2

‘Dat was heerlijk, schat,’ sprak Frank Eldering oprecht. ‘Voor zo’n Hollandse stamppot kun je me ’s nachts wakker maken.’

Heleen stond op en wuifde lacherig zijn compliment weg. ‘Morgenochtend om een uur of vijf mag jij die zin herhalen. Wedden dat je er dan heel anders over denkt?’

Frank draaide theatraal met zijn ogen.

‘Wat ben je toch een nuchtere Hollandse.’ Het kwam er met een zucht uit.

‘Goh, wat heb jij het slecht,’ antwoordde Heleen plagerig. ‘Weleens een scheiding overwogen?’ Toen ze de tafel wilde afruimen, pakte hij haar hand.

‘Je hebt toch geen minnaar? Dan breek je mijn hart, hoor!’

Ze trok een gek gezicht.

‘Natuurlijk wel, als jij in het buitenland zit lopen hier hele hordes hitsige kerels rond.’

Frank begon te grinniken. Hij stond op, trok haar naar zich toe en kuste zijn vrouw teder op haar wang. Ze pakte twee pannen van de tafel en liep naar de keuken. Met bord en bestek in zijn handen kwam Frank achter haar aan. Hij schoof de etensresten in de afvalbak en hielp Heleen bij het vullen van de vaatwasser. Dat verbaasde haar. Op het gebied van de huishouding bestonden er duidelijke, stilzwijgende afspraken. Zij deed het werk en hij genoot van zijn vrije tijd. Een ouderwetse invulling van de taken waarbij ze zich prettig voelden.

‘Ik wil je iets laten zien waarover ik behoorlijk enthousiast ben,’ zei Frank toen ze samen op de bank zaten. Uit zijn attachékoffertje haalde hij een chique, glanzende brochure waarop een cruiseschip op volle zee stond afgebeeld.

‘Een Engels bedrijf dat zich specialiseert in Middellandse Zee cruises,’ zei Frank. ‘Sinds een jaar of twee timmeren ze aardig aan de weg. Hun product is uitstekend en onze marges zijn prima. Komend jaar geven wij ze een prominente plek in ons programma.’

Heleen bladerde door de brochure, een soort magazine voor de consument die beduidend meer te besteden had dan de gemiddelde toerist.

‘Ze zijn met name lovend over hun achtdaagse trip die begint en eindigt in Nice.’ Hij wees met zijn vinger naar de bijbehorende informatie in de brochure. ‘Napels, Palermo, Tunis, Mallorca, Barcelona…’

‘Klinkt heel aardig,’ antwoordde Heleen gereserveerd. Ze begreep Franks achterliggende gedachte niet. Hij nam zijn werk nooit mee naar huis. Soms vertelde hij erover, maar hij had haar er nog niet eerder echt bij betrokken. Ze wist dat een goede deal met een cruisemaatschappij onderdeel van zijn vak was. De ene dag sprak hij met een hotelketen uit Griekenland, om een paar uur later een telefonische deal te sluiten met een Duits consortium dat bungalowparken beheerde.

‘Van 6 tot 13 juni schijnt er nog een Superior Suite vrij te zijn. Op zich is dat vrij ongebruikelijk, want de luxe verblijven zijn als eerste uitverkocht.’

Heleen wierp een blik op de prijslijst.

‘Voor dát geld?’ vroeg ze ongelovig. ‘Daarvoor gaan wij een maand op vakantie. En dan eten we nog elke dag buiten de deur ook!’

Frank grijnsde. ‘Dit valt niet onder de reguliere vakantiebestemmingen, schat. De Columbus is een cruiseschip uit de kleinere categorie met de service van een vijf sterrenhotel. Er is bewust gekozen voor een “compact” pakket. Een super-de-luxe vakantie op een betrekkelijk klein op-pervlak, dat zorgt voor een sfeervolle ambiance en meer intimiteit dan op grotere schepen.’

Heleen kon haar lachen niet inhouden. ‘Je klinkt als een verkoper van tweedehands auto’s,’ zei ze terwijl ze naar de foto van de Columbus knikte. ‘Maar dat ben je in zekere zin ook.’ Ze knipoogde. ‘Volgens jou is het een betrekkelijk klein oppervlak. Nou, in mijn ogen is het een slagschip waarop je kunt verdwalen.’

‘Dat lijkt maar zo. De Columbus is slechts 131 meter lang en heeft vier dekken. De grote schepen gaan dik over de 200 meter en hebben minstens zeven dekken. Dat is dus het echte massatoerisme op de grote plas. Daarmee vergeleken is dit schip een vrijstaande villa in een all-inclusive resort.’ Hij grijnsde breeduit en haalde een hand door zijn gitzwarte haren. Zijn bruine ogen lachten mee.

Geïnteresseerd las Heleen over de geboden service en faciliteiten. Die waren inderdaad indrukwekkend te noemen. Toen haar blik over een foto van het casino op de Columbus gleed, schoof Frank wat dichter tegen haar aan.

‘De datum,’ zei hij. Ze kon zichzelf wel voor haar hoofd slaan.

‘Onze trouwdag… Ik ben de enige vrouw op de wereld die haar trouwdatum vergeet.’

Frank lachte.

‘Zo, dat fabeltje over mannen is bij dezen dus de wereld uit. En? Wat vind je ervan?’

Ze fronste haar wenkbrauwen.

‘Wat bedoel je? Je wilt toch niet zeggen dat…’

‘Het is een unieke manier om onze trouwdag te vieren, Heleen. Met een fles champagne onder het maanlicht op de Middellandse Zee. Dat is toch een stuk romantischer dan nippen aan een glas rode wijn tijdens een etentje bij restaurant De Vier Eiken in een buitenwijk van Eindhoven?’

Haar vingertoppen gleden over de foto’s die er met de seconde aantrekkelijker uitzagen. Zon, zee, decadentie en een snufje cultuur. Inderdaad aanlokkelijker dan een feestje dicht bij huis waarbij een drankje op het buitenterras net zo makkelijk door een zomerse bui verstoord kon worden. Alleen al wat het weer betrof was zo’n Mediterraan uitje een verademing.

Frank pakte haar hand en keek haar aan. Bij zijn ogen verschenen de lachrimpels die zij zo onweerstaanbaar vond. De sensualiteit in zijn blik bezorgde haar een gevoel van lichte opwinding. Losjes legde hij zijn andere hand op haar dijbeen.

‘Het lijkt me geweldig,’ fluisterde hij, ‘om met z’n tweetjes de zon aan de oneindige horizon onder te zien gaan.’ Voordat zij de kans kreeg te antwoorden, nam hij haar in zijn armen.

Toen ze na een uitputtende avond hun bed indoken, schoot het door Heleen heen dat ze zich niet meer kon herinneren wanneer ze voor het laatst op de bank hadden gevreeën. Waar de voorpret van een cruise allemaal niet toe kon leiden, dacht ze vlak voordat ze in een diepe slaap viel.