Les mots l'amusent, il en joue et en abuse, avec son humour d'une intense noirceur et son intelligence aiguisée. En ne choisissant qu'un seul mot par lettre, Desproges prend le parti d'être partial, et son dictionnaire superflu d'en devenir indispensable : sous la provocation se cache toujours la réflexion, derrière le jeu de mot facile se glisse la dénonciation tout en poésie de cet "écriveur" hors du commun. "En Afrique du Sud, tout le monde aime les noirs, à part Ted", "Bien plus que le costume trois pièces ou la pince à vélo, c'est la pratique de la torture qui permet de distinguer à coup sûr l'homme de la bête". Des noms communs aux noms propres en passant par les locutions latines et étrangères ("Fiat Lux : Oh ! la belle voiture !"), tous les éléments d'un véritable dictionnaire sont réunis, mais au travers du regard de Pierre Desproges, les mots prennent une dimension nouvelle et juste, intemporelle et définitive.

SUMMARY: Si on en profitait pour s'emmerder à chaque fois que c'est triste, eh bien ce ne serait pas gai ! Je suis la manivelle des pauvres : je leur remonte le moral. Durant près de quinze ans, Coluche a été le provocateur public n° 1, l'incitateur continuel et indomptable à l'irrévérence et au rire. A la générosité, aussi, avec la fondation des " Restos du cœur ". On retrouvera ici le Coluche quotidien, avec ses outrances, ses questions, ses coups de griffes, ses colères, et surtout sa verve, son humour ravageur qui n'épargne rien ni personne. L'actualité, les vedettes, la politique, le chômage, les affaires, l'Administration, tout et tout le monde y passe ! Un festival d'éclats de rire, entièrement inédit, tiré de ses innombrables interviews et émissions de télé ou de radio, comme à Europe 1 où il animait la tranche de l'après-midi.

Les ESPAGNOLS sont un peuple fier et ombrageux, avec un tout petit cul pour éviter les coups de corne.
Il existe des ESKIMOS qui attaquent les ours blancs torse nu, au canif. C'est héroïque.
Il y a deux sortes d'ISRAÉLIENS. Les Juifs d'Europe de l'Est ou du Centre, qui ont l'air intelligent avec le front dégarni et même, quelquefois les yeux bleus, les Juifs moyen-orientaux qui ont souvent le genre étranger.
Les textes de ce recueil ont été écrits par Pierre Desproges pour l'hebdomadaire Charlie-Hebdo en 1981. Ils sont illustrés par des dessins originaux d'Edika avec qui Pierre Desproges avait le projet de collaborer.

Nous en avons tous rencontré un jour ou l'autre... et ce n'est pas un privilège ! Ils nous perturbent, bousillent notre vie et celle de millions de salariés. Oui, il était temps de vous donner les astuces permettant de survivre à ces individus : Comment les reconnaître ? les comprendre ? Comment gérer efficacement votre con de bureau. préféré " et transformer l'enfer d'hier en de réjouissants et multiples pièges à cons ? Devenez un très redoutable et très redouté bourreau des cons au travail.

Vincent Bijlo geeft in deze columns, die hij voor het Utrechts Nieuwsblad schreef, kritisch en sardonisch commentaar op het nieuws van 2002 tot heden. Vanuit zijn unieke perspectief op de werkelijkheid is hij gewend scherp te observeren, en verder te kijken dan wat de visueel ingestelde reclame- en propagandamachines ons willen doen geloven. Hij komt dan ook tot verrassende analyses over politici en artiesten, maar ook de buurman en hijzelf blijven niet buiten schot. Rode draad in deze bundel is het nieuws, maar ook Bijlo vertelt ook persoonlijke verhalen. Over de liefde, zijn eerste zoen, de dood, en over zijn eerste cabaretvoorstelling. Hij weet de lezer te ontroeren en te vertederen, en vooral: te laten lachen. Recensie(s) NBD|Biblion recensie De cabaretier/schrijver Bijlo (eerder verscheen van hem een romantrilogie rond zijn alter ego Otto Ikking) bundelde een reeks columns die hij schreef voor het 'Utrechts Nieuwsblad'. Ze vormen een overwegend humoristische terugblik op de actualiteit van de periode maart 2002-januari 2005, gelardeerd met verslaggeving van persoonlijke beslommeringen. Veel van de onderwerpen vragen om persiflage; ze zijn bij deze cabaretier in goede handen: de 'inburgeringsman', een politiek correcte, 'rolstoelpiet' en de dubbelganger van Saddam Hoessein. Bijlo's visuele beperking maakt dat hij politici op een ongebruikelijke manier kan beoordelen: op hun stem (alleen die van Rosenmoller kan ermee door). De dood figureert regelmatig, van bekende Nedeerlanders als Prins Claus, Bram Vermeulen en Theo van Gogh, tot een ontroerende column over Bijlo's overleden vader. Hilarisch hoogtepunt is een alternatieve troonrede, ondertekend met 'Leve de Koningin! At your service! At your service! At your service!' Een geslaagde bundeling van ongeveer anderhalve pagina lange columns

