HOOFDSTUK 5

 

 

 

De opeenvolging van schokken had Shelagh beroofd van haar vitaliteit en had haar gevoelens verdoofd. Ze verviel in een staat van apathie waarin alles haar koud liet.

Onverschillig liet ze de beide ceremoniën die haar tot de vrouw van Cesare maakten over haar heen komen. Hij behandelde haar bijna net zo als zijn dochter zodat ze dikwijls vergat dat ze nu Shelagh Barsini was, de meesteres van het huis. Giovanna ging door met het voeren van de huishouding, en Miss Barnes bleef toezicht houden op Rita’s opvoeding.

Cesare stond erop dat ze Italiaans zou leren en een oude professor kwam iedere dag uit Venetië om haar les te geven. Cesare wilde ook dat ze iets zou leren over de geschiedenis en de kust van Italië. Italië, had hij gezegd, en in het bijzonder Florence, waren de wieg van de Renaissance geweest. Hij bracht boeken voor haar mee over Michelangelo, Canaletto, Petrarch, Dante, Leonardo da Vinci en nog meer beroemde Italianen.

‘Waarom moet ik me daar druk over maken?’ had ze gevraagd. Ze vond hem meer schoolmeester dan echtgenoot.

‘Omdat je Italië nooit zult leren begrijpen als je de geschiedenis niet kent.’

‘Maar moet dat dan?’

‘Ja. Je moet een welopgevoede vrouw worden, die een intelligente belangstelling heeft voor wat er gaande is.’

Het was een van de weinige gelegenheden geweest waarbij hij haar herinnerd had aan haar positie als zijn vrouw. Verontwaardigd had ze hem aangekeken.

‘Ik geloof niet dat ik een groot succes zal zijn in gezelschap.’

‘Persevere, mia care. Ik ben er zeker van dat dat wel zo zal zijn als je er klaar voor bent.’

‘Wanneer gaan we naar Genua?’

‘Zoals je weet is het eiland alleen maar onze zomerresidentie. Haast je maar niet, geniet van de zon en laat de toekomst voor zichzelf zorgen.’

Ze zwom met Rita in het zwembad of ging met de boot naar Venetië.

Haar echtgenoot zag ze slechts aan het diner. Ze was niet altijd blij met zijn aanwezigheid omdat hij erop stond Italiaans met haar te spreken zodat ze haar lessen in praktijk kon brengen. Hij was dikwijls hele dagen weg en bleef soms ook ’s nachts weg, maar hij vertelde haar nooit waar hij naar toe ging. De rest van de huishouding scheen daaraan gewend te zijn en nam het op de koop toe.

’s Morgens vroeg speelde hij dikwijls een partij tennis met zijn chauffeur. Dat deed hij om fit te blijven vertelde hij Shelagh, die dikwijls wakker werd van het stuiteren van de ballen op de harde baan.

Giovanna was maar al te graag bereid om te praten, en alhoewel Shelagh niets voelde voor de roddelpraatjes van bedienden, werd ze toch nieuwsgierig als het over haar voorgangsters ging. Het bleek dat Cesare’s huwelijk met Carlotta d’ Este een grote gebeurtenis in Giovanna’s leven was geweest. Ze was een echte dame geweest, die nog afstamde van de hertogen van Ferrara. Ze had een geweldige bruidsschat meegebracht.

‘Was... de bruid... erg mooi?’had Shelagh nieuwsgierig gevraagd.

‘Arm kind,’ verklaarde Giovanna, ‘ziekelijk van het begin af. Na de geboorte van het kind heeft ze niet lang meer geleefd. II maestro, wilde meer zonen hebben... ’ Ze haalde de schouders op. ‘Ze was niet voorbestemd voor het moederschap.’ Haar blik gleed over Shelagh tengere figuurtje. Giovanna kon grof zijn, en ze wist niet dat de tussendeur tussen haar slaapkamer en die van Cesare ’s nachts afgesloten was.

Deze onthullingen bewezen echter wel dat Shelagh het mis had gehad toen ze dacht dat Cesare dolverliefd op Carlotta was geweest. Hij had haar getrouwd om haar naam en haar bruidsschat.

