Vier

Julian Varga wist niet wat hij van Simone's kamer moest denken, maar één

ding was zeker - hij kreeg er kippenvel van, brrr. Ze was toch een volwassen

vrouw — en wat voor een! - maar haar privé-domein leek meer op dat van

een meisje van twaalf. Niet dat hij nou zoveel afwist van meisjes van twaalf

- eigenlijk geen sikkepit - maar van vrouwen des te meer. En dit kon je toch

met de beste wil van de wereld geen slaapkamer van een vrouw noemen,

met al die poppen en knuffelbeesten en... en... en was dat een hemelbed?

Mijn hemel.

Even vroeg hij zich af of Simone Van Dormer misschien niet helemaal,

eh... niet helemaal... spoorde. Maar noch, Wyatt noch haar vader had zinspelingen

gemaakt in die richting, zodat Julian wel moest concluderen dat

er met haar verstandelijke vermogens niets mis was. Natuurlijk bracht dit

punt hem meteen op de vraag hoe het dan zat met haar andere vermogens,

maar met enige moeite lukte het hem om zijn fantasieën in toom te houden

voordat ze zich wellicht op terreinen begaven waarvan ze zich beter

verre konden houden. Voorlopig, tenminste. Niet voordat ze elkaar wat

beter hadden leren kennen.

Niet dat hij van plan was om Simone beter te leren kennen dan nodig was

voor deze klus, bedacht Julian haastig. Want het begon erop te lijken dat

Simone, hoewel ze een stuk ouder was dan hij, nog niet veel had meegemaakt

in haar beschermde leventje.

Ze had duidelijk weinig levenservaring, lang niet zo veel als Julian. Op

haar zevenendertigste woonde ze nog steeds bij haar vader - ben je dan wel

helemaal goed snik? Ze omringde zichzelf met poppen en knuffels en hemelbedden

en... en... Zag hij het goed? Stonden er konijnenpantoffels

onder haar bed?

Brrr.

Memo aan mezelf, dacht hij droog, blijf zo ver mogelijk uit de buurt van

Simone Van Dormer. Een vrouw die zo onervaren en naïef was, bracht een

vent als Julian alleen maar in de problemen.

'Goh, eh, gezellig hier,' loog hij met een vaag gebaar naar het interieur, en

hij maakte aanstalten om binnen te komen. Niet dat Simone hem daartoe

had uitgenodigd, maar Julian wist uit ervaring dat je het best zelf het heft

in handen kon nemen. Kijk niet eerst de kat uit de boom, want voor je het

weet ben je het haasje. Dat was Julian Varga's motto. Regel nummer twee

was: Let altijd op wat er achter je gebeurt. En regel nummer drie...

Tja, regel nummer drie had betrekking op vrouwen als Simone Van Dormer

en hield in dat hij ver bij hen uit de buurt moest blijven.

Maar Simone had in de loop der jaren kennelijk toch ook een paar dingen

opgestoken, want voordat hij twee stappen had gedaan, kwam ze vliegensvlug

voor hem staan en omklemde met één hand de deur en met de andere

de deurpost in een ondubbelzinnige poging hem de weg te blokkeren.

Julian barstte bijna in lachen uit. Ze kon niet veel langer zijn dan één meter

vijfenzestig, ruim twintig centimeter korter dan hij, en hij woog waarschijnlijk

twee keer zo veel als zij. En toch was ze klaarblijkelijk van plan om

hem de pas af te snijden met dat slanke, goddelijke lichaam van haar. Was

dat niet schattig?

Toen realiseerde hij zich ineens dat hij wel degelijk halt had gehouden,

toen ze voor hem ging staan. Dus misschien had ze toch meer in huis dan

hij dacht.

'Mag ik binnenkomen?' vroeg hij nu dan toch maar, op z'n beleefdst en

met zijn blik strak op haar gericht.

