Voorwoord

Is de column nou mijn hobby, mijn werk of is het mijn maatschappelijke plicht? In overmoedige en zware buien denk ik wel eens het laatste, maar het is natuurlijk gewoon het eerste en het tweede. Hobby en werk. Wat het inhoudelijk is? Vrolijk terugkijken op de week en alles wat me iets te ijdel, dom of hebzuchtig was afstraffen. Iemand vrolijk op zijn of haar nummer zetten. Is leuk om te doen. Wanneer ik zelf tevreden ben? Nooit. Soms een beetje als ik via via hoor dat het slachtoffer een tijdje jeuk had.

Ooit ontmoette ik na een voorstelling een bekend politicus, die mij vertelde dat hij jaren geleden van een bepaalde column van mij veel last had gehad.

‘Dat was ook de bedoeling,’ kon ik de man oprecht meedelen en dat meende ik ook. Buiten de grap wil je natuurlijk wel degelijk iets vertellen, raken, losmaken. Opeens kreeg ik na de bekentenis van de politicus nog meer lol in het schrijven. Maar of dit nou mijn motief is? Eerlijk gezegd weet ik het niet zo goed.

Toen ik vier jaar geleden vijftig werd sprak Johan Cruijff mij op een feestelijke bijeenkomst via een videoscherm toe. Hij feliciteerde me met mijn verjaardag en zei dat ik een handig mannetje was. ‘Iedereen voor lul zetten en daarmee je zakken vullen. Dan heb je het toch slim gedaan,’ waren zijn wijze woorden, die al mijn vrienden hard aan het lachen maakten. Ik moest ook lachen. Toen en nu nog steeds. Ik wens u veel plezier met het lezen van mijn maatschappelijke plicht!

 

Amsterdam, najaar 2008

Youp van ’t Hek

AdiJos

Bij ons komt op donderdag de vuilnisman. Meestal om een uur of negen ’s ochtends. Afgelopen donderdag was hij er al om zeven uur. De helft van de gracht had zijn vuilniszakken toen nog niet buitengezet en op het moment dat ze dat wel deden waren ze dus te laat. Ondertussen liep er een nerveuze man over de gracht. Zo’n gozer met zo’n oortje. Beveiligers hebben dat ook vaak. Dit was een gemeenteoortje en ook nog eens een ambitieus gemeenteoortje. Hoe die zakken daar kwamen?

‘Die hebben wij net buiten gezet,’ zeiden mijn buren.

‘Die zakken moeten weg want de vuilnisman is al geweest!’

‘Dan was ie te vroeg en moet hij nog maar een keer komen,’ opperden mijn buren. Met ambtenaren die te vroeg komen kun je nou eenmaal geen rekening houden. Zeker niet in Amsterdam. Het oortje schreeuwde iets in een onzichtbaar microfoontje en gaf opdracht om met spoed een tweede vuilniswagen te sturen. Onderhand reed een colonne veegwagens de gracht op. Voor die optocht liepen een stuk of wat ouderwetse straatvegers, die elk blaadje, stokje of snippertje naar het midden van de weg veegden. Een van de veegwagens zou het opslurpen. De gracht moest brandschoon zijn.

Ook sjouwden er opvallend veel provincio’s over de gracht. Types die normaal de weg naar de Huishoudbeurs vragen. Veel bebrilde dames van een jaar of zestig met zo’n mutsig rugzakje. Er liepen ook enkele mannen bij. Mannen van het type dat mee moet van hun vrouw. Je ziet ze ook bij de concerten van Rob de Nijs. Deze mensen gingen kistje kijken. Het kistje van Jos. Jos was namelijk dood en er was een dienst in het naast mijn huis gelegen partycentrum De Duif, dat ook heel soms als kerk wordt gebruikt. Terwijl ik meewarig het schoonmaakcircus aanschouwde dacht ik: veel heisa voor een dooie quizmaster en moest lachen om het feit dat die rare Brink dit allemaal voor elkaar gekregen had.

Ondertussen kwetterde het oortje dat de gracht schoon moest zijn omdat de gracht op televisie kwam. Landelijk nog wel. En Amsterdam had volgens het oortje al zo’n slecht imago. Even later reed er een vrachtwagentje met daarop een berg fietsen langs. Ik vroeg me af of die waren losgeknipt in verband met Jos. Dat doen ze ook altijd als Trix de stad bezoekt. Dan spuiten ze ook alles schoon en knippen ze fietsen van de brugleuningen. Trix heeft geen idee hoe de stad er echt uitziet en welke chaos er in haar hoofdstad heerst.

Ondertussen nam ik plaats achter mijn bureau op drie hoog, zodat ik goed zicht zou hebben op de stoet aan de overkant. Bij het partycentrum dromden de huishoudbeursbezoekers samen. Die zullen straks wel gaan klappen, dacht ik. Toen het zover was deden ze dat ook. Wat is het leven toch voorspelbaar saai.

De stoet was mooi en sober en het was vooral aandoenlijk om te zien hoe de fotografen renden om de bedroefde weduwe Frank goed in beeld te krijgen. Wat een vak. Zo godvergeten schaamteloos. Dan ben je dus op het dieptepunt van je verdriet en dan moet je dat delen met roddelbladenlezers en televisiekijkers. En dat fotogajes maar hopen dat je gaat janken. Het schijnt dat Jos het zo wilde.

Na twee uur was het allemaal voorbij en ging het circus naar het kerkhof. Ik vroeg me af of Jos zat te genieten vanaf een wolk. Zoveel heisa en allemaal voor hem. Je leven spelen tot in het kuiltje.

En nu? Nu niks. De gracht is weer de gracht. Alweer bijna net zo smerig als anders. En Jos? Jos is uit de buurt verdwenen. Vond hem in die achttien jaar dat we bijna buren waren altijd een aardige man. Sprak hem wel eens bij de groenteman, de sigarettendames op de hoek of bij de Albert Heijn. Kende zijn werk niet of nauwelijks. Andere golflengte.

Begrijp de laatste dagen dat hij veel betekend heeft voor velen. Hij werd oprecht geroemd door al zijn vrienden en zijn fans. Het is ook een man die je het beste gunt. Bijvoorbeeld een hemel waarin blijkt dat god een nicht is. Een nicht met humor. Wat zullen ze daar dan samen schateren.

Wissewasjes

Op de computer van zijn moeder! Huilend van het lachen hingen we bij ons thuis over de televisie en gierend van de oranjepret lazen we elkaar het krantenbericht voor de tiende keer voor. Dat de schat op Wikipedia een beetje zijn eigen geschiedenis zat bij te vijlen was tot daar aan toe, maar dat hij het op de computer van zijn moeder had gedaan... Dan ben je toch echt een tweedehands trut. Een mietje van de bovenste plank. De computer van zijn moeder! De moeder die ooit nog een persbericht liet uitgaan dat haar zoon geen homo was. Vervolgens kwam hij, om dat te bewijzen, met een redelijk ambitieus compensatieteefje op de proppen. Een zekere Mabel, die in het Gooi, Amsterdam-Zuid en Brussel gold als een starfuckertje bij uitstek. Ik vrees dat dit listige gangstermeisje achter deze witwisactie zit. Zij zou tot tweemaal toe het woordje onjuiste eruit hebben gehaald. Zo grappig dat de schat van haar eigen naam Wisse Smit heet. Sommige dingen verzin je als cabaretier zelfs niet. Nomen est Omen.

Vanavond moet ze op het verjaarsfeestje van haar zwager Alex op paleis Het Loo rondhangen. En maar lachen naar de andere gasten. En met die Gooise tongval maar roepen dat alles prima is. Terwijl alle tweehonderd feestgangers haar natuurlijk vierkant uitlachen. Ik denk dat ze bij het souper naast Prins Laurent van België wordt gezet. Het loserstafeltje bij uitstek. Wie weet schuift ook een dronken Camilla uit Engeland nog even aan. Die had dit weekend ook opeens zomaar even niks te doen. Ik hoop dat ze uitgebreid over wijlen Prins Bernhard babbelen. Die had gewoon gezonde schijt aan de poppenkast. Als Benno tijdens zijn leven had moeten schrappen in zijn Wiki-profieltje dan had hij de hele dag achter de computer moeten zitten. Onze Duitse anjerboy sjouwde zijn leven lang achter zijn eigen Koninklijke Hoogheid aan, verwekte er sowieso twee bastaarddochters mee en propte zijn uniformzakken overvol met onder andere Lockheedgeld. En hij nam geen woord terug van zijn gesjoemel. Hij gierde het op zijn sterfbed uit van de pret. Als hij vanuit de hemel die Friso en zijn meisje achter die computer ziet modderen dan springen de tranen in zijn ogen.

Opeens zie ik Henk ten Cate diep in de nacht het bejaardenhuis van zijn oude moedertje binnen sluipen. Op zoek naar de internetplek van de oudjes. Henk wil even de vernederingen van Ajax tegen de amateurs van Kopenhagen en Slavia Praag op de Wiki wissen. Want dit is toch een regelrechte blamage voor een zogenaamde toptrainer. Na deze resultaten kan hij hooguit nog coach worden bij de pupillen van sdo.

In de gang van hetzelfde huis ontmoet hij de voormalig ijsjesverkoper Maarten Fontein, tegenwoordig financieel directeur van de Amsterdamse tobclub. Maarten fluistert dat hij ook even zijn profiel moet bijstellen. Hij heeft namelijk ooit verklaard dat hij op de resultaten van de club afgerekend mag worden en dat wil hij graag even veranderen.

Achter Maarten staat een zenuwachtige Ajax-voorzitter John Jaakke, wiens moedertje toevallig in hetzelfde huis woont. John wil op de Wiki veranderen dat hij zijn goedkeuring gaf aan de huidige rouw-outfit van de trainersstaf. Ten Cate en zijn assistenten lopen dit seizoen volledig in het zwart. Zo stort je je club toch in het ongeluk. Die kinderachtige stropdas met de geborduurde nummer 1 was twee jaar geleden al hilarisch, maar dit is zeker net zo grappig. Dit nog buiten het feit dat de combinatie jodenclub en zwarthemd even bijzonder als curieus genoemd mag worden. Ik vind het knap dat niemand bij Ajax die associatie gelegd heeft.

Achter John staat de baas van abn amro. Ook zijn moeder slijt haar laatste dagen daar. Hij rommelt op de computer van de vrouw die hem bij zijn geboorte zonder enige ironie de naam Rijkman gaf. Hij moet even wijzigen dat er door zijn wantrouwige klanten op dit moment niet vijf maar vier miljard per week naar de Rabobank wordt gesluisd. Nog acht weken en de bank is leeg. Dan wordt hij op de sloop opgekocht door Scheringa en vindt er een huizenruil plaats. az in de Arena en Ajax met zijn autistische houthakkersteam in Alkmaar.

De regerende leugen

Het was een roerig showbizzweekje. Linda de Mol en haar man zijn uit elkaar en Rabo-babe Fatima de Hela de Hola doet het sinds kort met de tennisser Raemon Sluiter. Het schijnt dat Faatje, zoals het hockeymeisje liefkozend wordt genoemd, thuis nog een meneer had zitten en die meneer is inmiddels op televisie geweest om tegen Albert Verlinde zijn gal te spuwen over zijn overspelige meisje.

Dat is echt heel aardig van Albert dat hij die man de kans geeft om het hele Nederlandse volk te laten delen in zijn malaise. Dat is toch echt smullen voor het grauw dat op dat moment achter zijn varkenskarbonaadje met kruimige piepers zit. Albert is eigenlijk te goed voor ons. Zo lief dat hij Nederland informeert over deze zaak.

Als ik die meneer van Faatje was zou ik niet wanhopen. Ze komt wel weer terug. Die liefde is een gezonde bevlieging en duurt niet lang. Die Sluiter is nog nooit door de eerste ronde gekomen. Maar wil Faatje terug bij een man die zijn zorgen deelt met de roddelnicht Verlinde?

De zaak Linda is interessanter. Veel mensen vonden haar als Zomergast een nogal oppervlakkige muts omdat ze niet het achterste van haar tong liet zien. Ze probeerde dat een aantal malen uit te leggen. Ze trachtte die Joris Luyendijk duidelijk te maken wat het betekent als je beroemd bent. Wat het met je doet als volwassen mensen in de mast van hun bootje klauteren om bij jou in de tuin te kunnen kijken. Ze woonde ooit een tijdje aan het water.

Elk woord dat ze waar dan ook zegt wordt door de roddelmaffiosi opgeblazen tot zeven pagina’s, dus is ze op haar hoede. Op het moment dat ze in de vpro-studio zat was haar man zijn koffers aan het pakken.

Had ze dat met het volk moeten delen? Is dat het achterste van je tong laten zien? Is er geen verschil tussen de vpro-kijker en de Privé-lezer?

Wat ik van Linda als zomergast vond? Ik vond het saai, maar ik vind Linda altijd saai. Behalve in Gooische Vrouwen, een van de grappigste televisieseries ooit. Ik begreep Linda heel die avond bij Zomergasten goed omdat ze inderdaad geen kant op kan. Ze is van het volk en van welk volk? Het klootjesvolk. Dat is de prijs die je betaalt als je zoveel jaar oerdomme programma’s hebt moeten presenteren. De tol van de roem. Onderhand is ze de gijzelaar van haar eigen populariteit. Maar het volk vreet het. Het volk vreet namelijk alles.

Steeds verbaasder kijk ik naar de wereld. Terwijl ik dit tik brandt op mijn televisie het teletekstbericht dat de ouders van de vermiste Madeleine van getuigen tot verdachten zijn gepromoveerd. Zullen ze als u dit leest al een bekentenis hebben afgelegd? Er staat expliciet bij dat ze nog niet in staat van beschuldiging zijn gesteld.

Stel dat het waar is, dat die ouders te maken hebben met de vermissing en misschien wel de dood van hun kleuter, dan wordt het toch een zeer interessante zaak. Die tournee langs alle landen, de miljoenen die allerhande wereldsterren hebben gestort, de wanhoop van het stel. Curieus.

Of ik verbaasd ben? Nee! Op de een of andere manier voelde ik aan mijn water dat er iets niet klopte. Ze waren me te fel, te doortastend voor wanhopigen. Aan de ene kant hoop ik dat het niet zo is en dat de ouders inderdaad gewoon slachtoffers zijn. Het mooiste zou zijn als ze het meisje vandaag of morgen levend in hun armen kunnen sluiten, maar ook nu zegt mijn water dat dat valse hoop is. Voor de schrijvers en de filmmakers is het een schitterend verhaal als de ouders uiteindelijk bekennen en worden veroordeeld. Zullen heel wat psychologen in de toekomst op promoveren. De leugen heeft lang geregeerd.

Over liegen gesproken. Pronk gevolgd? Noemt hij Balkenende volkomen terecht een leugenaar en neemt hij het binnen een dag weer terug. Waarom? Politiek foutje. Had ik vierentwintig uur mijn geloof in de politiek terug. Wat een slappe zak, die Jan Pronk. Niet schrikken, Jan. Ik neem het volgende week terug.