Omschrijving Blijf thuis! Patrick De Witte gaat het fenomeen 'reizen' met de sloophamer en een dosis duivelse humor te lijf. In zijn onnavolgbare stijl herleidt hij de glanzende beloftes van reisagenten en ¿ brochures tot puin. En hierbij put hij gretig uit zijn eigen herinneringen. Want geen toeristische cliché zo belegen, of (pdw) heeft ervan geproefd. Een hilarisch boekje vol tegendraadse gedachten over kleurrijke zwembroeken, vliegtuigmaaltijden, souvenirverkopers, ondergaande zonnen en vakantieliefdes. NBD|Biblion recensie In dit boekje focust de Vlaamse journalist, columnist en televisiemaker Patrick De Witte op de ongemakken en irritaties die voor velen verbonden zijn met reizen. Op een onderhoudende en humoristische toon snijdt De Witte een aantal erg herkenbare thema's aan, zoals het kiezen van de reis in glossy brochures, de lange wachttijden op luchthavens bij het inchecken, de uitvoerige veiligheidscontroles... Met een scherpe pen beschrijft hij ook het vakantiegedrag van de modale Vlaming, voor wie een vakantie pas geslaagd is als het weer en het eten goed zijn (de bezienswaardigheden komen pas later). Verder gaat De Witte uitgebreid in op het restaurantbezoek, de gulzigheid bij het ontbijtbuffet enz. Dat alles wordt doorspekt met geslaagde anekdotes. Zo is De Witte bijzonder goed op dreef als hij vertelt over zijn ervaringen in Zuid-Afrika (met spinnen, schorpioenen en mieren) en Lanzarote (met kakkerlakken). Een ironisch en soms ook hilarisch boekje voor wie opkijkt tegen het gedoe dat bij reizen hoort. Verlucht met tekeningen van cartoonist Kim en treffende citaten. Kleine letter, ruime marges.

Sara leidt een rustig leventje. Ze is huismeester in Villa Volta, een woongroep van oudere lesbo’s, heeft daarnaast een leuke baan in het Filmhuis en is gelukkig met haar vriendin Mo. Aan dat rustige leven komt een einde als er een brief met verstrekkende gevolgen op de mat ploft: de woongroep zal alternatieve woonruimte moeten zoeken. Tegelijkertijd doet een nieuwe bewoonster haar intrede, gaat een van de bewoonsters op zoek naar een nieuwe liefde, staat er een weggelopen puber voor de deur en heeft een op geld beluste therapeute het gemunt op een van Sara’s vriendinnen. Sara’s relatie komt onder druk te staan als Mo vindt dat Sara serieus over een carrière en een gezamenlijke toekomst moet gaan nadenken. En dan ontmoet Sara de mooie, ongrijpbare Janis, die dansend door het leven gaat.

In 2011 ontving Herman Finkers de Groenman Taal-prijs, een prijs die wordt toegekend door het Genoot-schap Onze Taal aan een mediapersoonlijkheid die zich onderscheidt door goed en creatief gebruik van de Nederlandse taal. Alle reden om zijn werk uit te brengen in twee gebonden boekjes. Finkers op papier is leesplezier waar je lach- en denkrimpels van krijgt: 'Als je heel diep over iets nadenkt dan kom je altijd uit op iets wat niet klopt. Probeer maar eens, klopt altijd.' En zo wordt bij Finkers het ongerijmde geloofwaardiger dan het gezond verstand, dat immers al genoeg ellende heeft veroorzaakt. De cursus Oomgaan met teleurstellingen gaat wederom niet door bevat een selectie van zijn beste conferences. Ook zijn versjes en liedteksten zijn opnieuw gebundeld; Poëzie, zo moeilijk nie biedt een vrolijke verzameling ongerijmdheid op rijm die de weldenkende lezer zal doen verzuchten: goddank, eindelijk iemand met wie je fatsoenlijk kunt praten.

Bevat: Don Camillo en de kleine wereld Don Camillo in Rusland Don Camillo en zijn kudde Humoristische beschrijving van de "strijd" tussen de pastoor don Camillo en de communistische burgemeester Peppone in een klein Italiaans dorp aan de Po vlak na de Tweede Wereldoorlog.

Olivier en Adriaan (1940) Olivier en Adriaan is het logische vervolg op Adriaan en Olivier. Het is wederom een aaneenschakeling van dwaasheden, los. luchtig, lustig en leutig geschreven, want Leonard Huizinga verstaat onder meer de kunst een lachwekkend effect te bereiken door de in onze taal tot gemeenplaatsen verstarde beelden met nieuw leven te bezielen en in hun letterlijke betekenis aan te wenden. Olivier, die reeds in Adriaan en Olivier dichterlijke aanleg vertoonde, komt in dit boek tot zijn volle ontplooiing en vergast ons op de zotste verzen. Het zal een ieder opbeurende uren bezorgen.