Hoe ze deze vrouw ooit hadden kunnen afschilderen als onbeduidend

was hem een raadsel. Haar ogen hadden de kleur van een zomerhemel,

maar met donkere wimpers, en waren even onpeilbaar als het diepste gedeelte

van de oceaan. Haar haar leek wel fijn gesponnen, witgouden zijde en

zijn handen jeukten om met zijn vingers door de lange lokken te woelen.

Haar huid was een smetteloze mengeling van ivoor en rozen, en leek nog

zachter dan haar haar, en haar stem...

'Hoezo binnenkomen?' antwoordde ze bot.

Goed, ze klonk nu een beetje kortaf en koeltjes, moest hij toegeven. Maar

eerder, in haar vaders werkkamer, had haar stem hem even fluweelzacht gestreeld

als de vingertoppen van een geliefde.

'Uw, eh, uw vader vond dat we onze, eh, onze strategie voor volgende

week moesten bepalen,' zei hij inwendig vloekend om zijn gestamel. Hij had

het stotteren afgeleerd als puber, en was niet van plan weer in zijn oude gewoonte

te vervallen.

Dit was belachelijk. Julian liet zijn gedachten nooit afdwalen, hij kon zich

altijd uitstekend concentreren op het karwei dat hij onder handen moest

nemen. Maar eigenlijk wilde hij liever Simone Van Dormer onder handen

nemen. En er dan tegelijk een paar andere lichaamsdelen bij betrekken.

Oooo, dit ging helemaal fout.

'Het lijkt mij totaal niet nodig om een strategie te bepalen,' zei ze. Ze hield

de deur nog steviger vast en zette zich schrap. 'Ik zal de gegevens over mijn

vlucht voor u opschrijven en dan zie ik u zondag wel op de luchthaven. Tot

dan.'

Hij lachte. 'Zo werkt het niet helemaal, Miss Van Dormer. Uw vader wil

dat ik u permanent schaduw bij iedere stap die u buiten de deur zet.'

Haar volle, verleidelijke lippen versmalden zich tot een dunne streep.

'Dan zie ik u zondag bij de voordeur. Tot dan.'

'Ja weet u, uw vader heeft ons uitgenodigd om de komende dagen in De

Gevangenis te blijven logeren. En de komende nachten,' zei hij er betekenisvol

achteraan - althans betekenisvol voor Julian. Hij had geen idee of

Simone begreep wat hij bedoelde. Alhoewel, als hij afging op haar gezichtsuitdrukking...

O ja, kijk eens. Ze begreep hem volkomen. En ze was er duidelijk helemaal

niet blij mee.

Haastig liet Julian erop volgen: 'Hij wil dat we hier in het huis blijven tot

u en uw zus afreizen naar Ohio. Ik neem aan dat hij daarmee bedoelt dat ik

u vanaf nu vierentwintig uur per dag in de gaten moet houden.'

'Dan hebt u zijn bedoelingen totaal verkeerd begrepen, Mr. Varga,' zei ze

ijzig. 'En de mijne.'

Ze begon de deur dicht te duwen, maar Julian legde zijn hand ertegen en

duwde harder terug. Even streden ze om het hardst om het robuuste stuk

mahonie, en hij stond er versteld van hoe sterk ze was. Maar op het laatst

moest ze zich gewonnen geven en na een laatste zet vloog de deur open en

stootte met een klap tegen de muur.

'Bedankt,' zei Julian minzaam toen hij langs haar naar binnen liep. Of

beter gezegd, toen hij haar met zijn schouder opzijdrukte.

'Als ik zo vrij mag zijn...'

Hij had geen idee waarom hij zo onbehouwen deed. Normaal gesproken

was hij de vriendelijkheid zelve. Maar vanaf het moment dat Simone Van

Dormer haar vaders werkkamer had betreden, zo beheerst en fris - en onbereikbaar

- voelde Julian zich erg ongemakkelijk en zeer uit zijn evenwicht

gebracht.