Rita

‘Natuurlijk had ik dat laatste wijntje niet meer moeten nemen, maar ik dacht: een besloten etentje met wat Utrechtse vastgoedboeren, kan mij het schelen... en je kent me, dan ga ik los... als een Harry van Bommel op schoolreis in Jordanië... dan word ik overmoedig en ga ik domme dingen zeggen... hoewel dom?

Ik sprak gewoon de waarheid, precies wat alle dronken mensen doen en voor ik het wist flapte ik het eruit over die onzichtbaarheid van Rutte... ik vertel toch niks nieuws... het kwam ook nog eens door een gesprekje dat ik in de bar van het restaurant had gevoerd... een van die makelaarstypes vroeg tijdens de borrel iets over Rutte... of ik dat watje zo langzamerhand niet zat was en of ik me niet vergadering op vergadering zat te verbijten als die chronische kat in het nauw aan het woord was en ik vertelde de man dat chronische kat in het nauw een goede omschrijving was, niet slecht voor een makelaar en dat ik steeds meer ging zwijgen tijdens de vergaderingen, dat ik steeds vaker zat te dagdromen van een nieuwe partij, liefst een nieuwe vvd en dat mijn dagdromen zijn blik alleen maar angstiger maakten en dat ik daar dan weer meer lol in kreeg... ik genoot zo van die onzekerheid van die melkmuil... hij deed zo wanhopig zijn best om de politiek leider uit te hangen, maar hoe meer hij zijn best deed, hoe sneuer het werd... zowel intern als naar buiten... en hoe meer ik zweeg hoe harder hij transpireerde... soms riep hij: “Zeg jij nou eens wat, Rita” en dan stond hij met die gutsende oksels te stamelen... aandoenlijke jongen, maar zo tragisch... Wat ik dan zei? Niks. Of ik zei dat als hij zo transpireerde zijn moeder weer een hoop te wassen had... en daar kon hij dan weer niet om lachen.

Humor is niet zijn sterkste kant. Vraag me sowieso af wat überhaupt zijn sterkste kant is... zullen we zeggen dat hij inzicht heeft... inzicht en zelfkennis... dat hij al die maanden heel goed snapte dat hij het wandelende compromis van de partij is en dat hij dag in dag uit met de natuurlijke leider van de vvd aan tafel zat en dat ik hem minachtte, minachtte en gedoogde omdat ik wist dat er een dag zou komen dat ik hem van tafel zou vegen... zou blazen... gewoon een kwestie van systematisch treiteren, zachtjes zagen aan de vermolmde stoelpootjes... eerlijk gezegd had ik hem nog wel wat maanden langer willen plagen, maar ik zag dat hij dat niet volhield. Ik wist niet dat ik het in Utrecht definitief zou afmaken, ik vond het zelf een onschuldige opmerking en nogmaals aan een besloten dineetje, dus... maar het is goed zo. Ik ga lekker voor mezelf beginnen en bij de eerste de beste verkiezingen verdelen Geert en ik de vvd. Ik denk dat ik de grootste van ons tweeën word omdat ik ook nog wat kiezersvolk van die opgeblonde Limbo pak. De vvd blijft een D66-achtig splintertje onder leiding van de one and only Rutte. Samen met die enge Van Baalen vormt hij de fractie. Die laatste heeft spijt dat hij iets te vroeg riep dat hij bleef. Van Baalen doet zijn naam eer aan. Of het erg is dat de vvd verdwijnt? Ben je gek. Ingehaalde bejaarden. Ze golfen bijna allemaal.

Tijdverdrijf van de vorige eeuw. Zo gaat de PvdA ook verdwijnen. Alleen nog bezig met intern geneuzel. Ik heb burgemeester Cohen horen zeggen dat een toerist drie dagen moet wachten tot hij zijn zweefchampignons mag bestellen. Dan ben je toch niet van deze tijd? De meeste toeristen komen maar een uurtje en vertrekken met een ons weed en een kilo paddo’s voor de hele buurt. Die gaan echt niet drie dagen op de stoep van de smartshop zitten zingen. Weet je wat lachen wordt? Het vvd-congres in Veldhoven. Al die blazers in paniek, terwijl Mark een laatste poging doet om de leider uit te hangen. Zielige vertoning.

Ik ben er niet bij. Ik ben eruit geflikkerd en volkomen onterecht, maar ik zeur daar niet over. Dat is het leven. Ik heb zelf zoveel mensen onterecht het land uit gelazerd dat ik daar nu zelf niet over moet zeuren...’

Klas 3 Aha

Drie leerlingen van het Stedelijk Gymnasium in Nijmegen zijn geschorst omdat ze een filmpje op het internet hebben gezet. En wat voor filmpje! Een filmpje dat draait om een lerares die voor klas 3H van deze school staat en die, elke keer als ze zich omdraait om iets op het bord te schrijven, niet doorheeft dat er een leerling lachend door het raam naar buiten verdwijnt. Grappig? Zeer grappig. Vooral omdat de beetje oenige schat echt niets in de gaten heeft. Ze staat suf te krijten en heeft geen idee wat er achter haar rug gebeurt. Hoeveel kinderen er ontsnappen? Vijftien! Een respectabel aantal in een uurtje van vijftig minuten. Ze eindigt in een bijna geheel leeg klaslokaal. Een jaloersmakende kinderstunt. De rector van het gymnasium heeft verklaard dat hij de grap van het voorval nog wel in kan zien, dat hij het ook niet erg had gevonden als het filmpje binnen de school had gecirculeerd, maar nu het op het internet te bewonderen is, staat de lerares in kwestie lelijk te kijk voor de hele wereld. Je hoort de zalvende toon: papa is niet boos, maar wel verdrietig! En je ruikt de margarinegeur uit zijn boterhammentrommeltje.

Man, denk na: dit is toch gewoon vet lachen om in het jargon van de kinderen te spreken. Het is toch een geuzendaad om deze grap via You Tube de wereld in te donderen. Het is 2007! De lerares wordt toch niet geslagen of geestelijk gemarteld? Mijn hele middelbareschooltijd heb ik me afgevraagd of leraren zelf ooit gestudeerd hadden. Waarom zijn leraren vaak van die zure zeikerds? Dat dacht ik toen ik jong was en nu, veertig jaar later, denk ik het meer dan ooit. Ik vrees dat de schade voor de lerares beperkt had kunnen blijven als de rector hard had gelachen om het onschuldige voorval en over was gegaan tot de orde van de saaie doordeweekse dag, maar dat hij er nu voor zorgt dat heel Nederland massaal afstemt op het bewuste filmpje op You Tube.

Ondertussen is in hetzelfde dorp Nijmegen nog een leerling van een andere school geschorst omdat ook hij een baldadig kattenkwaadfilmpje op het net had gezet. Het gaat hier om een gefilmde race van een paar jongens op bureaustoelen. Het filmpje stond er overigens al maanden op. We hebben het nu over het Canisius College. Hier komt een conrector aan het woord en hij vertelt serieus dat het verboden is om te filmen binnen de school en dat de filmer dit verbod heeft overtreden. En dan moet hij maatregelen nemen.

Ik vrees dat deze conrector van het Canisius inmiddels contact heeft gehad met de rector van het Stedelijk en dat de heren elkaar uitgebreid gefeliciteerd hebben met elkanders kordate optreden. Rector Ronald van Bruggen en conrector Ton Reijnders worden dit weekend door al hun vrienden gebeld en beiden geprezen om hun opvoedkundig inzicht en hun doortastende optreden. Ik denk ook dat ze komende week veel aanbiedingen zullen krijgen. Dat Mark Rutte een beroep op de mannen gaat doen. Of zij de orde binnen de vvd willen herstellen. Minister Van Middelkoop wil ze op de Talibaan zetten, Balkenende heeft ze nodig om Wilders te heropvoeden en de voetbalclub Heerenveen vraagt ze voor de muitende Alves.

Dit soort leraren moet je koesteren. Echte kerels die keihard afrekenen met de leerlingenhumor. Goed zo jongens! Prachtig gedaan. Ik denk dat jullie echtgenotes trots op jullie zijn en dat jullie dit weekend beloond worden met heel veel extra seks. Welke vrouw wil niet bodemloos met zo’n held naar bed?

Beide mannen melden zich aanstaande maandag afgepeigerd op hun scholen en moeten zich worstelen door een massa jonge vrouwen die iets met ze willen. Iets? Alles. Ronald en Ton: bedankt! Maandagavond zijn jullie te gast in De Wereld Draait Door en dan mogen jullie meteen doorlopen naar Pauw & Witteman. Jullie zijn top! Echte ouderwetse jongens van Jan de Witt! Maandagochtend krijgen jullie een staande ovatie in de lerarenkamers! En een gigantische premie van Ronald Plasterk. En jullie worden door jullie leerlingen niet uitgelachen. En jullie zijn ook niet zielig!

Janhopig

‘Hoe kon ik dat dan weten?’ roept een radeloze Jan Reker aanstaande maandag tegen een furieuze Stan Valkx, ‘niemand vertelt mij iets!’

‘Da’s niet waar,’ zegt Valkx. ‘Het heeft in het Eindhovens Dagblad gestaan, Teletekst heeft het een week lang gemeld, de knvb heeft er voor de zekerheid nog een telefoontje aan gewijd, de supporters waren afgereisd en...’

‘Dat zal allemaal best, maar als ik dat niet te horen krijg!’ Wanhopig kijkt psv-directeur Reker voor zich uit. ‘Ik stond ook nog eens redelijk voor lul. Ik zit met Ronald en Bartina lekker te vleesfonduen in Het Houten Plenkske, aan een andere tafel zitten Jan Wouters en Tonnie Bruins Slot met hun vrouwtjes te lachen om die mop over de demente Sjakie Tichelaar van de PvdA die zijn eigen verkiezingsprogramma niet meer weet en op dat moment gaat mijn mobiel. De fysio...’

‘Fred?’

‘Ja, Fred en die vertelt dat hij allemaal sms’jes krijgt van vrienden die in het stadion van nac op ons zitten te wachten. Dan hoor ik opeens dat het competitie was. Snap je dat Ronald ook gek werd?’

‘En ik heb de hele nacht een meer dan boze Bartina aan de lijn gehad. Of Erwin het niet een tijdje van Ronald mag overnemen omdat ze gek wordt van alles... nu moet ze weer een korte vakantie naar Cannes afzeggen!’

‘Welke vakantie?’

‘Ze zou met Ronald een paar dagen weg. Zij aan het strand met een vriendin en hij met een paar jongens golfen!’

‘Wanneer?’

‘Vanaf vandaag tot en met aanstaande vrijdag!’

‘Maar we moeten morgen toch uit tegen Inter? Het is toch Champions League?’

‘Ik weet dat wel, maar zowel Ronald als Tony wist dat niet. Het stond niet in hun agenda!’

‘En Wouters?’

‘Die had het met potlood erin gezet, maar toen hij op een gegeven moment niks meer hoorde heeft hij het eruit gegumd!’

‘En nu?’

‘Nu hebben ze vanochtend als een gek nog geprobeerd om een vliegtuig naar Milaan te ronselen, maar dat is niet gelukt. Alles, tot en met Easy Jet aan toe zat vol. Daarbij was de spelersbus ook al verhuurd. Een stel Philips-managers mag een dag psv’eetje spelen... dus ze zijn net met eigen auto’s vertrokken. Als ze doorkachelen is het acht uur rijden...’.

‘En een hotel?’

‘Ook niet. In Milaan zijn deze week meer dan zestien beurzen. Tot ver voorbij Lugano is geen kamer te krijgen. Inter heeft nu aangeboden dat ze bij de jongens van het eerste kunnen slapen!’

Op dat moment gaat de telefoon. De secretaresse. Iemand van Fenerbahce aan de lijn.

Een geïrriteerde Reker: ‘Wie? Fener wie?’

‘Fenerbahce!’ helpt Stan, ‘Daar spelen we de 23ste tegen! Ook Champions League!’

‘Maar we spelen toch al tegen Inter?’

‘Ja, maar het is een poule. Fenerbahce, Inter, cska, Moskou en wij...’

Reker vraagt in zijn beste Engels of de Turk nog even wil wachten en vraagt met zijn hand op de hoorn aan Stan: ‘Dus tegen cska was ook Champions League?’

‘Ja!’

‘Ik kon ze al niet vinden in de Eredivisie. Ik dacht al: we spelen toch niet met negentien clubs! Waarom vertel je me dat nu pas?’

‘Je hebt er een memo over ontvangen en ik heb het na de vakantie nog een keer gemaild. En volgens mij kwam het ook nog even langs in het stafoverleg.’

‘Hoe heet ik ook alweer?’

‘Jan Reker!’

‘En wat doe ik hier?’

‘Je bent hier directeur!!’

‘En hoe heet het hier?’

‘psv! Da’s een voetbalclub! De voetbalclub van Eindhoven!’

‘Da’s die met Van Nistelrooij en Cocu en... u bent?’

‘Ik ben Stan Valkx, ik heb hier ook gevoetbald en nu werk ik hier ...’

‘Zo geestig! Keept die Jan van Beveren hier nog? En die Ronaldinho?’

‘Ronaldo! Ronaldinho heeft hier nooit gezeten!’

‘Dat bedoel ik... Romario... heerlijk joch... wat een deugniet... zijn we klaar met vergaderen?’

‘Bijna... de afdeling publiciteit wil nog een slogan voor het nieuwe seizoen... een pakkende tekst... zowel goed voor de stad als de club...’

‘Lijkt me simpel!’

‘Wat dan?’

‘Er gaat niets boven Groningen!’

Weekendhobby

De Kroaat Mandzukic kamde eerst zijn haren, strikte daarna zijn veters, pakte toen zijn mobiele telefoon om naar zijn mokkeltje in Zagreb te bellen dat hij de 2-0 tegen Ajax ging scoren en daarna kopte hij de bal er in. Ik heb in mijn lange supportersbestaan veel voetballers vrij zien staan, maar dit was werkelijk onthutsend.

Dat gaan we bij Chelsea heel anders doen was de enige gedachte die coach Henk ten Cate op dat moment had en hij keek op zijn horloge hoe lang hij nog moest.

Ajax-voorzitter Jaakke vroeg op datzelfde moment aan iemand naast hem op de tribune wat er fout ging, maar kreeg geen antwoord. Zijn buurman was met zijn hoofd bij de overname van de sponsor abn-amro door een clubje Belgen. Aan zijn andere kant zat Ajax-directeur Maarten Fontein met Maleisië te bellen. Hij wil het product Ajax in het Verre Oosten beter wegzetten en volgens hem gaat dat lekker.

Net op het moment dat Fontein aan Jaakke vroeg hoeveel het stond en deze antwoordde dat het 2-0 was werd het derde Kroatische doelpunt gemaakt.

‘Dus nu is het 3-0?’ opperde Fontein.

‘Of is dit de herhaling?’ vroeg John aan de sponsormeneer.

‘Nee, want de vorige was een kopbal en dit was een schot,’ zei iemand achter hen.

‘Schot! Leuk woord,’ zei de sponsormeneer. ‘De Schotten doen ook mee. Die nemen ook een stukje van de bank over!’

