HOOFDSTUK 7

‘Ik zag je wegglippen. Is er iets aan de hand? Dat kan niet hoor, dat de bruid wegloopt van haar eigen receptie.’ Nicholas deed de deur dicht en kwam langzaam de kamer in. Emma was voor het eerst alleen met haar echtgenoot.

In de spiegel zag ze hoe hij op haar toekwam, zijn jacquet strak om zijn brede schouders, het rustige en formele ervan in tegenspraak met de kracht en beslistheid die de man erin uitstraalde.

Hij ging pal achter haar staan, en haar vingers trilden licht toen ze nog een speld uit haar haren trachtte te trekken.

‘Doet het pijn?’ Zijn stem klonk bijna vriendelijk en hij fronste toen ze knikte. Toen gingen zijn vingers door haar haren en hulpeloos liet zij haar handen in haar schoot zakken.

Hij maakte haar sluier uiterst zorgvuldig los en Emma zuchtte van opluchting toen hij die helemaal weghaalde en op het bed legde.

‘Hoofdpijn?’ vroeg hij, en hun ogen troffen elkaar in de spiegel; toen ging hij weer achter haar staan, legde zijn koele vingers tegen haar slapen en liet haar achteroverleunen tegen hem aan.

Even was ze gespannen, gegeneerd omdat de situatie zo intiem was, maar toen liet zij haar ogen dichtgaan en alles van zich af zweven, behalve het zalige gevoel van zijn lange, soepele vingers die haar pijn wegmasseerden. Zijn handen bewogen langs haar nek en haar tere schouders. Zijn duimen draaiden lichtjes een cirkel boven haar ruggegraat en zonder erbij na te denken liet zij haar hoofd achterover zinken, zodat haar hals zichtbaar werd als een slanke, lelieblanke zuil. Zij voelde hoe hij trilde en tot leven kwam tegen haar aan.

Instinctief bleef Emma roerloos zitten toen zijn handen haar hals liefkoosden, langzaam omhoog strelend tot haar kin en weer terug omlaag. Zijn andere hand ging verder, langs haar wang, de lijn van haar kaak, als een kunstkenner die heel voorzichtig een stuk mooi porselein onderzoekt.

Emma wist, dat ze dit niet veel langer zou kunnen uithouden. Kon ze zich maar omdraaien en haar gezicht tegen hem aandrukken, kon ze zijn armen maar om zich heen voelen, die haar vol liefde ophieven om haar te kussen, haar te knuffelen... Een dof verlangen bonkte in haar binnenste. Maar ze verroerde geen spier; als ze ook maar iets van haar gevoelens zou laten blijken, zou ze al haar zelfrespect verliezen. Nicholas zou misschien medelijden met haar hebben. Emma kon zich niets voorstellen, wat ze verschrikkelijker zou vinden.

‘Uw zelfbeheersing siert u, mevrouw mijn echtgenote,’ zei Nicholas opeens. Zo zacht als zijn handen bewogen, zo scherp was zijn stem en Emma’s ogen schoten open. Toen zij opkeek in zijn gezicht, zo ijzig en kil als de wind in de winter, voegde hij er minachtend aan toe: ‘Maak je geen zorgen, ik ben niet van plan gebruik te maken van mijn huwelijkse rechten. Je moet echt wel erg veel van dit huis houden!’ Hij deed een stap naar achteren en Emma pakte haar haarborstel, om iets te doen te hebben met haar handen. ‘We moesten maar samen naar beneden gaan,’ zei hij, terwijl hij op haar wachtte bij de deur. ‘Nu je mijn vrouw bent, moet je je ook maar inleven in die rol.’

Naast elkaar liepen ze de brede marmeren trap af en Nicholas hield haar elleboog losjes vast. Het zag eruit als een toonbeeld van echtelijk geluk.

De bel van de voordeur ging toen ze beneden kwamen en Nicholas liet haar arm los om open te doen; de glimlach die als bevroren op zijn gezicht lag, werd er één van echt genoegen toen hij de pas aangekomene herkende.

