Veertien

Ongelofelijk, wat een lange avond.

Wyatt liet een uitgeputte, geïrriteerde zucht ontsnappen toen hij achterover

op zijn bed viel. Intussen worstelde hij met zijn stropdas om hem van

zijn boord los te krijgen, gooide het ding op de grond en maakte de drie bovenste

knoopjes van zijn overhemd los. Hij had er geen idee van gehad hoe

vermoeiend het kon zijn om een stelletje voormalige boze sukkels met meidenkleren

op afstand te houden. Een stelletje voormalige boze sukkels met

meidenkleren die nu groot genoeg - en gek genoeg - waren om hem van

hier naar Tokio te schoppen. En shit man, hij was niet eens degene die dat

verdiende. Als hij die eikel van een Stanley Morganstern ooit in zijn vingers

zou krijgen...

Poeh.

Het enige wat hij op dit moment wilde, was een lange, hete douche en een

stel schone, koele lakens om tussen te liggen. En misschien een zachte, lekker

ruikende vrouw naast hem. Ja, als dat zou kunnen... Helaas was de

enige plek waar hij zo'n vrouw op dit moment zou kunnen vinden in zijn

dromen. Of in zijn fantasie. Of in zijn herinnering.

Verdorie, waar was Bitsy Stuckey als je haar nodig had?

'Wyatt?'

Een ogenblik lang dacht hij dat hij het zachte uitspreken van zijn naam

alleen maar had gefantaseerd, maar toen hij zijn hoofd optilde, zag hij Eve

in de deuropening staan, bij de deur die hun kamers met elkaar verbond.

Ze droeg nog steeds dat adembenemende kleine jurkje dat ze vanavond bij

de receptie had gedragen - talk aboutyour devil with a blue dress, blue dress,

blue dress, devil with a blue dress on - en het had nu hetzelfde effect op hem

als toen hij haar er voor het eerst in zag.

Opwinding. Veel opwinding. En die concentreerde zich op die heel speciale

plaats waar gisteravond tot zijn opluchting - en triomf - zijn bloed zo

willig naartoe was gevloeid. Alleen al door naar Eve in dat jurkje te kijken,

kreeg hij een stijve. Echt een stijve. En, o man, dat was een lekker gevoel. En

wat nog lekkerder zou zijn...

Deed er niet toe. Aan dat soort dingen kon hij maar beter niet denken.

Het zou alleen maar problemen geven.

'Ja?' vroeg hij. 'Is er iets wat je hoog zit?' Hij verbeet een huivering na die

vraag en wenste dat hij zijn woorden anders had gekozen. Maar toen hij

zich realiseerde welke gedachten er nu door zijn hoofd spookten, nam hij

aan dat hij zich niet druk hoefde te maken en dat zijn opmerking heel onschuldig

was geweest.

'Mag ik je wat vragen?' zei ze.

'Natuurlijk,' antwoordde hij. Alles om zijn huidige staat van opwinding te

temperen, dacht hij bij zichzelf.

Maar in eerste instantie zei ze niets en bleef ze alleen maar naar hem staren,

vanaf haar plek in de deuropening, niet echt in haar eigen kamer en

niet echt in de zijne. Toen zei ze: 'Die reünie vanavond, die heeft me aan het

denken gezet.'

O, ja, dat wilde hij graag geloven. Hun aanwezigheid daar beneden bij die

reünie had ook in Wyatts hoofd heel wat gedachten opgeroepen. En die gedachten

waren ook niet allemaal over school gegaan. Nee, verscheidene gingen

over het hier en nu. Maar de echt prettige gingen over de komende

nacht.

Waarschijnlijk liep hij daarmee op de zaken vooruit.

'Waarover aan het denken gezet?' vroeg hij.

Ze haalde licht haar schouders op. 'Gewoon dat... Ik heb de hele tijd

lopen denken over hoeveel er door de jaren heen is veranderd. Hoeveel ik

door de jaren heen ben veranderd.'

'Ja?' antwoordde Wyatt. 'Nou ja, dat overkomt de beste, Eve. Veranderingen

kun je niet tegenhouden.'

'Maar op een bepaalde manier kan het wel,' zei ze. 'Denk je niet? Voor die

mensen daar beneden zullen Bitsy Stuckey en Stanley Morganstern nooit

anders zijn dan zoals ze op school waren. Ik bedoel, Bitsy zou nu best een

hoge tante op Wall Street kunnen zijn, met ettelijke miljoenen dollars in

portefeuille, en Stanley zou best een toegewijde, liefdevolle echtgenoot en

vader kunnen zijn, die welpenleider is en coach bij het voetbalteam van zijn

zoontje. Het zou heel goed kunnen dat hun persoonlijkheid sinds ze op

school zaten honderdtachtig graden is gedraaid. Maar voor hun klasgenoten

zal Bitsy altijd de slet zijn en Stanley altijd de pestkop. Zelfs als ze naar

de reünie waren gekomen, had niemand verder gekeken dan hoe ze vroeger

waren. Niemand zou dat vergeten zijn.'

'En wat wil je daarmee zeggen?' vroeg Wyatt.

Ze haalde nogmaals haar schouders op. 'Ik weet het niet precies,' zei ze.

'Gewoon dat er misschien, hoeveel we ook denken te veranderen, een stuk

van ons is dat andere mensen in elk geval altijd bij zich houden. Goed of

slecht.'

Wyatt wist nog steeds niet precies waar ze met haar observaties heen

wilde. Desondanks antwoordde hij: 'Ik neem aan dat je gelijk hebt.'

'En omdat dat stuk van ons bij iemand anders blijft, zelfs als we het niet

meer in onszelf zien, leeft het misschien toch nog steeds op een bepaalde

manier in ons voort. Het is nog steeds echt.'