Zo was de zomer al bijna voorbij gegaan totdat Gillian haar schreef dat ze van plan was om haar vakantie in Venetië te komen doorbrengen. Het was een oude belofte die Shelagh gedaan had toen ze met Camillo zou gaan trouwen, en nu verwachtte Gillian dat die belofte zou worden nagekomen. Ze had de data van haar vakantie vermeld en nam aan dat het gelegen zou komen.

Shelagh had haar niet verteld dat ze met een andere man getrouwd was. Dat was niet nodig geweest want Cesare droeg dezelfde voorletters als zijn zoon, en in haar brieven had ze het alleen maar over haar man.

‘Ik hoop dat je niet zo verwaand bent geworden dat je je oude vrienden niet meer wilt kennen,’ beëindigde Gillian haar brief.

Eerst wilde Shelagh een excuus verzinnen om haar weg te houden, maar toen ontdekte ze dat ze graag haar vriendschap wilde voortzetten. Ze realiseerde zich dat ze eenzaam begon te worden. Voorzichtig vroeg ze haar echtgenoot of Gillian mocht komen logeren, en tot haar verbazing begroette hij dat plan met enthousiasme.

‘Het is niet nodig dat je je vrienden laat vallen omdat je met mij getrouwd bent,’ had hij tegen haar gezegd. ‘Ik vind het fijn voor je als je wat gezelschap van je eigen leeftijd krijgt.’

Een beetje met tegenzin begon ze de identiteit van haar man te verklaren. Aanvankelijk was ze bang geweest dat ze daarmee oude wonden zou openhalen, maar naarmate de brief aan Gillian vorderde, kwam ze tot de ontdekking dat de herinneringen aan Camillo vervaagd waren.

Cesare verbaasde haar nog meer door te zeggen dat hij met haar mee zou gaan om haar vriendin van het vliegveld te halen.

Toen hij haar verbaasde blik zag, zei hij: ‘Dat is niet meer dan beleefd. Uiteindelijk ben ik haar gastheer.’

‘Ja, natuurlijk,’ antwoordde ze vlug. Dat was ze vergeten.

Ze staken de lagune over in de motorboot met Paolo aan het stuur. Cesare droeg ter ere van hun gast een lichtgewicht kostuum en zag er heel erg als de ‘gran signore’ uit. Schelagh voelde zich trots toen ze naast hem zat. Gillian zou moeten toegeven dat ze het goed gedaan had, ondanks het feit dat ze in de steek gelaten was.

Toen Gillian door de douanecontrole kwam, zag Shelagh dat ze een dun broekpak aanhad en een zonnebril droeg.

Na de begroeting zei Shelagh ineens een beetje verlegen: ‘Lieverd, ik geloof dat je mijn man al ontmoet hebt.’

‘Op het Piazza San Marco vorig jaar,’ herinnerde Gillian zich. ‘Een gezicht dat ik eens heb gezien, vergeet ik nooit meer, signore,’ vleide ze.

‘Prettig de kennismaking te kunnen hernieuwen,’ zei Cesare galant, en schudde haar de hand. Shelagh was er zeker van dat Gillian teleurgesteld was dat hij haar geen kus gegeven had.

Tijdens de overtocht naar het eiland ratelde Gillian aan een stuk door over haar reis, maar in haar ogen stonden talloze vragen te lezen. Op het eiland aangekomen, zei Cesare dat hij hen aan tafel zou ontmoeten, en Shelagh nam haar vriendin mee naar haar kamer.

‘Nu moetje me er alles over vertellen,’ zei Gillian, zittend op het bed. ‘Je brief gaf alleen de naakte feiten.’

‘Ik heb alles verteld wat er te vertellen was,’ antwoordde Shelagh. ‘Camillo heeft me laten zitten, en Cesare heeft zijn plaats ingenomen. Ik... ik kon het niet verdragen met mijn staart tussen mijn benen naar Engeland te moeten terugkeren.’

