56

Dansen op de vulkaan, dacht Benitez. Dat is precies waarmee je nu bezig bent. Je loopt met halfgesloten ogen op een rand zonder zijwegen. Elke beslissing is nu cruciaal en kan fataal zijn.

Het doodsbange gezicht van kleine David stond op zijn netvlies gegraveerd. De jongen wilde bevrijd worden, zijn lichaamstaal vertelde dat het hem niet uitmaakte wie de deur opende. Als iemand het maar deed…

Met pijn in zijn hart had hij besloten om David te laten zitten, gebarend dat hij stil moest zijn en nog even moest wachten. Het forceren van het slot was een kleinigheid, daar ging het niet om, maar het was te riskant. Als het alarm afging, waar hij vanuit moest gaan, werd de boel extra op scherp gezet. Hierdoor ontstond een situatie die onoverzichtelijker en gevaarlijker was dan de huidige.

De twee collega’s uit de volgwagen hadden zich op tactische posities ten opzichte van de auto opgesteld. Ze stonden achter bomen en hadden vrij uitzicht op het portier linksvoor. Romina zou nooit zonder haar zoon vertrekken en moest dus wel terug bij de auto komen.

Hopelijk kwam het niet zover, dacht Benitez. Een schietpartij was het laatste wat ze wilden. Uiteindelijk leverde dat slechts verliezers op. Hij hield de bundel van zijn zaklamp vlak voor zijn voeten. Om de vijf meter stond hij stil en liet zijn blik door de duisternis glijden.

Ze waren inmiddels een kleine vijftig meter van de auto verwijderd. Rechtdoor, of licht afbuigen? Omdat voetsporen ontbraken, moesten ze afgaan op hun intuïtie.

Ze hadden besloten om op te splitsen. Twee individuen maakten nu meer kans dan één team. Alderon was naar links afgeslagen. Zonder hierbij een geluid te maken was hij tussen de bomen verdwenen.

Benitez stond weer stil. Elke vezel in zijn lichaam drong aan op snel handelen, maar hij nam de tijd zodat hij geen fouten zou maken. Traag bewoog hij alleen zijn hoofd van rechts naar links.

Vanuit zijn rechterooghoek zag hij een flauw schijnsel. Hij schatte de afstand tot dat punt en liep behoedzaam in die richting.

Romina keek naar de bewusteloze Heleen en haalde haar schouders op. Kon iemand werkelijk zo naïef zijn? Natuurlijk niet. Met haar gespeelde argeloosheid had ze louter en alleen tijd proberen te winnen. Tot het laatste moment had die zweem van onschuld als een misplaatst aura om haar heen gecirkeld. Zelfs toen haar smerige spelletje was ontdekt, had ze zich op een bepaalde manier van den domme weten te houden. Eigenlijk was dat heel knap.

Ze opende een rugzak en haalde er een stapeltje bankbiljetten uit. Met snelle bewegingen scheurde ze deze in kleine stukken en verspreidde de snippers over de kuil en de directe omgeving. Het volgende bundeltje stak ze met een aansteker in de brand. Toen de biljetten dusdanig waren verminkt dat ze geen wettig betaalmiddel meer leken, doofde ze de vlam en strooide de smeulende resten in de rondte. Met tegenzin pakte ze een derde bundel en veranderde ook deze in papiersnippers.

Zonde van het geld, dacht ze. Hoe essentieel deze stap ook voor haar plan was, het bleef hartverscheurend om geld te vernietigen. Helemaal als het je eigen geld betrof.