Dom, dom, dom, dacht John bij zichzelf, een live herhaling in het stadion kan natuurlijk niet. Toch gaat het al veel beter. Bij zijn eerste wedstrijd als Ajax-voorzitter was hij na een overtreding opgesprongen en had hij per ongeluk heel hard ‘strafcorner’ geroepen. Dat klonk in eerste instantie heel charmant met dat warme eigenheimertje in zijn keel. En toen hij het slim oploste door heel olijk ‘geintje’ te roepen was iedereen gaan lachen. John dacht dat hij succes had. Hij zag het medelijden niet.

Wat ik wel leuk vind, dacht Maarten Fontein bij zichzelf, dat als we volgende week een nieuwe trainer krijgen dat ik dan weer op de foto mag als het contract getekend wordt.

Maarten is de wethouder Hekking van Ajax. Geen foto zonder een glunderende directeur, die overigens volgende maand naar Reykjavik reist om Ajax beter in de IJslandse markt te proportioneren. Even piekerde hij of de supporters boos zouden zijn na deze wanprestatie, maar op hetzelfde moment wuifde hij die gedachte weg. Deze wedstrijd was gratis, dus moesten ze niet zeuren.

‘Ik vind die supporters van de tegenstander behoorlijk aan de ordinaire kant,’ fluisterde John in het oor van Maarten, ‘zij maken met zijn negenhonderden meer lawaai dan onze negenenveertigduizend supporters.’

Wat dat betreft waren de heren zeer tevreden over het Ajax-publiek. Die hoorde je al jaren niet meer. Of ze nou wonnen of verloren, het maakte niemand wat uit. Altijd hing er die heerlijke lethargische sfeer.

‘Kunnen we protesteren bij de uefa? Dat de supporters van de tegenstanders te hard gejuicht hebben. Dat dat onze jongens tijdens de wedstrijd heel erg afleidde!’ vroeg Maarten aan de toevallig aan komen lopende huisjurist van de club. De man wees op zijn volle mond. Hij kwam net uit een skybox en had daar zijn laatste hapje overheerlijke hazelnootparfait genomen. Hij ging trouwens even terug naar de box om te vertellen dat het 3-0 was geworden.

‘Weet je wat zo geestig is,’ vroeg de sponsormeneer de aandacht, ‘ik lees in het woord F-side steeds het woord f-side. Zijn dit geen desastreuze cijfers voor de club?’

‘De cijfers zijn nog niet bekend,’ antwoordde Maarten geïrriteerd, ‘de jaarcijfers worden pas in maart gepubliceerd.’

Terwijl Huntelaar nog twee keer scoorde waren John en Maarten op weg naar het herentoilet.

‘Dat scheelt een hoop avondjes weg!’ versprak Maarten zich, ‘ik heb voor mijn ijsjes genoeg gereisd.’

‘Precies wat je zegt’ zei John. ‘Het moet een weekendhobby blijven!’

En allebei probeerden de heren het ingebakken vliegje in de pleepot te raken.

Gerechtigheid

Maanden zaten we bij ons thuis in de rats. Natuurlijk zouden we hem helpen. Slachtoffers laat je nou eenmaal niet vallen. Ook wij vonden dat het voor een groot deel zijn eigen schuld was, maar toch...

Ook als iemand iets doms heeft gedaan dan hoef je hem daarna niet aan zijn lot over te laten! Ook al ben ik niet meer gelovig, de naastenliefde heb ik niet weggedaan. Dat is een maatschappelijke plicht.

Ik ken hem niet goed, eigenlijk net als u alleen uit de krant, maar omdat zijn noodlot van het papier spatte werd hij bij ons thuis al heel gauw gespreksonderwerp nummer 1. Mijn dochter kon afgelopen woensdagnacht niet slapen en trof mijn vrouw en mij verdrietig zwijgend voor de zacht smeulende open haard. Ze vroeg of hij kinderen had. Ik zei dat ik niet het exacte aantal wist, maar volgens mij had hij in elk geval twee kleintjes uit een tweede leg. Mijn dochter schoot vol. Hoe moeten die dan verder? Die hebben nog een heel leven voor zich. Ik vertelde haar dat het wel erg was, maar dat er gelukkig ook nog een voedselbank en een daklozenkrant is. Of ik geen benefiet wilde doen? Ik zei dat ik dat uiteraard al lang overwogen had, sterker nog: ik had mijn impresario inmiddels opdracht gegeven om te informeren naar een of twee avonden Carré. En voor dat doel heb ik die zaal zo vol. Dit gaat echt om iets essentieels.

‘Maar dat is in dit geval niet genoeg!’ sprak ik zacht.

‘Maar het is wel een begin,’ fluisterde mijn wanhopige dochter.

‘En een fancy fair?’ zei mijn vrouw.

‘Dat is lief bedoeld, maar dat zet geen zoden aan de dijk!’ zuchtte ik licht geïrriteerd. ‘Ik moet Ajax bellen of iets groots met Borsato en Paul de Leeuw doen. En dan minimaal Gelredome. Hoewel Ajax? Die hebben zelf problemen genoeg!’

‘Maar die hebben wel geld,’ sprak mijn zoon, die ook de slaap niet kon vatten en aangeschoven was. ‘Zevenentwintig van Wesley en achttien van Babeltje!’

‘Ja, maar die moeten spelers kopen en wel met spoed, anders spelen we volgend jaar tegen Omniworld en Emmen.’

Mijn vrouw suggereerde dat ik Alex moest bellen. Ik heb zijn nulzesnummer. Máxima weet alles van microkrediet en heeft ook wel even zin om haar zinnen te verzetten na het kleinburgerlijk gelul van de gepikeerde spruitjeshollanders en andere Wilders’jes. Wat zijn we toch een armzalig volk. Als iemand nu weet wie de Nederlander is dan is het Máxima.

‘Is ie ontslagen?’ vroeg mijn zoon.

‘Nee, zelf vertrokken. Jongen met principes. Dat maakt het ook zo schrijnend! Hij kan niet tegen onrecht.’

‘Had hij niet kunnen sparen?’ vroeg mijn zoon.

‘Nee joh, amper brood op de plank!’

Onderhand vertelde mijn vrouw aan de kinderen hoe dat vroeger ging. De kerk zorgde voor eten. Bij de roomsen de nonnen en bij de protestanten de diaconie. Dat soort hulp ging meestal stilzwijgend. En rijke mensen schoven soms stiekem wat extra’s via de achterdeur.

Het werd stil in ons huis. We mokten en af en toe kwam er een slap ideetje. Ik zou mijn nooit gebruikte racefiets op Marktplaats.nl aanbieden, we wilden wel wat schilderijen van de hand doen, de auto van mijn vrouw kon op de offerstapel, de zeilboot, de skischoenen...

Toen ging de telefoon. Vrienden, die ook de hele nacht wakker waren, belden met de mededeling dat er zo goed als zeker een oplossing was. Nog geen structurele oplossing, maar de familie kon in elk geval de winter door. Even weer wat tijd en lucht om plannen te smeden en aan iets definitiefs te werken.

Misschien vindt hij in die tijd ook wel een nieuwe baan, lachte mijn altijd optimistische vrouw. Daarna rinkelde bij ons onophoudelijk de telefoon en werd er uitsluitend over en weer gefeliciteerd. Iedereen blij. Zo bodemloos blij. Rijkman Groenink krijgt geen achttien, maar zesentwintig miljoen euro. Rijkman gefeliciteerd. Er is dus toch een god. Er is dus toch gerechtigheid!

Modern sterven

Jaap is ziek. Ernstig? Heel ernstig. Jaap gaat dood. De dokters kunnen niks meer voor hem doen. Dat is erg. Erg voor Jaap, zijn familie, zijn vrienden, enzovoort.

Omdat Jaap weet dat hij doodgaat heeft hij een weblog. Daarop schrijft hij over zijn toestand.

Hoe kaal de chemo hem gemaakt heeft en hoe misselijk en hoe hij twijfelt over dit leven zonder kwaliteit en dat hij toch niet dood wil en hoe zijn dochter hem ontroert als ze in een mooie jurk naar een schoolfeest gaat en dat hij ook vindt dat ze gewoon naar het schoolfeest moet gaan en dat zijn vrouw zo lief voor hem is en dat hij graag nog een keer naar zijn voetbalclub wil, maar dat dat niet meer kan en dat hij nieuwe medicijnen tegen de bijwerkingen van de andere medicijnen heeft en dat hij nu ongeveer negentien pillen per dag slikt en dat hij blij is met de vele reacties op zijn weblog. Ook zijn er foto’s waarop we de almaar zwakker wordende Jaap mogen aanschouwen met als hoogtepunt hond Woef die afscheid neemt van zijn baasje Jaap.

De reacties mogen we ook lezen. Collega Henk mist hem elke dag en buurvrouw Yolanda schrijft dat ze zoveel respect voor de familie heeft, omdat iedereen het noodlot zo moedig draagt en dat ze in deze zware tijden voor de familie zal koken (want daar ben je ten slotte buren voor!!).

De man van Yolanda biedt aan om het gras te maaien en de garagedeuren, die nog steeds in de grondverf staan, af te schilderen.

Broer Frans schrijft dat hij moeite heeft met een reactie, maar toch reageert omdat hij ondanks alles wil laten weten dat hij het heel erg vindt voor Jaap en dat hij heel graag de ruzie bij wil leggen, maar dat hij ook niet weet hoe. Hierop reageert broer Frits dat hij graag wil bemiddelen en dat hij het met Trudy zal bespreken.

Trudy is de vrouw van Jaap. Hierop reageert zwager Kees dat hij het wel erg laat vindt van Frans. Uiteindelijk is Jaap al bijna een jaar ziek en wat hem betreft had Frans wel wat eerder contact kunnen opnemen met de familie en hij heeft binnen de familie de stemming gepolst en het komt er op neer dat niemand op Frans zit te wachten.

Hierna volgen nog wat hatelijkheden en uit alles blijkt dat Frans binnen het gezin veruit het meeste succes heeft en derhalve evenredig bewonderd en gehaat wordt. De vrouw van Frans komt met de vraag of het toch niet mogelijk is dat Jaap en Frans handen schudden, zeker nu ze heeft gehoord dat Jaap nog maar enkele dagen heeft.

Zwager Kees vraagt of de vrouw van Frans zich er niet mee wil bemoeien en dat hij haar ook niet als de vrouw van Frans ziet. Anja, door Frans ooit schandelijk in de steek gelaten, is in de ogen van de familie nog altijd de vrouw van Frans. Diezelfde Anja laat al vast weten dat zij niet op de begrafenis zal komen als Frans en zijn nieuwe vrouw er ook zijn. Neef Wim meldt summier dat hij blij is dat hij bij Jaap langs is geweest en dat het ‘skischoenenconflict’ uit de wereld is.

Trudy schrijft dat Jaap en zij na lang wikken en wegen besloten hebben voor cremeren, maar dat de urn te zijner tijd wel bezocht kan worden. Zus Francien meldt ondanks al het verdriet dat er ook tijd is voor blijheid. Zij is voor de tweede keer oma geworden en ze geeft het adres van de site waarop de nieuwe baby te bewonderen is.

Op die site ‘www.welkomwendy.nl’ lezen we het dagboek van de jonge ouders, die daar al een uur na de conceptie mee begonnen zijn. Ook hier een gastenboek met alle reacties van de vrienden, buren en collega’s. Eerst op de zwangerschap en nu op de geboorte. Ook kan je de diverse pretecho’s bekijken.

Terug op de weblog van Jaap meldt hij zelf dat hij is overleden. Het spijt Frans zeer en zwager Henk vindt dat Frans niet zo moet liegen. Frits vraagt iedereen het hoofd koel te houden. Er is een overvol condoleanceregister. Jaap was een goede gozer.

Aanrijding

Onderweg naar Breda komt de trein stil te staan voor Tilburg. Het is donderdag laat in de middag. De meeste mensen zijn onderweg naar huis en ik mag naar mijn werk. De conducteur houdt ons op de hoogte. Hij spreekt over een aanrijding op het station van Tilburg en daarom moeten we even wachten. Bij elkaar staan we een kleine tien minuten stil. De mensen die later in Tilburg instappen vertellen wat er gebeurd is. Zelfmoord. Er lag een lichaam onder een laken op het perron. Even later zien we dat het weggedragen wordt. In zo’n doos. Onze trein gaat weer verder.

Aardig van de conducteur om de suïcide aan te duiden als aanrijding. Uiteindelijk is dat het ook. Hij kan ook niet anders. Het zou toch raar zijn als hij door de trein zou schallen dat een of andere gestoorde het nodig vond om met zijn of haar problemen de spits te ontwrichten en dat hij of zij lekker voor de trein is gaan liggen. Nee, aanrijding klinkt discreter.

Al gauw weet iedereen in de trein dat het om een zelfmoord gaat en niemand raakt geëmotioneerd. Men is er gelaten onder. Ervaren reizigers. Ik denk aan de machinist van de zelfmoordexpres. Voor zijn neus is het gebeurd en dat moet verschrikkelijk zijn. Hij heeft ongewild het vonnis moeten voltrekken. Heb in de loop der jaren een aantal machinisten aan het woord gehoord en snap hun ontreddering zo goed. Een aantal durft niet meer in een trein. Wanhopig zijn ze. En terecht. Het is wachten op de dag dat een hierdoor radeloze machinist zelf voor de trein gaat. Hoewel? Ik denk dat hij collegiaal is en een andere manier zal kiezen.

Een mevrouw naast mij vertelt dat ze aan het spoor in Heiloo heeft gewoond en dat daar ook een psychiatrische inrichting zit. Psychiatrische patiënten en treinen mogen graag botsen. Daar hadden ze bijna een dienstregeling voor. Ik denk aan de mensen in mijn leven die op een onzeker moment gekozen hebben voor een vroegtijdig einde. Ze zijn niet meer te tellen op twee handen. Vlak voor ik in Breda uitstap vraagt de mevrouw een handtekening. Ze vindt het zo leuk dat ze even naast me zat.

Onderhand denk ik: Zelfmoorden halen de krant niet meer. Ja, misschien lokaal, maar de landelijke kranten doen er niet meer aan. Of je moet het op een originele manier doen. Een duik in een overvolle Amsterdamse Bijenkorf. En als je dan ook nog eerst je kind gooit...

Ik eet in een restaurant en denk er niet meer over. Ik ben laat door de aanrijding en heb dus haast. Ik wil bijna 1500 mensen in het Bredase Chassé zo hard mogelijk laten lachen. Misschien krijgen een paar het zo vrolijk dat ze wat sombere gedachten uit hun hoofd zetten. Dat ze afzien van een aanrijding met een trein. Hoewel? Ik weet ook wel dat de problemen van de zelfmoordenaar iets anders in elkaar steken. Dat een eenvoudige grapjesmaker daar geen verandering in kan brengen. De zaal lacht hard. Het Chassé heeft er zin en ze treffen het: ik ook. De voorstelling krijgt iets lichts, iets huiselijks. Komt ook door een man die op een doodstil moment heel raar zijn neus snuit. Ik neem zijn snuitgedrag met de zaal even door. In de pauze kijk ik in de spiegel en ben verbaasd. Je rijdt over het spoor waar iemand zojuist zijn leven heeft beëindigd, kijkt op je horloge of je nog op tijd in Breda bent, scoort een biefstukje en een uurtje later sta je de clown uit te hangen. Heet dat ervaring? Ben je dan volwassen? Ik denk aan de machinist, de familie van de dode en de mensen die het hebben zien gebeuren. De bel gaat. De tweede helft gaat beginnen. Ik speel echt lekker en neem afscheid van een dampende zaal. Zo gaat dat dus. Zo simpel zit de wereld in elkaar. Maar misschien moet de wereld zo ook in elkaar zitten. Ik weet het niet. Alles gaat gewoon door. Schaamteloos door. Misschien is die meneer of mevrouw daarom wel voor die trein gaan liggen!