‘Lieverd, ik ben verschrikkelijk laat! Heb ik alles gemist? Ik heb geprobeerd om eerder weg te komen want het was zo saai...’

Nicholas keerde haar automatisch zijn wang toe om te kussen.

‘Ik had je al afgeschreven,’ zei hij treurig. ‘Nee, natuurlijk heb je nog niet alles gemist.’

Emma bleef een beetje achteraf in de schaduw, deed haar ogen even dicht en zuchtte. Gail Weston. Natuurlijk moest die weer plotseling opduiken, dat ontbrak er nog maar aan.

‘Wat enig...' groette Gail en Emma kwam naar voren om haar laatste gast te begroeten. ‘Wat een verrukkelijke jurk,’ deed Gail nog enthousiaster. ‘Nicholas, lieverd, je hebt echt een schattig vrouwtje. Ik hoop werkelijk, dat je goed voor haar kan zorgen!’

Nicholas nam Gail mee naar de balzaal, zijn hoofd naar haar toe gebogen terwijl hij een antwoord in haar oor fluisterde. Emma kon niet verstaan wat hij zei, maar ze zag hoe ze allebei warm lachten, met het gemak en de intimiteit van heel dierbare vrienden.

Ze ging niet snel achter hen aan, toen ze zonder op of om te kijken langs de bibliotheek liepen; ze gingen helemaal in elkaar op, kreeg ze de indruk. Maar toen Emma bij de bibliotheek kwam, merkte ze dat de deur open stond en hoorde ze erbinnen iets bewegen. Misschien was een van de kinderen ontsnapt aan zijn ouders en er stónden een aantal kostbare boeken op de planken. Emma ging naar binnen om te kijken wat er aan de hand was.

‘Hoorde ik Mrs. Weston niet aankomen?’ Het was Colin, die in een boek met een leren band stond te bladeren. Er was een open plek op de plaats waar het boek hoorde te staan. Emma stond er zelf verbaasd van dat ze dat opmerkte.

‘Ze werd opgehouden,’ legde ze uit. Ze kwam de kamer binnen en liep naar het raam. Er wandelden een paar mensen in het park, maar Emma was blij dat ze afgesproken hadden om het huis in het weekend te sluiten. Vandaag kon Whitewayes echt een thuis zijn om een huwelijk in de familie te vieren. Vieren! Wat een lachertje. Emma wendde zich kordaat weer tot Colin.

‘Nicholas zei, dat ik het kon lenen.’ Hij deed het boek dicht en legde het op het bureau. ‘Ik vond dat ik het maar beter kon pakken voor ik het vergat. Ik heb nu eenmaal een geheugen als een zeef...’ Ze knikte en hij stak zijn handen diep in zijn zakken en ijsbeerde wat verlegen op en neer. ‘Ze had toch op z’n minst weg kunnen blijven, zeker vandaag,’ zei hij nijdig, en Emma was verrast, dat die vriendelijke Colin zo heftig deed.

Ze was het helemaal met hem eens, maar misschien moest ze nu maar haar rol van liefhebbende, trouwe echtgenote beginnen te spelen.

‘Het is toch logisch, ze zijn al jaren bevriend. Ik vind het al heel wat dat ze is gekomen, gezien de omstandigheden.’

Colin keek alsof hij haar niet helemaal begreep. Dat deed Emma denken aan hun eigen, vergelijkbare, relatie, en ze wilde dat ze maar niets gezegd had.

‘Ik bedoel,’ stamelde ze verward en verlegen, ‘misschien had ze wel gehoopt om zelf met Nicholas te kunnen trouwen.’ Hemeltje! Dat werd erger en erger. ‘Ik bedoel, het staat... stond hen vrij om met elkaar te trouwen,’ voegde ze er beslist aan toe, en dat was dan ook het enige sprankje hoop in deze hele toestand. Als Nicholas echt van Gail had gehouden, was hij nooit, kón hij nooit met Emma zijn getrouwd. Niet om Whitewayes en zelfs niet om alles wat daar mee samenhing. Geen man kon toch zo meedogenloos zijn en geen vrouw zou dat toch kunnen accepteren. Het was onmogelijk dat ze zoveel van elkaar hadden gehouden. Emma’s ogen smeekten Colin om het te begrijpen.