Wyatt dacht daar even over na en knikte toen, omdat hij een beetje beter

begreep wat ze bedoelde. Onafhankelijk van hoe we onszelf nu zagen,

waren er mensen ergens anders in de wereld die zich ons herinnerden als

heel iemand anders. Soms kon dat minder aangenaam zijn, vooral als we

grote vooruitgang in onszelf en in ons leven hadden geboekt. Maar soms

kon het een geruststelling zijn om je te realiseren dat we ergens, in iemands

gedachten, voor altijd zeventien of achttien zouden blijven.

Ook Eve bleef nog een ogenblik nadenken, toen richtte ze haar blik strak

op Wyatt. 'En die reünie heeft me ook aan het denken gezet over iets anders,'

zei ze.

'En wat mag dat dan wel zijn?' vroeg hij.

'Het schoolfeest,' zei ze alleen maar.

Dus nu zei zij het onzegbare ook, dacht Wyatt. En niet zo heel diep van

binnen scheen het hem toe dat het de hoogste tijd was dat ze het hierover

zouden hebben.

'En welke vraag wilde je me dan stellen?' zei hij.

Ze aarzelde een ogenblik, alsof ze zich nog wilde bedenken over wat ze

wilde zeggen. Maar ten slotte vroeg ze: 'Waarom ben je... waarom ben je die

avond bij me weggelopen?'

Wyatt voelde zich wee worden toen ze de vraag uitsprak, ook al wist hij

precies dat die zou komen. Eigenlijk was hij verbaasd dat ze hem niet eerder

had gesteld. Zoals bijvoorbeeld die eerste avond in Santa Barbara. Hoewel,

hij had ook zelf het initiatief kunnen nemen en die avond dingen kunnen

uitleggen, toch? Maar nee, hij had min of meer besloten dat alles wat er

twintig jaar geleden was gebeurd, over en uit was en niet speciaal belangrijk

voor hun ervaringen van nu.

Ja hoor, heel goed, dacht hij nu. Wat er twintig jaar geleden was gebeurd,

had voor hen allebei hun leven tot op dit moment bepaald. Eve had zich na

die avond ellendig genoeg over zichzelf gevoeld om ten slotte in een ongelukkige

verhouding te belanden met een man die haar slecht behandelde.

En Wyatt had zich zo ellendig over zichzelf gevoeld dat hij nooit meer in

staat was geweest om zich anders dan in de vorm van een korte, oppervlakkige

scharrel aan een vrouw over te geven. Hij was nooit over Eve van Dormer

heen gekomen. En misschien, dacht hij, heel misschien was zij ook niet

helemaal over hem heen gekomen.

Ze verdiende het de waarheid te weten over wat er die avond met hem was

gebeurd, dacht hij. Shit, ze had het twintig jaar geleden ook verdiend om

het te weten, maar ze was verdwenen zonder een spoor achter te laten voordat

hij de kans had gekregen het uit te leggen. Maar nu kon hij het uitleggen.

Want nu waren ze volwassen, toch? Nu konden ze dit op een volwassen

manier bespreken. Nu kon hij haar vertellen dat hij im... impo... impote...

je weet wel... die avond, zonder bang te zijn dat ze hem zou uitlachen. Nu

zou ze het misschien zelfs begrijpen. En hé, als zij het begreep, kon ze het

misschien wel aan Wyatt uitleggen.

Hij ging rechtop zitten, legde zijn handen tussen zijn knieën en vouwde

ze losjes in elkaar. Eve leunde naar rechts tot haar schouder de deurpost

raakte en wachtte op de verklaring. Ze had haar schoenen en kousen uitgetrokken,

zag hij, en dat ze op blote voeten was maakte hem aan het glimlachen,

omdat ze op dat ogenblik zo jong leek.

'Het schoolfeest,' zei hij met een zucht. 'Dat is lang geleden.'

'Het lijkt in veel opzichten alsof het gisteren was,' zei ze.

Hij kon het niet echt met haar oneens zijn. 'Ja, dat vind ik ook wel.'

'Dus waarom ben je die avond bij me weggelopen?'

Jee, het mes werd hem wel direct op de keel gezet, dacht hij. Maar ja,

waarom zou hij iets dat al twintig jaar lag te wachten nog langer uitstellen?

'Ik wilde die avond niet bij je weggaan,' vertelde hij eerlijk. 'Ik wilde met

je vrijen.' Hij stootte een ongelovig geluid uit. 'Jezus, wat een understatement.

Ik verlangde zo erg naar je. Zo erg. Toen ik me realiseerde wat er tussen

ons ging gebeuren, toen ik wist dat jij het ook wilde... God, Eve, iets in

me knapte die avond. Er was zoveel verlangen, zoveel behoefte, zoveel passie

voor je. Ik dacht dat ik dood zou gaan.'

'Maar waarom...?'

Plotseling glimlachte hij, een trage, moeizame glimlach. Omdat Wyatt het

plotseling, vanuit het niets, zelf begon te begrijpen. 'Ik denk, misschien...'

Hij haalde zijn schouders op. Plotseling leek het zo duidelijk. 'Ik denk dat

het kwam omdat er zoveel verlangen, zoveel behoefte, zoveel passie voor je

was, daarom.'

Ze schudde traag haar hoofd. 'Ik begrijp het niet.'

'Je maakte me hartstikke bang toen we op school zaten,' zei hij eerlijk. 'Ik

was zo gek van je, maar ik wist niet waarom. Ik verlangde zo naar je, maar

ik wist niet waarom. Ik...' Kan het net zo goed toegeven, dacht hij. 'Ik hield

van je, Eve, zoveel. Maar ik wist niet waarom. En die avond, toen ik eindelijk

de kans kreeg om je te laten zien hoe erg ik naar je verlangde, hoeveel ik

van je hield...' Hij schudde zijn hoofd, verward. 'Ik neem aan dat ik gewoon

verpletterd was door jou, en door mijn gevoelens voor jou, en door mijn reactie

op jou. En ik raakte volkomen overweldigd door de gedachte om met

je te vrijen. En toen kon ik het niet.'

'Maar waarom kon je het niet?' vroeg ze opnieuw. 'Als je naar me verlangde

en... en... Als je je net zo als ik voelde, waarom ging je dan niet met

me vrijen? Waarom liep je weg?'