Daardoor was Julian helemaal de weg kwijt. En als er iets was wat Julian

Varga absoluut niet kon verdragen, dan was het dat wel. Hij had het grootste

deel van zijn leven moeite gedaan om de weg te vinden en was dan ook

dolblij toen het hem eindelijk was gelukt. Maar één blik op Simone en plop,

foetsie. En hij had geen idee waar hij gebleven kon zijn en wanneer hij weer

zou opdagen.

Nou moest gezegd worden dat zij zich ook niet echt gedroeg als het gedweeë

muurbloempje zoals ze hem was afgeschilderd. Wyatt had haar beschreven

als een soort voetveeg. Haar eigen vader had de indruk gewekt dat

ze volkomen bereid was een bodyguard mee te nemen, omdat ze altijd deed

wat paps vroeg. En nu had ze haar vader inderdaad niet openlijk tegengesproken,

maar Julian maakte ze het beslist niet gemakkelijk. Het was alsof

ze van meet af aan een hekel aan hem had, en Joost mocht weten waarom.

Jemig, vrouwen waren altijd gek op hem. Tegenwoordig, in elk geval. Oké,

hij stond hier op verzoek van haar vader, niet omdat ze hem zelf had uitgenodigd,

maar daarom hoefde ze nog niet zo vijandig te doen.

'Nee, zo vrij mag u helemaal niet zijn,' zei ze toen hij doorliep naar de balkondeuren,

die wijdopen stonden, zodat de zoute zeewind naarbinnen

waaide.

Dat was net waar Julian behoefte aan had. Frisse lucht om helder te kunnen

denken. Een stevige bries om de geur van Simone van Dormer, die hem

met haar zoete, onschuldige bloemetjesparfum dreigde te vergiftigen, te

verdrijven. Hij haalde een paar keer diep adem, telde langzaam tot tien en

probeerde in zijn hoofd een beeld op te roepen waardoor hij zijn innerlijke

rust hervond. Ja, daar kwam er een.

Hij visualiseerde een aangenaam tafereel, een mentaal beeld van zichzelf

op het strand. De zon stond laag boven de horizon. En dankzij deze voorstelling

begon hij stukje bij beetje zijn innerlijke rust te hervinden... totdat

Simone Van Dormer plotseling haar opwachting maakte. In bikini. Eentje

die weinig aan de verbeelding overliet, want... goeie god, zag hij het goed,

droeg ze een string?

Julian deed zijn ogen weer open en draaide zich naar haar om. Zelfs geheel

gekleed was ze nog altijd funest voor zijn concentratievermogen.

'Miss Van Dormer,' zei hij rustig. 'Het spijt me dat we inbreuk moeten

maken op uw privacy, ook al is het maar voor even. Laten we er nu maar het

beste van maken en de komende paar dagen gebruiken om elkaar beter te

leren kennen en plannen te maken voor ons bezoek aan Ohio. Als ik het

goed begrijp, zijn we daar de hele week met zijn tweeën, en

'Dat dacht ik niet, Mr. Varga,' viel ze hem in de rede.

Hij boog zijn hoofd ten teken dat ze gelijk had.

'Ik bedoel ook niet dat we op eikaars lip moeten zitten,' zei hij.

'Absoluut niet,' verzekerde ze hem.

'Niet aldoor in elk geval,' moest hij haar gelijk gegeven. 'Maar een groot

deel van de tijd zijn we wel met z - '

'Eenmaal in het hotel in Cincinnati,' onderbrak ze hem opnieuw, 'betrekken

Evie en ik de suite die we gereserveerd hebben, en u en Wyatt hebben

een eigen kamer op dezelfde verdieping.'

'Ja, maar - '

'Ik mag dan hebben ingestemd met dat idiote plan van papa om bodyguards

in te huren, maar ik verwacht dat u behoorlijk afstand bewaart.'