Het was een tijdje stil in het vertrek, terwijl hij langzaam terugliep naar het bureau en op de rand ervan ging zitten. Hij nam haar nadenkend op, zoals ze daar stond in de omlijsting van het hoge raam, in de simpele, lange jurk die haar lichte huid en haar tere figuurtje nog benadrukte. Ze zag er kwetsbaar uit, thuishorend in een andere tijd, alsof ze net uit een van de portretten in de galerij gestapt was.

‘Je weet niet hoe het zit, hè?’ zei hij uiteindelijk, en ze stonden weer gevangen in stilte. Ergens in het huis was de receptie in volle gang, maar hierbinnen leek dat onwerkelijk, zonder enige betekenis.

Colin keek haar weer aan, zag de trouwjurk, haar ring... Ze had wel door welke kant zijn gedachten opgingen. ‘Hoe wat zit?’ vroeg ze, om hem van gevaarlijk terrein af te leiden.

Hij knipperde met zijn ogen, haalde even diep adem en glimlachte omlaag naar de grond, eer hij weer naar haar opkeek, dit keer helemaal ernstig.

‘Ik heb de indruk dat je je er niet helemaal van bewust bent dat Gail niet vrij was om met Nicholas te trouwen...’

‘Niet vrij?’ hoorde Emma zichzelf zeggen.

‘O, voor de wet wel,’ zei Colin vlug. ‘Maar haar echtgenoot, wijlen haar echtgenoot, heeft nogal een streng testament opgesteld. Alles is van haar, zeggenschap over de zaak enzovoorts, zolang ze niet hertrouwt...’

‘En als ze dat wel doet?’ vroeg Emma luchtig.

Colin ging met zijn vinger langs zijn keel. ‘Dan krijgt ze alleen het huis en een toelage, zegt men. De rest gaat allemaal naar zijn zoon. Haar man was al een keer getrouwd geweest, schijnt het en hij had al volwassen kinderen. Ik weet het niet zo precies - alleen wat ik gehoord heb...’

'Dat is meer dan voldoende!’ Als Emma zich had kunnen bewegen, had ze zich in een stoel laten zakken, maar ze betwijfelde of ze nu wel genoeg kracht over had in haar benen. ‘Het is een triest verhaal... mompelde ze.

Colin nam haar nauwlettend op. ‘Heel triest.’

‘Maar ik denk toch, dat ze met gekomen zou zijn als het haar hart gebroken had of zo. Dat zou een vrouw nooit doen, Colin, echt niet,’ probeerde Emma hem te overtuigen. ‘Als het mij zou overkomen, zou ik zover mogelijk weg willen blijven.’ Tenzij ze wist dat het een grote truc was, dat het huwelijk voor Nicholas niets betekende.

Maar die laatste, verraderlijke gedachte hield Emma voor zich.

‘Je hebt vast wel gelijk.’ Colin glimlachte opgewekt en pakte het boek op. ‘Kom mee, je mist het feest.’ Hij kwam naar het raam, sloeg zijn armen om haar heen en gaf haar een zoen bovenop haar hoofd, als een soort grote broer, en heel even liet Emma zich gaan en rustte ontspannen met haar voorhoofd tegen zijn brede borstkas. Zachtjes streelde hij met zijn grote handen over haar haar en zij voelde zich helemaal op haar gemak en meer met hem verbonden dan ooit tevoren. Nu ze getrouwd was, betekende dat het einde voor één kant van hun relatie, maar nog steeds waardeerden ze elkaar echt. Het was prettig om in een zo moeilijke periode een vriend te hebben.