'Als ik zeg dat ik het niet kon, Eve,' zei hij zacht, 'dan bedoel ik wat ik zeg.

Ik kon het niet. Ik kon het fysiek niet. Ik kon hem niet... het lukte niet

om...' Man, waar was Julian om dat klotewoord uit te spreken als hij hem

nodig had, dacht Wyatt. 'Die avond was ik im... impo... impote.

'Impotent?' vroeg ze.

Oké, dus misschien had hij Julian toch niet nodig. Niet als hij Eve had. 'Ja,

precies,' zei hij, verbaasd dat hij zich helemaal niet beschaamd of vernederd

voelde. Dat Eve niet lachte. Ze glimlachte niet eens. Waarschijnlijk omdat er

ook helemaal niks grappigs aan was. 'Ik was die avond impotent,' herhaalde

Wyatt kalm. 'Het was vernederend. Ik begreep er niets van. Ik schaamde

me. En ik was bang dat je me zou uitlachen als je erachter kwam. En ik kon

de gedachte niet verdragen dat je me minder waard zou vinden. Dat je me

een slappeling zou vinden. Niet als jij zo sterk was.'

'O, Wyatt.'

'Ik was een stom jochie, Eve,' zei hij. 'Ik raakte in paniek. Ik weet dat ik

daarmee absoluut niet kan uitleggen of goedpraten wat ik deed, maar dat is

wat er gebeurde. Ik was achttien jaar, en ik wist niet wat ik moest doen. Ik

had vóór die avond nog nooit met iemand gevreeën. Jij zou mijn eerste keer

geweest zijn. En ik was doodsbenauwd door wat er gebeurde - of niet gebeurde.

Dus ik maakte me uit de voeten. Ik denk dat ik in mijn achterhoofd

dacht dat ik het later aan je kon proberen uit te leggen. Maar een week later

was je vertrokken, en ik had geen idee waar je was, en elke kans die ik had

kunnen hebben om het uit te leggen of om me te verontschuldigen was met

jou samen verdwenen.'

Ze zei niets en bleef hem alleen maar in stilte aankijken, en hij wilde niets

liever dan dat hij kon zeggen wat ze dacht. Maar terwijl zij zo stond te kijken

en alles op een rijtje probeerde te krijgen, bedacht hij dat hij nóg iets

moest uitleggen.

'Hetzelfde gebeurde die avond in Santa Fe, in het zwembad,' zei hij. 'Toen

ik je zoende, ook al verlangde ik naar je...' Hij blies geïrriteerd. 'Niks... er

gebeurde niks. Onder mijn middel, bedoel ik. Hier boven,' voegde hij eraan

toe en wees op zijn hoofd, 'en hier,' ging hij verder en wees nu op zijn hart,

'was ik meer dan klaar. Maar...' Hij haalde zijn schouders op. 'Ik weet het

niet, misschien gunde ik het gewoon niet genoeg tijd, misschien was het

water te koud, misschien was ik er nog steeds niet klaar voor, maar... Ik

raakte die avond ook in paniek. Ik heb geprobeerd het uit te leggen. Tenminste,

ik denk dat ik het heb geprobeerd. Maar je wilde niet luisteren. Toch

was het mijn fout. En dat spijt me.'

Nu veranderde haar uitdrukking van nadenkend in verward. 'Maar gisteravond

wasje...'

'O, gisteravond gebeurde het niet,' stemde hij nogal opgewekt in. 'Zeker

weten. Gisteravond werkte alles toppie.'

'Maar waarom stopte je dan?'

Haar vraag verraste hem. 'Stopte? Ik wilde niet stoppen gisteravond. Bij

mij gingen alle remmen los. Jij was degene die stopte.'

'Maar dat was alleen omdat ik dacht dat jij op het punt stond om...' Ze

maakte haar zin niet af.

'Ik was gisteravond niet van plan om te stoppen,' zei hij. 'Ik was er helemaal

klaar voor.'

'Maar waarom gisteravond dan wel en eerst niet?'

Daarover had Wyatt net zoveel vraagtekens als zij. 'Ik weet het niet,' zei hij

eerlijk. 'Zoals ik al zei, misschien was in Santa Fe het zwembadwater wel

gewoon te koud voor me om... je weet wel.' Hij moest toegeven dat er ook

nog iets anders meespeelde. 'En misschien maakte je me in Santa Fe nog

steeds doodsbang.'

Ze staarde hem aan en haar ogen werden groot. 'Ik? Maakte jou bang?'

vroeg ze ongelovig.

Hij knikte. 'Je bent een ontzettend sterke vrouw, Eve. Misschien denk je er

zelf anders over, maar het is echt zo. Moet je nagaan wat je hebt doorstaan

met die lulhannes van een vent, maar je liet je er niet door uit het veld

slaan.'

Ze keek hem strak aan, met een woeste blik in haar donkere ogen.

'Jawel, ik liet me er wel door uit het veld slaan. Ik ben vijftien jaar bij hem

gebleven.'

'Nee, niet waar,' hield hij vol. 'Want moet je eens zien waar je nu bent, na

die vijftien jaar.'

'Ik ben bij hem weggegaan,' zei ze.

'Ja.'

'En nu ben ik hier.'

'Ja.'

'Met jou.'

Hij knikte weer.

'Net als vroeger,' zei ze zacht.

Deze keer schudde Wyatt zijn hoofd. 'Nee. Helemaal niet als vroeger. Deze

week met jou, Eve, was véél beter dan vroeger.'

Ze bestudeerde hem nog wat langer in stilte voordat ze vroeg: 'Zou het die

avond van het schoolfeest je eerste keer zijn geweest?'

'Ja,' gaf hij grif toe. 'Inderdaad.'

'Het zou voor mij ook de eerste keer zijn geweest,' zei ze.

Op de een of andere manier vond hij die openbaring totaal niet verrassend.

'Dus je verlangde echt naar me, die avond?' vroeg ze nogmaals, hoewel

Wyatt voor zijn gevoel die vraag meer dan duidelijk had beantwoord.