‘Wat nobel van hem,’ was Gillian’s kommentaar. ‘Ik neem aan dat hij dol verliefd op je geworden is... oudere mannen gedragen zich heel dikwijls idioot tegenover jongere meisjes.’

Shelagh kreunde. Toen besloot ze de waarheid te vertellen. Er was minder kans dat Gillian een blunder zou maken als ze de ware toedracht kende.

‘Hij scheen te denken dat de eer van zijn familie het noodzakelijk maakte dat hij me schadeloos zou stellen. Er is geen sprake van enige liefde. Het is een huwelijk uit berekening ten behoeve van Rita.’

‘Ah, het kleine meisje.’

‘Ja. Ik kan erg goed met Rita overweg. Het is een lief meisje.’

‘Wil je daarmee zeggen dat je niet met hem slaapt?’ vroeg Gillian botweg.

Shelagh kreeg een hoogrode kleur en wendde het gezicht af. ‘Dat was een deel van de overeenkomst.’

‘Maar waarom niet?’ vroeg Gillian. ‘Hij is nog in de kracht van zijn leven, dat kan iedere vrouw toch zien, en jij bent een aantrekkelijke jonge vrouw. Denkt hij soms dat je te jong voor hem bent?’

‘Ik weet het niet. Ik heb het hem nooit gevraagd,’ antwoordde Shelagh. ‘Trouwens, ik wil het niet. Ik... ik heb van Camillo gehouden.’ Onbewust gebruikte ze de verleden tijd.

‘Maar dat is nu toch voorbij,’ drong Gillian aan.

Tot haar verbazing ontdekte Shelagh dat ze gelijk had. Camillo was op de achtergrond geraakt.

‘Dat geloof ik nu ook,’ riep ze uit.

‘Misschien is je ridderlijke echtgenoot nog niet op de hoogte van het feit dat je genezen bent,’ zei Gillian sarkastisch.

Shelagh haalde haar schouders op. ‘Hij heeft geen belangstelling.’ ‘Maar dat zou hij toch wel moeten hebben. Waarom probeer je niet om zijn belangstelling te wekken?’

Shelagh liep naar het raam en staarde over de prachtige aangelegde tuin.

‘Ik geef de voorkeur aan zijn onverschilligheid,’ zei ze.

‘Je verbaast me. De jurk die je aanhebt, heb je nog uit Engeland meegebracht. Verdien je niet iets beters? Of word je als een soort onbetaald kindermeisje beschouwd? Mag ik je vragen wat je bij dit zogenaamde huwelijk gewonnen hebt?’

‘Hij heeft mijn gezicht gered en me zijn naam gegeven. Wat kan ik nog meer verwachten?’

‘Als ik jou was, heel wat meer. Realiseer je je niet dat je helemaal geen zekerheid hebt? Als je hem niet bevalt, kan hij ieder ogenblik van je scheiden. Zo iets zou ik niet boven mijn hoofd willen hebben.’

‘Zo iets zou Cesare nooit doen,’ zei Shelagh, maar toch huiverde ze bij die gedachte.

‘Als je verstandig bent,’ ging Gillian verder ‘zou ik mijn best gaan doen om... eh... je positie te konsolideren. Vergeet Camillo, hij is toch niet meer dan een rat, en zorg ervoor dat Cesare je geliefde wordt. Je hebt er altijd erg leuk uitgezien, Shee, en nu ben je een heel mooie vrouw geworden. Zo moeilijk is het niet als je je vooroordelen eenmaal opzij hebt gezet. Hij is geen vis, dat is wel duidelijk.’ Ze zweeg even en keek Shelagh doordringend aan. ‘Heeft hij andere relaties?’

Dat was iets waar Shelagh altijd aan getwijfeld had, maar ze was niet van plan haar verdenkingen aan haar vriendin te verraden.

‘Niet dat ik weet,’ zei ze opgewekt. ‘Moet hij die dan hebben?’

‘Hij ziet er niet bepaald als een monnik uit,’ antwoordde Gillian, ‘en bovendien is hij Italiaan.’