Familieomstandigheden

Twee pedo’s zitten te loeren naar het internet, stuiten op een foto van een kleuter en stotteren nogal opgewonden: ‘Wat een prinsesje!’

Dit schuldige grapje vertelde ik donderdagavond in Carré en keek verbaasd de lachende zaal in. Ik realiseerde me dat ik grapte over iets dat gebaseerd was op de realiteit. Realiteit die je niet verzint. De foto’s van de kleine Amalia en haar neefje waren op de internetsite van pedoclub Martijn verschenen. Waarom? Om de aandacht. Resultaat? Aandacht.

Willem-Alexander vertelde eerder dat hij niet naar de site had gekeken en als hij dat wel had gedaan dat hij dan misschien door het lint was gegaan. Zijn vrouw stond er beeldschoon bij. Je zag hoe ze innerlijk kookte van woede. Een furieuze moeder. Een terecht furieuze moeder. Je wordt toch krankzinnig als je je kind terugvindt bij die viespeuken. Als Alex mij bij terugkeer in Nederland had gebeld met de vraag om mee te gaan naar het clubhuis van die kleuterneukers om daar de meubels tot openhaardhout om te toveren, had ik niet getwijfeld. Maar Alex mag dat niet. Alex moet zich inhouden. Hij moet in nette woorden heel beheerst een diplomatiek statement afgeven omdat hij onze koning wordt, maar ondertussen is die aardige man ook maar gewoon een mens en in dit geval vooral een vader.

Ik keek naar Máxima, die koninklijk zweeg, en ik wachtte, of liever gezegd ik hoopte op het moment dat ze de microfoon zou pakken en daar in het verre Bhutan meedogenloos zou uithalen naar de pedo’s, die godverdegloeiendegodver met hun ranzige ogen aan haar kind hadden gezeten. Ik rekende op haar Zuid-Amerikaanse temperament en vooral op het moment dat ze alle remmen los zou gooien. Niks geen door de angsthazen van de rvd voorgekookte zinnetjes die keurig voldoen aan het gietijzeren protocol, maar regels als striemende zweepslagen met maar één doel: Blijf godverdomme van mijn kind af. Klootzakken!

Natuurlijk zou daarna de halve Veluwe ontploffen. En niet alleen de Veluwe. Alle kneuzen van de honderden oranjeverenigingen zouden schande spreken. Dominees in de stress, André Rouvoet op tilt en Bas van der Vlies vol pukkels. Ze zouden de prinses wel begrepen hebben, maar ze mocht natuurlijk niet zulke grove woorden gebruiken en zeker niet de naam van de Here misbruiken. Alle politici zouden ook begrip tonen, maar ook pleiten voor meer zelfdiscipline. Jan-Peter zou in een eerste reactie zeggen dat het niet handig van haar was om zulke aan de straat gebonden emotietaal uit te slaan. De beelden van haar boze bui zouden ondertussen de hele wereld over gaan. Een wereld die deze moeder heel erg zou snappen. Maar ik hoopte ook dat de verklaring van Balkenende over de bewuste woedeaanval zou worden onderbroken door een buiten zinnen geraakte Máxima, die live de studio binnen kwam stormen om onmiddellijk de microfoon van Jan-Peter te grijpen, waarna ze hem uit zou schelden voor alles wat los en vast zit. Ze zou hem vertellen dat hij moet stoppen met zijn softe polderpraatjes over haar uitbarsting, dat het hier tyfus de tering om een kind gaat, haar kind, haar dochter, haar vlees, haar bloed en dat kinderen onschuldig zijn en dat je die met rust hoort te laten. Ze zou de premier er ook nog even op wijzen dat ze zich onlangs misschien vergist had in de Nederlandse identiteit, maar dat er in ons land over haar Argentijnse identiteit geen enkel misverstand hoeft te bestaan. Als je kwaad bent ben je kwaad en als een stelletje smeerpijpen je kind op hun site zetten dat je dan niet alleen kwaad, maar ontoerekeningsvatbaar van woede mag zijn. Dat leek me prachtige televisie en natuurlijk niet alleen televisie. Een schitterend statement van het prinselijk paar.

Dit verhaal wilde ik donderdagavond in Carré na de pauze afsteken. Ik had het goed van buiten geleerd en zag het als een openbare ode aan onze toekomstige koningin. Maar helaas: het ging niet door. Waarom niet? Omdat de tweede helft van mijn voorstelling werd afgelast. Ik moest onverhoopt weg. Familieomstandigheden. Wat er gebeurd was? Iets ernstigs. Wat dan? Ik kon gewoon ergens anders meer verdienen. Waar? Valencia.

Kijkcijfervlees

De vader van Studio Sport-verslaggever Philip Kooke heeft een klein kapitaal en de ziekte van Alzheimer. Een doortrapte Poolse is inmiddels met de zieke man getrouwd en erft te zijner tijd zijn geld. Een corrupte notaris heeft aan deze zaak meegewerkt. De broertjes Kooke moeten voorlopig machteloos toezien. Philip heeft het in een boek opgeschreven en vertelde er donderdag over bij Pauw & Witteman. Later las ik dat heel veel alzheimerpatiënten misbruikt worden, maar dat het heel moeilijk is om in te grijpen. Hoe ver kan je gaan met dementen? En worden dementen niet al jaren misbruikt door de Nederlandse televisiemakers?

Ik denk aan de belspelletjesmaffia, die honderden miljoenen heeft afgetroggeld van Nederlanders die niet goed snik zijn. Officieel is het geen misdaad, maar de maffiose baas van Endemol weet natuurlijk heel goed wat hij al die jaren gedaan heeft. En ik denk ook aan een voetbalwedstrijd van het Nederlands elftal. Een stadion vol zwaar gestoorde supporters. Oranje Sinterklazen, indianen, struisvogels en andere randdebielen lallen zich twee keer drie kwartier door het niet te harden potje voetbal. En de voorronden van Idols. Tienduizend zwakbegaafden staan op een stip te kreunen en te steunen om daarna afgezeken te worden door een om zichzelf gierende Gordon, die de kandidaten regelmatig een nekschot toewenst. Veel mensen vonden dat te hard van onze Goor. Ik niet. Ik was het wel met hem eens. Ik denk dat het tijd wordt dat dit deel van de mensheid geruimd gaat worden. Ik zou rtl willen voorstellen om de volgende voorronden van deze talentlozenjacht in een dierenwinkel in Hoogeveen te houden. Dan zijn we zo een miljoen mensen kwijt en hebben we ook geen polder in de Noordzee nodig om land te winnen. En ik denk natuurlijk aan het al honderd jaar succesvolle prachtprogramma Ter land, ter zee en in de lucht, waarin allerlei provincio’s met de herseninhoud van een half ons plankton van tragische hellingen afdenderen. Hele winters hebben ze in opa’s bollenschuur aan iets gebouwd dat een seconde in beeld is. De producent vult zijn zakken en gaat vrijuit. Maar het is natuurlijk wel openlijk misbruik van verstandelijk gehandicapten.

En programma’s als Big Brother en De Gouden Kooi, waarin een groot aantal verstandelijk gehandicapten misdadig wordt geëxploiteerd? Nederland mag massaal debieltje kijken en heksen als Hummie van der Tonnekreek zwepen die zwakzinnigen op om zich nog debieler te gedragen dan ze al zijn. Tragisch kijkcijfervlees staat elkaar verrot te schelden. Zelfs de eo misbruikt dementen. Daar kan je onder leiding van een doodenge gggggggggggristen je familieruzie bijleggen. Geen enkele wet beschermt de weerloze debielen en dementen.

Moest bij het verhaal van Philip Kooke aan mijn jeugd denken. Wij hadden vroeger een oude en zwaar alcoholistische buurman. Een niet onbemiddelde vrijgezel. Op het eind van zijn leven raakte de zichzelf totaal verwaarlozende man steeds erger in de war. Zwaar dement doolde hij door de buurt, belde ’s nachts op of aan en sprak nog louter wartaal. Op een gegeven moment kreeg hij een huishoudster die orde in zijn chaos mocht scheppen. Een hele dikke Duitse met een hele grote hoed. Mijn ouders vertrouwden haar niet. Ze vroeg volgens de buurman om steeds meer geld. Op een dag ging ik een over de muur gevlogen voetbal uit zijn achtertuin halen en zag de tachtigjarige alcoholist aan tafel zitten, terwijl de dikke Duitse hem aan het opvrijen was. Een van de smerigste beelden uit mijn leven. Samen met mijn broer Tom heb ik er stiekem naar staan kijken. We waren acht en vier. Hoe ver het ging? Heel ver. Twee dagen later vertelde de buurman dat hij ging trouwen. Met die dikke Duitse.

‘Ik denk het niet’ hoorde ik mijn vader tegen mijn moeder zeggen en voor we het wisten was hij weg. Even later hoorden wij een knallende ruzie tussen mijn vader en dat Duitse mormel. Ze kreeg van mijn vader, die geen enkel recht van spreken had, vierentwintig uur de tijd om haar koffers te pakken. Briesend verliet ze een paar uur later het pand. Drie dagen later werd de buurman verzorgd door een schat van een vrouw. Of ik trots was op mijn vader? Geen domme vragen stellen.

Broertjes Kooke: de beuk erin!

Mijn beste vriend

Lang geleden dat ik iemand fanmail heb gestuurd, maar Daphne Deckers heb ik toch maar even twee regels doen toekomen. Zo leuk dat ze die roddelnicht van de Story op zijn bek getimmerd heeft. En wat zoet dat die tut, die er niet meer aan overhield dan een scheerwondje, aangifte heeft gedaan. Wat een aandoenlijk mietje. Vrees dat de rechter voortdurend de slappe lach krijgt als hij deze zaak binnenkort moet behandelen. Meneer Den Aantrekker (zo heet de muts!) mag nog een keer voordoen hoe mevrouw Deckers op hem afkwam om een slokje bubbels over hem heen te kiepen. Door een domme botsing brak de flûte en kreeg hij het gebroken glas tegen zijn kinnetje. Nou, dat was janken edelachtbare! Snikkend zal hij vertellen dat hij bijna doodbloedde, dat hij zijn leven dankt aan de artsen van het Boven IJ-ziekenhuis en ik ben zeer benieuwd naar de door hem opgerichte patiëntenvereniging van aangevallen roddelnichten.

Ook wel weer ingewikkeld, die Daphne Deckers. Een paar uur later zag ik haar bij rtl Boulevard zitten en iemand vertelde mij dat ze dat regelmatig doet. Dat ze een soort gastpresentatrice is. En ze schrijft ook nog een column in De Telegraaf. Dan ben je dus niet echt tegen het fenomeen roddelen. Men mag alleen niet over jou roddelen. Je zou bijna denken dat ze blond van zichzelf is.

De ordinaire matpartij vond plaats op het feestje van Heleen van Royen, die een eigen glossy heeft uitgebracht. Daphne mocht het eerste exemplaar aan deze stoute schrijfster geven. Weet niet of ze Daphne verteld hebben dat ze tweede keus was. Ik ken namelijk degene die benaderd was om in eerste instantie dit klusje te klaren, maar die heeft voor de eer bedankt omdat hij allergisch is voor die hese Heleen. Ik heb het niet over Rob Oudkerk. Dat zou natuurlijk wel weer humor zijn geweest. Als die heroïnehoerenloper de eerste Heleen in ontvangst had genomen. Ik vrees dat Rob, als hij gevraagd was, onmiddellijk ja had gezegd. Een publiciteitsgeiler mannetje dan Rob ken ik niet. Ik las laatst ergens dat hij burgemeester van Amsterdam wil worden. Vrees dat dan de dit weekend gesloten Yab Yum zijn ambtswoning wordt.

Maar goed, degene die geweigerd heeft Heleen haar pornoblaadje aan te bieden is allergisch voor de schrijfster. En hij kan helemaal niet tegen haar man Ton Rozenwater, de sneue krullenkop die keer op keer tegen journalisten moet stamelen dat het hartstikke leuk is als hij mag lezen dat zijn vrouw in een dampend sexperimentje wordt geklopt, geveegd en gezogen door een elftal bronstige negers. Die lieve Ton wilde ook ooit nog burgemeester van Amsterdam worden. Misschien een leuke duobaan met dokter Robje.

Diegene die voor de publiciteitsklus bedankte is mijn beste vriend. Hij weigerde niet alleen omdat hij dan dat ranzige echtpaar Van Royen live zou zien en ruiken, maar ook omdat hij in aanraking zou komen met de Nederlandse roddelpers. En hij heeft lossere handjes dan Daphne. Ik vrees dat er in zijn geval met hele bladen champagne gesmeten zou zijn. Dus het was voor alle partijen beter dat hij geweigerd heeft en dat de beheerste en beschaafde mevrouw Deckers de ondankbare taak op haar ranke schouders heeft genomen.

Mijn beste vriend begreep ook niet helemaal waarom hij gevraagd was. Vooral omdat meneer en mevrouw Van Royen regelmatig in de pers hebben laten weten dat ze een bodemloze tyfushekel aan hem hebben. Mijn beste vriend schrijft namelijk ook stukjes en mag graag kwetsen. Je kan stellen dat kwetsen zijn hobby is. En nog een goed betaalde hobby ook. Begrijpen deed hij het niet, maar snappen wel. De familie Van Royen is verslaafd aan publiciteit en het kan hun niet schelen hoe ze die krijgen. Het was moeilijk om afgelopen week een televisieprogramma te vinden waar Heleen niet zat te blaten over haar slaapverwekkende stoute vrouwen. Maar mijn vriend kon de verleiding probleemloos weerstaan en heeft zich maandagavond verstopt in een prachtig boek van een echte schrijver. Bent u benieuwd wie mijn beste vriend is? Dat is toch niet zo moeilijk. Mijn beste vriend dat ben ikzelf. Hoe lang ik al mijn beste vriend ben? Al 53 jaar.

Mama is boos!

