IK HERINNER MIJ

Ik herinner mij van mijzelf mislukte gebeden.

Ik herinner mij droefgeestige gebeden, beladen en sentimenteel.

Ik herinner mij vleiende gebeden, onecht en bedacht.

Ik herinner mij aanmatigende gebeden.

Maar naast de dramatische gebeden op momenten die nauwelijks nog uitzicht boden, herinner ik mij ook de vreugdevolle gebeden, de blij-zijn-om-het-leven gebeden, die ik zonder overdrijving de dans-gebeden kan noemen. Want dikwijls heb ik de God in de hemel gedankt voor de fantastische dagen en dan kon ik mijn lichaam niet bedwingen, het danste en de dans was mijn gebed.

Dan voelde ik een echtheid trillen door mijn gebeente, de blijheid om het leven. Eigenlijk is dat mijn liefste gebed. Sterker dan de stille meditatie of het zachte gelispel in een kerkbank.

Als het hele lichaam zich met het bidden gaat bemoeien en de dank aan de Schepper uitdanst, onvoorbereid, puur, uit de grond van het hart. Heer, zegen ons met deze gelukzalige momenten, laat ons dansen van gebedsvreugde.