Shelagh begon genoeg te krijgen van Gillian’s nieuwsgierigheid en daarom zei ze:

‘Bedankt voor je advies, ik zal erover nadenken. Wil je nu niet een bad nemen na je reis? Daarna zullen we theedrinken op het terras. Ik zet het altijd zelf omdat ik het onze Italiaanse kok niet toevertrouw. Die zet thee door warm water op theebuiltjes te gieten.’

Gillian gaf de voorkeur aan een douche en Shelagh liet haar alleen met een hoofd vol ergernis. Haar oude liefde was dood, maar het laatste wat ze wilde, was betrokken worden bij een nieuwe. Toch was Cesare een belangrijke faktor in haar leven geworden en ze moest er niet aan denken van hem gescheiden te worden. Zou hij op den duur hun overeenkomst onbevredigend gaan vinden? Ze voelde zich niet op haar gemak en was onzeker.

Toen Shelagh die avond de salotto voor het diner binnenkwam in de groene jurk die ze al dikwijls gedragen had, begroette Cesare haar met een lichte fronsing van de wenkbrauwen. Omdat het nog vroeg was, waren ze alleen.

‘Je schijnt te weinig japonnen te hebben, cara, en ik ben nalatig geweest. Ik was van plan om te wachten tot we naar Genua zouden gaan. Daar zou ik je hebben laten kleden door een van de beste couturiers van het land. Je moet morgen naar Venetië gaan en een van die geweldige creaties kopen om je Engelse vriendin te verblinden. Ik zal dat morgenochtend even regelen. Ik zou niet graag willen dat ze ging denken dat ik een vrek ben.’

Shelagh kreeg een kleur. ‘Dat is echt niet nodig. Ik heb hier niet veel kleren nodig.’

‘Ik vind van wel,’ zei hij arrogant. ‘Maar er is wel iets wat ik kan doen om mijn verzuim een beetje goed te maken. Kom eens even met me mee.’

Ze volgde hem naar zijn studeerkamer waar een kleine safe in de muur zat. Nadat hij deze had geopend, haalde hij er een doosje uit.

‘Ik had je dit al eerder willen geven,’ zei hij, en maakte het open, ‘maar tot dusver is er nog geen gelegenheid geweest waarbij je het dragen kon.’

Het doosje bevatte een gouden halsketting bezet met grote smaragden. Het was of er een groenvuur vanaf straalde.

‘Keer je eens om.’

‘Maar Cesare...’ begon ze te protesteren.

‘Keer je om.’

Shelagh gehoorzaamde en voelde hoe het kostbare metaal om haar hals werd gelegd. Zijn vingers raakten haar nek toen hij het halssnoer vastmaakte. Haar gevoelige huid registreerden de aanraking en er liep een rilling over haar rug. Zijn handen gleden zachtjes naar haar schouders en hij voerde haar naar de spiegel om zich te kunnen bekijken. De kleur van de stenen paste precies bij haar ogen.

‘Het is veel te kostbaar, Cesare,’ protesteerde ze opnieuw. ‘Je moet me geen juwelen geven.’

‘Mamma mia, aan wie anders moet ik ze dan geven? Dit is een oud familiestuk dat na de dood van Carlotta geen daglicht meer heeft gezien. Het wordt tijd dat het weer eens tevoorschijn komt.’

Shelagh stond op het punt dat ze geen juwelen van hem wilde aannemen omdat ze niet echt zijn vrouw was, maar ze hoorde Gillian in de andere kamer roepen. Toen drong het tot haar door dat deze ketting voor haar het bewijs was dat ze iets meer was dan Rita’s kindermeisje. ‘Het is schitterend. Ik weet niet hoe ik je bedanken moet.’ ‘Misschien zal ik je dat op een dag eens vertellen,’ antwoordde hij glimlachend. ‘Maar onze gast verwacht ons.’

Hij liet zijn handen van haar schouders glijden, stak een hand onder haar elleboog en leidde haar terug naar de salotto.