Het scenario dat ze had geschreven klopte zo nog steeds. Volgens de brief had ze het geld van de verzekeringszwendel vernietigd. De aanwezigheid van Heleens stoffelijke overschot zou na verloop van tijd worden verklaard zoals zij bedacht had. Het verhaal dat naar buiten zou komen zou ongeveer zo gaan: een wanhopige Romina Castellano was uit de gevangenis ontsnapt. In haar cel had ze een brief geschreven waarin ze spijt betuigde over haar aandeel in de verzekeringsfraude. Ze vermeldde de betrokkenheid van Heleen van Rijnsburg bij deze zaak. Voordat Romina zelfmoord pleegde, had zij het overgebleven deel van het geld vernietigd. Hiermee strafte ze Heleen van Rijnsburg voor haar verraad en haar poging om Romina’s zoon David op slinkse wijze aan de ouderlijke macht van haar zuster Ana te onttrekken. Heleen van Rijnsburg verliet ’s nachts samen met David haar huis, nadat ze door de politie met de brief geconfronteerd was. Geschrokken van Romina’s bewering dat zij het geld had vernietigd, reed ze naar de plek waar het verborgen lag. Eenmaal op die plaats aangekomen, in een bos aan de rand van Blanes, werd zij geconfronteerd met verbrande en verscheurde bankbiljetten. In een vlaag van woede doodde ze de kleine David en begroef hem op een voor justitie nog onbekende plek. Toen ze na deze verschrikkelijke daad enigszins bij haar positieven kwam, zette ze een pistool tegen haar slaap en benam ze zichzelf het leven.

Ik ben geniaal, dacht Romina. Voldaan over haar aanpak deed ze een rugzak om. De andere zou ze dragen. Ze pakte het pistool en knielde in de kuil. Het meest onaangename deel van de avond was aangebroken. Alleen met de vermeende zelfmoord van Heleen zou haar plan werken. Haar levenloze lichaam was voor de politie de belangrijkste schakel om tot een verklaring te komen.

Ze pakte Heleens hand. Ze legde de kolf van het pistool in haar handpalm. Op het moment dat ze de wijsvinger van de Hollandse op de trekker wilde plaatsen, gleed een lichtbundel over de kuil.

‘Politie. Verroer je niet!’ beval een zware mannenstem.

Romina handelde in een reflex. Ze pakte het pistool, draaide zich in de richting van het licht en schoot. In dezelfde beweging stapte ze naar achteren de kuil uit. Ze hoorde een harde knal en voelde een scherpe steek in haar linkerarm. Ze negeerde de plotselinge pijn en zette het op een lopen.

Juan Benitez zat op de grond. Verbazing, woede, pijn en ontzetting gingen door hem heen. Met wijd opengesperde ogen zag hij hoe Romina razendsnel uit zijn blikveld verdween.

De geschiedenis had zich herhaald, ging het door hem heen. Het onmogelijke had weer plaatsgevonden. Terwijl ze door hem, een rechercheur, onder schot werd gehouden had Romina zich na een gelukstreffer uit de voeten weten te maken. Hoeveel beschermengeltjes had die vrouw? Of liever gezegd, hoeveel had ze er nog over?

Achter hem klonk het snerpende geluid van brekende takken. Alderon had de schoten gehoord en kwam naar de plek gesneld.

‘Hier,’ riep Benitez met een verbeten gezicht van pijn en schaamte. De kogel uit Romina’s wapen had meer schade aan zijn ego dan aan zijn schouder veroorzaakt. Dit had hem nooit mogen overkomen. Niet met zo’n staat van dienst.

‘Gaat het?’ vroeg Oscar Alderon terwijl hij naast hem op een knie zakte.

‘Een lullige vleeswond,’ loog Benitez. Hij was blij dat het zo donker was, waardoor Alderon zijn van pijn vertrokken gezicht niet kon zien. ‘Romina is kansloos,’ zei hij zelfverzekerd. ‘De jongens wachten haar op bij de Seat.’

Alderon ging staan. Hij pakte zijn portofoon om een ambulance op te roepen. Benitez liet het niet zover komen.

‘Even wachten. Ik wil nu geen berichten over het kanaal. Daarmee kunnen we de positie van onze collega’s verraden.’

Alderon stopte de portofoon in zijn zak, boog zich voorover en strekte zijn arm.

‘Ik help je overeind.’

Benitez schudde ontkennend zijn hoofd.

‘Ik zit hier prima. Ga jij maar bij Heleen kijken. Ik heb geen idee hoe zij eraan toe is.’

Romina’s arm gloeide. Doordat het bloed bleef stromen, was de mouw van haar jack tegen haar trui geplakt. Het voelde kleverig aan, vies. Alsof ze zich dagenlang niet had gewassen. Ze bleef rennen. De auto was dichtbij.

