinten,

maar Simone zag zijn vluchtpoging aankomen en wierp zich tegen hem aan

waardoor hij tegen de grond ging. In één snelle, gracieuze beweging ging ze

schrijlings op hem zitten, haalde een paar handboeien uit haar tas en klikte

deze om zijn polsen.

'Brian Richie,' zei ze, 'jij arrogante, stomme, walgelijke hufter, je staat

onder arrest. Voor te veel dingen om hier nu op te noemen, maar laten we

beginnen met de ontvoering van mijn zus. En het dreigement om ons in

kleine stukjes te hakken. En al die smerige transacties die je hebt gesloten

met smerige mensen waarmee je geen zaken had moeten doen. Ik laat het

aan mijn collega's over om je de details van de rest te geven.'

Nadat zij de aanklacht had geformuleerd, kwamen twee mannen en een

vrouw in eenvoudige donkere pakken naast Brian Richie staan en trokken

hem overeind. Simone stond ook op, trok haar korte zwarte jurk recht en

liet tevreden haar vangst over aan hun zorgen.

Ze wilde naar Eve om zich ervan te vergewissen dat ze in orde was, maar

toen ze zag hoe haar zus en Wyatt volledig in elkaar opgingen, wist ze dat

ze daar beter even mee kon wachten.

Toen haar collega's met Brian tussen zich in wegliepen en hem zijn recht

op zwijgen uitlegden, bla, bla, bla, ging ze naast Julian staan en hield haar

ogen kalm gericht op de rug van de man die nu niet langer enige bedreiging

voor haar vormde, letterlijk en figuurlijk. Hij zou achter slot en grendel verdwijnen,

hij zou worden vastgezet op een heel onaangename plaats, voor

een hele lange tijd. En hij zou voor eens en altijd uit haar herinnering verdwijnen.

'Zag ik het goed, zat er een pistool in jouw tas?' vroeg Julian toen ze naast

hem ging zitten.

'Hm-hm,' zei ze. 'Mijn favoriete automaatje.'

'Heb je dat de hele week bij je gedragen?'

'Ja.'

'Ik zou wel eens willen weten waar je dat ding verstopt had.'

'Dat kan ik me voorstellen.'

Hij glimlachte. 'Ik hou van je,' zei hij.

Ze glimlachte terug. 'Weet ik.' Toen ze hem aankeek, zag ze dat hij haar

verwachtingsvol aanstaarde, en lachend verzekerde ze hem: 'Ik ook van jou.

Ik kan bijna niet wachten om te laten zien hoeveel.'

'En ik kan niet wachten,' fluisterde hij, terwijl hij zich vooroverboog om

haar nek te besnuffelen, 'om uit te vinden waar dat zendertje zat.'

Eve stak haar arm door die van Wyatt en keek toe hoe de agenten Blonde

Brian Richie naar de deur escorteerden.

Goeie hemel, dacht ze, dit stuurde Simone's plannen om met die gast te

trouwen wel volledig in de war. Eve's ogen zochten haar zus en toen ze zag

hoe Simone en Julian Varga alleen maar oog voor elkaar hadden, besefte ze

dat ze zich al die jaren misschien, heel misschien, wel ideeën over haar zus

- en over allerlei andere mensen - had gevormd, die niet helemaal, nou ja...

strookten met de werkelijkheid.

'Wil je dansen?'

Wyatt had haar gedachten onderbroken en glimlachend zei ze: 'Er is, eh,

er is geen muziek.'

'Je hebt gelijk, nou ja, misschien is het ook, gelet op het feit dat de FBI -

die overigens niet eens was uitgenodigd - '

'Jij ook niet, voor zover ik weet,' onderbrak ze hem.

Maar Wyatt negeerde haar opmerking. 'Gezien het feit dat de FBI zojuist

de klassenvoorzitter in handboeien heeft afgevoerd,' ging hij verder, 'zou

muziek nu misschien ook niet wat je noemt van goede smaak getuigen. Bovendien,'

vervolgde hij, 'als je bedenkt dat wij op het hoogtepunt van het

discotijdperk op school zaten, is het misschien zo slecht nog niet dat er geen

muziek wordt gedraaid. Over goede smaak gesproken...'

'Dat is waar ook, dat was ik helemaal vergeten,' zei Eve. 'Jij voerde dat

groepje aan dat ons thema Celebration van Kool and the Gang niets vond

en probeerde The Wall van Pink Floyd er doorheen te drukken.'