'Ik begrijp uw bezorgdheid, Miss Van Dormer, maar de aard van onze

werkrelatie maakt het noodzakelijk dat ik - '

'En op de reünie,' interrumpeerde ze hem alweer, 'blijf ik vrijwel de hele

tijd in het hotel en ik verwacht dan van u dat u op uw kamer blijft.'

Julian trok verbaasd zijn wenkbrauwen op, zette zijn handen in zijn zij

en zei onomwonden: 'Sorry, Miss Van Dormer, maar dat kunt u dus wel vergeten.'

Haar lippen versmalden zich weer tot een vastberaden rechte lijn, maar ze

bloosde tegelijk.

'Volgende week op mijn reünie,' zei ze kortaf, 'hoop ik een oude vriendschap

nieuw leven in te blazen. Als ik dan constant rondloop met King

Kong in mijn kielzog, kan ik die... hernieuwing natuurlijk wel op mijn buik

schrijven.'

Julian lachte als een boer met kiespijn en deed net alsof hij die opmerking

over King Kong niet gehoord had. Dat ze hem met een wild dier vergeleek,

was nog tot daar aan toe, maar een aap stond niet in de top-vijf van zijn favorieten.

'Een oude vriendschap nieuw leven inblazen?' herhaalde hij nieuwsgierig.

Haar wangen kleurden nu vuurrood, en bij Julian begon er in zijn binnenste

geledingen iets te smeulen.

'Ja,' zei ze. 'Ik hoop een... een oude vriend tegen het lijf te lopen.'

'Een oud-vriendje, bedoelt u?,' vroeg hij.

Ze wendde haar ogen af. 'Het ligt iets anders.'

'Dan probeert u de aandacht te trekken van iemand van wie u zou willen

dat het een ex-vriendje was.'

Ze gaf geen antwoord. Niet dat het niet duidelijk was.

Julian glimlachte, zij het niet van harte. 'Ik verzeker u, Miss Van Dormer,

dat ik uw pogingen geen strobreed in de weg zal leggen.'

'Dank u,' zei ze zachtjes. 'Maar ik ben bang dat uw aanwezigheid alleen al

een storende factor is. Ik wou dat mijn vader dat plan van die bodyguards

uit zijn hoofd zette. Het is totaal onnodig.'

'Is dat zo?' vroeg Julian.

Ze knikte, maar ze ontweek zijn blik. 'Neem van mij aan dat ik niets te

duchten heb in Cincinnati.'

Julian haalde zijn schouders op, en hoopte dat het gebaar een stuk nonchalanter

overkwam dan hij vermoedde.

'Uw vader denkt daar anders over. Hij is ervan overtuigd dat u en uw zus

daar gevaar lopen.'

'Ach, hij is paranoïde. Dat was vroeger al zo toen Evie en ik nog klein

waren. Het begon na de dood van mijn moeder. Misschien was hij wel bang

dat hij ons ook kwijtraakte, hoe irrationeel dat ook was. Ik weet het niet.'

'Klinkt redelijk.'

'O, kom nou. Als er iemand onredelijk is, dan is het mijn vader wel.'

'Hij lijkt mij anders wel een geschikte peer,' zei Julian, en hij meende het.

Luther Van Dormer mocht dan een paar, eh, vreemde kronkels hebben,

hij was duidelijk stapelgek op zijn dochters en bovendien nog een aardige

kerel ook.

Simone sloeg stuurs haar armen over elkaar en antwoordde pas na een

hele tijd. 'Hij is erg veranderd sinds we in Santa Barbara wonen,' zei ze met

haar ogen op de open balkondeur gericht.

Tjonge, dat viel hem mee. Hij had niet verwacht dat ze zomaar uit zichzelf

met persoonlijk informatie - over haarzelf of haar familie - naar buiten

kwam. 'In welk opzicht?'

Schouderophalend antwoordde ze: 'Vroeger was hij ook al niet al te evenwichtig,

maar sinds we hier zijn gaan wonen, is hij bang, panisch dat er lui

zijn die hem te grazen willen nemen, dat we gevaar lopen.'

