Hoofdstuk 3 Het kleinste stukje speelgoed
Een verhaal over hoe Sinterklaas de cadeautjes rondbrengt
Sinterklaas wil altijd erg graag dat zijn
knechten genoeg speelgoed maken om ieder kind een heerlijk
Sinterklaasfeest te bezorgen. Daarom ging hij op een morgen, een
paar weken voor vijf december, alle werkplaatsen langs en zei tegen
zijn knechten: "Denk eraan, dat je al het hout goed gebruikt om er
iets van te maken. Van een heel klein stukje kun je soms nog iets
leuks maken."
"Maar wat kunnen we dan van die kleine stukjes maken?" vroeg de
Timmerpiet, terwijl hij op een hoop afval wees. Sinterklaas bekeek
het en zei: "Je kunt er mooie blokken van maken en die verven en
met het zaagsel kun je poppen en beesten opvullen." - "Maar kijk nu
eens naar dit piepkleine stukje," zei een andere Zwarte Piet, "daar
kun je toch echt niets mee beginnen."
En hij liet Sinterklaas een stukje hout zien, dat niet groter was
dan de helft van zijn pink. Alle knechten schoten in de lach, maar
de Sint bekeek het aandachtig, één wenkbrauw ging omhoog, de ander
omlaag - dat deed hij altijd als hij heel diep nadacht. "Je zou er
een fluitje van kunnen maken," zei hij eindelijk. "Een fluitje!"
zei de Timmerpiet. "Een fluitje!" lachte Pedro en hij lachte zó
hard, dat hij een buiteling maakte, recht in een hoop zaagsel. "Wie
kan er nu van dit kleine stukje hout een fluitje maken?"
Sinterklaas glimlachte en pakte een scherp, klein mes van de
werkbank. "Dat zal ik je eens laten zien," zei hij.
Alle knechten kwamen om hem heen staan; ook Pedro, die vlug het
zaagsel van zijn kleren sloeg. Al hebben Zwarte Pieten nog zulke
handige, vlugge vingers, niemand kan toch zulke mooie en moeilijke
dingen maken als Sinterklaas zelf. Ze keken met grote ogen toe,
terwijl hij het hout tussen zijn handen ronddraaide en er een
prachtig fluitje van maakte, dat hij versierde door er bloemen en
vogeltjes in te snijden.
"Luister," zei hij, en toen hij erop blies was het net of er elfjes
zongen. Sinterklaas deed het fluitje in een grote, lege zak en zei
tegen zijn knechten: "Als je dus heel kleine stukjes hebt, maak er
dan fluitjes van." Na die dag sneden de knechten heel veel
fluitjes, maar niemand kon zo'n klein fluitje maken als dat van
Sinterklaas.
Op Sinterklaasavond werd het fluitje met al het andere speelgoed in
de zak gedaan, maar het was zó klein, dat het steeds tussen
Sinterklaas zijn vingers door glipte als hij in de zak naar een
cadeautje zocht. Sinterklaas had al veel huizen bezocht en veel
schoenen gevuld, maar het fluitje was nog steeds niet weggegeven.
De zak was al half leeg en de Sint begon langzaamaan moe te worden,
toen hij bij het huis kwam waar Bobbie Blom woonde. Hij stopte
Bobbie's schoen helemaal tot voorin vol, zodat er nog net genoeg
plaats overbleef voor een héél klein cadeautje.
"Ik geloof dat ik nog een fluitje heb dat daar precies in past,"
zei Sinterklaas en hij pakte het kleine fluitje, dat hij zelf had
gemaakt, uit de zak en legde het in Bobbie's schoen. "Je mag dan
het allerkleinste stukje speelgoed zijn, maar je gaat er nog net
bij," zei hij vrolijk. "Hé, wat is dat?" Op het tafeltje vlak voor
de haard stond een schaal koekjes en een grote thermosfles vol
warme chocolademelk. "Lieve Sinterklaas," had Bobbie op een stuk
papier geschreven, "dit is voor u. Ik hoop dat u het lekker
vindt."