‘Heb je nog steeds zo’n hoofdpijn, liefje?’ Nicholas’ stem klonk ijzig toen hij de kamer binnenkwam en de deur dichtdeed. ‘Bedankt dat je zo goed op mijn vrouw gepast hebt,’ zei hij tegen Colin, toen zij zich vlug en verlegen van hem losmaakte. ‘Als het zo erg is, liefje, moest je maar wat gaan liggen,’ zei hij, en hij stapte met lange passen de kamer door en sloeg bezitterig zijn arm om haar schouder. ‘Het zijn alle spanningen van een dag als vandaag - dat zal iedereen begrijpen.’ Hij glimlachte stralend, zijn stem werd wat minder streng, maar ze voelde hoe hij kookte van woede toen hij deed alsof hij haar een vertederde kus gaf.

Ze probeerde Colin aan te kijken, te zeggen dat het haar speet, dat het in orde was maar hij keek niet haar kant uit. Eigenlijk keek hij nergens naar, alleen maar naar de boekenkast, het bureau en nu naar een stoel. Hij zag er zo gegeneerd uit, kon ze hem toch maar vertellen dat dat nergens voor nodig was.

Emma trok zich niets aan van haar hoofdpijn en ging samen met Nicholas terug naar de balzaal en haar gasten, en als iemand van hen haar afwezigheid had opgemerkt, niemand maakte er een opmerking over. Haar verschijning aan de arm van Nicholas vertelde alles wat ze hoefden te weten.

Zo halverwege de middag, toen men niet al te opvallend bezig was het eten en drinken weg te ruimen en de meeste gasten zoetjesaan verdwenen waren, had Emma echt een verschrikkelijke hoofdpijn. Haar mond was droog, ze had maar nauwelijks de tijd gehad om hier en daar aan een hapje te knabbelen. Kon ze maar even op haar gemak een kop thee drinken! Nu de receptie bijna voorbij was, doemde er alweer een ander probleem op. Wat ging er gebeuren als iedereen weg was en zij en Nicholas het rijk alleen hadden op Whitewayes? Misschien bleven oom Louis en Colin wel voor de thee. Emma glimlachte bij zichzelf, toen ze zich de reactie van haar oom probeerde voor te stellen en besloot hen niet uit te nodigen. Ze zou alleen met haar echtgenoot thee moeten drinken. Daar kon ze niet onderuit.

Echtgenoot! Emma oefende dit, voor haar vocabulaire, vreemde woord. Maar dat was hij nu, en ze keek op naar de lange, donkere man naast haar. Zijn hand rustte op de gladde zijde van haar mouw, terwijl hij lachte en grapjes maakte met een van de gasten. Maar Emma wist, dat zijn goede humeur slechts een façade was. Hij was heel, heel kwaad omdat hij haar met Colin aangetroffen had. En ook dat zou hij nooit accepteren. Vroeg of laat zou de klap komen...

De laatste gast hield Nicholas eeuwen aan de praat op de parkeerplaats, zodat Emma naar boven kon ontsnappen. Ze wilde zo snel mogelijk iets aanschieten, waarin ze zich minder kwetsbaar voelde. Maar daar gaf Nicholas haar de tijd niet voor. Ze had haar trouwjurk nog maar half uit en hupte onhandig rond op een been, toen hij haar slaapkamer binnen kwam stappen. Hij had niet eens de beleefdheid kunnen opbrengen om te kloppen.

'Je wilt wel erg graag af van de tekenen van je huwelijkse staat,’ zei hij wrang. ‘Wat is er aan de hand, Emma, branden ze op je huid?’ Hij deed geen enkele poging om haar te helpen terwijl ze rondstrompelde en probeerde om die toch wel erg mooie jurk niet te verkreukelen.

‘De lol is voorbij, zegt men dan.’ Ze stond met haar gezicht naar hem toe en de jurk in haar armen. Dat was nu niet meer dan een lege huls, net zó hol als hun huwelijk. ‘Ik heb mijn rol gespeeld,’ ging ze bitter verder, ‘dat was genoeg toneelspel voor vandaag.’