Het leek tot haar door te dringen dat ze wel erg diep inging op hun persoonlijke

aangelegenheden - niet dat Julian dat bezwaarlijk vond - want ze

richtte haar aandacht weer vlug, haast gretig, op hem. Zodra hun blikken

elkaar kruisten, keek ze echter weer weg, net zoals dat eerder die avond al

steeds gebeurde - toegegeven, er waren maar een paar van die momenten

geweest. Maar hij wist gewoon dat zij bij ieder oogcontact dezelfde tinteling

voelde als hij.

Interessant, dacht hij. Of, nee, dat nam hij terug. Het was helemaal niet

interessant. Het was knap lastig. Hij zat niet te wachten op tintelingen voor

vrouwen die zich omringden met poppen en knuffels en hemelbedden en

konijnenpantoffels en... en... lag daar niet een meisjesboek op de schommelstoel?

Brrr.

'Luister eens, Miss Van Dormer, of uw vader zich nu wel of niet terecht

zorgen maakt, feit is dat hij Wyatt en mij heeft ingehuurd om u en uw zus

in de gaten te houden.'

'Alsof Evie dat pikt, net nu ze haar best doet om weer een beetje uit het

dal kruipen.'

'Dat is Wyatts probleem,' antwoordde Julian, die geen flauw idee had waar

Simone het over had. 'U bent het mijne.'

Ze trok haar wenkbrauwen hoog op en hij kneep zijn ogen stijf dicht. Hoe

je die Freudiaanse verspreking ook interpreteerde, hij was verdraaid moeilijk

recht te praten. 'Niet dat u een probleem bent,' haastte hij zich te zeggen.

'En zeker niet het uwe,' zei ze koel.

'Hé, alsof ik zo graag met u opgescheept wil zitten,' reageerde hij bits.

'Sorry,' liet hij er meteen op volgen. Verdomme, hij moest zijn kalmte bewaren.

Dit sloeg nergens op. Waarom gedroeg hij zich toch zo lomp? 'Neem

me niet kwalijk,' verontschuldigde hij zich nogmaals. 'Dat had ik niet moeten

zeggen.'

'Nee, inderdaad,' beaamde ze. 'Maar ik maak het u ook wel moeilijk, hè,

geloof ik. Het spijt mij ook. We zijn allebei nogal gespannen. Nou, als u het

niet erg vindt, Mr. Varga,' ging ze er haastig verder, 'wilde ik nu eigenlijk wel

gaan slapen. Als u en Wyatt werkelijk een paar dagen hier in huis blijven

logeren, hebben we nog alle tijd om onze strategie te bepalen, zoals u het

noemt.'

'Je moet het ijzer smeden als het heet is,' antwoordde Julian en hij vroeg

zich af waarom hij dit gesprek eigenlijk zo graag wilde voortzetten, terwijl

ze zich er duidelijk allebei ongemakkelijk bij voelden. Ze had immers gelijk:

Wyatt en hij bleven tot zondag. Het hoefde niet allemaal per se nu al geregeld

te worden.

'Ik ben erg moe,' zei ze, hoewel ze klaarwakker uit haar ogen keek. Meteen

deed ze de deur open, ten teken dat hij nu maar moest opzouten. 'Morgen

praten we verder.'

Voordat hij Simone haar zin gaf, keek hij nog één keer de kamer rond,

naar de pluchen knuffelbeesten, de glazig starende poppen en het onschuldige

leesvoer. Die kamer was echt om kippenvel van te krijgen. Waarom bezorgde

Simone Van Dormer hem dan ook geen kouwe rillingen? Nou ja, het

hoefde ook niet allemaal zo gemakkelijk te gaan. De moeilijkste weg was

vrijwel altijd het lonendst. En meestal ook het leukst.