'Ja, Eve,' zei hij desondanks. 'Ik verlangde echt naar je.'

Ze knikte traag, bedachtzaam, en vroeg toen: 'Denk je dat het aan was gebleven?

Tussen jou en mij, ik bedoel, als het die avond anders was gelopen?'

'Nou ja, het feit blijft dat jouw familie een week later verdween,' bracht

Wyatt haar in herinnering, 'dus...'

'Ik zou niet met papa en Simone zijn meegegaan als wij die avond hadden

gevreeën,' zei ze. 'Of anders was ik zo gauw als ik kon teruggekomen.'

'Dat was niet nodig geweest,' zei Wyatt. 'Ik zou je achterna zijn gekomen,

als je me gezegd had waar je was.'

'Ik zou het je gezegd hebben.'

'Dan zou ik gekomen zijn.'

'Dus denk je dat het aan was gebleven, als we die avond hadden gevreeen?'

vroeg ze nogmaals. 'Zouden we vanaf dat ogenblik afspraakjes hebben

gemaakt? En stel dat we begonnen waren met afspraakjes maken, zou het

dan aan zijn gebleven, of zouden we het uiteindelijk hebben uitgemaakt? Of

denk je dat we, als we gevreeën hadden, 's ochtends net gedaan zouden hebben

alsof er niets was gebeurd, net zoals toen na die zoen in de hal? Zouden

we allebei in het najaar naar de universiteit zijn gegaan, en dan ons leven

hebben voortgezet, in de wetenschap dat onze eerste, en laatste, keer samen

niets anders was dan een dierbare herinnering?'

'Dat zijn te veel vragen,' zei hij, 'en het antwoord erop zullen we nooit te

weten komen. En misschien moeten we trouwens ook niet proberen om er

alsnog naar te raden. Het zou ons helemaal gek maken om ons steeds maar

af te vragen wat er gebeurd zou zijn als...' Dit keer was hij degene die even

aarzelde voordat hij, heel zacht, tegen haar zei: 'Maar weet je, Eve, we kunnen

nog steeds een eerste keer samen hebben. Als je wilt. En 's ochtends zien

we dan wel waar het ons brengt.'

Onmiddellijk had Wyatt spijt van die laatste opmerking. Niet omdat hij

het niet meende, maar omdat hij bang was dat hij te snel te veel wilde. Ze

begonnen nog maar net een weg terug te vinden naar een soort gemeenschappelijke

basis, zei hij tegen zichzelf. Hij moest niet proberen hen op een

pad te manoeuvreren dat nog veel te onbekend was, en veel te veel overwoekerd

met zaken die ze eerst moesten uitzoeken. Hij wilde niet riskeren

dat ze nogmaals op dat pad zouden verdwalen. De laatste keer dat dat gebeurde,

had het veel te lang geduurd om hun weg terug te vinden. En zelfs

nu ze hun weg terug hadden gevonden, moesten ze nog steeds een heel

nieuwe route vrij maken. Een nieuwe route, dacht hij bij zichzelf, die nog

helemaal niet in kaart was gebracht.

Hij dacht dat Eve het waarschijnlijk met hem eens was, omdat ze nog

steeds zwijgend naar hem stond te staren, zonder van houding te veranderen.

Hij opende zijn mond om die laatste opmerking terug te nemen, toen ze

plotseling vroeg: 'Wyatt?'

'Ja?'

'Mag ik je nog iets vragen?'

'Natuurlijk.'

'Wil je, eh... wil je me helpen met mijn rits? Het lukte me daarnet niet

om hem open te krijgen.'

En iets in de klank van haar stem zorgde ervoor dat er iets binnen in

Wyatt begon te zoemen, als een aangespannen snaar.

'Zou je me een handje willen helpen?' vroeg ze nogmaals.

O, zou hij haar een handje willen helpen? echode hij bij zichzelf. Shit, hij

zou haar helpen met elk lichaamsdeel dat ze wilde, wat hem betrof. Maar

zijn stem was het summum van zelfbeheersing toen hij antwoordde: 'Natuurlijk.

Kom maar hier.'

Ze duwde zich weg van de deurpost en liep naar hem toe, langzaam, op

haar hoede, alsof ze zich niet echt zeker voelde over wat ze op het punt

stond te doen. Nou, daar was ze niet de enige in, dacht Wyatt. Want ook hij

wist echt absoluut niet wat hij nu moest doen.

Waarschijnlijk, dacht hij toen ze voor hem bleef stilstaan en langzaam

haar rug naar hem toedraaide, zou het het beste zijn als hij haar het initiatief

liet nemen. Waarschijnlijk, dacht hij verder toen hij de rits pakte en naar

beneden trok, zou het het beste zijn als hij deed wat zij aangaf. Waarschijnlijk,

dacht hij daarna toen de soepele blauwe stof uit elkaar week en haar

blote rug zichtbaar werd, met alleen maar bandjes van een blauwe beha en

een panty, zou het het beste zijn als hij zich inhield totdat ze hem duidelijk

liet merken wat ze wilde.

Toen negeerde hij al die waarschijnlijks volledig en boog hij voorover om

zijn mond op het zijdezachte vlees net boven haar billen te drukken.

Hij hoorde haar naar adem snakken toen hij dat deed, maar ze stapte niet

van hem weg. Dus trok hij de rits helemaal naar beneden en gleed met zijn

handen onder de licht wijkende stof, elk naar een van haar heupen. Hij kon

nauwelijks onderscheiden waar het satijn van haar panty ophield en het fluweel

van haar huid begon, dus hij greep haar wat steviger vast om dat uit te

vinden. Toen bewoog hij zijn mond omhoog langs de sierlijke lijn van haar

ruggengraat en ging met zijn handen mee omhoog, over haar middel en

ribbenkast. Met een behendige beweging duwde hij de jurk van haar schouders

en gleed hij met zijn vingers naar beneden over haar armen om het kledingstuk

verder te helpen, tot het als een helderblauw plasje aan haar voeten

lag.