Natuurlijk komt er een dag dat de kleindochter van de huidige kleuterprinses Amalia koningin van onze Nederlanden is. En dan? Dan niks. Nederland is in die tijd misschien wat groter omdat we Vlaanderen terug hebben. Maar verder is er niet veel veranderd. Ook die koningin zit nog steeds onder verantwoordelijkheid van een of andere premier in een suf paleis haar leven uit te zitten. Ze mag hier en daar een lintje knippen, af en toe wat verstandelijk gehandicapten over hun bol aaien, jaarlijks in een droef dorp haar verjaardag vieren, in september vanuit de Gouden Koets lachen naar wat terugzwaaiende huisvrouwen, waarna ze een onbegrijpelijk stukje gezwollen proza voordraagt. En een groot aantal keren in haar leven wordt ze in een vliegtuig gehesen om in het buitenland wat handjes van collega-vorsten te schudden. Het volk wil poppenkast met levende poppen en zolang de poppen geen bezwaar maken gaat alles lekker. Maakt u zich geen zorgen: dat koningshuis pruttelt nog eeuwen voort.

Maar dan komt er een boek uit. Twee dames hebben in een archief gesnuffeld en ontdekt dat de voorvaderen van de koningin doodgewone mensen van vlees en bloed waren. Ze lezen grappige dingen over ene Prins Hendrik die, als hij kachel was, alle dames in Den Haag en omgeving besprong en dat ook deed als hij niet kachel was. Een zielige figuur die met veel alcohol zijn sprookjesleven een beetje draaglijk probeerde te maken.

Verder staat er een verhaal in over een zekere Jorge Zorreguieta, die een prachtige prinses aan het Oranje Huis leverde. Deze prinses werd later een bijzonder populaire koningin. Jorge was verre van fris en werd na grondig onderzoek zelfs geweigerd bij het huwelijk van zijn dochter. Hij had bloed aan zijn handjes omdat hij een vriendje van een zekere Videla was. In die tijd een meedogenloze Argentijnse dictator, die duizenden tegenstanders liet afslachten. Hoe? Op alle manieren. Onder andere door ze boven zee uit vliegtuigen te lazeren.

En dan heb je natuurlijk nog het hoofdstuk Prins Bernhard en dat is veruit het dikste hoofdstuk uit het boek. Bernhard was een losbollende Duitser die zijn leven lang feest gevierd heeft op kosten van het Nederlandse volk. Hij deed alles wat God en zijn vrouw hem toentertijd verboden. Hij naaide vrolijk in het rond, schopte behalve zijn eigen vrouw ook nog een paar andere dames zwanger, vulde zijn uniformzakken met smeergeld van een vliegtuigfabriek en gaf op zijn sterfbed alles lachend toe aan twee journalisten van de Volkskrant, die hij terloops ook nog even de namen en adressen van zijn bastaards gaf.

Zal de koningin daar dan op reageren? Zal zij zeggen dat de schrijvers selectief te werk zijn gegaan? Dat er ook andere zaken in het archief stonden? Dat die Hendrik ook wel eens een avond bij de open haard een romannetje heeft zitten lezen en dat hij van speculaasjes hield? Of dat die Jorge regelmatig een potje polo speelde bij een vriend met een te grote achtertuin en dat hij zijn dochter nooit een haar gekrenkt heeft? En dat die Bernhard als hobby de fauna op de Veluwe beheerste door fazanten en zwijntjes af te knallen? Dat de zwijntjes tot voor zijn loop werden opgejaagd door plaatselijke jachtopzieners vertelt ze er waarschijnlijk niet bij. Maar het op peil houden van de wilde zwijnenpopulatie is toch nobel werk.

Andere vraag: Is er dan nog iemand geïnteresseerd in die Hendrik, Jorge en Benno? Het zal iedereen toch jeuken wat die types in hun leven uitspookten. Drie ordinaire mannetjes die zich te pletter verveelden en het voor zichzelf zo aangenaam mogelijk maakten. Net als wij doen.

Daarom begrijp ik de huidige boosheid van Trix niet. Wij mogen niet weten dat Willem I hebberig en eigenwijs was, Willem II een halve nicht en Willem III een onbehouwen hork. En wat een beetje dom van de koningin is: ze brengt het boek nu pas echt onder de aandacht. Als ze niks gezegd had had ik het niet gelezen. Wat ik nu denk? Gauw lezen. Al is het maar om te constateren dat er niks veranderd is in al die jaren.

Smaak

Zondagochtend keek ik naar de documentaire ‘Als we het zouden weten’ over de afdeling neonatologie van het Academisch Ziekenhuis Groningen en ik kan niet anders zeggen dan dat de film een goed beeld gaf van de werkelijkheid. Een gruwelijke werkelijkheid. Ik keek op verzoek van de redactie van het televisieprogramma Pauw & Witteman omdat ik daar samen met kinderarts Eduard Verhagen een dag later te gast zou zijn. Verhagen is de baas van die kliniek. Over het onderwerp zelf durf ik niet zoveel te zeggen. Ik snap dat het leven van een kind gered moet worden, maar vroeg me wel een paar keer af: Wat red je? Red je een leven? Wat voor leven krijgt dit onsje rosbief?

Steeds spookt het verhaal door mijn hoofd van een mij bekend kind dat een jaar of twintig geleden in een academisch ziekenhuis werd geboren. De moeder lag nog onder narcose toen de vader moest beslissen of het kind geopereerd moest worden. Anders zou het overlijden. De vader riep in zijn paniek dat er alles aan gedaan moest worden om de baby te redden en de spoedoperatie werd uitgevoerd. Volgens de artsen was de operatie geslaagd. Een van hen vertelde de vader er nog bij dat ze een nieuwe techniek hadden toegepast en dat het kind een jaar eerder kansloos zou zijn overleden.

Gefeliciteerd dus. Het kind hangt inmiddels al twintig jaar in een rolstoel, is zwaar verstandelijk gehandicapt en stoot om de zoveel minuten wat kwijlende klanken uit. Dat is alles. Nogmaals: vroeger, toen de techniek nog niet zo ver was, was het kind vlak na de geboorte overleden. Dus die heeft nu mooi mazzel gehad.

Ik weet dat het niks met neonatologie te maken heeft, maar toch ook wel een beetje. Het gaat ook hier om kinderen die in leven worden gehouden terwijl je je afvraagt: wat wordt de schade? Wat voor leven krijgt dit kind? Moet de natuur niet iets meer de kans krijgen om te winnen van de machines?

Ik twijfel overigens geen seconde aan de integriteit van de artsen, maar ik mag als leek toch wel hier en daar mijn vraagtekens zetten?

In de uitzending van Pauw & Witteman heb ik dit onderwerp expres niet aangesneden omdat zelfs ik begrijp dat dit niet iets is dat je in een paar minuten van een talkshow weg walst. Hierover kan je uren van gedachten wisselen. Wanneer zit de dokter op de stoel van God? Bij hoeveel weken zwangerschap ligt de grens? Welke toekomst wordt het kind geboden? Wat is kwaliteit van leven?

Wel vertelde ik in de uitzending dat ik tijdens het kijken nogal was afgeleid door de manier waarop alles was vastgelegd. Ik doelde daarmee vooral op de emoties. De moeder die te horen kreeg dat haar kind het alsnog niet ging redden werd radeloos van verdriet en krijste al haar wanhoop bij elkaar. De camera bleef draaien en nam de wanhopige vrouw heel close. Ik zat met plaatsvervangende schaamte in mijn eigen woonkamer en vond het zo mensonterend dat dit was vastgelegd. Dat iemand op zo’n moment kan doorfilmen vind ik even knap als banaal.

Zowel voor als na de uitzending ontstond hierover een beetje kregelige discussie tussen mij en de makers van de documentaire, die ook in de studio waren. Het werd al snel duidelijk dat het een smaakkwestie was. Nou zegt men dat er over smaak niet te twisten valt, maar ik ben van mening dat dat wel degelijk kan. Ik vind het ronduit gênant als ik moet zien dat een vader het dode kind een kusje mag geven. Laat mij er buiten. Ik weet ook zonder plaatjes wel hoe verdrietig en ten einde raad die ouders zijn. Bespaar me de beelden. Gun die mensen hun privacy. De makers legden mij uit dat de ouders toestemming hadden gegeven en zelfs op de première waren geweest. Het dode kind had op deze manier een plek gekregen, werd er nog therapeutisch bij verteld. Maar ik wil dat die ouders helemaal niet hoeven te beslissen of ze wel of niet willen dat het wordt uitgezonden. Die keus moet er niet zijn. Het moet niet eens zijn opgenomen

Hockeyschaatsen

Ze zeggen dat de hockeyers het niet gaan redden. Ze winnen de Champions Trophy niet.

Of dat erg is? Nee. Want volgens mij is er volgende week weer een Champions Trophy. Mijn gevoel zegt dat er bij de hockeyers bijna elke dag een Champions Trophy is. Lijkt me leuk voor de hockeyers. Dat er altijd iets in het vooruitzicht is. Een ek, een wk, of een Champions Trophy. En altijd met dezelfde landen. Er komt nooit een nieuw land bij. Begreep uit de krant dat deze Champions Trophy het laboratorium voor Peking is. Hier kan men vrijuit experimenteren. Zo liggen de spelers liggen voor en na de wedstrijd in de vriezer. En er wordt veel gedaan met video-opname. Ze maken niet alleen een video van de strafcorner van de tegenstander, maar ook een van de trainer. Hoe gedraagt de coach zich tijdens het nemen van de strafcorner? En er wordt een video van de voorzitter van de bond gemaakt. Hoe juicht de voorzitter? ’s Avonds na het eten worden die video’s met het hele team bekeken en wordt er geëvalueerd. Dat evalueren komt ook op video. Die video wordt alleen door de trainersstaf bekeken. Als de spelers slapen. Het slapen van de spelers staat trouwens ook op video. De fysioloog bekijkt elke ochtend de slaapvideo’s. Hij is zeer geïnteresseerd in de slaaphouding van Teun en Taeke. Zo heeft hij ontdekt dat Teun te veel op zijn buik ligt en het mag bekend zijn dat je dan kans loopt dat je katoenpluisjes van je kussen inademt en dat kan lastig zijn bij het uitlopen. De neusgaten worden daar elke ochtend op gecontroleerd. Met katoenen wattenstaafjes. De teamarts kijkt naar de verhouding katoenpluis/snot. Bij sommige spelers werden hele plantages in de neus aangetroffen. Dat komt omdat ze te veel snot hadden. Daar plakt het pluis maar al te graag aan. Hoe krijg je te veel snot? Als je te heet eet. Dan tranen je ogen en drupt je neus. Dus in overleg met de diëtist wordt er anders gekookt. Snotvrij. Het slapen van de trainers wordt niet op video gezet. Dat is niet nodig. Het koken van het eten wel.

Onderhand wordt er in allerlei werkplaatsen gezocht naar een nieuw soort stick. Andere boog, ander materiaal, betere grip. Er is nu een drietal Pakistani bezig met de zogenaamde klapstick, maar niemand wil daar verder iets over zeggen. Pas in Peking komen de Paki’s met de klapstick. Vraag is of de klapstick door de beugel kan. Of de regels de klapstick toestaan. De bedoeling is dat de klapstick twee platte kanten krijgt zodat je nooit meer met je bolle kant kan spelen. En in de stick wordt een videocamera ingebouwd zodat de speler na de wedstrijd zijn eigen stickgedrag kan terugzien. De speler wordt ook nog eens individueel gefilmd, maar dat gebeurt door zijn trotse ouders op de tribune. De klapstick heeft overigens een ingebouwd koelelement. Je kunt de sticktemperatuur als speler zelf instellen, maar de coach kan ook ingrijpen. Met een afstandsbediening. Hij kan ook een lichte stroomschok door de stick laten gaan. Om de speler wakker te schudden.

Ooit was er een coach die alle spelers een oortje had gegeven, zodat hij tijdens de wedstrijd tegen ze kon praten. Dat werd verboden. Op dit moment wordt er gewerkt aan videocontactlenzen. De videobril bestaat al. Daarop bekijkt de coach de strafcorner van de tegenstander. Maar de videolens komt eraan. Dan kan de speler in het veld de strafcorner bekijken. De videocontactlens is nog niet klaar.

Er zijn plannen om meer Champions Trophy’s te organiseren. Ik vind dat ingewikkeld en ook wel jammer omdat ik dan niet meer genoeg schaatsen kan kijken. Schaatsen valt te vaak samen met hockey. Vind trouwens dat er sowieso te weinig schaatsen op tv is. Nu zien we tussen augustus en juni elke vrijdagavond, zaterdag en zondag schaatsen op tv, maar wat doen we met de schaatsloze maandagen? En de dinsdagen? Ik verveel me dan te pletter. Zo erg dat er op die dag niet geschaatst wordt. Misschien moeten we het gaan combineren. Maandag, dinsdag en woensdag hockey en dan op vrijdag, zaterdag en zondag schaatsen. En de donderdag? Gewoon lekker een dag voor jezelf!

Helikopterview

De piloot keek naar beneden, overzag de modderige Betuwe en werd overvallen door een vlaag van weemoed. Heftige weemoed. Zacht neuriede hij Ik ging naar Bommel om de brug te zien... en dacht aan oude beelden. December was de titel van de oude schoolplaat waar hij in zijn jeugd zeker een jaar lang mijmerend naar had zitten loeren. Elk moment dat de les maar even saai was zwommen zijn ogen vanzelf naar de overvolle tekening. Bevroren sloten tussen ondergesneeuwde weilanden, sleeënde kinderen die net klaar waren met het maken van een heuse sneeuwpop met wortelneus, steenkoologen, een ontroerend mooie hoed, een dikke das om zijn nek en knopen op zijn buik. Stoere schaatsers bij een koek-en-zopie, die er zo lekker uitzag dat je de warme chocolademelk rook. Uit de boerderijen kringelden slome rookslierten waaraan je zag hoe aangenaam en gezellig het er binnen was. Het televisieloze tijdperk. Internetloos genieten van een spelletje Mens erger je niet, het tikken van de sjoelbakstenen en het zachte geritsel van het opvouwen van de was. In de warme stal zuchtten de koeien tevreden.

De piloot vroeg zich af of hij nu naar de vooruitgang keek. De dichtgeslibde A2 met zijn slakkende files aan weerszijden, de droevige kantorennieuwbouw waar de tl-verlichting hagelwit uitspatte, de glazen vitrines barstensvol poenerige bmw’s en het plastic wegrestaurant. Op weinig plekken werd de welvaart duidelijker naar buiten gekotst dan hier.

Natuurlijk, Zaltbommel was nog mooi. Het centrum dan. Historisch binnenstadje. Maar ook dat werd ontsierd door een Hema, een Intertoys en een Blokker. Alles is tegenwoordig Hema, Intertoys en Blokker. Alles is Geleen, Almere en Zoetermeer. Eenheidsworstenbroodjes etende families Gaastra drommen zich shoppend door de kerstdagen. En sjouwen zich een hernia van het slepen van de etenswaren.

De piloot keek goed. Hij zag de modder veroorzaakt door de druilerige regen. Miezerig weer, noemde zijn oma dat. Hij kon wel janken. Janken om niks. Janken om alles. Om het gemis. Waar was de kou? Waar waren de schaatsen? De dikke truien? De sneeuw? De oorwarmers? En het advies van grootvader om een pak kranten onder je trui te doen omdat je dan lekker warm bleef? De kruik? Het stro in de klompen? De warme kachel? De soep op het petroleumstel? De piloot zag parkeerterreinen vol auto’s die allemaal op elkaar leken. Ook allemaal Gaastra’s. In de kantoren zaten mannen. Mannen in pakken. Inderdaad dat soort pakken. Mannen die vijf jaar geleden Jiskefets spraken en goeiesmorgens tegen elkaar zeiden. Dat laatste hadden ze nu ingeruild voor goeiemoggel! En er zaten natuurlijk ook vrouwen! Vrouwen die op alle vrouwen leken of wilden lijken. Vrouwen die allemaal zacht twijfelden over wel of geen siliconen!