Toen het dessert werd opgediend, riep Rita luidkeels:

‘Je hebt helemaal nog niet gevraagd wat ik vandaag gedaan heb, Papa mio.’

‘Verschilt het dan erg veel van wat je anders doet, piccolina? Je krijgt les en doet een middagdutje...’

Ze onderbrak hem. ‘Si, en terwijl jij met de boot die signorina inglesa gaat afhalen, moet ik slapen. Dat is niet eerlijk.’

Miss Barnes kwam snel tussenbeide. ‘Rita, je bent brutaal tegen je vader. Kleine meisjes moeten niet verwachten dat ze overal mee naar toe genomen worden.’

‘Ik wel. Ik wil altijd met papa en mama mee.’ Ze keek Shelagh aan. ‘Je houdt nu niet meer van me nu de inglesa gekomen is, maar het kan me niets schelen. Ik vind je niet aardig.’

Het was de eerste keer dat ze Shelagh mama had genoemd. Meestal sprak ze haar bij de voornaam aan.

‘Genoeg, Margarita! Zo mag je niet tegen Shelagh spreken,’ zei Cesare ernstig. ‘Vraag onmiddellijk excuus, of ga anders de kamer uit.’ Hij gebruikte alleen haar hele voornaam als hij boos op haar was. ‘Als ze zich zo slecht gedraagt, moet ze in de herfst maar naar school,’ ging hij verder.

‘Ze voelde zich tekort gedaan omdat ik haar de hele dag alleen heb gelaten,’ verdedigde Shelagh haar.

‘Ze mag niet volledig beslag op je gaan leggen,’ antwoordde Cesare. ‘Je verwend haar. Ze moet leren dat jij ook andere verplichtingen hebt.’

Allemaal goed en wel, maar jij laat ons de hele dag alleen, dacht Shelagh. Miss Barnes greep de gelegenheid aan om haar mening naar voren te brengen.

‘Is het niet fout om haar toe te staan voor het diner op te blijven,’ vroeg ze peinzend. ‘Biskwies en een glas melk zouden veel beter voor haar zijn.’

‘Dat hebben we al eens eerder geprobeerd,’ hielp Cesare haar herinneren. ‘Ze is Italiaanse, weet u wel, en Italiaanse ragazzini dineren met hun ouders.’ Met een glimlach wendde hij zich tot Gillian. ‘Vergeef ons deze kleine huiselijke krisis. Over het algemeen is Rita een heel gehoorzaam meisje. Laat je niet door haar gedrag van de wijs brengen.’

Gillian trok er zich niets van aan.

‘Stiefouders zijn altijd moeilijk voor kinderen,’ zei ze opgewekt. ‘Het kost een beetje tijd om er aan te wennen, en in die tussentijd moeten we geduld met ze hebben.’

Shelagh had haar een schop kunnen geven. Tot haar komst had ze nooit moeilijkheden met Rita gehad.

Gillian keek haar gastheer ondeugend aan, en ging toen verder: ‘Ik hoop niet dat Shee u verwaarloost voor uw dochter. Bij sommige vrouwen zijn de moederlijke gevoelens zoveel sterker dan de andere gevoelens.’

Kat, dacht Shelagh, en Cesare keek zijn gast vragend aan.

‘Ik kan je verzekeren dat mijn vrouw nooit onachtzaam is,’ antwoordde Cesare, en keek Shelagh vragend aan.

Shelagh begon zich af te vragen of het wel verstandig geweest was om Gillian in vertrouwen te nemen.

Cesare brak het gesprek met Gillian af, door tegen haar te zeggen:

‘Je bent stilletjes, mia cara. Je zit toch niet te piekeren over Rita’s opstandigheid?’

Met een schok ontdekte Shelagh dat ze het hele kind vergeten was.

‘Nee, natuurlijk niet, maar ik denk dat ik haar even welterusten ga wensen. Ik vind het niet prettig als ze zich ongelukkig voelt.’

‘Je zult er toch wel op staan dat ze haar verontschuldigingen aanbiedt?’