Hij bewoog één hand naar haar donkere haren om het zachte gordijn

opzij te schuiven, zodat hij zijn verkenningstocht kon voortzetten. Maar Eve

was hem voor. Ze reikte achter zich, woelde haar handen onder haar haren

en bracht ze boven op haar hoofd bij elkaar, zodat hij door niets gehinderd

werd. Wyatt kwam langzaam weer overeind, trok daarbij nog een spoor van

verlegen kussen, langs haar ruggengraat, tussen haar schouderbladen, in

haar nek, en maakte in het voorbijgaan de sluiting van haar beha los. Hij

hielp dat kledingstuk ook naar de grond - eerst over de ene arm, waarbij

Eve zich wat opzij draaide, toen over de andere - en bewoog toen zijn handen

naar voren om ze zacht over haar borsten te leggen. Haar tepels werden

hard tegen zijn handpalmen toen hij zijn handen met haar vulde, maar de

rest was zacht en zwaar en warm. Nog nooit had hij zo'n verrukkelijke

schoonheid, zo'n intense perfectie gevoeld. En nog nooit had hij naar een

vrouw verlangd op de manier waarop hij naar Eve verlangde.

Ze boog haar lichaam naar voren, duwde haar borsten nog voller in zijn

handen en maakte een geluid vol hartstocht. 'Beloof me dat je vanavond

niet stopt, Wyatt,' zei ze. 'Beloof me dat je niet stopt totdat... niet totdat dit

afgemaakt is.'

'Ik beloof je dat ik niet zal stoppen,' zei hij en drukte een kus op het zachte

vel van haar schouder. 'Ik stop helemaal nooit meer.' Want als het aan

Wyatt lag, zou er nooit meer een einde komen aan wat het dan ook was dat

de lucht tussen hen zo elektrisch geladen maakte.

'Een deel van me voelt alsof we zouden moeten doen alsof we weer tieners

zijn,' zei Eve toen ze met haar lichaam achterover tegen het zijne leunde.

'Maar ik wil echt niet terug naar hoe we vroeger waren. Ik wil hier en nu

met je samen zijn, niet anders. Ik wil dat onze eerste keer samen is zoals we

nu zijn. Laten we van hier uit verdergaan. En misschien...'

Ze maakte niet af wat ze van plan was te gaan zeggen, en Wyatt vroeg er

niet naar. Waarschijnlijk omdat hij al tamelijk zeker wist wat ze had willen

zeggen. Hij wist het omdat hij het ook zo voelde.

Ze draaide zich om om hem aan te kijken en sloeg haar armen om zijn

nek, ging op haar tenen staan en legde haar mond op de zijne. Een woeste

opwinding sloeg door hem heen toen hij haar kus beantwoordde, intens,

vastbesloten, hebberig. Hij probeerde niet te denken aan wat er eerder was

gebeurd. Hij probeerde niet te denken aan wat er misschien - of misschien

niet - zou kunnen gebeuren. Hij dacht alleen aan deze avond, dit moment,

met Eve. Hij dacht aan hoe zacht en begeerlijk ze in zijn armen voelde, hoe

fris en lekker ze rook, hoe verschrikkelijk hij haar begeerde, hoe enorm hij

naar haar verlangde. Ze waren hier nu samen, dacht hij. En voor dit moment

was dat het enige waar het om ging.

Eve kon zich niet meer precies herinneren op welk ogenblik van de avond

ze haar besef van tijd en ruimte was verloren, wanneer verleden en toekomst

in elkaar gingen overlopen en hetzelfde leken te worden. Het kon

haar op dit moment ook niet schelen. Want op dit moment voelde ze een

verrukkelijke mix van emotie en opwinding. Als Wyatt haar aanraakte op de

manier waarop hij dat deed, reageerde ze zowel met de onschuld van het

meisje dat ze ooit was geweest als met de ervaring van de vrouw die ze was

geworden. Seks was niets nieuws voor haar, met al die jaren huwelijk die ze

achter zich had liggen. Maar wat ze met Wyatt voelde ging veel verder dan

dat. Wat ze met Wyatt voelde was nieuw en opwindend en volkomen anders

dan wat ze had meegemaakt met...

Ze kon zich er zelfs niet toe zetten om nu aan de naam van haar ex-man

te denken. Omdat hij hier net zo misplaatst was als... als... Nou ja. Hij

hoorde bij het verleden, dacht ze. En Wyatt was haar heden. Wyatt zou misschien

ook wel haar toekomst worden, maar op dit ogenblik wilde ze nog

niet zo ver vooruit denken.

Dus ze genoot van het moment, en van het moment dat erop volgde, en

van wat daarop volgde. En de momenten regen zich aaneen, stuk voor stuk,

in een wolk van nevelige, verrukkelijke sensaties en nieuw opbloeiende gevoelens.

Er was Wyatt. Er was Eve. Er was opwinding. Er was verlangen. Er

was... O. Zo veel meer dan ze ooit had kunnen dromen.

Het schuren van zijn overhemd tegen haar blote borsten was een acute en

zinnelijke marteling, en zuiver instinctief wreef ze haar lichaam loom tegen

het zijne. Wyatt gleed met zijn handen over haar naakte rug, bewoog zijn

vingers omhoog en omlaag langs haar ruggengraat, vouwde ze om haar met

satijn bedekte billen en duwde haar tegen zijn hete onderlijf. Ze voelde hoe

hij zich tegen haar aan drukte, gretig en bereid, begerig naar bevrediging.

Ze bewoog haar hand naar dat deel van hem, streelde de harde bult door

zijn broek heen en veroorzaakte een verwachtingsvolle grom die klonk alsof

hij van heel diep van binnen kwam. Zijn handen lieten haar rug even in de

steek, lang genoeg om zijn riem en zijn gulp los te maken, toen gleden ze

weer om haar middel en trok hij haar nogmaals tegen zich aan, in een onuitgesproken

verlangen dat zij de klus waaraan hij was begonnen, zou afmaken.