En toen zag de piloot de rendieren. Zeven elanden van lampjes trokken een slee met een juichende kerstman. De kerstman was ook van lampjes. De slee stond eenzaam in een modderig weiland. Een paar schapen keken op hun horloge terwijl ze tegen elkaar fluisterden dat het nog lang geen Kerstmis was. Een paard liep zijwaarts omdat het zo’n paard geworden was. Een Anky van Grunsvenhengst.

Zijwaarts dansen op muziek van Wibi. Kruidvatteriger kan het leven niet worden. Het paard huilde zacht. Zijn grootvader trok een schillenkar, zijn vader een ploeg en hij kreeg voor elke wedstrijd een nichterig permanentje in zijn manen. Dat vonden de mensen namelijk mooi. Elastieken sokken om zijn enkels en rare manen. Hele rare manen.

Hij zag een café met een kerstman aan de dakgoot. Hij zag zeven cafés met zeven kerstmannen aan de dakgoot. Hij zag tachtig cafés met tachtig kerstmannen... en toen hield hij het niet meer. Hij zag de hoogspanningsmast, hij zag de draden... later zou hij zeggen dat hij ze niet zag, maar hij zag ze heel goed. Hij stuurde zijn helikopter naar beneden. Behendig en bewust. Dit was beter voor iedereen. De tranen biggelden over zijn wangen. Hij was gek. Knettergek De rest gezond. Kerngezond.

Koarsje opstek’n

De pyromaan Johnny B. heeft het Groningse boerengehucht ’t Zandt op de kaart gezet door het bijna van diezelfde kaart te vegen. Grappige jongen. Zag hem op een filmpje van tv-Noord en daar klonk hij een paar weken geleden echt bezorgd. Hij had een door hemzelf aangestoken fik ontdekt en dat brandende schuurtje lag pal naast een grote schuur vol hooi. Het moest niet doller worden. Wanneer stopte het? Mooi bloosloos liegwerk van de man die op dat moment waarschijnlijk al wist welk volgend project in de hens zou gaan.

Johnny B., twintig jaar oud, geboren en getogen in een negorij waar nooit iets gebeurt. Behalve dan de jaarlijkse wk koeienvlaaien smijten, een tractorfestival en een schuuroptreden van de Zompige Sukerbieten. Maar dat is te weinig voor een jonge jongen. Er moest iets gebeuren. En een fikkie is nou eenmaal een lekkere sensatie. Zeker in zo’n derp! En na de eerste fik was hij natuurlijk verslaafd. Verslaafd aan alles. De vlammen, de rook, de geur, de brandweer, de mensen, de krant, de onrust, de pers en de hele flikkerse boel die bij een serie branden hoort. En verslaafd aan zijn geheim. Hij en zijn meisje waren de enige twee die het wisten. Het is ook geen simpel dingetje dat je met meerdere mensen kunt delen.

Hoe vertelde hij het aan zijn meisje als hij weer eens last van branddwang kreeg? Zei hij iets in de trant van ‘ut wordt tied da’k weer us een koarsje ga opstek’n?’ Zoiets zal het toch wel geweest zijn? En zal dat meisje ook een lichte sensatie gevoeld hebben? Een illegale trots die heerlijk kan zijn. Dat ze zacht dacht: Mijn Johnny!

Bij de hoeveelste brand weet je dat er een pyromaan bezig is? Bij de tweede? Derde? En er moet tussen de branden een korte periode zitten. Geen jaren. Ben je nog pyromaan als je maar een keer in de drie jaar toeslaat? De ene keer een meubelboulevard in de buurt van Den Helder en dan een hele tijd later een auto-onderdelengroothandel in de buurt van Geleen. Tel je dan mee? Volgens mij niet. Door mijn werk reis ik door het hele land, zie honderden dieptreurige industrieterreinen en kantorenparken en de gedachte komt vaak bij me op dat een overheidspyromaan goed werk kan doen. Ik denk dat meer Nederlanders afgelopen dagen gedacht hebben: wat mag er in mijn stad of dorp in de hens?

Zal ’t Zandt de komende kerst een toeristische trekpleister worden? Het zijn toch lange dagen met je schoonouders en dan kan zo’n ritje uitgebrande schuren kijken een welkome onderbreking zijn. De mannen voorin en de vrouwen op de achterbank. Ook nog even langs het ouderlijk huis van Johnny. Er staat ongetwijfeld nu al een friteskraam en die frituurgozer rekent zich nu al rijk.

Op dit moment zit ik in de stad Groningen en ik moet mezelf dwingen niet het platteland op te gaan. Want er is een hoop te zien. Niet alleen uitgebrande schuren in de buurt van Loppersum. Pas geleden heeft een gozer in Veendam zijn vrouw vermoord en onder zijn eigen groene zoden gestopt, de heer Klinkhamer hanteerde hier zijn befaamde gehaktmachine, vorig jaar had je de gruwelijke campermoord op het onschuldige meisje in de buurt van Stadskanaal en afgelopen week werd een 21-jarige voetballer van Veendam opgepakt omdat hij hem in een Duitse van 56 had gepropt. Hoe eenzaam kan je zijn in de provincie? Volgens mij is het in New York veiliger.

Ik doe het niet. Ik ga niet kijken. Blijf veilig in mijn hotel en volg alles op de televisie: negen jaar voor Holleeder, de mazzel van de Hells Angels en de kunstroof van Rijkman Groenink. Lekker stads genieten.

En met de kerst heel safe in mijn eigen Amsterdam waar nooit brand is. En als er brand is dan kijkt niemand er van op. Leukste regel las ik in het Dagblad van het Noorden. ’t Zandt leeft mee met de ouders van Johnny. De telefoon stond roodgloeiend!

Dodelijke sms

Afgelopen donderdag. Mijn mobiel gaat. Een vriend. Een vriend die schrikt als ik mijn naam noem. Hij vraagt twee keer of ik het echt ben. Ik ben het echt. Tenminste: volgens mij wel. Ik praat, dus ik ben. Hij stamelt dat hij staat te trillen. Want? Hij had zojuist een onheilspellende sms ontvangen. Het bericht dat ik was overleden. Het gonsde door het bedrijf waar hij werkte. Youp was dood! Omdat hij het niet kon geloven pakte hij zijn mobiel en toetste mijn nummer. Hij had geen idee wie hij zou krijgen. Misschien wel de geruststellende tekst: Dit is de mobiel van Youp, ik ben er even niet, spreek iets in na de piep en dan bel ik u zo spoedig mogelijk terug.

Na zo’n mededeling weet je nog niet of ik leef. De regel ik ben er even niet is op zo’n moment best grappig. Gelukkig nam ik op. Hij zei dat hij blij was. Blij dat ik nog leefde. Ik vertelde hem dat hij mijn seizoenkaart bij Ajax misliep. Die erft hij namelijk.

‘God, wat ben je gul,’ lachte hij, ‘je seizoenkaart van Ajax. Daar moet geld bij!’ Toen moesten de punten tegen Twente nog gemorst worden.

Niet dood, dacht ik. Ik leef. En hoe? Heb een heerlijk theaterseizoen achter de rug, onbedaarlijk veel lol gehad bij het maken van mijn glossy en ik stuiter van de toekomstplannen. Daarbij zat ik afgelopen week in het stadion bij Inter-ac Milan, had een heerlijk en vooral vrolijk kerstdiner met twintig lieve vrienden, stond op het punt om naar Londen af te reizen en had net de treintickets voor mijn paar dagen Parijs in ontvangst genomen. Geen zaken om chagrijnig van te worden.

Ik belde de vriend terug. Of het een macabere grap was? Dat was het niet. Het was een bloedserieuze sms van iemand die dit soort grappen niet uithaalt. De sms’er had het van iemand gehoord en diegene had het ook weer van iemand die iets op tv had gezien, zo ongeveer. Hendrik Haan uit Koog aan de Zaan heeft de kraan open laten staan!

Hoe was ik overleden? Dat wilde ik nog wel even weten. Ongeluk? Zelfmoord? Hartstilstand? Hij had geen idee, wist alleen dat ik dood was, meer niet. En hij was blij dat ik nog leefde. Hij meende dat oprecht. Althans dat zei hij. Ik wilde hem vragen wat hij zou hebben ingesproken als ik echt dood was, maar dat durfde ik niet. Wat zeg je tegen iemand die dood is? Ik ken een weduwe die nog heel lang de voice-mail van haar overleden man heeft ingesproken. Ze liet daarvoor zelfs zijn abonnement doorlopen. Ze wilde telkens zijn aardige stem nog een keer horen. Wat ze tegen hem zei? Dat ze van hem hield, dat hij nu maar weer eens terug moest komen en hoe het met de kinderen ging. Ze wilde zijn auto op het grindpad horen, zijn sleutel in de voordeur, zijn jas aan de kapstok, zijn glunderende thuiskomst. Op een goede dag heeft ze het abonnement opgezegd. Hij belde toch niet terug. Hij was er even niet!

Hoe lang ben ik dood geweest? Een uur? Twee uur? Wanneer besloot mijn vriend mij te bellen? Hij vertelde dat hij maar heel even geaarzeld had. Hij geloofde het gewoon niet en wilde onmiddellijk zekerheid. Dus eigenlijk was ik al met al maar een minuut of vijf dood geweest. Vind ik persoonlijk aan de korte kant. In het echt hoop ik ooit langer dood te zijn.

’s Nachts droomde ik doorlopend. Beetje koortsig zelfs. Ik belde al mijn saaie kennissen en vertelde ze dat het gerucht door de stad ging dat ze leefden. Ze ontkenden dat onmiddellijk. Niks van waar. Al jaren dood. Ik was blij dat te horen. Zij waren ook opgelucht. Ze waren ook niet een beetje dood, maar echt hartstikke dood. En dat beviel heel erg goed. Ik hoefde me absoluut geen zorgen te maken!

Pracht 2008

Tweeëntachtig bushokjes aan gruzelementen. Alleen al in Almere. Jaarwisseling. Feest dus. Rammen met die handel. Tweeëntwintig scholen in de hens. Ik vrees dat dat nog steeds te maken had met het scholierenprotest van afgelopen herfst. Het benzinestation naast het Amsterdamse Hoofdbureau van Politie werd dusdanig belaagd dat het een paar uur moest sluiten. Ik herhaal: naast het Hoofdbureau van Politie! Stomdronken jongeren vochten elkaar daar de tent uit. Geen van hen wist meer waar het vechten om ging. De kinderen waren tussen de twaalf en de twintig. In het hele land gingen honderden auto’s in de fik omdat het feest was. Brandweerlieden werden bekogeld, ambulancepersoneel gehinderd en belaagd.

Als mijn zoon hieraan had meegedaan dan hadden mijn vrouw en ik zijn jongenskamer fluitend kort en klein geslagen. Computer aan gruzelementen, ipod gesloopt, spelcomputer verwoest en al zijn shirtjes van beroemde voetbalclubs verscheurd. Als hij verbijsterd zou vragen waarom we dit gedaan hadden, zou ik hem rustig uitleggen dat mama en ik een nogal uitbundige jaarwissel hadden.

‘Vooral mama ging helemaal los! Je weet het: drie glaasjes champagne en dan is ze onhoudbaar. Wel blij dat jij het snapt!’

Ondertussen las ik dat mannen met een buikje ouder worden dan die magere sportlatten en dat jongens met een alcoholprobleem veel liever in bed zijn. Ik heb het mijn vrouw inmiddels al zestien keer voorgelezen.

Ze heeft het zwaar. De Bijenkorf stopt met de verkoop van de stoute speeltjes als de eetbare string en de roze handboeien. Net als de drogisterijketen Het Kruidvat en het postorderbedrijf Wehkamp. Nederland is volgens mij mede door Heleen van Royen volslagen seksmoe! Sinds zij de meest vette echtparen heeft aangezet tot rare standjes met het licht aan is de lol er volkomen af.

Loonwerkers uit de buurt van Coevorden moesten zich eerst door drie kilo string heen happen eer ze proestend en boerend toekwamen aan dat waarvoor ze al jaren met hun vrouw de sponde deelden. Moeders lag onherkenbaar gemaskerd en gebonden in de roze handboeien geduldig te wachten tot haar man klaar was met het eten van haar slip. Hij was zijn vrouw volledig kwijt, lag te knagen aan een volslagen vreemde. Boer zoekt vrouw.

Ook goed om te weten dat het meisjesblad Yes vanaf nu weer gewoon een beautypakket in plaats van een vibrator als welkomstgeschenk geeft. Yes is voor meisjes vanaf twaalf.

Tevens kan je dit jaar gokken of Katja wel of niet zwanger wordt, Amy Winehouse in de zomer nog leeft en of Perez rond Pasen voor Feyenoord of Vitesse speelt. Het lijkt me heerlijk om mijn zinloze leven te vullen met dit soort eigentijdse shit. Ook leuk als je gearresteerd wordt wegens gokken met voorkennis. Je bent de beste vriendin van Katja of nog leuker: je bent de slijter van Amy. Gokken op alles. Ook op eredivisiewedstrijden, dus bij elke keeperblunder ga je denken. Er zijn al keepers die niet meer durven te blunderen. Of gokken op het nieuwe gouden handdrukrecord. Wie verslaat Jan Bennink van Numico? Er moet binnenkort toch iemand vertrekken met een miljard. Een terecht miljard, zoals dat in die kringen heet.

De avond valt over een koud Parijs. Ik breng al drie dagen door in rijen voor musea en heb dus alle tijd om na te denken. Eerst sta je een kleine anderhalf uur voor het Centre Pompidou om er überhaupt in te komen, eenmaal binnen mag je een uurtje voor de kassa wachten en als je daardoor toe bent aan een kleine versnapering in het restaurant dan mag je zeker weer anderhalf uur uittrekken. Dan heb je alleen pas je koffie. Maar in al die wachttijd kun je wel rustig nadenken en troost zoeken. Troost in de geduldige rij zonder voordringers voor het museum. Zolang er zoveel moois gemaakt wordt als het werk van beeldhouwer Alberto Giacometti en zoveel mensen dat willen zien zal de wereld het wel redden.

Hoop ondertussen wel dat die bushokjes in Almere op tijd hersteld zijn. Dat als die film van Wilders op televisie komt er nog wel wat te rammen valt.

Zwanger van God

De blije eo’er die mij de hele week glunderend vertelde over jongeren die veertig dagen geen seks gingen hebben shockeerde mij nogal. Waarom? Omdat ik niet wist dat eo’ers überhaupt seks hadden. Ik dacht dat zij dat niet mochten van de Here Jezus.