'Nou, The Wall zou anders een veel beter thema geweest zijn,' verzekerde

hij haar.

Ze lachte. 'Achteraf heb je dat misschien wel goed gezien toen.'

Alsof zij met hun gesprek het signaal hadden gegeven, begon de muziek

weer te spelen. De ingehuurde dj deed zijn best de stemming van het publiek,

die door het onverwachte voorval was gedaald, weer wat op te krikken.

Hij draaide niet The Wall, en trouwens ook niet Celebration, maar een

langzaam, zacht nummer dat vreemd genoeg wel iets bekends had.

'Hoor ik het goed?' vroeg Wyatt, terwijl hij zijn hoofd ophief om de melodie

beter te horen. 'Is dat Barry Manilow?'

'Volgens mij wel,' zei Eve met een kort knikje.

Hij stapte naar achteren en spreidde zijn armen voor een niet mis te verstane

uitnodiging. 'Kom, schat,' zei hij. 'Ze draaien ons lied.'

Grinnikend liep Eve op hem af, legde haar handen tegen zijn borst en nestelde

zich in zijn armen. Zijn warmte en geur omringden haar. Het was

heerlijk om hem na vandaag weer vast te kunnen houden, stelde ze met een

tevreden zucht vast. In de loop van de dag was ze een paar keer bang geweest

dat ze hem nooit meer zou zien, maar nu wist ze zeker dat hun wegen

zich niet meer zouden scheiden.

'Voel je je echt goed?' vroeg hij zacht alsof hij haar gedachten had geraden.

'Ik denk dat ik nog nooit zo bang ben geweest als vanmiddag, toen ik

merkte dat je weg was en ik erachter kwam wie dat op zijn geweten had. Ik

had die klootzak wel met mijn blote handen kunnen wurgen.'

Ze knikte en legde haar hoofd tegen zijn schouder. 'Ik wist ook niet wat

ik hoorde toen de FBI me het hele verhaal vertelde, maar ik voel me goed,

Wyatt. Ik ben alleen bang geweest, meer niet. Niemand heeft me iets gedaan.

Brian heeft me opgesloten in de slaapkamer met een paar van die

idioten voor de deur. Toen de FBI-agenten opdoken, deden die twee het

bijna in hun broek van angst en waren te laf om zich te verzetten. Voordat

ze zich konden overgeven heeft Julian ze uit mijn naam nog een paar flinke

knallen verkocht - volgens mij was hij vroeger niet voor de poes.'

'Julian?' vroeg Wyatt ongelovig en deed een stap achteruit om haar gezicht

te kunnen zien. Hij kon het niet geloven.'Mijn Julian?' herhaalde hij.

'Een vechtersbaas?'

Eve knikte opgetogen. 'Afgaande op zijn rechtse directe - ja.'

Wyatt staarde haar een ogenblik verbaasd aan. 'Lieve hemel, die gozer

heeft die kant goed voor me verborgen weten te houden. Als ik dat had

geweten, hadden we samen een mooie tijd kunnen hebben. Goh. Jee, je

denkt dat je iemand kent...'

'Enfin,' zei Eve. 'Voor zover ik heb begrepen, werken de slechteriken nu

goed samen met de goeieriken. Alles welbeschouwd zou ik zeggen dat het

met de wereld uiteindelijk toch de goede kant op gaat.'

Wyatt drukte haar opnieuw dicht tegen zich aan en liet zijn kin op haar

hoofd rusten. 'Dat heb je goed gezien, lieverd,' mompelde hij. 'Je hebt helemaal

gelijk.'

Een poosje dansten ze in stilte. Ze lieten hun handen eikaars lichamen

met tedere, onopvallende strelingen ontdekken en raakten er opnieuw mee

vertrouwd.

Onder het dansen opende Eve even haar ogen en zag haar zus met Mr.

Varga - die ze vermoedelijk voortaan als Julian zou moeten zien, bedacht ze

met een glimlach - voorbij dansen. Simone zag er gelukkiger en ontspannener

uit dan Eve ooit had gezien. Ook Julian leek in de zevende hemel, dus

sloot Eve met een gerust hart haar ogen om zich helemaal te verliezen in

Wyatt. Alles was, dacht ze, precies zoals het moest zijn.

'Er schiet me opeens iets te binnen,' zei Wyatt plotseling.