Eve richtte haar aandacht eerst op de knopen van zijn overhemd en

duwde ze zo snel als ze kon door hun knoopsgaten. Toen schoof ze het kledingstuk

van zijn schouders en trok zijn T-shirt los uit zijn broek en daarna

over zijn hoofd, tot het eveneens in een slordig hoopje op de vloer belandde.

Toen, eindelijk, stonden ze met ontblote bovenlijven tegenover elkaar.

Hij was prachtig, dacht ze toen ze hem vol verrukking bekeek. Met vlakke

handen gleed ze over zijn schouders, zijn buik, zijn armen. Donker haar

bedekte zijn borstkas en liep in een dunnere streep naar beneden, over een

werkelijk spectaculaire blokjesbuik, om onder zijn broekband te verdwijnen.

Zijn schouders en armen waren prachtig gespierd, en ze nam er de tijd

voor om met een vingertop langs al die stevige zwellingen te glijden.

Als jongen was hij aantrekkelijk geweest, dacht ze. Maar als man was hij

verpletterend. Ze richtte haar blik omhoog om hem aan te kijken, en wat ze

in zijn ogen zag liet haar hart bijna stilstaan. Rauwe honger. Net zoals zij dat

voelde. Opgebouwd in meer dan twintig jaar.

Ze legde haar hand rond zijn kaak en hij sloot zijn ogen, met zijn hoofd

schuin om ertegenaan te leunen. Ze woelde met haar vingers door zijn haar,

legde haar andere hand op zijn schouder en ging opnieuw op haar tenen

staan om hem te kussen. Voor ze zover was sloeg Wyatt dit keer een arm om

haar middel en trok haar dichter naar zich toe. Toen hun monden elkaar

raakten, draaide hij haar langzaam rond en trok haar zachtjes naar beneden,

tot ze naast elkaar op zijn bed lagen.

Lang, heel lang verkenden ze alleen maar eikaars lichaam, traag, grondig,

als een nieuwe ontdekkingstocht over nauwelijks verkend terrein, met nieuwe

gebieden om op te eisen. Wyatt gleed met zijn handen onder haar panty

en legde ze om haar billen om haar tegen zich aan te trekken. Eve trok op

haar beurt zijn broek opzij, over zijn heupen, vond zijn strakke kont onder

zijn slip, streelde de stevige spieren en werkte hem nog dichter tegen zich

aan. Hij stootte zijn onderlijf tegen het hare, een, twee, drie keer. De wrijving

van hun kleren over hun gevoelige vlees maakte die beweging des te

opwindender. Toen trok Wyatt met een heftige beweging zijn broek en slip

uit, en draaide Eve op haar rug om tussen haar benen te gaan liggen.

Hij voelde zich geweldig in die positie, met zijn hele lichaam over de volle

lengte tegen het hare gedrukt. Hij steunde op zijn onderarmen die hij aan

weerszijden van haar hoofd had geplant, en greep handenvol warrig haar in

elke vuist. Een ogenblik lang keek hij haar alleen maar aan, zijn blik donker

van verlangen, zijn mond een beetje open vanwege zijn wilde ademhaling.

Met elke diepe, snelle zucht die hij gaf duwde zijn borstkas harder tegen

haar naakte bovenlijf en verleidde haar, verlokte haar, tergde haar.

Hij liet zijn hoofd naar het hare zakken voor een lange, diepe kus waarbij

hij haar mond volop en gretig met zijn tong verkende. Eve reageerde door

met haar handen over zijn blote rug te wrijven, haar vingers in zijn verhitte

vlees te klauwen, ze vervolgens naar beneden te laten gaan, naar zijn stevige

heupen en billen, en toen weer omhoog naar zijn rug. Wyatt bewoog

zijn hoofd naar haar hals, begroef zijn hoofd in de zachte glooiing waar

haar hals in haar schouder overging en bedekte haar zachte huid met een

reeks tedere kussen. Ze duwde haar hoofd achterover tegen het matras

zodat hij er beter bij kon, en onmiddellijk maakte hij daar gebruik van. Hij

kuste het kuiltje onder haar hals en richtte vervolgens zijn aandacht op haar

sleutelbeenderen, haar borstbeen, een paar ribben en toen eindelijk, eindelijk,

haar borsten.

Nadat hij met het puntje van zijn tong langs de stevige onderkant was gegaan,

legde hij zijn hand stevig om een van haar zachte borsten, duwde hem

omhoog en vulde zijn mond met zoveel van haar als hij kon. Hij zoog haar

hard naar binnen terwijl zijn vingers zacht haar vlees kneedden. De natte

hitte van zijn tong duwde op de opgerichte tepel en deed een vuur in haar

buik ontstaan dat, wist ze, voorlopig niet zou doven. Ze woelde met een

hand door zijn haar en hield hem waar hij was, vol verlangen dat hij verder

zou gaan.

Hij gehoorzaamde enthousiast, legde zijn hand over haar andere borst en

streelde deze vol tederheid alvorens de strakke tepel tussen duim en wijsvinger

te nemen. Voorzichtig rolde hij het stevige knopje heen en weer, toen

wisselde hij met zijn mond van de ene naar de andere borst en zoog dit keer

zelfs nog harder in zijn poging haar op te eten. Hij liet zijn vrije hand naar

beneden glijden, over haar platte buik en daaronder, en glipte toen behendig

onder de tailleband van haar panty en tussen haar benen.

Instinctief opende Eve haar benen bij die aanraking, boog haar ene knie

en legde haar andere been meer opzij. Terwijl Wyatt haar borst dieper in

zijn mond zoog, duwde hij zijn vingers tussen haar vochtige schaamhaar en

zocht daar voorzichtig en vakkundig een weg. Ze schreeuwde het uit toen

hij trefzeker en diep een vinger bij haar naar binnen duwde, hem daarna

traag terugtrok om hem vervolgens nog dieper naar binnen te laten glijden.