‘Ik denk niet dat dat nodig zal zijn.’ Toen hij wilde protesteren, voegde ze eraan toe: ‘Laat me alsjeblieft Rita op mijn eigen manier behandelen.’

Hun blikken ontmoetten elkaar. Uit zijn blik sprak boosheid, uit de hare verdediging. Heel even dacht ze dat hij haar zou gaan verbieden om naar het kind toe te gaan, maar toen haalde hij de schouders op en wendde zich weer tot Gillian.

‘Terwijl mijn vrouw zich met mijn ondeugende dochtertje bezig houdt, gaan wij koffie drinken op het terras, Signorina Dawson.’ ‘Alstublieft, signore,’ protesteerde Gillian, ‘moeten we zo formeel doen? Ik heet Gillian, of zoals Cam me noemde, Giulia.’

Bij het noemen van Camillo’s naam fronste Cesare de wenkbrauwen. ‘Ik was vergeten dat u die schurk kende.’ Toen glimlachte hij. ‘Ik kan niet minder vriendelijk zijn dan mijn zoon. Avanti Giulia.’

Shelagh ging naar boven nadat ze Cesare en Gillian arm in arm naar buiten had zien gaan. Hij was erg galant tegen haar vriendin, maar ze kon niet geloven dat hij zich echt tot haar aangetrokken voelde. Misschien amuseerde hij zich met haar spitse opmerkingen. Het was natuurlijk een verandering. Shelagh had nooit nagedacht over zijn smaak voor vrouwen, en zijn manieren tegenover Gillian waren beslist niet vaderlijk.

Zoals Shelagh al verwacht had, was Rita in tranen. Haar haren lagen verward op het kussen en haar ogen waren gezwollen. Miss Barnes had haar uitgekleed en haar toen boos achtergelaten.

Shelagh verzekerde het kind dat de komst van Gillian niet betekende dat zij genegeerd zou worden, behalve dan als Shelagh andere plichten te vervullen had.

‘Ik moet morgen even naar Venetië,’ vertelde ze haar, ‘maar dan heb jij je lessen. Morgenmiddag gaan we met z’n allen zwemmen.’

‘Kan die... jouw inglesa... ook zwemmen?’

‘Ja, maar niet zo goed als jij. Ik zal een cadeautje voor je meebrengen uit de stad. Wat zou je graag willen hebben?’

Rita dacht na. ‘Een ezeltje gevuld met bonbons,’ zei ze tenslotte. ‘En hou je het meeste van mij?’

‘Dat doe ik zeker, liefje. Je bent mijn eigen fijne meid.’

Maar dat was ze niet. Vaag vroeg Shelagh zich af of ze ooit zelf een kind zou krijgen, en hoe Rita daarop zou reageren. Als dat zou gebeuren zou het een kind van Cesare moeten zijn, en ze wist niet of hij nog meer kinderen wilde hebben. Camillo was een teleurstelling en Rita een probleem.

‘Je hebt een grappig glimlachje... waar denk je aan?’ vroeg Rita. ‘Dingen die waarschijnlijk nooit zullen gebeuren,’ vertelde Shelagh haar. ‘Sprookjes zou je het ook kunnen noemen. Buena notte, mia bambina.' Ze kuste het kind welterusten.

Toen Shelagh op het terras stapte, baadde de tuin in het maanlicht. Een nacht voor romantiek, dacht ze, maar dat heeft voor mij afgedaan. Het was een teleurstelling.

Cesare en Gillian zaten gezellig koffie te drinken, en Shelagh voelde zich haast een indringster toen ze bij hen ging zitten. Gillian schonk haar een kopje koffie in.

‘U ziet dus dat Londen zeer terecht de swingende hoofdstad genoemd wordt,’ zei ze tegen Cesare. ‘Ik durf te wedden dat zelfs Rome er niet tegenop kan.’

‘Giulia heeft me het leven in modern Londen beschreven,’ sprak Cesare traag, ‘en hoe vrij de moraal er is. Ik moet zeggen dat ik er niet van onder de indruk ben. Ik vind het decadent.’

‘Net als de laatste dagen van het Romeinse Keizerrijk?’ vroeg Shelagh.