'Wat dan?' vroeg ze zonder haar ogen te openen. De ritmische bewegingen

van hun lichamen waren onweerstaanbaar, bedwelmend, en ze voelde

geen enkele behoefte om uit hun eigen zevende hemel af te dalen.

'We hebben op ons eindexamenfeest nooit gedanst,' zei hij.

Ze lachte. 'Nee, hebben we niet gedaan, je hebt gelijk.'

'Dus dan zijn we die avond twee dingen misgelopen.'

'We dansen nu met elkaar,' antwoordde ze.

'Ja.' zei hij.

'En als je wilt,' vervolgde ze, 'kunnen we straks in de parkeergarage gaan

kijken of er ergens een Chevy Nova uit 1978 staat. Als ik me goed herinner,

reed Stuart die avond in zo'n auto.'

'Chevy Nova's zijn voor kinderen,' zei Wyatt. 'Volwassenen hebben veel

meer vrijheden.'

Vrijheid, dacht ze. Daar draaide het allemaal om. Daarom voelde ze zich nu zo goed. Ze had zich bevrijd van het verleden. Ze had zich bevrijd van

haar nare herinneringen. Nu hoefde ze niet meer te proberen het meisje

terug te vinden dat ze vroeger was. Ze kon nu de vrouw zijn die altijd in

haar had gezeten. Daarin, wist Eve, zou ze haar geluk vinden. Daarin, in een

andere omgeving en ook met iemand anders.

Ze hield haar hoofd naar achteren om Wyatt aan te kijken en ontmoette

zijn blik, die overliep van genegenheid. Nee, meer dan genegenheid, dacht

ze. Ze hoefde niet te twijfelen aan wat hij voor haar voelde.

'Ik hou van je,' zei ze.

Hij drukte zijn lippen op haar mond. 'Ik ook van jou,' antwoordde hij

nadat hij haar had gekust.

'We kunnen de tijd niet meer terugdraaien, hè Wyatt?

'Nee,' zei hij. 'Dat niet. Maar weet je, Eve?'

'Wat?'

'We kunnen vooruit. En iets in me zegt dat dat veel beter is.'

Om drie uur 's nachts zaten Eve en Wyatt samen met Simone en Julian in

de zitkamer van hun suite aan de laatste restanten van de hors d'oeuvres,

hapjes en wijn die de room service even na middernacht had gebracht. Ze

hadden hun verklaringen afgelegd aan de politie en de afwezige partijen

geïnformeerd over hoe het allemaal was gegaan. Nu wilden ze alleen nog

maar ontspannen. Nou ja, even ontspannen en dan snel doorgaan met de

rest van hun leven.

De mannen hadden hun schoenen uitgetrokken en zaten zonder das en

colbert onderuitgezakt op de bank. De vrouwen waren nog een stapje verdergegaan

en hadden zich omgekleed - Simone droeg een witte, katoenen

nachtpon, Eve een robijnrode, zijden pyjama. Eve wist niet hoe het de anderen

verging, maar ze had na al dat gepraat nauwelijks nog een stem over.

Nooit ofte nimmer had ze kunnen vermoeden dat Blonde Brian Richie niet

meer was dan een stuk tuig, een griezel en een misdadiger. En in geen miljoen

jaar had ze kunnen vermoeden dat haar zus Simone op het allerlaatste

moment zou ingrijpen en met haar krachtdadig optreden de dag tot een

goed einde zou brengen.

'Ik vind het nog steeds een wonder dat je je dat boothuis van Brian Richie

nog kon herinneren,' zei ze tegen haar zus. Godzijdank kwam het net op tijd

naar boven.'

Simone's gezicht was een beetje bleek toen ze antwoordde: 'Ik ben mijn

hele leven nog nooit iets vergeten van dat eindexamenfeest, Evie. Toen

Brian het boothuis die dag in het restaurant weer noemde...' Ze haalde

haar schouders op, maar in die beweging lag geen spoor van onverschilligheid.

Eve zag dat haar zus van alles wat er was gebeurd - de afgelopen week

en twintig jaar geleden - nog behoorlijk van de wijs was. 'Ik denk dat ik het

gewoon ergens in mijn hoofd had opgeslagen,' zei ze. 'Voor mij was dat

boothuis onlosmakelijk verbonden met Brians verfoeilijke daden. Ik ben zo

blij dat hij jou niets heeft aangedaan.'