‘Toneelspel? Poe!’ Hij gooide zijn hoofd in zijn nek en liet een vreugdeloze lach horen. ‘Denk je nou echt dat ik zal toelaten...’ Hij brak af en zijn ogen vlamden van de woede die hij tot nu toe had weten te beheersen. Toen nam hij de jurk van haar over en liet zijn grote, expressieve handen over de zachte zijde en de subtiel opgeborduurde parels gaan. ‘Wat een schitterende jurk,’ gaf hij zachtjes toe. Daarna smeet hij die, zonder er nog aandacht aan te schenken, op haar bed. De trouwjurk kwam naast de sluier terecht, beide zinloze opsmuk. ‘En wat een schitterende bruid,’ ging hij strak verder en zijn ogen namen Emma, in haar lange geplooide onderrok en kanten beha, langzaam van top tot teen op. ‘Wat jammer toch, dat de bruid niet weet hoe een echtgenote hoort te doen,’ zei hij hijgend,’ ‘en o wat verleidelijk om haar dat precies te leren! Zal ik dat doen, Emma?’ Voor ze hem tegen kon houden, had hij haar naar zich toe getrokken, hield haar armen vast achter haar rug toen ze tegenstribbelde en klemde met één hand haar polsen tegen elkaar.

‘We hebben een afspraak gemaakt,’ viel ze uit en begon zich weer te verzetten, maar dat scheen het slechts erger te maken.

‘Precies! En de afspraak hield in, dat je je zou gedragen als mijn vrouw en ik neem het niet dat mijn vrouw zich zo gedraagt.’

‘Ik weet niet waar je het over hebt,’ loog Emma.

‘Wil je, dat ik het je zeg? Moet ik het soms spellen?’ Nicholas kon zijn aandacht er niet meer bijhouden. Het scheen wel, alsof de situatie in de bibliotheek langzamerhand minder belangrijk voor hem werd. Woede maakte in zijn ogen plaats voor opwinding en Emma’s hart ging sneller kloppen. ‘Je zal je toch niet in je hoofd gehaald hebben dat je werkelijk houdt van Colin Prentice,’ zei hij uiteindelijk, en zijn stem klonk zo verbijsterd dat Emma door het dolle heen raakte.

‘En wat dan nog?’ stoof ze op. ‘Het gaat je niets aan. Ik kan houden van wie ik wil...’

‘Niet in dit huis, in geen enkel huis trouwens,’ bulderde hij. ‘Een jaar lang niet. Dat was de afspraak, Emma, en ik zal je er dan ook aan herinneren elke dag als dat nodig blijkt te zijn. En laat zoiets dus niet nog eens gebeuren.’

Het scheelde niet veel of ze ging ook schreeuwen. Als hij haar maar alsjeblieft losliet, als ze zich maar niet zo verschrikkelijk bewust was geweest van elke millimeter van hem tegen haar aan.

‘Je kunt me verbieden om mannen te ontmoeten,’ kon ze nog net uitbrengen, ‘je kunt me zelfs opsluiten. Maar je kunt me niet verbieden om aan hem te denken. Dus het heeft geen enkele zin om dat ook maar te proberen.’

De vingers om haar polsen verstrakten hun greep. Ze slaakte een kreet, maar daar lette hij niet eens op.

‘Ik zou je je eigen naam kunnen laten vergeten,’ fluisterde Nicholas dreigend, en toen ze probeerde los te komen, lachte hij alleen maar. ‘Goed zo, Emma, verzet je maar. Dan wordt de strijd nog veel interessanter...’ Hij had maar een hand nodig om haar gevangen te houden en liet de andere omlaag gaan naar haar dij. Hij streelde haar zacht, op en neer, wat nog sensueler aanvoelde door haar zijdeachtige onderrok. Emma beet wanhopig op haar lip, toen hij keek hoe ze reageerde. ‘Zal ik het doen, Emma?’ daagde hij haar uit, ‘zal ik het je laten vergeten?’ Nu ging zijn hand langzaam omhoog, naar haar middel, de zachte huid van haar buik, en sloot zich ten slotte, zacht maar stevig, over haar kanten beha.