‘Precies. De laatste stuiptrekkingen van een civilisatie.’

‘Oh, wat zijn jullie stijf,’ riep Gillian uit. ‘Wat is er fout aan plezier en spelletjes?’

‘De vroege Christenen hadden daar antwoord op kunnen geven toen ze in Rome voor de leeuwen geworpen werden.’

‘Ah, je voorouders.’ Gillian’s ogen begonnen ondeugend te schitteren. ‘Ben jij wreed, Cesare?’

‘Ik hoop het niet, maar de meeste mannen hebben ergens een tikje wreedheid in zich.’

‘Jij niet,’ zei Shelagh heftig.

Hij keek haar aan. ‘Jij kent me zo goed.’

Hij had er geen vraag van gemaakt, maar ze stelde die zichzelf. Hoe goed kende ze hem eigenlijk? Alleen oppervlakkig.

‘Ik denk dat het bijdraagt aan de betovering die een man uitstraalt,’ zei Gillian.

‘Zou jij dan een man willen hebben die je slaat? Ik geloof dat er vrouwen zijn die dat willen. Gelukkig ben ik niet zo primitief. Ecco, ik zie je bezoek geen succes worden, tenzij we een cavalier voor je kunnen vinden.’

‘Ik ben anders heel tevreden met jou,’ knorde Gillian, en raakte zijn mouw aan.

‘Maar ik heb andere bezigheden.’ Hij trok zijn arm buiten haar bereik, ‘trouwens, ik begin oud te worden.’

‘Onzin, oudere mannen zijn veel aantrekkelijker dan jongens,’ verklaarde Gillian heftig.

‘Maar alleen jongens kunnen luchthartig met de liefde spelen, en ik ben de... hoe noemen jullie dat ook weer... pater familias, met een vrouw en een kind.’

Een vrouw die geen vrouw is. Shelagh kon haar de woorden horen zeggen, maar Gillian sprak ze niet uit.

Cesare informeerde naar zijn dochter en glimlachte toen Shelagh hem vertelde dat ze het goed gemaakt had.

‘Ze had er veel spijt van,’ zei ze.

Ze babbelde nog wat verder en toen stelde hij vast dat het bedtijd begon te worden. De volgende ochtend zouden ze gaan winkelen en dat zou een vermoeiende bezigheid worden in die hete zon. Hij had Paolo opdracht gegeven hen direct na het ontbijt over te zetten.

‘Ga jij dan niet met ons mee?’ vroeg Gillian teleurgesteld.

‘Ik ben al weg voor jullie op zijn.’

‘Staat zij dan niet op om je weg te helpen?’

‘Nee. Ik heb een verschrikkelijk ochtendhumeur. Ze krijgt prima colazzione in haar kamer, net als jij.’ Hij stond op. ‘Zullen we dan nu maar gaan?’

Met tegenzin kwam Gillian overeind. Ze durfde niet te protesteren en ze voelde er niets voor om op het terras te blijven als hij weg was.

‘Ik dacht dat de Italianen tot ver na middernacht opbleven,’ mokte ze toen ze met Shelagh naar haar kamer liep.

‘Maar het is al na middernacht,’ zei Shelagh, ‘en hij moet altijd vroeg op.’ Ze keek Gillian ondeugend aan. ‘Als we ouder worden, hebben we wat meer slaap nodig.’

‘Je doet of je stokoud bent,’ grinnikte Gillian. ‘En je bent verre van dat.’

In Gillian’s kamer aangekomen, stak Shelagh het licht aan en dat deed de halsketting tot leven komen.

‘Dat is een schitterend collier,’ merkte Gillian op. ‘Hij is dus niet zo onverschillig als jij het doet voorkomen. Je bent erg gelukkig, Shee, hij is een droom en ik zou er heel wat voor over hebben om in jouw schoenen te staan. Ben je niet blij dat Cam je in de steek gelaten heeft?’

Shelagh gaf een nietszeggend antwoord op die vraag. Ze was er nog niet klaar voor om het toe te geven... nog niet.