'Ik had liever gewild dat hij jou geen pijn had gedaan,' zei Eve zacht. 'Ik

had graag gewild dat je me in vertrouwen had genomen en me verteld had

wat jou op het eindexamenfeest is overkomen.'

'Het is voorbij,' stelde Simone haar gerust. 'Het is verleden tijd.' Ze wierp

een blik naar Julian. 'Het is tijd om verder te gaan met mijn leven.'

'En ik altijd maar denken dat je een of ander administratief baantje op

dat kantoor van de FBI had,' zei Eve hoofdschuddend. 'Ik bedoel, je hebt er

nooit veel over verteld en het is nooit bij me opgekomen dat je een agent

was.' Ze glimlachte. 'Mijn verdiende loon. Had ik je maar niet alleen moeten

zien als de brave, gehoorzame en onzichtbare helft van de tweeling.'

'Papa wist ook niet wat ik daar deed,' zei Simone schouderophalend.

'Moet je nagaan, ik woonde met hem samen in één huis.'

'Nu we het toch over je vader hebben,' onderbrak Julian haar. 'Weet één

van jullie misschien waar hij uithangt?'

'Hij zit in Atlanta,' zei Simone. 'Hij had zijn vlucht gemist en is daar als

het ware gestrand. Hij weet inmiddels wel dat Eve veilig terug is. Hij heeft

me op het hart gedrukt dat ik me om hem geen zorgen hoefde te maken.'

Ze glimlachte. 'Hij zegt dat hij een plannetje heeft.'

'O, mooi,' zei Eve, 'dan zien we hem waarschijnlijk niet tot het einde van

de zomer.'

'Trouwens, het is niet zo vreemd dat je niet wist wat voor werk ik deed,

Evie,' ging Simone verder, 'want zoals je al zei heb ik het nooit verteld en bovendien

was je - ' maar ze stopte abrupt, voor ze kon uitspreken wat ze ook

nog wilde zeggen.

Waarschijnlijk, dacht Eve, omdat Simone het gesprek niet op haar exman

wilde brengen. 'Omdat ik me toen ik getrouwd was met Edwin nogal

van jou en papa heb vervreemd en je nauwelijks meer zag,' maakte ze de zin

voor haar zus af. 'Het is goed, Simone. We kunnen erover praten. En dan,'

zei ze, 'kunnen we er definitief een streep onder zetten. Zoals je al zei, het is

verleden tijd. Dat hoofdstuk van mijn leven is afgesloten.' Eve wendde zich

tot Wyatt, die naast haar zat, met zijn vingers verstrengeld in de hare. 'Ik wil

me ook richten op de toekomst. Ik weet alleen nog niet waar mijn toekomst

ligt,' vervolgde ze.

'Wil je echt niet terug naar Californië?' vroeg Simone.

Eve schudde haar hoofd. 'Californië is niet mijn thuis. Ik heb me er nooit

thuis gevoeld. Ik hoor daar niet.'

'Waar hoor je dan wel?' vroeg Wyatt.

Ze glimlachte. 'Bij jou,' zei ze zonder aarzeling. 'Hij maakt me niet uit

waar dat is.'

Hij lachte terug. 'Ik ben blij dat je dat zegt, want weet je, ik heb eens nagedacht.'

'O nee,' kreunde Julian. 'Dat belooft weinig goeds.'

Wyatt pakte een kussen van de bank en gooide dat naar zijn vriend. 'Nu

weet ik zeker dat het een goed idee is.'

'Wat zou je dan willen?' vroeg Eve.

Hij keek haar een ogenblik nadenkend aan, alsof hij niet zeker wist of hij

zijn gedachten moest uitspreken. Uiteindelijk verbrak hij de stilte met een

geheimzinnige grijns op zijn gezicht. 'Ik wil weg uit Cincinnati, ergens anders

naartoe.'

Ze nam hem nieuwsgierig op, en er stroomde een warm, verlangend

gevoel door haar lichaam toen ze die blik op zijn gezicht zag. 'Waarheen

dan?' vroeg ze.

'Geen idee,' zei hij. 'Maar deze afgelopen week, toen ik met jou onderweg

was...' Hij haalde zijn schouders op. 'Ik heb het ontzettend naar mijn zin

gehad, Eve. Ik kan er niets aan doen, maar ik heb het gevoel dat we samen

misschien nog veel meer lol kunnen hebben als we een tijdje gewoon... wat

zouden rondreizen. Wat beleven. Elkaar leren kennen. Leven. Van het leven

genieten. Als ik me een paar idealen voor de geest probeer te halen uit ons

jaarboek van het eindexamenjaar, dan hadden die te maken met reizen en

ook met het schrijven van de Grote Amerikaanse Roman.'