Emma’s kreunen werd gesmoord toen zijn mond de hare bedekte. De kus bleef maar voortduren. En na verloop van tijd merkte Emma, dat ze zich niet meer kon verzetten. Haar begeerte voor Nicholas werd voor haar het leven zelf en het voleinden van de liefde van evenveel belang als de lucht die ze inademde.

Nu liet hij haar los, op het moment dat ze zijn naam zuchtte. Maar het was niet meer dan een fluisterende ademtocht en hij hoorde het niet.

‘Geloof je me nu?’ vroeg hij, elke spier in zijn gezicht tot het uiterste verstrakt. ‘Denk je nu werkelijk, dat het met iemand anders zo zou kunnen zijn?’

En nu dacht Emma er pas aan, dat hij haar een lesje had willen geven. Dat hij een theorie had willen bewijzen: dat ze Colin en zelfs haar eigen naam zou vergeten. Hij had gelijk gehad; het was hem gelukt. Ze had wel willen huilen van vernedering, omdat het voor hem niet meer betekende dan dat.

Helemaal in de war staarde ze hem aan en wist dat ze iets werkelijk verschrikkelijks moest bedenken om tegen hem te zeggen. Iets wat hem net zo zou kwetsen als hij haar gekwetst had.

‘Ja, dat heb je zeker wel bewezen,’ verklaarde ze hautain, ‘bewezen wat jij wilde, tenminste.’ En tot haar eigen verbazing, en Nicholas’ complete verbijstering, stapte ze uit haar onderrok en haar panty, ‘Je huwelijkse rechten, noemde je het vanmiddag geloof ik,’ vervolgde ze, het spoor nu zowat bijster. Ze wist nog maar nauwelijks wat ze zei, laat staan wat ze deed. En met trillende vingers maakte ze tenslotte haar beha los en liet die op de grond vallen. ‘Ga je gang,’ bood ze aan, haar ogen wijd open van angst als een bang konijntje. ‘Met iemand met zoveel ervaring als jij, vind ik het misschien nog wel leuk ook.’

Nicholas keek alsof hij een klap in zijn gezicht had gekregen. Ze wist, dat ze hem op een onvergeeflijke manier beledigd had en hield haar adem in terwijl zijn ogen haar verslonden. Haar lichaam was vlekkeloos en stralend, met eenvoudige rondingen. Teer, aanlokkelijk, net als haar kanten slipje en de zachte ronding van haar borsten. Maar toch vlamden haar ogen van haat en haar mond was van walging tot een dunne streep vertrokken. Ze had een Oscar moeten krijgen voor deze rol.

Hij bewoog zich niet. Emma was ineens bang dat hij weg zou lopen, dus lachte ze, om hem nog meer in verzoeking te brengen, met de vage hoop zelfs dat hij de uitdaging aan zou durven.

‘Ik heb geen behoefte aan een offerlammetje,’ zei hij na een heel lange tijd. Zijn gezicht was spierwit van woede, zijn lippen twee dunne streepjes, zijn wenkbrauwen tot één lijn gefronst van afkeuring. ‘Een man heeft een vrouw nodig, Emma, een warme, volwassen minnares. Niet een dwaze kleuter die zelf niet eens weet wat ze wil.’

Hij liep de kamer uit en sloeg haast de deur dicht in haar gezicht. Emma staarde naar de lege ruimte waar hij niet meer stond.

Het was gelukt. Wat was ze toch slim! Maar zo voelde het niet. Alles voelde verschrikkelijk, en ze liet zich op het bed vallen en vergoot ontroostbare tranen in haar trouwjurk en haar sluier.