Ooit woonde ik een tijdje op het platteland tegenover een vrijgemaakt gereformeerd gezin dat elke zondag twee keer naar een obscure kerk wandelde. Een norse vader stijf in het pak, moeder en dochters met de meest bizarre hoedjes op de strak gekapte hoofden en zoontjes die je aankeken alsof ze ieder moment in huilen konden uitbarsten.

Zo’n gezin. Ieder greintje erotiek was er door de dominee met Gods woord persoonlijk uitgeranseld. Hel en verdoemenis wachten de zondaar die denkt: prettig gevoel in mijn buik!

’s Ochtends om een uur of tien kwamen ze een beetje schichtig naar buiten en anderhalf uur later zwegen ze zichzelf terug het huis in. Vervolgens bleven ze de hele dag binnen en tegen vijven maakten ze hetzelfde tochtje nog eens. Daar spatte geen levensvreugd vanaf. Ik wist niet beter dan dat God hen het neuken en lachen persoonlijk verboden had. Hoe ze aan hun kinderen kwamen? Gewoon van God zelf, dacht ik. Die eo-meisjes huwen en na een jaartje stevig bidden voor het slapen krijgen ze vanzelf een dikke buik, waar na negen maanden een mooi gelovig kereltje of meisje uit floept. Het wonder Gods.

Zo ging het ook ooit met de maagd Maria. Iedere vorm van lust is nou eenmaal zondig in die kringen. Zelfs denken aan seks is al erg. Ik fantaseer vaak over de dominee die de hele dag bezig is om niet aan seks te denken. Ik doe dat omdat ik dan zelf aan seks kan denken. Het is toch zo dat gelovigen denken dat Adam pas een erectie kreeg toen Eva een hapje uit de appel had genomen? Dat toen het gelazer is begonnen.

Natuurlijk snap ik de blije eo’er wel. Hij wil dat seks uit de consumptiesfeer wordt gehaald en dat het wat dichter bij de liefde komt. Maar waarom? Hij vindt dat het wippen van dezelfde man met dezelfde vrouw iets moois heeft. Dat dat mooier is dan dat een vrouw af en toe denkt: zo en nou de broodnodige afwisseling even een hele grote verse neger! God heeft ze niet voor niets zo groot geschapen! Volgende week mag mijn saaie Dirk weer een paar minuten op me liggen puffen.

Waarom zijn die gelovigen zo met seks bezig? Waarom hebben ze daar allerhande regels voor gesteld? Mannen mogen niet aan elkaar frunniken, vrouwen niet met elkaar scharen en als je in je leven eenmaal een keuze hebt gemaakt dan moet je je daar levenslang aan houden. Ook als het een foute keus is geweest. En verder willen ze zich ook nog met het motief van de wip bemoeien. Het moet liefde zijn en het moet altijd met dezelfde zijn.

De meest gelovige boeren hebben er overigens geen enkel probleem mee dat een stier af en toe wordt afgerukt door hem te foppen met een nepkoe en dat zijn ingevroren sperma wordt verdeeld over honderden koeien, die het goedje met een soort pistool toegediend krijgen. Die koeien mogen helemaal nooit seks. Dat vindt God hartstikke goed!

De eo vindt het geen punt dat we soldaten hebben, dat die soldaten zich bemoeien met Afghanen die willen vechten omdat ze in hun geloof belemmerd worden, dat er wapens worden verhandeld, dat Nederland een van de grootste leveranciers van die wapens is en dat we onze kippen en varkens openlijk martelen. Dat mag allemaal van God. Maar aan een gezond potje neuken met af en toe een ander, het meest natuurlijke dat de jeugd nog heeft in dit plastic computertijdperk, moeten regels gesteld worden.

Vorige week sprak een verdrietige vriend in de kroeg tegen mij: ‘Ik wou dat ik weer vrijgezel was.’

Toen ik hem vroeg waarom, sprak hij zwaarmoedig: ‘Dan had ik eindelijk weer eens seks!’

Zwijgen

Eens in de zoveel tijd ben ik gast bij het televisieprogramma Pauw & Witteman en ik kan bevestigen dat die rode wijn inderdaad niet te zuipen is. Een decorsloebertje van niet meer dan twee euro de fles. Maar om die nou in het gezicht van de geheelonthouder Peter R. de Vries te flikkeren gaat toch ook wel ver. Hoewel? Ik kon me de frustratie van die Joran van der Sloot wel voorstellen. Peter zette hem en zijn laffe papa tijdens de uitzending op uiterst kalme wijze magistraal klem. Hoorde overigens dat Joran in eerste instantie ontkend heeft dat hij die rode wijn gegooid heeft. Na het zien van de videobeelden van nova besloot hij op aanraden van zijn vader te zwijgen. Te zwijgen als het graf. Wat voor graf? Een zeemansgraf!

Wie trouwens beter had kunnen zwijgen afgelopen week was de socialistische armoedebestrijder Eveline Herfkens. Hoe blond kan je reactie zijn? 160.000 Amerikaanse dollars belastingvrij verdienen, gratis wonen omdat de Nederlandse regering je huur van 7000 dollar per maand betaalt, rommelen met contracten zodat je illegaal een verblijfsvergunning kan lospeuteren, eisen dat je businessclas moet vliegen en als iemand daar over valt doe je dit af als een ontstellend provinciaal Nederlands debat. Help de armoede de wereld uit en begin bij je zelf! Interessant dat Buitenlandse Zaken dus zonder enige vorm van controle die 7000 dollar uitkeert. Tip van Melkert?

Moet Eveline een glas wijn naar haar mysterieus gekapte hoofd krijgen? Ik ben niet tegen. Gewoon namens hongerend Afrika het glas van haar tafel in het sterrenrestaurant pakken en de hele inhoud over haar uitschenken. Zal geen goedkoop landwijntje zijn. Vrees dat het een hele dure Pomerol of stevige Grand Cru is. Vraag is bij wie ze het etentje declareert. Wat er nu gaat gebeuren? Ik vrees dat deze socialistische geldsnol wordt ontslagen nadat ze natuurlijk een stevige diamanten handdruk heeft gekregen. Drie jaar salaris, vier jaar huursubsidie en een miljoen schadeloosstelling. Wat zullen de hongernegers haar missen! En nu maar hopen dat ze in de vs blijft zodat ze niet meer hoeft mee te doen aan het ontstellend provinciaal Nederlands debat. Mocht ze toch berooid uit de vs terugkeren dan vindt ze vast wel een kamertje bij haar ex-partijlid Marcel van Dam. En mocht hij niet thuis geven dan kan ze misschien een klein bedragje lenen bij Wim Kok. Die boert de laatste tijd ook niet slecht.

Wie waarschijnlijk voorgoed gaan zwijgen zijn die vreselijke Cliniclowns. Iedereen die in het amusementsvak mislukt is doet een rode dop op zijn neus, trekt een paar te grote schoenen aan en gaat doodzieke kinderen, die zich amper kunnen verweren, lastigvallen met allerhande kromme praatjes. Regelmatig lees ik dat het de kinderen heel erg opvrolijkt. Maar dat zijn altijd woorden van die Cliniclowns zelf. Ik heb nog nooit een kind enthousiast over deze komisch bedoelde beunhazen gehoord. Ik denk vaak aan die kale kankerkoppies, die kotsend van de chemotherapie al die onbenullige onzin van die mislukkelingen moeten ondergaan. Ben je doodziek en krijg je ook nog zo’n kneus aan je bed. Gelukkig is er nu een onderzoek onder de kinderen zelf geweest en de uitslag is huiveringwekkend. De meeste kinderen vinden die aanstellers angstaanjagend en absoluut niet leuk. Oudere kinderen vinden de clowns ronduit eng en eigenaardig.

Kortom: leg de Cliniclowns wettelijk het zwijgen op. Laat de minister keihard ingrijpen. In het belang van de volksgezondheid. Voor sommige kinderen zijn het de laatste uurtjes op aarde en die minuten hoeven toch niet door deze potsenmakers verpest te worden? Hoewel? Misschien verlicht het het afscheid. Een zachte vorm van euthanasie. Dat je die verschrikkelijke grapjassen op de gang hoort aankomen en dat je uit pure angst je laatste adem inhoudt.

Zwijgen. Daar gaat het komende week ook om. Wat doet Wilders? Zegt hij dat zijn film een grap was? Of gaan alle Nederlandse ambassades wereldwijd de fik in? Hoeveel doden gaan er vallen? Zal je net zien dat Eveline op de ambassade haar subsidies staat te regelen. Wordt ze toch nog martelares.

Youptube

Iemand al naar Baby te huur op bnn gekeken? Wat dat is? Een televisieprogramma waarin puberstelletjes mogen oefenen met een baby. Of die baby een pop is? Nee, de baby is gemaakt van echte baby. Dus er zijn ouders en die hebben hun baby ter beschikking gesteld van de kijkcijfers en die mogen op televisie zien hoe er met hun oogappel gehannest wordt. Die puberstelletjes zijn zo dom dat je al blij mag zijn dat ze de volgescheten luier bij de baby niet als hoofddoek ombinden. Waarom dit programma gemaakt wordt? Geen idee. Dat jongeren kunnen zien wat er zoal komt kijken bij het exploiteren van een kind? Ik denk dat dat de bedoeling is. Dat we het dus moeten zien als een stukje info en begeleiding.

Omdat succesvolle formats gekopieerd dienen te worden ben ik met mijn nieuwe televisieproductiemaatschappij Youptube aan de slag gegaan en ik heb voor de bejaardenomroep max een programma bedacht dat vanaf april 2009 gaat draaien. Dit programma heet De Oude Kooi. Heel veel mensen weten niet hoe ze met hun demente vader of moeder moeten omgaan. Bij een Alzheimer-mama of een Korsakov-papa komt meer kijken dan je in eerste instantie denkt. Dus gaan we een serie maken met een oefendemente. We hebben in Laren een mooie villa gehuurd en in alle kamers camera’s opgehangen. Het beproefde Big Brother-concept. Hierin komt een echtpaar van een jaar of vijftig en die gaan voor hun bejaarde ouders zorgen, waarvan er minimaal eentje helemaal van de leg moet zijn. Een moeder die de afwasmachine voor de magnetron aanziet en de vuile vaat in de afvalcontainer deponeert. Of iets van die strekking. En de vader moet dat dan proberen te redden, maar dat gaat moeilijk vanuit zijn rolstoel. Hoe gaat dat echtpaar daarmee om? Hoe vaak verschoon je mama? Sluit je haar op als je even een uurtje naar Boer zoekt vrouw wilt loeren? Of is dit juist een programma op haar niveau? Ga je met haar voor de klok staan en zeg je: ‘Kijk mama, een klok!’ en moet mama dat dan herhalen? Of ga je voor een klok staan en zeg je: ‘Kijk mama, een stereo-installatie!’ omdat je zelf ook nog wat humor in je leven wilt houden. Waarvoor dit programma gemaakt wordt? Uiteraard voor de kijkcijfers. Het moet een hit zijn om ongegeneerd naar een gestoorde te kijken. En het is opvoedkundig. Mensen weten wat ze te wachten staat als hun ouders beginnen te schemeren. De Oude Kooi is ook nog eens 24 uur op internet te volgen.

Het tweede programma dat ik ontwikkel is Wie een kuil graaft voor een ander en dan kun je oefenen met het overlijden van een geliefde. Hoe dat werkt? We nemen een dooie zwerver, die normaal in een zerkloos gemeentegraf zou verdwijnen en die baren we op bij mensen thuis, een vrijwillig stel dat wel wil oefenen met een dode vader. Er wordt gefluisterd, gecondoleerd, gekist en daarna begraven of gecremeerd. Je kun oefenen op de speech. Nadenken over wat je aantrekt. Wil je cake bij de koffie? Kiezen we voor iets religieus of schuiven we hem zonder geestelijke bijstand in de oven? Je kunt begraven en cremeren nou eenmaal niet oefenen en nu dus een beetje wel. De Nederlandse Vereniging van Uitvaartverzorgers sponsort het programma dat vanaf september bij het Humanistisch Verbond te zien zal zijn. Alle partijen verwachten er erg veel van. Ook de verdeling van vaders zogenaamde inboedel komt aan bod. We filmen een prachtige ruzie over een taartschep in de aflevering Wie krijgt de piano?

Youptube is een jong bedrijf en er wordt met passie gewerkt. Heb je een idee, meld je bij ons. We zijn nu voor tmf bezig met een serie Cavia Piercen. Veel jongeren zouden het leuk vinden als hun cavia minder saai was. Hoe pimp je het beestje op? Dat kan met een ander kapsel, een felle kleur (bijvoorbeeld in de kleuren van je favoriete voetbalclub!), maar ook met een stoere piercing door zijn oor. Het is gewoon een kwestie van durven. Volgende week vertel ik over Comazuipen met je Pitbull.

Peterrrrr

Waar kijkt Joran zondagavond naar de grote Peter R. de Vries-uitzending? Drinkt hij er een glaasje rode wijn bij? Proost hij met dat glaasje op Peter? Hoe groot is de paniek bij Boer zoekt vrouw? Dat tuttige programma zou deze week door de grens van negen miljoen bejaarde kijkers gaan en die handel stort nu natuurlijk radeloos in. Iedereen gaat morgenavond glashard voor Peter.

Eerlijk gezegd heb ik een beetje het ouderwetse Europacupgevoel en ik ben dan ook al door diverse mensen gebeld met de vraag of we samen zullen kijken. Met een paar families bij elkaar. Dat we er een gezellige avond van maken. Beetje Franse kaas, mooi flesje bourgogne en dan breed zitten voor de platte buis. Maken we een pooltje? Dat iedereen mag zeggen hoe het gebeurd is. En wie het dichtst bij de waarheid zit die krijgt de pot. Hoeveel zet je in? Tientje? Honderd? Bij welk bedrag wordt het gênant? Wat ik denk dat er gebeurd is? Volgens mij is ze gewoon verzopen. Ze hebben eerst op het strand Deep Throat gespeeld, waarna ze even is gaan zwemmen. Maar dan wel katjelam en knetterstoned. Zoiets.

En toen is ze gewoon voor eeuwig kopje-onder gegaan. Hij heeft nog een tijd paniekerig staan roepen, maar ze kwam letterlijk en figuurlijk nooit meer boven water. Wat moest hij doen? Wie gelooft zijn verhaal?

Of zal hij nog gezien hebben hoe ze bij het ochtendgloren door een paar hongerige haaien werd opgepeuzeld? Misschien heeft hij wel gezien hoe ze zwaaiend op de rug van een dolfijn aan de einder verdween. Het eind van een iets te zoete film. Maar wie gelooft dat?