'En hebben we genoeg geld om dit... hoe dacht je dat te doen?' vroeg ze

glimlachend.

Hij grijnsde van oor tot oor. 'Dat is een deel van ons avontuur.'

'Jee, ik weet niet, Wyatt...' begon ze, hoewel ze ondanks haar bedenkingen

enthousiast begon te worden over het idee.

'Nou, heel wat mensen daar bij Bonita's Pie Kitchen waren meteen weg

van je,' bracht hij haar in herinnering. 'En ik kan tafels afruimen als geen

ander. Ik wed dat we als het nodig is altijd wel werk kunnen vinden.'

'Bovendien,' zei ze opgewekt, 'is mijn vader een ongelofelijk rijke stinkerd

en heb ik een aardig vette spaarrekening.'

'Ja, je hebt gelijk,' stemde Wyatt grijnzend in. 'Dat is dus geregeld.'

'Ja zeg, hoe moet het dan met mij?' vroeg Julian. 'Moet ik zeker op zoek

naar een nieuwe partner als jij de zaak in de steek laat om kriskras door het

land te boemelen?'

Wyatt en Eve richtten hun blik tegelijkertijd op Simone en keken haar vol

verwachting aan.

'Wat is er?' vroeg Simone, maar ook zij lachte.

'Toen we nog klein waren,' zei Eve, 'zei je altijd dat je later een eigen zaak

wilde hebben.'

'Ja, maar ik dacht meer aan een marktkraampje of zo,' wierp Simone

tegen. 'Dat is niet zo hoog gegrepen.'

'Nog niet zo lang geleden,' ging Eve verder zonder acht te slaan op de

tegenwerping van haar zus, 'zei je bovendien dat je eigenlijk bij toeval bij de

FBI terecht bent gekomen, omdat ze op de campus jongeren recruteerden

en jij zo goed paste in het profiel van een 'eenzame wolf'. Je zei ook dat je

niet van plan was om daar je hele leven te blijven.'

'Ja, en?'

'Nou,' zei Eve ad rem, 'je lijkt nu toch niet echt meer op een 'eenzame

wolf'. En ook al ben je opgestapt als agent, je kunt toch niet ontkennen dat

je je vanavond als een vis in het water voelde toen je de slechterik een loer

kon draaien. Ik heb het gevoel dat je graag weer actief in het veld zou zijn -

of iets wat daar op lijkt. Ik denk,' ging ze met een betekenisvolle blik verder,

'dat jij en Mr. Varga het als koppel zakelijk ver kunnen schoppen.'

'Samen een zaak,' zei Julian glimlachend. Hij strekte zijn arm uit over de

bank en liet zijn hand op Simone's schouder rusten. 'Ja, volgens mij zit daar

wel toekomst in,' beaamde hij. 'Wat vind je ervan, Simone? Zullen we samen

iets opzetten?'

Ze staarde hem peinzend aan - maar toch vooral vol bewondering, zag

Eve - en stond toen plotseling op. 'Misschien kunnen we naar boven gaan

en... er boven verder over praten,' stelde Simone voor. 'Tenminste, als je

zover bent, bedoel ik.'

Julian knikte. 'Goed, natuurlijk, we kunnen er boven... over praten,' zei

hij. 'Tenminste als jij zover bent.'

'Er is maar één manier om daar achter te komen,' antwoordde ze.

Julian stond ook op, erg gretig, zag Eve, en schoof zijn vingers tussen die

van Simone toen hij achter haar de trap op liep naar het tweede niveau van

de suite. Waar de slaapkamer was, bedacht Eve nu wat laat. Dus bleef er

voor haar en Wyatt de bank beneden over, dacht ze. Ach, wat. Ze konden

wel wat bedenken, hield ze zichzelf voor. Ze hoefden de bank immers niet te

gebruiken. De bar, bijvoorbeeld, was ook zo gek nog niet.

Ze keek naar de trap waarover Simone en Julian naar boven waren verdwenen.