Steeds weer herhaalde hij die beweging, tot Eve dacht dat ze gek zou worden

van verlangen naar hem. Toen vond zijn duim de zwelling van haar clitoris

en duwde daar zacht tegenaan, en ze dacht dat ze uit haar naden zou

barsten. 'O, Wyatt,' hijgde ze. 'Alsjeblieft, kom in me.'

'Nog niet,' zei hij verwilderd toen hij zijn hand weer uit haar panty terugtrok.

'Maar,' voegde hij eraan toe en raakte het elastiek aan, 'ik ben bang dat

deze uit moet.'

'Oké,' stemde ze onmiddellijk in. Ze glimlachte naar hem en ging met

haar handen naar het kledingstuk in kwestie.

'Ah, ah, ah,' zei hij zacht en omsloot met trefzekere vingers haar pols om

haar tegen te houden. 'Laat mij het doen.'

'O, goed,' mompelde ze ademloos en ontspande zich weer op het matras.

Ze trok haar handen hoog boven haar hoofd en kruiste haar polsen. 'Als je

zo nodig moet.'

Dit keer was Wyatt degene die glimlachte. 'Je bent zo mooi,' zei hij, terwijl

zijn blik hongerig over iedere centimeter van haar lijf gleed. Hij keek haar

opnieuw diep in de ogen, legde zijn handen zacht om haar hals en volgde

met zijn vingertoppen de lijn van haar kaak. 'Zo ontzettend mooi,' herhaalde

hij eerbiedig.

Hij liet opnieuw zijn hand langzaam naar beneden glijden, tederder nu,

minder gehaast, over het kuiltje onder haar hals, langs beide sleutelbeenderen,

naar beneden over haar borstbeen, opzij om eerst rond de ene, en toen

rond de andere tepel te cirkelen. Toen nog verder naar beneden, over haar

buik, in haar navel, met maar een korte pauze bij de tailleband van haar

panty. Hij keek nog een laatste keer naar haar gezicht, alsof hij toestemming

wilde vragen, en Eve knikte gretig, zwijgend. Ze duwde haar heupen omhoog

toen hij het kledingstuk eroverheen trok en ontspande weer toen hij

het over haar dijen, knieën, kuiten en voeten werkte.

Tegen de tijd dat hij ermee klaar was zat hij vrijwel geknield voor haar, en

hij leek geen haast te hebben om weer bij haar op het bed te komen. Eve

voelde hoe zijn vingers zich om haar enkels sloten, eerst de ene, toen de andere,

en voelde de zachte streling van zijn mond langs de binnenkant van

eerst de ene, toen de andere kuit. Opwinding sloeg door haar heen, van haar

tenen tot haar buik en daaronder, en ze mompelde een zacht, tevreden geluid

terwijl ze haar ogen dichtdeed. Wyatt kuste haar knieën en de binnenkant

van haar dijen en duwde op weg naar boven haar benen wijder uit elkaar.

Toen voelde ze zijn handen nog hoger gaan, voelde zijn duimen

nogmaals dicht naast haar meest gevoelige plekje duwen. Met een zachte

duw deed hij haar benen wijd en dit keer voelde ze de voorzichtige beweging

van zijn tong toen hij haar vochtige schede proefde.

Vlammen sloegen door haar heen bij die aanraking, en ze zoog haar adem

naar binnen vanwege de intensiteit van de opwinding. Nooit had ze zich

zo... Niemand had ooit... Dit was voor het eerst dat iemand...

O, Wyatt.

Ze realiseerde zich niet dat ze zijn naam hardop had gekreund, tot ze hem

zacht hoorde grinniken. Voor ze kon protesteren - niet dat ze er heel zeker

van was dat ze wilde protesteren - proefde hij haar opnieuw, dieper dit keer,

steviger, en ze merkte dat ze geen woord meer kon uitbrengen. Ze kon alleen

maar voelen, kon alleen maar reageren, kon alleen maar genieten van

de woeste golf van opwinding die door haar heen sloeg. Wyatt had blijkbaar

begrepen in wat voor staat ze verkeerde, want hij maakte er volledig gebruik

van en boog zijn hoofd opnieuw gretig naar haar toe. Hij likte haar met zijn

vlakke tong, wond haar op met het puntje en toen, net toen ze dacht dat ze

de koorts die door haar lichaam schokte niet zou overleven, opende hij zijn

mond en verzwolg hij haar.

Ze schreeuwde het uit bij de aanhoudende hevigheid van haar reactie, een

reactie die eeuwig leek te duren. En ze was bijna gek van verlangen naar

hem tegen de tijd dat Wyatt zich naast haar omhoog werkte. Desondanks

vond ze toch de kracht zich naar hem uit te strekken, en toen hij bij haar

kwam trok ze hem dicht tegen zich aan. Zijn hele lichaam was vochtig van

het zweet, zowel van haar als van hemzelf, en rook naar de muskusachtige

geur van haar natheid. Toen ze haar hand naar beneden bewoog om zijn

stijve lid met trefzekere vingers vast te pakken, ontdekte ze dat hij een condoom

had omgedaan, ergens voordat hij bij haar terugkwam, en ze keek

hem onzeker en nieuwsgierig aan.

'Wat moet ik ervan zeggen?' vroeg hij schaapachtig. 'Ik ga nooit van huis

zonder er een mee te nemen. Het zat in mijn portefeuille, in mijn broekzak,

op de grond.'

'Heb je dan zo vaak geluk?' vroeg ze scherp, ademloos, en dat besef vulde

haar woorden met melancholie.

Hij schudde zijn hoofd. 'Nee,' zei hij heel zeker. 'Alleen vanavond, Eve. Alleen

met jou voel ik me gelukkig.'

Ze glimlachte daarover en zei tegen zichzelf dat ze hem dankbaar moest

zijn voor die vooruitziende blik, want zelf was ze er niet bepaald op voorbereid.

Maar ja, ze dacht trouwens niet dat ze ooit op Wyatt voorbereid had

kunnen zijn. Twintig jaar geleden was ze er niet op voorbereid en vanavond

ook niet. Maar dat betekende niet dat ze niet klaar voor hem was.