Zal Peter analytici inzetten? Dat halverwege de uitzending die kale van rtl-Boulevard aanschuift en als een soort Jan van Halst met zijn laptop kringetjes op het strand tekent, zodat we weten waar Joran en Natalee lagen. Komt Klaas Wilting als ervaringsdeskundige nog in beeld? Of is hij namens ome Dirk Scheringa te druk met de opsporing van Alvez, die bij nader inzien ook bij Ajax, Heracles, Anderlecht, Club Brugge en fc Groningen getekend schijnt te hebben? Hoewel ik niet denk dat hij bij Ajax heeft getekend. Daar is hij te jong voor. Ajax zoekt uitsluitend mannen in de herfst van hun carrière. Voetballers die gezapig willen afbouwen. Dat de voorzitter van Ajax de ballen verstand van voetbal heeft is niet erg, maar dat de technisch directeur vooral zoekt op het niveau Helmond Sport en Veendam baart me zorgen. Meneer Van Geel: u werkt voor Ajax, winnaar van drie Europacups en een Champions League! Een club die ooit heerste, een wereldcup veroverde. Dit armzalige clubje krijgt nu klop van Excelsior, krijgt voetballes van nac. Las dat Ajax misschien een nieuw stadion vlak bij Almere krijgt. Kunnen ze tegen die tijd mooi overgenomen worden door Omniworld. Mag het bestuur de hele dag in een taxi zitten. Dat is een goede gewoonte in die gemeente! En niet alleen het bestuur, ook de kinderen en overige familieleden. Geen spelersbus, maar taxi’s. Ziet eruit als een rouwstoet. Symbolisch?

Maar terug naar Peter morgenavond. Iets wat in twee minuten verteld kan worden wordt over twee uur uitgewalst. Paar reclameblokjes tussendoor, veel suggestieve muziekjes eronder en heel veel informatie die we al tweeënhalf jaar kennen. En let vooral op de toon van de voice over. Misschien is het leuk als er ook een samenvatting komt. Gewoon uurtje. Met je bord op schoot.

Blijft de vraag: waar kijkt Joran? Misschien wel op een groot scherm in de Arnhemse disco Manhattan. Dat hij dampend en dansend naar zijn eigen bekentenissen staat te gluren. Af en toe mobiel bellend met zijn ouders op Aruba. (Moeder Van der Sloot: ‘Ik zag je op die foto op internet alleen in een t-shirt. Trek wat aan. Voor je het weet vat je kou!’) Op welke muziek danst hij? I will survive? En dan komt het moment dat de disco gaat sluiten. Buiten dromt het jonge volk samen. Dan moet hij het haar toch vragen. Wat zegt hij tegen dat blonde, beetje dronken meisje? Gaat hij haar thuisbrengen?

For president!

Stond ik daar in Drachten op dat tochtige pleintje met een kleine duizend andere sbs-debielen te wachten tot Joran naar buiten zou komen om hem middeleeuws te lynchen, ging mijn telefoon. Amerikaanse vrienden. Ik ging er van uit dat ze het programma van Peter R. gezien hadden en net als ik een beetje in de war waren. Ik dacht in eerste instantie dat die Patrick gespeeld werd door de Chileen Da Silva, die gozer die toentertijd Mabeltje ontmaskerde als het vooronderliefje van dominee Bruinsma. Zij was die waif van die Lange! Ik dacht even: Peter heeft een vaste kliek acteurs die hij kan laten opdraven voor dit soort klusjes. Maar daar belden mijn vrienden niet voor. Misschien wilden ze praten over het scheerwondje op Patrick zijn wang, maar ook dat interesseerde ze niet. De hele zaak Holloway zal ze jeuken. Volgens mijn Amerikaanse vrienden is het simpel: Joran heeft haar gewoon ordinair vermoord en daarna heeft zijn vader hem geholpen bij het wegwerken van het lijk. Dat vond die vader best een vervelende klus want hij zat net porno te downloaden op de computer van zijn zoon. Ik legde hun uit dat het mij verder ook worst zou wezen, maar dat ik het programma nog wel een aantal malen zal gebruiken om mijn kinderen van het blowen af te houden. Wiet maakt meer kapot dan je lief is!

Nee, mijn vrienden belden over iets heel anders. Amerika was in rep en roer. Twee dagen voor Super Tuesday was bekend geworden dat Wouter Bos, de Nederlandse minister van Financiën, zich openlijk had uitgesproken voor Barack Obama. Het hele land stond op zijn kop. De vrouw van Obama was openlijk ontroerd, Hillary had vol woede en ongeloof naar het televisiescherm gekeken waarop Larry King de keuze van Wouter bekendmaakte en Obama had gestameld: ‘Thank you Wouter, thank you very, very much!’ Het nieuws is van coast tot coast gegaan, de internetsite van Barack is tijdelijk vastgelopen en zelfs de Republikein MacCain was even uit het veld geslagen. Hij heeft het uiteraard niet hardop gezegd, maar hij acht zich in november kansloos als Obama zijn tegenstander is. Hij vindt het onbegrijpelijk dat Wouter zich zo vroeg heeft uitgesproken. Eigenlijk is nu alle spanning uit de verkiezingsstrijd. Een deel van Amerika baalt openlijk.

Hillary was terecht des duivels en heeft Bill opdracht gegeven om zich snoeihard te beklagen bij Jan Peter. Hij heeft onze premier telefonisch uitgelegd dat het geen pas geeft als een minister van een bevriende natie zich mengt in zulke belangrijke zaken. Bill zei letterlijk: ‘Wouter weet hoe belangrijk hij is, hoe zijn ware woorden worden gewogen en daarom is het onaanvaardbaar dat hij zich in dit stadium al uitspreekt voor Obama!’ Bill was kwaad, emotioneel, verbolgen en het was duidelijk dat hij het er niet bij liet zitten. Jan Peter zei dat Bill gelijk had en dat hij zou kijken wat hij nog kon doen, maar Bill maakte duidelijk dat het al te laat was.

Ik was verbijsterd toen ik dit allemaal hoorde in Drachten op het pleintje waar ik met mijn mes klaarstond om die Joran net zo’n houw over zijn gezicht te geven als zijn ondervrager Patrick. Maar opeens had ik geen zin meer. Alle lust tot lynchen was me ontnomen door de domme actie van Woutertje. Ik vertelde het aan de andere sbs-kijkers en die vroegen me of ik ze eerst wilde uitleggen wie Obama, Clinton en MacCain waren. Daarna heb ik ze verteld dat er binnenkort Amerikaanse presidentsverkiezingen worden gehouden, waarna ik heb uitgelegd wie Wouter Bos is.

‘Dus Wouter Bos wil president van Amerika worden?’ vroeg een van de agressieve kijkers, die verdacht veel op zijn eigen honkbalknuppel leek. Ik zei dat dat zo was. Dat scheelde me een uurtje en hem maakte het verder toch niet uit.

Door de nacht reed ik zachtjes naar huis. Peter R. for president? Joran for president? Patrick? Wouter? Ik vond het allemaal even goed!

Schaamrood

Er was een soort feestje bij de PvdA. Ze vierden afgelopen woensdag dat ze het een jaar met Balkje en Rouvoet hadden uitgehouden. Dat is wel een party waard. Hoe ze het vierden? Met een soort talkshow. De bewindslieden werden ondervraagd door Wouke van Scherrenburg, bekend van het fameuze Ga toch koken mens van wijlen Pim Fortuyn. Dit soort feestjes noemt men een charmeoffensief. Je vraagt een interviewer, die in een ver verleden nog wel een beetje kritische uitstraling had, en geeft haar opdracht om niet al te moeilijke vragen te stellen. De bewindslieden kunnen dan lekker borstkloppen over hun geweldige resultaten. Tragisch? Ja! Tragisch en aandoenlijk. Als niemand je kietelt dan moet je het zelf doen.

Ik moest vooral lachen om Wouter Bos die op televisie geïnterviewd werd naast een blad vol glazen met feestelijke bubbels. Hij haastte zich om te zeggen dat het geen champagne was, maar hele goedkope shit van de Lidl of de Aldi. Waarom Wouter? Waarom zo Hollands? Waarom zo kneuterig? Waarom niet gewoon zeggen dat het een welverdiende Moët & Chandon is? Of een heerlijke Bollinger Grande Année 1999! Waarom drink je rommel? Om aan te tonen dat je gewoon gebleven bent? Dat socialisten niet mogen genieten? Die humorloze kneuterigheid maakt de Nederlandse politiek zo aandoenlijk. Zo intens burgerlijk. Bang dat de mensen denken dat je echte champagne drinkt? Een ouderwetse spruitjesgeur kwam uit mijn televisie. Waarom niet iets meer joie de vivre? Een klein vleugje humor! Beetje lucht. Waarom vertel je niet dat de beveiliging van Ayaan opgelost is en geregeld wordt door de inmiddels terugbetaalde huursubsidie van Evelien Herfkens? Of vertel de waarheid! Dat je je schaamt dat Guusje ter Horst nog steeds niet meer geld heeft kunnen vinden voor de zwaar onderbetaalde politie? Of leg uit dat de schnabbel van Wouke tot stand is gekomen door bemiddeling van Wim Kok, die haar kent van de ing. Hij is daar een vet betaalde commissaris en zij een soort tragische tante op een houtvlot in een abominabele Ster-spot, waarin ik ook opeens een vergane Jiskefet-coryfee zag opduiken.

Interessant dat een serieuze partijleider en minister van Financiën zich laat lenen voor een toneelstukje waar een middelbare school zich voor zou schamen. Wie bedenkt dit? Het reclamebureau van de PvdA? Zitten die omstreden gladjakkers Booij en Van Bruggen er weer achter? Ik heb het over de subsidie slurpende neefjes van Felix Rottenberg. De Jacobse en Van Es binnen de organisatiebureaus. Wat is de reden dat je een jaar regeren gaat vieren? Een jaar waarvan je honderd dagen niet geregeerd hebt maar truttige, voorgeprogrammeerde werkbezoekjes in het land aflegde. Dat heeft toch iets lulligs? Waarom laat je je leiden door communicatiestrategen, die geen enkel contact meer met de achterban hebben? Waren er woensdag nog wel echte leden onder je gehoor of louter partijbobo’s die elkaar hartelijk op de schouder sloegen? Kwamen er nog kritische vragen uit de zaal? Is de naam Tineke Netelenbos nog gevallen? Kwam Jacques Wallage nog even langs? Was Tineke aanwezig of is het haar niet gelukt om een taxi te krijgen op het Amsterdamse Centraal Station omdat het ritje te kort was?

Vaak vragen politici zich af waarom de mensen vervreemden van de Haagse poppenkast. Door dit soort amateurtoneel, Wouter. Schaamteloos preken voor eigen parochie. Dat is toch een linkse partij onwaardig. En als je het toch doet, doe het dan goed. Neem dan geen mevrouw die zich heeft uitgeleverd aan een bank en zuip echte champagne omdat je vindt dat het afgelopen jaar goed gegaan is. Laat de echte leden vragen stellen, ga met ze in debat, geef antwoord op kritische vragen, stel voor mijn part je standpunt ter plekke bij, maar hou je ver van dit soort droeve pr-feestjes, waar je een beetje staat te flirten met de woorden van de charismatische Obama. Yes we can? Yes we could zul je bedoelen. Ooit. Lang, lang geleden!

Vroeger hadden we het over de rooien als het over de PvdA ging. Voorlopig zou ik daar maar de schaamrooien van maken.

Tweede garnituur

John Travolta belde me. Hij was boos. Hij zou gast zijn bij Oprah en dat ging op het laatste moment niet door. Dat vond hij nog tot daar aan toe, maar dat hij niet werd afgebeld door Oprah zelf vond hij het ergste. Hij was teruggebeld door iemand van het tweede garnituur, zoals hij een redacteur fijnzinnig noemde.

Meryl Streep had ook al de pest in. Vorige keer zou ze vier minuten praten over een boekje dat een collega over haar geschreven had en uiteindelijk had Oprah er maar twee minuten aan besteed. Ik vertelde dat het inderdaad schande was. Onverdraaglijk zelfs. Tijd voor een slachtoffervereniging. Als ik hem was zou ik, net als een cabaretcollega van mij, de Volkskrant bellen om zijn beklag te doen. Die plaatsen zo’n bericht meteen groot op de mediapagina.

John vroeg hoe ik dat deed als vedette en ik legde hem uit dat ik uitsluitend op het hoogste niveau communiceerde. Als ik de vara bel dan word ik automatisch doorverbonden met Vera Keur. En het maakt niet uit waar ze is. Of ze nou in een skilift hangt of met een grote neger staat te douchen, als ik bel komt ze aan de lijn. En hoe dat met mijn boekjes gaat? Die lopen vanzelf. Daar hoef ik geen reclame voor te maken. Niks is sneuer dan dat je op televisie een poging moet doen je boekje te verkopen of je zaaltje vol te lullen!

John was diep onder de indruk. Vooral toen ik hem uitlegde dat hij niet mijzelf aan de lijn had, maar een medewerker van mijn kantoor, die namens mij sprak. Ik kom zelden zelf aan de telefoon. Zelfs niet voor Trix. Daarop legde ik hem uit dat hij mij wel degelijk aan de lijn had en dat dit mijn gevoel voor humor was.

‘Who the fuck is Trix?’ vroeg Travolta.

‘Onze koningin, die haar baantje te danken heeft aan een socialistische premier, die een tweede smeergeldaffaire van haar vader op een cruciaal moment in de doofpot gestopt heeft.’

‘Een tweede smeergeldzaak?’ vroeg Travolta verbaasd. Ik vertelde dat het ook om de derde, de vierde of misschien wel de twintigste affaire zou kunnen gaan.

De vader van onze majesteit snaaide en naaide er koninklijk op los. Inmiddels zijn er twee buitenechtelijke kinderen officieel toegegeven, maar als je een beetje oplet in de omgeving van Soest en Baarn dan zie je heel veel vijftigers die op die rare Duitser lijken! Het vermoeden is zelfs dat alles wat in ons land een uniform draagt indirect familie van onze koningin is.

Omdat we het toch over het tweede garnituur hadden vroeg hij of het waar is dat bij het ooit zo grote Ajax Bakircioglu, Colin, Delorge, Kuffour en Urzaiz onder contract staan. Volgens The New York Times hangt er in de kleedkamer een penetrante urinegeur van incontinente bejaarden. Niet te harden voor de jonge spelers, die dan ook allemaal weg willen naar echte voetbalclubs.

Ze gaan zelfs onderzoeken of technisch directeur Van Geel niet betaald is door psv en Feyenoord om Ajax fundamenteel naar de kloten te helpen. We babbelden nog wat over het feest dat we bij Ajax gaan vieren omdat we binnenkort de tweehonderdste grasmat in de Arena krijgen en dat het met de club zo droef gesteld is dat alleen nog een verzekeringsmaatschappij dit schadegeval de komende jaren wil sponsoren. Iedereen is in dit geval De Verlosser. Toen viel het stil. Doodstil. Ik hoorde een vreemd gegiebel. Ik was er duidelijk ingetuind.

‘John?’ riep ik een beetje nerveus, waarna een hard gelach volgde.

Hierop vertelde John dat hij Erik van Muiswinkel was die John Travolta imiteerde. Ik vroeg hem namens de gehandicapte sporters of de Paralympics wel in Peking mochten. Door het bewind van de overheid is er in China namelijk een groot invalidenoverschot. Gunt hij deze verminkte drommels nog een verzetje?

Daarna hing ik naakt op. Naakt? Naakt ja. Ik draag namelijk sinds een week principieel geen kleding meer die door Chinese handen is gegaan en dan blijft er inderdaad niks over.