Leuk, dacht hij op weg naar de deur die Simone voor hem openhield. Dat

was eigenlijk niet een woord dat hij met haar associeerde. Ze was veel te serieus

en te afstandelijk in haar manier van doen om ook maar in de verste

verte voor iets leuks te kunnen zorgen. Maar die konijnenpantoffels onder

het bed, dan? Misschien was het best een leuk tijdverdrijf om Simone Van

Dormer een beetje uit haar tent te lokken. Per slot van rekening zouden ze

de hele week met elkaar optrekken.

Aan dat gegeven viel voor hem niet te tornen. Hij trok zich niks aan van

haar protesten. Haar vader had Wyatt en hem ingehuurd om op de gezusters

Van Dormer te passen. En Julian nam zijn werk altijd heel serieus.

Als Luther wilde dat hij op zijn dochter paste, dan deed hij dat ook, of

Simone wilde of niet. Dat zij nou toevallig volgende week op die reünie een

ex-vriendje, of wat hij ook wezen mocht, aan de haak wilde slaan, daarom

hoefde Julian zijn plannen nog niet te wijzigen.

'Best,' zei hij, het moment van zijn vertrek nog even uitstellend - hij

maakte zelf wel uit wanneer hij ging. 'We spreken elkaar morgen.'

'Of een andere dag,' verbeterde ze hem.

'Morgen,' corrigeerde hij haar op zijn beurt meteen.

Ze keek hem vinnig aan, maar antwoordde tot zijn verbazing: 'Goed dan,

morgen.'

'Tot dan, Miss Van Dormer.'

'Tot dan, Mr. Varga.'

Simone sloeg met een klap de deur dicht achter Mr. Varga - wat een irritante

man - en draaide voor de zekerheid het slot om. En omdat je maar

nooit kon weten duwde ze een paar tellen met haar volle gewicht - zelfs al woog Mr. Varga waarschijnlijk het dubbele - tegen de deur. En omdat je

beter geen halve maatregelen kunt nemen, zette ze vervolgens een stoel

klem onder de deurkruk. En daarna, om geen enkel risico te lopen, worstelde

nog ze tijdje met haar toilettafel om de deur daarmee extra te barricaderen.

Ziezo, dacht ze, toen de klus geklaard was, slecht lichtjes nahijgend. Dat

ze zojuist iets volslagen krankjorums had gedaan, wat helemaal niets voor

haar was, liet haar koud. Mr. Varga moest maar zien dat hij er nu nog in

kwam.

Hoewel, waarom hij eigenlijk naar binnen zou willen, wist ze zelf ook

niet. Hij had haar niet bepaald vriendelijk behandeld, en daarbij kwam dat

hij in haar ogen eigenlijk niet veel meer dan een jongen was. Bovendien had

nog nooit één man geprobeerd met geweld haar slaapkamer binnen te dringen.

Niet dat ze überhaupt zou willen dat een man met geweld haar slaapkamer

binnendrong. Natuurlijk kon ze mannen best waarderen, ze was tenslotte

een vrouw. Ze hadden immers van die grappige eigenaardigheden. Ze

was alleen al in geen tijden een man tegengekomen die haar interesse had

gewekt.

Nou ja, behalve Blonde Brian Richie dan. Maar niemand anders. Absoluut

niet. En zeker Julian Varga niet.

Voor het gemak vergat ze maar even dat ze hem amper een uur geleden

voor het eerst had ontmoet en dat hij daarom nooit lang haar interesse had

kunnen wekken - in ieder geval niet langer dan een uur. Maar dat was bijzaak.

Waar het om ging was dat Mr. Varga haar interesse niet wekte, niet

kort en niet lang. Omdat ze maar in één man was geïnteresseerd.

Blonde Brian Richie.

Als ze alleen al aan hem dacht gierden de zenuwen door haar lijf. Ze kon

niet wachten tot ze hem volgend weekend weer zag.