In Engeland regeert de angst. Alle sociale buitenbeentjes wonen in een streng bewaakte zones, waaronder misdadigers, zwakkelingen, dommeriken, ongezonde dikzakken en....de Koninklijke Familie. Prins Charles en zijn geliefde Camilla wonen in de Flowers Exclusion Zone met de rest van de Koninklijke Familie en hun troep honden. Charles is best in zijn element met zijn kippen en zijn moestuintje. Camilla doet zo min mogelijk terwijl ze achteloos een sigaretje rookt. Dan kondigt Elizabeth haar aftreden aan.....Maar Charles weigert de troon, tenzij Camilla koningin mag worden. Recensie(s) NBD|Biblion recensie Het is 2005; Engeland is een republiek en de koninklijke familie is sinds 1992 verbannen naar een a-sociale buurt in een afgeschermde zone waar de veiligheidspolitie het voor het zeggen heeft. Het land wordt geregeerd door de Cromwellpartij terwijl de Neo-Conservatieven de monarchie terug willen. De Queen besluit om afstand van de troon te doen, maar Charles weigert in eerste instantie haar op te volgen omdat Camilla geen koningin mag worden. Ondertussen meldt zich Graham Cracknall (41 jaar), die claimt de oudste zoon te zijn van Charles en Camilla. Of de monarchie in ere hersteld wordt? Verkiezingen moeten het uitmaken. Een fantasieverhaal vol ironie en hilariteit waarin de hoofdpersonen karikaturaal worden neergezet. Een aparte wereld vormen de honden die hun eigen strijd voeren als er een antihondenwet wordt afgekondigd.. De schrijfster (1946) werd bekend door de boeken over Adraan Mole maar ging daarna humoristische romans schrijven. Het nu verschenen boek is het zelfstandig te lezen vervolg op 'De Koningin en ik' (1993). Met typisch Britse humor en een groot relativeringsvermogen beschrijft Sue Townsend het leven van de koninklijke familie van Engeland nadat deze van de troon is gestoten en Engeland een republiek is geworden. De koninklijke familie woont tussen het 'gewone'volk in en heeft te maken met de beslommeringen van alledag. De honden van alle Engelsen krijgen in dit boek een 'eigen stem', waarmee ze hun bazen van commentaar dienen. Met veel plezier gelezen

Het verhaal gaat over een Friese familie in de 19de eeuw. De vader is streng van geloofsopvatting, de moeder is bezeten van porselein en schroomt niet mensen te bedriegen als het om deze passie gaat. De oudste zoon die de hartstocht voor porselein van zijn moeder heeft geĂŤrfd gaat een eigen porseleinfabriek beginnen. Zo komt de porseleinboom (gezin en fabriek te zamen) tot bloei.

Vijf jaar geleden is Edward Clare na een grote verkiezingsoverwinning de hoofdbewoner van Downing Street 10 geworden. Maar nu lijkt hij de steun van het volk te verliezen. Hij besluit samen met Jack Sprat, de bobby die zijn voordeur bewaakt, een tour door zijn land te maken. In vermomming sluipen ze de achterdeur uit en gaan op zoek naar het onbekende: de Britse samenleving. In haar geheel eigen, originele en humoristische stijl beschrijft Sue Townsend hoe Premier Clare voor het eerst in jaren meemaakt wat zijn land zoal te bieden heeft: een Britse cream tea, het tv-programma Who wants to be a millionair?, de vriendelijkheid van vreemden, evenals wachten op de trein en hoe het is om behandeld te worden in een ziekenhuis (en aansluitend op de psychiatrische afdeling). Ondertussen houdt Edwards vrouw haar doses lithium voor gezien en laat ze haar neus corrigeren, en zet zijn moeder haar deuren wagenwijd open voor een stelletje crackverslaafden.

NBD|Biblion recensie
In het humoristische ‘Nummer 10’ (van de schrijfster van de dagboeken van Adrian Mole) staat de verstoorde verhouding tussen politici en het volk centraal. Na een beschamend optreden in het Lagerhuis besluit premier Edward Clare (en dat klinkt inderdaad als Blair) samen met Jack, de agent die voor ambtswoning Downing Street 10 de wacht houdt, incognito door het land te reizen. Clare gaat verkleed als vrouw, en de rondreis wordt dan ook een kluchtige aangelegenheid. De travestiet maakt kennis met sociale misstanden (zoals die in de verpleging), en doet vanwege zijn gelijkenis met de premier auditie voor een toneelstuk over ‘de spirituele degeneratie van een politiek leider’. Intussen raakt zijn thuisgebleven echtgenote Adele psychisch in verwarring: ze beticht de koningin van nazi-sympathieen en bepleit de teraardebestelling van verwijderde wratten. Townsends maatschappijkritiek is nergens venijnig – wellicht mede daardoor zal dit vlot lezende boek bij een breed publiek in de smaak vallen.