Deze onverwachte tegenslag kende ook een andere kant. De adrenaline die nu door haar lijf ging maakte haar gretiger dan ooit om haar doel te bereiken. Ze realiseerde zich nu dat het einde dat zij bedacht had, waar-in alles op z’n plek viel, onmogelijk was. Maar ze kon nog steeds vluchten. In haar rugzak zat een miljoen euro en David wachtte in de auto. Starten, wegrijden en onderduiken. Als de heftigste storm was gaan liggen zouden ze met een andere identiteit het land verlaten. In Zuid-Amerika kon je van een miljoen prima leven. En ze spraken er ook Spaans.

Toen er meer ruimte tussen de bomen kwam en ze vlak bij de plek was waar de auto stond, hield ze haar pas in. Ze bleef doodstil staan, was alert op ongewone geluiden en zocht naar schaduwen die niet tot het bos behoorden. Haar eerste indruk was geruststellend: in de directe omgeving van de auto was niemand.

De haast joeg haar naar de auto. Ze drukte op het knopje van de afstandsbediening waarmee de deuren automatisch werden geopend. In dezelfde beweging slingerde ze de rugzak naar voren, zodat deze aan haar arm kwam te hangen. In een flits zag ze hoe David zijn gezicht tegen de zijruit had gedrukt.

‘Politie. Geen beweging!’

Twee felle stralen beschenen opeens haar lichaam. De plotselinge schrik kon haar echter niet stoppen. Zonder zich te bedenken vuurde ze in de richting van het licht en liep door. Het ging allemaal wat ongecontroleerd met die tas aan haar arm, verblind door het licht. In het bos klonken de geweersalvo’s als kanonschoten. Voor even leek haar wereld een uitspatting van gigantisch lawaai dat al het andere wegvaagde. Tijdens dit moment van totale desoriëntatie werd ze door iets in haar been geraakt waardoor ze viel. Ze stond zo snel mogelijk op, bleef vuren, opende het portier en smeet de rugzak op de passagiersstoel.

Eenmaal in de auto verstomde het geluid dat rechtstreeks vanuit de hel leek te komen. David, flitste het door haar heen. Ze durven niet op de auto te schieten uit angst hem te raken. De intense pijn die nu door haar been stroomde verjoeg deze gedachte onmiddellijk. Ze slaakte een rauwe kreet, startte de motor, ramde de versnellingspook in zijn achteruit en gaf gas.

In de halve draai achterwaarts schuurde de zijkant van de auto tweemaal langs een boomstronk. Het snerpende geluid drong niet tot Romina door. Op de heuvelrug draaide ze met veel moeite haar stuur naar rechts. De donkere wereld om haar heen vervaagde tot een mistig landschap zonder structuren. Ze knipperde hevig met haar oogleden om scherp beeld te krijgen. Toen dit niet lukte, trapte haar rechtervoet met de moed der wanhoop op het gaspedaal.

Oscar Alderon knielde naast Heleen, die langzamerhand weer bij bewustzijn kwam. Hij ondersteunde haar toen ze opstond.

‘Gaat het?’

Ze knikte automatisch. Meteen voelde ze steken in haar achterhoofd. Ze voelde met haar hand op de beurse plek.

‘Waar is Romina?’ vroeg ze duizelig.

‘Die wordt door mijn collega’s opgewacht bij de auto.’ Zijn blik was vriendelijk en geruststellend.

‘Haar spel is uit. Ze mag de rest van haar leven in een streng bewaakte gevangenis doorbrengen.’

Hij pakte de rugzak en gooide deze over zijn schouder.

‘Kom, we gaan…’ Zijn woorden werden afgekapt door het geluid van schoten. Heleen bleef als aan de grond genageld staan. Ze hoorde verderop in het bos een enorme klap. Het schuren van metaal. Een motor begon te loeien. Slippende banden knarsten over de bosgrond. Heleen voelde een enorme angst voor wat er komen ging.

Drie hartslagen hield de natuur haar adem in. De intensiteit van de klap die volgde raasde langs de bomen. De verschrikkelijke echo van gesprongen glas, verwrongen metaal en totale destructie kwam hard aan. Ze wankelde, het bloed trok uit haar gezicht.

De schreeuw kwam uit het diepst van haar ziel.

‘David!!!’