Blonde Brian Richie had in Woodhaven naast de Van Dormers gewoond

zo lang Simone zich kon herinneren. En ze kon zich de tijd niet heugen dat

ze niet totaal door hem gebiologeerd was. Toen ze nog kinderen waren, was

er geen knappere, perfectere jongen dan hij. Hij was zo slim, en zo charmant.

En hij had zulke goede manieren. Hij was te mooi om waar te zijn,

dacht ze toen.

En hij bleek in de loop der tijd natuurlijk inderdaad te mooi om waar te

zijn. Niet dat ze had verwacht dat hij ooit de hare zou zijn op de manier dat

zij het wilde. Maar dat weerhield haar er niet van om te dromen dat ze ooit

de echtgenote zou zijn van Blonde Brian Richie en een huis vol had met

blauwogige, goudblonde kinderen. Die dromen had ze haar hele jeugd door

gekoesterd.

Ze had nooit iemand verteld van haar gevoelens voor Blonde Brian, behalve

Eve. En ze had het haar pas verklapt toen ze op de middelbare school

zaten en alleen omdat Simone dacht dat haar zus het zou begrijpen. Omdat

Eve toen inmiddels zelf ook gevoelens voor iemand koesterde - voor Wyatt

Curver, maar die gevoelens waren niet wederzijds. Niet zoals Eve het wilde.

Niet zoals het zou moeten zijn. Niet dat Eve - of Wyatt - ooit echt begrepen

had wat er tussen hen was of zou moeten zijn. Net zoals Simone nooit

echt had begrepen wat er tussen haar en Blonde Brian was of zou moeten

zijn.

Maar binnen een week zou ze Brian weer zien. Voor het eerst sinds twintig

jaar. Voor het eerst sinds ze hem zo impulsief had gekust op het schoolfeest,

een daad die hen beiden had geschokt. En voor het eerst sinds hij haar

terug had gezoend, wat een nog grotere schok teweeg had gebracht. Voor

het eerst sinds...

Goed, voor het eerst sinds héél lange tijd. Simone probeerde zich voor te

stellen hoe hij er nu uitzag, twintig jaar later. De dood van zijn vrouw zou

hem zijn aan te zien. Ze had een voorgevoel dat hij nog verschrikkelijk veel

knapper was dan toen. En slimmer. En charmanter. En zelfs nog beter gemanierd.

Hij was altijd iemand geweest die het geluk toelachte. Maar hoe

meer Simone haar best deed om zich een voorstelling van Brian te maken,

hoe onduidelijker het beeld werd. En in plaats daarvan verscheen de donkere,

peinzende Julian Varga.

Hè, ja. Net wat ze nodig had. Was ze eindelijk zo ver om een operatie in

gang te zetten die ze al heel, heel lang aan het voorbereiden was en dan werd

alles op het laatste moment gedwarsboomd door die opdringerige lastpost

Julian Varga. Als hij haar op de reünie begeleidde werd dat natuurlijk verkeerd

uitgelegd, waardoor haar hele plan met Brian Richie in duigen viel.

Het was duidelijk dat er maar één ding op zat. Zodra ze op de reünie was

moest ze Julian zien af te schudden.

Simone zuchtte. Tuurlijk. Fluitje van een cent. Ze kende hem nog maar

net, maar wist nu al dat deze man zijn werk veel te serieus nam en slimmer

was dan de gemiddelde ongelikte beer, en daarbij nog eens vasthoudend

van heb ik jou daar. Hoe wilde ze het voor elkaar krijgen om hem een uur

te ontlopen, laat staan een heel weekend?

Nou ja, ze had nog een hele week om iets te bedenken. Want dat ze er iets

op ging verzinnen, stond voor haar vast. Ze liet haar plannen met Blonde

Brian Richie niet torpederen door zo iemand als Mr. Varga. Ze zou haar

reünie hebben met Brian. En het zou allemaal precies zo lopen zoals zij het

wilde, zoals het lang geleden had moeten lopen. Geen twijfel mogelijk. Geen

twijfel mogelijk.