"M-m-m!" zei Sinterklaas, terwijl hij van een koekje proefde. "Wat
heerlijk en wat een lekkere chocola! Ik ga er even bij zitten, dan
rust ik meteen wat uit."
En Sinterklaas zakte in een diepe, zachte stoel en strekte zijn
benen uit naar het haardvuur. Terwijl hij van de koekjes at, vielen
zijn ogen zo af en toe dicht, hij knikkebolde en viel in een diepe
slaap. Hij merkte dan ook niet, dat het kleine fluitje over de rand
van Bobbie's schoen keek, en hem in de gaten hield. Het leek het
fluitje of Sinterklaas heel lang sliep. De oude klok in de hoek van
de kamer tikte rustig door. Sinterklaas sliep, terwijl in het hele
land jongens en meisjes op hun cadeautjes wachtten! De schimmel op
het dak hinnikte en de belletjes van zijn tuig rinkelden, maar
Sinterklaas bleef slapen. Op het laatst kon het fluitje zich niet
langer inhouden.
"Probeer Sinterklaas toch wakker te maken," riep het tegen het
andere speelgoed. Maar het speelgoed sliep ook. "Lief vuur, help
jij me dan," zei het tegen de vrolijke vlammetjes in de haard. Het
vuur knetterde zo hard als het kon en de vlammen loeiden en sisten,
maar Sinterklaas sliep door... "Lieve klok, kun jij Sinterklaas
niet wakker krijgen?" vroeg het fluitje. De klok tikte zo hard hij
kon, maar Sinterklaas sliep door... "Mijn hemel, wat moet ik doen,"
zuchtte het fluitje. "Sinterklaas blijft vast de hele nacht slapen
en dan krijgen de kinderen geen speelgoed meer!"
En toen blies net meneer de wind jolig in de schoorsteen: "Hoeioei,
hoeioei, wat is er toch met jou?" - "O, meneer de wind," zei het
fluitje, "kunt u me alstublieft helpen? Sinterklaas slaapt en de
nacht is al bijna om." - "Hoeoe," riep de wind weer, "wat kan ik
voor je doen?" - "Door me heen blazen," riep het fluitje, "als je
dat doet, maak ik geluid en dan kan ik Sinterklaas wakker
maken."
Dus blies meneer de wind door het fluitje. Eerst floot het heel
zachtjes en dat was net of er belletjes tinkelden. Sinterklaas
droomde dat er elfjes lachten. Er kwam een glimlach op zijn
gezicht, maar hij werd niet wakker. Toen blies de wind iets harder
en het fluitje maakte hoge, vrolijke muziek. Sinterklaas droomde nu
dat er jongens en meisjes Sinterklaasliedjes zongen; hij bewoog
zich een beetje, maar werd niet wakker.
Toen blies de wind flink hard en het fluitje maakte een geluid of
het buiten stormde. Ik moet eens gaan kijken of mijn schimmel het
warm genoeg heeft, dacht Sinterklaas in zijn slaap...
Plotseling zat hij met een schok rechtop en was meteen klaar
wakker. "Lieve help, ik heb bijna een uur geslapen," zei hij. "Wie
zou me gewekt hebben?" Hij keek de kamer rond en zag het fluitje,
dat over de rand van de schoen naar hem gluurde, en hoorde de wind,
die zich door de schoorsteen naar binnen haastte.
Hij nam het fluitje uit de schoen en zei vriendelijk lachend:
"Niemand kon me wakker krijgen, behalve jij. Jij bent zo'n klein
stukje speelgoed, dat Bobbie je heus niet zal missen en ik heb je
hard nodig. Je blijft bij mij." Hij stopte het fluitje in een zak
van zijn wijde mantel en haastte zich naar het dak, klom op zijn
schimmel en reed weg; het fluitje in zijn zak en de wind achter hem
aan.
Sinds die tijd gebruikt Sinterklaas ieder jaar opnieuw het fluitje
om zijn paard op Sinterklaasavond bij zich te roepen. En sinds die
tijd blaast ook ieder jaar op die avond de wind in de
schoorsteen...