Hmm... die trap was ook wel een idee. 'Jee, wie had ooit kunnen

denken dat Simone en Julian het zo goed samen zouden kunnen vinden?'

zei ze. 'Toch is het net alsof ze voor elkaar gemaakt zijn.'

Toen Wyatt niet direct reageerde, draaide Eve zich naar hem om en zag

dat hij haar net zo verliefd aankeek als haar zus even eerder naar Julian had

gekeken. 'Hé,' zei hij zacht, 'wie had kunnen denken dat wij, na wat er twintig

jaar geleden is gebeurd, het zo goed samen konden vinden. Wie had

kunnen denken dat jij en ik bij elkaar hoorden?'

'Denk je dat we bij elkaar horen?' vroeg ze.

Hij haalde zijn wenkbrauwen verbaasd op. 'Jij niet dan?'

Nu was het Eve die hem een verliefde blik toewierp. 'Ik zal je wat zeggen,

Wyatt,' zei ze. 'Zelfs twintig jaar geleden, zelfs zo verward en overstuur als ik

door jouw reactie was, was ik ervan overtuigd dat je voor mij de ware zou

kunnen zijn.'

'De ware wat?' vroeg hij glimlachend.

Ze nestelde zich dichter tegen hem aan en bracht haar hand naar het

derde knoopje, tot waar hij zijn overhemd eerder die nacht samen met zijn

stropdas had losgemaakt. 'De ware Jakob,' zei ze toen ze het derde knoopje

uit het knoopsgat wurmde. 'De man die mijn wederhelft kan zijn,' ging ze

verder terwijl ze het volgende knoopje bevrijdde. 'De man die mijn zenpartner

kan zijn, de man die de room in mijn koffie is, de man die mij compleet

maakt,' somde ze op terwijl ze de volgende knopen losmaakte. Ze sloeg

zijn overhemd wijd open en begroef haar hand in zijn donkere borsthaar.

'Ik was toen alleen te jong om te zien wie je was,' zei ze. 'Wat je voor me zou

kunnen zijn. Ik was te jong om te begrijpen wat er tussen ons aan de hand

was.'

Hij knikte en streelde haar donkere haar. Zacht drukte hij haar hoofd

tegen zijn schouder. 'Ik denk dat we allebei nog moesten groeien voor we

konden begrijpen wat we hadden,' zei hij. 'In zekere zin hebben we geluk

gehad dat we elkaar zo jong hebben leren kennen, maar aan de andere kant

waren we eigenlijk ook te jong om dat te zien.'

Met een zucht kroop ze dichter tegen hem aan. 'Wat denk je, zouden we

lang samen zijn gebleven als we die avond met elkaar hadden gevreeën?'

vroeg ze, het onderwerp aansnijdend waar ze zich in St. Louis niet aan hadden

durven wagen. 'Of zouden we er een puinzooi van gemaakt hebben en

was alles kapot gegaan?'

Wyatt schudde zijn hoofd. 'Het doet er niet toe hoe het twintig jaar geleden

zou zijn gegaan, Eve,' zei hij. 'Het enige dat ertoe doet is wat er van nu

af aan gebeurt.'

Hij boog zich naar haar toe en bedekte haar mond met de zijne. Zijn kus

was intens, bedwelmend, overrompelend. En zekerder dan wat dan ook wist

Eve op dat moment dat hij de ware voor haar was.

Over de auteur

Elizabeth Bevarly is geboren en getogen in Louisville, Kentucky en studeerde

Engels aan de universiteit van Louisville, waar ze in 1983 afstudeerde.

Hoewel ze altijd al romanschrijver wilde worden, heeft ze ook baantjes

gehad in bioscopen, restaurants, boetieks en warenhuizen. Ze is redactieassistent

geweest voor een medisch tijdschrift, waar ze de juiste spelling en

betekenis leerde van woorden als 'microscopie' en 'histologie' — woorden die

ze nooit van haar leven meer zal gebruiken. Ze heeft meer dan veertig

romans en verhalen gepubliceerd sinds haar eerste boek in 1989 uitkwam.

Haar romans zijn uitgebracht in tweeëntwintig talen en in meer dan dertig

landen en er zijn ruim zes miljoen exemplaren van verkocht. Ze heeft in

Washington, D.C. gewoond, in Noord-Virginia, in Zuid-New Jersey en in

Puerto Rico. Tegenwoordig woont ze met haar man en zoontje weer in

Kentucky, waar ze de rest van haar leven wil blijven.