'Laten we de liefde bedrijven,' zei ze opnieuw tegen hem. 'Nu, Wyatt. Ik

wil je in me voelen. Ik heb zo lang gewacht.'

Meer aanmoediging had hij niet nodig. Opnieuw ging hij tussen haar

benen liggen en leunde op zijn ellebogen, aan weerszijden van haar hoofd.

Hij boog zich voorover om haar te kussen toen hij diep in haar drong, en

duwde zijn tong in haar mond met dezelfde bezitsdrang als waarmee hij

haar lichaam binnenging. Eve opende zich gewillig voor hem, verwelkomde

hem binnen, sloeg haar benen om zijn heupen en haar armen over zijn

schouders, sloot hem in zich op. Ze gooide haar heupen omhoog toen hij

zich naar beneden duwde, en hij schoof een kussen onder haar billen om

hun gemeenschap nog intensiever te maken.

Opnieuw en opnieuw deden ze een beroep op elkaar, elke stoot dieper en

elke ontvangst opener, tot ze tegelijkertijd hun orgasme uitschreeuwden. En

toen klampten ze zich aan elkaar vast tot de laatste naschokken waren weggeëbd.

Een hele tijd later lagen ze verstrengeld in het donker, hun armen en

benen zo door elkaar gevlochten dat het vrijwel onmogelijk was om te bepalen

waar het ene lijf ophield en het andere begon. Nooit in haar leven had

iets zo fijn, zo goed voor Eve gevoeld. Om hier op deze manier met Wyatt

te zijn... Het was alsof ze een stuk van zichzelf had teruggevonden dat ze

veel te lang kwijt was geweest. Hij was nu lichamelijk in haar geweest, en

wat nog belangrijker was, hij was ook geestelijk en emotioneel in haar.

Ze dacht bij zichzelf dat ze geschrokken zou moeten zijn van haar eigen

open reactie op hem, maar in plaats daarvan voelde ze zich uitermate tevreden.

Omdat ze moest denken aan wat hij eerder had gezegd, wat de hele

tijd door haar hoofd had gespookt toen ze aan het vrijen waren.

'Wyatt?' zei ze zachtjes.

'Hmmm?' antwoordde hij, net zo zacht.

'Eerder vanavond, toen we het hadden over... over vroeger, toen zei je...'

Maar ze kon zich er niet echt toe brengen de woorden nu hardop te herhalen.

Toen ze ze eenmaal had gehoord, had ze ze diep van binnen opgeborgen,

en nu aarzelde ze om ze weer naar buiten te halen en ze zo snel alweer

los te laten.

Toch probeerde ze het opnieuw. 'Eerder vanavond zei je dat... Vertelde je

me dat je vroeger...'

'Dat ik van je hield?' maakte hij de zin voor haar af, omdat hij begreep wat

er door haar hoofd, door haar hart ging.

'Ja,' zei ze, zo zachtjes dit keer dat ze het zelf bijna niet hoorde. Ze probeerde

haar stem iets vastberadener te laten klinken toen ze vervolgde: 'Je

zei dat je van me hield.'

Het was een ogenblik stil en ze dacht dat ze bijna hun hartslag kon horen.

Toen zei hij: 'Nog steeds, als je je dat afvroeg.'

Met een langzame, beverige zucht liet ze haar adem ontsnappen, die ze

blijkbaar zonder het te beseffen had ingehouden. 'Ik vroeg het me af,' beaamde

ze.

Ook hij liet een lange, ingehouden zucht ontsnappen. Hij draaide een lok

van haar haren rond zijn vinger. 'Ik heb altijd van je gehouden, Eve. Hoe

vaak ik mezelf ook probeerde te vertellen dat dat niet zo was... Het ging

nooit over,' zei hij tegen haar. 'Maar toch is het nu wel anders. Ik geloof...

Ik denk dat de liefde die ik voor je voelde toen ik jong was samen met mij

is gerijpt en volwassen is geworden. Want nu...'

'Nu...?' drong ze voorzichtig aan.

Hij draaide zich om om haar aan te kijken, glimlachend, en streelde haar

kaaklijn met de vinger waarmee hij met haar haren had gespeeld. 'Het is

hoe dan ook sterker,' zei hij. 'Ik zou gezworen hebben dat dat niet kon, maar

het is echt zo. En het is niet meer zo moeilijk te begrijpen als vroeger. En het

is ook niet meer zo onzeker.'

Ze glimlachte terug, haar hele lichaam zinderend van geluk. 'Mooi zo,' zei

ze, en sloeg haar armen strakker om hem heen terwijl ze dichter naar hem

toe schoof. 'Want je moet je zeker voelen.'

Ze voelde zijn glimlach breder worden toen hij een ingetogen kus op haar

voorhoofd drukte. 'En waarom is dat?' vroeg hij.

'Omdat ik ook van jou houd,' zei ze tegen hem. 'Ik heb altijd van je gehouden.

Het is nooit overgegaan. En het is nu sterker dan het ooit is geweest.'

Hij haalde diep adem, trok haar hoofd in de curve van zijn schouder en

zijn nek en legde zijn kin op haar kruin. 'O, Eve,' zei hij. 'Wat is het een lange

weg geweest om hier te komen.'

Ze knikte. 'En we hebben nog een heel stuk te gaan.'

'Eén dagje rijden,' zei hij. 'Niet meer.'

'Ik had het niet over Cincinnati,' zei ze.

'Ik ook niet.'

Ze hield haar hoofd naar achteren en keek hem nieuwsgierig aan, maar

hij zei niets meer. Hij boog zich alleen maar naar haar toe en bedekte haar

mond met de zijne, een heerlijke, onschuldige kus die langzamerhand naar

iets meer toe ging - iets dat verre van onschuldig was, maar wel heel, heel

heerlijk.

En terwijl Eve zich in die kus verloor, zich in Wyatt verloor, zich verloor

in alles wat nog vóór hen lag, vroeg ze zich onwillekeurig af hoe lang het

nog zou duren voor ze er zouden zijn.